ฉันชื่อ นพณภา ชื่อเล่นของฉันคือ เบล ฉันอายุ 27 ฉันอาศัยอนู่ในเมืองแห่งหนึ่งเมือง CanDaGone เป็นเมืองใหญ่ มีผู้คนอาศัยมากมาย ฉันทำงานเป็น ประธานบริษัท Obin เป็นบริษัทใหญ่ของเมือง ฉันตัดสิ้นใจอยู่นานเพื่อซื้อ คฤหาสน์ หลังหนึ่ง อยู่เท่าตัวเมือง

" ว้าว ข้างในสวยจังสมราคาจริงๆ "

ฉันเค้าชมบ้านได้ไม่นาน จู่ๆก็มีของตก

" ว้าย ตกทำไมตอนนี้ย่ะ ตกใจหมดเลย

ฉันเอามือจับหน้าอกพร้อมกับเสียงตกใจของตัวเองในใจคิดว่าบ้านอะไร สวยแต่ก็มีความหน้ากลัวซ่อนอยู่ ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเข้านอนไป จู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังมาจากใต้เตียง แรกๆฉันก็กล้าๆกลัวๆ จนพยามข่มตานอน เสียงนั้นค่อยๆเบาลงก่อนจะมีเสียงของใครสักคนดังขึ้นว่า

" ไม่กลัวงั้นหรอ สาวน้อย "

เสียงผู้ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆเรียบๆเเละเยือกเย็น ในใจของฉันก็คิดว่าเป็นเพียงวิณญาณที่มาของส่วนบุญส่วนกุศล แต่นับวัน เสียงนั้นยังค่อยตามก้องในหูของฉันแทบจะตลอดเวลา ฉันทนมามากพอแล้วกับเสียงปริศษนานั้น ฉันได้เรียกหมอผีมาคนหนึ่ง เพียงที่จะปราบเจ้าผีผู้ชายตัวนั้น แต่ไม่ว่าจะจ้างกี่คน วิณญาณตัวนั้นกลับไม่เคยจางหายไปเลยสักครั้ง มันหน้ากลัว จะย้ายออกก็ไม่ได้ บ้านหลังละ 150 ล้าน นั้นมันเงิน 10 ปี ที่ฉันเก็บเลยนะ คิดไปคิดมากลับไม่ได้คำตอบเลยสักครั้ง

" บ้าเอย ฉันต้องทำยังไงให้นายหายไป ฉันทนไม่ได้

เเล้วนะ เจ้าวิณญาณ "

ฉันตะโกนคำนั้นออกไป โอ้พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อ นั้นมันคือการท้าผีชัด จากนั้นก็มีเสียงคำตอบดังออกมาว่า

" สาวน้อย เธอต้องช่วยฉันหาคนที่ทำร้ายฉัน " เขาเอ่ย

" ได้ฉันจะช่วย ตอนนี้ช่วยเลิกก่อกวนฉันสักที่ " ฉันเอ่ย

ฉันสัมผัสได้ว่า เหมือนเค้าจะไปแล้ว ตอนนั้นฉันโล่งใจมากเเต่พอนึกถึงคำพูดที่จะช่วยเขา ฉันกลับคิดหนักกว่าตอนจะไล่เขาอแกอีก

" บ้าเอย ยัยเบลแกพูดไรของแกเนี่ย "

ตายเเล้วถ้าฉันไม่ทำตามจะตายมั้ยเนี่ย ฉันกระวนกระวายอยู่พักหนึ่ง เสียงของเจ้าวิณญาณนั้นก็โผล่มา

" กระวนกระวายหนักเชียวนะ แค่ช่วยฉันเอง " เขาเอ่ย

" นี้นายจะไม่ให้กระวนกระวายได้ไง ฉันจะช่วยนายหาคนฆ่ายังไงละ " ฉันเอ่ย

" เธอทำไมไม่ถามฉันละยัยโง่ " เขาเอ่ย

" หน่อยนายวิณญาน ปากดี ถ้าพูดมากฉันจะไม่ช่วยละนะ " ฉันเอ่ย

" เออ รู้เเล้วน่า ยัยนมเล็ก " เขาเอ่ย

" ไอ้วิณญาณปากเฮงซวย " ฉันเอ่ย

ตอนนั้นในหัวฉันคิดอย่างเดียวคือ ฉันโมโหเขามากกว่ากลัวเสียอีก

ติดตามตอนต่อไป

ต่อ

ในใจคิดโมโหเจ้าผีปากเสียที่มาว่าฉัน นมเล็ก นมฉันใหญ่กว่ามาตราฐานสะอีก เจ้าผีนิสัยไม่ดี

" หนอยนายนี่ อย่าพูดแบบนี้นะย่ะ ฉันนะ ใหญ่กว่ามาตราฐานสะอีก!! " ฉันเอ่ย

ฉันรีบเอามือปิดปากก่อนจะคิดในใจว่า ฉันพูดไรไปเนี่ย แอบเขินเเต่ก็อาย ยัยเบลๆ สมองแกทำด้วยไรเนี่ย

" อุ้ยจู่ๆมาบอกขนาดนมตัวเองเชยเลย เธอโรคจิตป่ะเนี่ย " เขาเอ่ย

ฉันกับนายผีปากเสียงเนี่ยเถียงกันอยู่นานก่อนจะปรัยความเข้าใจกัน

" สรุปนายชื่อไรอ่ะ " ฉันเอ่ย

" เคน " เขาเอ่ย

" เเล้วทำไมนายถึงตายละ " ฉันเอ่ย

" ฉันก็จำไม่ค่อยได้ มันจะจำแค่เป็นช็อตๆ " เคนเอ่ย

" งั้นเล่าคราวๆมา " ฉันเอ่ย

เบลหยิบหนังสือขึ้นมาจด พร้อมกับฟังเคนเล่าไปด้วยทั้งสองคุยกันอยู่นาน จนฟ้าสาง

" พอแค่นี้เห้อ ฉันเริ่มง่วงเเล้วละ " เบลเอ่ย

" อือ ฉันก็ชักจะปวดหัวเเล้วสิ เธอนอนพักเถอะ " เคนเอ่ย

เคนค่อยๆหายไปจากห้องฉัน แค่เพียงเสียงอ่ะนะ ก่อนที่ฉันจะเผื่อหลับไป

เช้าของอีกวัน...🌄

ฉันนอนได้ไม่นานเสียงของเคนก็ปลุกฉัน ฉันยังนอยไม่เต็มอิ่มนะย่ะ มันน่าหงุดหงิดชะมัด

" นี้เธอได้เเล้ว " เคนเอ่ย

เค้าเขย่าตัวฉันเบาๆ พร้อมกับปลุกฉัน

" นี่ยัยขี้เซา จะไปทำงานมั้ยห้ะ!! " เคนเอ่ย

" งาน " เบลเอ่ย

โอ้ยบ้าตายถ้านายนี่ไม่ปลุกฉันคงไปทำงานไม่ทันเเน่เลย และยังมีประชุมเช้าอีก ถือว่ามีนายนี้ก็โชคดีเหมือนกันเเฮะ ฉันรับลุกขึ้นอาบน้ำแปรงฟัน อย่างรวดเร็ว

" ตาผีบ้า ฉันไปทำงานก่อนนะ " เบลเอ่ย

ฉันบอกลาแบบรีบล้น

" รู้แล้วน่า ยัยโรคจิต " เคนเอ่ย

เหมือนจะมีคนทำฉันอารมเสียเเต่เช้าเลยนะ ตาผีบ้า

ณ ที่ทำงานของฉัน

" ไงคะประธาน " นิเอ่ย

นิ เป็นเลขาประจำตัวของฉันเราสนิทกันจนกล้าตบหัวเล่นกันเลยเเหละ

" นิ เอกสารเช้าวันนี้ เตรียมพร้อมเเล้วใชามั้ย " เบลเอ่ย

" ใช่เเล้ว เอกสารสำหรับหุ้นส่วนโดยเฉพาะเลยนะ " นิเอ่ย

" นี้ยัยโรคจิต ไม่ทราบว่าเธอลืมอะไรรึป่าว " เคนเอ่ย

เสียงนี้มัน บ้าบอ นายนี่ตามฉันมาถึงที่ทำงานเลยหรอโอ้ยฉันจะทำงานสงบมั้ยเนี่ย

" นิ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " เบลเอ่ย

" อือ ได้เดี๋ยวฉันไปห้องประชุมก่อนนะ " นิเอ่ย

เบลรีบเดินไปหน้าห้องน้ำ

ติดตามตอนต่อไป

ต่อ

เบลเดินมาที่ห้องน้ำ

" นายตามฉันมาทำไมเนี่ย " เบลเอ่ย

" ก็เธอลืมนิ คิดสิว่าลืมอะไร " เคนเอ่ย

เบลนึกอยู่สักพัก

" ไรหยอ " เบลเอ่ย

เบลตอบอย่างใสซื่อมาก

" โอ้ย ก็แฟ้มเอกสารนะสิ " เคนเอ่ย

" แต่แฟ้มเอกสาร ของฉันอยู่กับนินะ " เบลเอ่ย

" แน่ใจ " เคนเอ่ย

เคนพูดจบก็ยืนเเฟ้มให้ฉันทันที

" แฟ้มเอกสารรายรับรายจ่าย บ้านี้ฉันลืมได้ไงเนี่ย ขอบใจนะ " เบลเอ่ย

" อือ ฉันไปละ " เคนเอ่ย

เคนพูดจบก็หายวับไปทันที เบลจึงรีบวิ่งเข้าห้อประชุม

" ขอโทษนะคะที่ดิฉันมาช้า " เบลเอ่ย

เบลพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และสงบนิ่ง

" มาคุยเรื่องนี้กันเถอะคะ " เบลเอ่ย

" ครับ " หุ้นส่วนเอ่ย

" คุณเบล นี้น่ารักดีนะครับเเถมยังอายุเเค่ 27 ก็สามารถสร้างบริษัทได้ใหญ่ขนาดนี้ " นพ

นพ นักธุระกิจจากบริษัท ILon เป็นบริษัทลองลงมาจากบริษัท Obin เป็น CEO หนุ่มวัย 28 ปี

" คุณนพชมเกินไปแล้วมั้งคะ คงไม่ขนาดนั้นหรอกคะ " เบลเอ่ย

" ผมพูดจริงๆ นะครับ " นพเอ่ย

รอยยิ้มเจ้าเล่เเบบนั้น ใครจะไปเอาย่ะ ดูไม่เป็นมิตรต่อสิ่งเเวดล้อมเลยสักนิด

...หลังจากนั้น......

ฉันเเละนพตัดสินใจเซ็นสัญญากัน ด้วยเปอร์เซ็น 70/30 ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณนพบ้านั้นจะโง่ซื้อหุ้นกับฉัน

......เบลเดินทางกลับบ้าน..........

" เฮ้อ สบายใจจังถึงบ้านเเล้ว " เบลเอ่ย

" นี่ยัยนมเล็ก ฉันจะนอนเงียบๆหน่อย " เคนเอ่ย

" รู้เเล้วน่า ไอ้ผีปากเสีย " เบลเอ่ย

" ฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย ฉันเป็นวิณญาณต่างหาก " เคนเอ่ย

" แล้วมันต่างกันตรงไหน " เบลเอ่ย

" มันต่างกันที่คำไงละ ยัยนมเล็ก " เคนเอ่ย

" หนอยไอ้ผีปากหมา ฉันจะฆ่าแก " เบลเอ่ย

" ว้าย ฉันตายอยู่แล้ว " เคนเอ่ย

ไอ้ปากเสีย นี่เเค่ได้ยินเเค่เสียง ถ้าเจอดูจริงนะ ฉันจะเอาสากทุบหัวเลยค่อยดู ผีอะไรป็อดชะมัด ไม่เคยโผล่หน้ามาให้ฉันดูเลย ชิส์

" ยัยนมเล็ก บ่นไรของเธอนะห่ะ " เคนเอ่ย

" ไอ้ผีปากเสีย!! " เบลเอ่ย

ฉันกับตาผีบ้านี้เถียงกับเเทบทุกวัน เหอะ ถ้าติดสะว่าช่วยมันหาคนที่ฆ่า ฉันจะฆ่ามันเองนี้เเหละ

" ยัยนมเล็กพึมพัมอีกแล้ว คนจะนอนโว้ย!! " เคนเอ่ย

" แกเป็นพี่ไม่ใช่คนโว้ย!! ไอ้ผีปากนรก!! " เบลเอ่ย

...ทั้งคู่ยังคงเถียงอยู่ยังไงละ น่าเบื่อจริงจริ๊ง........

...ติดตามตอนต่อไป...