ในชีวิตของคนเราไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าชีวิตเราจะมีใครเข้ามาหรือจนกระทั่งเราแต่งงานมีครอบครัวและจากโลกนี้ไป ในเสี้ยวความทรงจำจะมีคนๆหนึ่งอยู่ในใจเราเสมอ คนที่เราอยากย้อนเวลากลับไปทำความรักครั้งนั้นให้ดีกว่านี้ คนที่เราคิดว่าทำไมถึงไม่เป็นเขาที่อยู่กับเราจนถึงตอนนี้ คนที่เราเจอได้แค่ในความฝัน นั่นคือความรู้สึกของฉันในตอนนี้....

ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

"เทพ! เพื่อนแกคนนั้นใครหรอ" ฉัน เฟย์อยู่ชั้นม.4ถามเทพทัตเพื่อนชายของฉันพลางมองเพื่อนของเทพทัตที่เดินมาด้วยความสงสัย

"อ๋อ คนนั้นชื่อแจงเพื่อนเราตั้งแต่ม.1แล้ว" เทพทัตตอบ

"เอ๋? ผู้ชายอะไรชื่อแจง" ฉันตอนด้วยความสงสัย พลางมองชายหนุ่มร่วมรุ่นหน้าตาดูหวานราวกับผู้หญิงแม้ตัวไม่สูงมากแต่ก็สูงเท่าฉัน

"แปลกตรงไหนเนี่ย" เทพทัตตอบพร้อมกับมองบนกับคำพูดฉัน

"เออๆ ช่างเหอะว่าแต่เราเป็นผู้หญิงคนเดียวคนอื่นจะไม่ว่าแกหรอที่พาเพื่อนผู้หญิงมานั่งเล่นข้างหอประชุมด้วย" ฉันถามด้วยความกังวลใจเล็กน้อย ฉันเป็นคนที่ไม่สามารถเข้ากับเพื่อนผู้หญิงได้เพราะบุคลิกที่นิ่งๆและไม่ชอบคุยเรื่องชาวบ้านฉันจึงมีแต่เพื่อนผู้ชายเพราะฉันชอบคนที่พูดจาตรงไปตรงมา

"โอ๊ย! พวกนี้ไม่ว่าหรอกไม่ต้องห่วงแต่พวกมันต๊องๆหน่อยนะ555555"เทพทัตตอบอย่างอารมณ์ดี ในกลุ่มเทพทัตจะมีแจง อิคคิว โฟร์โมสต์ เม่น เกมส์ เบน ซึ่งพวกนี้กำลังเล่นไพ่ยูกิ! ฉันอดขำนิดๆไม่ได้เพราะปกติชีวิตเด็กม.4คนอื่นที่ฉันเห็นในโรงเรียนไม่เล่นกีฬาก็ดนตรี แต่คนกลุ่มนี้เล่นไพ่ยูกิทั้งที่เลิกฮิตไปนานแล้วอย่างสนุกสนานจนฉันอดเข้าร่วมวงไปดูไม่ได้ แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของใครบางคนทำให้สายตาของฉันเหลือบมองคนๆหนึ่งตลอดเวลาโดยที่คนๆนั้นไม่รู้ตัว คนที่เป็นรักครั้งแรก คนที่ฉันไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องเจ็บปวดเพราะเขามากขนาดไหน คนที่ฉันไม่คิดว่าวันหนึ่งจะเป็นคนในความทรงจำที่ฝังในใจฉันไปตลอดชีวิต

กริ๊งงงง!!! เสียงกริ่งพักกลางวันในโรงเรียนดังขึ้น "เทพแกไปกินข้าวไหม?"ฉันถามเทพทัตขณะกำลังใส่รองเท้านักเรียน "กินเตี๋ยวอ่ะ ไปกินด้วยกันมะ" เทพทัตตอบพร้อมกับชวนฉันไปด้วย "ไม่อ่ะแกกินไปเลย เราไปนั่งเล่นหอประชุมก่อนนะ เจอกัน"ฉันปฎิเสธ เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในที่ที่ๆมีคนเยอะๆ ฉันจึงเดินไปที่หอประชุมสถานที่พักผ่อนประจำ เมื่อขึ้นมาถึงฉันก็เห็นแจงกับเม่นกำลังร้องเพลงกัน ฉันจึงทักทั้ง2คน"อ้าวแจง เม่น กินข้าวแล้วหรอไวจัง" "เปล่าอ่ะกินมาม่าไป"แจงตอบ ส่วนเม่นก็ยังร้องเพลงไม่หยุด คงจะชอบร้องเพลงมากจริงๆ จากนั้นฉันจึงฉุกคิดงานที่ครูสั่งขึ้นมาได้ ฉันไม่มีเวลาในการมานั่งทำรายงานเพราะต้องทำงานร้านอาหารไปด้วย "เอ่อ..แจงบ้านเธอมีเครื่องปริ้นไหมฝากปริ้นงานหน่อยสิ ก๊อปจากกูเกิ้ลวางละปริ้นเลย" ฉันเอ่ยปากขอความช่วยเหลือแจง "ได้สิ ใช้พรุ่งนี้หรอ เดี๋ยวทำมาให้นะมาเอาตอนเช้าล่ะ" แจงตอบอย่างไม่ลังเล ฉันจึงได้แต่งงว่าทำไมรับปากง่ายจัง แต่นี่เป็นแผนตีสนิทแจงของฉันแบบเนียนๆเองแหละ แต่ฉันไม่รู้ตัวว่ามีอีกสายตาหนึ่งที่มองฉันอย่างรู้ทันซึ่งนั่นก็คือเม่นนั่นเอง "แจงๆ มึงไปซื้อโค้กมาฝากหน่อยดิ อ่ะนี่ตังค์"เม่นใช้แจงซึ่งฉันรู้ทันที่ว่าเม่นมีไรจะพูด เมื่อแจงไม่แล้วเม่นจึงเอ่ยปากแซวขึ้นมาว่า "ฮั่นแน่!! ชอบแจงหรอ แจงไม่เคยมีแฟนนะ" ฉันรีบปฎิเสธอย่างไว "บ้าไง คนไม่สนิทกัน แถมนี่เพิ่งเปิดเทอม5-6วันเองจะไปชอบอะไรไวขนาดนั้น" "อ่ะจริงเหรออออออออออออ แล้วทำไมต้องให้มันทำรายงานให้อ่ะ ไอ้เทพก็ให้ทำได้บ้านมันขายคอมเลยล่ะ" เม่นไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด "เทพงานมีเยอะ ครูก็ชอบใช้ให้มันตัดต่อนู่นนี่" ฉันแก้ตัว "อ๋อๆๆๆๆ"เม่นพูดแบบไม่เชื่อคำพูดฉันมากนัก แล้วบทสนทนาของเราก็จบลงเมื่อเทพทัตกินข้าวเสร็จแล้วขึ้นมาบนหอประชุม พร้อมกับบ่น"อาจารย์แม่งใช้กูไม่เกรงใจเลยแถมสั่งรายงานอีก ตายๆๆๆๆ" เมื่อเทพทัตบ่นเสร็จเสียงกริ่งเริ่มคาบบ่ายก็ดังขึ้นพวกเราได้แต่ขำเทพทัตที่นั่งตดยังไม่ทันหายเหม็นก็ต้องไปเรียนต่อแล้ว

เช้าอันสดใสที่แดดเปรี้ยงปร้างเดือนของกีฬาสีในโรงเรียนก็มาถึง ฉันผู้ไม่ชอบกีฬาสีเพราะเป็นเด็กใหม่ม.4ต้องถูกเกณฑ์ไปแหกปากร้องเพลงเชียร์บนสแตนด์ แต่ฉันไม่ใช่คนที่ชอบทำตามกฎเท่าไหร่จึงชวนเทพทัต แจง เบน คิว เม่น เกมส์และอาทิตย์ เดอะแก๊งส์บนหอประชุมโดดซ้อมเชียร์มาเล่นไพ่unoซึ่งกำลังฮิตเป็นอย่างมาก "พวกมึงนี่แย่ๆว่ะ โดดซ้อมเชียร์มาเล่นไพ่" อาทิตย์พูดล้อเลียนทั้งที่ในมือก็ถือไพ่อยู่ "แหมทำเป็นพูด ไพ่มึงอ่ะคามือเลย"แจงสวนกลับพร้อมทั้งหัวเราะ แจงเป็นผู้ชายหน้าหวานซึ่งฉันก็ยังแปลกใจว่าทำไมแจงถึงไม่มีแฟนทั้งที่หน้าตาจัดว่าดีฉันเลยชอบแอบมองแจงบ่อยๆ

ติ๊งติงติ้งติ่งติ่งติงติ้งติงเสียงกริ่งบอกเวลากลับบ้านฉันกับเดอะแก๊งส์ที่กำลังเล่นไพ่อย่างเมามันรีบเก็บไพ่ใส่กระเป๋าเตรียมเดินกลับบ้าน "เอ่อ แจง เราฝากกระเป๋ากลับบ้านแก1วันหน่อยได้ไหมพอดีมีของที่ให้ที่บ้านรู้ไม่ได้น่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะเอากระเป๋าอีกใบมาเปลี่ยน" ฉันเอ่ยปากตอนที่กำลังเดินรั้งท้ายเพื่อนกับแจง2คน"ได้สิ แค่นี้เอง"แจงพูดพลางยิ้มในขณะที่ฉันก็แอบดีใจที่แกล้งหาเรื่องเจอแจงได้

เช้าวันต่อมาเป็นวันกีฬาสี "แจงงงง ได้เอาเป๋ามาให้เราไหม" ฉันถามพลางทำหน้าใสซื่อใส่ ฉันเป็นคนตาโตมากจึงทำหน้าใสซื่อได้ค่อนข้างเนียน "อ้าวเราลืมอ่ะ พรุ่งนี้ละกันนะ" แจงทำหน้าตกใจที่เพิ่งนึกได้ว่าลืมของ ฉันแอบดีใจที่จะมีเรื่องได้คุยกับแจง เจอแจงอีก "ไม่เป็นไร วันอื่นได้เราไม่รีบ ไปเล่นไพ่กันพวกนั้นรอละ"ฉันแอบยิ้มขณะที่ชวนแจงไปเล่นไพ่unoหลีกเลี่ยงกีฬาสี โชคดีจริงๆที่ฉันได้อยู่สีเดียวกับแจง ตลอด3วันกีฬาสีที่ผ่านมาฉันได้ขยับความสนิทกับแจงได้มากขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งที่เฟซบุ๊คเริ่มมีบทบาทเพราะฉันเป็นคนไม่เล่นมือถือ ไม่เล่นโซเชียลใดๆ จึงต้องซื้อมือถือมาสมัครเฟซบุ๊ค นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ความหวังของฉันเริ่มใกล้ความจริง ความรักครั้งแรกของฉัน