ชีวิตดั่งละครของเด็กสาววัยรุ่นที่เติบโตมาจากครอบครัวที่หาเลี้ยงชีวิตแต่มีความอบอุ่นในบ้านเช่าหลังเล็กๆในครอบครัวที่มีสมาชิก 7 คน...

แต่ทว่า เมื่อเติบโตชีวิตก็เหมือนดั่งต้องมนต์ .....

ณ โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง สาวน้อยเรียนชั้น ม.6 ชื่อว่า ยัยปุ้ม .... ชีวิตก็มาพบความรักครั้งแรกที่เหมือนจะสดใส 😉😉😉 เรื่องราวนี้ถูกบันทึกเป็นไดอารี่ ที่อยากจะเสนอให้ผู้อ่านได้มีมุมมองถึงชีวิตรักในวัยรุ่นที่ถูกตีกรอบด้วย เรื่องราวในอดีตของทั้งสองครอบครัว ดราม่าไม่มากสีสันของความรัก😊😊

รักใสใสในวัยเรียนก่อตัวขึ้นจนกลายเป็นความใฝ่ฝันจะสร้างครอบครัว นิยายแนวอบอุ่น/ดราม่า/ความรัก/วัยรุ่น/โรแมนติก / First & Finally of Love . The letter Love 💓

เริ่มต้นมาด้วยว่า ....

่

ยัยปุ้มคือเด็กสาววัย 18 ปี ที่กำลังจะเรียนจบชั้นม.6 ณ โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ทุกเย็นเมื่อเลิกเรียนเธอมักจะเดินกลับบ้าน และในระยะทางที่ผ่านบ้าน เหตุการณ์วุ่นวายต่างๆก็ได้เริ่มต้นขึ้น

.... อื้ด อื้ดดด (เสียงจักรยานที่ปั่นผ่าน) เป็นการสบตาระหว่างยัยปุ้มและชายคนหนึ่งสวมเสื้อช่างกล ทั้งสองมองตากันเพียงแวบเดียวก็เกิดฉงนใจว่าทำไมต้องมองหน้ากันทั้งที่เพิ่งจะเคยพบหน้าและไม่เคยรู้จักกัน แค่เพียงปั่นจักรยานผ่านมาเท่านั้นเอง ...

ยัยปุ้ม : อะไรกัน จะมองหน้าทำไมรึว่าเรามีอะไรติดที่หน้ารึหัวรึป่าว ทำไมต้องมอง เราก็เดินบนทางเท้าด้วย ....

ก้อง(ช่างกล) : อะไรของเขาจะมองเราทำไม รึเราปั่นเร็วจนเขาตกใจกันนะ ... เด็กคนนี้นี่ หน้าคุ้นๆเหมือนเห็นที่ไหนมาก่อน

พ่อยัยปุ้ม : อะไรกันทำไมเดินกลับมา ทำไมไม่นั่งรถประจำทางมา ...

ยัยปุ้ม : รอนานเลยเดินกลับมาจะดีกว่าค่ะ แบบนี้สบายใจเราอยากจะเดินกลับทางไหนเปลี่ยนเส้นทางกลับทางไหนก็ได้สบายใจเราเองดีค่ะ

แม่ยัยปุ้ม : พรุ่งนี้สอบแล้วนิ อ่านหนังสือบ้างรึป่าวปุ้ม หนูต้องเลือกมหาลัยแล้วนะลูก อย่าให้ช้ากว่าเพื่อนๆเรานะลูก

ยัยปุ้ม : ค่ะหนูรู้แล้ว เดี๋ยวหนูกินข้าวเสร็จขอนอนเลยนะคะ พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าเข้าห้องสอบน่ะค่ะ ....

.'..........................................เช้าวันต่อมา ..

เปรี้ยว(เพื่อนยัยปุ้ม): เดี๋ยวสอบเสร็จเราไปกินข้าวเที่ยงกันนะปุ้ม วันนี้มีทีเด็ดด้วยล่ะ

ยัยปุ้ม: ได้สิ เดี๋ยวเรามานะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย..

.... อุ้ยน้องคะ เดินระวังด้วยนะของร่วงหมดแล้วเดี๋ยวพี่เก็บช่วยนะ .. ครับ (เสียงรุ่นน้องตอบกลับมา) พี่ไปส่งห้องพละกับผมก็ได้ครับ .. (ยัยปุ้มตอบกลับว่า)ได้สิพอดีพี่กำลังจะไปทางนั้นพอดีเดี๋ยวพี่ช่วย .... กรี๊งงง(เสียงมือถือดังขึ้น) ฮัลโหลครับพี่ก้อง พอดีโต้งลืมหนังสือที่บ้านแวะเอามาให้โต้งที่โรงเรียนช่วงพักเที่ยงหน่อยนะครับพี่ .... อ้อ ถึงแล้วครับพี่ปุ้ม ขอบคุณนะครับ ... (ปุ้มตอบว่า) จ้าไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ....

.............เหตุการณ์ผ่านไปช่วงพักเที่ยง

โต้ง: พี่ปุ้มครับทางนี้ครับ .. ผมเอาขนมมาฝากพี่ ขอบคุณที่พี่ช่วยผมถือหนังสือเมื่อเช้า ส่วนนี่ก็พี่ชายผมชื่อ ก้อง และนี่ก็เป็นรุ่นพี่ผมที่ชมรมนักข่าว ชื่อพี่ปุ้มครับ ..

ก้อง: ครับยินดีที่รู้จักนะครับ .. ยังไงก็ฝากดูน้องผมด้วยนะครับ นี่ก็ลูกพี่ลูกน้องกัน น้องเขาขี้ลืม ถ้ายังไงก็เตือนๆน้องมันด้วยล่ะกันครับถ้าลืมทำงานชมรมรึอะไรก็ตามครับ ..😊(ยิ้ม)

ยัยปุ้ม: เอ๋... ทำไมหน้าคุ้นจังเลยน๊าา เหมือนๆเคยเห็นที่ไหนมาก่อน .. เดี๋ยวๆนะ อิตานั่นที่ชอบมองหน้าเราตอนปั่นจักรยานแถวบ้านนี่นาาาา ขี้เก๊กชะมัดเลย คนอะไรหน้านี่บูดยังกะกินรังผึ้งตลอด

.......... สถานการณ์ผ่านไปวันที่2

ยัยปุ้ม: โต้งเป็นไง วันนี้มีงานสัมภาษณ์รุ่นพี่ที่แนะแนวใช่มั้ย โอเคดีมั้ย .. (โต้ง)ดีครับ เอ่อ พี่ปุ้มครับ พอดีว่าาา....ว่ามีคนฝากโต้งมาขอบคุณที่คอยดูแลเรื่องงานในชมรมให้โต้งน่ะครับและพี่เขาก็ขอเบอร์ของพี่ด้วยน่ะครับ เผื่อว่ามีอะไรจะได้บอกกันน่ะครับ ... ปุ้ม : อ้อ ได้สิ เผื่อว่าโต้งลืมงานที่ห้องจะได้ตามทันเนอะ😉😉😉😉

*ตรึ๊งงง .. (เสียงข้อความ*) หลังจากนั้น 1 วันก็มีข้อความในมือถือของปุ้มส่งมาว่า .. ยิ้มหน่อยสิ อย่าหน้าบูดนักนะ เดินก็ทำหน้าตาเบิกบานเข้า รึว่าเหนื่อย??

ยัยปุ้ม: เอ๋... ทำไมถึงเห็นเรานะเมื่อวานเราไม่เจอเขานี่นาาาา รึว่าเขาแค่อำเรานะ ...(ยิ้ม) เห็นหน้าตาขี้เก๊กๆแบบนี้ก็มีมุขแบบนี้กะเขานะ 5555+ ....ทำไมยิ่งนับวันถึงเหมือนว่าเคยรู้จักกันมานานมากนะ(ยัยปุ้มพรางคิดในใจ)

ผ่านไป 1 อาทิตย์ ... ทุกๆ วันเวลาเดินกลับบ้านก็จะเป็นช่วงที่ก้องเลิกงาน ก็จะปั่นจักรยานกลับบ้านเช่นกัน จึงเป็นเหตุให้ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันบ้างจากการทักทายตามมารยาทในการพบเจอ เรื่องราวผ่านไปจึงกลายเป็นก้าวที่สอง ในครั้งที่ชมรมนักข่าวของเธอให้เสนอบทความด้วยการเสนอเป็นรูปเล่ม จากการสัมภาษณ์รุ่นพี่ศิษย์เก่าในประสบการณ์เรียนต่อชั้นมหาวิทยาลัย จึงจำเป็นต้องไปร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อเช่าเครื่องคอมฯ ในการพิมพ์รายงานในสมัยนั้น ... แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเวลา1ทุ่มที่บ้านของเธอโทรมาบอกเธอว่า จะต้องไปเยี่ยมญาติๆ ฉะนั้นให้เธอนั่งรถประจำทางกลับบ้านเอง แต่ในเวลานั้นไม่มีรถประจำทางผ่านทางนั้นแล้ว ทันใดนั้นเธอจึงตัดสินใจ กดโทรกลับในเบอร์ของก้องด้วยการชั่งใจ ...

ก้อง:ครับ.... ก้องพูดอยู่ครับ มีอะไรรึป่าวเนี่ยะโทรมาซะค่ำ ...

ยัยปุ้ม: เอ่อค่ะ ..พี่ก้อง ตอนนี้ปุ้มแย่แล้วคะ พอดีที่บ้านติดธุระเลยมารับปุ้มไม่ได้แล้วก็แถวนี้ไม่มีรถประจำทางด้วยค่ะ เวลานี้เขาไม่ผ่านทางนี้แล้วค่ะ ..ปุ้มเลยโทรมารบกวนพี่ก้อง ถ้าพี่ก้องไม่ว่าอะไรขากลับจากโลตัส ปุ้มขอติดรถพี่ก้องกลับบ้านด้วยคนนะคะ ...

ก้อง: ไม่ว่าครับ .. งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ น้องปุ้มกินข้าวยัง ขากลับเราแวะหาอะไรกินก่อนกลับมั้ย เมื่อช่วงเย็นพี่โทรหาก็บอกว่า ยังไม่กินข้าว ...ตอนนี้ก็ค่ำแล้วจะได้ไม่เสียเวลาอ่านหนังสือกลับบ้านไปจะได้อาบน้ำแล้วอ่านหนังสือเลย....

ยัยปุ้ม : งั้นปุ้มจะรอที่ร้านนะคะ พี่ก้องขับรถดีๆนะ

...ก้อง: ยิ้มมม .. น้องปุ้มรอพี่นานมั้ย ป่ะเราไปกินข้าวกัน ...

ยัยปุ้ม: พี่ก้องแวะ 7-11 ให้ปุ้มก็พอค่ะ เดี๋ยวปุ้มกินนมก็พอค่ะจะได้ไม่เสียเวลาพี่ก้อง ..(ก้อง)ยิ้มม.. เอาที่น้องปุ้มสบายใจนะ พี่ยังไงก็ได้ .. ค่ะ งั้นรอปุ้มเข้า7-11แปบนึงนะคะ (ปุ้มตอบ)... พี่ก้องๆเป็นญาติกับน้องโต้งหรอคะ แล้วทำไมถึงเพิ่งจะเคยเห็นหน้า ตอนแรกปุ้มนึกว่า พี่เป็นลูกจ้างของที่ร้านน้องโต้ง ..แล้วพี่อยู่ที่ไหนมาก่อนคะ ..(ก้อง) บ้านพี่น่ะอยู่ที่อยุธยา ... พี่แค่มาฝึกงานที่นี่เฉยๆแล้วอีก3เดือนก็กลับแล้ว พี่มาได้จะ2ปีแล้วนะ..(ปุ้ม)อ้อ หรอ แล้วทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าพี่มาจากที่ไหนนะ!!! พี่รู้มั้ยว่า ทีแรกเห็นหน้าแล้วไม่ถูกโฉลก เพราะพี่ขี้เก๊ก 555+ อย่าว่ากันนะนั่นเพราะไม่รู้จักเลยนึกว่าเป็นแบบนั้น (ก้อง)แล้วตอนนี้รู้จักแล้ว พี่เป็นแบบนั้นรึป่าวครับ .. (ปุ้ม) เอิ่มม. พี่ก้องถึงบ้านแล้วค่ะ ให้ปุ้มลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณพี่ก้องมากๆนะคะที่มาส่ง ไว้คราวหน้าจะให้ช็อคโกแลตฝากน้องโต้งไปนะคะ 😊😊 ฝันดีจ้า

...และแล้วก็เป็นความสนิทที่แอบแฝงไปด้วยความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ จนบางครั้งทั้งคู่กลับฉงนในความรู้สึกว่า ทำไมจึงเกิดขึ้นได้เพียงในเวลาไม่นาน!!!!!!

....'..............................................ติดตามตอนต่อไป

เรื่องราวแห่งความผูกพันธ์ดำเนินการมาอย่างช้าๆ กินเวลาไปกระทั่ง 3 เดือน เมื่อถึงเวลากำหนดกลับบ้านของก้องมาถึง ... ก้องก็ได้เริ่มมีความคิดว่า ระหว่างนี้จะตัดสินใจอย่างไร จะสานสัมพันธ์กับปุ้มต่อรึจะพอเท่านี้ .... แต่ไม่สามารถตัดสินใจได้

ก้อง: ปุ้มว่างมั้ย คุยกับพี่แปบนึงสิ พี่มีอะไรจะเล่าให้ฟังนะ ... คือพี่จะกลับอยุธยา ในเดือนหน้านี้แล้ว ปุ้มต้องตั้งใจเรียนนะ มีโอกาสพี่จะกลับมาเที่ยวที่นี่อีกแน่ แล้วพี่ถามปุ้มเรื่องนะ ปุ้มจะเรียนต่อมหาลัยที่ไหน ... ต่างจังหวัดหรอ?? ปุ้ม..ตอบ ไม่คะพี่ก้อง ปุ้มจะเรียนที่นี่ล่ะเพราะบ้านปุ้มมีมหาลัยแล้ว ปุ้มจะเรียนเอกภาษาอังกฤษค่ะ ... แล้วพี่ก้องจะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย?? ก้องตอบว่า ...พี่ต้องกลับไปทำงานน่ะเพราะพี่มาที่นี่ก็มาฝึกงาน และพี่ก็บอกไม่ได้ด้วยว่าจะกลับมาตอนไหน สงกรานต์ เทศกาล พี่จะกลับมาที่นี่อีกนะ ..

ยัยปุ้ม: อ้อ ค่ะ .. เข้าใจแล้วค่ะ

ก้อง : ปุ้ม .. นี่ปุ้ม เราอย่านิ่งแบบนี้สิ พี่พูดอะไรไม่ถูกเลยนะ ..

ยัยปุ้ม : ป่าวนี่คะ .. ก็ขอให้พี่ก้องโชคดีนะคะ ถ้าว่างก็มาเที่ยวที่นี่นะคะ หวังว่าคงจะเจอกันอีกนะพี่ก้อง ..

ก้อง : ปุ้ม พี่มีอะไรจะบอกนะ ...ที่จริงพี่รู้สึกกับปุ้มมากกว่าพี่ชายนะ พี่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้พี่ห่างจากปุ้ม 5 ปี และพี่กำลังจะกลับบ้าน ระยะทางค่อนข้างไกล แต่พี่มาคิดๆดูแล้ว ปุ้มน่ะกำลังเริ่มต้นชีวิตในมหาลัย พี่ก็ไม่อยากตัดอนาคตของปุ้ม พี่รู้นะว่าปุ้มก็คงจะรู้สึกแย่บ้างถ้ารู้ว่าพี่กำลังจะกลับบ้าน ... อีก 2 เดือนปุ้มจะเปิดเทอมแล้ว ...พี่อยากให้ปุ้มใช้เวลาที่มีใน 2เดือนระหว่างที่พี่กลับดูใจตัวเองว่า เราใจตรงกันมั้ยนะปุ้ม ส่วนพี่เองก็เริ่มจะสับสนเพราะพี่ไม่อยากตัดอนาคตของปุ้ม ... ตั้งแต่แรกที่เราพบกันพี่จะบอกให้ปุ้มฟังนะ คือพี่ก็รู้สึกแปลกใจ ที่ทำไมเจอปุ้มในสถานที่ต่างๆบ่อยมากซะจน เก็บมาคิดเวลาว่างจากงาน ว่าคนที่นี่มีก็มากมายแต่ทำไมเจอปุ้มบ่อยมาก จนมากระทั่งเรามาพูดคุยกันเริ่มสนิทกันมาจากเรื่องของโต้งพี่ก็ยังแปลกใจที่ทำไมทุกครั้งที่คุยกับปุ้มความรู้สึกถึงเหมือนว่าคุยกับตัวเอง เหมือนปุ้มเป็นวัยเดียวกันกับพี่เลยนะ...แล้วปุ้มล่ะ เป็นยังไง??

ยัยปุ้ม : ปุ้มหรอคะ ... ก็รู้สึกเหมือนกับพี่ก้อง แต่ก็อยากให้เราสองคนมั่นใจในความรู้สึกที่มีต่อกันให้ใจเราตรงกันจริงๆก่อนค่ะ ... ปุ้มว่าในระยะเวลา 2 เดือนก่อนจะเปิดเทอมนี้ ถ้าเราไม่ติดต่อกันแล้วเรานึกถึงกัน รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปจริง ทนไม่ไหว และฝืนยาก เราค่อยกลับมาเจอกันนะคะ เพราะปุ้มก็อยากมั่นใจในความรู้สึกของเราทั้งสองคน อยากรู้ว่าจะมั่นคงแค่ไหนค่ะ .. พี่ก้องคิดถูกแล้วที่พูดเรื่องนี้ออกมา ปุ้มก็จะลองดูใจตัวเองด้วยค่ะ ถ้างั้นในวันที่พี่เดินทางกลับบ้านขออให้ปลอดภัยนะคะ หลังจากนี้ไป เราก็ต่างศึกษาใจตัวเองนะคะ ..

ก้อง : ปุ้มพี่ใช้เบอร์เดิมนะ แล้วปุ้มล่ะจะเปลี่ยนเบอร์รึป่าว ... ยังไงส่งข่าวให้พี่รู้บ้างนะ พี่ขอให้ปุ้มเรียนมีความสุขมากๆนะ ทำอะไรก็อย่าหักโหมมากนะ อีกอย่าง กาแฟน่ะ !! ลดลงเหลือวันล่ะแก้วก็พอแล้วปุ้มพี่เป็นห่วงนะ .. สู้ๆนะ จะได้เข้าเรียนตามที่ตัวเองชอบแล้ว ห้ามท้อนะ👍👍

ยัยปุ้ม : ปุ้มจะไม่ท้อ เรามาดูผลลัพธ์ไปด้วยกันนะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของธรรมชาติล่ะกันค่ะ 😊

ก้อง : โอเคปุ้ม ...

...... แล้วทั้งสองก็ใช้ชีวิตในส่วนของตัวเองตามปกติ ในระยะเวลากว่า 2 เดือนที่ไม่มีการติดต่อ จนกระทั่งว่า .. มีข้อความว่า วันนี้เรียนค่อนข้างเหนื่อย มาเริ่มต้นคนเดียวจริงๆด้วย เพื่อนปุ้มไม่มีใครมาเรียนที่นี่เลยสักคน 5555+ บางครั้งก็ต้องทำงานคนเดียว ทำให้แอบหวั่นๆเหลือเกินว่าจะ ทำงานได้ทันเวลามั้ย ..เหนื่อยจัง😊

ข้อความตอบกลับ : พักบ้างนะอย่าหักโหมเกินไปล่ะ ตัวเล็กของพี่ 👍👍 สบายดีมั้ยทางนั้นเป็นไงบ้าง เรียนเป็นไงบ้าง?? พี่นึกถึงเราตลอดแหละ แอบห่วงเรานะว่า จะเรียนเป็นไง จะวุ่นวายใจขนาดไหน จะหึกโหมงานอีกรึป่าว ..ตัวเล็ก ว่างแล้วบอกนะพี่อยากได้ยินเสียง 😊😊😊😊😊

..... ทว่า ในที่สุดการรอคอยครั้งนี้พร้อมการทดสอบใจของแต่ละฝ่ายก็จบลง ....

//////////////////////////////ติดตามตอนต่อไปนะจ่ะ👍