ตอนที่ 1

แสงแดดยามบ่ายพาดผ่านหน้าต่าง เสียงไพเราะของเปียโนดังก้องอยู่ในร้านกาแฟ

เหยาเหยานั่งอยู่ที่มุม ใบหน้าไม่สบอารมณ์มองไปยังโทรศัพท์

อีกฝ่ายยังคงไม่มา เธอเกลียดคนไม่ตรงเวลาที่สุด

"หรือควรจะยกเลิกดี" เหยาเหยาพึมพัม และส่ายหัว

ในแชทอีกฝ่ายดูน่าเชื่อถือมาก คงไม่หลอกลวงหรอก ใช่ไหม?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นคนขอร้องให้เขาช่วย แม้อีกฝ่ายจะมาสายก็ทำได้เพียงระงับอารมณ์รออย่างไม่เต็มใจ

เมื่อดื่มกาแฟแก้วที่สาม เธอก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก

อีกฝ่ายสวมเสื้อเชิ้ตลายทางสีขาว กางเกงขายาวสีดำ ท่าทางเป็นผู้ใหญ่และมั่นคง แต่ใบหน้าดูเย็นชาเล็กน้อย และดูเหมือนไม่ใช่คนไทย

เป็นคนต่างชาติ?

เขาคือมิสเตอร์เยว่คนในเน็ตที่จะช่วยเธอใช่ไหม?

ดิ้นรนอยู่เล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นโบกมือให้

"คุณเยว่ ฉันอยู่ที่นี่"

หนิงเยว่เพิ่งเข้าประตูมาก็ได้ยินเสียงเรียกของเหยาเหยา และดวงตาของเขาก็สบเข้ากับเธอ มีความประหลาดใจเกิดขึ้น

เด็กหญิงตัวเล็กๆดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา แม้จะไม่ได้จนล่มเมืองได้ แต่ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจเมื่อได้มอง

หลังจากได้เห็นท่าทางของเธอหนิงเยว่ก็แปลกใจ ลังเล ก่อนจะเดินเข้าไป

เหยาเหยาเห็นเขาลังเลก็พูดอย่างสุภาพ "ฉันคือคนที่คุยกับคุณในแชท เรามีนัดกัน" จากนั้นก็ดูเวลา เหมือนจะสายแล้ว เธอไม่มีเวลามากนัก

หลังจากที่หนิงเยว่นั่งลง เหยาเหยาก็เริ่มพูด "ฉันจะบอกเกี่ยวกับรายละเอียด ขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจที่จะช่วย แต่สถานการณ์เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย"

เธอหยุดชั่วคราว เริ่มกังวล

"มันมีบางอย่างเกิดขึ้น ไม่เพียงแต่จะขอให้คุณแกล้งเป็นแฟนปลอมๆเท่านั้น แต่ฉันยังต้องการได้รับใบทะเบียนสมรสด้วย" ตอนท้ายเสียงเบาเป็นพิเศษ

ในตอนแรกพบเพื่อนในเน็ต ก็ขอให้เขาเป็นแฟนปลอมๆ ในตอนนี้กลับต้องการได้รับทะเบียนสมรสกับตัวเอง นี่เป็นเพียงเรื่องตลกหากว่าเขาตกลง แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น

หนิงเยว่ตกใจเล็กน้อย สาวน้อยคนนี้ใจกล้าจริง หลังจากพบกันเป็นครั้งแรก และตอนนี้บอกต้องการทะเบียนสมรส?

เสี่ยวเหยาเห็นหนิงเยว่สับสน ก็เริ่มกลัว เธอรีบกล่าว "ตอนแรกฉันคิดว่าตราบใดที่คุณแกล้งเป็นแฟนของฉัน ทุกอย่างก็จะจบ แต่พ่อแม่ของฉันไม่ใช่คนโง่ ก่อนหน้านี้พี่ชายข้างบ้านได้เช่าแฟนปลอมๆไปหลอกลวงครอบครัว และถูกจับได้ เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกสงสัยในความสัมพันธ์ ดีที่สุดคือแสดงหลักฐานทะเบียนสมรสให้พวกเขาดู นี่ดีที่สุดแล้วที่ฉันคิดได้ในตอนนี้"

หนิงเยว่ฟังก็เข้าใจได้

เพื่อจัดการกับพ่อแม่ของเธอ เด็กหญิงตัวเล็กๆถึงกับนัดพบชาวเน็ตเพื่อแสดงเป็นแฟนปลอมๆ และยังต้องการทะเบียนสมรสอีก

ช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระจริงๆ

"คุณต้องการจดทะเบียนสมรสกับฉันไหม?"

เสี่ยวเหยาเองก็รู้สึกไร้สาระ เรื่องการขอทะเบียนสมรส แต่ใครใช้ให้พี่ชายข้างบ้านใช้กลเม็ดนี้มาก่อน

เธอถูกเตือนหากเล่นกลอุบายเช่นนั้น พวกเขาจะจัดหาคู่แต่งงานให้เร็วที่สุด

ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นเสี่ยวเหยาก็ไม่อยากแต่งงานอีกต่อไป ไม่เช่นนั้นเธอจะเลิกกับแฟน คู่รักในวัยเด็กทำไม?

แล้วเธอจะเชื่อฟังครอบครัว แต่งงานกับผู้ชายและอยู่ด้วยกันจนชั่วชีวิตได้อย่างไร

และพ่อแม่ของเธอไม่มีทางยอมแน่ๆ และการแต่งงานปลอมๆจึงเข้ามาอยู่ในความคิด

เสี่ยวเหยาพยายามอธิบาย "ฉันรู้ว่านี่ต่างจากที่เราคุยกันเอาไว้ การขอทะเบียนสมรสอาจจะมากเกินไป แต่ฉันไม่มีทางเลือก"

เสี่ยวเหยารู้สึกอายมาก เธอถอนหายใจทำอะไรไม่ถูก พึมพัมเสียงเบา "หากว่าคุณไม่สามารถช่วยได้ ฉันก็คงต้องลองหาคนอื่น ดูว่าจะมีใครเต็มใจช่วยไหม"

อะไรนะ!

หนิงเยว่ได้ยินคำพูดของเหยาเหยาก็เลิกคิ้วไม่พอใจ เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้กล้าหาญมาก และยังต้องการขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนอื่น?

ไม่มีทาง!

หนิงเยว่กล่าวเคร่งขรึม "ไม่จำเป็นต้องไปหาคนอื่น" จากนั้นก็หยุดอธิบาย "ฉันเองก็ได้ผลประโยชน์ด้วย"

เสี่ยวเหยาได้ฟังก็ยินดี ดวงตาของเธอเบิกกว้าง "คุณก็ต้องการด้วยหรอ"

ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นชาวเน็ตแปลกหน้าจะยอมช่วยอย่างไม่มีเหตุผลได้อย่างไร ที่แท้เขาก็ต้องการให้เธอเป็นโล่เช่นกัน

เมื่อมองขึ้นและลงดูหนิงเยว่ "คุณดูเหมือนเจ้านายอายุไม่มาก น่าจะอายุสามสิบใช่ไหม ในตอนนี้ในสายตาคนทั่วไป การไม่ได้แต่งงานตอนอายุสามสิบถือว่าเป็นบาป"

หนิงเยว่ไอ

เสี่ยวเหยานึกขึ้นได้ว่าเสียมารยาทก็กล่าว "นั่น อันที่จริงคุณยังไม่แก่" เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขา น่าจะอายุสามสิบใช่ไหม?

อย่างไรก็ตาม นอกจากอายุมากขึ้น และดูเย็นชาเล็กน้อย แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาและดูเป็นผู้ใหญ่ ผู้ชายแบบนี้น่าจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงมากมายไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงยังโสด

เสี่ยวเหยาดูเหมือนจะคิดมากเกินไป เขาก็คงจะมีเหตุผลเหมือนกัน ดังนั้นความร่วมมือคราวนี้จึงเกิดขึ้น

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจไปอีกอย่าง แต่หนิงเยว่ไม่ได้อธิบาย

"เนื่องจากเราทั้งคู่มีความต้องการตรงกัน คุณคิดอย่างไรกับข้อเสนอของฉัน"

หนิงเยส่เหลือบมองนาฬิกา "รีบไปกันเถอะ เราจะได้รับทะเบียนสมรสกันในวันนี้"

เสี่ยวเหยาไม่คิดว่าทุกอย่าจะราบรื่นเช่นนี้ เธอคิดว่าต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ เสี่ยวเหยายิ้มกล่าว "มันยังไม่สายที่จะไปที่ว่าการอำเภอ"

สายตาจ้องมองไปยังหนิงเยว่ "คุณมีเอกสารอยู่กับตัวหรือไม่"

หนิงเยว่พยักหน้า "ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว"

มันใช้เวลาไม่นานก่อนทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวเหยามองไปยังทะเบียนสมรสก่อนจะกล่าว " ฉันแอบออกมา คงต้องกลับไปก่อน นี่เป็นเบอร์โทรของฉัน หากมีอะไรให้โทรติดต่อ ฉันจะไปก่อน" พูดจบก็รีบออกไป

หนิงเยว่มองดูเด็กหญิงตัวเล็กๆออกไป และมองดูทะเบียนสมรสในมือ รอยยิ้มกระตุก

"บังเอิญอะไรอย่างนี้"

หนิงเยว่รู้สึกประหลาดใจที่ได้พบสาวน้อยอีกครั้ง ในสถานการณ์เช่นนี้ และด้วยวิธีนี้ก็ได้รับทะเบียนสมรส

นี่คือโชคชะตา

หากเป็นหนี้ก็จะต้องได้รับการชำระคืนเสมอ

_______

ตอนที่ 2 

เหยาเหยาเหลือบมองโทรศัพท์หลังจากขึ้นรถ พบข้อความเด้งขึ้นมา 

ตอนนั้นแค่อยากจะได้รับทะเบียนสมรสให้เสร็จเร็วๆ จึงไม่ได้ใส่ใจกับข้อความในมือถือ 

แต่หลังจากที่ดูก็พบว่าเป็นข้อความจาก มิสเตอร์เยว่ ส่งมา 

เราไม่ได้เพิ่งแยกกันหรือ ทำไมถึงส่งข้อความมาอีก เสี่ยวเหยากดเข้าแชท 

"ผมเพิ่งมาถึง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ถ้ายังไม่ว่างเรานัดกันใหม่อีกครั้งได้" 

เสี่ยวเหยาวรู้สึกงุนงง เราไม่ได้พบกันและรับทะเบียนสมรสหรอกหรือ ถ้าหากคนนี้เป็นมิสเตอร์เยว่ แล้วคนที่ได้รับทะเบียนสมรสคือใคร 

มันผิดคนไหม? 

"เราไม่ได้เพิ่งพบกันหรอ" 

ไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับจากมิสเตอร์เยว่ "ผมไม่เห็นคุณ" 

เมื่อเสี่ยวเหยาคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกกลัว คนที่ได้รับทะเบียนสมรสไม่ใช่คนที่คุยกันในแชท จากนั้นก็ส่งข้อความต่อไปเพื่อยืนยัน "ฉันมีอะไรต้องทำ ไว้เจอกันคราวหน้า" 

"โอเค คราวหน้าผมจะไม่สาย" 

เสี่ยวเหยาอ่านข้อความนี้ แน่นอนเธอได้รับทะเบียนสมรสผิดคน 

ดังนั้น... 

เธอเจอคนแปลกหน้าและได้รับทะเบียนสมรส

นี่มันเรื่องอะไรกัน..

ในตอนนี้เสี่ยวเหยารู้สึกว่าความกล้าหาญของเธอใหญ่เกินไป 

...........

เหยาเหยาสอนภาษาจีนในโรงเรียนกวดวิชา 

หลังจากที่เรียนจบเสี่ยวเหยาก็ร่วมกับรุ่นพี่เปิดโรงเรียนกวดวิชาในตัวจังหวัด

เพียงแต่ในตอนนี้สถานการณ์ไม่ดีเล็กน้อย โรงเรียนไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าที่ควร เด็กที่มาสมัคเรียนก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่นาน จะต้องปิดตัวลง 

ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็มาถึงสถานที่ 

หลังจากที่ลงจากรถเสี่ยวเหยาก็เห็นรถอีกคันมาจอดใกล้ๆ คนนั่นลงจากรถแล้วก็เดินมาหาเธอ 

เสี่ยวเหยารู้สึกแปลกใจ คนๆนั้นจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ หนิงเยว่ 

เสี่ยวเหยามองไปที่หนิงเยว่เย็นชาเล็กน้อย "เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ใช่คนที่นัดหมายมาก่อน ทำไมถึงไม่บอกฉัน" 

เธอมองไปที่เสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ เช่นเดียวกับที่มิสเตอร์เยว่กล่าว จึงไม่ได้คิดมาก นึกว่าเป็นเขา

ตอนนี้เธอต้องการได้รับการยืนยันให้ชัดเจน

หนิงเยว่มองดูเธอกล่าว "จากที่เห็น ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ตกลงกันเกี่ยวกับทะเบียนสมรส" 

เหสี่ยวเหยาพยักหน้า 

"ด้วยวิธีนี้ คุณคิดว่าอีกฝ่ายจะตกลงเป็นแฟนปลอมๆเพื่อจัดการกับครอบครัวของคุณ และเต็มใจได้รับทะเบียนสมรส? มีแค่คนอย่างฉันเท่านั้น ที่มีความต้องการเช่นเดียวกัน ที่เห็นด้วยที่ได้รับทะเบียนสมรสกับคนแปลกหน้าเช่นคุณ" 

เสี่ยวเหยาครุ่นคิด ดูเหมือนจะจริง 

มิสเตอร์เยว่เพียงแค่ตกลงเป็นแฟนปลอมๆเท่านั้น หากจะให้ขอทะเบียนสมรสก็คงเป็นไปได้มากที่จะไม่ยอม และบางทีมันอาจจะจบความร่วมมือในที่สุด

และไม่ต้องพูดถึงเธอกับมิสเตอร์เยว่ไม่ได้คุ้นเคยกันมากนัก เพียงแค่แชทแบบสบายๆเท่านนั้น 

"เป็นความประมาทของฉันเองที่ยอมรับผิดคน แต่คุณมาทำอะไรที่นี่?" 

หนิงเยว่มองไปยังเสี่ยวเหยา "วันนี้เราเป็นสามีภรรยา ฉันคิดว่าเราควรอยู่ด้วยกันฉลอง" 

เสี่ยวเหยาย่นหน้าผาก "ฉันคิดว่ามีบางอย่างที่คุณเข้าใจผิด พวกเราเข้าใจถึงจุดประสงค์ของการรับทะเบียนสมรสดี ฉันเพียงต้องการจัดการกับครอบครัวของฉัน คุณเองก็เหมือนกัน แล้วพวกเราจะเหมือนกับคนที่รับทะเบียนสมรสตามปกติได้ยังไง"

พูดแล้วเสี่ยวเหยาก็เริ่มจริงจังมากขึ้น "เมื่อคุณต้องการถึงจะติดต่อกัน ในเวลาอื่นๆไม่จำเป็นต้องติดต่อกัน คุณก็มีชีวิตส่วนของคุณ ฉันเองก็จะใช้ชีวิตส่วนของฉัน ให้ดีที่สุดไม่จำเป็นต้องมาเกี่ยวข้องกัน"

ฟังคำพูดของเธอหนิงเยว่ก็พยักหน้า "สิ่งที่คุณพูดนั้นถูกต้อง แต่เราไม่รู้ อาจมีข้อผิดพลาดเมื่อเราต้องแสดงต่อหน้าครอบครัว ฉันคิดว่าเราควรทำความคุ้นเคยกัน" 

เสี่ยวเหยาผงะ เนื่องจากเราต้องทำการแสดง ก็ต้องทำให้แนบเนียน จะเกิดอะไรขึ้นหากถูกจับได้ พวกเราจะไม่เสียดายทะเบียนสมรสหรอ

เสี่ยวเหยาครุ่นคิดก่อนจะตอบ "เช่นนั้นพวกเราก็หาเวลามาทำความคุ้นเคยกันเถอะ"

หนิงเยว่พยักหน้า "เช่นนั้น วันนี้ก็ค่ำแล้วฉันจะส่งคุณกลับ" 

เดิมทีเสี่ยวเหยาต้องการกลับไปเคลียงานที่ค้าง แต่ดูเวลาก็สายแล้ว อีกอย่างงานที่ค้างก็ไม่ได้จำเป็น และไม่ใช่ส่วนของเธอ แต่จะกลับกับเขามันอาจจะเร็วไปหน่อย 

เห็นความลังเลใจ หนิงเยว่จึงกล่าว "ระหว่างทางเรายังสามารถทำความเข้าใจกันมากขึ้นได้" 

เห็นเขาพูดแบบนี้เสี่ยวเหยาก็ตอบตกลง

ค่าเช่าในตัวจังหวัดค่อนข้างแพง เสี่ยวเหยาเพิ่งจบและงานก็ยังไม่มั่นคง ต้องไม่สามารถจ่ายคนเดียวได้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงแบ่งค่าเช่ากับเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของเธอ 

มาถึงประตูชุมชนเสีายวเหยาก็ลงจากรถ ไม่จำเป็นต้องเชิญหนิงเยว่เข้าไปโดยตรง 

แต่เมื่อมาถึงประตูห้องก็เจอกับคุณป้าเจ้าของห้องเช่า 

"คุณป้ามีอะไรหรอ" 

"ห้องที่คุณอยู่เพิ่งหมดสัญญา จะมีผู้เช่ารายใหม่เข้ามา คุณสามารถเก็บของและย้ายออกวันนี้" 

เสี่ยวเหยาประหลาดใจ "คุณป้า ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าจะต่อสัญญา ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้" 

ที่อยู่อาศัยค่อนข้างดี และราคาไม่แพง แต่เจ้าของบ้านหมายความว่าอย่างไร ต้องการขับไล่เธอออก?

การหาที่อยู่ใหม่ต้องใช้เวลา และลำบากในหาเคลื่อนย้ายสิ่งของ จะออกทันทีได้ยังไง

"บ้านเป็นของฉัน จะให้ใครก็ตามที่ฉันชอบเช่า" เจ้าของบ้านมองด้วยความดูถูก "ยิ่งไปกว่านั้น ฉันแนะนำลูกชายของฉันให้ คุณมีสิทธิ์อะไรที่ปฏิเสธ" 

ตอนนี้ที่เธอเข้าใจเหตุผล เป็นเพราะเธอปฏิเสธลูกชายวัย 30 ที่เอาแต่เล่นเกมตลอดทั้งวัน 

เสี่ยวเหยาเข้าใจแล้ว ยังไงเธอก็ต้องถูกขับไล่ "วันนี้เย็นมากแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ อีกอย่าง ฉันต้องใช้เวลาในการเก็บของด้วย" 

เจ้าของบ้านจ้องไปที่เสี่ยวเหยา "คุณต้องย้ายออกทันที ผู้เช่ารายใหม่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว จะเข้ามาพรุ่งนี้เช้า" 

จากนั้นก็มองขึ้นลงเสี่ยวเหยาอีกครั้ง "ถ้าเจ้าสามารถเงยหน้าขึ้นมาหน่อย เข้ากันได้ดีกับลูกชายของฉัน ก็จะยกโทษให้ หึ ผู้หญิงจากบ้านนอก มีคุณสมบัติอะไร ครอบครัวของฉันมีบ้านสามหลังในตัวเมือง เด็กผีเช่นคุณเป็นพรที่ลูกชายของฉันตกหลุมรัก" 

เสี่ยวเหยาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไร 

"ฉันจะออกไปวันนี้" 

จะพูดอะไรได้อีก แต่จะไปอยู่ที่ไหน ในเมืองนี้เธอรู้จักแค่ไม่กี่คน และไม่อยากจะรบกวนใคร คนอื่นเองก็ใช่จะมีช่วงเวลาที่ดี 

เมื่อเสี่ยวเหยากำลังดิ้นรนก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง 

"ย้ายมาอยู่กับฉัน" 

เสี่ยวเหยาหันไปมอง เจ้าของเสียงคือหนิงเย่ว

"ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่" 

เมื่อกี้ไม่ใช่เพิ่งกลับไปหรอ ทำไมถึงมาอยู่ข้างๆเธอได้

_____

ตอนที่ 3 

เจ้าของบ้านเห็นว่ามีใครบางคนเข้ามา เป็นวีรบุรุษหนุ่มช่วยกอบกู้สหรัฐ เธอก็พูดอย่างเหยียบหยาม "หนุ่มหล่อ ให้ฉันบอกคุณ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เธอเป็นคนที่ชอบปีนเตียงผู้ชาย ไม่รู้มีกี่คนที่พาเธอไปค้างคืน ที่สำคัญ มีผู้ชายที่ดีและซื่อสัตย์อย่างลูกชายของฉัน เธอกลับหลอกหล่อเขา ฉันคิดว่าคุณควรมองหาคนใหม่ที่ดีกว่า"  

เจ้าของบ้านใส่ร้ายเสี่ยวเหยา

เด็กหญิงตัวเล็กๆโกรธ "คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร" 

"หลอกล่อลูกชายของฉัน จะต้องให้พูดแบบไหน ฉันคิดว่าต้องให้คนทั้งโลกได้เห็นว่าคุณมีสีหน้ายังไง"

เสี่ยวเหยาโกรธมาก จะมีคนใส่ร้ายกันหน้าด้านๆแบบนี้ได้ยังไง

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยาโกรธมาก หนิงเยว่ก็เดินเข้าไป โอบไหล่ของเธอ มองไปยังเจ้าของบ้านอย่างเย็นชา "ฉันรู้ว่าภรรยาของฉันเป็นคนแบบไหน" 

เจ้าของบ้านได้ฟังก็ถึงกับผงะ "ภรรยาของคุณ?" จากนั้นก็รู้สึกขยะแขยงมากมองไปยังเสี่ยวเหยา "โอ้ ดูเหมือนจะมีคนมายึดรองเท้าที่ขาดของคุณแล้ว ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ตกเป็นเหยื่อของคุณ" 

หลังจากนั้นก็มองที่หมิงเยว่ "หนุ่มหล่อคนนี้ คุณกล้าหาญมาก ทำไมชอบมองหาสิ่งผิดปกติ คุณจะมองหาไก่มาเป็นภรรยาได้อย่างไร" 

เสี่ยวเหยารู้สึกว่าเจ้าของบ้านเป็นคนก้าวร้าว แต่ไม่คิดว่าจะปากเสียและพ่นเรื่องไร้สาระออกมามากมายขนาดนี้

ใบหน้าของหนิงเยว่เย็นชามากขึ้น "ความผิดฐานหมิ่นประมาท มีโทษปรับและจำคุกไม่เกิน 1 ปี ดูเหมือนว่าคุณอยากจะลองเข้าไปอยู่ในคุก?" 

เจ้าของบ้านสะดุ้ง แต่หลังจากคิดดู เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่เธอจึงพูดต่อ "กลัวมาก หญิงชราจะรออยู่ตรงนี้ ดูว่าคุณจะจัดการอย่างไร เรียกตำรวจมาสิ" 

เสี่ยวเหยาไม่อยากจะเสวนากับคนแบบนี้อีกต่อไป "ลืมไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนี้ ฉันจะเก็บของ ฉันจะย้ายออกไป" 

เห็นท่าทีของเธอ หนิงเยว่ก็โอบไหล่กล่าว "ฉันจะช่วยเก็บของและย้าย" 

มองดูทั้งสองคน เจ้าของบ้านคิดว่าเธอชนะแล้ว "ชายที่ต้องการไก่เป็นภรรยาก็ไม่ใช่เรื่องดี ไม่ต่างกันเจ้าเองก็เป็นเป็ด เป็ดกับไก่ ช่างเหมาะสมกันจริง" 

เสี่ยวเหยาเดิมไม่อยากสนใจ แต่ป้าคนนี้หน้าหนาและด่าไม่หยุดด้วยปากเสียๆ

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยาที่กำลังจะเข้าห้องก็หันกลับมา มองไปยังป้าเจ้าของบ้านด้วยแววตาดุร้าย "คุณควรเก็บปากเสียๆเอาไว้อย่าพูดมาก สมควรแล้วที่คุณได้ลูกชายปัญญาอ่อน ทำได้แต่เล่นเกมส์ ไม่มีทางที่จะหาลูกสะใภ้ได้ตลอดชีวิต ถ้าเป็นอย่างนั้นต้องโทษปากเสียๆของคุณที่ตัดรากเหง้าของตัวเอง"

ป้าเจ้าของบ้านคิดเสมอว่าเสี่ยวเหยาเป็นเด็กดี ทำไมจู่ๆถึงมีปากที่ดุร้าย ยิ่งไปกว่านั้นยังกล้าด่าลูกชายของเธอ

ลูกชายไร้ประโยชน์เป็นจุดอ่อนของเธอ

ป้าเจ้าของบ้านโกรธและชี้ไปที่เสี่ยวเหยา "คุณทุบตีฉันจริงๆ คุณกล้าจะสาปแช่งลูกชายของฉัน" เธอพูดขบฟันด้วยความสิ้นหวัง 

เสี่ยวเหยาดุร้ายยิ่งขึ้น "ฉันไม่สนใจเรื่องบางอย่าง แต่เมื่อคุณไม่รู้วิธีอยู่ร่วมกันและเริ่มก่อน ให้ฉันถามคุณ ทำไมผู้เช่าคนก่อนถึงย้ายออกไป ฉันได้ยินว่ามีกล้องติดอยู่ในห้องน้ำและห้องนอน คุณคิดว่าจะใช้เงินปกปิดมันได้หรือไม่ จากนั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้ตรวจสอบอีกครั้ง ดูสิ ว่าคราวนี้ลูกชายของคุณจะพ้นผิดได้ยังไง" 

จากนั้นก็เหลือบมองไปยังเจ้าของบ้าน "ตอนนี้คุณขอโทษฉันดีกว่า ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะคอยดูอยากรู้เหมือนกันว่าใครจะสูญเสียมากกว่ากัน" 

ก่อนหน้านี้เจ้าของบ้านยังคงหยิ่งผยอง แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของเสี่ยวเหยา เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวที่จะตาย 

"นี่คือคำตอบของคุณใช่ไหม เช่นนั้นตอนนี้ฉันจะโทรหาตำรวจ" 

หลังจากที่ฟังเสี่ยวเหยาพูด เห็นได้ชัดว่าเธอลังเลที่จะยอมแพ้ แต่ก็ยังคงก้มหน้า "ฉันขอโทษ ฉัน- ฉันไม่ควรใส่ร้ายคุณ" พูดเสร็จก็รีบหนีไปอย่างไม่มีความสุข 

หนิงเยว่เฝ้าดูเสี่ยวเหยาแก้ปัญหา จักการกับสถานการณ์อย่างรวดเร็ว เขาค่อนข้างประหลาดใจ

ไม่คิดว่าเธอจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ดี

"คุณจัดการกับเจ้าของบ้านได้ดี แล้วเรื่องกล้องมันอะไรกัน" 

เสี่ยวเหยายักไหล่ "เมื่อฉันเข้ามา ก็พบว่าผู้เช่าก่อนหน้านี้มีข้อขัดแยงกับเจ้าของบ้าน แต่ดูเหมือนจะได้ข้อยุติในที่สุด และเมื่อฉันตรวจสอบดูภายในห้อง ก็พบร่องรอยของการติดตั้งกล้องเอาไว้ในช่องระบายอากาศในห้องน้ำ และห้องนอน จำได้ว่าลูกชายเจ้าของบ้านเป็นโอตาคุ มันไม่ยากที่จะเดาถึงเหตุผลบางอย่าง"

"ในสถานการณ์นี้ คุณไม่กลัวหรือ" 

"ครั้งที่แล้วเรื่องกล้องเพิ่งถูกจับได้ ฉันไม่คิดว่าลูกชายโอตาคุจะทำซ้ำเรื่องเดิมในเร็วๆนี้ ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็เปลี่ยนกลอนล็อกประตูแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว" มีเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่ง คือค่าเช่าที่นี้มันถูกจริงๆ ฉะนั้น เธอจะไม่เต็มใจที่จะอยู่ 

หลังจากฟังเธอพูดอย่างมีระเบียบ ก็มีความประหลาดใจบนใบหน้าเฉยเมยของเขา "คุณวิเคราะห์ได้ดี" 

เสี่ยวเหยายักไหล่ 

หลังจากที่ได้ระบายออกไปบ้างเล็กน้อยเธอค่อนข้างอารมณ์ดี 

เสี่ยวเหยาหวนกลับมาคิด "โอเค เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง คุณกลับไปได้แล้ว" 

หนิงเยว่มองไปที่เสี่ยวเหยาและพูดเบาๆ "ตอนนี้คุณยังไม่มีที่อยู่ จะหาที่อยู่ในเวลาสั้นๆได้ยังไง ที่บ้านของฉันมีห้องว่างมากมาย คุณสามารถไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นก่อนได้"

เสี่ยวเหยาคิด พูดง่ายๆคือต้องไปอาศัยอยู่กับเขา 

เสี่ยวเหยาไม่สามารถยอมรับความเมตตาเช่นนี้ได้ ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด "ไม่ ฉันจะหาโรงแรมนอน" 

หนิงเยว่มองไปยังสิ่งของมากมายของเธอ "ด้วยของมากขนาดนี้ ฉันเดาว่าจะไม่มีโรงแรมไหนเห็นด้วย" 

เสี่ยวเหยามองไปรอบๆ แม้จะเป็นเพียงห้องเล็กๆ แต่ก็เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายที่ซื้อภายในครึ่งปีที่ผ่านมา 

หนิ่งเยว่มองไปที่เสี่ยวเหยาและพูดเบาๆ "ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้บอก ต้องทำความเข้าใจกันเพื่อจะแสดงได้ดี แต่คุณต้องไปทำงาน คงไม่มีเวลามากพอ ฉันคิดว่า เราควรใช้เวลาหลังเลิกงานเพื่อทำความเข้าใจและเรียนรู้เพิ่มเติมได้" 

แม้ว่าเรื่องนี้จะดูเหมือนเป็นเรื่องดี แต่เสี่ยวเหยารู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

 หนิงเยว่พูดต่อ "คุณกังวลอะไร" 

เสี่ยวเหยาพิจารณา เธอเพิ่งพบกับหนิงเยว่เพียงวันแรกเท่านั้น จะไปอาศัยอยู่กับเขาได้อย่างไร แล้วถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีละ? 

"ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะกังวล อย่าลืมว่าเราเพิ่งแต่งงานกันและได้รับทะเบียนสมรส" 

เสี่ยวเหยาไม่รู้จะพูดอะไร 

ในตอนแรกเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ 

"ตอนแรกฉันไม่ได้คำนึงถึงนิสัยของคุณ เพราะเราไม่ได้รู้จักกันมากนัก ดังนั้นคุณยังต้องได้รับการประเมิน ฉันต้องพิจารณาคุณอีกครั้งเป็นธรรมดา" 

"ไม่ว่านิสัยของฉันจะแย่แค่ไหน ก็คงไม่เท่ากับลูกชายเจ้าของบ้านหรอกใช่ไหม คุณมีความกล้าอยู่ที่นี่ แล้วกับฉันคุณกลัว?"

เสี่ยวเหยายักไหล่ ปฏิเสธเด็ดขาด "ฉันจะดูแลเรื่องนี้เอง ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ เราจะติดต่อกันในอนาคตหากมีเรื่องที่ต้องทำ" 

หนิงเยว่ขมวดคิ้ว ไม่คาดคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆนี้จะยืนกรานปฏิเสธขนาดนี้ ถึงแม้จะได้รับทะเบียนสมรส แต่เธอก็ยังคงระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก 

หนิงเยว่ยอมตัดใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้ออกไปก็ได้ยินเสียงเคาะประตู 

เสี่ยวเหยารู้สึกหดหู่เล็กน้อย เจ้าของบ้านเพิ่งได้รับบทเรียน ยังจะกลับมาอีกครั้ง ยังต้องการอะไรอีก? 

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เปิดประตู เสี่ยวเหยาก็รู้สึกประหลาดใจ และอุทานออกมา

"แม่มาทำอะไรที่นี่!" 

_________