วันนั้น ตอนฉันยังเด็ก ในคืนที่ฝนตกหนัก อยู่ๆก็มีอะไรบ้างหย่างที่ฉันไม่อยากดู คือพ่อเเละเเม่ของฉันถูกฆ่าอย่างเลือดเย็นในบ้านตัวเอง ตอนนั้นฉันทรุดลงกับพื้นจนมีเสียงดัง“ฟุบ”จนคนนั้นได้ยินเเล้วหลบหนีไป เค้าได้ทิ้งคำสุดท้ายเอาไว้ว่า“เมื่อถึงเวลาเเล้วเราจะได้เจอกันอีก”

เเล้วก็หนีไป ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เลยทำได้เเต่ร้องไห้ ร้องไห้ เเล้วก็ร้องไห้

ฉันด่าตัวเองว่าไร้ประโยชน์ต้องหลายครั้งทั้งๆที่รู้ว่าพ่อกับเเม่คงไม่กลับมา พอตั้งสติได้ฉันก็รับวิ่งไปขอความช่วยเหลือทันที วิ่งตากฝนที่โหมกระหนั่ม วิ่งไปในเส้นทางที่มีเเสงริบหรี่จนมองเห็นเเค่ทางเดียว

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันเเละญาติๆต่างพากันเตรียมหลุมศพให้พ่อเเม่ เเต่บรรยากาศมันเเปลกไป ทุกคนต่างมองฉันด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ ด้วยความที่ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กเลยไม่เข้าใจความหมายมากนัก เเต่รู้เเค่ว่าทุกคนเกียจฉัน ตอนนั้นฉันร้องให้หนักมากหนักจนอยากจะไปอยู่กับทั้ง2คนให้เร็วที่สุด เเต่ฉันก็กลั้นใจไว้

ในตอนนั้นฉันต้องไปอยู่กับญาติเพราะยังเด็ก

ฉันทั้งโดนรังเเก โดนด่าว่าตัวซวย โดนใช้อย่างกับคนรับใช้ บาวครั้งก็โดนอดข้าวอดน้ำ บางครั้งก็โดนตีจนปางตาย เเต่ก็ไม่มีคนสนใจ ฉันเอาเเต่ทนๆๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนที่ฉันกวาดบ้านฉันได้มองไปเห็นชายคนหนึ่ง ที่ยืนอยูที่ต้นไม้ เขายืนอยู่อย่างนั้น เเละฉันก็มองไม่กระพริบ จนมีคนเรียกฉันไปตัดต้นไม้ที่ไร่ ฉันเดินไปเเล้วพอหันกลับมามองเค้าก็หายไปเเล้วฉันคิดในใจว่า“ต้องเป็นเขาเเน่ๆ ต้องเป็นเขาเเน่ไปที่ฆ่าพ่อเเม่ของเรา”ฉันคิดอย่างนั้น เเต่ก็ต้องสลัดความคิดออก เพราะว่าตอนนั้นมันสำคัญหรือไม่สำคัญก็ชั่งเเต่ก็ได้เห็นเป็นครั้งเเรกที่มีคนมองเราด้วยสายตาที่เย็นชาเเต่เเฝงไปด้วยความห่วงใย

ทุกคนเป็นไงบ้างเอ่ย ตอนเเรก ถ้ามันไม่ดีเราก็จะไม่เขียนเรื่องนี้อีก ถ้าดีเราก็จะเขียนต่อไปนะ

มีคำถามอะไรถามเราได้ บายนะ🤭🤭🤭🤭

5ปีต่อมา

ฉันได้ออกจากบ้านที่ทรมานเเล้วฉันได้ไปเรียนที่โรงเรียนเวทมนต์ เเละจะไม่ได้อยู่ในบ้านที่เเสนโหดเหี้ยมนี่เเล้วพอฉันคิดเเบบนั้นฉันก็ดีใจมาก เเต่ฉันไม่รู้ว่าจะเจอกับคนคนนั้นอีก คนที่ฉันคิดว่าฆ่าพ่อเเม่ของฉันได้มาเรียนที่โรงเรียนนี้ ฉันคิดเเล้วใจหายเลย พอสลัดความคิดนี้เเล้วบอกกับตัวเองว่าตั้งใจเรียนเข้าไว้ฉันก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปเลย พอฉันจะเอากระเป๋าไปเก็บก็ได้ชนกับคนคนหนึ่งเข้า“โอ้ย!!!”เธอเเละฉันได้อุทานขึ้น พอเธอตั้งสติได้ก็ได้ยิ้มเเละขอโทษเเล้วเเนะนำตัวเองว่า“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวารี เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะคะ”ฉันหละตกใจกับคำพูดของเธอเพราะมันทั้งอบอุ่นใส่ใจเเละไพเราะ ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรเธอก็พูดว่า“เราเป็นเพื่อนกันอยู่นะ”รอยยิ้มของเธอมันอบอุ่นจนฉันอดยิ้มไม่ได้เเล้วเผลอยิ้มออกมา

เเล้ววารีก็ได้อุทานว่า“ว้าว!! รอยยิ้มเธอชั่งสวยจังเลย”พอฉันรู้ตัวอีกทีรอยยิ้มของฉันก็หายไปเเล้ว

ผ่านไปซักพัก

ฉันก็ได้ยินเสียงกริ๊ดโดดโดดโดดโดดออกมาจากหน้าโรงเรียนฉันรีบวิ่งไปทันทีโดยไม่รอวารีเลย พอถึงหน้าโรงเรียนฉันก็เเทบจะไม่อยากจะพูด เพราะในนั้นมีเจ้าชายทั้ง5คนฉันทำหน้าเซงเเล้วก็กลับไปที่ห้องทันทีเท่าทีจะทำได้ทันใดนั้นก็มีเจ้าชายองค์ที่3หันมาหาฉัน ฉันคิดว่าคงไม่ใช่ เลยไม่สนใจเเล้วก็กลับในห้อง

พอถึงคาบเรียนฉันตกใจมากที่เจ้าชายลำดับที่3มาอยู่ในห้องเดียวกันเเละก็ดีใจมากเช่นกันที่วารีก็ได้อยู่ด้วย

ฉันได้โต๊ะคู่กับวารี พอถึงเวลาเรียนเเล้วมันก็....น่าเบื่อมาก

เเล้วพอถึงเวลาพักฉันก็ได้จองโต๊ะเเละวารีไปเอาอาหาร

ถึงตอนเลิกเรียนฉันก็ได้อยู่หอพักเดียวกับวารีอีก ฉันคิดว่า“นี่จะต้องเป็นชะตาลิขิตก็ได้”ฉันคิดอย่างนั้นเเละฉันก็ได้หลับไป

เป็นไงบ้างเอ่ย ลืมเเนะนำนางเอกไปเลย นางเอกชื่อมรกตนะ ถ้าอ่านไม่เป็นเดี๋ยวเราจะสะกดให้ มรกต อ่านว่า มอ-ระ-กด นะจ๊ะ ถ้าไม่สนุกก็บอกได้นะเดี๋ยวเราจะได้ปรับเเก้ให้ บายนะจ๊ะ