**  Part 1 การตามหา**

..

    นี่เป็นวันแรก...ที่ฉันขึ้นมายังโลกมนุษย์ วิวมันก็ดูดีอยู่หรอก แถมสีสันก็สดใส เทียบกับปรโลกแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ

ท่านพ่อยังมีเมตตาต่อฉัน ที่ส่งพี่เลี้ยงคนสนิทมากับฉันด้วย อย่างน้อยก็ไม่ตัวคนเดียวละนะ ตอนนี้ฉันได้ที่อยู่ของเขาคนนั้นมาแล้ว

และฉันต้องไปหาเขาให้เร็วที่สุด นี่ฉันต้องยอมฆ่าคนเพื่อหนีการแต่งงานหรอเนี่ย แล้วบาปที่ฆ่าคนต้องชดใช้นานเท่าไหร่กันนะ

แม่จ๋าาาา หนูอยากตายอีกรอบจังเลย

..

    " ปีเตอร์ จัดเก็บของให้เรียบร้อย แล้วตามฉันมา"

    " ...สั่งเก่งจังเลยนะ "

    " เร็วๆเถอะน่า "

..

ฟังไม่ผิด พี่เลี้ยงของฉันเป็นผู้ชาย จะเรียกว่าพี่เลี้ยงก็คงไม่ได้เพราะเราโตมาพร้อมๆกัน เขาเป็นคนที่ฉันสนิทที่สุด ไว้ใจที่สุด สำหรับฉันแล้วเขาเป็นเพื่อน แม้จะโตกว่าฉัน 3 ปี ก็ตาม เพราะต้องมาอยู่ที่นี่ ท่านพ่อเลยส่งเจ้าบ้านี่มาด้วย ไม่รู้มาช่วยหรือมาป่วนกันแน่

..

    " เสร็จรึ้ยังเนี่ย ห้ะ?! "

    " รีบมากก็ไปเองเลยสิ "

    " นี่ นายเป็นพี่เลี้ยงฉันนะ ฉันไปไหน นายก็ต้องไปนั่นสิ "

    " ไม่น่าเกิดมาแล้วสนิทกับเธอเลยจริงๆ "

    " ไม่ต้องคร่ำครวญ นายหลวมตัวมาสนิทกับฉันแล้ว "

..

    ฉันนั่งอ่านประวัติของหมอนั่นอยู่ เขาชื่อ ลูคัส อายุ 18 ปี เกิดวันที่ 1 เมษายน 1997 กรุ๊ปเลือด โอ เป็นลูกครึ่งเกาหลีอิตาลี อาศัยอยู่กับพ่อแม่และน้องสาว ที่ กรุงโซล ดูจากวันเกิดของเขาแล้วเข้าเกิดในครอบครัวที่น่าจะเป็นมหาเศรษฐีเลยทีเดี๋ยว ทำไมถึงได้เป็นมนุษย์ที่โชคดีขนาดนี้นะ คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแท้ๆ แต่กลับต้องมาตายเพราะฉัน ขอโทษด้วยนะพ่อหนุ่ม แต่ฉันจำเป็นจริงๆ มันดีกว่าต้องอยู่กับไอบ้าแมคซ์ ไปตลอดชีวิต

..

    " ลูคัสเป็นคนที่โชคดีมากเลยล่ะ ปีเตอร์ นี่ฉันต้องฆ่าคนจริงๆหรอเนี่ย "

    " ถ้าไม่ทำ ก็กลับกัน "

    " นี่ ไม่เป็นห่วงเป็นใยฉันหน่อยรึ้ไง "

    " ไม่นะ "

    " กลับไปปรโลกสะไป "

    " พูดเองนะ "

    " ไอคนใจร้าย!! "

    " ก็อย่าบ่น สิ " //ดีดหน้าผาก

    " เจ็บนะ มานี่เดี๋ยวนี้เลย "

..

    หลังจากที่เสียเวลากัดกับปีเตอร์อยู่พักใหญ่ ฉันก็ได้มาอยู่หน้าบ้านของลูคัสแล้ว เป็นบ้านที่ใหญ่โตมากจริงๆ ตามที่คาดคิด ไหนเข้าไปดูข้างในหน่อยสิ้ เอ๋... คนพวกนี้คงเป็นแม่บ้านสินะ แล้วคนอื่นในบ้านไปไหนกันหมด ยังไงก็ลองสำรวจ ดูสักหน่อยแล้วกัน เป็นบ้านที่ใหญ่มาก แต่ทำไมไม่มีรูปครอบครัวสักรูปนะ

..

    " ปีเตอร์ ช่วยมองหารูปครอบครัวให้หน่อยสิ "

    " อืม...กำลังช่วยอยู่ "

    " เห้อ อยู่ไหนเนี่ย ครอบครัวก็มีแค่ 4 คน จะมีบ้านใหญ่ขนาดนี้เพื่ออะไร "

    " เจอแล้ว "

    " ไหนๆๆ ขอดูหน่อย "

    "...."

    " ปีเตอร์ นายกวนประสาทฉันรึ้ไง รูปสมัยเด็กฉันจะรู้มั้ยล่ะ ว่าโตขึ้นมาหน้าตาเป็นยังไง "

    " ก็เธอให้ฉันหารูปครอบครัวนิ "

    " โอเค ฉันผิดเอง ที่บอกนายไปแบบนั้น "

    " นี่ ใกล้ได้เวลาที่ต้องออกไปแล้วนะ "

    " รู้แล้วน่า "

..

    วันนี้ก็เสียเปล่า เข้าไปไม่เจอใครเลย เจอแค่แม่บ้าน หายไปไหนกันทั้งบ้านนะ แถมขึ้นมาบนโลกก็ดันได้เควสรองมาอีก ต้องไปเก็บดวงวิญญาณคนตาย ส่งลงปรโลก เพื่อตัดสินว่าควรไปไหนต่อ สวรรค์ เกิดใหม่ หรืออยู่ในปรโลก โดนทรมานจนกว่าบาปกรรมจะหมด แต่ที่แย่ที่สุด คือ วันที่ 1 ของฉันกำลังเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์

..

    " นี่ ถ้าภายใน 365 ฉันเอาหัวใจเขามาไม่ได้ ฉันต้องแย่แน่ๆเลย "

    " มันช่วยไม่ได้นิ มีแค่เอาหัวใจมาให้ได้ ไม่ก็กลับไปแต่งงาน "

    " นี่คือคำปลอบใจหรอ? เอาจริงๆ ให้ฉันแต่งกับนายยังโอเคสะกว่า "

    " ถ้าเป็นแบบนั้นฉันขอตายอีกรอบดีกว่า "

    " แหม ทำเป็นรังเกียจนะ "

    " ไปลองกินของกินของมนุษย์ดีกว่า ไหนก็ได้ขึ้นมาทั้งที "

    " อือ อย่างน้อยวันนี้ก็ได้ออกมาเที่ยวละนะ "

..

    ทั้งฉันและปีเตอร์สามารถมองเห็นชื่อและอายุไขของมนุษย์แต่ละคนได้ การได้ขึ้นมาบนโลก ในบางมุมมันทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ คนแก่ที่ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของชีวิต เวลาชีวิตที่นับถอยหลังลงไปเรื่อยๆ การจากกันมันเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับมนุษย์ เมื่อเทียบกับฉันที่ไม่มีวันตายแล้ว ฉันไม่สามารถรับรู้ถึงความเสียใจที่เสียคนรักได้เลย

..

    " เอาไก่ทอด 2 ชุด ค่ะ "

    " เอาเบียร์ 1 แก้ว ด้วยครับ "

..

    ฉันมองออกไปด้านนอกร้านอาหาร ร้านนี้ชื่อ ชิกกี้ชิกกี้ ผู้คนเดินไปเดินมาเต็มไปหมด แถมคนในร้านก็อัดแน่น ฉันนั่งรอไก่ทอดที่มนุษย์รีวิวว่าอร่อยสุดๆ อย่างน้อยก็ได้กินไก่ทอดละนะ

..

    " หน้ากินสุดๆเลย หอมมากด้วย "

    " นี่ไอริส เก็บน้ำลายหน่อยนะ "

    " นายนั่นแหละ หน้านี่บ่งบอกว่าอยากกินสุดๆ "

..

    คำแรกที่ฉันกัดเข้าไป มันทำให้ฉันตกตะลึงในความอร่อย รสชาติที่หาที่ไหนเปรียบไม่ได้ ไก่บ้าอะไรอร่อยขนาดนี้เนี่ย อร่อยจนอยากทุบโต๊ะ ไม่ต้องถามถึงปีเตอร์ หน้าฟิน จนวิญญาณจะหลุดออกจากกายเนื้ออีกรอบ เอาเถอะอย่างน้อยก็ได้ไปดูบ้านเขามาแล้ว ยังไงฉันก็ต้องได้เจอเขาที่โรงเรียน ปีเตอร์ได้ขึ้นมาบนโลกก่อย แล้วเขาก็จัดการเรื่องที่อยู่ที่เรียนให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ถึงเขาจะดูรำคาญเรื่องที่ฉันต้องขึ้นมาเพื่อทำอะไรแบบนี้ก็เถอะ

    สาวๆ บนโลกดูจะกรี๊ดกร๊าด ปีเตอร์ กันใหญ่ สำหรับฉันที่โตมาด้วยกันเลยชินกับหน้าตาแบบนี้ของเขา ถ้าจะให้พูดเขา ก็หล่อนะ หล่อมากด้วย ใบหน้าที่เรียวได้รูป จมูกที่โด่งรับกับคิ้วที่คมเข้ม ริมฝีปากชมพูระเรื่อ ดวงตาสีเทาที่มีความดึงดูดหน้าค้นหา สีผมสีน้ำตาลหม่น ส่วนสูงไม่ต้องพูดถึง สำหรับมนุษย์เขาเป็นหนุ่มที่เพอร์เฟคสุดๆ ที่ฉันพูดว่าถ้าต้องแต่งงานกับแมคซ์ฉันขอแต่งงานกับปีเตอร์ยังดีซะกว่า ฉันพูดจริงๆ แต่หมอนี่มันไม่ยอมแต่งกับฉันแน่นอน

..

    " เห้อ พรุ่งนี้ ฉันต้องเจอเขาให้ได้เลย "

    " อือ ขอให้โชคดี "

    " เออ ขอบใจ ... รีบกลับเถอะฉันรำคาญสาวๆ ที่กรี๊ดนายเต็มทนละ "

    " หึงรี้ไง? "

    " หึงบ้าหึงบอสิ ไป กลับ "

..

    ระหว่างทางกลับฉันเห็นวิญญาณคนตายมากมายทั้งสภาพที่ดูดีและสภาพที่เน่าเปื่อย บางดวงก็ล่องลอยไร้ทิศทาง บางดวงก็อยู่กับที่ไม่ไปไหน น้อยนักที่วิญญาณจะจากไปอย่างหมดห่วง คงมีหลายอย่างที่ดวงวิญญาณพวกนั้นอยากจะทำ ฉันเดาได้เลยว่า ต้องคนที่อยากเจอคนรักอีกครั้ง และดวงวิญญาณเหล่านั้น ก็ไม่พร้อมที่จะจากคนรักของตัวเองไป บางดวงอาจจะตามหาสิ่งที่ขาดหาย เพราะจำไม่ได้ว่าสิ่งสุดท้ายที่ต้องการคืออะไร เลยยังวนเวียนเพื่อหาคำตอบ ดวงวิญญาณแต่ละดวงจะจากโลกนี้ได้ด้วยที่หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับว่าตอนเป็นวิญญาณ ได้ทำสิ่งชั่วร้ายหรือไม่ หากได้ทำสิ่งชั่วร้ายหรือทำร้ายมนุษย์ วิญญาณดวงนั้นจะถูกทำลายให้สลายหายไป โดยไม่มีทางย้อนกลับ ไม่แม้แต่จะสามารถกลับไปชดใช้หรือแก้ไขอะไรได้อีก ความรู้สึกสุดท้ายคือ ความเจ็บปวด ฉันเห็นวิญญาณจำพวกนี้มานับไม่ถ้วน ยมทูตที่ถูกส่งขึ้นมาปะปนอยู่กับมนุษย์นั้นทำหน้าที่รักษากฎของวิญญาณ และหากพบวิญญาณที่บริสุทธิ์ ก็ต้องทำการปกป้องอย่างดีที่สุด เพราะวิญญาณประเภทนี้ มักดึงดูดวิญญาณดวงๆ อื่นๆ เข้ามา ซึ่งหากพบกับวิญญาณร้ายแล้วละก็ วิญญาณบริสุทธิ์จะถูกดูดกลืนพลังและแตกสลาย ฉะนั้นหน้าที่ที่สำคัญที่สุดไม่ใช่แค่เพียงส่งวิญญาณสู่ปรโลก แต่ต้องคอยสอดส่องวิญญาณบริสุทธิ์ นั่นคือ คนที่มีบุญมาก ฉะนั้นแล้วไม่แปลกเลยที่จะดึงดูดวิญญาณเร่ร่อนที่คอยตามขอส่วนบุญนั่นเอง หากเวลาของคนคนนั้นมาถึง ยมฑูตต้องเตรียมพร้อมที่จะรับเขาไป แต่อย่างที่บอกว่ามันไม่ได้ง่ายดายนัก บางครั้งวิญญาณเร่ร่อนที่มีมากเกินไป ทำให้การทำงานของยมฑูตนั้นลำบาก

    ปีเตอร์มองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่นิ่งเฉย เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบมนุษย์เท่าไหร่นัก เพราะน้อยนักที่จะพบคนที่ดี ไม่แปลกที่เขาจะพบแต่วิญญาณจำพวกนั้น เพราะเขาอยู่ปรโลกในชั้นที่ 3 ซึ่งเป็นชั้นที่วิญญาณดวงนั้นมีความผิดฐานประพฤติผิดในกามนั่นเอง เขาจึงค่อนข้างรังเกียจวิญญาณของมนุษย์นั่นเอง แต่ฉันก็บอกเขาตลอดว่าอย่าตัดสินเพียงเพราะตัวเองอยู่ในชั้นตัดสินที่ 3

    ในความจริงฉันจำไม่ได้ว่า ฉันทำอะไรผิดถึงได้ถูกส่งลงมายังปรโลก ท่านพ่อบอกเพียงว่าฉันทำผิดกฎสวรรค์เลยถูกส่งลูกมาให้เกิดเป็นลูกของท่านพ่อ ภาพจำบนสวรรค์ของฉันเลือนลางมากๆ แทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนบนนั้นฉันสนิทกับใคร มีเพียงภาพคนคนนึงที่ฉันฝันถึงบ่อยๆ เขาคงจะสำคัญกับฉันมาก ถึงได้ฝังลึกลงใจจิตใจข้ามภพข้ามชาติขนาดนี้

..

    " เป็นอะไรรึ้ป่าว? " ปีเตอร์ถามฉัน

    " ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร "

    " แต่เธอดูเหมือนคิดอะไรอยู่นะ แถมสีหน้าก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "

    " ก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ "

    " คงเพราะดวงวิญญาณเร่รอนสินะ "

    " อืม... "

    " อย่าไปสนใจนักเลย เธอไม่ได้มีหน้าที่ไปจัดการกับวิญญาณพวกนั้น "

    " รู้แล้วๆ "

..

    ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าฉันทำผิดกฎอะไรถึงได้ถูกส่งลงมา เพื่อมองดูวิญญาณแต่ละดวงที่มีความผิดที่น่ารังเกียจ และดวงวิญญาณที่น่าสงสาร น้อยครั้งที่ฉันจะได้เจอดวงวิญญาณที่จะทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจด้วยความดีงามที่มี

    ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน โรงเรียนที่ฉันและปีเตอร์ต้องเข้าเรียนยังไม่เปิด ช่วงนี้เลยมีเวลาศึกษาและปรับตัวให้เข้ากับการเป็นอยู่ของมนุษย์ การเป็นอยู่ของมนุษย์ทั่วๆไป ดูเรียบง่าย โดยส่วนใหญ่จะ ตื่นเช้า ทำงาน กินข้าว ทำงาน กลับบ้าน นอน ซึ่งฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมต้องกินอาหาร 3 มื้อ เช้า กลางวัน เย็น เพราะการอยู่ปรโลกฉันจะกินมันตอนไหนก็ได้หรือจะไม่กินก็ได้ ไม่จำเป็นต้องนอนก็ยังได้ การอยู่ในร่างมนุษย์คงจะทำให้ฉันเข้าใจพวกมนุษย์มากขึ้นละนะ

..

    " ปีเตอร์ ถ้าฉันยอมให้ตัวเองแตกสลายไปจะดีรึ้ป่าว..." ฉันถามปีเตอร์

    ปีเตอร์ไม่พูดอะไรเขาทำแค่เพียงมองหน้าฉันเฉยๆ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเขา ถึงเขาจะปากร้ายกับฉันแต่เขาก็คอยเป็นห่วงเป็นใยและปกป้องฉันเสมอ ในตอนเด็กฉันหนีท่านพ่อขึ้นมาบนโลกมนุษย์และด้วยความเป็นเด็กฉันจึงไม่สามารถแยกแยะวิญญาณที่ดีและไม่ดีได้ รวมถึงฉันเป็นเทพที่ยังเด็ก ทำให้ตอนนั้นวิญญาณชั่วร้ายไล่ล่าฉันแทบจะทะลุนรก ตอนนั้นฉันกลัวมากเพราะยังใช้พลังไม่เป็น แถมจะกลับก็กลับไม่ได้ ตอนนี้มาก็ตามยมฑูตที่ต้องขึ้นมาเก็บดวงวิญญาณแต่ดันคลาดกันตอนไหนไม่รู้ ฉันเลยหลงอยู่บนโลกมนุษย์ ฉันทำได้แค่หนีและร้องไห้ สภาพวิญญาณร้ายในตอนนั้นน่ากลัวมาก ร่างกายเน่าเปื่อย ส่งกลิ่นเหม็นเน่า ดวงตาสีดำสนิท แถมยังสัมผัสได้ถึงพลังที่สกปรกแบบสุดๆ แต่คนที่ตามหาฉันเจอก็คือปีเตอร์ ปีเตอร์รู้ว่าฉันต้องแอบหนีท่านพ่อเพื่อขึ้นมาดูโลกมนุษย์แน่ๆ ฉันโดนปีเตอร์ดุหนักมาก โดนด่าจนหูชาเลย แต่ถ้าไม่ได้เขา ฉันก็ไม่รู้จะยังอยู่ตรงนี้มั้ย แม้ตอนนั้นปีเตอร์ยังเด็กก็จริง แต่ลูกของเทพแห่งชั้นที่ 3 ไม่ได้กากแต่อย่างใด เพราะความเกลียดชังมนุษย์ด้วยบางส่วน ทำให้ปีเตอร์ฝึกฝนการใช้พลังตั้งแต่เด็กและจัดการกับวิญญาณมาแล้วหลายดวง ส่วนฉันตอนนั้นทำแค่นั่งถอนหายใจใส่ดวงวิญญาณ

..

    " เราแวะตรงสวนสาธารณะตรงนั้นหน่อยได้มั้ยปีเตอร์ "

    " อืม..ได้สิ "

..

    ดูเหมือนเขาจะยังไม่หายหงุดหงิดกับสิ่งที่ฉันถาม แต่ก็ยอมตามใจฉันอยู่ดี สวนสาธาณะตรงนี้ ถูกจัดแต่งอย่างดี ดูสะอาดสะอ้านสบายตา มีผู้ทำกิจกรรมกันมากมาย ปั่นจักรยาน วิ่ง เล่นเครื่องออกกำลังกาย บางคนก็นั่งเล่น

..

    " ปีเตอร์ ฉันอยากดื่มน้ำอัดลมอ่ะ ไปซื้อให้หน่อยสิ "

    " อยากกินก็ไปซื้อสิ ร้านก็อยู่แค่ตรงนั้นเอง "

    " ก็ไม่อยากเดินแล้ว อยู่ในกายเนื้อนี่ลำบากชะมัด "

    " เห้อ เธอนี่ภาระจริงๆเลยนะ "

    " ฉันก็จะเป็นภาระไปจนกว่านายจะแต่งงานมีลูกนู่นแหละ "

    " ถ้านานขนาดนั้น ฉันขอลงไปอยู่ปรโลกชั้นที่ 10 ดีกว่า "

    " พูดเองนะ... "

..

    สุดท้ายปีเตอร์ก็เดินไปซื้อให้ฉันอยู่ดี แต่ระหว่างที่ปีเตอร์เดินไป ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา ท่าทางของเขาดูเป็นมิตร หน้าตาก็หล่อใช้ได้ เขาเข้ามาทักทายฉัน แนะนำตัวเองว่าเป็นใครมาจากไหน ฉันก็ทำแค่ยิ้ม และก็ตอบๆไปแบบผ่านๆ แล้วเขาก็ขอเบอร์โทรศัพท์ของฉัน รวมถึงเอสบุ๊ค และแน่นอนว่ามาถึงขั้นนี้คือเขาต้องการจะจีบฉัน พ่อหนุ่มเอ๊ย ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใครคงได้ร้องไห้แน่ๆ ฉันทำท่าอึดอัดใจ แต่ตาบ้านี่ก็ยังไม่ยอมไป ฉันตอบปัดไปว่าไม่มีเอสบุ๊ค และจำเบอร์ตัวเองไม่ได้ มันยังจะให้ฉันโทรเข้าเครื่องมันแล้ว จะได้ติดต่อกัน

..

    " เอ่อ..คุณคะ คือว่าฉันไม่..." ฉันสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตจากด้านหลัง ไม่ต้องไปมองก็รู้ว่าใคร

    " ผม..ผมขอตัวก่อนนะครับ " เขาหน้าซีดเหมือนเห็นผี แล้วรีบเดินหนีไปทันที

..

    ปีเตอร์นั่งลงแล้วยื่นน้ำอัดลมมาให้ฉัน แม้เขาจะทำหน้าตาเฉยๆ แต่ไอพลังอาฆาตที่ปล่อยออกมาเมื่อกี๊มันยังหลงเหลืออยู่ เจ้าบ้านี่เข้ามาได้ทันเวลาตลอด ถ้าไม่ติดว่าอยู่ร่างกายนี้ แม่จะหลอกละสาปส่งให้หนีไม่ทันเลย

..

    " ทำไมเธอถึงไม่ควักหัวใจของเจ้านั่นออกมาให้มันจบๆไปสะล่ะ "

    " ปีเตอร์ นายก็รู้ว่าฉันเกลียดการทำร้ายมนุษย์ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแค่ไหน "

    " แต่ถ้าไม่ทำ เธอก็ต้องแต่งงาน "

    " อืม ฉันรู้ เพราะงั้นฉันถึงคิดถึงทางเลือกที่ 3 ยังไงล่ะ "

    " เธอไม่อยากทำทั้งสองอย่าง แต่ยอมที่จะสลายไปน่ะหรอ "

    " นายรู้จักฉันดี นะ จะถามย้ำทำไม "

    " เธอนี่มันโง่ จริงๆ " น้ำเสียงของเขาโกรธฉันมากๆ

    " ปีเตอร์ นายรู้นิว่า ทำไมฉันถึงต้องอยู่ในปรโลก มันเป็นบทลงโทษที่ฉันต้องพบเจอ "

    " ... "

    " จะให้ฉันควักหัวใจคนออกมา ตอนนี้ฉันทำไม่ได้หรอก "

    " แล้วเธอคิดว่าสักวันเธอจะทำได้มั้ย? "

    " ฉันก็ยังไม่รู้ แต่ ฉันมีเวลาอีก 364 วัน ให้ตัดสินใจ "

    " อืม... แต่ถ้าเธอเลือกทางเลือกที่ 3 เธอรู้ใช่มั้ยว่า มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ "

..

    ใช่ ปีเตอร์ไม่ทางที่จะยอมให้ฉันหายไป เขาเคยสัญญาว่าจะปกป้องฉัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามเขาจะไม่ให้ฉันตกอยู่ในอันตรายเพราะฉันจิตใจดีต่อวิญญาณที่ได้พบเจอกับเหตุกาณ์ร้ายๆในชีวิต แต่วิญญาณเหล่านั้นบางครั้งก็มีแรงแค้นด้วยเช่นกัน การที่ฉันเคยโดนวิญญาณร้ายตามล่า ยิ่งทำให้ปีเตอร์เกลียดวิญญาณมนุษย์เพิ่มขึ้นไปอีก เขาเป็นดั่งเพื่อน ดั่งพี่ชาย ดั่งครอบครัว ของฉัน

..

    ต่อไปเป็นภารกิจรองที่ต้องไปจัดการกับวิญญาณ 3 ดวง วิญญาณดวงแรก จะตายวันนี้ตอน 6 โมงเย็น เราต้องไปรอเขาเพื่อที่จะไม่ให้วิญญาณหนีหายไป จะจุดที่ตายนั่นเอง

...

    Diary Day 1

    วันนี้ฉันยังไม่ได้พบกับลูคัส แต่หวังจะได้เจอเร็วๆ เขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันจากวิกฤตนี้ได้ โลกมนุษย์ก็มีหลายสิ่งที่น่าสนใจดี ในเวลาที่เหลือ ฉันก็จะใช้เรียนรู้โลกมนุษย์ไปด้วย

    ภารกิจส่งวิญญาณผ่านไปได้ด้วยดีในวันนี้

    - คุณยายคิม อายุ 89 ปี เสียชีวิตตามอายุไข จากไปอย่างสงบ ตอนมีชีวิตเป็นคนที่ทำความดีไว้มาก จิตใจโอบอ้อมอารี สมัยสาวๆ เคยช่วยชีวิตเด็กจากการจมน้ำ ความดีระดับนี้น่าจะได้ขึ้นสวรรค์ แต่ถ้าตอนสอบสวนแล้วพบความผิด ก็อาจจะต้องมาเกิดใหม่ แต่รับรองเลยว่าไม่มีทางถูกทรมานในปรโลกอย่างแน่นอน ขอให้คุณยายโชคดีนะคะ

.

.

**    สิ้นสุดวันที่ 1  **

.

.

    Part 2 ในที่สุดก็ได้เจอ

    วันนี้แหละฉันต้องเจอกับนายให้ได้เลย ลูคัส เช้านี้ฉันกับปีเตอร์มารอที่หน้าบ้านของเขาเลย แต่รอสักพักก็ไม่เจอเขาสักที ฉันเลยต้องเข้าไปในบ้าน ตามหาอีกรอบ

..

    " เราแยกกันตามหานะ "

    " อืม รู้แล้วน่า "

..

    ฉันว๊าปไปห้องนู้นทีห้องนี้ที จนเจอกับพ่อแม่ของเขา ทั้งสองคนนอนหลับอย่างสบาย ดูเป็นคู่รักที่อบอุ่น

..

    " ชื่อ  คิมโซยอง อายุ 51 ปี กับ บ๊อบ อายุ 60 ปี "

..

    อายุต่างกัน 9 ปี สินะ แต่แม่ของเขาเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆเลยนะเนี่ยทั้งที่อายุเยอะแล้ว ตอนสาวๆนี่ต้องโดนหนุ่มๆตามจีบเป็นขบวนแน่ๆ พ่อของเขาก็สมแล้วที่เป็นต่างชาติ ไม่ต่างกันเลย สมัยหนุ่มๆเองก็คงหล่อไม่เบา ไม่แปลกเลยที่ จะได้คู่กัน ทำไมรู้สึกว่าทั้งสองคนน่ารักจังเลยนะ ไปห้องต่อไปดีกว่า อยากรู้จักว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไง

..

    " ท่านพ่อนะ ท่านพ่อ จะให้เห็นหน้าเขาก่อนมาก็ไม่ได้ "

    " ต้องมาลำบาก ตามหาอีกว่าเป็นคนไหน"

    " กะจะให้ฉันแต่งงานกับเจ้าบ้านั่นให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย "

..

    หลังจากที่ว๊าปไปเรื่อยจนถึงห้องสุดท้ายของชั้นนี้ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังชีวิต ที่แข่งแกร่งมาก หรือจะเป็นเขากันนะ ต้องใช่ๆ แน่ๆ คนที่โชคดีขนาดนั้น พลังชีวิตก็ต้องแข่งแกร่งอยู่แล้ว ฉันทำใจแล้วก็เข้าไป ในห้องมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เป็นห้องมีสีดำ และกับดูมีสไตล์ ในห้องเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก แต่ก็ไม่แปลกใจหรอก ก็แม่บ้านเยอะขนาดนั้น ถ้าห้องไม่เรียบร้อยก็ควรไล่ออกแล้วล่ะ

..

    " อืม...ห้องนอนก็ไม่อยู่แหะ "

    " นี่ขนาดบ้านนะ แต่แบ่งสัดส่วนอย่างกับคอนโด "

    " สภาพอย่างกับปลีกวิเวก มาอยู่คนเดียวสะงั้น "

    " นั่งรอ ตรงนี้แล้วกัน "

..

    ฉันรออยู่สักพัก ปีเตอร์ก็ตามมาถึงห้องนี้พอดี เขาก็เดินดูไปเรื่อยๆ แล้วเจอกับรู้ผู้ชาย ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นลูคัสอยู่แล้ว ฉันมั่นใจแบบ 100 เปอร์เซนต์

..

    " เธอจะไม่ดูรูปของเขาหน่อยหรอ? "

    " ไม่ล่ะ เดี๋ยวก็ได้เจอตัวจริงแล้ว "

    " อืม...น่าจะอาบน้ำอยู่ละมั้ง "

    " คงงั้นอ่ะ "

..

    ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องๆนึง ด้วยความดีใจของฉันที่จะได้เจอผู้ช่วยให้โชคชะตาฉันเปลี่ยนไป ฉันว๊าปเข้าไปในทันที และฉันก็เจอกับผู้ชายที่ยืนหันหลังอยู่ รูปร่างสูง หุ่นดี ผมสีดำขลับกับผิวขาว แค่ด้านหลังก็ดูดีแล้วนะ แล้วเขาก็หันหน้ามา ฉันอึ้ง..กับใบหน้านั้น ความหล่อเหลาที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน ใบหน้าที่เหมือนถูกวาดให้ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งเรียวได้รูป จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาที่มีคนตางอนยาว คิ้วที่รับกับสันสมูก และดวงตาทีมีสีเหมือนชาวตะวันตก สีน้ำทะเลที่ดูล้ำลึก ดูเป็นผู้ชายที่น่าค้นหาแบบสุดๆ  ฉันมองเขาตั้งหัวลงมาเรื่อยๆ แต่ก็ต้องสะดุด เพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มีแค่ผ้าขนหนุปิดเจ้านั่น และเหมือนเขากำลังจะสวมกางเกงใน แม่เจ้า!! ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้

..

    " ทำไม ยั่ยนั่นเข้าไปนานนักนะ "

..

    ปีเตอร์ตามเข้ามาและเห็นภาพเดียวกับฉัน ปีเตอร์รีบจับตัวฉันหันหลังกลับเพื่อไม่ให้เห็นภาพที่ชวนวาบหวิว ฉันเขินกับสถานการณ์นี้จนหน้าแดง ปีเตอร์มองหน้าฉันที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็น เลยรีบพาฉันออกไปจากห้อง

..

    " นี่ เธอเป็นโรคจิตรึ้ไง ไปยืนมองผู้ชายแก้ผ้าน่ะ ห้ะ "

    " ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ ตอนแรกเขาก็ยืนเฉยๆ "

    " แต่เขาไม่ได้ ใส่เสื้อผ้าเธอไม่เห็นรึ้ไง "

    " ไม่ทันสังเกตุ อ่ะ มัวลุ้นกับหน้าตาอยู่ "

    " ยัยบ้านี่ " ปีเตอร์ดีดหน้าผากฉันไปหนึ่งที

    " โอ๊ยยย เจ็บนะ "

..

    และเขาก็เดินออกมาจากห้อง หล่ออะไรขนาดนี้นะ น่าเสียดายที่ต้องตายทั้งที่อายุก็ยืนสุดๆ ทำยังไงดีล่ะ การพรากชีวิตคนไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลยด้วย ฉันคิดหนักมาก และทำได้แค่มองเขาเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง จนปีเตอร์ต้องเรียกสติ

..

    " นี่ รีบไปเอาหัวใจมาได้แล้ว "

    " ฉะ..ฉันทำไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อมที่จะไปควักหัวใจใคร "

    " เห้อ นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องจัดการเอง ฉันจะเดินไปควักออกมาให้ละ "

    " กลับกันเถอะ ฉันต้องคิดทบทวนอะไรหน่อย "

    " จริงๆ เลยนะ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไง "

    " ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง แต่ฉันต้องทำในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวฉัน "

    " อืม กลับกันเถอะ "

..

    ใช่ฉันไม่พร้อมที่จะพรากชีวิตใครจริงๆ ใจของฉันไม่กล้าพอและรู้สึกลำบากใจสุดๆ ปีเตอร์รู้จักฉันดี เขาบอกฉันตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จหรอก เพราะฉันใจดีเกินไปและก็ไม่ชอบกันตัดสินชีวิตใคร ฉันต้องอยู่ในปรโลกเพื่อทนดูผู้คนต้องถูกตัดสินชีวิตในโลกต่อไป บางครั้งฉันรู้สึกเห็นใจคนๆนั้นอย่างสุดซึ้ง คุณยายที่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว ลูกๆไม่ดูแล และ ยังเอาทรัพย์สมบัติไปหมด แต่ที่แย่กว่าคือ ก่อนการตัดสินจะมีการยื่นข้อเสนออยู่เสมอ หากต้องการแก้แค้นคนที่ทำร้ายละก็ ต้องยอมอยู่ในปรโลกต่อเพื่อแลกกับการล้างแค้น และเมื่อถึงเวลาจะต้องไปเกิดบนโลกมนุษย์เพื่อใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง คุณยายคนนั้นรักลูกๆของตัวเองมาก เขาไม่ขออะไร นอกจากขอไปเจอลูกๆ เป็นครั้งสุดท้าย ท่านพอบอกว่ามันไม่ใช่ข้อเสนอที่มีการแลกเปลี่ยนและไม่อนุญาตในคำขอนั้น แต่ฉันทนไม่ไหวเลยขอร้องท่านพ่อให้เห็นใจคุณยายเถอะ คุณยายทำความดีมาตลอด การให้เธอได้สมหวังเป็นครั้งสุดท้ายมันคงไม่มากเกินไป ฉันเป็นคนพาคุณยายไปพบกับลูกๆ ลูกของคุณยายทุกคนใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ฉันรู้สึกโกรธมากที่พวกเขาไม่สนใจใยดีแม่ของตัวเอง แต่คุณยายกับมีรอยยิ้มที่ได้เห็นลูกๆ อยู่สุขสบายดี นี่สินะความเป็นแม่

..

    " คุณยาย จะเลือกเกิดใหม่ หรือ ขึ้นสวรรค์ คะ? "

    " ยาย อยากเกิดใหม่เพื่อที่บางทีอาจจะได้พบกับลูกๆอีกครั้ง " คุณยายพูดด้วยร้อยยิ้ม

    " คุณยายคะ ถ้าคุณยายขึ้นสวรรค์ คุณยายจะสามารถมองดูลูกของคุณยายได้ตลอดเวลาเลยนะคะ "

    " จริงหรอจ้ะ ทำไมหนูถึงรู้ได้ล่ะ? "

    ฉันเลยเล่าเรื่องของฉันให้คุณยายฟัง คุณยายมองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน ฉันแนะนำให้คุณยายไปใช้ชีวิตบนสวรรค์ เพื่อที่คุณยายจะได้พบเจอลูกๆ ได้ทุกวัน จนคุณยายก็ยอมทำตามสิ่งที่ฉันพูด การอยู่บนสวรรค์นั้นค่อนข้างจะสงบสุข แต่ก็ใช่ว่าบนสวรรค์จะต่างกับโลกมนุษย์ เพียงแค่มีคนดีเยอะกว่ามาก แต่คนที่สามารถเป็นเทพได้นั้น มักต้องลงมาเกิดใหม่หรือไม่ก็ลงไปอยู่ในปรโลก เพราะสุดท้ายเทพเองนั่นแหละ ที่ต้องการแย่งชิงอำนาจ แต่สำหรับคุณยายแล้วฉันมั่นใจ ว่าท่านจะไม่พบเจออะไรแบบนั้นแน่นอน

..

    " นี่ ปีเตอร์ ถ้าฉันฆ่าคน ฉันก็จะไม่ต้องแต่งงาน แต่... "

    " แต่? "

    " ฉันก็จะไม่ได้กลับไปบนสวรรค์ ฉันจะไม่ได้ไปแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้น "

    " ก็ใช่ ถ้าเธออยากกลับไป...เธอก็แต่งงาน และรอครบกำหนดที่เธอจะได้กลับขึ้นไป "

    " แต่ฉันก็ทนดูการกระทำอันโหดร้ายของแมคซ์ไม่ไหวอยู่ดี "

    " นั่นมันเป็นบทลงโทษของเธอไม่ใช่รึ้ไง "

    " จริงสินะ ฉันต้องมาพบเจอกับสิ่งที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด "

    " อืม... เอาเถอะ เรายังมีเวลาอีก 363 วัน เธอค่อยๆตัดสินใจแล้วกัน "

    " ขอบใจนะ ถ้าไม่มีนาย ฉันคง... "

    " พอๆ ฉันไม่อยากฟังอะไร ที่น้ำเน่าแบบนั้น "

..

    Diary

    วันนี้ฉันได้เจอกับลูคัสแล้ว เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมากๆ เลยยากที่ฉันจะไปควักหัวใจของเขาและยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่รู้จะทำใจที่จะต้องฆ่าเขาได้รึ้ป่าว

     ภารกิจส่งวิญญาณผ่านไปได้ด้วยดีในวันนี้

    - ชื่อ จองยุน อายุ 35 ปี สาเหตุการเสียชีวิต อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนมีชีวิตเป็นคนที่ทำความผิดไว้หลายอย่าง ทำการช่อโกงธุรกิจ เป็นคนที่มีความโลภมาก ก่อกรรมทำเข็นให้ผู้อื่นต้องพบเจอกับความลำบาก แต่ยังมีความดีอยู่บ้าง มีการบริจาคเงินให้กับศูนย์ดูแลเด็กยากไร้ ในหลายเมือง และยังรับอุปการะเด็กๆ ที่สูญเสียพ่อแม่ ตอนสอบสวนคงได้รู้เรื่องราวอะไรมากกว่านี้ละมั้ง ดูเขาจะให้ความสำคัญกับเด็กๆ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่ชอบช่อโกงคนอื่นแท้ๆ คงต้องลุ้นเอาตอนสอบสวนหาความจริง

.

.

**    สิ้นสุดวันที่ 2  **

.

.