"ชิฮิ"เด็กสาวเกศาสีขาวดวงเนตรสีโลหิตดูไร้อารมณ์ผู้สืบสายเลือดตัวตนเเห่งมารที่ถูกผนึกโดยพระเจ้าสูงสุดที่เเละภูตหิมะครึ่งมนุษย์
"ชิบา"เด็กสาวเกศาสีน้ำตาลอ่อนดวงเนตรสีน้ำเงินผู้สืบสายเลือดภูตหิมะครึ่งมนุษย์เเละปีศาจ
.
.
.
ทั้งสองจบชีวิตตัวเองลงเเต่หารู้ไม่ว่าการจบชีวิตของตัวเองนั้นนำไปสู่การละทิ้งความเป็นมนุษย์
.
.
.
.
ชิฮิ:อืมมม~ที่นี้ที่ไหนมิใช้ว่าเราตายไปเเล้กหรอกหรือ?...
ชิฮิ:จริงสิ...ชิบา..ตื่น...
ชิบา:อืมม~ที่นี้ที่ไหนมิใช้เราตายไปเเล้กหรอกหรือ?...
ชิฮิ:ข้ามิรู้ข้ามิรู้.....รู้เเค่ว่าที่นี้คือป่า....
ชิบา:อันนั้นมิต้องบอกก็ได้ข้ารู้
ชิฮิ:อืม....หาทางออกกัน....
ชิบา:อืม
ละเเล้วทั้งสองก็เดินหาทางออกจากป่าจนไปเจอกับทะเลเเละมีเกาะหนึ่งทึ่อยู่ไกล้จากตรงนั้นตอนนี้เด็กทั้งสองดูสนใจกับสิ่งที่เห็นเอาอย่างมากในใจตอนนี้คิดเเค่ว่าจะไปเกาะนั้นอย่างไร
ชิฮิ:...เดียวนะ...พวกเราก็เหาะเเละบินได้จะมาคิดให้ปวดหมองทำไมวะ...
ชิบา:เออ!ลืมวะ!
จากนั้นทั้งสองก็กางปีกสีดำรัตติกาลงดงามดูน่าจับเเละได้บินตรงไปยังกรุงลงกาพร้อมใช้ทักษะลบจิตสังหารที่ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองบินผ่านไปเมื่อถึงที่หมายชิฮิก็เสกชุดออกมาเปลี่ยนชุดพร้อมใส่ผ้าคลุมปิดบังตัวตน
ชิฮิ:ไปดูเมืองกันชิบา...
ชิบา:อือ
.
.
.
ปัก!
เมื่อ เดินมาได้มิเท่าไหล่ชิบาก็ชนกับใครคนหนึ่งอืมพูดคนคงมิได้ต้องพูดว่านางฟ้านางสวรรค์เสียกระมัง
ชิบา:โอ้ย!
มณโฑ:โอ้ย!
ชิบา:ข้าพเจ้าขออภัยเจ้าคะ
มณโฑ:มิเป็นกระไรจะ
ชิบา:ขอบพระคุณมากเจ้าคะ
ชิฮิ:ชิบาคราวหลังก็ระวังหน่อนสิ.....
ชิบา:โทษทีๆ
มณโฑ:พวกเจ้ามาเดินคนเทียวเเบบนี้มิกลัวรึ?
ชิฮิ:ข้าพเจ้ามิกลัวเจ้าคะพวกเราอยู่เเบบนี้ตั้งเเต่อายุ2ปีเเล้วเจ้าคะ
มณโฑ:บิดากับมารดาพวกเจ้าไปไหนละ
ชิบา:บิดาข้าพเจ้าข้าพเจ้ามิรู้เจ้าคะส่วนมารดาข้าพเจ้าถูกฆ่าตายไปเเล้วเจ้าคะ
ชิฮิ:บิดาข้าพเจ้าข้าพเจ้าก็มิรู้เช่นกันส่วนมารดาถูกฆ่าไปเเล้วเช่นกันเจ้าคะ
มณโฑ:(ช่างน่าสงสารนักอายุเท่านี้ใครมันกล้าทิ้งเด็กพวกนี้กัน)
มณโฑ:งั้นมาเป็นลูกข้าสิ
ทั้งสอง:ห๊ะ...หาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!
ทั้งสองตอนนี้ตกใจสุดขีดเมื่ออยู่ๆพวกเขาก็ถูกขอเป็นลูกจากหญิงเเปลกหน้าคนหนึ่งเเต่มิทันจะตอบตกลงก็โดนลากมาเป็นลูกเเล้ว วัด เดอะ ฟัด!
ณ วังกรุงลงกา
มณโฑ:พวกลูกมีนามว่าอันใดกันรึ?
ชิฮิ:ข้าพเจ้ามีนามว่าชิฮิคำว่าชิที่เเปลว่าความตายของชาวญี่ปุ่นเเละคำว่าฮิที่มาจากชื่อของดอกไม้ที่ชื่อฮิกันบานะซึ่งเป็นออกไม้ที่เเปลว่าความตายมักใช้ในงานศพเพราะดอกฮิกันบานะมันมีพิษเเต่ก็มิเเรงมากสำหลับมนุษย์เเต่มันสามารถทำให้หนูไม่สามารถเข้ามากัดกินศพได้เจ้าคะส่วนความหมายนามของข้าพเจ้าเเล้วก็เเปลได้คลายๆว่า"ดอกไม้เเห่งความตาย"
ชิบา:ส่วนข้าพเจ้ามีนามว่าชิบาความหมายเหมือนกับชิฮิเเต่ข้าพเจ้าใช้คำลงหลังด้วยบาที่มากจากดอกฮิกันบานะ
มณโฑ:(เป็นชื่อที่มิดีเอาเสียเลย)
.
.
.
เป็นไงสนุกมั้?ยชอบรึเปล่า?
ถ้าสนุกถ้าชอบฝากกดติตามด้วยนะะะะะ
หลังจากพูดคุยกันได้มินานนณโฑก็จับทั้งสองคนไม่สิตนอาบน้ำพร้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไทยชิฮิใส่โจกระเบ้นสีเเดงผ้ารัดอกสีดำพร้อมไม่ลืมใส่ผ้าคลุมผ้าคลุมของชิฮิเป็นสีดำลายพระจันทร์สีเลืดเเละดอกฮิกันบานะเเละสร้อยคอของตนที่พ่อของนางได้ให้ไว้ก่อนจะจากไปส่วนชิบาใส่โจงกระเบ้นสีเเดงสไบสีชมพูอ่อนเเละกำไลข้อเท้าที่เเม่นางให้นางไว้ก่อนจะโดนฆ่าเเละมิลืมใส่ผ้าคลุมสีชมพูอ่อนลายดอกกุหลาบสีขาวอมชมพู
ทั้งสอง:ท่านเเม่ข้าพเจ้าเสร็จเเล้วเจ้าคะ
มณโฑ:มิถอดผ้าคลุมรึ?
ทั้งสอง:ข้าพเจ้ามิถอดเจ้าคะ
มณโฑ:จ๋าๆเเม่มิบังคับหรอก
ทั้งสอง:ขอพระทัยเจ้าคะท...ท่านม...เเม่(น่าอายสุดๆมิได้เรีกนานเลยอายรึเปล่า...นะ?)
มณโฑยิ้มหวานออกมาอย่างมีความสุขเเม้เธออยากให้ลูกของเธอถอดผ้าคลุมด้วยก็ตามที
มณโฑ:จ๊ะเดียวเเม่จะพาไปหาพี่ชายจองลูกนะจ๊ะ^^
ทั้งสอง:เจ้าคะ
เมื่อพูดเเล้วมณโฑก็พาลูกๆบุญธรรมของเธอไปตำหนักของพี่ชายของพวกเขาอินทรชิต
ณ ตำหนัก อินทรชิต
เเอ๊ดดดด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
มณโฑ:อินทรชิตลูกเเม่~
อินทรชิต:ท่านเเม่มีอันใดรึพะยะคะถึงมาที่นี้
มณโฑ:เเม่พาน้องบุญธรรมของลูกมาเเนะนำจ๊ะ
อินทรชิต:ออ...พะยะคะ
มณโฑ:อะ!เเม่ลืมไปวันนี้เเม่ต้องไปหาพ่อเจ้านี้น่า!อินทรชิตเเม่ฝากน้องๆก่อนนะจ๊ะ!
อินทรชิต:ขอรับท่านเเม่....
หลังจากมณโฑออกไปอินทรชิตก็จองหน้าทั้งสองด้วยสายตาหน้ากลัวเเต่เด็กพวกนี้ไม้กลัวพลางคิดว่า'เป็นอะไรมิเคยเห็นเด็กรึอย่างไร?....'
อินทรชิต:พวกเเกมีนามว่าอันใด
เสียงคำกล่าวของอินทรชิตทำลายความเงียบที่นั้น
ชิฮิ:นามข้าพเจ้าคือ ชิฮิ เเปลว่า ดอกไม้เเห่งความตาย
ชิบา:นามข้าพเจ้าคือ ชิบา เเปลว่า ดอกไม้เเห่งความตาย เช่นเดียวกัน
อินทรชิต:อืม
อินทรชิตมองชิฮิเเละชิบาตั้งเเต่หัวจนถึงเท้าเเต่ก็เห็นเพียงเท้าเล็กๆของชิฮิกับชิบาซึ่งชิบามีผิวขาวเเบบหญิงทั้วไปเเต่ดูนุ่มกว่าน้ำเสียงหวานเหมือนเเม่ของตนเเต่หวานกว่าส่วนชิฮิมีผิวที่ดูซีดๆเเต่อมชมพูอยู่บ้างเหมือนไม่เคยถูกเเดงผิวงามดังไข่มุกชั้นดีน้ำเสียงหวานเเต่ดูเฉยชาถึงน้ำเสียงจะเพาะเหมือนนางฟ้านางสวรรค์เพียงใดก็ตาม
อินทรชิต:พวกเจ้ามิถอดผ้าคุมรึ?
ชิฮิ:ข้าพเจ้ามิถอด
ชิบา:ข้าพเจ้าเช่นเดียวกัน
อินทรชิต:เเต่มันดูน่าสงสัยนะ....
ชิฮิ:จริงอย่างที่ท่านว่า
ชิบา:เเต่พวกข้ามิถอดหรอกนะ
อินทรชิต:ทำไมหรือเพราะว่าพวกเจ้าเป็นไส้ศึก?
ชิบา:คิกๆ(น่าสนใจดีนะดูมิโง่ด้วย)
ชิฮิ:ท่านว่าพวกเราเป็นไส้ศึกเพราะเหตุฉะไหน?(คำถามง่ายๆถ้าตอบผิดก็เหมือนโง่นั้นหละ)
อินทรชิต:น่าสงสัยดูลึกลับตั้งใจไม่ให้คนอื่นเห็นใบหน้าหรือตัวตน
ชิบา:555+ก็จริงของท่านข้าพเจ้ายอมรับว่าตั้งใจมิให้เห็นหน้าหรือตัวตนข้าพเจ้าเเต่มิยักรู้ว่าตัวเองดูน่าสงสัยหรือดูลึกลับเลยนะเเต่ที่สำคัญพวกข้าพเจ้ามิใช้ใส้ศึก
ว่าเเล้วชิบากับชิฮิก็ถอดผ้าคลุมหัวที่ใส่ไว้ให้อินทรชิตได้ประจัก
.
.
.
.
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
