# ณ จักรวรรดิลีโอ

"บุตรของพระองค์ได้ประสูติแล้วเพคะ องค์จักรพรรดินี" *หมอที่ทำคลอดให้องค์จักรพรรดินี อุ้มเด็กน้อยหน้าตาหน้ารัก เส้นผมสีเหลืองปนขาว มีดวงตาสีแดงแสดอมส้ม ผิวขาวนวล ห่อด้วยผ้าสีทองอร่ามที่ ส่งให้สาวใช้

"บุตรของเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรอ"สาวใช้คนนั้นกุกๆกักๆอยู่ซักครู่แล้วจึงเอ่ยปากออกไปว่า

"ผู้หญิ..." แต่ทันใดนั้นเองสาวใช้คนนั้นรีบก้มหน้าลงทันที ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นคนที่เดินเข้ามา เส้นผมสีเงินทอประกาย ดวงตาสีเหลืองทองราวกับทองคำ สวมมงกุฎสีทองแวววาว สวมผ้าคลุมสีเหลืองปนส้มที่ถูกเย็บปักมาอย่างละเอียดอ่อน ทำหน้าตายิ้มแย้ม แล้วพูดขึ้น

"นี่คือบุตรของเราหรือ" เขาคนนั้นหันไปถามสาวใช้ ทันใดนั้นสาวใช้ก็ทำหน้ากระอักกระอ่วน ดวงตาก็เลิกลั่กไปหมด แล้วพูดมาอย่างตื่นตระหนก

"พะ...ผู้...หญิ...หญิง...พะ...เพ...ขะ...คะ"ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เย็นชาขึ้นมาทันที

"นี่คือลูกคนแรกของเจ้า! ที่เจ้าคลอดออกมาแล้วไม่สิ้นไปเราจะไว้ชีวิตของมันไว้แล้วกัน" ชายคนนั้นรีบเดินออกไปทันที ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

"ขอบพระทัยเพคะ เชิญเสด็จเพคะ" จักรพรรดินีคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นแล้วพูดขึ้น "ลูกแม่เจ้าเกิดมา ถึงพ่อเจ้ามิรักเจ้า แม่จะดูแลเจ้าเอง" นางนิ่งไปซักครู่หนึ่ง " ฟาร์เรน ลีโอนิสสวอทโรสเซสเทียร์ ชื่อ ฟาร์เรน!" สาวใช้ต่างสะดุ้งโหยงเมื่อนางเอ่ยขึ้น

"เป็นชื่อที่ไพเราะมากเพคะฝ่าบาท" หมอคนนั้นเอ่ยขึ้น ต่อหน้าองค์จักรพรรดินีที่สง่างาม เส้นผมสีทองอร่าม ดวงตาสีแดงราวกับทัพทิม ผิวขาวดุจหิมะ ปากเป็นกระจับสีอมชมพู

"เอาองค์หญิงไปนอนบนเปลให้เราหน่อย" สาวใช้ลังเลเล็กน้อย

"เพคะ" สาวใช้รีบอุ้มเด็กน้อยไปไว้ที่เปลอย่างอ่อนโยน "ออกไปพักกันเถิด" สาวใช้ทั้งหมดรวมถึงหมอหลวงรีบเดินออกไปทันที "ทำไมถึงเป็นแบบนี้" พอสาวใช้และหมอหลวงเดินออกไปหมด นางก็กอดเข่าร่ำไห้อยู่คนเดียวจนเผลอหลับไป

"ท่านแม่" เด็กน้อยเอ่ยเรียก"ข้ารักท่านนะเพคะ" เด็กน้อยบอกรักแม่ ทันใดนั้นก็มีแสงประหลาดอยู่ลอยรอบตัวเด็กน้อย จากเด็กน้อยกลายเป็นสาวงาม ร่างสูงใหญ่ ผิวขาวใส หน้าตางดงามมาก

"เราคือมหาเทพี เราขอฝากให้เจ้าดูแลเราด้วยนะ"ร่างนั้นค่อยไปหายไป

"เดี๋ยวสิ! เดี๋ยว! อย่างพึ่งไป!" นางวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน เพราะหญิงสาวคนนั้นได้หายไปแล้ว "ไม่อย่าเพิ่งไป!!" นางสดุ้งตื่นในชุดนอนและเตียงสีทองอร่าม

"อุแว้~ อุแว้~" เด็กน้อนโห่ร้อง

"โถ่ เจ้าเองหรอกหรอ ไม่ต้องห่วงนะแม่จะดูแลเจ้าเอง โอ๋~ ไม่ร้องน้า~" เด็กน้อยหยุดร้องทันที

"เราฝากให้ท่านดูแลด้วยนะ" นางหันมาด้วยหน้าตกใจ

"เจ้าพูดได้!" เด็กน้อยทำหน้าเมินเฉย

"ใช่เพคะ" นางกำลังจะเรียกสาวใช้แต่เด็กน้อยเอามือมาปิดปากไว้ "ไม่ต้องเพคะ เดี๋ยวข้าอธิบายเองเพคะ"

#ขออนุญาตเจ้าของภาพค่ะ

#Asking for permission from the owner of the picture.

โปรดติดตามตอนต่อไป❤️

*1วันต่อมา

# ณ จักรวรรดิลีโอ

" เจ้าว่าอันใดนะ!?" นางทำหน้าตื่นตกใจ

" ข้าบอกท่านแม่ว่า ข้าเป็นเทพีแห่งจักรวาล" เด็กน้อยตอบคำถามอย่างอ่อนน้อม

"แล้วเจ้าใช้เวทย์ได้รึไม่?" นางถามเด็กน้อยอย่างตื่นตระหนก

" ใช้ได้เพคะ" หลังเด็กน้อยพูดจบนางก็สลบไปในทันที*เช้าวันต่อมา

นางตื่นพร้อมสลึมสลือทำให้เห็นหน้าเทพีตนนั้น นางตกใจรีบลุกขึ้นนั่งอย่างลนลานทันที ด้วยความที่ยังไม่ตื่นดีนักจึงทำให้เห็นภาพซ้อนไปชั่วขณะ นางขยี้ตา แล้วมองไปอีกครั้ง ก็เห็นเด็กน้อยกำลังคลานขึ้นมาปลุกนางบนเตียง

"ลูกแม่! ระวังตกลูก"นางทำหน้าตกใจพร้อมกับเอื้อมมือไปประคอง

"ไม่เป็นไรเพคะ" นางตกใจขึ้นมาอีกครั้ง แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เฮ้อ~ เรื่องจริงสินะ" นางเอามือจับศีรษะตนเอง"แต่ลูกสัญญากับแม่นะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับผู้ใด" นางทำหน้าเด็ดขาดใส่เด็กน้อย เด็กน้อยก็พยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ ก็อก!? ก็อก!? "เข้ามา"นางพูดตอบรับคนที่เคาะประตู

"ขอประทานอนุญาตเพคะฝ่าบาท" หมอหลวงคนเดิมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสีหน้าไม่สู้ดีนัก" องค์จักรพรรดินีเพคะหม่อมชั้นขอแสดงความเสียพระทัยด้วยเพคะ พระองค์มิสามารถมีบุตรได้อีกเพคะ"หมอคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ปะ...เป็นไปไม่ได้!!"นางถึงกับเข่าทรุดสงทันที

"มีลูกไม่ได้ก็ไร้ประโยชน์" ในห้องเงียบสงัดลงทันทีที่้เจ้าของเสียงที่เอ่ยนั้นเดินเข้ามา

" ฟราน!!" นางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

ใช่แล้วคนๆนี้คือ ฟราน ลิ-ฟราน ลีโอนิสสวอทโรสเซสเทียร์ พ่อของข้าเอง พ่อแท้ๆ

" คนอย่างเจ้าสมควรเรียกชื่อข้าอย่างนั้นได้หรือ" สายตาคู่นั้นมองเหยียดมาที่นาง" ทหาร! เอาองค์หญิงและองค์จักรพรรดินีไปส่งที่วังเล็ก!! นับตั้งแต่นี้หากไม่มีการสำคัญอันใดห้ามเข้ามาในวังเป็นอันขาด!!"

ทันทีที่น้ำเสียงดุดันนั้นเอ่ยจบ ทหารก็กรูกันเข้ามา ดึงเราออกไปจากห้องแล้วนำพวกเราสองแม่ลูกไปส่งที่วังเล็กทันที

#ตอนนี้ไม่มีรูปนะคะ💖

โปรดติดตามตอนต่อไป💕✨

*2ปีผ่านไป

#ณ จักรวรรดิเล็กแห่งจักรวรรดิลีโอ

"ท่านแม่"ข้าเรียกท่านแม่ด้วยท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส

"อะไรหรอจ๊ะ"ท่านแม่ถามข้าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"นี่ นี่ เพคะ" ข้าที่ถือดอกไม้อยู่ชูดอกไม้ที่ถือขึ้นมาให้ท่านแม่ดู แต่ทันทีที่ท่านแม่เห็นพระพักตร์ของท่านแม่ก็หม่นหมองลงทันที

"ลูกไปเอามาจากที่ไหนหรอ?" ท่านแม่ทรงถามข้าแต่พระพักตร์ของท่านแม่กลับหันไปทางสาวใช้อย่างแค้นเคืองราวกับว่าจะเอาเลือดเอาเนื้อสาวใช้คนนั้นมาให้ได้

"ที่นอกวังเพคะ" ข้าตอบด้วยความกลัว

"เป็นอะไรไปหรอหรือลูกไม่สบาย?"ท่านแม่ถามข้าด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

"ไม่เป็นไรเพคะท่านแม่"สีพระพักตร์ของท่านแม่ก็เย็นชาลงทันที

"งั้นข้าขอตัวนะเพคะ"ข้าย่อตัวลงคำนับอย่างสง่าผ่าเผยแล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ในห้องกลับมาท่านแม่มีสีพระพักตร์หม่นหมองอีกครั้งหนึ่ง นางจ้องหน้าสาวใช้ ส่วนสาวใช้คนหนึ่งก็เข้าใจในทันที สาวใช้ทั้งหมดเดินออกไป ทิ้งให้นางอยู่ตามลำพัง

นางก็ร้องห่มร้องไห้อยู่พักใหญ่ เพราะดอกไม้ที่ฟาร์เรนเอามาให้คือดอกกุหลาบสีขาว ซึ่งเป็นสีที่นางชอบมาก และอย่างที่คิดดอกไม้นั่นคือดอกไม้ที่องค์จักรพรรดิเอามามอบให้นางในวันครบรอบแต่งงาน และเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิ

# ขออนุญาตเจ้าของภาพค่ะ

# Asking for permission from the owner of the picture.

โปรดติดตามตอนต่อไป💗✨