" ความโกลาหลลุกลามไปทุกหนทุกแห่งเหล่าปีศาจเข้ารุกรานมนุษย์ที่หมกมุ่นอยู่กับการฆ่าฟันกันเอง

โลกที่ลึกลับพื้นที่แสนกว้างใหญ่ไพศาลดินแดนทวีปที่แบ่งขั้นมนุษย์และปีศาจพื้นน้ำทะเลที่คอยขวางกั้นเขตแดนทั้งสองไว้

ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นมีสิทธิ์ที่จะอยู่ในโลกแห่งนี้ผู้อ่อนแอล้วนถูกกดขี่ทารุณแล้วตายไป

เหล่ามนุษย์ที่เหลือน้อยเต็มทีต่างรวมกลุ่มเพื่อช่วยเหลือกันหลายเผ่าพันธุ์ล้วนตกอยู่ในความหวาดกลัว

ดินแดนลึกลับแห่งหนึ่งในทวีปปีศาจ บุคคลยิ่งใหญ่ผู้นั้นกลับอยู่นิ่งเฉยไม่สนใจสิ่งใด

อาณาเขตการปกครองของราชาปีศาจนั้นเทียบเท่าทั้งทวีปของมนุษย์มีผู้ปกครองเป็นหนึ่งเดียวคือจอมราชาปีศาจ

เธอผู้ไม่สนใจสิ่งใดแต่กลับสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้ที่เป็นราชาปีศาจ ดินแดนเมื่อเทียบกับดินแดนปีศาจแล้วมีเพียงน้อยนิดแต่ฉะไหนจอมราชาปีศาจกับต้องมาเสียค่าปฏิกรณ์สงครามให้กับนางมากมายเพียงนี้

ทั้งทองคำและแร่หายากรวมทั้งดินแดนอีกหลายแห่งถึงแม้มองภาพรวมแล้วอาจจะไม่มากมายถ้าเทียบกับดินแดนมนุษย์ที่ศูนย์สิ้นให้แก่เขา

ความเย่อหยิ่งในพลังอำนาจของราชาปีศาจสุดที่จะทนได้กองกำลังนับล้านเข้าตีหวังจะบุกยึดดินแดนเพียงน้อบนิดแห่งนั้น

แต่กลับกลายเป็นว่าไปสะกิดต่อมของจอมอหังการเข้าโดยไม่รู้ตัวจอมราชาปีศาจถูกโต้กลับด้วยปีศาจที่ยิ่งกว่าปีศาจ

สัตว์ประหลาดเพียงแค่ห้า ตัวถล่มกองทัพของราชาปีศาจชั่วในพริบตา แม้แต่มังกรบรรพกาลที่รับใช้จอมราชาปีศาจมาช้านานยังโดนสัตว์ประหลาดของนางงาบเขมือบลากลงทะเลลึก

จอมราชาปีศาจถูกบังคับให้ลงนามสัญญาด้วยความอดสูทั้งไพร่พลเงินทองต่างถูกขนไปให้ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าจอมอหังการเพื่อแลกกับการไม่ศูนย์สิ้นเผ่าพันธุ์

เหลาปีศาจเริ่มฟื้นฟูตัวเองและไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับนางดินแดนที่อยู่ล่างสุดขอบทวีปปีศาจมันเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่ต้องอยู่รวมกันในทวีปแห่งเดียวกันการที่มนุษย์จะผ่านไปยังดินแดนแห่งนั้นได้ต้องผ่านดินแดนปีศาจไปเสียให้ได้ก่อน

ความอุดมสมบูรณ์ในดินแดนแห่งนั้นสุดที่จะเทียบได้เกาะแก่งมากมายน้ำใส่สะอาดเหมือนกับกระจกอุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้หลายสายพันธุ์

ที่แห่งนั้นแต่เดิมเป็นเพียงพื้นที่รกร้างมีเผ่าพันธุ์น้อยนิดที่อยู่อาศัยในที่แห่งนั้นล้วนแต่เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีร่างกายอ่อนแอทั้งสิ้น ยังมีทวีปอีกหลายทวีปที่ยังไม่ถูกค้นพบโลกพิศวงแห่งนี้ช่างแปลกประหลาด....

ผู้ที่เป็นจอมอหังการนั่งจิบชาอย่างสบายใจจู่ๆเธอก็คว้ากระจกแก้ววางอยู่บนโต๊ะขึ้นนิ้วมือเรียวที่นั่งจับกระจกสายตาที่มองผ่านภาพเหตุการณ์ต่างๆในทวีปฝั่งมนุษย์ใบหน้าที่กำลังยิ้มอย่างสบายอารมณ์ หลังมองภาพเหตุการณ์ความวุ่นวายในฝั่งมนุษย์ นางสทบเป็นคำพูดสั้นๆ เสียงไพเราะยิ่งกว่าเสียงนางฟ้าบนสวรรค์

.......

.......

..."ดูเกาะแห่งนั้นสิข้าอยากได้มันนัก"...

.......

" พื้นดินที่ชุ่มไปด้วยเลือดหลายอาณาจักรต้องล้มสลายความโกลาหลเกิดขึ้นทุกหย่อมหญ้า

เหล่าประชาต่างหนีตายกันเจ้าละหวั่นสงครามที่ไม่มีจุดสิ้นสุด มนุษย์ต่างแก่งแย่งรบราฆ่าฟันกันเองความหิวโหยอดอยากแผ่ขยายทั่วทุกสารทิศ

สัตว์ป่าหิวกระหายกลายเป็นปีศาจ เด็กหลายคนถูกจับไปเป็นทาสพ่อแม่ล้วนถูกฆ่าตายในสงคราม ผู้ที่เหลือรอดกับอยู่อย่างทรมาน.

"หญิงสาวชาวบ้านนางใดมีรูปกายที่สวยงามจะถูกจับไปเป็นทาสกามของเหล่าคนชั้นสูงความอดสูหาที่สุดจะเทียบได้หากเป็นเด็กผู้หญิงจะถูกจับเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมเมื่อโตขึ้นจะมีค่าเพียงเครื่องบำเรอกามของเหล่าขุนนางเพียงเท่านั้น "

" เด็กชายนั้นจะถูกใช้งานเยี่ยงทาสจนตายอย่างไร้คุณค่าของชีวิต ผู้ที่ทนทุกข์ทรมานต่างอ้อนวอนต่อพระเจ้าหารู้ไม่ว่าโลกที่แสนใหญ่โตแห่งนี้หาได้มีพระเจ้าไม่"

เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นทั่วทวีปของมนุษย์ในดินแดนที่เหมือนถูกสาปไปทั้งทวีปแม้แต่เผ่าพันธุ์ปีศาจที่ขึ้นชื่อเรื่องความน่ากลัวยังรู้สึกขยะแขยง

มนุษย์หลายคนขอยอมเป็นทาสเหล่าปีศาจดีกว่ายอมเป็นทาสให้กับมนุษย์ด้วยกันเอง ผู้ที่มีความเป็นอยู่อย่างอิสระต่างอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆความเสี่ยงที่จะตายนั้นมีมากมายแต่ขอตายอย่างอิสระดีกว่าอยู่และตายอย่างทรมาน

กองทัพปีศาจเริ่มรุกรานดินแดนมนุษย์อย่างบ้าคลั่งผู้คนล้มตายกันเป็นจำนวนมากเหล่าขุนนางถกเถียงกันไม่รู้จบดินแดนหลายอาณาจักรติดกับชายฝั่งทะเลถูกกองทัพปีศาจบุกยึดไปหลายแห่งส่งผลให้หลายอาณาจักรขาดแคลนอาหารทวีปต้องสาปแห่งนี้ มีชื่อว่า "โซรอน" พื้นที่อาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล

อาณาจักรมนุษย์ถอยร่นออกห่างจากชายฝั่งทะเล ด้วยจำนวนที่มากมายมหาศาลของกองทัพปีศาจรุกคืบเข้ามาเรื่อยๆ

หลายอาณาจักรในโซรอนต่างตื่นกลัวนั่นจึงทำให้เกิดการรวมตัวกันเป็นพันธมิตรกันเกิดขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถที่จะขับไล่กองทัพปีศาจออกไปได้

กำลังรบของมนุษย์นั้นไม่เพียงพอเนื่องด้วยมีแค่ห้าอาณาจักรเท่านั้นที่เข้าร่วมเป็นพันธมิตรพวกมันยังปักหลักอยู่ชายขอบทะเลเฝ้ามองมนุษย์ดินรนกระเสือกกระสนคอยเย้ยหยันเหล่ามนุษย์อยู่ไกล้ๆ

ในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายฟูงหมาป่าออกล่าเหยื่อกันเป็นกลุ่มพวกมันทุกตัวล้วนอยู่ในระดับสติปัญญา

มันไม่กินเหยื่อจนกว่าจะล่าครบตามจำนวนที่ต้องการการละเล่นของสัตว์ร้ายที่น่ากลัวเด็กน้อยที่ตกเป็นเหยื่อกำลังดิ้นรนร้องรั้นเพื่อให้หลุดพ้นจากคมเคี้ยวของหมาป่าน้ำตาที่กำลังไหลอาบผ่าแก้มบางเธอดิ้นรนเพราะอยากมีชีวิตความเจ็บปวดจากคมเคี้ยวของสัตว์ร้ายดุดดั่งเหล็กกล้าที่ทิ่มแทงมายังกาย

เคี้ยวของหมาป่าฝังลึกลงบนไหล่น้อยๆของเด็กสาวเลือดที่กำลังไหลจากคมเคี้ยวฝังลึกสร้างความเจ็บปวดมหาสารให้แก่เด็กสาวปากที่ร้องแผ่เสียงหาผู้ที่ให้ชีวิตอ้อนวอนหาผู้ที่เป็นบิดามารดาให้พวกเขามาช่วย .

ภาพสุดท้ายที่เห็นกลับเป็นมารดาฉุดรั้งผู้ที่เป็นบิดาไม่ให้เข้าช่วยเหลือเธอ เสียงที่ร้องจนแทบขาดใจแต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเหลือ เด็กน้อยสิ้นหวังกับชีวิต ภาพสุดท้ายคือความทรงจำที่ยังหลงเหลือแต่กับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดฝังลึกลงจิตรใจ ภาพทุกอย่างนั้นเลือนลาง

สัตว์ร้ายหลายตัวเริ่มขย้ำเหยื่อที่ยังไม่ตายมันเริ่มฉีกกระชากชิ้นเนื้อกินอย่างเอร็ดอร่อยเสียงรองอย่างทรมานของผู้ที่ยังไม่ตายดวงตาที่เหม่อรอยหมดสิ้นทุกอย่างความรู้สึกทุกอย่างนั้นหายไปร่างของเด็กหลายคนถูกกองรวมไว้ในถ้ำลึกของป่าใหญ่

ทั้งที่ยังมีชีวิตและสิ้นลมไปแล้วด้วยความทรมานของพิษบาดแผลภาพสยดสยองเต็มไปด้วยเศษชิ้นเนื้อกองสุมไว้ในถ้ำ

-หมาป่าหลายตัวนั่งล้อมวงอาหารมื้อนี้หลังจากการล่ามาหลายหมู่บ้านในช่วงเย็น เมื่อจ่าฝูงย่ำเท้าเดินออกมามันไม่รีรอรีบสั่งให้จักการมื้ออาหารนี้ทันที ดวงตาที่เหม่อลอยเหมือนคนตายเสียงที่แหบแห้งหลุดออกมาจากลำคอเพียงน้อยนิดของเด็กน้อยที่กำลังจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ร้าย

.......

.......

.......

..."ข้า~"...

.......

.......

..."อยาก~"...

.......

.......

..." มีชีวิต "...

.......

.......

การรับรู้ของจอประสาทตาดับไปเป็นภาพสุดท้ายดวงตาสีดำปรากฏทอแสงสีทองผ่านรูม่านตามันค่อยๆขยายปรากฏส่องแสงเรืองรอง

หมาป่าที่กำลังขย้ำเหยื่อจนมาถึงเธอ มันจ้องมองไปในดวงตาเธอด้วยความสงสัยแต่ในขณะคมเขี้ยวแหลมกำลังจะฉีกร่างของเธอมือเล็กๆของเด็กน้อย 7 ขวบจับไปที่กามของหมาป่าตัวโต

พลังปริศนาก่อเกิดขึ้นในกายของเด็กน้อยรูม่านตาที่ทอแสงสีทองน่าเกรงขาม มือเล็กๆที่อยู่ๆกลับบีบแน่นกามของหมาป่าจนกระดูกกามนั้นดังป๊อก หมาป่าตัวนั้นรีบสลัดกวัดแกว่งเพราะความเจ็บปวดตัวอื่นๆเริ่มตกใจกำลังงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นร่างเล็กๆที่ปลิวไปตามแรงเหวี่ยงของหมาป่ากระดูกกามหนาๆเกิดการแตกร้าวจากแรงบีบของมือเด็กน้อย ไม่ว่าตัวมันจะสบัดแรงจนร่างของเธอกระแทกหินจนแตกมือเล็กๆที่จับกามอยู่ก็ไม่ยอมปล่อย

ในความมืดมิดดวงตาที่ทอแสงดุจดั่งเทพเเห่งการทำลายล้างหมาป่าอีกตัวหนึ่งกัดเข้าที่ลำตัวของเธอหวังจะดึงเธอออกจากอีกตัวมันงับเข้าที่ร่างของเธอเหมือนจากนั้นก็เคี้ยวเหมือนกับมันฝรั่งเหนียวๆทั้งดึงทั้งเคี้ยวร่างของเธอก็ไม่ยอดหลุด

เธอเพิ่มแรงบีบให้แรงมากขึ้นเสียงกระดูกดังกร๊อบหักคามือของเด็กสาว กามหนาๆของหมาป่ากำลังห้อยต่องแต่งตามแรงบีบของเธอ

เสียงร้องโหยหวนของหมาป่าร้องด้วยความทรมานตัวที่กำลังใช้ฟันแหลมคมดุจดั่งใบมีดโกนเคี้ยวตัวเธอไม่หยุด ถึงอย่างนั้นบนตัวเธอกลับไม่มีร่องรอยขีดข่วนเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

มีเพียงเสื้อผ้าที่ขาดลิ่วตามแรงเคี้ยวของหมาป่ามันปล่อยเธอออกวางทิ้งไว้บนซากศพเด็กน้อยยันตัวลุกขึ้นมองดูเราฝูงหมาที่กำลังห้อมล้อมตัวเธอ ใบหน้านิ่งไร้ความรู้สึกยืนเหลือกตามองลงมาท่ามกลางซากศพที่กองเกลื่อนกลาดความมืดมิดที่มองเห็นเพียงดวงตาทอแสงสีทอง

เบื้องหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยฝูงหมาป่ารายล้อมเด็กน้อยยืนประจันหน้ามองลงมาจากซากศพพี่กองพะเนินเหมือนภูเขาสายตาที่มองลงมาอย่างเย้ยหยัน ตัวจ่าฝูงของกลุ่มเริ่มนี้แยกเขี้ยวเตรียมเข้าประจันหน้ามันร้องคำรามท่ามกลางดวงจันทร์ที่เต็มดวงอยู่ภายนอกถ้ำ หมาป่าหลายตัวกระโจนเข้าหาเธอตามจ่าฝูงค่ำคืนที่แสนโหดร้ายไม่มีเด็กคนไหนรอดชีวิตออกไปจากถ้ำแห่งนั้นยกเว้นเธอ

ซากหมาป่ากระจุยกระจายเกลื่อนกลาดไส้ทะลักตามพื้นถ้ำเด็กน้อยเหลียวมองอย่างเย้ยหยันก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เธอปรากฏตัวขึ้นบนดินแดนที่แสนห่างไกลใบหน้าเฉยชามองไปยังทิวทัศน์เบื้องล่างที่เต็มไปด้วยป่าไม้หุบเขาความอุดมสมบูรณ์มีแม่น้ำไหลผ่านหลายสายเธอสร้างทุกอย่างขึ้นบนยังดินแดนแห่งนี้ การกรวดล้างครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นจากฝีมือเธอ ผู้ที่เป็นเจ้าถิ่นนั้นถูกกวาดล้างไปทั้งหมดยกเว้นผู้ที่ยอมจำนนก้มหัวให้แก่เธอ นามของเธอนั้นถูกเรียกขานจากเหล่าผู้ที่ยอมจำนนด้วยนามนี้ แอมเบียร์ แต่เธอนั้นกลับชอบนามนี้มากกว่า โนเบียร์ ความทรงจำของเธอทุกอย่างนั้นถูกเลือนหายเหลือไว้แต่ความทรงจำของผู้ให้ชีวิตที่ทอดทิ้งเธอ

.......

.......

" ห้าปีผ่านไปอาณาจักรใหม่ได้ก่อเกิดขึ้นท่ามกลางเหล่าปีศาจที่รายล้อม ประชากรสายพันธุ์แต่ดั่งเดิมนั้นถูกดัดแปลงไปเสียใหม่โดยน้ำมือของ โนเบียร์ พื้นน้ำที่กลับกลายเป็นพื้นดินตามสิ่งที่โนเบียร์ปราถนาพลังแห่งการสร้างก่อเกิดตามความนึกคิดของเธอ โครงสรางองค์ประกอบของสระสารที่จะสร้างเป็นมวลออกมาปรากฏเป็นรูปร่างนั้นอยู่ในหัวเธอของเธอทั้งหมด "

— ความสามารถแปลงสระสารปรับเปลียนสภาพของโครงสร้างได้ตามใจนึกเหมือนกับการเขียนโปรแกรม

— แม้เผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอแปลเปลี่ยนให้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งในชั่วข้ามคืน เหล่าบริวารยามใดที่โนเบียร์กำลังพิโรธจงสังเกตุอารมณ์โกรธของ โนเบียร์ ได้ด้วยสีของตาเธอเมื่อยามใดก็ตามที่โนเบียร์ไม่พอใจสิ่งใดจงสังเกตุดวงตาของเธอให้ดีเมื่อรูม่านตาปรากฏทอแสงสีทองเรื่องรองตามจังหวะการหายใจยามนั้นเป็นยามที่แผ่นดินและพื้นน้ำกระเพื่อมสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นเหมือนกับเทพที่กำลังพิโรธ

แม้แต่เหล่าปีศาจที่มีอาณาเขตติดกันยังขาดขานเหตุการที่เกิดขึ้น เมื่อยามที่ท้องฟ้าแจ่มใสฝูงนกบินว้อนไม่รู้ทิศสัตว์ปีศาจต่างวิ่งแตกกระเจิงหาที่ปลอดภัยนั่นเหล่าเราควรรีบวิ่งออกจากที่พักเพื่อความปลอดภัย เพราะสิ่งที่จะตามมาคือพื้นปะทะพีสั่นสระเทือนเลื่อนลั่นผู้ใดที่กำลังจะออกเรือหาปลาให้รีบกลับเข้าฝั่งโดยเร็ว###สิ่งที่จะตามมาคือเงาดำของคลื่นน้ำขนาดใหญ่ ชัดเข้าฝั่งไม่หยุดหย่อนสิ่งนั้นถูกเรียกขานจากเหล่าปีศาจว่านั่นคือโนเบียร์กำลังพิโรธโกทา

โนเบียร์ได้รับเลือกจากหลายเผ่าให้กลายเป็นหัวหน้าเผ่าใหญ่ เมื่อรวมกันทั้งหมดเป็น 20 เผ่าเธอจึงเริ่มก่อตั้งกลับกลายเป็นอาณาจักรเล็กๆทุกเผ่าล้วนมองเห็นถึงความแข็งแกร่งของ โนเบียร์ได้จากการนำอสูรร้ายเข้าโจมตีเผ่าปีศาจ ยามที่ตัวเธออายุได้เพียงแค่สิบสองปี เรือนร่างกับโตเหมือนกับเด็กอายุ 15 ใบหน้าเรียวคมดูสง่าผิวพรรณขาวใสเนียนนุ่มอมชมพูริมฝีปากแดงชวนให้หลงใหลคิ้วตาดุเหมือนกับเหยี่ยวที่กำลังมองหาเหยื่อจากที่สูงเรือนร่างมีจุดโค้งเว้าเข้าสู่วัยหนุ่มสาว

20 เผ่าพันธุ์นั้นล้วนมีร่างกายที่เหมือนกับตัวประหลาดน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งกว่าภูตผีปีศาจองค์ประกอบของร่างกายนั้นไม่ครบส่วนบางตัวนั้นเนื้อตัวบิดงอไร้รูปร่างที่แน่นอนถึงกับขนาดเรียกได้ว่าแขนขานั้นอยู่คนละที่พวกนี้จึงถูกเรียกได้ว่าเป็นตัวประหลาดหรือปีศาจโดยแท้จริงบางพวกนั้นเป็นพวกสิ่งมีชีวิตที่กินเนื้อแต่พวกเขานั้นมีสติปัญญาที่เฉียบแหลม

ในหัวคิดของโนเบียร์ ถ้าจะให้ 20 เผ่าพันธุ์ที่มีอัตลักษณ์ที่แตกต่างกันมากมายกันเช่นนี้มาอยู่รวมกันแล้วล่ะก็คงไม่พ้นต้องเกิดการแบ่งแยกตบตีกันเกิดขึ้นแน่นอนโดยเฉพาะพวกที่กินเนื้อซึ่งมีลักษณะอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งถึงจะมีรูปร่างที่ไม่เหมือนกันแต่จำแนกได้ง่ายๆโดยการที่พวกนี้นั้นชอบกินเนื้อเป็นอาหาร

ในหัวที่กำลังคิดหาทางออก ค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาวอุปกรณ์สิ่งของหายากต่างๆถูกขนมากองไว้ที่ปราสาทของโนเบียร์ โนเบียร์กำลังหาวิธีทางโดยการทดลองสิ่งต่างๆ ในหัวที่ปรากฏเป็นภาพของโครงสร้างแตกแขนงออกเป็นอณูนิ้วมือเรียวที่กำลังตวัดกวัดแกว่งสร้างอะไรบางอย่างไม่นานก็ปรากฏเป็นรูปเป็นร่างภาพของดินสอสีทองวางอยู่เบื้องหน้าโนเบียร์ เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วขีดเขียน สิ่งที่โนเบียร์ถืออยู่คือปากกาประกาศิตเธอสร้างมันขึ้นมาเพื่อง่ายแก่การเขียนวงจรเวทมนตร์ที่ซับซ้อนแบบแผนนั้นถูกวาดออกมาในกระดาษมันมีรูปร่างที่เหมือนกับกรงนกขนาดใหญ่มีประตู 2 บานสำหรับเดินลอดผ่านไปยังอีกบาน

มันถูกเรียกว่า ประตูแห่งการแปรเปลี่ยนชุดข้อมูลวงจร เวทย์ถูกบีบอัดด้วยพลังของ โนเบียร์ ภาชนะที่เป็นหินเวทย์ 4 ก้อนทำหน้าที่เหมือนกับสมองกลที่คอยวิเคราะห์โครงสร้างพันธุกรรมของร่างกายหินเวทย์อีก 3 ก้อนคอยทำหน้าที่รับคำสั่งสร้างโครงสร้างและรูปแบบสังเคราะห์ของร่างใหม่ ยังไม่เพียงเท่านั้นเธอยังเพิ่มหินเวทย์ อีกก้อนหนึ่งเข้าไป หินที่สามารถแปรเปลี่ยนให้สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีภูมิปัญญา ให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดตามที่เธอต้องการ

ในค่ำคืนที่แสงจันทร์สาดส่องมายังพื้นปฐพีมวลหมู่ดาว บนท้องฟ้าสว่างไสวค่ำคืนที่เงียบสงบบัดนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น ลานกว้างด้านหน้าปราสาทของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกครองสูงสุด

สิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์ต่างพร้อมเพียงฮ่อมล้อมปราสาทหลังนี้จนล้นลานกว้างของปราสาท สิ่งมีชีวิตหลายพันตัวต่างจ้องมองไปที่ปราสาทหลังนั้น พวกมันปรารถนาที่จะได้ใช้ชีวิตใหม่หลังจากนี้ ความทุกข์ทรมานที่เกิดจากเรือนร่างที่แสนอัปลักษณ์แม้แต่โชคชะตาหรือพระเจ้าก็ไม่เข้าข้างพวกมัน ความน่าเกลียดน่ากลัวจนแม้แต่ปีศาจ ธรรมดายังบอกว่าน่าเกลียดขยะแขยงทั้งที่ต่างก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันแท้ๆ

เขตแดนแห่งนี้ถูกเรียกว่าเขตแดนแห่งการเนรเทศ ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีรูปร่างที่แน่นอนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะอ่อนแอกันเสียทั้งหมดเหมือนกับรูปร่างที่พวกเขาเป็นอยู่เสียทีเดียว บางจำพวกนั้นแข็งแกร่งเทียบเท่ากับแม่ทัพของราชาปีศาจส่วนมากแล้วจะเป็นพวกหัวหน้าเผ่ามากกว่าแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีจำนวนที่น้อยมากถ้าเทียบกับจำนวนความเก่งกาจของพวกเขาปีศาจแต่ถึงอย่างนั้นยังไงเสียก็ไม่มีปีศาจตนใดคิดจะมาอยู่อาศัยกับพวกอัปลักษณ์เช่นพวกเขาอยู่แล้ว

ภายในตัวปราสาท โนเบียร์ เธอได้สั่งให้เตรียมห้องไว้สำหรับ ตั้งประตูแห่งการแปรเปลี่ยน ทางออกที่ทะลุไปอีกทางหนึ่งมีคนประจำอยู่ทั้งหมด 10 คน ทุกคนล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่โนเบียร์ใช้พลังในการเปลี่ยนสภาพให้พวกเขามีรูปร่างที่เหมือนกับมนุษย์ความแข็งแกร่งที่มาพร้อมกับพลังหลังจากเปลี่ยนสภาพกลายเป็นมนุษย์แล้วไม่ใช่มนุษย์แต่เพียงแค่เหมือนรูปร่างที่เหมือนกับมนุษย์ การระบุจำแนกตัวนั้นเป็นเรื่องที่ยากหลังจากเปลี่ยนสภาพไปแล้ว ฉะนั้นจึงต้องการคนที่คอยทำหน้าที่ ระบุตัวตนและอัตลักษณ์ใหม่หลังจากแปรเปลี่ยนไปแล้วแต่ถึงอย่างนั้นด้วยจำนวนคนเพียงแค่ 10 คนคงต้องใช้เวลาพอสมควร อาจจะถึงเช้า หรือเป็นวันสองวันเลยก็ได้ โนเบียร์ ยืนมองสิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์อยู่ตรงหน้าระเบียงที่ยื่นออกมาจากตัวปราสาทสายตาที่มองไปทางกลุ่มคนพันธุ์ใหม่ที่บัดนี้จะกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของการวางรากฐานการพัฒนาอานาจักร

- ต่อจากนี้ไปพวกเจ้าก็ไม่ต้องทนทุกข์ลำบากกับร่างกาย พิลึกพิลั่นกึกกือนี้อีกต่อไปแล้วในขณะเดียวกันก็ไม่มีใครทำอะไรพวกเจ้าได้อีกต่อไปเช่นกันเพื่อให้ง่ายต่อการพัฒนาอาณาจักรโดยเร่งด่วนข้าจึงได้ฝังผลึกแห่งความรู้ไว้กับประตูแห่งการแปรเปลี่ยนนั้นด้วย ทุกคนที่เดินผ่านประตู แห่งการแปรเปลี่ยน จะถูกสร้างร่างขึ้นมาใหม่รวมทั้งองค์ความรู้พื้นฐานที่ข้าบีบอัดผลึกแห่งความรู้ลงไปเช่นการอ่านออกเขียนได้ทุกคนที่เดินผ่านประตูนี้จะมีความสามารถแรกเริ่มที่ข้าเป็นคนกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ต้นนั่นก็คือร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าคนปกติถึง 10 เท่านี่คือร่างกายของคนธรรมดาที่ผ่านจากประตูแห่งการแปรเปลี่ยนมาแล้วข้าไม่ต้องการสร้างสิ่งที่อ่อนแอข้ามีเวลาที่จำกัดในตอนนี้ ข้าต้องการคนที่แข็งแกร่งมาช่วยขับเคลื่อนอาณาจักรเล็กๆแห่งนี้โดยไว

สิ่งมีชีวิตที่มีเรือนร่างประหลาดต่อแถวเป็นทางยาวพวกเขาร้องเสียงฮือฮาหลังจากพวกที่เดินเข้าไปก่อนหน้านั้นกลับออกมา เรือนร่างประหลาดผิวหนังพุพอง แต่เมื่อเดินผ่านประตูแห่งการแปรเปลี่ยนมาแล้วทุกๆสิ่งทุกๆอย่างล้วนแปรเปลี่ยนสภาพไปหมดทุกส่วนแทบไม่มีส่วนไหนเหมือนกับเค้าคงเดิมเลย

ก่อนที่จะผ่านประตูแห่งการแปรเปลี่ยนพวกเขาจะได้รับป้ายชื่อห้อยคอติดตัวไปคนละอันพร้อมกับสลักป้ายชื่อเพื่อง่ายแก่การระบุตัวตนหลังจากกลับออกมาแล้ว พวกที่ออกมาจากประตูผ่านมาแล้วพวกเขารู้สึกเหลือเชื่อและตกใจอย่างมากบางคนนั้นก็ถึงกับร้องไห้โฮออกมาอยู่ตรงบริเวณนั้นด้วยความตื้นตันใจด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถที่จะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้ทั้งหมด

หลังจากผ่านประตูมาแล้วมีคนพาพวกเขาไปรวมอยู่กับเผ่าที่ตัวเองนั้นสังกัดอยู่พวกเขาหลายคนได้รับผ้าคนละผืนจากเหล่าผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลคัดกรองมันคงจะไม่ดีนักถ้าจะให้ขืนยืนเปลื้องผ้าอยู่อย่างนั้น ถ้าหากโนเบียร์มาเห็นเข้าคงต้องไม่วายพิโรธเป็นแน่

ค่ำคืนผ่านไปยาวไปจนถึงช่วงเที่ยงของอีกวันในที่สุดเหล่าสิ่งมีชีวิตอัปลักษณ์ก็เดินผ่านประตูแห่งการแปรเปลี่ยนจนหมดแล้วตอนนี้พวกเขานั้นนั่งจับกลุ่มกันตามเผ่าสำรวจเรือนร่างของตัวเองด้วยความตื่นเต้นดีใจ

-โนเบียร์หันมองท้องฟ้าก่อนจะพูดอะไรออกมา "นี่มันก็ 5 ปีแล้วสินะในที่สุดข้าก็รวบรวมเขตแดนแห่งการเนรเทศได้สำเร็จเสียทีการที่จะทำให้พวกปีศาจไม่กล้ามายุ่งย่ามแถวนี้ฉะนั้นข้าก็ต้องทำลายพวกมันก่อนเพื่อสร้างความหวาดกลัวนั่น ข้าจึงได้สร้างอสูรร้ายที่เหนือกว่าจิตรสามัญสำนึกของพวกมันข้ารู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตในโลกแห่งนี้ที่มีพลังอันแข็งแกร่งอยู่มากมายตัวตนของพวกมันถูกเรียกไปตามการวิวัฒนาการบ้างก็เป็นอสูรบ้างไม่ก็เป็นสัตว์เทวะหรือมังกรบรรพกาลสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่คู่กับโลกนี้มาช้านานพวกมันแข็งแกร่งและหยิ่งผยองทำไมข้าถึงรู้เรื่องนั้นน่ะหรือ

ในวันนั้นในวันที่ข้ากำลังจะถูกพวกมาป่าฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆตัวข้าที่กำลังขัดขืนต่อโชคชะตา แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่หยิบยื่นโชคชะตาเส้นทางใหม่ให้แก่ข้า ตัวขาได้ตื่นรู้ในเวลานั้นแล้วก็ได้รับรู้ถึงพลัง พลังที่ยิ่งใหญ่เหนือสุดที่จะจินตนาการได้พลังแห่งโลก พลังที่ยิ่งใหญ่และเหนือกว่าจิตสามัญสำนึกทั้งปวง แสงที่เรืองรองสว่างเจิดจ้า มันร่องลอยอยู่เบื้องหน้าข้า เหมือนเวลาพื้นที่รอบกายนั้นจะถูกหยุดนิ่ง หมาป่าที่กำลังแยกเขี้ยวกำลังขย้ำมาที่ไหล่เล็กๆ แสงนั่นเรียกร้องหาข้าแล้วข้าก็ตอบรับมันโดยไม่มีข้อสักถามหรือสงสัยสิ่งใด โลกนี้ที่ไม่มีพระเจ้าคอยควบคุมอยู่อีกต่อไปแล้ว มันเรียกร้องหาข้า แสงนั่นต้องการส่งมอบพลังที่ยิ่งใหญ่นี้ให้แก่ข้า แสงนั่นพูดกับข้าเหมือนกับกำลังพรรณนาถึงใครบางคน " ไม่จำเป็นต้องคอยเฝ้าดูแลโลกนี้อีกต่อไปแล้ว แสงนั่นส่งเสียงด้วยความเศร้าหมองตัวมันนั้นเฝ้าดูแลโลกนี้อยู่แสนนานรอการกลับมาของพระเจ้าผู้เป็นคนให้กำเนิดมัน ทุกสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ล้วนก่อกำเนิดไปตามวัฏจักรและกฎเกณฑ์แห่งโลก ตัวมันเพียงแค่เฝ้ามองสิ่งมีชีวิตเหล่านี้นั้นโดยที่ไม่เข้ามายุ่งหรือแทรกแซงกฎเกณฑ์แห่งวัฏจักรปล่อยให้สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ก่อเกิดดำเนินไปตามทางของมัน

ดูเหมือนว่าแสงนั่น จะเป็นเจตจำนงแห่งโลก หลังจากเจตจำนงแห่งโลกส่งต่อหน้าที่นั้น มาให้ข้าตัวข้าพร้อมกับวิญญาณหลอมรวมกลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องผิดแผกไปจากเดิมแน่นอน ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วข้ากลับกลาย เป็นผู้ที่ไม่มีหัวใจใช่ก็ร่างกายของข้าเท่านั้น หัวใจข้าหลอมรวมเข้ากับแก่นโลก ฉะนั้นแล้วถ้าผู้ใดคิดจะกำจัดข้าก็ต้องมุดพื้นปฐพีไปทำลายแกนโลกนั้นทิ้งซะ

"ว่าไปนั่น...เฮอะ"

จะมีใครหน้าไหนกันล่ะที่สามารถทำลายแก่นโลกได้กันยกเว้นก็แต่ผู้ที่สร้างนั่นก็คือพระเจ้าผู้นั้นที่เป็นคนทิ้งโลกนี้ไปก็เท่านั้นแหละ ข้าไม่คิดที่จะพึ่งพาพลังแห่งโลกจนมากเกินไปหรอกนะ แต่ก็มีเพียงเมื่อ 5 ปีก่อนเท่านั้นแหละที่ข้าใช้พลังไปกับการสร้างสิ่งที่เรื่ยกว่าสัตว์ประหลาดโดยแท้จริงมันเป็นศึกระหว่างข้ากับจอมมารที่มนุษย์ต่างเรียกขานว่าปีศาจแห่งความชั่วร้ายที่สร้างความหวาดกลัวให้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์พวกมันมีอายุขัยที่แตกต่างกับมนุษย์โดยสิ้นเชิง ด้วยอายุขัยที่ยืนยาวของมัน ทำให้พวกมันสามารถฝึกฝนความแข็งแกร่ง แต่ก็ต้องแลกกับการประสบปัญหาของการมีบุตรยากเนื่องด้วยเพราะความต่างของพลังจึงทำให้แม่พันธุ์นั้นไม่สามารถที่จะคลอดบุตรให้ได้

แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่พวกปีศาจชั้นสูงเท่านั้น แหล่งกำเนิดของพวกมันคือดันเจี้ยนที่ผุดขึ้นมาตามพื้นผิวโลกดูเหมือนว่าดินแดนแห่งนี้จะมีดันเจี้ยนมากมายที่งอกเงยเหมือนกับดอกเห็ดออกมาจากผิวโลกดูเหมือนว่ามันจะเกิดจากระบบที่พระเจ้าองค์ก่อนเป็นผู้สร้างขึ้นโดยอาศัยความเข็มข้นของพลังเวทย์ในดินแดนแห่งนี้เป็นตัวกระตุ้นให้เกิดดันเจี้ยนนี้ขึ้นมา

ปีศาจนั้นถูกแบ่งออกได้สองประเภท หนึ่งคือพวกปีศาจที่ไม่มีสติปัญญาจำแนกสายออกตามความแข็งแกร่งของพลังพวกนี้จะมองทุกสิงทุกอย่างเป็นศัตรูไม่แม้แต่ปีศาจด้วยกันเองจนพวกมันแข็งแกร่งเกิดกว่าดินเจี้ยนจะปิดกันพวกมันไหวพวกมันทะลุประตูดันเจี้ยนออกมาทำลายทุกสิ่งที่ขวางทางมันจนราชาปีศาจจับมันไปเป็นสัตว์เลียงใต้อานัด สองคือพวกที่มีสติปัญญาที่สามารถสืบพันธุ์ได้ถิ่นกำเนิดของพวกมันคือดันเจี้ยนเกิดจากการวิวัฒนาการของสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งจนเกินกว่าดันเจี้ยนจะรับไหวพวกมันออกมาตั้งรกรากนอกดันเจี้ยนและขยายจำนวนประชากรจนเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจเหมือนเช่นในปัจจุบันและยังเป็นต้นกำเนิดเชื้อสายของราชาปีศาจในปัจจุบัน

สงครามระหว่างข้ากับจอมมารจะถามว่าใครเป็นผู้ริเริ่มสงครามก่อน ต้นเหตุก็ตัวข้าเองนี่แหละน้าา ที่เป็นคนสร้างสัตว์อสูรไปยุแหย่จอมมารจนเจ้าตัวถึงกับปรีตแตกถึงกับยกกำลังคนมาเกือบล้านเศษเพื่อที่จะกำจัดข้าผู้นี้ เรื่องของเรื่องก็แค่เพียงต้องการทรัพยากรณ์ที่มีความรู้ในการสร้างโครงสร้างพื้นฐานของอาณาจักรที่กำลังจะสร้างก็เท่านั้น

ข้าต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยนะเหล่าปีศาจ ตัวข้าผู้นี้มีความคิดที่เกินตัวเอาแต่ใจเกินไปหน่อยจะให้ข้าสร้างด้วยพลังทั้งหมดของข้าก็ดูเหมือนมันจะเกินขอบเขตไปหน่อย "งั้นเรามาเริ่มสร้างอาณาจักรแห่งนี้กันเถอะ อืมข้าจะตั้งชื้อมันว่าแอมเบียร์ก็แล้วกัน"

...- อืม ดูเหมือนว่าข้าจะหลงลืมอะไรไปหรือป่าวน้าา...

.......

.......

.......