ในฤดูอันเเสนหนาวเหน็บผู้คนต่างห่อตัวอยู่ในบ้าน                                                        

เพื่อปกป้องร่างกายของตนจากความเย็นที่เพิ่มมากขึ้นในเเต่ละวัน

“ ฟู่ว. . ห-หนาวจัง” ฉันยืนตัวสั่น  “บอกเเล้วฮับ พ่ออย่าพาเเม่ออกมาที่หนาวๆเเบบนี้สิฮับ” โอเมก้าได้พูดขึ้นเเละหันไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนปั้นหิมะอยู่อย่างสบายใจ “ พ่อขอโทษนะครับ” ผู้ชายคนนั้นได้เอ่ยรอยยิ้มบางๆด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

 “ เเม่ไม่เป็นไรหรอกโอเมก้า” ไม่เป็นซะที่ไหนล่ะหนาวจะตายอยู่เเล้วT^T ฉันยืนตัวสั่น “ เห็นไหมพ่อฮับ เเม่จะป่วยเเล้วนะฮับ “ โอเมก้าทำเสียงดุใส่ชายร่างนั้นที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันเเละโอเมก้าอย่างหน้าตาย   นี่เขาไม่คิดจะเป็นห่วงฉันบ้างรึไงกันหน้าตายเเบบนั้น.. หมับ!! “ จับได้เเล้ว” เฟิร์สคลาสเอาเสื้อกันหนาวของเขามาห่อตัวฉันโดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัว ก็เเน่น่ะสิ เล่นเข้ามาเเบบนี้ต้องตกใจอยู่เเล้วล่ะ เเต่.. อุ่นจัง อุ่นมากๆเลยอุณหภูมิในร่างกายของเขาอุ่นมาก รู้สึกดีชะมัดฉันเเทบหัวใจจะระเบิดออกมาเลย

“ทั้งๆที่บ่นว่าอยากจะออกมาเเท้ๆ เเป๊ปเดียวก็หนาวเเล้วเหรอ” เฟิร์สคลาสได้พูดขึ้นพร้อมขำเบาๆ ใช่ฉันอยากออกมาเองเเต่ไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้ซะหน่อยนะ!T^T  “ อ่าว! นั่นมาเฟิร์สคลาสนี่นา สวัสดีจ้ะ เฟิร์สคลาส ”พี่เนยได้ส่งยิ้มให้เฟิร์สคลาสพร้อมโบกมือทักทายก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกเราสองคน   ชิ้ง!   ฉันจ้องพี่เนยอย่างโกรธอย่างกับว่าอยู่ในสนามรบต่อสู้กันเพื่อเเย่งผู้ชายงั้นเเหละ

“ ครับ “ เฟิร์สคลาสยิ้มบางๆเเละตอบกลับพี่เนยด้วยประโยคสั้นๆ “ บังเอิญจังเลยนะจ๊ะ เป็นพรมลิขิตรึป่าวน้าา “ พี่เนยหยอกล้อเฟิร์สคลาสด้วยคำคมจีบ เเหวะ! พรมลิขิตงั้นเหรออยากมาหาเขาเองไม่ใช่รึไงกันย่ะ ฉันห่อตัวเป็นก้อนโมจิเล็กๆอยู่ในเสื้อคลุมของเฟิร์สคลาสโดยที่พี่เนยไม่เห็นฉัน “ อา.. ผมคิดว่าเราเเค่บังเอิญรึปล่าวครับ “ เฟิร์สคลาสตอบหน้าตายอย่างเย็นชาใส่พี่เนย ทำเอาพี่เนยหน้าเเตกไปเลยจร้าา คิดจะมาเเย่งสามีของฉัน ไม่มีทางหรอก “ พ่อฮับ ป้าคนนี้ใครฮับ “ ชิ้ง! ลูกรักเเม่สวรรค์มาโปรดจริงๆT^T  โอเมก้าเดินเข้ามากระตุกเเขนเสื้อกันหนาวเฟิร์สคลาสพร้อมหันหน้าไปถามเฟิร์สคลาส “พี่เป็นเเฟนของเฟิร์สคลาสเองจ้ะ หนูเป็นเด็กหลงทางใช่ไหมจ๊ะมาม่ะเดี๋ยวพี่กับเเฟนพาไปหาพ่อเเม่นะจ๊ะ “ พี่เนยพูดพร้อมก้มลงเเละย่อตัวไปคุยกับโอเมก้าอย่างพอเหมาะสมเเละยิ้มด้วยความสดใส “เเหมม ใครเเฟนเฟิร์สคลาสนะคะ มินิทไม่ได้ยินเลยค่ะ “ ฉันทนได้ยินเสียงพี่เนยไม่ไหวจนต้องเปิดตัวออกมา “น้องมินิทนี่เอง สวัสดีจ้ะ เอ๊ะ เเต่น้องมินิทอ้วนขึ้นนะเนี่ยตัวป่องกลมเชียว” พี่เนยพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มอันร่าเริง จร้าา เชิญเลยจ้าา มาว่าฉันอ้วนขึ้นได้ยังไง “ อ๊ะ ขอโทษนะคะ พี่เนยควรไปเช็คสายตาหน่อยนะคะน้องมินิทไม่ได้อ้วนขึ้นนะคะ เเต่ที่ป่องเเบบนี้เป็นฝีมือเจ้าพ่อตัวเเสบอย่างเฟิร์สคลาสนั่นเเหละค่ะ “ ฉันยิ้มอย่างมีเลสนัย กล้ามาว่าฉันอ้วนงั้นเหรอ เฟิร์สคลาสที่ยืนอยู่กับฉันมองฉันอย่างพึงพอใจกับคำตอบ เเน่ล่ะเป็นภรรยาอัยยการทั้งทีสามีของฉันโดนพวกผู้หญิงจ้องจะงาบทุกวันอยู่เเล้ว ฉันก็ต้องออกตัวเเทนบ้างฉันไม่คิดจะนั่งเฉยๆอยู่บ้านหรอกนะถึงเเม้ฉันจะไม่ค่อยฉลาดเเต่ฉันก็ไม่ชอบนะที่พวกผู้หญิงอย่างนี้คิดจะมางาบสามีฉันน่ะ

"อ..อ๋อพี่พูดผิดน่ะจ้ะ จริงๆน้องมินิทยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ " พี่เนยพูดอย่างหน้าเเตกเเละเลิกลั่นอย่างมาก

"ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ เเต่ที่พี่เนยพูดก็จริงนะคะสวยจนเฟิร์สคลาสหลงเลยล่ะค่ะ พี่เนยก็สวยนะคะถึงจะยังไม่พอที่จะมัดใจเฟิร์สคลาสก็ตาม" ฉันพูดพร้อมลูบไล้ที่หน้าอกของเฟิร์สคลาสเพื่อยั่วโมโหพี่เนยจนดันลืมไปว่าโอเมก้ายืนอยู่ข้างๆ พอฉันหันไปดูสองพ่อลูกโอเมก้าเเละเฟิร์สคลาสก็เดินไปเล่นหิมะซะเเล้ว "ก็ตามนั้นล่ะค่ะพี่เนย ขอตัวไปเล่นกับลูกก่อนนะคะ" ฉันยิ้มบางๆก่อนจะโบกมือลาพี่เนย เเละเดินไปหาเฟิร์สคลาสเเละโอเมก้าที่กำลังเล่นปั้นสโนวเเมนอยู่ คิดตะมาเถียงกับมินิทเหรอ คิดผิดเเล้วล่ะ!

•จบ•