ฮึๆ
เจอกับครามอีกแล้วน่ะจะลองมาเปิดเรื่องใหม่ดูน่ะแต่
"จะเป็นแบบดาร์กๆน่ะ"
ทุกคนอาจจะชอบหรือไม่แต่ก็
...ขอฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยละ...
...เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก...
"นายน่ะมันดีเกินไป"
"อวดเก่งนักหรอ"
"นี่อย่าเข้ามาน่ะ"
"ตัวประหลาดวะ5555 ตัวประหลาดๆ"
.
ทุกอย่างทำให้ผมไม่อยากจะอยู่ต่อบนโลกใบนี้
..."แกน่ะมันไม่สำคัญสำหลับชั้นแล้ว,"เสียงผู้เป็นแม่แท้ของตัวเองได้ดังขึ้น...
ผ..ผมขะ..ขอโทษครับ:ในวันนั้นผมตัวสั่นมากเลยเป็นเพราะอะไรกัน
**ทำไมคนตรงหน้าผม.ทุกคนต้องจากผมไป
ความสุขๆๆๆของผมมันหายไปไหนกัน
..."ไงไอ้ตี้ย**"...
ตั้งแต่วันนี้ผมจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วล่ะ
จะไม่มาขัดหูขัดตาคุณแล้วละลาก่อน
ฮึกๆ ฮึก//ร้องไห้
นั่นสินะก็ผมมันไร้ค่านิน่า
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็ย้ายไปอยู่กับคุญพ่อที่จัวหวัดมิยางิตอนนี้ผมยังอยู่แค่ประถม คุญพ่อน่ะเป็นคนที่ใจดีมากเลยล่ะ
แต่พ่อนะเล่นกีฬาด้วยละผมเคยไปดูครั้งหนึ่งน่ะ
วันนั้นพ่อพาผมไปหาหมอเสร็จแล้วเค้าก็พาผมไปดูการแข่งกีฬาบางอย่าง ที่**ชื่อว่า
..."วอลเลย์บอล🏐"...
"อยากจะเป็นให้ได้แบบนั้นบ้างจัง"ผมพึมพักับตัวเองเล็กน้อย**
ฟืบ ตุบๆๆๆ
เสียงลูกวอลเลย์บอลกระทบกับพื้น
พอการแข่งขันจบลงคุญพ่อก็เปลี่ยนจากชุดกีฬาเป็นชุดธรรมดาทั่วไป
ผมเดินไปบอกกับเขาว่า
"คุญพ่อครับ...สอนผมเล่นหน่อยสิ"ผมอายเล็กน้อย
เพราะผมเป็นพวกไม่ค่อยสนใจโลกซักเท่าไหร่ถ้าพ่อไม่พาผมมาดูผมก็จะไม่รู้จักกีฬานี้อย่างแน่นอน
แต่ผมก็ไม่ค่อยได้คาดหวังกับคำตอบซักเท่าไหร่เพราะปกติแล้วเข่จะไม่ค่อยอะไรมากเท่าไหร่แต่คำตอบที่ได้มาถึงกับทำให้ผมชงักไปเลย
"อืมได้สิ แต่ต้องขยันซ้อมน่ะ",ผมนี่ถึงกับงงเลยคงจะเป็นพวกที่อพไรก็ไท่สนแต่สำหลับลูกชายพ่อคนนี้ทำได้ทุกอย่างเลย
หลังจากนั้นผมก็ฝึกๆๆๆๆและก็ฝึกจนเก่ง
...**แต่ว่า...
...เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอเลย**...
วันหนึ่งวันนั้นเป็นวันธรรมดาๆทั่วไปขญะที่พ่อกำลังจะมารับผมก็ได้มีรถคันหนึ่งพุงมาด้วยความไวสูง
ก็มาชนเข้ากับรถคุญพ่อรถถึงกับยุบไปครึ่งคันเลยทำให้กระจกแตกและบาดเข้ากับพ่อของผมส่วนรถอีกค้นก็ตกคลองไปเลยในละ
วันนั้นไม่มีสามารถใครไปรับผมจึงนั่งรออยู่ที่โรงเรียนจนดึกเลยแต่พอมารู้ข่าวก็เอาแต่เก็บตัวโรคซึมเศร้า
แต่อาจจะได้มาเปลี่ยนชะตาชีวิตก็เป็นได้
บางคนมักจะพูดว้าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี แต่สำหรับผมคงไม่มีวันนั้นหรอก
... อา..วันนี้ผมตื่นมาเช้ามากเลยน่าจะประมาณตีสี่นะ...
...ปกติแล้วโรงเรียนนี้นจะเริ่มเรียนตอนเจ็นโมงครึ่งมั้งนะ...
จากนั้นร่างบางก็ลุกออกจากเตียงไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดวอร์มสีฟ้าครามสดใส แล้วหลังจากนั้นก็ออกจากบ้านแล้วเริ่มวิ่งในทันที
คงเพราะตอนนี้วิ่งมาไกลจากบ้านมากแล้วเลยเริ่มเหนื่อย
"ต่อไปนี้คงต้องออกมาวิ่งทุกวันสะแล้ว"หลังจากนั้นผมก็มองเห็นร้านมินิมาร์ทก็เลยรองเข้าไปดูและก็พบเข้ากับคนที่หน้าเหมือนนักเลง เค้าย้อมผมสีบลอนด์เหลืองเจาะหูด้วย
"อะอ่ะ สวัดดีครับ"ผมพูดก่อนที่จะเดินเข้าร้านไป
"อ่ะอ้าวตื่นเช้าจังน่ะ"
"ครับ"
"ออกมาวิ่งหรอ"
"ใช่ครับ"
"แต่ชั้นไม่เคยเห็นเธอเลยนะ"
"อา..ผมพึ่งมาเป็นวันเเลกนะครับ"
"งั้นหรอ สู้ๆละ"
"ขอบคุณครับ"หลังจากบทสนทนาสั้นๆจบลงผมก็เดินไปหยิบนมรสช็อกโกแลตมาและไปจ่ายเงิน เสร็จแล้วผมก็วิ่งกลับบ้านไปและอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวตามปกติ
หลังจากที่คุณพ่อเสียไปครั้งนั้นผมก็ไม่ค่อยได้ยิ้มเลยคงเพราะคนสำคัญเสียไปมั้ง
ผมก็เดินมาโรงเรียนผมมาเช้ามากเลยไปที่บอดแสดงรายชื่ออา..ครั้งนี้ผมได้อยู่ห้องต้นๆเลยสินะแต่ผลการเรียนก็พอจะไปรอดแต่ในการแข่งละหัวผมก็ดีขึ้นมาเลย
(ที่แอดบอกว่าอยู่ห้องต้นๆอะเพราะแอดจำไม่ได้ละขโทษที)
หลังจากนั้นผมก็เดินมาที่ห้องเรียนแล้วผมเลือกที่จะนั่งอยู่ข้างหน้าต่างที่มองว่าแอบหลับได้ยากและและก็ได้ทำการหลุบโต๊ะไปในที่สุดคงเพราะวันนี้อากาศเย็นและผมที่ออกไปวิ่งมาด้วยและมั้ง
แต่ไม่นานก็มีคนมาปลุกผมเธอคนนั้นผมสีบลอนด์ทอง
"อาสวัดดีจะเราำปรวมกันที่ห้องประชุมกันเถอะ"
ผมที่ยังไม่ทันได้ถามชื่อของเธอคนนั้นก็ลากผมเข้ามาในที่ประชุมตอนนั้นรองผ.อ.พูดนานมากเลยผมจึงทำการเก็บพลังงานไว้
"นี่ๆถ้าแอดลืมตรงไหนไปก็บอกกันด้วยน่ะ"
( ╹▽╹ )( ╹▽╹ )( ╹▽╹ )( ╹▽╹ )
จบตอนที่1
แอดอยากจะทำเรื่องนี้ให้สำเร็จสัญญาจะไม่ดองแอดสัญญาแอดสัญญาแอดสัญญาเป็นกำลังใจให้แอดด่วยน่ะคับ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
