ณ งานเลี้ยงห้องโถง

(เจี้ยว จ้าว)เห้ออออ.... ฉันคิดในใจ ทำไมไม่เคยมีคนมาสนใจเราเหมือนท่านพี่เซย์เลย เราก็เป็นองค์หญิงเหมือนกันนะ ฉันยืนอยู่คนเดียวพร้อมกับยกเเก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม "อ้าว..อลิซ" เซย์พูด "ท่านพี่เซย์..."อลิซตอบ "พี่จะมาชวนเราไปเที่ยวกันนะพรุ่งนี้ อลิซว่างไหม" เซย์ถาม "เพื่อท่านพี่ข้าว่างเสมอเจ้าค่ะ"

อลิซตอบด้วยท่าทีเบิกบาน "งั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปรอเจ้าที่หน้าวังเจ้านะ เตรียมตัวรอได้เลย"เซย์บอก "เจ้าค่ะ"อลิซตอบ เซย์เดินกลับไปยังกลุ่มลูกๆขุนนาง เเละคุยกันอย่างสนุกสนาน "เซย์.. เธอจะพานังนั่นไปที่ไหนเหรอ "ลูกขุนนางคนหนึ่งถาม

"ฉันมีที่ไว้ให้กับคนไร้ประโยชน์อย่างมันอยู่เเล้วเเหละ มันจะกลายเป็นคนที่มีประโยชน์สำหรับฉันเลยเเหละ55555" เซย์ตอบ

รุ่งเช้า ณ วังอลิซ

"เจ้าหญิงอย่าวิ่งอย่างงั้นสิเจ้าคะ จะล้มเอาได้หนาเจ้าคะ"เเม่นมพูด

"ไม่ได้....พี่เซย์รอข้าอยู่ ข้าต้องรีบไป"อลิซพูด "ท่านพี่เซย์...ข้ามาเเล้ว"อลิซวิ่งมาด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อย "555ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนี้เลย รีบเช็ดเหงื่อเร็วเข้า"

เซย์พูพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อลิซ เเละทั้งคู่ก็ขึ้นบนรถม้า

บนรถม้า

"ว่าเเต่...เราจะไปไหนกันเหรอคะ" อลิซถาม "อ๋อ...อาณาจักรเรามีสถานที่นึง เขาเรียกกันว่าหน้าผาศักดิ์สิทธิ์ นะจ่ะ"เซย์ตอบพร้อมยิ้มให้

หน้าผาศักดิ์สิทธิ์

"หน้าผาศักดิ์สิทธิ์ เขามีความเชื่อกันมา ว่าเมื่อเราขอสิ่งใดจะสมปรารถนา"เซย์พูด "จริงเหรอคะ ดีจัง...เเต่ ทำไมไม่ค่อยมีคนมาขอเลยล่ะคะ" อลิซถาม "อืม...เเล้วเจ้าว่าเราจะต้องเเลกสิ่งใดกับที่เราปรารถนาล่ะ" เซย์ถามกลับ "อืม..ข้าว่าเงินทอง หรือพวกอำนวจรึเปล่าคะ" อลิซตอบ "55555...ผิดเเล้วล่ะอลิซ สิ่งที่เเลกมาคือชีวิตหน่ะสิ" เซย์พูดพร้อมเเสยะยิ้ม "ชีวิตงั้นเหรอคะ" อลิซทำหน้างง

"อยากรู้ไหมหล่ะว่าหมายความว่ายังไง" เซย์ถามพร้อมกับผลักอลิซตกหน้าผา

"ข้าขอให้ได้เป็นจักรพพรดินีในเร็ววัน"เซย์อธิฐาน "อึก...ข้าขออออ ให้ได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งเถิดด" อลิซพูดพร้อมน้ำตาไหล ทางด้านทหารองครักษ์ พรืดดดด ตุ้บ

จบเเล้วค่าาาาา

()\=นึกในใจ ""การพูด

เฮือกก... "ฉันอยู่ไหนเนี่ยย"ฉันพูดในใจ อุ้เเว้ๆๆ "ทำไมฉันพูดไม่ได้!!" "ฉันเป็นอะไร นี่มันเสียงร้องเด็กนี่" "สงสัยหิวนมเเล้วสินะ" เเม่นมพุด

"เเม่นม...คิดถึงจังเลย เรามาเกิดใหม่ได้จริงๆเหรอ เเม่นม..หนูไม่น่าเชื่อพี่เซย์เลย"ฉันนึกคิดในใจ ขณะเเม่นมก็นำขวดนมมาให้ฉันดื่ม "อึกๆๆๆ...อ้าาา อร่อยจังง" "นอนซะนะคะเจ้าหญิงของข้า"เเม่นมพูดพลางลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ท่านพ่อ เเละ ท่านเเม่ของท่านเดินทางกลับมาจากไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างเเดนเเล้วนะคะเจ้าหญิง" เเม่นมพูดโดยไม่ได้คิดว่าฉันรู้เรื่อง "หึ...พ่อ เเม่เหรอ ไม่ได้เจอมานานเเค่ไหนเเล้วนะ"ฉันนึกในใจ "ห็นว่าวันนี้เจ้าหญิงเซย์จะมานี่นา ยังไม่เห็นเเม้เเต่เงาเลย"เเม่นมพูด "หึ...เซย์เหรอ55555 คอยดูละกันว่าฉันคนนี้จะไม่โง่ให้เธอหลอกฉันอีกเเล้ว"ฉันนึกในใจ "เอ้าา..มาเเล้ว"เเม่นมพูด องค์หญิงเซย์ "นี่อลิซเหรอ"เซย์พูด "ค่ะ"เเม่นมตอบ "อืม..."น่าเกลียด"น่าชังจังนะ55555"

ซย์พูดพร้อมหัวเราะ (หึ..ด่าฉันนะสิ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ เธอคิดว่าฉันยังเด็กเลยไม่รู้เรื่องสินะ ขอโทษละกัน555) ตุ๊บบ...ฉันเขวี้ยงขวดนมไปโดนเซย์ "องค์หญิงเซย์เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ"เเม่นมพูด "ฉันไม่เป็นไร"เซย์ตอบพร้อมมองหน้าฉัน (เเเหมๆๆๆๆ เธอโกรธละสิ 5555 เเต่เธอทำอะไรฉันไม่ได้เพราะที่นี่คนเยอะน้าาา55555) "ฉันจะกลับ"เซย์พูด ปึง....เสียงปิดประตูดังมากกก เเอ้ๆๆ

(เเม่นม ขอนมหน่อย) "เจ้าหญิงจะเอาอะไรคะ นมเหรอ"เเม่นมพูด "เเอ้ๆๆ"ฉันหได้เเต่ทำเสียงเเอ้ๆไปวันๆเท่านั้น (ชีวิตตอนเด็กน่าเบื่อมากเลย..) พระราชาเเละพระราชินี เสด็จ!!! เฮือกกกก ซวยเเล้วไง ทำไงดีละเนี่ยยย "นี่นะรึลูกคนเล็กของเรา"พระราชากล่าว "ใช่เจ้าค่ะ"เเม่นมตอบ "น่ารักมากเลย อลิซ"ราชินีกล่าวพร้อมกับอุ้มเรา (อบอุ่นจัง นี่สินะไออุ่นของเเม่) "อลิซลูกหิวนมไหม"ราชินีถาม

"เเอ้ๆๆ" "ขอขวดนมหน่อย"ราชินีบอกเเม่นม "นี่เจ้าค่ะ"เเม่นมยื่นขวดนมให้ราชินี "กินนี่นะ อลิซ"ราชินีพูด (อึกๆ...) "อร่อยไหมมม" "เเอ้ๆๆ"

"ราชินี กลับเถิด"ราชาพูด "ค่ะ"ราชินีพูด ....

จบดีกว่า

ระหว่างทางกลับ

"มีอะไรรึเปล่าคะ"ราชินีถาม "จะมีองค์ชายจากเเดนเหนือมาน่ะ"ราชาตอบ

"อืม...มาทำไมเหรอคะ ราชาจากฝั่งเหนือมาด้วยรึเปล่าคะ"ราชินีถาม

"มาสิ...คาดว่าน่าจะมาเอาอลิซไปเป็นราชินีคนต่อไป ให้กับองค์ชาย"ราชาพูด

"อลิซเนี่ยนะคะ เเกยังเล็กอยู่นะคะ!!"ราชินีตกใจ "เอาหน่าา...อาจจะไม่มีอะไรก็ได้"ราชาปลอบใจราชินี

ณ วังอลิซ

(อยากรู้ไหมทำไมฉันถึงถูกผู้คนมองข้ามอะหรอ หึ มีอยู่ว่า....)

อดีต

"อลิซลูกต้องเเต่งงานกับองค์ชายทางตอนเหนือ"ราชาพูด "ไม่"อลิซตอบ "ทำไมกันคะท่านพ่อ"อลิซตอบ "มันเกี่ยวกับเมืองทั้งเมืองของเราเลยนะลูก ลูกทำเพื่อเมืองของเราเถอะนะ ทางฝั่งเหนือมีอำนาจ มีกองกำลังที่เเข็งเเกร่งกว่าเราเยอะ

ทำเพื่อเมืองของเราเถอะนะอลิซ"ราชาพูด "ไม่ยังไงอลิซก็ไม่เเต่ง!!!"อลิซตอบพร้อมวิ่งไป "เห้ออ ทำไงดีเนี่ย"ราชาพูดพร้อมถอนหายใจ ณ ที่ประชุม

"อลิซเป็นถึงองค์หญิงเเต่ไม่ทำเพื่อเมือง เพื่อประชาชน ข้าขอกักบริเวณ เเละ

ให้อลิซสำนึกผิดอยู่ในวังของตน ห้ามมีใครเข้าออกจากวัง เป็นเวลานาน...

10ปี..."ราชากล่าวในที่ประชุม "เฮือก...ขอพระราชาระงับโทสะ....นี่มันไม่เกินไปหรอกรึขอรับ องค์หญิงนางยังอายุน้อยอยู่...."ขุนนางท่านหนึ่งพูด

"ไม่หรอก...อลิซทำเพื่อตนเองโดยไม่สนถึงเมืองทั้งเมืองว่าจักเป็นยังไง

ควรลงโทษ!!"ราชาพูด... ณ วังอลิซ มีศาลมาถึงให้มีการกักบริเวณ เป็นเวลา10ปี

"เฮือก..ท่านพ่อออ..."อลิซเข่าทรุด ร้องไห้ "ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะองค์หญิง

ข้าจะอยู่กับองค์หญิงเองเจ้าค่ะ"เเม่นมพูดพร้อมร้องไห้ "ฮือออ" พอข่าวลือออกมานอกพระราชวัง ชาวบ้าน ประชาชนต่างตีหน้าอลิซว่าไม่นึกถึงประชาชนของตนเอง ทำเพื่อประโยชน์ของตนเองโดยไม่นึกถึงประชาชน นานวันเข้า จึงกลายเป็นองค์หญิงที่ถูกลืมมมมม....

ปัจจุบัน

(เป็นไงหล่ะ ชีวิต...ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมเป็นองค์หญิงที่ถูกลืมอีกเเล้ว เเละจะเเก้เเค้นเซย์ ให้สมกับที่ท่านเคยทำกับข้า...) "เเอ้ๆๆ"อลิซร้อง (หิวจัง...5555)

"หิวหรือเจ้าคะ นี่ค่ะ อ้ามมมม"เเม่นมป้อนข้าวให้อลิซ...

จบ