ณ ย่านการค้าแห่งหนึ่ง

" แม่หนู สนใจหยกพกอันนี้หรือ " ธารานักฆ่าสาวระหว่างที่กำลังสืบหาข้อมูลของเหยื่อที่ได้รับการสั่งการจากองค์กรให้มากำจัดอยู่นั้นก็ได้กับร้านขายของเก่าซอมซ่อร้านหนึ่งมียายแก่ๆมานั่งขายหยกพกสีสันต่างๆมากมายจึงได้เดินเข้าไปดู

" ค่ะยาย หนูเห็นมันสวยดียายขายในราคากี่หยวนคะ " ซื้อสักชิ้นก็คงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งล้วงหรอกถือว่าช่วยๆยายแกแล้วกัน

" แม่หนูนี้ตาถึงจริง อันนี้เป็นหยกเก่าแก่เนื้อดีสีดำมันเงารูปหงส์บนกิ่งท้อพู่ห้อยสีแดงมีมุกประดับสีขาว ยายขายในราคา 198 หยวน " หวังว่าวันข้างหน้าเราจะได้พบกันอีกนะ เหม่ยอิง ธิดาพญายม

" ได้ค่ะ หนูซื้ออันนี้ นี้ค่ะ 198 หยวน ไม่ต้องใส่ถุงนะคุณยาย หนูจะห้อยไปเลย ขอบคุณค่ะคุณยายขอให้ขายได้เยอะๆนะคะ " เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจปลนตื่นเต้นที่จะได้ห้อยพู่สีสวยเข้าชุดกับชุดที่พึ่งเช่ามาจากร้านเช่าชุดจีนโบราณใส่เดินเที่ยวในสถานที่ต่างๆของประเทศจีน

" ขอบคุณนะแม่หนู พู่ห้อยหยกสีดำแดงเข้ากับสุดสีแดงของหนูดีนะว่าไหม " ในระหว่างที่เธอกำลังนำหยกพกมาห้อยกับชุดของเธอนั้นก็ดันไปได้ยินยายท่านนั้นพูดขึ้นเรื่องสีชุดกับสีพู้ห้อยจึงจะตอบกับไปว่า ชุดนี้สีขาวไม่ใส่สีแดง แต่ยายก็ได้หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว

" อ้าว!!! ยายหายไปไหนเมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย " ผี ต้องเป็นผีแน้ๆรีบออกตากตรงนี้ก่อนกว่าถึงตอนนี้มันจะเป็นยุคที่ไม่มีใครเชื่อเรื่องนี้กันแล้วแต่ว่ามันก็ยังน่ากลัวสำหรับเธอที่ได้เคยเจอเหตุการนี้อยู่บ่อยๆ

ณ ร้านอาหาร โบตั๋นเฟื่องฟู่

" เป็นไงบ้าง ได้เรื่องอะไรไหม " เว่อหลง คณะรัฐมนตรีสภาพด้านอาหาร หนีการจับกุมของหน่วยพยัคฆ์เพลิง007 มาที่ประเทศจีนเมื่อ3วันก่อน

" ไม่มีข่าวเลยครับท่าน คนของเราโดยหน่วยพยัคฆ์เพลิงสกัดกั้นไว้หมดทุกทาง ผมว่าตอนนี้เราควรเตรียมตัวหนีไปดูไบ กลองกำลังของท่าน เจียโซ่ จะรอรับเราเมื่อเราไปถึง " หากหนีไปถึงที่นั้นได้พวกเราก็จะรอดจากการจับกุม

" ดี หลังจากนี้ 2 วัน เราจะไปดูไบกันเตรียมตัวให้ดีหน่วยพยัคฆ์เพลิงมันต้องมาจับพวกเราแน่ โดยเฉพาะ นางธารา นักฆ่าอันดับ1ขององค์กรณ์ ตัวดีเลยหละไม่เคยมีใครรอดจากเนื้อมือของมันได้สักคน " ถ้าหากว่าฆ่ามันได้ฉันก็จะรอดในหน่วยไม่มีใครหน้ากลัวและรับมือยากได้เท่ามันแล้ว

" รับทราบครับ ครั้งนี้เรามี กวางเจา มาด้วยผมรับลองว่านายท่านจะต้องหนีพ้นแน่นอนครับ " กวางเจาไม่เคยทำงานผิดพลาดครั้งนี้ผู้ที่ชนะต้องเป็นนายท่านแน่นอน

" ดี ดีมาก ครั้งนี้แกทำงานได้ดีฉันไม่ผิดหวังเลยที่มีแกเป็นมือขวาของฉัน หยางเหลิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ธาราครั้งนี้เรามาวัดดวงกันว่าใครที่จะรอดชีวิตออกจากเกมนี้ไปได้

ณ โรงแรมโกลแพน

" ก็อก ก็อก ก็อก ก็อกก็อก ก็อก " มีคนเดินมาเคาะประตูห้องหมายเลข 613 ชั้น 75 ดังขึ้น

" รหัสรับงั้นหรอ " ใครกันที่สามารถรูปพิกัดของฉันได้ในองค์กรไม่มีใครที่รู้การเคลื่อนไหวของเราหรือว่า......

ธารารีบนำปืนออกมาถือไว้ในมือเดินออกจากห้องนอนตรงไปที่ประตูห้องอย่างช้าๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปประชิดกำแพงทางด้านขาวแล้วค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างระมัดระวังพร้อมกับก้าวขาออกมายกปืนขึ้นเล็ง

" เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อนนี้เพื่อนเองจะยิงกันให้ตายเลยหรือไงว่ะ " เกือบไปแล้วเชียวถ้าช้ากว่านี้นิดเดียวได้กลายเป็นผีเฝ้าหน้าห้องนี้แน่

" แหม ก็เล่นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ฉันก็นึกว่าเป็นพวกไอ่เว่อหลงเสียอีก เกือบตายแล้วไหมหล่ะ " ถ้าฉันยิงก่อนค่อยดูค่อยถามมีหวังได้โดนข้อหาฆ่าเพื่อนรวมทีมในระหว่างปฏิบัติหน้าที่แน่เลย ข้อหานี้ระหว่างรอตัดสินคดีกักบริเวณ8ปีจำคุก40ปีและถูกตัดออกจากระบบขององค์กรณ์

" ใครใช้ให้เธอเป็นนักฆ่ามือ1ขององค์กรกัน สมควรแล้วที่ต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ หวาดระแวงตลอดเวลา สมน้ำหน้า " หลังจากคุยกันได้สักพักก็พากันมานั่งที่โต๊ะทานอาหารคุยเรื่องงานและวางแผนการจับกุม

" นี้ทานอาหารแล้วก็ต้องตามด้วยของหวาน " เค้กช็อกโกแลตของโปรดฉันเตรียมมาเพื่อแกโดยเฉพาะธารา

" เค้กหรอ ขอบคุณนะที่ยังอุตส่าห์ซื้อมาให้ กินไปดูซีรีย์ไปแล้วกัน " ผ่อนคลายก่อนที่จะไปจับพวกมันหน่อยก็ดีเหมือนกัน

และแล้ว 2 สาวก็ดูทีวีคุยกันหยอกล้อกันสนุกสนานเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นจังหวะๆบ่งบอกให้รู้ว่าพวกเธมีความสุขมากแค่ไหนแต่แล้วเรื่องเหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้น มีเฮลิคอปเตอร์คันหนึ่งบินมาตรงหน้าต่างของห้องเธอ

" เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง " เสียงหน้าต่างแตกจากการที่ถูกกระสุนกลาดยิ่งอย่างบ้าคลั่ง

" หนีไป ระวังตัวเองด้วย ไม่ต้องห่วงฉันรีบหนีออกไปชะ ตอนที่ยังมีโอกาส " ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้เธอต้องมาเจอลูกหลงแบบนี้

" ได้ไง เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย จะให้ฉันทิ้งเธอไปแบบนี้เนี่ยนะ ไม่มีทาง!!! " เกิดการต่อสู้กันเกิดขึ้นหลังจากที่หน้าต่างแตกก็มีผู้คนมากมายบุกเข้ามา

" ได้ตามใจเลย แต่ถ้าตายขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นนะ " เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งมันหมายความว่าเราจะต้องรอดกับออกไปให้ได้ อย่าตายเป็นอันขาด

" เข้าใจ ฉันจะไม่ตายจะอยู่ค้ำฟ้าไปอีกนาน " หลังจากที่ได้ฟังประโยคนั้นจบไปไม่นานธาราได้กระอักเลือดออกมาคำโตเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ

" ธารา ธาราแกเป็นอะไรหน่ะ ทำไม่กระอักเลือดออกมาแบบนี้ " ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรออกไปเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอมันเจ็บปวดเหมือนจะฉีกออกเป็นชิ้นๆเลือดสีดำหลั่งไหลอออกจากปากของเธอ แล้วเสียงหนึ่งจากที่เคยเป็นห่วงกับกลายเป็นหัวเราะเยาะเธอ

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตกใจหล่ะสิว่าทำไมตัวเองถึงมีสภาพแบบนี้ แกลองคิดดูสิว่ามันเกิดขึ้นได้ยัง ธารา " น้ำเสียงอันแหลมเล็กที่ถูกพ่นออกมาเปรียบเสมือนมีดคมกีดลึกลงใจจิตใจของเธอ

" แค้นหรอ โกรธหรอ ไม่เป็นไรนะฉันมีบางเรื่องอยากจะบอก ทุกครั้งที่ฉันถูกเปรียบเทียบกับแก แกรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหน เป็นที่2ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นที่1ได้มาตลอดหลายปี แต่ว่าวันนี้อันดับ1มันเป็นของฉันแล้ว มันจะเป็นของฉันถ้าหากวันนี้แกตายไปยังไงหล่ะ แม้แต่แฟนแกฉันก็จะแย่งเอามา ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงๆคิดหรอว่าการที่ฉันดีกับแกมันจะหมายความว่าฉันนั้นนับแกเป็นเพื่อนจากใจจริงหรอกนะจำไว้ " พอดีว่าเงินมันมีค่ามากกว่ามิตรภาพกระจอกๆของแกมากมายนักนางธารา เสียใจด้วยจริงๆที่แกจะต้องมาตายอนาถแบบนี้แม้แต่ศพก็ไม่เหลือ

ในที่สุดสติของเธอก็ได้ดับลงพร้อมกับจิตวิญญาณที่หลุดออกจากร่างไปที่ไกลแสนไกล

" เผาห้องนี้ทิ้งชะอย่าให้เหลือแม้แต่ฉากเก็บกวาดให้หมด " นี้คือสิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นในห้องแห่งนี้

" ที่นี้ที่ไหน แล้วทำไมถึงได้ปวดไปทั้งตัวแถมยังรู้สึกชาไปทั้งแขนข้างซ้ายอย่างงี้หละ " ธาราพยายามลืมตาขึ้นเพื่อสำรวจในจุดต่างว่าร่างกายเธอเป็นไงบ้างรอบด้านเป็นแบบไหน

" ฉันยังไม่ตายหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วชะอีก กวางเจา อย่าให้ฉันรอดไปได้นะแกจะเป็นคนแรกที่ฉันจะฆ่าให้ตายอย่างทรมานที่สุด " เธอได้แต่คิดแค้นในใจ ว่าทำไมเพื่อนที่เธอไว้ใจมากที่สุดถึงเป็นคนที่หักหลังเธอได้ลงคอ แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้นมา

" ข้าจะให้พรเจ้า3ข้อ ข้อแรก เจ้าจะมีความทรงจำของชีวิตที่แล้วอยู่ ข้อ 2 เจ้าจะสามารถเสกสิ่งต่างๆออกมาได้ยกเว้นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่พืช ข้อสุดท้าย เจ้าจะมีพลังธาตุ มิติ , แสง , มืด และ น้ำแข็ง ขอให้เจ้าโชคดี " พอสิ้นเสียงที่ได้ยินเธอก็สามารถลืมตาขึ้นมาได้ พร้อมภาพความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่เธอได้เข้ามาสิง แค่กๆ อยู่อาศัยแทนเจ้าของคนก่อน คือ เหม่ยอิง

' เหม่ยอิง ' เด็กกำพร้า อายุ 5 หนาว เป็นขอทานในเมือง ยู่หมี่ แคว้น หมิงหลง ปกครองโดยฮ่องเต้ หมิงชิงเย่ว ไม่มีครอบครัวตัวคนเดียวพ่อแม่ตายไปเมื่อ1อาทิตย์ก่อน จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กคนนี้ต้องออกมาจากวัดล้างเพื่อหาอาหารมาประทังชีวิต แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้งทำให้เธอหน้ามืดเซไปขวางหน้ารถม้าของคุณหนูผู้หนึ่งเข้าจึงโดน ข้ารับใช้ของนางทุบตีอย่างหนักไม่วายซ้ำมาโดนคุณหนูท่านนั้นใช้ดาบปราณฟันเข้าที่กลางหลังไปจนถึงแขนซ้ายทำให้เธอขาดใจตายตรงข้างทางนั้นเอง

" หึ อายุเพียง 7-8 ขวบแต่จิตใจคับแคบอำมหิตโดยแท้เพียงแค่เด็กคนนึงขวางทางรถม้าเพียงนิดก็โมโหลงโทษด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม " โลกใบนี้ใครที่แข็งแกร่งที่สุดมีอำนาจและร่ำรวยที่สุดเป็นผู้ถูกเสมอ คนที่ต่ำกว่าไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง จะอยู่รอดในสถานการณ์แบบนี้ได้คือต้องแข็งแกร่งอย่างเดียวเลยสินะ หลังจากทำใจยอมรับในเรื่องต่างไปได้แล้วจึงคิดหาข้อสรุปทันที

" สรุป ฉันตาย แล้วมาอยู่ในอีกมิติหนึ่งที่คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่รอด มิหนำซ้ำยังมาอยู่ในร่างของเด็กอายุ 5 ขวบ แถมยังอาการหนักตามร่างกายมีแต่บาดแผลเลือดไหลท่วมตัว " พึ่งได้มีชีวิตใหม่ก็จะตายแล้วแบบนี้ไม่ได้นะถ้าเกิดตายไปแล้วไปโผล่ที่อื่นหรือไม่ก็เป็นวิญญาณลอยไปมาจะทำยังไง

" โอ้ยยยยย ต้องรีบหาอะไรมาปิดและรักษาบาดแผลก่อนไม่งั้นได้ตายอีกรอดแน่ " เธอหันไปมาอยู่อย่างนั้นเพราะรอดตัวของเธอมีแต่ต้นหญ้าไม่มีอะไรเลยมีสามารถใช้การได้

" นึกถึงข้าสิ นายท่าน เรียกชื่อข้าสิ เข้ามาหาข้าในมิติจิตนี้ แล้วท่านจะหายดี " จู่ๆก็มีเสียงเสียงนึงดังขึ้นมาข้างหูของเธอ

" ใครหนะ แล้วจะให้คิดถึงใครในมาฉันทะลุมิติมาที่นี่คนเดียวบอกนะเธอเป็นใคร " สิ้นเสียงของฉันที่ถามออกไปก็มีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาในหัวของฉัน

" ข้าเองอย่างไรเหล่า นายท่านจำข้ามิได้หรือ " เดี๋ยวนะฉันพึ่งจะได้มาอยู่ที่นี้พึ่งมาสิงร่าง แค่กๆๆ มาอยู่ในร่างนี้เองนะจะไปรู้จักใครได้

" ฉันไม่ใช่อับดุลนะ ที่จะได้รู้ไปเสียทุกอย่าง จงตอบมาเธอเป็นใครชื่ออะไร " คนกำลังจะตายยังจะมากวนตีนอยู่ได้อย่าให้ได้เจอนะแม่จะฟาดเข้าให้

" เรียนนายท่านข้ามีชื่อว่า หนิงเว่ย เป็นสัตว์ในพันธสัญญาของท่านขอรับ นายท่านเพียงเรียกชื่อข้าแล้วบอกให้ข้านำท่านเข้ามาในมิติจิตของท่านเท่านี้ก็เรียบร้อยขอรับ " ว่าแต่ อับดุลที่นายท่านเรียกนั้นคือสิ่งใดกันกินได้หรือไม่ ( ใจเย็นน้อง อับดุลไม่ใช่ของกิน แต่มันก็กินได้นะ ไม่ใช่ล่ะๆ )

" หนิงเว่ย พาฉันเข้ามิติเดี่ยวนี้ " ไม่นานก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นรอบตัวเธอแล้วเธอก็ได้หายตัวไปจากตรงนั้นเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ตรงนี้มาก่อน

" นี้หนะหรือมิติจิต ไม่เห็นมีอะไรเลยมีแต่บ้านสีขาวหนึ่งหลังกับหญ้าแล้วก็หญ้าน้ำตกที่ไหลลงบ่อน้ำนอกนั้นก็เป็นพื้นที่โล่ง " โล่งไปหมดเลย หัวสมองฉันนี้หล่ะโล่งไปหมด ไม่มีอะไรแบบนี้แล้วฉันจะรอดชีวิตไปได้ยังไงอาหารก็ไม่มี ยาก็ไม่มี

" เอ่อ....เป็นเด็กผู้หญิงหรือนี้ " ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นหนุ่มน้อยเสียอีกทั้งการพูดและการกระทำไม่มีความหวาดกลัวหรือร้องไห้ออกมาเลยชักนิด

" ก็ใช่หนะสิ ฉะ ข้าเป็นเด็กผู้หญิงอายุเพียง 5 หนาวเท่านั้นแล้วก็ได้โปรดเปลี่ยนคำเรียกข้าจากนายท่านเป็นคุณหนูจะดีมาก " เธอพูดโต้ตอบกับบุรุษผู้หนึ่งผมสีขาวยาวถึงเอวดวงตาสีทองอร่ามใบหน้าหวานราวเทพเซียนบนสวรรค์ผิวกายขาวราวหิมะ แต่แล้วจากบุรุษรูปงามได้กลายร่างเป็นพยัคฆ์ตัวใหญ่สีขาวดวงตาสีทองลวดลายสีทองเช่นเดียวกับสีตาสง่างามนัก

" เสือ เจ้าเป็นเสืองั้นหรอ " ร่างนี้ช่างน่ารักนุ่มนิ่มกว่าร่างมนุษย์เสียอีกข้าชอบร่างนี้เหม่ยอิงหลังจากได้เห็นบุรุษหนุ่มกลายร่างแล้วก็อดใจไว้ไม่อยู่เดินเข้าไปสวมกอดและจับขนนุ่มนิ่มนั้นเล่นอย่างสบายอารมณ์

" คุ คุ คุณหนูขอรับข้าว่าคุณหนูควรจะเข้าไปข้างในบ้านก่อนนะขอรับข้าจะทำแผลให้คุณหนูเองก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้ขอรับ " ไม่ได้ๆคุณหนูจะมากอดข้าเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับนี้เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าโดนเจ้าแห่งพันธสัญญาสวมกอดแบบนี้

วันเวลาล่วงเลยมา 1 สัปดาห์แล้วแต่ภายนอกมิติพึ่งผ่านไปได้แค่เพียง 1 วัน นี้คือความแตกต่างระหว่างกาลเวลาของโลกภายนอกและภายในมิติของนางตอนนี้เหม่ยอิงได้หายจากอาการบาดเจ็บแล้วร่างกายที่ผ่ายผอมก็กับมาสมบูรณ์แบบแก้มสีขาวอมชมพูสุขภาพดีผิวขาวราวหิมะผมสีน้ำตาลในตาสีน้ำตาลประกายทองน่าหลงไหลยิ่งนัก

ตอนนี้จากพื้นที่ว่างเปล่ามีเพียงหญ้าสีเขียวน้ำตกและบ่อน้ำกว้างใหญ่ก็ได้มีต้นไม้สมุนไพรต่างๆเกิดขึ้นเนื่องจากเหมยอิงได้เสกขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นลิ้นจี่ องุ่น แอปเปิ้ล ลำไย พีช แตงโม เมล่อน ลูกพลัม พลับ เปปิโน หยางเหมย กล้วยหอม เชอรี่ สมุนไพรก็พวก ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริก โหระพา กระเพรา ขิง สมุนไพรใช้ทำโอสถ โสม เห็ดหลินจือ ถังเช่าสีทอง หญ้าหยาดน้ำค้าง เห็ดเหมันต์ เพลิงโลกันตร์ ดอกรัญจวน ดอกแสงจันทร์ ต้นนารีหวนกลับ อื่นๆ

ทั้งยังมีส่วนสวนที่เธอหวงแหนมากที่สุดคือ สวนสวรรค์ ในนั้นจะมี องุ่นนางฟ้า เชอรี่อัญมณี กะหล่ำปลีชีสต่างๆ ป่าไผ่ชาชิมิ ไร่ของทอด บ่อเฟรนฟรายทอด บ่อช็อกโกแลตร้อน ทะเลสาบไอศกรีมที่ใต้ทะเลสาบจะมีก้อนกรวดหวาน ปลาไดฟูกุใส้ต่างๆ พีชนมสด หน้าผาอูด้งซุปเกลือ อื่นๆ

" หนิงเว้ย!!! เจ้า เจ้าแอบเจ้ามาในสวนสวรรค์อีกแล้วนะแอบเข้าไปในป่าไผ่ชาชิมิมาใช่หรือไม่ " เผลอไม่ได้เลยชอบแอบเข้าไปกิน ปลาแซลมอน โอโทโร่ กุ้ง และที่กินจนจะหมดอยู่แล้วคือ เบคอนย่าง

" โถ่คุณหนู ก็มันอร่อยมากนิขอรับโดยเฉพาะเบคอนย่างนี้อร่อยที่สุดข้าชอบ " แต่เต้าก็ไม่ควรที่จะกินจนหมดป่าแบบนี้ถึงมันจะงอกออกมาใหม่ทุกๆ1ชั่วยามก็เถอะนะ

" ถ้าเจ้ายังกินเช่นนี้อีกข้าจะสร้างอักขระป้องกันป่าไผ่ของข้าไว้ไม่ให้เจ้าเจ้ามาอีกตลอดชีวิต โทษฐานที่เจ้ากินจนไม่เหลือไว้ให้ข้า " แล้วศึกชิงเบคอนย่างก็เกิดขึ้น

ผ่านมาแล้ว 2 ปีในมิติจิต หรือ 3 เดือนกว่าตามเวลาภายนอกมิติแห่งนี้ ตอนนี้เหมยอิงได้สร้างสิ่งต่างๆขึ้นมาอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนบ้านสีขาวที่ดูเก่าให้เป็นจวนที่ทำจากหยกมันแพะเนื้อดีสีขาวเงางามทั้งห้องพักที่เป็นจวนหลังเล็กที่มีทางเชื่อมต่อกัน5หลังอีก1หลังใหญ่เรียกว่าจวนหลักมีห้องครัวห้องรับแขกห้องอาหารห้องนอน2ห้องมีห้องน้ำในตัวแต่จวนหลังเล็กจะมีเพียงห้องรับแขกห้องนอน1ห้องพร้อมห้องน้ำในตัวเท่านั้นโดยทุกๆห้องนอนไม่ว่าจะหลังใหญ่หรือเล็กจะมีโต๊ะทานอาหารในห้องนอนด้วยเผื่อว่าวันไหนไม่อยากไปกินอาหารที่เรือนใหญ่

ในส่วนของสมุนไพร เธอก็ได้เสกอีกหลายสิ่งหลายอย่าง เช่น หญ้าวารี \= สมุนไพรส่งเสริมธาตุน้ำ / หมื่นพิษมิอาจดับสูญ \= ยาต้านพิษทุกชนิดที่ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์สร้างขึ้น / ดอกมายาลวง \= ดอกไม้ที่เวลาได้สูดดกลิ่นเข้าไปจะเกิดภาพมายาที่คนผู้นั้นกลัวที่สุดในชีวิตหลอกหลอนเป็นเวลา 1-2 วัน และ ต้นพิศวาส \= ใครที่ได้กินดอกของต้นพิศวาสจะหลงรักผู้ที่นำมาให้กินหัวปลักหัวปลำแต่ข้อเสียคือร่างกายคนที่กินลงไปก็จะย่ำแย่ลงเรื่อยๆจนสิ้นใจตายอย่างช้าๆ 

ผักทั่วไปก็จะมี มะเขือเทศ / แตงกวา / กะหล่ำปลี / ผักกาดขาว / ฟักทอง / มะเขือม่วง / บล็อกโคลี่ / แครอท / หอมใหญ่ / ต้นหอม / ผักชี / ขึ้นฉ่าย อื่นๆ

ผลไม้ก็มี สตอเบอรี่ / เชอรี่ / บลูเบอร์รี่ / เกาลัด / ทับทิม / สับปะรด / มะม่วง / ฝรั่ง / มะละกอ / ส้ม / ทุเรียน / มังคุด อื่นๆ

ในส่วนของสวนสวรรค์ก็มี ต้นโมจิใส้ต่างๆ / หุบเขาขนมหวาน / แอปปิสคอตสายไหม / ต้นตำลึงเงินตำลึงทอง อื่นๆ

บ่อน้ำจะมี บ่อน้ำทิพย์เกร็ดมังกร / บ่อน้ำนม / บ่อหยกธาตุ / บ่อชีส / บ่อช็อกโกแลต / 

แล้วยังได้สร้างป่าไผ่ชาชิมิไว้ให้ หนิงเว่ย ด้วยเนื่องจากเขาติดใจและชอบทานเอามากเธอจึงได้สร้างแยกออกมาให้โดยเฉพาะ

" หนิงเว่ย ได้เวลาทานข้าวแล้ว วันนี้ข้าได้ทำ  ผัดผักรวม / เนื้อวัวผัดขึ้นฉ่าย / ลูกชิ้นทอด / ไข่เจียวหมูสับ / ปีกไก่ทอดน้ำปลา / ไก่เผ็ดเกาหลี / เกี้ยวซ่า ของหวานเป็น แพนเค้กสตอเบอรี่กับวิปครีม และ ไอศกรีม

" ขอรับคุณหนู ข้าต้องขออภัยที่ทำให้หนูต้องรอ " แล้วทั้ง2ก็ได้ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พอกินหมดแล้วก็ได้นั่งพูดคุยกันเพื่อรอให้อาหารย่อย

" หนิงเว่ย เจ้าว่าข้าจะทำเช่นไรต่อไปดีหละ จะให้อยู่ในนี้ต่อไปเรื่อยๆข้าเองก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว หรือว่าข้าควรจะออกไปเที่ยวดูวัฒนธรรมของคนที่นี้กันนะ " 

" คุณหนูข้าว่าท่านออกไปดูโลกภายนอกมิติแห่งนี้บ้างนะขอรับข้าเองก็อยากออกไปดูเหมือนกันหลังจากที่ข้าอยู่ใรมิตินี้มานานถึง1แสนปี ไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน " 

" นั้นสิๆข้าชักอยากจะออกไปเดินช้อปปิ้งซะแล้วสิ " เสื้อผ้า เครื่องประดับแล้วก็อาวุธจ๋าข้ามาแล้วจะเหมาให้หมดเลยไม่มีเหลือ

" เอ่อออออ คุณหนูขอรับเจ้าชอบปิง ชอปปิ่ง นี้มันคือสัตว์อสูรประเภทไหนหรือขอรับข้าเองไม่เคยได้ยินเลยหรือว่ามันจะเป็นของกินขอรับ " ( นี้หนิงเว่ยในสมองมีแต่เรื่องกินหรอ ) ก็ท่านเป็นคนเขียนบทให้ข้าเองทิใช่หรือหา!!!!! ????????????????????

" ช้อปปิ้ง ไม่ใช่ชอปปิ่งนะหนิงเว่ย แล้วคำว่าช็อปปิ้งก็คือ การเดินจับจ่ายเงินในกระเป๋าหรือการซื้อของยังไงหล่ะ " และแล้วเหม่ยอิงก็ได้พาตนเองและสัตว์ในพันธสัญญาออกจากมิติ

" อะนี้มันตรงไหนหล่ะเนี่ย ทำไมผู้คนเยอะแยะจังร้านค้าข้างทางต่างๆดูหรูหราใหญ่โต " 

นี่คือ ตลาดในเมืองหลวงของแคว้นหมิงหลง ตลาดอู่ซ่วง มีทั้ง เหลาอาหาร  โรงน้ำชา ร้านขายผ้าแพร ร้านขายเครื่องประดับ โรงค้าไม้ ร้านขายอาวุธ โรงค้าเหล็ก โรงค้าไข่สัตว์อสูร หอประมูลต่างๆ นี้ยังไม่รวมพวกตลาดมืดเช่น หอนางโลม หอประมูลบางหอ หอนักฆ่า หอขายข่าวและหอค้าของผิดกฏหมายอย่างเกลือและแร่เหล็ก

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น

" อย่า อย่าได้โปรดอย่าทำร้ายแม่ข้าเลย " เหม่ยอิงได้รีบเดินไปดูทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ภาพที่เธอได้เห็นนั้นคือพวกขอทานครอบครัวหนึ่งถูกรังแก

" อั้กก ท่านพ่อ พวกท่านข้าขอร้องหละอย่าทำอะไรพวกข้าเลยปล่อยข้า3คนพ่อแม่ลูกไปเถิดข้าขอร้อง " ทำไมไม่มีใครเข้าไปช่วยเลยระนางคิด

" เจ้าคิดว่าข้าจะใจดีเช่นนั้นหรือ " และแล้วพวกเขาก็กำลังจะโดนดาบฟันแต่แล้วก็เหตุการณ์นึงขึ้นเสียก่อน