ตอนที่1 ลิเคียว จอมโจร

แก้ไขคำผิดวันที่21/05/2563

ลิเคียว นักฆ่าสาวสุดโหดพ่วงด้วยตำแหน่งจอมโจรมือผีตีนแมว หญิงสาวที่อารมณ์ดี กินเก่ง และมากเล่ห์ในช่วงปรกติ แต่กลับเลือดเย็น ฆ่าคนได้ภายในพริบตาอีกทั้งแววตายังเฉยชามองศพแล้วศพเล่าอย่างไม่หวั่นเกรง กลับต้องมาตายเพราะคู่หูตัวเอง การชอบพอกันนำพาไปสู่แห่งขวากหนาม เหตุผลโง่ๆ ของผู้หญิงคนนึง หึ! ช่างน่าขำ จะไปมีขวากหนามเสี้ยนตำได้อย่างไร ทุกอย่างสิ่งใดที่คู่หูเธออยากได้ เธอก็พร้อมหามาให้อย่างสุดความสามารถ เพื่อนคนเดียวของเธอ เพื่อนคนแรกและคนสุดท้าย แล้วก็เพื่อนนี่แหล่ะที่นำความตายมามองให้เธอด้วยมือตัวเอง

หากถามว่าตอนนี้เธออยู่ไหนทำอะไร คงจะเป็นการนั่งโง่ๆ มองรอบๆ ไปมาล่ะมั้ง พื้นที่ขาวสนิททั่วทุกมุมและเธอไม่คิดที่จะเดินไปไหน นั่งมองไปรอบๆ อย่างเบื่อหน่าย ช่างอ้างว้างและเดียวดาย... เหมือนที่เคยเป็นมาก่อน หึๆ

นรก หรือ สวรรค์ โอ้คงไม่ต้องนึกแล้วล่ะ ทั้งขโมยทั้งฆ่าคนคงขึ้นสวรรค์ได้อยู่หรอก!!

"สวัสดี ลิเคียว จอมโจร ข้าหวงหยางเป็นผู้คุมชะตาทั้งภพชาติ "เธอลุกขึ้นทันทีเมื่อมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ผ้าเนื้อดีกลิ่นอายสูงส่งแผ่ออกมาจางๆ จนรู้สึก ใบหน้าชราผมขาว สวรรค์รึไง

"สวัสดีหวงหยาง"เธอกล่าวทักทายกลับและมองชุด กำไล แหวนไม่วางตา

"อย่าคิดเชียว "หวงหยางเอ่ยขึ้นมาทันควันที่เห็นสายตาวิบวับนั่น ของๆ เขาคิดจะขโมยก็ขโมยได้เลยอย่างนั้นหรือ

"อะไร๊!!! มีอะไรหรือ ถึงเวลาที่ต้องไปชำระความบาปแล้วรึ "ปากก็พูดออกไปในขณะที่ดวงตาจ้องมองแหวนในมือไม่วางตา หวงหยางเห็นก็กุมแหวนตนเองแน่น แหวนวงนี้เค้าน้ำตาแทบหลั่งเลือดกว่าจะได้มาเชียวนะ ผูกจิตกับมันก็ทรมานแทบตาย พลังในแหวนมนุษย์ใดหากได้ไปครองด้วยความโลภโลกคงวิบัติ

"ป่าวหรอก ผู่ววว ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วยนิดหน่อย"หวงหยางถอนหายใจออกมาอย่างจนใจยังไม่ทันได้กล่าวเรื่องราวก็ถูกขัดด้วยเสียงนางมาร

"ข้อแลกเปลี่ยน ต้องเหมาะสม หากไม่ฉันจะให้ท่านรอวิญญาณดวงอื่นแทน"เธอเคาะนิ้วที่แก้มไปมาหน้าตาใสซื่อ แต่หวงหยางที่ติดตามดูนางมานานทำไมจะไม่รู้ ท่าทางอันนี้นี่แหล่ะที่คนนักต่อนักสยบกับความร้ายกาจของนางมาแล้ว ความงามของสตรีช่างร้ายกาจยิ่งนัก

"ดะ ได้สิ ข้าเป็นหวงหยางผู้คุมชะตารวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ข้าให้พรหนึ่งข้อ และชีวิตใหม่ให้ สมบัติก็มากมายหากจะแบ่งให้เจ้าสักชินสองชิ้นคงจะดี "หวงหยางพูดขึ้นมาแม้จะตะกุกตะกักแต่ก็ยังโอ้อวดฐานะตนเองไปด้วย เธอยิ้มมุมปากอย่างได้รับชัยชนะ เห็นได้ชัดว่าเธอได้กำไรไปมากแค่ไหน

"ได้ ว่ามา "หวงช่างพ่นลมหายใจโล่งอกและกล่าวถึงเรื่องราว

"ในภพคู่ขนานของเจ้านั้น เด็กคนนี้มีอายุ 16 หนาว มีนามว่า หง หนิงหรง ทั้งก้าวร้าว มารยาทก็หามีไม่ เอาแต่วิ่งตามคุณชายตระกูลเว่ยไปวันๆ ซ้ำยังไปตบตีกับหญิงงามไปทั่วเพราะโมโหและอิจฉาที่คุณชายเว่ยเมินนางแต่กลับไปสนใจสตรีอื่นแทน บิดาก็ไม่เห็นค่า มารดาก็สิ้นใจถูกสาวรับใช้ใจหยาบช้าสั่งสอนทุบตีมาจึงเก็บกดและมีนิสัยก้าวร้าว นางเป็นบุตรของภรรยาเอกที่สิ้นใจไปในตอนนี้ภรรยารองจึงขึ้นมาแทนที่ พี่น้องหญิงงามแต่รูปจูบไม่หอม ทำร้ายทุบตีนางพัลวัน จนสุดท้ายพี่สาวต่างมารดาของนางจูบคุณขายตระกูลเว่ยต่อหน้า จึงวิ่งเข้าไปกระชากด้วยความโมโห แต่กลับถูกชายอันเป็นที่รักตบตีและผลักใส แต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเพราะร่างของเด็กนั่นกลับตกลงไปที่คลองบึงน้ำไปเสียแล้ว ก่อนสิ้นใจช่างน่าสงสารแววตาของชายอันเป็นที่รักมองเธอด้วยสายตาเย็นชาและไม่สนใจเลยสักนิด ตอนนี้ร่างอยู่ที่เรือนของสองสามีภรรยาคู่นึง"เมื่อเธอได้ฟังก็เบะปากและก่นด่าในใจมากมายให้กับสตรีคนนี้ โง่เง่าที่สุดหากเป็นเธอนะ เธอจะขโมยของในห้องไปขายให้หมดและหนีออกไปเสีย!! รวยแล้วซื้อกินก็ได้แล้วหาเด็กว่าง่ายสักคนมาเลี้ยงสะ!!

"ได้ สิ ข้าจะเปลี่ยนแปลงนางเอง"เธอพยักหน้ารับคำอย่างยินดี ชีวิตใหม่สะอย่างทำไมจะไม่ชอบเล่า

"อืม ข้ามีเวลาเหลือพัก6 เดือนช่วงเวลานี้ข้าจะฝึกเจ้าเพื่อให้ไปอยู่ในภพนั้นอย่างมีชีวิตรอด"เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย โลกปลาใหญ่กินปลาเล็กมันช่างน่าหวั่น ไม่มีทางคนที่อ่อนแอจะอยู่รอด

"แล้วร่างล่ะ มันจะไม่นานไปหน่อยรึ"เธอคิดแล้วก็ถามออกมา หวงหยางส่ายหน้า

"ไม่หรอก เวลาที่โลกมนุษย์ต่างจากที่ภพแห่งโชคชะตานัก ที่นี่1 ปีเท่ากับที่นั่นเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น "เธอพยักหน้าอย่างตื่นเต้นและลุกขึ้นยืนดีๆ เพื่อไปฝึกฝน

"ฟังไว้นะ เจ้าคือหง หนิงหรงจงจำให้ขึ้นใจ เอาล่ะฟังข้าดีๆ ในภพนั้นต่างจากที่เจ้าจากมานัก โลกที่เต็มไปด้วยคนมากพละกำลังที่พลังกายธรรมดาอย่างเจ้าแทบจะไม่สามารถทำอันใดได้เลย พลังปราณแบ่งเป็นสีระอองรอบตัวและขั้นต่ำ ขั้นกลางและขั้นสูง

สีใส นั้นสำหรับคนที่ยังไม่มีพลังปราณมากพอ

สีเหลือง นั้นคือคนที่สามารถฝึกตนได้แล้ว

สีส้ม คือคนที่ก้าวขึ้นจากการเป็นคนฝึกปราณ

สีเขียว คือคนที่ใช้พลังปราณได้อยู่หลายส่วน

สีฟ้า คือคนที่ใช้ได้ในระดับกลาง

สีน้ำเงิน คือคนที่ฝึกใช้ลมปราณจนคล่อง

สีดำ คือคนที่ใช้ปราณได้เต็มสิบส่วน

สีขาว สีนี้นั่นยังไม่เคยเกิดบนโลกมนุษย์ แต่จะมีเพียงเหล่าเทพเซียนที่ข้าเห็นมา

และสีทอง สีนี้มีเพียงฮ่องเต้สวรรค์เท่านั้นที่ข้าพึ่งเคยเห็นมา"เธอห่อปากอย่างตื่นเต้นและฟังทุกอย่างเก็บมาเป็นความรู้

"อีกทั้งยังมีสัตว์อสูรที่แกร่งกล้า แม้อสูรแรกเริ่มจะยังไม่เลื่อนขั้นแต่กระนั้นความแข็งแกร่งยังมากโข เหมือนดังว่า อสูรสีเหลืองนั้น หากคนสีเหลืองไปพบเห็นยังต้องใช้คนล้มมากกว่า5-6คนเลยทีเดียว "เธอจุ๊ปากอย่างทึ่งใจช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก

"นี่คือยารักษาเส้นลมปราณนะเก็บเอาไว้ให้ดีถึงแม้จะเจ็บปวดไปมากโขแต่คุ้มค่ามากยิ่งนัก เมื่อไปถึงหากเจ้าเอาเม็ดยาเข้าปากแล้วพลังที่เจ้าฝึกฝนในตนนี้จะเข้าไปเพิ่มพูนเอง"เธอรับมาไว้ในส้อยคอตนเองอย่างมิดชิด

"ค่ะ ฉันยินดีที่จะสานต่อ"เธอก้มหัวค้อมตัวลงอย่างเคารพ

"ดี!! ดียิ่ง! เอาล่ะเรามาเริ่มฝึกกันเลยเถิด "

#อันนี้น้องใหม่ เรื่อง โอลเดนเบิร์กนั้นจะลงอาทิตย์ละครั้งนะคะ ครั้งละอาจจะ3-4-5 ตอน ส่วนเรื่องนี้ลงทุกวันจ้ะ อาจจะมีหยุดบ้างแบบลงหกวันหยุดวันนึงแบบนี้

#ขอฝากเรื่องใหม่จ้า อย่าลืมไปอ่านโอลเดนเบิร์กด้วยน้าา