ในค่ำคืนของงานเลี้ยงศิกษ์เก่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน ของ "พิม"และเพื่อนๆ พิมได้เรียนจบ ทหารอากาศ ได้เกียร์ตินิยมอันดับหนึ่ง ทั้งด้านทฤษฎีและปฏิบัติ ทำให้เธอเป็นอันดับหนึ่งของกรม แต่เธอจะเก่งแค่ไหนเธอก็ต้องยอมดื่มแอลกอฮอล์ที่ไหร่ก็ แพ้ทุกที เพราะเธอ"คออ่อน^-^" ทำให้ พิมโดนเพื่อนสนิทอย่าง ตาล ชวนมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นในครั้งนี้ ด้วยเพราะหลังที่่ไม่ได้เจอกันมานานเลยทำให้ต้องออกไป(พิมต้องจำใจออกไปถึงแม้จะไม่ชอบเลี้ยงรุ่นแบบนี้ก็ตาม)

              แอลกอฮอล์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกนำเข้าสู่ร่างกายไม่หยุด จนสติเริ่มเลอะเลือน พิมถูกเพื่อนๆ ร้องขอให้ดื่มจนตอนนี้ แทบจะไม่สติในการรับรู้และตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างฃเพราะดื่มมากเกินไป รู้ว่าตัวเองคออ่อนยังจะดื่มเยอะอีก  แล้วสิ่งสุด 

ท้ายที่พิมรับรู้ได้ คือเห็นเพื่อนสนิทเธอโทรหาใครสักคน ให้มารับเวลาผ่านสักพักก็มีคนมารัแล้วอุ้มพิมขึ้นรถไปที่ไหนสักแห่ง

               ร่างกายของพิมก็เริ่มร้อนผ่าวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้ พิมเริ่มจะถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น อย่้างคนไรสติ ฝ่ามือก็ปัดป่ายไปรอบกาย และ พอได้ ยินเสียงคนดุหรือว่า พิม ก็พยายามหันหน้าหนีซึ่งพอรู้ตัวอีกที่ก็โดนขึงมือไว้ไม่ให้ขยับ ร่างกายเหมือนมีคนลูบไล้ บีลบเค้น จนทำให้พิมต้องลืมตามามองแต่ก็พบว่าใครคนนึง กำลังลวนลามร่างกายตนเองอยู่ก็อดที่จะตกใจไม่ได้ แววตาของใครคนนั้นที่เหดมือน พิม เคยพบเจอเป็นประจำกำลังฉายแววความเกรี้ยว กราด คุ้มคลั่ง และความต้องการ อะไรบางอย่างที่ทำให้ พิมที่ไร้ทั้งเรี่ยวแรง และสติพยายามขยับตัวหนีเพราะเริ่มไ่ม่แน่ใจกับอารมณ์ของคนอยู่ตรงหน้าแต่ถึงอย่างนั้่นก็ไม่สวามารถ หลุดพ้นได้และยังโดนอะไร บางอย่างดถุดันเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรง จนทำให้พิม กรีดร้องออกมาด้วยคความเจ็บปวดและเสียงกรีดร้องของ พิมในครั้งแรกกก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครวญคราง ยอมโอนอ่อนได้เกิดขึ้นแทนที่ตลอดทั้งคืน จนทำให้พิมคิดว่าตนเองกำลังฝันร้าย ในตอนแรก  กลับกลายเป็นฝันที่ตนเองสมยอมด้วยทความเติมใจแทนและเมื่อถึงเวลาตื่นขึ้นมา ในตอนเช้าวันใหม่ก็อาจจะไม่ได้มีอะไรเกิดก็ได้

                เช้าวันใหม่ที่แสงแดดสาดส่องเข้ามาทำให้พิมรู้สึกตัว ตามความชินเพราะต้องออกไปฝึกซ้อมทุกวัน  แต่วันนี้กลับแปลกไปไม่น้อย เมื่อมีอาการปวดหัว และรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ทำให้พิมลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบาก และยิ่งแปลกไปกว่านั้นเมื่อแค่เพียงขยับตัวเล็กน้อย พิมก็สะดุ้งด้วยความเจ็บปวดเที่เกิดขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา ซึ่งพอตั้งสติและมองดูรอบๆห้องก็ไม่มีส่วนที่คุ้นชิน แถมก้มมองตัวเองก็มีร่องรอยช้ำที่ผิดแปลกไปหมด แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ พิมนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้เพราะพอตนเอง หันไปมองที่ข้างๆกาย พิมเห็น พี่ชายของเพื่อนสนิท นอนอยู่ข้างๆกาย และเขาคนนั้นก็กำลังจะลืมตาขึ้นมาสบตากับพิมช้าๆ  เราทั้งคู่สบตากัน อูย่แบบนั้นสักพักก่อนจะมีน้ำเสียงเรียบนิ่ง จากพี่ชายเพื่อนเอ่ยขึ้นมาก่อนที่ตนจะได้พูดอะไรออกไป.

"นี่ คือเงินสด1แสนบาท  ปิดปากเรื่องนี้ให้สนิทซะ อย่าให้ใครรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่"  น้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับสายตาที่ดูถูกดูแคลนที่เอ่ยออกมา ทำให้พิมรู้สึกว่าตนเองไร้ค่าที่สุดตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้   ตนไม่ได้เรียกร้องความรับผิดชอบอะไรจากชายคนนี้สักคำ และพอเขาคนนั้นพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปห้องน้ำทันทีหลังจากปาเงินสดใส่ตนที่นั่งนิ่งอูย่บนเตียง  

                 หลังจากสงบจิตใจ ให้ไม่หวั่นไหวได้แล้ว  พิมก็พยายามลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าที่หล่นอุูย่ข้างเตียงด้วยความยากลำบาก ก่อนที่จะรีบเดินไปที่หน้าประตูห้องให้เร็วที่สุด  ตนจึงรีบออกจากบ้านหลังนี้  ก่อนที่คนในบ้านจะตื่น และเห็นว่าตนออกจากห้องใครได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตน  เพราะแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อครู่ก็ทำให้น้ำตาของพิมไหลรินออกมาไม่หยุด       T_T

                 ต่อไปนี้ พิม คงจะไม่มีหน้ามาเจอตาลเพื่อนรักได้อีก เพราะเผลอไปมีอะไรกับเพื่อนชายของเพื่อน และเงินนั้นตนก็ไม่คิดจะรับมาด้วยเหมือนกัน เพราะพิมรู้ว่าตัวเองไม่ได้ขายตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

                                                                 ห้าปีผ่านไป................

                            เสียงนกร้องในยามเช้าตรู่ และ แสงแดดอ่อนๆที่เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้องนอนขนาดเล็กทำให้เห็นร่างเล็กสองร่างที่มีเนื้อตัวจ่ำหม่ำที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงที่มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ สองตัว ทั้งสองนอนกอดตุ๊กตาตัวสบายใจ  พิมชนกที่เปิดประตูห้องนอนก้าวเท้าเข้ามาในห้องก่อนจะเดินเข้าไปปลุกลูกชายตัวน้อย สองคนไปอาบแต่งตัวแล้วไปฝึกตอนเช้า แล้วลงไปกินข้าวแล้วไปทำงานกับตนเอง

                        ''น้องพีชน้องพีคะ เช้าแล้วนะคะ ตื่นได้แล้วลูก คนเก่งของมามี๊" พิมชนกปลุกลูกชายเบาๆ ก่อนจะไปจุ๊บแก้มทั้งสองคน จนเด็กชายทั้งสองตื่นขึ้นมาพร้อมกันรอยยิ้มหวานส่งมาให้คุณแม่สุดที่รักของตนเอง

                        "มามี๊น้องพีชง่วงจังเลย....ไม่ไปฝึกวันนึงไม่ได้หรอ^^"

                       "มามี๊ครับน้องพีก็ง่วงเหมือนกันยังไม่อยากลุกเลย -_- "

             "ไม่ได้อย่าขยี้ตานะคะ  ไม่อย่าขี้เกียจต้องรู้จักออกกำลังกายจะได้แข็งแรง ไปรีบลุกไปอาบน้ำ เดียวมามี๊ลงไปรอข้างล่างนะคะ" 

               "ครับ/ครับ"

เด็กน้อยทั้งสองรีบลุกจากเตียงแล้วเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะแปรงฟันแล้วอาบน้ำ แล้วลงมาหาคุณแม่อยู่ข้างล่าง 

    พอลงมาข้างล่างคุณแม่ก็ทำกับรอแล้วเด็กทั้งสองก็ต้องไปวิ่งกับพี่ทหารอยู่ในค่ายนั้นแหละ ทำให้ พิมชนก อดคิดเรื่องสมัยก่อนไม่ได้กว่าที่น้องพีชน้องพีจะโตถึงขนาดนี้ตนเองก็ลำบากมาไม่น้อย เพราะห้าปีที่ผ่านมาหลังจากที่ค่ำคืนนั้น สองเดือนหลังจากนั้นพิมชนกก็พบว่าร่างกายตัวเองมีคความผิดปกติกับร่างกายเกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะทำงานหนักในช่วงนั้น เป็นฝึกทหารฝึกหัดอยู่ทำให้ค่อนที่จะพักผ่อนน้อย ซึ่งสถาการณ์ในตอนนั้นก็ทำให้ พิมชนกไม่คาดคิดว่าจะมีชีวิตเกิดขึ้นภายในท้องของตนเอง จนเป็นลมล้มลงตอนกำลังฝึกทหารที่กำลังตากแดดอยู่  ตื่นมาอีกทีก็พำบว่าตนเองอยู่โรงบาลแล้วตอนนี้นอนให้น้ำเกลืออยู่และคุณหมอเข้ามาแจ้งอาการให้ทราบ

                       ในตอนนั้น พิมชนกแทบที่จะช็อกเลย เพราะตนเองยังไม่มีเงินเก็บมากพอที่จะมาดูแลน้อยได้ทั้งสองคน คนเดียวนี้ก็จะไม่รอดอยู่แล้ว ทำให้ตอนนั้นมืดแปดด้านไปหมด โชคดีที่ตนเองมีเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าที่ดีและเข้าใจ  ทุกคนต่างคอยช่วยเหลือใน ทุกๆอย่างทำให้ใช้ชีวิตของคูณแม่ลูกแฝงผ่านมาได้ด้วยดี  แม้ตอนแรกพิมชนกจะอยากเอาเด็กออกก็เถอะแต่พอคิดดูดีๆ แล้วเด็กไม่ได้มีความผิดอะไรก็เถอะ ทจึงตัดสินใจเอาเด็กไว้ ถึงแม้ว่าพ่อของเด็กจะไม่อยากให้เอาไว้ก็เถอะ และก็ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนมาชดใช้หรอ เพราะยังเจ็บใจไม่หายเลย  ถึงในตอนแรกมันจะเลี้ยงยากก็เถอะ แต่พิมชนกก็ทำเ็มที่แล้ว

     ช่วงที่พีชกับพีลืมตาขึ้นมาดูโลก ช่วงนั้นก็ถือว่ายากมากเพราะพิมชนกไม่เคยเลี้ยงทารกมาก่อนแถมสองคนอีกคนหนึ่งนอนคนหนึ่งร้องไห้จนทำให้ พิมชนกต้องลางานมาเลี้ยงลูกอยู่สองเดือน แล้วพี่ๆที่อยู่บ้านพักใกล้ๆก็มาเลี้ยงช่วย บางก็เอาข้าวมาให้บางก็เอาของใช้มาด้วย บางคนก็มานอนด้วย จึงให้พิมชนกรู้สึกขอบคุณทุกคน และรักทุกคนมากด้วย

      แต่ก็ดีอยู่ว่าเด็กไม่ดื้อเท่าไรนักไม่งั้นคงจะเหนื่อยมากเลย

                     7โมงตรงพอดีเด็กสองคนนั้นก็กลับมาพอดี แล้วกับข้าวก็เสร็จ มีแต่ของโปรดของเจ้าลูกหมูเลย   หลังจากกินเสร็จก็พากันออกจากบ้านพักไปยังค่ายทหาร  ไปถึงเด็กทั้งสองก็เข้าไปทักทายกับคนในค่ายจนเขาพากันแกล้งเด็กทั้งสองจนโดน ผู้บังคับบัญชาด่า..แล้วเด็กทั้งสองก็พากันเดินไปหาหาลุงนิค พี่ลุงเป็นผู้บังคับบัญชาใหญ่ในค่ายรองลงมาก็คือพิมชนก 

 " ลุงนิค อย่าโกธรสิคับ น้องพีชจะไม่ดื้อแล้ว "

"ใช่ๆๆ น้องพีก็เหมือนกัน นะครับคุณลูงนิคสุดหล่อ"

       พอนิค ได้ยินแบบนั้นหายโกธรทันที เพราะหลานทั้งสองทำตาอ้อนมาอย่างหน้ารักมาก   นิคหันไป หาพิมชนก

"ว่าวันนี้จะมีนายจะมานะให้พิมตอนรับเขาด้วยเพราะจะประชุมกันในชขวังเวลา 10 ฉันเตรียมเอกสารให้เรียบร้อยนะ"

                                               "   ค่ะท่าน       "

            "ป่ะเด็กๆไปกับลุงนิค ลุงจะพาไปดูทหารฝึก 555+"           "ครับ/ครับ"