‘นี่หลินหลินไปกินข้าวเที่ยงกันถอะ’เอ่อปฎิเสธได้ไหมไม่อยากไปเลย
แต่ก็โดนลากไปอยู่ดี
‘หลินหลินวันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ’ไม่ไปได้ไหม ฮึก อยากกลับคนเดียว แต่เหมือนว่าสาวน้อยข้างกายจะไม่เข้าใจถึงความต้องการของเธอเลย หรือถ้าจะให้พูดคือไม่สนใจมากกว่า
‘’นี่หลินหลินวันนี้……’ เธอเริ่มชักจะหมดความอดทนกับสาวน้อยนี่แล้วนะ
“พอซะทีจะได้ไหม ก็สัญญาแล้วนิว่าจะไม่พูดน่ะ”เธอพูดกับสาวน้อยด้วยความหงุดหงิด
“ไม่ได้ต่อให้เธอสัญญาแล้วไงละ ใครจะรู้ละว่าเธอจะไม่เอาไปพูดลับหลังฉันน่ะ ห๊ะ ”คำตอบที่ได้รับ ทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะนึง ทั้งที่ตัวเธอเองก็สาบานแล้วแท้ๆว่าจะไม่พูดกับใคร อีกอย่างเธอเองก็แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ทำไมไม่ยอมกันบ้างนะ คางูยะกุมขมับด้วยความปวดหัว ลำพังแค่ต้องมาสิงอยู่ในร่างตัวประกอบนี่ก็ว่าแย่แล้ว ทำไมเธอถึงต้องไปมีเรื่องกับนางร้ายอย่างเธอด้วยนะ เฮ้อ เธอถอนถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย พลางคิดว่าจะทำไงให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ดีนะ ส่วนทางด้านนางร้าย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีหงุดหงิดแล้ว ก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่เขาทำให้เธอเป็นแบบนี้ แต่จะทำไงได้ล่ะก็เขายังต้องรักษาความลับนี้อยู่ จะให้ใครรู้ก็ไม่ได้ด้วย อีกอย่างไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเพื่อนหรอ เขาอุตส่าห์ช่วยเป็นเพื่อนให้แล้วนะ เธอควรจะดีใจสิถึงจะถูกน่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อ1เดือนก่อน
ในคอนโดแห่งหนึ่ง
คางูยะกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ในห้องตามปกติ ติ้ง! ก็มีอีเมลเข้ามา เธอกดเข้าไปอ่านเนื้อหาในข้อความ เมื่อเห็นว่างานไม่ยาก เธอก็เริ่มทำงานทันที ต่องแต๊ก ต่องแต๊ก เสียงกดแป้นพิมพ์ดังขึ้น ก่อนจะจบลงด้วยเสียงกดส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย และได้รับค่าตอบแทนแล้ว คางูยะนั่งมองยอดเงินในบัญชีก่อนจะหันไปมองเวลาที่ด้านหน้าจอ เมื่อเห็นว่าตอนนี้ถึงเวลามื้อเย็นพอดี เธอก็ลุกไปหาอะไรกินแล้วตามด้วยอาบน้ำ หลังจากทำธุระอะไรเสร็จ เธอก็นอนอ่านนิยายอยู่บนเตียง ก่อนจะนอนหลับไปในเวลาต่อมา และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งทุกอย่างในรอบตัวเธอก็ไม่เหมือนเดิม
คางูยะ:นี่มันเกิดอะไรขึ้น??
เมื่อลืมตาตื่นคางูยะก็พบว่า เธอไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเองแต่อยู่ในห้องของคนอื่น? เอ่อจะว่าห้องได้รึป่าวนะมันค่อนข้างจะแคบไปหน่อย?? อื้มว่าแต่เราไม่ได้นอนอยู่ในห้องตัวหรอ ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้กัน แล้วที่นี่มันที่ไหนอีกละเนี้ย ในระหว่างที่เธอกำลังคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหนนั่น ฮึก!!อยู่ดีๆก็มีความทรงจำของใครก็ไม่รู้ไหลเข้ามาในหัว จนทำให้เธอหมดสติไปอีกครั้ง
.
.
.
.
เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่มีความสับสนแล้ว แต่กลับเป็นความหงุดหงิดซะมากกว่า เพราะว่าดันเข้ามาอยู่ในร่างของเซี่ยหลินหลิน ตัวประกอบในนิยาย ที่บังเอิญถูกนางร้ายหลอกใช้ให้วางยาพระเอก ในงานเลี้ยงจบการศึกษาของห้อง แล้วเธอก็จบชีวิตลงด้วยฝีมือของพระเอก เรียกได้ว่านอกจากนั้น ชีวิตเธอก็เป็นเพียงแค่ตัวประกอบจืดจางก็เท่านั่นเอง
เซี่ยหลินหลิน:ฉันทำอะไรผิด?
หลังจากที่เธอรู้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร แล้วอยู่ที่ไหน คางูยะก็อยากทึ่งหัวตัวเองจริงๆ มีอย่างที่ไหนแต่นอนหลับก็ทะลุมิติมาแล้ว แถมยังมีบทเป็นแค่ตัวประกอบอีก แถมยังดันมาช่วงสำคัญอีกต่างหาก ก็เพราะว่าอีกสองเดือน เธอก็จะตายแล้วไงละ สองเดือนเองนะ ทำไมไม่ทะลุมาตอนก่อนเริ่มเรื่องเหล่า เธอจะได้แก้ไขได้นะ เวรเอ้ย แต่ว่าก็ถือว่ายังพอมีเวลาให้เธอเตรียมตัวอยู่แหละนะ ในระหว่างที่คางูยะกำลังทบทวนเนื้อหาของนิยายอยู่นั้น เธอก็พบวิธีที่จะทำให้ตัวเองหนีพ้นแล้ว แต่อีกใจนึงเธอก็ดันเกิดคิดว่า ถ้าเกิดเธอตายแล้วสามารถกลับไปยังโลกของตัวเองได้ละ แต่อีกใจนึงเธอก็ไม่ค่อยมั่นใจกับความสักเท่าไหร่
สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจว่า จะปล่อยไปตามเนื้อหาในนิยายต่อไป เพราะเธอคิดว่าถ้ากลับได้ก็กลับแต่ถ้าไม่ได้ก็แค่ตาย เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะทั้งโลกโน่นและโลกนี้ต่าง ก็ไม่มีอะไรที่เธอเป็นห่วง เมื่อคิดได้แบบนั่นแล้ว เธอก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงเรียน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
