ในวันหนึ่งผมได้ขึ้นรถไฟเพื่อไปทำงานเหมื่อนทุกวันแต่รอบนี้นั้นไม่เหมือนทุกครั้ง

ผมได้หลับตาแล้วข้างหน้าผมก็มีเด็กหญิงในชุดนักเรียนมอปลายเธอจ้องมาที่ผม

แล้วผมก็ได้รู้ว่าในขบวนนี้มีแค่ผมกับเธอแน่นอนผมเคยดูหนังผีมาก่อน

ในเหตุการณ์อย่างงี้สิ่งที่ควรทำคือ

เงียบและหลับตาปล่อยให้มันจบไปด้วยตัวมันเอง

แต่อยู่ดีๆเธอก็ทักผมว่า

[นี่คุณนะเป็นแบบนี้ดีแล้วหรอ]

ผมก็เงียบผมคิดว่ามันจะดีรึเปล่าท่าผมตอบเธอกลับไปแต่ผมก็เป็นแค่คนขี้ขลาดจะไปพูดอะไรได้ละ

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเสียงประกาศว่าถึงสถานีที่ 3 แล้ว

ในตอนนี้ทุกอย่างกลับมาปกติเด็กคนนั้นหายไปแล้วผมก็เดินออกจากขบวนนี้เพื่อไปสถานีต่อไป

วันนี้เป็นวันที่ 2 ผมเจอเธออีกครั้ง

ในรอบนี้เธอไม่ได้ทักผมแล้วจ้องมาที่ผมแล้วยิ้มแล้วพูดอะไรบางอย่าง

[คุณนะ......................หรอกน่ะ]

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วออกจากขบวนนี้เพื่อไปสถานีต่อไป

ตัวผมรู้สึกสงสัยมากส่าที่ผมเจอนะมันคืออะไร

ผมอยากจะถามทุกคนในที่ทำงานว่ามันคืออะไร

แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าผมไม่รู้จักใครในที่นี้เลย

วันที่ 3 วันนี้ผมไม่เห็นเธอที่นั่งตรงข้าม

ผมคิดว่าเธอน่าจะหายไปแล้วผมพูดออกมาว่า

[ไปแล้วสินะ]

[ไปไหนหรอ]

[!!!?]

ในตอนนั้นผมตกใจมากจนพูดกับเธอจนได้

[เธอยังไม่ได้หายไป]

[แน่สิทำไมหนูต้องหายไปละในเมื่อหนูยังอยู่ตรงนี้]

ผมไม่รู้นะว่าเธอหมายความว่ายังไงแต่ผมคิดว่ามันต้องไม่จบง่ายๆแน่แล้วเธอก็พูดออกมา

[รู้ไหมตอนแรกหนูคิดว่าคุณเป็นใบ้เพราะหนูพยายามพูดเท่าไหร่คนก็ไม่ตอบ]

[อะเหมือนจะถึงเวลาแล้วแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคุณลุง]

ผมตื่นขึ้นแล้วเดินออกจากขบวนนั้นแล้วพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า

[ลุงบ้าอะไรตรูพึ่งอายุ28เองนะเว้ย]

หลังจากนั้นผมก็เริ่มพูดคุยกับเธอมากขึ้น

เราพูดถึงประสบการณ์ชีวิตต่างๆนาๆในส่วนใหญ่ก็พูดเรื่องความรักหรือประสบการณ์โดนบลูลี่ในโรงเรียน

จนรู้ว่าชีวิตของผมกับเธอนั้นมีชีวิตที่ไม่ได้แตกต่างอะไรกันมากนัก

อยู่มาวันหนึ่งเธอก็ได้ตั้งข้อสนทนาข้อ 1 ขึ้นมาเธอพูดว่า

[นี่คุณลุง ลุงตายได้ยังไงหรอ]

[หา!!?]

[ขอโทษหนูรู้ว่ามันอาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อย]

[แต่หนูอยากรู้นะ]

[พูดอะไรนะตรูยังไม่ได้ตายสักหน่อย]

คำพูดนั้นทำให้เธอเงียบไปสักพักแล้วผมก็ลืมตาตื่นแล้วเดินออกจากขบวนไป

วันต่อมาในขบวนรถไฟผมได้มาอยู่ที่เดิมแต่มันก็ไม่เหมือนเดิมอยู่อย่างนึง

[เธอไม่อยู่ที่นี่]

ผมตกใจมากแล้วลุกออกจากที่นั่งเพื่อหาเธอทำไมกันนะทำไมผมถึงต้องตามหาเธอด้วยในเมื่อผมกับเธอนั้นไม่มีความสัมพันธ์อะไรเป็นพิเศษต่อกันเลย

แล้วในที่สุดผมก็เจอเธอ เธอกำลังร้องให้อยู่ผมได้รีบไปหาเธอแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอก็พูดออกมาว่า

[ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่]

ผมก็ได้ตอบเธอด้วยความเป็นห่วงว่า

[ก็มาหาเธอไงแล้วนี้เกิดอะไรขึ้น]

[เปล่าหนูคิดว่าคุณจะไม่มาหาหนูอีแล้ว]

[เพราะหนูหนูได้ตายไปแล้ว ตลอดมาหนูคิดว่าหนูยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนล่าสุดที่เราคุยกัน]

[หนูก็ได้รู้ความจริงว่าหนูตายไปแล้วในตอนนั้นตอนที่รถไฟเกิดขัดข้อง]

[หนูคิดว่าคุณจะทิ้งหนูไป]

[ไม่มีวันหลอกชั้นจะไม่ทิ้งเธอไปชั้นสัญญา]

ผมพูดไปแล้วได้รู้ว่าตอนนี้ผมได้ตกหลุมรักเธอไปซะแล้วเสียแล้ว

แต่ร่างกายของเธอก็ค่อยๆหายไป

[นี่มัน??]

[หมดเวลาแล้วละเมื่อวิญญาณรู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว พวกเขาจะต้องหายไป]

[ไม่ ไม่เอาแบบนี้ท่าเธอจากไปแล้วชั้นจะอยู่กับใครละชั้นมันเป็นคนไม่มีเพื่อน แม้แต่รุ่นน้องที่ทำงานก็ยังไม่มีเลย]

[พูดอะไรนะในตอนแรกที่เราเจอกันหนูก็บอกคุณแล้วนิ]

[บอกชั้น?!]

[คุณนะไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ]

[ได้โปรดอย่าได้ลืมอลิซไป]

[อืมแน่นอนไม่มีวันที่ชั้นจะลืมเธอแน่อลิซ]

[อ่าคุณรู้ชื่อหนูแล้วแต่หนูยังไม่รู้ชื่อคุณเลย] -อลิซ

[แน่นอนชื่อของชั้นคือ........]

[เป็นชื่อที่ดีจัง] -อลิซ

เธอได้หายไปในอ้อมกอดของผมผมตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลหมอบอกว่าอยู่ดีๆผมก็ล้มลงไปนอนละหว่างที่จะไปที่ทำงาน

เวลาผ่านไปหลายเดือนผมก็ยังจำชื่อของเธอคนนั้นได้ชื่อของเด็กผู้หญิงที่ทำให้ผมเริ่มเปิดใจให้กับคนอื่นมากขึ้น

[อลิซตอนนี้เธอจะเป็นยังไงกันนะ]

[รุ่นพี่คร๊าบไปกินชาบูกันเถอะ] -รุ่นน้อง

[ได้แต่นายเลี้ยงนะ]

[เอ๋~~] -รุ่นน้อง

ชั้นจะไม่มีวันลืมเธอแน่อลิซ

______________________จบ_____________________