เวลา 23:00

โรงเเรมแห่งหนึ่ง

ตึกตึกตึกตึก

เสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากที่กำลังวิ่งด้วยความตกใจผู้คนมากมายต่างตกใจกลัวกับสิ่งที่ตนเห็นในตอนนี้ผู้คนบางส่วนก็หลบซ่อนแต่บางส่วนก็วิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง

ปัง!!

เสียงถีบประตูราวกับโกรธแค้นใครมาก่อนมือข้างซ้ายถือปืนที่พร้อมเหนียวไก่ได้ทุกเมื่อ

" มอบลงซะ! ถ้าไม่อยากตาย!! "

ชายร่างใหญ่สั่งให้คนในโรงแรมมอบลงพร้อมกับคำขู่ที่กดดัน พนักงานกับลูกค้าของโรงแรมแห่งนี้ทุกคนก็มอบลงอย่างว่าง่าย

" ดี!! จับผู้หญิงมาให้หมด! "

ชายร่างใหญ่ก็สั่งให้คนของตนจับผู้หญิงทั้งหมดไว้แล้วจับแยกออกมาให้หมดไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงหรือแม้แต่หญิงแก่

" ผู้หญิงทุกคนยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วยืนขึ้น ไปนั่งตรงนั้น "

ทุกคนไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามที่พวกเขาบอกอย่างว่าง่ายสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะเรียกว่าพวกโจรก็น่าจะใช่แต่พวกมันกับไม่เอาเงินไปสักบาทเดียวแต่กลับจับพวกเด็กผู้หญิงคนแก่ไปแทน

" พะ..ผมขอละครับอย่าจับลูกสาวผมไปเลย! "

ชายคนหนึ่งได้ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปกอดขาขอร้องกับชายร่างใหญ่ว่าให้ปล่อยลูกสาวของตนไปชายคนนั้นร้องไห้โวยวายอ้อนวอนให้เขาปล่อยลูกสาวอย่างสุดความสามารถแต่ดูเหมือนโจรก็คือโจรในวันยังค่ำพวกมันจะไม่ปล่อยใครไปง่ายๆ

" แก!! อยากตายนักหรือไง!! ออกไป!! "

เสียงตะโกนของชายร่างใหญ่ทำให้ชายคนนั้นหวาดกลัวไม่น้อยตัวของชายคนนั้นสั่นไปหมดแต่กลับไม่ยอมปล่อยมือจากขาของชายร่างสูงเลย

" ดะ..ได้โปรด!! ปล่อยลูกสาวผมไปเถอะ!! "

ชายคนนั้นยังดื้อดึงที่จะไม่ฟังความของชายร่างใหญ่เลยสักนิดคนที่มอบก็ค่อยๆตะโกนเรียกให้ชายคนนั้นกลับมานั่งที่เดิมแต่เหมือนว่าชายคนนั้นจะไม่สนใจอะไรแล้วทำเอาชายร่างใหญ่โกรธจนเส้นเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว

" พ่อ!!! ฮือออ!! "

เด็กสาวตะโกนเรียกพ่อของตนเองด้วยความเป็นห่วงเด็กสาวคนนี้ก็ร้องโวยวายร้องไห้ไม่ต่างจากพ่อของตัวเองสักเท่าไหร่และมีฉันคอยจับเด็กคนนี่เอาไว้ไม่ให้ออกไป

" หงุดหงิดชะมัด!! ฆ่ามันทั้งสองคนซะ!! "

อ่า...ฆ่ากันง่ายๆเลยหรอ ถือว่าเป็นมืออาชีพแต่สำหรับฉันยังไงคนพูดมันก็กระจอกอยู่ดี;-;

ตึกตึกตึก

ไม่นานที่ชายร่างสูงสั่ง ลูกน้องอีกคนก็เอาปืนจ่อหัวของเด็กสาวที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยฉันควรไปช่วยเขาดีไหมนะแต่ดูจากปืนแล้วน่าจะเป็น CZ 75 ขนาด จุด 9 มม มีแม็ก 2 อันสินะ หึ! ดูง่ายซะมัด!

" นี้ๆพี่ชายใช้ความรุนแรงแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ^^ "

ฉันจับข้อมือของชายที่เอาปืนจ่อหัวเด็กสาวแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับผู้ชายคนนั้นทำเอาเขาหน้าเหวอไปเลยทีเดียว

ฉันบีบข้อมือของชายคนนั้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนทำเอาชายคนนั้นร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

" จะ..เจ็บ!! โอ๊ยย!! "

" อุ้ยตาย!! ไม่ได้ตั้งใจ 😃 "

ฉันหยิบปืนของชายคนนั้นแล้วเล็งไปที่ชายร่างใหญ่พร้อมกับแววตาที่คมกริบลาวกับมีด

10 ชั่วโมงก่อน

" นี่คือภารกิจของเธอ จับโจรสองคนนี้ซะ ข้อมูลบอกว่าสองคนนี้กำลังจะไปปล้นโรงแรมแห่งหนึ่ง "

สาวน้อยหน้าตาน่ารักที่พิมพ์โน๊ตบุ๊คอย่างเป็นเมืองอาชีพ สาวน้อยหน้าตาน่ารักเธอถามกับฉันว่าจะเอายังไงดีกับภารกิจจับโจร

ฉันคือสายลับระดับ SSS เป็นสายลับระดับ 1 ของบริษัทนี้เลยก็ว่าได้ ฉันชื่อ ริน อายุ16ปี เป็นสายลับตั้งแต่อายุ 5 ขวบครึ่ง ฉันเริ่มทำภารกิจตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ประเทศบ้านเกิดของฉันคือประเทศไทยแต่ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่ประเทศจีน

" แน่นอนฉันรับงานนี้ "

นี่คงจะเป็นงานที่ง่ายที่สุดละมั้ง

" โอเค ในตอนนี้เธอชื่อ ลูเฟยเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรม##### "

ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ชิน เห็นน่ารักๆแบบนี้ที่จริงเธอเป็นสายลับระดับS เลยนะ เธอคนนี้จะอยู่เบื้องหลังภารกิจที่ฉันทำทุกอย่างจะเรียกง่ายๆก็คือผู้ช่วยละมั้ง

" โอเคๆ เป็นพนักงานต้อนรับก็ดี "

กลับมาที่เวลา ปัจจุบัน

" อยากตายหรือไงว่ะ!!! "

ชายร่างใหญ่ได้จ่อปืนมาทางมาที่ฉัน

" นี่คือคำขู่หรอ นายกำลังทำให้ฉันรู้สึกเบื่อนะ "

ฉันยิ้มเยาะเย้ยและขำออกมาเบาๆ

ปัง!!!!

ชายร่างใหญ่ได้ยิงกระสุนตรงมาที่ฉันเสียงปืนดังลั่นก้องไปทั่วห้องทำเอาคนที่มอบพากันตกใจชุดใหญ่

" ฮึก! ....ละ.หลบได้หรอ? "

" อ่า..ยิงไม่แม่นเอาซะเลยนะ "

ปัง!!!?!?

เสียงปืนดังอีกครั้งหนึ่งแต่ครั้งนี้ฉันเป็นคนยิงเขาเองถึงจะไม่สามารถฆ่าเขาได้แต่ก็สามารถทำให้พิการได้ก็เลยไม่ได้ยิ่งที่จุดตายแต่เป็นจุดที่สามารถทำให้เขาเป็นอัมพาตได้ตลอดไป

" อ้ากกกกกกกก!! ขาฉัน!! "

" ชิน ภารกิจเสร็จสิ้น "

ฉันจับหูฟังเล็กๆที่อยู่ข้างในหูแล้วพูดกับชินสาวน้อยอัจฉริยะในด้านการแฮกข้อมูลต่างๆ

" เข้าใจแล้วไปรอที่ดาดฟ้าเลยเดี๋ยวจะมีเครื่องบินไปรับ "

" เข้าใจแล้ว "

วันนี้ภารกิจก็ง่ายเหมือนเดิมแฮะ

[ ผิดพลาดขออภัยด้วยนะ]

หลายชั่วโมงผ่านมา

บ้านเช่าราคาถูกแห่งหนึ่ง

ตึกตึกตึก

แอ๊ด~~

" กลับมาแล้ว~ "

" อ๊ะ..กะกลับมาหรอ? ^_^ "

ฉันประตูเข้ามาก็เห็นชินกำลังทำท่าทีแปลกๆ? เกิดอะไรขึ้นนะ?

" เป็นอะไร? สีหน้าไม่ค่อยดีน่ะ? "

ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย (•‿•) แต่ชินกลับหลบหน้าฉันแล้วเดินไปที่ครัวแทนที่จะตอบคำถามที่ฉันถามไป

" ระ..ริน..คงหิวสินะ.มะ..มากินข้าวกัน วันนี้ฉันจะตามใจรินนะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม? (. ❛ ᴗ ❛.) "

" หื้ม? "

ฉันมองไปที่ชินแล้วเอียงคอ 30 องศาเซลเซียส พร้อมกับความ งง ที่มาพร้อมความสงสัยเต็มกำลัง

" ริน..อยากกินอะไร? "

ชินเตรียมพร้อมที่จะทำอาหารให้ฉันกินแบบสุดฝีมือ มือขวาของชินจับมีดที่พร้อมจะสับปลาทำอาหารให้ฉันกิน;-; ดูแล้วมันน่าสงสัย!!!

" ชิน ฟังฉันดีๆนะ "

ฉันเดินไปหาชินแล้วตบไหล่ชินเบาๆพร้อกับจับมีดที่มือชินออกช้าๆ นี้เธอจะมาทำอาหารหรือจะมาลอบสังหารกันฉันกันแน่ย่ะ;-; จะถือมีดทำไม

" อะ..อืม.. "

พอพูดจบชินก็พยักหน้าเบาๆ

" แกทำอาหารไม่เป็น;-; "

" ..ฉะ..ฉัน.ทำเป็น..มะ..มั้ง..เอ่อ...คงใช่.. (. ❛ ᴗ ❛.) "

" .... "

จากนั้นพวกเราก็เงียบกันไปพักใหญ่ก่อนที่ฉันจะเริ่มพูดขึ้นมาเพื่อหวังว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะดีขึ้นมาบ้างนิดหนึ่ง

" ชิน..ฉันขอถามแบบไม่อ้อมค้อมนะ แกไปทำอะไรผิดมา;-; "

ฉันจับไหล่ชินแล้วเริ่มใช้แรงบีบเบาๆ

" ใจเข้าแล้วผิดถูก!!!?! " (เข้าใจผิดแล้ว!!!?!)

" .... "

" เอ่อ...ถูกผิดแล้วเข้าใจ!! "

" ;-; "

" งะ...ง่ะ! ผิดเข้าใจ- "

" พอ! "

ฉันตัดบทที่ชิน กำลังจะพูดที่เหมือนจะพูดอะไรก็ไม่รู้;-; วันนี้ ชินทำตัวแปลกๆคุยก็ไม่รู้เรื่อง;-;

ฉันดึงแขน ชินแล้วจับชินมานั่งพักที่โซฟา ชินทำหน้าตาเศร้าเหมือนคนกำลังถูกแฟนทิ้งมา;-;

" เป็นอะไร? ทำตัวแปลกๆ อกหักหรือไง? "

ฉันเอ่ยถามขึ้มาอย่างสนใจก็นะ ชิน สาวน้อยหน้าตาน่ารัก ฉลาด สวย รวย มีเสน่ห์ และสามารถพึ่งพาได้ ถ้าอกหักขึ้นมาจริงๆ ฉันขำไม่คิดชีวิตเลย!

" ริน... "

" หื้มม? "

ชินดึงแขนเสื้อฉันเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาของชินที่ไหลเป็นสายน้ำ ชินกัดปากแล้วทำตาเศร้าสลด ฉันไม่รู้ควรทำยังไงดีได้แต่เดินไปนั่งข้างๆ ชินแล้วเอามือลูบหลังชินเบาๆและกอดชินด้วยความเป็นห่วง

" ฮือออ ฮือ..ฮือ...ฮือ. .༼; ´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽ "

" กะ..เกินไรขึ้น? "

ตื๊ดตื๊ดตื๊ด

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ที่ห้องก็ดังขึ้น ฉันหันไปด้วยความตกใจ นี้มันจะ ตีสามแล้วนะใครโทรมาอีก!!

ฉันบ่นในใจไปพักใหญ่แล้วหันไปมอง ชิน ที่กำลังหลับในอ้อมกอดของฉันอย่างสบาย แต่....คำถามที่อยู่ในหัวฉันตอนนี้คือ....โทรศัพท์เมื่อไหร่จะหยุดดังฟะ!!

ฉันกลัวว่า ชินจะตื่นแล้วร้องให้อีก แต่..ฉัน ยัง งง อยู่ว่า ชินร้องทำไม;-;

ตื๊ดตื๊ดตื๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ฉันเริ่มโมโห (ノಠ益ಠ) ノ

ฉันค่อยๆลุกแล้วไปจับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับจากสายที่ไม่รู้ว่าใครมันโทรมา;-;

" ฮัลโหล..."

" ชิน!! เธอทำไมไม่บอก รินละ! "

" .... "

ฉัน งง กับปลายสายที่พูดขึ้นด้วยความรีบร้อนแถมยัง เรียกชื่อของ ชิน แบบสนิทด้วย

" อย่าเงียบสิ!! ฉันไม่มีเวลาพอให้เธอมาบอกลา รินหรอกนะ ชิน..เธอตั้งใจฟังฉันอีกครั้งนะ! ไปบอกรินซะว่ารินต้องมาทำภารกิจนี้ให้ได้เพราะนี้เป็นภารกิจสำคัญมาก! จะให้ใครรู้ไม่ได้แม้แต่หัวหน้า! "

" ภารกิจอะไร? ...หรอ "

" ก็ภารกิจที่ รินต้องไปอยู่บ้านประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ไงล่ะเราได้ข่าวมาว่าประธานได้จับตัวหญิงสาวไปทรมาน และนำตัวไปทดลองอะไรสักอย่างหนึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าวัดทดลองอะไรเหมือนกันฉันเลยต้องให้รินไปทำภารกิจและหาข้อมูลที่นั่นเพราะรินเป็นคนเดียวที่จะช่วยได้ "

" .... "

แบบนี้สินะที่ ชินร้องให้...คงเสียใจที่ฉันต้องไปที่อื่นและไม่รู้ว่าจะกลับมาไหม...เอาไงดี..แต่ภารกิจนี้..ถ้าถึงหูของหัวหน้าคง..ต้องโดนทำโทษหนักแน่! ..แต่ฉันก็เป็นห่วง ชิน...อืมมม..เอาไงดี;-;....แต่มันก็เป็นภารกิจสำคัญด้วยสิ..

" อย่าเงียบสิ! ตอบอะไรก็ได้ "

" ฉันตกลง! "

ตู๊ด!!

ฉันพูดจบแล้วตัดสายในทันที่....ก็ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก...ก็คงต้องลองดู ฉันเองก็ชอบการท้าทายด้วยสิ;-;

" เห้อออ นี้คือที่อยู่ของประธานเลวนั้นสินะ "

ฉันจับกระดาษที่อยู่ใต้เก้าอี้ ออกมาแล้วนั่งดูมันสักพักก่อนจะหันหน้าไปทาง ชิน ด้วยสายตาที่เศร้าสลดไม่ต่างจากที่ ชินมองฉันในตอนนั้น

" ชิน..ฉันขอโทษนะ "

ฉันเดินไปเอาผ้าห่มแล้วห่มผ้าให้ชินพร้อมกับลุบไปที่หัวและเอ่ยขอโทษชิน ภารกิจนี้มันอันตรายมากการที่ฉันจะกลับมาอีกครั้งมันก็คงจะเป็นเรื่องยากไม่แน่ฉันก็อาจจะตายในภารกิจครั้งนี้ก็ได้นะ.

.ชีวิตของคนเราอ่ะมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ

จู๊บ!

เธอลุบไปที่หัวชินแล้วจูบหน้าผากของชินอย่างแผ่วเบา

แล้วฉันก็ลุกขึ้นจับปากกากับกระดาษแล้วเขียนบอกลาชินด้วยความห่วง " ชิน ฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้วนะฉันตอบตกลงแล้วล่ะ ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาตอนที่ฉันกำลังจะไปมันก็คงจะทำให้เธอเสียใจมากกว่านี้ฉันจะพยายามมาหานะ ฉันสัญญาฉันจะมาหาเธอนะ

จาก ริน คุง "

ฉันเขียนแล้ววางไปที่โต๊ะที่หวังว่า ชิน ตื่นมาแล้วจะเห็นในทันทีจากนั้นฉันก็เก้าเท้าออกจากประตู แล้วเดินออกไป

[มีคำผิดขออภัยด้วยนะคะ]

เช้าวันต่อมา

บ้านเช่าราคาถูกแห่งหนึ่ง

เวลา 6:31 น.

" อืมมม~~ "

ฉันลุกจากการนอนที่เต็มไปด้วยน้ำตาทันใดนั้นสายตาของฉันก็วาดสายตาไปที่กระดาษใบหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันพอดีฉันไม่รอช้ารีบจับกระดาษที่อยู่ตรงหน้ามาอ่านด้วยความสนใจ

พริ่บ..

" เอ๊ะ? "

ทันใดที่ฉันอ่านจบฉันตกใจสุดขีดพร้อมกับน้ำตาที่กำลังเริ่มไหล่ออกมาอีกครั้ง ฉันขยำกระดาษที่รินเขียนเพื่อไว้ดูต่างหน้า..

นี้มันอะไรกัน!! รินรู้แล้วหรอ!? ....ทะ..ทำไมอ่ะ?

" ....ระ..ริน...ฮึก! .·´¯` (>▂<) ´¯`·. "

ทะ..ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย..ทั้งที่ก็รู้ว่ามันอันตรายแท้ๆ ทั้งที่ก็รู้...แต่ทำไมถึง.ต้องไปด้วย.ฉันไม่เข้าใจรินเลย...ทั้งที่ก็ปฏิเสธไปก็ได้..

".ทะ..ทำไงดี..ถ้าริน..ถ้าริน.เกิดถูกทำร้ายขึ้นมา..ละ? และถ้าเกิดว่า...."

ภาพในสมองของฉันก็คิดไปไกลถึงดาวพลูโต

" ยะ..อย่านะ..ท่านประธาน~~ อร้างงง อย่านะ~~ (≧▽≦) " (รินในความคิดชิน)

" มามะ!! มาให้กอดซะดีๆ (っ˘з) " (ประธานในความคิดของชิน)

" อร้างงง ~ ไม่นะ~ (●♡∀♡) "

ตัดมาความเป็นจริง

" (╬⁽⁽ ⁰ ⁾⁾ Д ⁽⁽ ⁰ ⁾⁾) ไม่นะ!!! รินต้อง เสร็จเขาแน่เลยยยย ไม่!!! แล้วถ้าเกิดผู้ชายคนนั้น..เขาอายุ 60-70 ปี ละ.ทำไงดี!! "

ฉันเริ่มกะวนกะวายไปทั้งตัวในตอนนี้ฉันไม่สามารถอยู่เฉยได้แน่!!! ฉันต้องไปช่วยริน!!

ฉันก้มลงไปที่โต๊ะแล้วหากระดาษที่อยู่ของประธานคนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ

" อยู่ไหนเนื่ยย... "

ฉันก้มหาอยู่พักใหญ่แต่ก็หาไม่เจอสักที่!! ฉันเริ่มเหนื่อยกับความสามารถที่ศูนย์เปล่า..แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วมองไปรอบๆห้อง

" เฮ้ออออ "

ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจครั้งแรกในชีวิตตอนนี้ฉันเหมือนกับคนไร้ค่าที่สุดเลยอ่ะ~ ฮือออ (╯︵╰,) ไม่รู้จะทำไงต่อดี.

".รินไม่อยู่ก็เหมือนขาดอะไรไป...จะไปหารินที่บ้านประธานนั้นก็ไม่ได้เพราะไม่รู้หน้าตาด้วยจิ ฮือออ "

.....

.....

ฉันเงียบกับตัวเองพักใหญ่แล้วหันไปทางคอมพิวเตอร์สุดที่รักของฉันที่ถูกปิดไว้อย่างไร้อันตราย

"....เดี๋ยวก่อน..ประธาน..ที่ใหญ่ที่สุดในจีน..ใช่แล้ว!!! คนคนนั้นไง!! "

ฉันรีบกระโดดจากที่นั่งแล้ววิ่งมาทางคอมพิวเตอร์แล้วรีบเจาะข้อมูลเกี่ยวกับคนคนนั้นมาให้มากที่สุดฉันใช่เวลาพักใหญ่กว่าจะเข้าได้เพราะโปรแกรมรักษาความปลอดภัยที่ซับซ้อนมากกว่าโปรแกรมอื่นๆ

แกร๊งๆๆ

" เจาะสำเร็จ!!! เย้! หึไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้!! ไหนขอดูข้อมูลหน่อยนะ "

ฉันเริ่มค้นหาข้อมูลไปเรื่อยๆจนไปเจอข้อมูลส่วนตัวของประธานคนนั้น

พอฉันเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาแล้วทำเอาฉันอึ้งไปพักใหญ่!

" ดะ..เดี๋ยวนะประธานไม่ใช้ คนอายุรุ่นลุงหรอกหรอ "

ฉันเริ่มอ่านข้อมูลส่วนตัวของเขาที่ละอย่างแบบตั้งใจ

ประวัติส่วนตัวที่ฉันหาได้คือ

1 เขาชื่อ อี๋หลิวซ่าเค่อ ซือเฟิง ;-; ชื่ออ่านยากชิบ

2 อายุ 21 ปี เกิดวันที่ 10เดือนสิงหาคม พ.ศ 2542

3 มีปัญหาตั้งแต่ยังเด็กแต่โตมาได้รับอธิพลจากพ่อเลี้ยงและสืบทอดบริษัทเล็กๆแต่เพราะอำนาจที่มีของเขาเขาก็เริ่มสร้างชื่อเสียงให้โด่งดังแล้วเริ่มซื้อบริษัทอื่นๆใน 1 ปี เขามีบริษัทเป็นของตัวเอง หลายร้อยบริษัท ไม่ว่าจะต่างประเทศหรือในประเทศ;-;

พอฉันอ่านประวัติเขาได้แค่สามข้อ คอมของฉันก็เริ่ม..ค้าง...และรวนไปมา ทำเอาฉันที่ตั้งใจอ่านตั้งใจกันไปนานฉันรีบไปถอดปลั๊กไฟออกแล้วรู้ว่าคอมของฉันมันเป็นอะไร

มันคือไวรัส!

" อ่า...คอมสุดที่รักของฉัน!!! เห้อ ขอโทษนะ༎ຶ‿༎ຶ "

ตุบๆๆ

ปังๆๆ

เเก๊รง!?

ฉันเริ่มทำลายคอมด้วยการจับทุบโต๊ะแล้วจับคอมมาทิ้งแรงๆหลายครั้งก่อนจะทำไปทิ้งในน้ำแล้วทิ้งออกหน้าต่างให้เร็วที่สุด..

" แค่นี้ พวกแกก็ตามรอยฉันไม่ได้!! ฮ่าๆ "

ฉันขำด้วยความพอใจอย่างมากก่อนจะเดินไปที่กระดาษสีที่ฉันจดมันไว้ก่อนที่ข้อมูลจะหายไป

" ริน..ฉันจะไปช่วยแล้ว~~ "

ฉันเดินออกจากบ้านด้วยความดีใจแล้วกระโดดไปมาและก็เต้นไปด้วยความที่ใสๆ

ในเวลาเดียวกัน ทางริน

คลับแห่งหนึ่ง

หึ! ฉันได้ข้อมูลมาว่า วันนี้ประธานเลวนั้นจะเชิญสาวๆในคลับนี้ไปที่บ้านฉันเลยต้องปลอบตัวมาเพื่อจะมาหาข้อมูลในบ้านหลังนั้นให้ได้! แค่นี้ถือว่าสบาย

" เชิญครับสาวๆ "

นั้นมัน! ใช่จริงๆด้วย! ต้องรีบไปแล้ว!!

ฉันรีบวิ่งไปที่รถด้วยความเร็วและความอายเพราะในตอนนี้ฉันได้ใส่ชุด สั้น กับ เสื้อเอวลอย ฉันช้าลงเรื่อยๆเพราะฉันต้องเดินด้วยความ..หยิ่งยโส!!

ก่อนจะที่ชายคนนั้นจะหันมาแล้วยิ้มให้ ชายคนนั้นได้ปิดประตูรถให้ฉันเข้าไป นั่งร่วมกับพวกสาวขายบริการพวกนี้

" ขอบคุณ "

ฉับขอบคุณเขาแล้วรีบขึ้นรถ

บ้านประธาน อี๋หลิวซ่าเค่อ ซือเฟิง .

เวลา 15:30 น.

บรื๊นๆ

" ถึงแล้วครับสาวๆ "

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อได้เปิดประตูรถแล้วโค้งให้อย่างสุภาพ

" กรี๊ดดดดด "

" กรี๊ดดด ถึงแล้วๆ "

" ฉันลงก่อน!!! "

" ;-; "

ฉันที่ยืนนอกรถแล้วดูสาวๆพวกนี้ทะเลาะกันอย่างไม่เกรงใจ ฉันหันไปทางชายหนุ่มคนนั้นแล้วกล่าวขอบคุณก่อนที่เขาจะยิ้มให้แล้วโค้งรับคำขอบคุณ สุภาพเกิดไปแล้วมั้ง;-;

" เชิญทางนี้เลยนะครับ ^_^ "

ต่อจากนั้นฉันก็เดินตามสาวๆขายบริการพวกไป

[ผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะคะ]