, , ปัง ปัง ปัง ! , ,

เสียงปืนรัวเหมือนคนกำลังไล่ยิ่งกัน ที่ดังสนั่นอยู่หลายนัด ทำให้ผมสะดุ้งตกใจตื่นมากลางดึก ทั้งกลัวและหวาดระแวงไปหมด

ในใจยังแอบคิด (อย่ามีใครตายนะโว้ย!) เพราะผมเป็นคนขี้กลัวผีไง..! ที่ไหนมีคนตายผมย้ายหนีตลอด นี่ก็ย้ายมาเป็นร้อยแล้วตั้งแต่เริ่มตั้งตัวทำมาหากินเองได้

เตี่ยยังเคยบอกว่า โตเป็นหนุ่มแล้วให้รู้จักอดทนผีก็แค่พลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็น เดี๋ยวเราตายไปก็ต้องเป็นแบบเดียวกันกับเค้า (ก็คนมันกลัวนี่หน่า)

พูดจนปากเปียกยังไง ผมก็ยังเลิกกลัวไม่ได้อยู่ดี และถึงแม้จะกลัวมากแค่ไหน แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ไม่บันยะบันยัง

มันเสนอหน้าพาให้ขาก้าวนำไปก่อนเสมอ และทันทีที่แง้มประตู… (พลั๊ก! ปัง!) " อยู่นิ่งๆ อย่าส่งเสียงดัง ถ้ายังไม่อยากตาย " ฮรึกๆ.. เ ี่ย ไอ้บ้านี่เป็นใครกัน?

อยู่ดีๆก็พรวดพราดเข้ามาในห้อง แล้วบอกให้อยู่นิ่งๆถ้ายังไม่อยากตาย วินาทีนั้นใครมันจะไปอดไหว… ผมปล่อยโฮแถมฉี่ราดแม่งเลย

ก็คนมันกลัวอ่ะช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พุ่งเข้ามาแบบนั้นล่ะ -_-! " เห้ย คุณ! มาฉี่ใส่ผมทำไมเนี่ย! " เอ๊า! ไอ้บ้านี่, กูต้องถามมึงมากกว่าว่ามึงอ่ะเป็นใคร!?

แล้วพุ่งเข้ามาในห้องกูทำมายยย! " ฮรึก.. ก็ผมตกใจหนิ..คุณนั่นแหละ พุ่งเข้ามาในห้องผมทำไม? ฮรึกๆ.."

สะดุ้ง พึ่งคิดได้.. รึยังไง? " เอ่อ.. ผมขอโทษ พอดีผมหนี.. หนี.. ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกัน " ขอโทษแล้ว… มึงก็ช่วยเอาปืนออกจากต้นคอกูทีได้มั้ย -_-||?

" แล้วคุณจะจี้ผมแบบนี้...ไปอีกนานแค่ไหน? (พูดไปปากสั่นแหงกๆ) " สะดุ้งครั้งที่สองพร้อมกับรีบผละออกทันที " ขอโทษ, ขอโทษจริงๆ ผมก็แค่กลัวคุณโวยวายเลยจี้ไว้ก่อน หวังว่าคุณ… จะไม่โกรธผมใช่มั้ย? "

ก็ชั่งถามเนอะ ปืนอยู่ในมือซะขนาดนั้น...ใครจะกล้าหือ " ผม.. ผมไม่โกรธคุณหรอก แต่คุณ.. ช่วยออกไปจากห้องผมได้แล้ว (พูดไป..ก็ยังสั่นๆ) " เอ๊า!.. นิ่ง เงียบ จ้องหน้า คืออะไรวะ!?.. มึงจะยิงกูมั้ยอ่ะ ( แง… .·´¯`(>▂<)´¯`·. เก๊ายังไม่อยากตายยย…)

" ผมขออยู่ที่ห้องนี้ กับคุณได้มั้ย? (จ้องหน้า ถามเป็นจริงเป็นจัง) " ไอ้บ้า!.. มึงคิดได้ไง? เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้.. มาบุกห้องคนอื่นเค้า แล้วยังจะมีหน้ามาขออยู่ด้วยอีก

ใครจะไปให้วะไม่โว้ยยย! " แล้วคุณ.. คุณ.. คุณจะอยู่นานแค่ไหน? (พูดไป ก็เหลือบมองในมือของอีกฝ่ายไป) " โธ่เอ๊ย, นึกว่าจะแน่ " ก็จนกว่า…" เอ้า! จ้องอีกแล้ว ถ้ากูเป็นปลากัดคงท้องไปแล้วมั้ง

" จนกว่าไอ้พวกนั้นจะเลิกตามล่าผม หรือไม่ ก็จนกว่าจะได้ที่พัก ที่ปลอดภัยที่สุด คุณ...พอจะช่วยผมได้มั้ย? " ถ้าไม่ช่วย แล้วกูจะปลอดภัยใช่มั้ย?

" เรื่องอะไรผมต้องช่วยคุณ เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย " ผมว่า… เหมือนมันจะขยับปืนหน่อยๆนะ 。_。! " งั้นเราก็รู้จักกันซะสิ, ผมชื่อ สิงโต เป็น…. เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่แล้วผมจะบอกเอง คุณล่ะ..ชื่ออะไร? "

โอ้ย! กูไม่ได้อยากรู้ แล้วก็ไม่ได้อยากบอกด้วย ออกจากห้องกูไปเดี๋ยวนี้!.... " ผม.. ผมชื่อ คริส เป็นพ่อค้าขายข้าวมันไก่ ร้านอยู่ตรงข้ามกับหน้าม. ใกล้ๆคอนโดนี่แหละ " ไม่ได้อยากบอกเลยสักนิด แค่กลัว…

" คริสเหรอ?.. อืม.. ชื่อน่ารักดีหนิ, ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณคริส (โค้งคำนับอย่างสวยงาม) " ไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้นโว้ย...ออกปายยยย!...

ยังๆ มันยังนิ่ง (ได้ยินที่กูพูดมั้ย ออกปายยยย!...)

" ตอนนี้ เราก็รู้จักกันแล้ว ทีนี้… คุณจะให้ผมอยู่ที่นี่ได้รึยัง? (แกร็กๆ…, เสียงหมุนกระบอกปืนในมือ) " ถ้าจะขนาดนี้มึงยิงกูเถอะ แล้วเชิญอยู่ได้ตามสบายใจ

" อือ.. ‾_‾ ! แต่ผม.. ไม่ได้ให้คุณอยู่ฟรีๆหรอกนะ, ไหนจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่า.. "

" เดือนละหมื่น..! "

" ⊙_⊙ "

" ผมจะให้ค่าเช่าคุณเดือนละหมื่น... จนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ได้ OK มั้ย? "

โอเค.. แบบไม่มีข้อกังขาใดๆ ไม่ได้เห็นแก่เงินนะ แต่เค้าให้ก็ต้องเอา..เดี๋ยวเสียน้ำใจ

" โอเค..โอเคเลย, คุณอยากทำอะไรกับห้องนี้ เชิญได้เลยตามสบาย แต่อย่าลืม… ค่ามัดจำล่วงหน้าด้วยล่ะ "

" ห้าเดือน.. ผมให้คุณล่วงหน้าห้าเดือน OK มั้ย? "

เดือนละหมื่น… ห้าเดือน ห้าหมื่น โอเคเลยครับเจ้านาย (￣∀￣) " ก็.. โอเค๊ ตามนั้น, งั้น… ตามสบายนะ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน "

สรุปมันเป็นใครกันแน่!... ก็ยังไม่รู้ แต่ต้องยอมให้อยู่ด้วยไปก่อน (ผมไม่ได้เห็นแก่เงินนะ) แค่กลัวกระสุนในมือของมันจะลั่น

อืม..อย่างงี้มันต้องสืบ แต่จะสืบยังไงให้ได้ความ เพราะเหมือนไอ้สิงโตมันยังไม่ไว้ใจผม เหมือนที่ผมเองก็ยังไม่ไว้ใจมันเช่นกัน

กระเป๋าเป้ใบใหญ่สีดำอันนั้น..? ที่สะพายติดตัวตลอดเวลาก็เหมือนกัน มันมีอะไร?อยู่ในนั้น.. ถึงได้ไม่ยอมวาง

แม้กระทั่งจะเข้าไปอาบน้ำ ก็ยังไม่วายหิ้วไปด้วย ห๊า!.., หรือว่า.. มีของผิดกฎหมาย หรือว่า… มีหัวคน หืมมม…!! (ผมคงดูละครมากไป)

ช่างเถอะ..! เลิกคิด แล้วก็เลิกสงสัยดีกว่าปวดหัวอ่ะ ถึงยังไงเค้าก็จ่ายค่ามัดจำล่วงหน้ามาแล้ว เป็นเช็คตั้งห้าหมื่น

แต่ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ, ผมว่ามันใส่ศูนย์เกินมาตัวนึง นี่มันห้าแสนไม่ใช่ห้าหมื่น (บ้ากะละมัง!) ไม่เอาน่า...คริส เราไม่ใช่คนแบบนั้น..,

ผมพยายามปลอบความโลภของตัวเอง ก่อนจะนำเช็คไปคืนไอ้สิงโต " คุณเอามาคืนผมทำไม? หรือว่าจะเปลี่ยนใจให้อยู่ฟรี หลงเสน่ห์ความหล่อผมอ่ะดี้.. "

แหนะ ดูพูดเข้า ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้นนะ ก็แค่ไม่อยากโกงใครเท่านั้นเอง " อย่ามาหลงตัวเอง ผมก็แค่ไม่อยากขี้โกงใคร " พร้อมกับยื่นเช็คคืนให้

" คุณเซ็นเช็คให้ผมผิด ใส่ศูนย์เกินมาหนึ่งตัวเป็นห้าแสน " เอ๊า.. เอาให้แล้วก็รีบแก้ จะได้เอาเช็คไปขึ้นเงิน มัวยิ้มอะไรอยู่ได้ " ผมไม่ได้เซ็นผิด.. " (⊙,⊙) ฮึ..! หมายความว่ายังไงอ่ะ?

" ผมตั้งใจให้คุณเท่านั้นเองแหละ เผื่อต้องอยู่ที่นี่อีกนาน (มองไปรอบๆห้อง..) คอนโดของคุณ น่าจะเหมาะสำหรับการซ่อนตัว และปฏิบัติงานของผมที่สุด บางที…." คิด.. คิดอะไรของมึงอีก

" ผมอาจจะไม่ย้ายไปไหนแล้ว จนกว่าภารกิจของผมจะสิ้นสุด หวังว่าคุณ.. คงจะ OK นะ " อย่ามาทำหน้าหล่อ กูไม่โอเค!

" ไม่! ผมไม่โอเค, คุณจะมาอยู่ที่นี่นานแบบนั้นไม่ได้ ผมมีพ่อ.. มีแม่.. มีพี่น้องนะ แล้วถ้าพวกเค้ามา.." ..(แกร็กๆ !).. นั่นไง เอะอะก็เล่นปืน โอเค!.. กูยอมก็ได้

" ถ้าครอบครัวของคุณมา ผมสัญญาว่าจะไม่รบกวน แต่ช่วยบอกล่วงหน้าด้วยนะ เพราะผมไม่ชอบ !.. ให้ใครมารบกวนเวลาทำงาน OK นะ " อีกแล้ว… ไอ้หน้าหล่อสิงโต กูจะเปลี่ยนชื่อมึงเป็นไอ้ OK.

" โอ.. โอเค ก็ได้ -_-! " ไม่ต้องมายิ้ม กูแค่สมยอม เอ้ย! หมายถึง...จำยอมต่างหาก

" ดีมาก ว่าง่ายๆแบบนี้… ผมชอบ (-‿◦) "

มึงชอบ แต่กูม่ายยยยย….!

เฮ้อ.., ชีวิตของผมต่อจากนี้ มันดูเหมือนจะไม่สงบสุขอีกต่อไป เมื่อมีไอ้บ้าที่ชื่อว่าสิงโต มันบุกเข้ามาถึงในห้อง

แถมยังมาขออาศัยอยู่ด้วย แล้วยังมีหน้ามาขู่นู่นนี่นั่น..(มันเป็นใครกัน!?)..ใช่!, นี่คือสิ่งที่ผมยังสงสัย และต้องหาคำตอบให้ได้

แต่ว่าตอนนี้.. ได้เวลาไปจ่ายตลาดและเตรียมตัวเปิดร้าน แล้วผมจะต้องทำยังไงกับไอ้บ้านี่ดี ครั้นจะชวนไปจ่ายตลาดด้วย มันก็คงจะไม่ไปหรอกมั้ง

แต่งตัวคุณชายซะขนาดนั้น..คงไม่สันทัด ถ้าจะปล่อยทิ้งไว้ห้อง (อืม...ไว้ใจได้รึป่าว?) ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะไว้ใจได้มั้ย?

แต่เช็คที่อยู่ในมือของผม ก็น่าจะพอรับประกันได้ว่า มันคงจะไม่ขโมยของอะไรในห้องโอเค...งั้นไปคนเดียวดีกว่า

" เดี๋ยว !.. แล้วนั่นคุณจะไปไหน? "

" ผมจะไปจ่ายตลาด ซื้อของมาเตรียมตัวเปิดร้าน "

" งั้นผมไปด้วย ขี้เกียจอยู่ห้องคนเดียว "

" จะไปทำไมอยู่นี่แหละ เดี๋ยวถ้าไอ้พวกที่ไล่ยิงคุณผ่านมาเห็นเข้า ผมจะซวยไปด้วย OK มั้ย!? " เออ..ติดจากมึงนี่แหละ คำเนี๊ย

" ผมมีวิธี.. "

" วิธีอะไรของคุณ!? ไม่เอา.. ตอนนี้สายมากแล้ว เดี๋ยวตลาดวาย "

" (แกร็กๆ !) ผมขอเวลา 5นาที.. ได้มั้ย? "

" เออ.. ตามใจคุณก็แล้วกัน " ไม่ได้! ก็ต้องได้มั้ยอ่ะ? แม่งขู่กูจัง T⌓T ฮือ.. อยากฟ้องม๊าฟ้องเตี่ย

แล้ววิธีของมันที่ว่า… ก็คือปลอมตัวเป็นตาแก่เดินกะเผลกตามผมอยู่ห่างๆ เพราะเกรงว่าถ้าไอ้พวกนั้นผ่านมาแล้วจำได้ เดี๋ยวผมจะเดือดร้อนไปด้วย (เออ..รู้ตัวก็ดี)

ว่าแต่… มันหายไปไหนอีกแล้ว? นี่ผม ต้องไปตามหา หรือจะหนีกลับห้องแล้วไปเตรียมตัวขายข้าวดี, เฮ้อ..! กูล่ะเซ็ง

/ ทุกอย่างยี่สิบ /

โธ่เอ๊ย, นึกว่าหายไปไหนอุตส่าห์หลงดีใจ ที่แท้ก็มาขลุกอยู่ที่ร้านทุกอย่างยี่สิบ แล้วมันเป็นทางผ่านออกจากตลาดพอดีไง (โอ้ยยย… ทำไมไม่หลงทาง หรือหายตัวไปเลยวะ)

ยังจะอุตส่าห์วนมาเจอกันอีก " อะไรคุณ? ทำไมทำหน้าแปลกใจขนาดนั้น คิดว่าผมหลงอ่ะดิ " แหนะ ยังเ ือกรู้ทัน งั้นต่อไป...ผมคงต้องระวังตัว " ไป!.. กลับได้แล้ว ผมต้องไปเตรียมเปิดร้านอีก "

และวันนี้...เป็นวันที่ผมเปิดร้านสายที่สุด (ก็เพราะมันนี่แหละ) " คุณ..เดี๋ยวผมช่วยเปิดร้านนะ โทษฐานที่ทำให้เสียเวลา "

บอกว่าอยากจะช่วย.., เออ ก็ช่วยแหละ ช่วยให้ช้ากว่าเดิมไง ผมนี่ต้องสอนแทบทุกอย่างเลย

" ถ้าอยากช่วย...เดี๋ยวผมสอนให้ แต่ตั้งใจด้วยนะเพราะเวลาของผม เป็นเงินเป็นทองทั้งนั้น " ทั้งหั่นผัก จัดโต๊ะ หุงข้าว… ขนาดล้างจานยังไม่เป็นเลย

โฮะ! ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ให้มันช่วย แต่ก็อย่างว่าแหละ คุณชายๆแบบนั้นที่บ้านคงไม่ได้ให้ทำอะไร (อันนี้..ผมเดา)

สังเกตจากการแต่งตัวไม่น่าจะใช่คนธรรมดา ที่มีฐานะปานกลางแบบผม น่าจะเป็นเศรษฐี.. มหาเศรษฐี.. หรืออภิมหาเศรษฐี ที่มีเงินเป็นร้อยล้านพันล้าน

แต่ว่า… ทำไมถึงมาตกอยู่ในสภาพที่ต้องโดนไล่ยิงแบบนี้..? ทำไม..? และทำไม..? (โอ้ยยย… แล้วมึงจะสงสัยทำไมนักหนาวะ ไอ้คริส)

ไม่เอาล่ะ.., ผมเลิกคิดแล้วเตรียมตัวเปิดร้านให้เสร็จดีกว่า ตอนนี้คนก็น่าจะกำลังเริ่มหาอะไรกิน โดยเฉพาะพวกนักศึกษา

ผมมีขาประจำเป็นสาวๆนักศึกษาอยู่หลายกลุ่ม พวกเค้าตั้งแท็กให้ผมว่า.. #พ่อค้าหล่อบอกต่อด้วย (แอบเขินนะเนี่ย)

ก็ของมันแน่อยู่แล้ว อีกอย่างข้าวผมอร่อยจะตาย ได้สูตรมาจากรุ่นเหล่ากงเลยนะ ต้นตำรับจากตระกูลแบบนี้ผมภูมิใจสุดๆแหละ

ผมลืมไปเลย ว่าไอ้สิงโตมันมีคนตามล่าอยู่ แล้วก็ไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นจะโผล่มาอีกเมื่อไหร่ ขืนมาตอนนี้...หมดกันเลยนะ ร้านต้นตระกูลของผม

งั้นคงต้องไล่ ให้กลับไปที่คอนโดก่อนดีกว่า, ว่าแต่… ผมจะฝ่าฝูง เอ่อ.. หมายถึง กลุ่มนักศึกษานี่ไปได้ยังไง เล่นล้อมวงเป็นกลุ่ม บ้างก็พลัดกันเรียงคิวถ่ายรูป

นั่นมันแค่ไอ้เด็กเสริ์ฟ.. ไม่ใช่ซุปตาร์ ผมนี่ไงเจ้าของร้านหล่อบอกต่อด้วย อยู่ทางนี้ไงครับทุกคน.. ทางนี้…! (ไม่มีใครสนใจกูเลย -_-)

" พี่คะ ชื่ออะไรอ่ะ เป็นพนักงานที่นี่เหรอ? ทำไมไม่เคยเห็นเลย.. หน้าตาก็หล๊อหล่อ หยั่งกับดาราแหนะ (ใช่ๆ… หล่อเนอะๆ) " เสียงเกรียวกราวมะรุมมะตุ้ม " อ้อ ผมพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน พอดี… ว่างงาน ก็เลยมาของานพี่เค้าทำอ่ะครับ (ยิ้มโปรยเสน่ห์) "

ตุ๊ย!.. กับสาวๆสุภาพเชียวนะมึง ทีกับกูขู่ได้ขู่ดี (ชี่!.. -︵- )

" ขอทางหน่อยครับๆ..!! " เกะกะดีนักแหวกแม่งเลย " น้องๆครับ วันนี้.. พอก่อนเนอะ เดี๋ยวพี่ต้องขอตัว พ่อเด็กเสริ์ฟ (หันหน้ามอง ทำตาจิก) ไปคุยเรื่องงานก่อน " ก็พูดไปงั้นแหละ ไม่มีเรื่องงานอะไรทั้งนั้น (เกะกะวุ้ยยย…) แล้วสักพัก.. กลุ่มใหญ่หน้าร้านก็สลายไป

" คุณดู… ไม่ค่อยชอบ ที่นักศึกษาสาวกลุ่มนั้น มาเกาะแกะผม " สู่รู้ขึ้นมาเชียว

" ผมก็แค่ไม่อยากให้ขวางหน้าร้าน แล้วอีกอย่าง.. คุณควรกลับไปได้แล้ว เพราะถ้าไอ้พวกนั้นโผล่มาอีก ผมจะเดือดร้อนไปด้วย " ยัง.. ยังมามองหน้าแล้วอมยิ้มอะไรอยู่ได้ กลับไปได้แล้ว !...

" อย่างงั้นเหรอ? ผมก็นึกว่า… คุณจะหวงผมซะอีก " เ ี่ย...มึงคิดได้ไง ! กูไม่ได้หวงมึงงงงงง…. แต่เป็นห่วงชีวิตตัวเองต่างหาก จะตายวันตายพรุ่ง.. เผื่อโดนลูกหลงวันไหนก็ยังไม่รู้

" หนิคุณ! อย่ามาหลงตัวเองใส่ผมนะ, เป็นเพราะคุณนั่นแหละ…! ผมถึงได้อยู่อย่างไม่สงบสุข " จ๋อย จ๋อยเลย เป็นไงล่ะ! บอกแล้ว… อย่าทำให้คริสโกรธ " เหรอ? อือ… มันก็จริงของคุณ งั้นผม...กลับคอนโดก่อนก็ได้ "

ใช่แล้วครับ, ไอ้บ้านี่เสนอหน้า...มาขอช่วยงานที่ร้านข้าวมันไก่ ในฐานะเด็กเสริ์ฟ มันบอกว่าไม่อยากอยู่คนเดียว ถ้ายังไม่ถึงเวลาปฏิบัติภารกิจ (ภารกิจ...อะไรของมัน!?)

ซึ่งก็ทำให้ผมขายดีขึ้นเป็นเทน้ำเทท่า หรือเปรียบเหมือนกับว่า..เอาไปเททิ้งเลยก็ได้ เพราะขายหมดเร็วกว่ากำหนดตั้งสี่ห้าชั่วโมงแหนะ

เพราะฉะนั้น.. ผมจึงมีเวลาเหลือ เพื่อจะสืบอะไรบางอย่าง ซึ่งทุกคนก็คงรู้...ว่าผมจะสืบเรื่องอะไร? อาศัยจังหวะตอนที่ไม่อยู่ ค้นกระเป๋าแม่งเลยแล้วกัน!

ใช่แล้ว!.. ตอนนี้มันออกไปข้างนอก แต่ไม่ได้เอาเป้ดำใบนั้นไปด้วย (อืม...แปลกๆอยู่เหมือนกัน) แต่ผมต้องพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส เป้าหมายแรกที่ต้องสงสัย!? เป้ดำนี่แหละเริ่มเลยแล้วกัน…

/ ในกระเป๋า… /

" iPad.. iPod.. มือถือ.. กล้องส่องทางไกล..

เอ๋ !.., มีแฟรชไดฟ์ แว่นตากันแดด...ที่มีปุ่มอะไรก็ไม่รู้!? ไม่เหมือนแว่นทั่วไป…

พาวเวอร์แบงก์ไม่ธรรมดา ดูแปลกตาพิลึก..!

ไอ้สี่เหลี่ยมจิ๋วนี่… คล้ายๆกับเครื่องติดตามตัว ที่ผมเคยเห็นในหนัง (⊙-⊙ เอาไว้ทำอะไร?)

มีสมุดบันทึกด้วย ขอเปิดดูหน่อย.."

" คริส... "

⊙﹏⊙ !

" คุณกำลังทำอะไร?.. "

(ซวยแล้ว..! ไอ้คริส) ถ้าวันนี้ ผมถูกยิงใส้แตก ฝากบอกเตี่ย บอกม๊า อาม่า อากงว่า… ให้ช่วยหาทายาท มาสานต่อร้านข้าวมันไก่ให้ผมที

(ส่วนมึง!.. ไอ้สิงโต) ถ้าจะยิง! เอากูให้ตายอย่าปล่อยทิ้งไว้… เผื่อพิการเดี๋ยวเป็นภาระคนอื่นเค้า ╥_╥ !!

" เอ่อ.. คือผม.. ผม.. ผมเห็นกระเป๋าคุณตกอยู่ ก็เลยจะเก็บให้ เห็นมั้ย?.. ของหล่นเต็มเลย " กูรู้ ว่ามึงไม่เชื่อ! แต่ไม่ต้องจ้องกูขนาดนี้ก็ดั๊ย...T⌓T ฮือออ...กูกลัว

" เก็บของทั้งหมดใส่กระเป๋า " ฮรึก!, ฮือ…กูเจ็บ เบาๆก็ได้ " แล้วทีหลัง..! อย่าทำแบบนี้อีก " มือหนาใหญ่ที่บีบหัวไหล่จนแน่น ทำให้รู้สึกเจ็บไปถึงกระดูก

ผมกลัวจนตัวสั่นเหมือนวันแรกที่เจอกับมัน และก็เผลอปล่อย...แบบเดิมออกมาอีกแล้ว ไม่สิ!..มากกว่าเดิมอีก คราวนี้ตีจนกรุงแตกออกมาเป็นกองทัพเลย

" เอ๊ะ!.. กลิ่นอะไร? (มองๆหา) อย่าบอกนะ ว่าคุณ…" เออ! รู้แล้วก็เงียบๆไว้ จะพูดให้อายทำไม, เพราะใครล่ะ!?... เพราะมึงนั่นแหละ!... (มึงนั่นแหละไอ้คริสสสส… ที่อยากรู้อยากเห็นดีนัก)

" ผมขอโทษ.. ที่ทำให้คุณกลัวขนาดนี้ (ผ่อนมือที่บีบ.. แล้วค่อยๆลูบหัว) " ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหัว!.. หลัง.. หัว.. หลัง.. เออ! ช่างแม่งเหอะ " คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมเก็บของต่อเอง " รู้แล้ว..! ไม่ต้องสั่ง ฮึ! `︵´

/ ในห้องน้ำ… /

" (ฮรึกๆ… ฮรึก) ผมไม่อยากออกไปไหน.. ไม่อยากไปเจอใคร.. ไม่อยากอยู่กับใคร ผมอยากอยู่คนเดียว.. คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน.., เป็นพ่อค้าข้าวมันไก่หาเช้ากินค่ำ มีเยอะเก็บเยอะ มีน้อยเก็บน้อย.. ถ้าว่างก็ไปหาม๊ากับเตี่ย ไม่ต้องมาคอย… อยู่อย่างหวาดระแวงแบบนี้… T~T ฮือออ… ฮรึกๆ "

ก็อกๆๆ… (เงียบ) ปึงๆๆ…!

" คุณทำอะไรอยู่? ผมเห็นหายเข้าไปตั้งนาน "

……(กริบ).......

" ถ้าคุณยังไม่ตอบ..! ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ…., (ผลัวะ!) " ยังไม่ถึงห้าวิ.. มันก็พังเข้ามาแระ, แล้วจะถามกูทำมายยยย…!

" นี่คุณทำบ้าอะไรเนี่ย!.. มาพังประตูห้องทำไม.. ถนัดนักเหรอ..? ไอ้เรื่องใช้ความรุนแรงเนี่ย ! ฮรึก.. ฮรึกๆ " โมโห!.. ทำอะไรไม่ได้.. กลัวมันจะฆ่า !.., เอะอะก็ขู่ เอะอะก็เสียงดัง ร้องไห้สมเพชตัวเองแม่ง..

" เอ่อ… ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณตกใจอีกแล้ว แต่เมื่อกี๊ผมเรียกตั้งนาน… คุณไม่ตอบเองนี่หน่า "

" แล้วจำเป็นต้องเสียงดัง ต้องใช้ความรุนแรงแบบนี้มั้ย? ผมก็แค่.. อยากอยู่คนเดียว… คนเดียวๆๆๆ !.. ฮรึก.. เข้าใจมั้ย? ว่าคนเดียว!...ฮือออ…"

" คุณ.. " แหนะ นึกว่าจะถอยไป.. ยังมาสะกิดอี๊ก… " รีบอาบน้ำ แล้วลุกจากอ่างดีกว่านะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา " เรื่องของกู อย่ามาจับออกไป !... (ก้มหน้าฟลุบกับเข่า ไม่หันมอง) … ไม่มองแม่ง เกลียดขี้หน้า…

" ผมว่าคุณดื้อเกินไปแล้วแหละ ถ้าคุณไม่ยอมอาบ... งั้นเดี๋ยว! ผมจะอาบให้ " (พึ่บ!)... โงหัวขึ้นมาทันทีทันใด " ไม่ต้อง!..อาบเองได้ ออกไปได้แล้ว " บอกให้ออกไปไงวุ้ยยย.. มามองหน้าอมยิ้มอะไรอยู่ได้ ไป!.. ชิ่วๆ

" ผมให้เวลาสิบนาที ถ้านานกว่านั้น… ผมจะเข้ามาใหม่ และไม่ออกไปแล้วนะ " นั่น! พูดไม่ทันขาดคำ มันขู่อิ๊ก..แล้ว " อือ.. ก็ออกไปสักทีสิ " ก่อนออกไป ยังมีหน้าหันมายิ้ม , ฮู้.. หล่อตายล่ะ!

ดีนะ ที่ประตูยังไม่พังจนถึงขั้นเปิดอ้าซ่า แค่… ล็อคลูกบิดไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรผมรีบอาบต่อให้เสร็จดีกว่า เดี๋ยวมันจะเข้ามากระทำชำเราอะไรผมอีก

สิบนาที.. จะทันมั้ย? ปรกติเกือบครึ่งชั่วโมง ฮรึก… ชีวิตของคริสช่างน่าสงสาร " (ปึกๆๆ !..) คุณ...ทำไมเงียบไป? อาบรึยังอ่ะ "

" เออ..!! อาบอยู่ "

เฮ้อ…. -_- ! คริสล่ะเซ็ง

:

:

" คริส.. ผมขอดูไหล่คุณหน่อย " พูดพลางยื่นมือจะเปิดดู… " ไม่ต้อง! ผมดูแลตัวเองได้ " มันยังไม่ละความพยายาม

" ผมบอกว่า.. ขอดูหน่อย! " เสียงเข้ม ตาดุ เออ..กูให้ดูก็ได้ " โอ้โห!.. ว่าแล้วเชียว คุณอยู่ตรงนี้.. นิ่งๆเฉยๆ เดี๋ยวผมมา, อ้อ! แล้วอย่าค้นกระเป๋าอีกนะ " รู้แล้วคร๊าบบบ… ขู่กูจัง T_T

;;;

ไอ้เราก็คิดว่าหายไปไหน?เป็นนานสองนาน หลงดีใจหมดนึกว่าไปซะแล้ว ที่แท้...ก็ออกไปซื้อยากับโจ็กมาให้

แถมยังเทใส่ถ้วยให้อีกต่างหาก ทำ..ทำไม?ไม่กินโว้ย! " ผมซื้อโจ็กมาให้ กินซะ แล้วจะได้กินยา " ก็บอกว่าไม่กินไง ออกไป!.. แล้วเอาโจ็กของมึงออกไปด้วย

รอยช้ำแค่นี้..ไม่ตายหรอก กูไม่ได้เจ็บขนาดนั้น " โอ้ย !.. คุณทำบ้าอะไรเนี่ย! " นั่นไง.. ไหนบอกว่าไม่เจ็บ เค้าแค่วางมือเฉยๆก็แหกปากลั่น " อ้อ.. โทษที, ก็ผมเห็นคุณเอาแต่เหม่อ ไม่ยอมกินสักที "

" คุณเอาออกไปเถอะ ผมไม่กิน! แล้วก็เอายานี่ออกไปด้วย.. ผมไม่ได้ป่วย (ลุกหนี) "

หนีเข้าห้องดีกว่า… เบื่อขี้หน้า ( ปัง..! ) หวังว่า คงจะไม่มาพังประตูห้องกูอีกนะ, นอนๆไป ก็เหมือนจะไม่หลับ มัวแต่ระแวง...ว่ามันจะบุกเข้ามาตอนไหน?..

นี่ก็เงียบไปนานแล้ว คงไม่เร้าหรือให้ไปกินอะไรอีกแล้วมั้ง ก็ดี๊.. ผมจะได้หลับแบบสบายใจบ้าง ว่าแล้ว ก็นอนเลยดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก

(โอยยย..) รอยช้ำแค่นี้...แต่เจ็บชะมัดเลย งั้นเดี๋ยวค่อยตื่นมากินยาทีหลังแล้วกัน ขอนอนพักก่อน ง่วงๆ..เพลียๆ...รู้สึกเหนื่อยยังไงไม่รู้

( Zzz… Zzz…)

/ ขณะที่อีกคน กำลังหลับด้วยความเพลียอยู่ในห้อง, มีใครบางคน… ที่ยังคงนั่งมองถ้วยโจ็กอยู่นานนับชั่วโมง /

" ผมขอโทษ... ที่ชอบทำให้คุณตกใจอยู่บ่อยๆ แล้วก็ขอโทษ… ที่วันนี้ทำให้คุณเจ็บตัวซ้ำอีก ผมหวังว่าคุณ…คงให้อภัย และจะไม่เกลียดผม "

;

เช้ามืดวันถัดมา….

~ ครืดๆ… ครืดๆ ~

" ST ทราบแล้วเปลี่ยน ~ "

" ทราบเปลี่ยน "

" ตอนนี้ เป้าหมาย! กำลังจะหนีออกนอกประเทศ ช่วยหาทางสกัดด่วน! เปลี่ยน.. "

" รับทราบ.. เปลี่ยน "

" ให้ระวัง!ด้วย มันมีอาวุธครบมือเปลี่ยน "

" ทุกอย่างพร้อมปฏิบัติการเปลี่ยน "

ครืดๆ...

เสียงคนคุยกันดังกุกกักผ่านวิทยุสื่อสารนั่น ทำให้ผมสะดุ้งตื่นมาตอนเช้ามืด แทนที่จะเป็นเสียงนาฬิกาปลุก แล้วก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้สิงโต!

ว่าแต่...มันคุยกับใคร? แล้วคุยเรื่องอะไร? ทำไมดูจริงจังและรีบร้อน " (ก๊อกๆๆ..) คริส! คริส เปิดประตูให้หน่อย ผมมีเรื่องจะคุยด้วย "

จะมาคุยอะไรแต่เช้ามืด อย่าคิดนะ! ว่าข้ามคืนแล้วจะลืม ไม่ตอบดีกว่า...เงียบๆ แล้วแอบฟังแบบนี้แหละ ดูดิ๊, ว่าจะพูดอะไรต่อ

ถ้าให้เดานะ.., ผมว่ามันกำลังเตรียมจะถีบประตูบุกห้องอีกแน่ๆ มาเลยไม่กลัวหรอก (โอ้ย!..) ถึงแม้ไหล่จะไม่ค่อยเป็นใจก็ตาม

" โอเค.. ถ้าคุณไม่อยากออกมาคุย ก็ไม่เป็นไร, แต่ผมรู้ ..ว่าคุณตื่นแล้ว และได้ยินทุกอย่างที่ผมพูด " รู้ดีไปอีก… ใครมันจะไปหลับต่อได้ เสียงดังครืดๆ!..ขนาดนั้น

" ผมขอโทษ...ที่ทำให้คุณตกใจและเจ็บตัว แล้วก็ขอบคุณ ที่ยอมให้อาศัยอยู่ด้วย ตั้งหลายวัน " ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด มึงเอาเงินฟาดหัวกู

" ผมไม่รู้ว่าเย็นนี้ จะได้มีโอกาสกลับมามั้ย? " พูดอะไร..ของมันอ่ะ? " ผมก็เลย...แค่อยากจะขอโทษคุณ…, ดูแลตัวเองดีๆนะครับ โชคดีนะ.…... (ปัง..) "

เสียงปิดประตูนั่น มันดังเหมือนกับจะไม่มีวันเปิดเข้ามาอีก ไหนจะคำพูดของไอ้สิงโต… เหมือนกับจะไปเสี่ยงตายอะไรสักอย่าง (โอ้ยยย!...จะไปไหนของมันวะ)

เออ.. แล้วผมจะเป็นเดือดเป็นร้อนทำไม? จริงๆ… ก็ควรจะดีใจด้วยซ้ำ ที่ไม่มีมันอยู่ขวางชีวิตการทำมาหากินของผม

แต่ถึงยังไง… ก็ควรจะจากกันไปดีๆดิ ไม่ใช่พูดๆ… แล้วก็ไปแบบนี้...

(ตกลงไอ้สิงโต...ไปไหนของมันวะ! ฟู่...)

โอ้ยยย! แล้วผมจะคิดถึงมัน เอ่อ.. หมายถึง เรื่องของมันทำไม? จะไปไหน...ทำอะไรก็ช่างหัวมันดิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักหน่อย

เลิกคิดๆ.. กินยาแล้วนอนต่อดีกว่า วันนี้อุตส่าห์อู้ไม่ยอมไปขายข้าว (ปวดไหล่อ่ะ) แล้วจะมัวมานั่งคิดอะไรอีก

ผมพึ่งเห็นรอยช้ำบนไหล่ โอโห..! ประทับตราให้จดจำมีครบทั้งห้านิ้วเลย ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน นี่แค่บีบยังขนาดนี้ไม่อยากจะคิด...

ถ้าเปลี่ยนเป็นตบ -_-|| ผมคงกระอักจมกองเลือดตายอยู่ตรงนั้น แหนะ..,ก็ว่าจะไม่นึกถึงแล้ว ตั้งแต่กินยาจนมากลิ้งอยู่บนที่นอนได้สักพัก

ผมยังเลิกคิดไม่ได้สักที นี่ตกลง….ผมกำลังคิดถึงมันจริงๆเหรอเนี่ย?..

00.30 am

หลับกำลังสบายแต่จู่ๆ....ก็ฝันบ้าอะไรไม่รู้!

~ ~ " สิงโต.. คุณฟื้นเดี๋ยวนี้นะ! จะมาหลับไปแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย..! สิงโต!..ๆ ๆ...สิงโต…...." ~ ~

,, พรึ่บ! ,,

แฮก.. แฮก.. แฮก..!

:

:

ฝันเหรอเนี่ย!...

มึงอาการหนักแล้วนะคริส ถึงขั้นเอาเค้าเก็บไปฝัน ว่าแต่ไอ้ฝันที่ว่านั่น… ทำไมมันน่ากลัวและเหมือนจริงเอามากๆ (มึงยังสบายดีใช่มั้ย?...สิงโต)

เช้าวันถัดมา...ผมเลยแวะไปใส่บาตรทำบุญสักหน่อย วันนี้ก็เลยไปจ่ายตลาดช้า และก็พลอยเปิดร้านสายไปด้วย

ส่วนไหล่ก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ถึงยังไม่หายสนิทมีเจ็บบ้างเป็นครั้งคราว แต่ใครมันจะไปนอนกินบ้านกินเมืองได้เป็นสามสี่วัน แค่วันเดียวก็เบื่อจะแย่

" หายไปไหนมาจ๊ะ? พ่อค้า "

" อ้อ.. ไม่ค่อยสบายอ่ะครับ "

" เหรอ? แล้ว… พ่อพนักงานเสริ์ฟสุดหล่อ ไปไหนซะแล้วล่ะ? "

" เอ่อ… ไปธุระครับ, วันนี้เค้าขอลาหนึ่งวันไปทำธุระ "

สถานการณ์จำใจให้ผมต้องโกหก ด้วยความที่ไม่รู้จะบอกกับพวกเค้ายังไง เพราะผมเองก็ยังคงหาคำตอบอยู่เหมือนกัน ว่าไอ้สิงโต...มันหายไปไหน ไปทำอะไรและตอนนี้… ยังคงปลอดภัยดี ใช่มั้ย?

23.18 pm

ผมนั่งมองประตูห้องของตัวเองแบบนี้ มาสองวันจะเข้าวันสาม แต่ก็ยังไร้วี่แววของคนที่จะเปิดเข้ามา (สิงโต….มึงอยู่ไหน?)

เอ้า, แล้วผมก็แว๊บชื่อมันขึ้นมา ในหัวสมองอีกแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ… อือ ยอมรับเลยก็ได้ ' ผมคิดถึงมัน ' คิดถึงแบบไม่รู้ว่าทำไม..

ไม่มีต้นสายปลายเหตุ... ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ เพราะผมกับมันก็พึ่งรู้จัก และเรา..ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน

หรืออาจจะเป็นเพราะความฝันนั่น และคำพูดสุดท้ายก่อนที่มันจะออกจากห้องไป ผมก็ยังไม่แน่ใจ

01.20 am

~ ก๊อกๆๆ… ก๊อกๆๆ… ~

♬…. ติ๊งต๊องๆ …. ~

ใครกัน!... ทั้งเคาะประตู และกดออดเสียงดังในยามวิกาลแบบนี้ แถมเสียงที่ว่า..ก็ดังมาจากหน้าห้องของผม

ค่อยๆย่องไปดูดีกว่า, แต่เออ...เดินไปดูดีๆที่ตาแมวก็ได้นี่หว่าไม่เห็นต้องย่องเลย สงสัยติดเชื้อความลึกลับมาจากมันนี่แหละ(^^)

เอ๋..? ไม่เห็นมีใครสักหน่อย.. หรือว่า… ผี! (º_º กลืนน้ำลาย) เรื่องนี้..ผมจะไม่ยุ่ง! งั้นขอตัวไปนอนต่อแล้วกัน….

~ ก๊อกๆๆ… ~

(สะดุ้ง !)

" เอาวะ!.. เปิดให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย "

,, แกร๊ก ! ,,

Q_Q …… สิงโต… ไอ้สิงโต… (เป็นลม)

" เห้ย คุณ!.., นี่ตกใจที่เห็นหน้าผม จนเป็นลมไปเลยเหรอเนี่ย…. (^_^) "

เช้าวันรุ่งขึ้น….

และวันนี้ ก็เป็นอีกวันที่ผมไม่ได้ไปเปิดร้าน เพราะตื่นมา...ไม่ใช่สิ! เรียกว่าฟื้นดีกว่า.. ก็ประมาณเก้าโมงกว่าแล้ว

แถมยังมีหน้าคมเข้มของไอ้สิงโต… มันมานั่งจ้องอยู่ใกล้ๆ (นี่ผมเป็นอะไรไป?..) แต่ช่างมันเถอะ, ไม่อยากรู้อะไรแล้ว แค่ลืมตามา…และเห็นว่ามันยังอยู่ดี ' ผมก็ดีใจ '

" อ่ะ นี่ข้าวต้ม, ผมทำมาให้.. กินซะ " หือ..! เมื่อกี๊มันบอกว่ายังไงนะ! ผมหูฝาดไปใช่มั้ย? ที่มันบอกว่าทำมาให้..

หน้าอย่างมันเนี่ยนะทำอะไรเป็นด้วย, ก็วันแรกๆที่เจอ..ผมยังสอนนู่นนี่นั่นอยู่เลย แล้วไปแอบทำเป็นตอนไหน..? " เอ้า! กินซักทีสิ นั่งจ้องอยู่ได้ เดี๋ยวก็เย็นกันพอดี "

โอ้ย ไอ้บ้า, กูพึ่งลืมตามึงก็โหดใส่เลยนะ " แล้วเนี่ย.. ก็เลิกคิดได้แล้วนะ ว่าทำไมถึงทำเป็น " มันมีพรายกระซิบว่ะ...ได้ยินที่กูคิดด้วย " ผมก็แค่เปิดYouTube แล้วลองๆทำตามดู "

หล่อ...ฉลาด… โอเค๊, (โอเค… อะไรของมึงคริส) เออว่ะ ผมคิดอะไรอยู่? " รีบๆกินซะ จะได้กินยา แล้วนอนพักผ่อน "

" แต่…"

" และคราวนี้อย่าดื้ออีกนะ! (ชี้หน้า) "

คร๊าบ...กูไม่ดื้อแล้วก็ได้ แต่กูแค่อยากจะบอกมึง ว่ากูไม่ได้ป่วย กูแค่เป็นลมมมมม…..

/ ห้องนั่งเล่น /

ที่ไม่ใช่! ห้องนั่งเล่นอีกต่อไป….

~ ครืดๆ…

" BS. ทราบแล้วเปลี่ยน "

" ทราบ เปลี่ยน "

" ขณะนี้.. เป้าหมายถูกจับกุม! แต่ยังมีบางส่วนที่หนีไปได้ เปลี่ยน "

" คอยจับพิกัดพวกที่เหลือไว้ให้ดี แล้วรายงานผมเป็นระยะ เปลี่ยน "

" รับทราบ พร้อมปฏิบัติการ เปลี่ยน "

~ ครืดๆ…

:

:

ผมสงสัยและอดที่จะแอบดูไม่ได้ เวลามันเข้าไปในห้องนี้…(ต้องมีบ้างหน่อยนึงแหละน่า) ทั้งที่จริงมันเคยห้ามผมไว้ตั้งหลายครั้ง แต่ว่าแฮร่ๆ.. (ก็มันอยากรู้ไง..?)

" (โป๊ก..!) "

" โอ้ย! คุณ...` ε ` "

แล้วผมก็โดนเขกกระบาลออกมาทุกครั้ง ที่ยื่นหน้าเข้าไป เหมือนมันจะรู้และพร้อมระวังตัวตลอดเวลา " คุณมีอะไร!? ผมกำลังทำงานอยู่! " เสียงเข้ม สายตาดุ.. ทำให้ผมคอหดอีกครั้ง

" ^-^|| แฮร่.., คุณทำงานอยู่เหรอ? งั้น.. ผมไม่กวนล่ะนะ " ไปสิ.. จะอยู่ให้มันจกตารึไง ไอ้คริส " เดี๋ยว! " แหนะ, จะเดี๋ยวทำไมอีก? " ตอนเย็น… คุณว่างมั้ย? ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย "

….แล้วฉันเลือกอะไรได้มั้ย?....เลือกที่จะไม่ไปได้รึเปล่า…,,, ก็ไม่ได้ไง! ยืนจ้องตาจะตาถลนแบบนั้นขืนปฏิเสธไป...มันอาจจะโมโหแล้วขวักปืนออกมายิงผมก็ได้,,, คนห่าอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ,,,

/ ภัตตาคารหรู /

ใจกลางกรุงเทพฯ….

บรรยากาศดูหรูหรา มีเสียงไวโอลินประกอบขณะนั่งรับประทานอาหาร แต่ว่า...ถ้ามองไปรอบๆ ผมว่าที่นี่คงไม่เหมาะกับผมสักเท่าไหร่

หรืออาจจะไม่ใช่ที่ของผมเลยซะด้วยซ้ำ.., โดยรวมดูหรูหราสวยงามก็จริง แต่ทุกคนที่มาล้วนแล้วแต่มีอะไรแอบแฝงกันทั้งนั้น

อย่างโต๊ะฝั่งตรงข้ามใกล้ๆกัน ก็มีบอดี้การ์ดตั้งสี่ห้าคนยืนล้อมรอบคล้ายๆ...กับพวกมาเฟีย, โต๊ะถัดไปก็อีก หน้าตาหยั่งกับโจรป่ายืนคุมเข้มสายตาดุ (O_o ! นั่น..) มันมองมาทางผมด้วยน่ากลัวชิปเป๋ง!

" คุณเป็นอะไรไปรึเปล่า? ทำไมเงียบจัง "

" ผม.. ถามอะไรคุณหน่อยสิ "

" อือ ว่ามา.. "

" คุณพาผมมาที่นี่ทำไมเหรอ? "

" (ยิ้มอ่อนๆ) ผมก็แค่… อยากจะเลี้ยงขอโทษคุณ ที่หลายวันก่อน..ผมทำให้คุณเจ็บ แล้วก็ตกใจ "

" คุณพาผมมาแค่นี้...จริงๆเหรอ (น้ำเสียงไม่ไว้ใจ) "

" อื้อ จริงสิ, คุณอยากกินอะไร? สั่งได้ตามสบายเลยนะ "

" เอ่อ.. ถ้าคุณอยากจะเลี้ยงขอโทษผมจริงๆ งั้นช่วยตามใจ...อะไรผมหน่อยได้มั้ย? "

" ...?... อืม..ได้สิ, คุณอยากให้ผมทำอะไร? ว่ามาเลย "

~ ฟู่…. โล่งอก

(...นึกว่าจะโดนฟาดข้อหาเรื่องมากซะแล้ว…)

:

:

/ ชายสี่ริมฟุตบาท…. /

" เนี่ยเหรอ? ที่คุณอยากให้ผมตามใจ "

" อือ… ผมถนัดอะไรแบบนี้มากกว่า "

" โธ่เอ๊ย แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก "

" ก็คุณไม่ได้ถามหนิ แล้วอีกอย่าง...ไอ้ที่เหน็บอยู่เอวคุณอ่ะ ใครมันจะไม่กลัว "

" คุณ ผมเป็นแค่…… ช่างมันเถอะ! เอาเป็นว่า แค่พกมันไว้ป้องกันตัวเฉยๆ ไม่ได้จะเอามาทำอะไรสักหน่อย เลิกกลัวได้แล้ว...เข้าใจมั้ย? (วางมือเบาๆบนหัวอีกฝ่าย) "

เอะอะก็จับก็ลูบจัง หัวเนี่ย!..คนนะ ไม่ใช่ลูกหมา (#^ ^#)

ที่ไอ้สิงโตมันบอกว่า…..(" ตอนเย็น คุณว่างมั้ย? ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย " )......อันที่จริง มันไม่ได้อยากจะให้ผมไปเป็นเพื่อนหรอก

แต่ว่า.. มันอยากจะพาผมไปเองมากกว่า เพราะอยากเลี้ยงขอโทษ ที่ทำให้ผมเจ็บตัว (แล้วทำไม? ไม่ชวนตรงๆ)

คงกลัวผมจะไม่ไปล่ะมั้งเลยหาเรื่องขู่ไว้ก่อน ถ้าบอกอย่างงี้ตั้งแต่แรก..มีเหรอ?จะไม่ไป ใครมันจะไม่ชอบของฟรีบ้าง

แต่ถึงจะเป็นของฟรียังไง ถ้าต้องให้ไปนั่งแล้วรู้สึกอึดอัดแบบนั้น…ผมคงไม่เอา สุดท้ายก็เลยอ้อนวอน ให้พามาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวริมฟุตบานี่แทน

นั่งชิวๆ..ไม่ต้องหวือหวาแต่ก็อิ่มท้องได้เหมือนกันที่สำคัญ… ไม่ต้องคอยมานั่งระแวง ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?

" (เรอออ…!) อุ้ย, ขอโทษครับ " เสียงเรอของไอ้สิงโต ดังไปถึงโต๊ะข้างๆจนทุกคนหันมามอง

" ไงคุณ.. อิ่มล่ะสิท่า "

" มากเลยครับ ตั้งสี่ชามแหนะ ´ヮ` "

แบบนี้แถวบ้านไม่ได้เรียกว่ากิน แต่เรียกว่าแ….." งั้นเรากลับกันเถอะ ผมง่วงแล้วอ่ะ " หนังท้องตึง~หนังตาหย่อน

เป็นโรคที่แก้ไม่หาย พออิ่มท้องทีไรหนังตาจะติดกันทุกที " โอเค.. เดี๋ยวผมไปจ่ายตังค์ก่อน " และจังหวะที่กำลังนั่งรอ….

" ช่วยด้วย!ๆ… โจรกระชากกระเป๋า "

เสียงเอะเอะโวยวาย ร้องขอความช่วยเหลือมาแต่ไกล ทุกคนต่างลุกพรึ่บอย่างพร้อมเพียง แต่ไม่ทันที่จะได้… (ปัง !! ) ...นั่นไง! กูว่าแล้ว,

ร่างกำยำสูงใหญ่ที่กำลังจะวิ่งผ่านหน้าร้าน ล้มลงพร้อมกับกระเป๋าในมือ ด้วยกระสุนเพียงหนึ่งนัดที่ขา " นี่กระเป๋าคุณใช่มั้ยครับ? " สิงโตถาม พร้อมกับยื่นกระเป๋าคืนให้ผู้หญิงคนนั้น

แต่…, สายตาหนะ! ไม่ต้องส่งก็ได้ม้างงงง… " ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณ...ชั้นต้องแย่แน่ๆเลย " ยัยนี่ก็เหมือนกัน ส่งสายตาอยู่นั่น..! ได้กระเป๋าแล้วก็ไปสิ

" ไม่เป็นไรครับ, งั้นเดี๋ยวถ้าเคลียร์ตรงนี้เสร็จ ผมขออนุญาต..ไปส่งคุณที่บ้านนะ เป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียว มันอันตรายครับ " อื้อหือ..! ปรี๊ดเลยๆ… ปรี๊ดเลยยยย (มึงเป็นอะไรคริส!?) เออ จริงด้วย…ผมเป็นอะไร

โอ้ย! ช่างแม่ง จะไปส่งใครก็เรื่องของมัน งั้นกลับบ้านเลยดีกว่า… " คุณ.. งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ " ไม่อยากเป็นก้างขวางคอใคร..." เดี๋ยว ! , คุณต้องไปกับผม "

จะให้ไปทำไมอีก " คุณจะไปส่งเธอไม่ใช่เหรอ? "

" ใช่, แต่คุณต้องไปกับผมด้วย " อะไรของมึง! อยากไปส่งคนอื่น..จะมาเดือดร้อนกูทำไม

" ไปทำไม..ไม่เอา! ผมง่วง " แหนะ จ้องๆ..! จะแดกหัวกูอีกแล้วนั่น " จะไปดีๆมั้ย !? " อึก !..(กลืนน้ำลาย) กูไปดีๆก็ได้.. ไม่ต้องขู่

เซ็งเป็ด เซ็งไก่ เซ็งห่าน!... สุดท้ายผมก็ต้องไปเป็นเพื่อนไอ้บ้านี่ เพื่อไปส่งผู้หญิงคนนั้น ‾︿‾ ! (ใช่เรื่องของกูมั้ย) ง่วงก็ง่วง.. ตาจะปิดไม่ปิดแหล่

พอขากลับ.., ขึ้นแท็กซี่ได้ผมเลยทิ้งตัวหลับ ไม่สนใจแม่ง มารู้สึกตัวอีกที…. ก็ตอนอยู่บนเตียงในห้อง แถมชุดที่ใส่ไปข้างนอก ยังถูกเปลี่ยนให้เป็นชุดนอนเรียบร้อยเลย

ดูมัน!.. ดูมันมองผม ทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ย คิดอะไร?ของมันอยู่.., เออ จริงสิ! ก็เมื่อคืนมันเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ผมนี่หน่า

ถ้าอย่างงั้น...มันก็เห็นของผมหมดแล้วอ่ะดิ! O_o ไม่อ่ะ ไม่จริง… " คุณยิ้มอะไร !? " เข้มไว้ก่อนไง..จะได้ไม่กล้าแหย่ แต่เอาจริงๆทำยังไงมันก็ไม่กลัวผมหรอก

" คุณนี่ขี้เซาเนอะ ขนาดปลุกตั้งหลายทียังไม่ยอมตื่น แบกขึ้นมาถึงบนห้องก็ยังหลับสนิท จนกระทั่ง….ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณเสร็จ ก็ยังหลบปุ๋ยอยู่เลย.. ^‿^ "

ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้บ้าเอ๊ย, ดูมันทำหน้าดิ ยิ้ม….อะไรอยู่ได้ (#^.^#) " แล้ววันนี้.. ไม่ทำงานรึไง? " เฉไฉไว้มันจะได้ลืม แล้วเลิกแซวผมสักที " ผมว่าคุณ ควรกินอาหารเสริม หรือไม่ก็ออกกำลังกายบ้างนะ "

พูดอะไรของมัน แล้วทำไม..? ผมต้องกินอาหารเสริม กับออกกำลังกายด้วย !..? " คุณพูดอะไร? แล้วทำไมผมต้องทำตามด้วย " นั่น! ดูสายตา เหมือนมันอ่านกินผมอ่ะ..,

" ผมว่า… (กระซิบ) คุณเล็กไปนะ "

⊙_⊙ เ ี่ย ! มึงพูดอะไร ไอ้บ้าเอ๊ย, กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะโว้ยยย... กู.. ไม่ได้เล็กสักหน่อย

- ε - หน๊อย..! บังอาจมาว่าผม คอยดูนะ จะเล่นฟิสเนตทุกวันให้ปึ๋งปั๋งกว่ามันเลยคอยดู หึ!

/ Training Ground Bangkok /

ช่วงเย็นของทุกวันหลังปิดร้านเสร็จ ผมมาที่นี่เพื่อจะลบคำสบประมาทของไอ้บ้านั่น และวันนี้ ก็ได้เจอกับเทรนเนอร์สักที หลังจากที่นัดไว้หลายวัน

ส่วนก่อนหน้านั้นก็เล่นแบบโงๆปลาๆ ไม่ได้หักโหมอะไรมาก " ใจเย็นๆนะครับ ยังไม่ต้องหักโหม.. 1.. 2.. 3.. ฯ… 10.. ดีมากครับ " ผมแอบกลืนน้ำลาย (เฮือก!) ตอนที่เห็นหุ่นพี่เค้าครั้งแรก

ต่อให้เป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ, หุ่นบิ๊กกล้ามแน่นขนาดนั้น..มันต้องมีสั่นๆกันบ้าง " ไหวมั้ยครับ? ไปต่อเลยมั้ย.. " ผมว่าผมไหว และอยากจะไปต่อ

แต่พอกำลังจะอ้าปาก ก็มีมารผจญซะงั้น " ไม่ไหวครับ!.. " เอ๊า..ไอ้นี่! มึงมาจากไหน ปฏิเสธแทนกูเฉย " ผมว่าเพื่อนผมเหนื่อยแล้วแหละ เดี๋ยวผมดูแลต่อเอง.." อะไร?.. ไม่ต้อง กูมีเทรนเนอร์..

" งั้น.. เอาไว้ต่อพรุ่งนี้ก็ได้ครับ " เห้ย!..พี่ อย่าทิ้งผมดิ อย่าพึ่งไป รอผมด้วยยย….. " ไป! กลับบ้าน " อะไรอ่ะ? อยู่ดีๆก็เสียงดังใส่ กูกลัวนะโว้ย! " คุณเป็นบ้าอะไร? ห๊ะ!.. ผมก็เล่นอยู่ดีๆของผมอ่ะ <`～´> "

นอกจากไม่ตอบ แล้วยังจ้องหน้า.. เหมือนจะแด-กูได้ทั้งตัว(º_º) ฮึก..! " แล้วจะกลับ.. ตามที่บอกมั้ย !? " อื้อ..หืออออ, ถ้าจะขนาดนี้ งั้นกูกลับเลยก็ได้

22.09 pm

,,, ระเบียงห้องที่ไม่ได้กว้างมาก แต่ผมก็ชอบมายืน…. เวลาเซ็งๆ ( ´ ー ｀) ,,,

:

:

" คุณ.. มายืนทำอะไรตรงนี้อ่ะ ไม่รีบเข้านอนเหรอ? "

"........." (หือ..! กลิ่นเบียร์โคตรเหม็น มึงอาบมารึไง!..)

" ทำไมคุณไม่คุยกับผม!! ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วนะ "

" ผมขอตัวนะ.. ง่วงแล้ว "

" เดี๋ยว! คุณไม่ได้ยินที่ผมถามเหรอ!? "

" ไม่อยากคุย! ไม่มีอารมณ์ "

" (หมับ!) งั้นคุณให้ผม… ช่วยปลุกอารมณ์ให้มั้ยล่ะ? ห๊ะ.. " ค่อยๆเอียงหน้าใกล้ยื่นปากจะจูบแต่….

ผลัวะ ! (อะเฮือก..)

...เข้าเป้าเต็มๆ…

รออะไรล่ะ!..วิ่งสิคริส เดี๋ยวมันฟื้นตัว, หมั่นไส้ เอะอะก็ขู่.. เดี๋ยวสักพักก็เสียงดัง แถมยัง….จะมาจูบกูอีก (สงสัย?หน้าเหมือนเมียเก่า)

แต่มึงลืมอะไรไปมั้ย? กูเป็นผู้ชายไม่ใช่!ผู้หญิงจะมาจูบ… มั่วซั่วแบบนี้ได้ยังไง ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะเว้ย.. ε

( S; คุณแสบมากนะคริส! ที่กล้ามาทำกับผมแบบนี้.. แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ผมไม่ปล่อย!ให้คุณลอยนวลง่ายๆหรอก..จะบอกให้ )

:

:

สมน้ำหน้าใครใช้ให้มาหื่นใส่ ป่านนี้..คงช้ำในไปแล้ว ถึงขาผมจะเล็กแต่ความแรงของฝีเท้า และน้ำหนักที่ส่งไปเมื่อตะกี๊ ก็น่าจะไม่เบาอยู่

ป่านนี้คงนั่งจุกจนหน้าเขียว หรือไม่ก็เมาหลับอยู่ที่ระเบียงนั่น.., เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคริส มันก็ต้องเจอดีแบบนี้ล่ะน้า...(─‿─) หึ ๆ…

ผ่านไปไม่ถึง 10นาที….

( S; ร้ายนักใช่มั้ยคริส !? เดี๋ยวคุณก็รู้…ว่าไม่ควรลองดีกับผม และถ้าวันนี้ผมไม่ได้เอาคืน อย่าคิดนะ.., ว่าจะได้หลับอย่างสงบสุข )

ปึ้ง!ๆๆ… ปึ้ง!ๆๆ…

'....เสียงทุบประตู ที่ดังสะเทือนราวกับจะทะลุ ทำให้ใครบางคนสะดุ้ง…, และเผลอวิ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำ….'

"...อิหยังวะ!..." (ปึ้ง!ๆๆ…) ผมว่า เสียงมันดังมาจากหน้าประตูห้องนอนนะ (ปึ้ง!ๆๆ ๆๆ!…)

ชัดเลย,ไม่ต้องคิดนาน มีมันคนเดียวแหละที่จะทำแบบนี้ในห้องผม (ปึ้ง!ๆๆ ๆๆ ๆๆ!…)

โอ้ย!..ไอ้บ้า มึงหยุดเคาะสักห้าวิได้มั้ย!?เดี๋ยวข้างห้องเค้าก็มาด่า -่อเอาหรอก

" คริส! เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้! (เสียงเข้มดูเกรี้ยวกราด) " ไอ้บ้า กูจะออกไปให้โง่รึ ?.. " ไม่ออก! คุณมีอะไรก็รีบพูดมาตรงนี้เลย " ขืนออกไปตอนนี้..มีหวังโดนไอ้สิงโตมันหักคอแน่ๆ

" ถ้าคุณยังไม่ออกมา.. ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ.. (แกร็ก ๆ..) " นั่นไง..! ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างนอกจากเสียงขู่ของมัน แล้วถ้าผมไม่เปิดมันจา…(เปิดก็ตาย ไปเปิดก็ตาย.. โอ้ยยย! เอาไงดีวะ)

" ผมนับหนึ่ง.. นับสอง.. แล้วก็.. (ปั้ง!!) " เ ี่ย! มันยังนับไม่ถึงสามก็ยิงแระ แล้วผม...จะรอดมั้ยเนี่ย -_-! (สั่นแหงกๆ อยู่ข้างเตียง) " คริส!.. อยู่ไหน?ออกมาเถอะ ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก "

ตอนนี้...ผมอยากจะหายตัวได้ หรือไม่ก็มุดเข้าไปที่ใต้เตียงนี่ แต่ว่า..ขาผมมันชาไม่ยอมขยับ ฮือออ… ทำยังไงดี (เตี่ย ม๊า อากง อาม่า , ช่วยคริสด้วย..!)

" อยู่นี่เองเหรอ? เจ้าลูกไก่....คริส " O_o !! งือออ.. มันเห็นแล้ว มันเห็นแล้วววว!.. ผมต้องโดนเชือดแน่ๆเลย, แต่เอ๊ะ..เมื่อกี๊ มันเรียกผมว่ายังไงนะ ลูกไก่ อย่างงั้นเหรอ?... ไม่! ผมไม่ยอมเป็นลูกไก่ในกำมือเด็ดขาดดดด!...

" ว่ายังไงล่ะครับ ไม่หนีแล้วเหรอ.." ก็หนีไม่ได้ไงโว้ยยย…(เอามือออกไปจากหน้ากู…!) " ตัวสั่นเชียวนะ กลัวเหรอครับ.. ฮึ (กระซิบ) " ไม่ได้กลัวสักหน่อย ฮรึก … แต่ไม่มีทางหนีไง..

" โอ๊ะๆร้องไห้ด้วยเหรอ? น่าสงสารจังเลยเนอะ.., ทีเมื่อกี๊.…ยังเก่งอยู่เลยนะ (กระซิบอีกรอบ) " ฮือออ… ไอ้โรคจิตเอาหน้าออกไปไกลๆ เดี๋ยวนี้ " แต่ถึงคุณจะร้องไห้.. จนน้ำตาหมดตัว…

วันนี้ ผมก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ! (กระชาก) " เห้ย.. มึงจะทำอะไรกู…..." (ผลัก.. หมับ!) "

,,,ตุบๆ ~ ตุบๆ,,,….. ออก.. ออกไปจากตัวกู..เดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า

~ ตุบๆ…

…ตุบๆ ~

" คุณนี่… น่ารักดีเหมือนกันเนอะ ผิวก็ขาวหน้าก็ใส..(ลูบ)..จมูกนี่… โง้งสวยกว่าผู้หญิงซะอีก " แต่กูไม่ใช่ผู้หญิงไง.. ออกไป! ไอ้บ้าฮรึก…

ยิ่งภาวนาให้มันออกห่างจากตัวมากเท่าไหร่ แต่เหมือน… มันยิ่งขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากเท่านั้น…

" ส่วนปากนี่...(ลูบเบาๆที่ปากของอีกฝ่าย) ก็นิ่มจนน่าจูบ " ⊙﹏⊙! ไอ้บ้า พูดอะไร?.. เอามือออกไปจากปากกูนะ " งั้นผมขอ…" ไม่! ออกไป (หันหน้าหนี) " ขนาดนี้แล้ว…ยังจะหนีอีกเหรอครับ " ยิ่งเบี่ยงหนีมันก็ยิ่ง……..

" KISS…. (จ๊วบ!) "

~ ตุบๆ..

..ตุบๆ ~

:

:

" ไง ตาค้างเลยเหรอครับ, ว่าแต่ คุณชอบจูบของผมมั้ย? "

" ออก.. ออกไป เดี๋ยวนี้.. (เสียงสั่นๆ) "

" (─‿─) หึ.. นี่แค่เตือนนะคริส ต่อไปถ้าคุณยังดื้ออีก… (กระซิบ) ..ผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ... (ฟืดดด) "

ก่อนไป ยังจะมีหน้ามาหอมอีก (ไอ้บ้าเอ๊ย..!) กูเกลียดมึงงงงงงงง……….

ถึงสมองจะบอกว่าเกลียด แต่ความรู้สึกข้างในก็ใช่ว่าจะคิดแบบนั้น เสมอไปซะเมื่อไหร่… แทนที่จะทำให้ตัวเองนอนหลับ และหาวิธีแก้แค้นในวันถัดไป

แต่ผมกลับนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน พยายามข่มตาให้หลับเท่าไหร่ ภาพนั้นกลับยิ่งสะท้อนเข้าเต็มสองตา

รสจูบละมุน… ลมหายใจอุ่นๆ… ไหนจะสายตานั่นอีก…..

≧﹏≦ (โอ้ย… จะคิดทำไมนักหนา)

จริงๆควรจะโกรธ แล้วอัดหมัดเข้าที่หน้าของมันอย่างเต็มแรง แต่ผม..ดันมัวแต่อึ้งและปล่อย…. ให้มันจูบอย่างลอยนวล

:

:

พลิกทางซ้าย… (ทำไม..?ปากไอ้สิงโตมันนิ่มจัง..≧,≦) พลิกทางขวา… (ลมหายใจ...ก็อุ่นชะมัด) พลิกอีกที… (สายตานั่นจริงจังไปมั้ย) โอ้ย…! นอนได้แล้วคริส,

กลิ้ง ๆ ๆ ๆ….

..… ตุ๊บ ! โอ้ยยย!

(นั่นไง.. แล้วก็เจ็บตัวอีกจนได้)

ผมคิดถึงไอ้บ้านั่น.. อ้อ ไม่ใช่สิ, คิดถึงเรื่องนั้นจนเผลอกลิ้งตกเตียง (โอยยย...เจ็บๆๆ) หลังกระแทกดังปั้ก! จะหักรึเปล่าก็ไม่รู้ส่วนขาก็เคล็ดไปเลยข้างนึงแล้วพรุ่งนี้...ผมจะไปขายข้าวยังไง…. เพราะไอ้บ้านั่นแท้ๆเลย # ε #

เช้าวันรุ่งขึ้น…

" คริส.. ทำไมคุณเดินแบบนั้นอ่ะ? "

" ไม่.. ไม่ต้องยุ่ง! เรื่องของผม "

" นี่ ผมถามดีๆนะ จะกวนทำไม? "

" (เดินต่อไม่สนใจ) "

" เดี๋ยว! แล้วนี่คุณจะไปไหน.."

" ผมก็ไปทำมาหากินของผมหนะสิ ส่วนคุณอ่ะ หลบไปได้แระ "

" หยุด! "

" อะไรอีก..หลบไป! ผมจะไปจ่ายตลาด "

" ไม่! ผมไม่ให้คุณไป เดี้ยงแบบนี้... จะไปยังไงไหว (หมับ) "

" เห้ยคุณ ปล่อย! มาอุ้มผมทำไมเนี่ย (ดิ้นๆ) "

" อยู่เฉยๆเถอะ เดี๋ยวก็เจอดีอีกหรอก "

" ( นิ่ง.. นิ่งเลยคราวนี้ ) "

อยู่ดีๆไอ้สิงโตก็เดินมาตัดหน้า แล้วอุ้มผมไปนั่งที่โซฟาไม่ยอมให้ไปจ่ายตลาด บอกว่าเดี้ยงขนาดนี้จะไปยังไง ...เพราะใครล่ะไอ้บ้าเอ๊ย, แถมยังจะมีหน้ามาถอดกางเกงผมอีก (ถอยไป!..ไอ้ลามก)

" คุณ อยู่เฉยๆได้ป่ะ จะดุ๊กดิ๊กทำไม? "

" ก็คุณจะถอดกางเกงผมอ่ะ! "

" ผมแค่จะขอดูขา ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย หรือว่า…. คุณคิดว่าผมจะทำอะไร? (จ้องใกล้ หน้าตากะลิ้มกะเหลี่ย) "

" ไม่..ไม่ได้คิดโว้ย จะดูก็รีบดู แล้วออกไปห่างๆผมได้แระ "

" ทำไม คุณกลัว….อดใจไม่ไหวเหรอ? "

" หนิคุณ!.."

" ^ヮ^ คุณนี่.. น่ารักจริงๆเลย ผมถึงได้ชอบแหย่นี่ไง "

(ไอ้โรคจิต!.. มึงชอบแต่กูไม่ชอบไง)

" โอ้โห...ทำไมมันเขียวขนาดเนี๊ย! ล้มในห้องน้ำเหรอ? แล้ว..หัวฟาดมั้ย เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า ไปเอ็กซเรย์มั้ยคุณ? (สำรวจทั่วทั้งตัว) "

" โอ้ย คุณ.. ผมก็แค่ตกเตียงไม่ได้เป็นอะไรมาก ถอยไปได้แล้ว "

" ฮึ!.. คุณว่ายังไงนะ ตกเตียง..อย่างงั้นเหรอ? (จ้อง) "

(มันจะรู้มั้ย ว่าผมตกเตียงเพราะอะไร)

" โธ่เอ๊ย.. ไอ้ลูกไก่ วันหลังก็ระวังหน่อย, งั้น คุณรอผมอยู่ตรงนี้ แล้วห้าม! กระดุกกระดิกไปไหน เข้าใจมั้ย? เดี๋ยวผมมา "

" งึกๆ.. "

" ดีมาก.. พูดง่ายๆ น่ารักๆแบบนี้สิ ผมชอบ "

(โอ้ย...หัวยุ่งหมดแร้ว)

" ไปล่ะนะ เดี๋ยวมา (-‿◦) "

(รีบมานะ เอ้ย..ไม่ใช่! ไปแล้วไปรับเลย ชิ่วๆ ε..)

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…

:

:

, , แกร๊ก , ,

" คริส…, อ้าว หลับไปซะแล้ว "

( S; เวลาคุณอยู่นิ่งๆแล้วเชื่อฟังผมแบบนี้ ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เสียอย่างเดียว...เผลอเป็นไม่ได้ ต้องมาแว้งกัดผมทุกที, แต่ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวผมจะปราบพยศคุณเอง (￣∀￣)

แปดโมงเช้าของวันถัดมา….

ตาเล็กกระพริบปริบๆ พร้อมกับยื่นมือไปหยิบนาฬิกาที่หัวเตียง " เห้ย! แปดโมง.. โอ้ย วายหมดแล้วมั้งตลาดเนี่ย ทำไม..ไอ้สิงโตมันไม่ปลุกวะ " (บ่นๆก่อนลุกจากที่นอน)

:

;

" เอ๋.., ทำไมเงียบจัง? แล้วสิงโตหายไปไหน…"

~ ~ ฟุดฟิดๆ…. ฟืดๆ… ฟืดดด ~ ~

" กลิ่นอะไรอ่ะ?.. หอมจัง "

….ย่อง ๆ ๆ…. " คุณตื่นแล้วเหรอ? " เ ี่ย! ตกใจหมด มาเงียบๆอีกแล้วนะ

" อือ.. กำลังจะไปตลาด แล้วนี่คุณ.. ออกไปไหนมา " เอ้า.. ถามแล้วก็ตอบ ยิ้มอยู่ได้

" ผมออกไปซื้อข้าว กับยามาให้คุณ ก็...หุงไม่เป็นอ่ะ ＾ｖ＾ ! " เดี๋ยวนะ !.. หุงข้าวไม่เป็น แล้วไอ้ที่อยู่ในกระทะล่ะ คืออะไร?..?

" แล้วก็… ไม่รู้ว่าผัดพริกแกงปลาหมึกที่ทำไว้ มันจะกินได้รึป่าวนะ ผมพึ่งหัดทำอ่ะเห็นคุณเคยบอก...ว่าชอบกิน " ผมไปบอกมันตอนไหนวะ..? ลืมไปแล้วอ่ะ

" ขอบ.. ขอบคุณนะ, แต่เดี๋ยวผม จะไปตลาดก่อนแล้วจะกลับมากิน " ฮึ, สีหน้า… แววตาเปลี่ยน มันคิดอะไรอีกแล้ว -_-||

" วันนี้คุณ..ไม่ต้องไปขายข้าวหรอก ไปกับผมดีกว่า "

" จะบ้าเหรอคุณ เมื่อวานก็ปิด วันนี้ก็ปิด ช่วงนี้ปิดร้านบ่อยมาก.. ลูกค้าหายกันหมดพอดี "

" ไม่หายหรอกน่า เดี๋ยวผมช่วยกู้คืนให้ "

(ไอ้บ้า..! คนนะ ไม่ใช่ซอฟต์แวร์)

" ไม่อ่ะ วันนี้ผมไม่ไปกับคุณ ผมจา.."

" หยุด! เราเคยคุยกันว่ายังไง!? "

(นั่นไง… สายตาอำมหิตเริ่มมาล่ะ)

" หนิคุณ จะบังคับอะไรนักหนาวะ! ผมแค่.."

" หยุดเถียง! แล้วไปกินข้าวอาบน้ำซะ, หรือว่า…. (เลียปาก พร้อมกับค่อยๆขยับเข้าใกล้) ...คุณจะให้ผมอาบให้ ฮึ.."

" ..บ้า! คุณ…คุณมันบ้า ไอ้..ไอ้โรคจิต (หน้าแดงวิ่งเข้าห้องไป) "

( S; ชอบให้บังคับอยู่เรื่อย ขาก็ยังไม่หายแล้วมาทำอวดเก่ง, ผมแค่เป็นห่วงคุณนะ… เจ้าลูกไก่ o^^o )

/ Major Cineplex /

" คุณพาผมมาที่นี่ทำไม? ผมไม่ได้อยากดูหนัง " หน้าบู้บี้ดูหงุดหงิด

" แต่ผมอยากดู.. (ยักคิ้ว) "

" แล้วทำไมไม่ไปชวนคนที่เค้าอยากดูเล่า! มาชวนผมทำไม.. ผมอยากขาย.."

" หยุด! เลิกบ่น แล้วก็รีบเดิน (จ้อง) "

( - ε - หยุดก็ได้วะ.. ไม่ได้อยากดูหนังสักหน่อย ชี่…)

:

:

บรรยากาศภายในโรงหนัง….

~ ~ 555555…. 5555555….. " เห้ยคุณ ดูนั่นดิ, ตัวก็ดำ คิ้วก็หาย ยังมาเก็กใส่นางเอกอีก… 5555 ไอ้ ขี้เหร่เอ๊ย…. 5555 5555… "

( หือออ.., ไม่หรอก คริสคง...หมายถึงพระเอกในเรื่องแหละ＾∇＾!! )

" หนิ, คุณ… ไม่ได้หลอกด่าใครใช่มั้ย? "

" แล้วผมจะไปหลอกด่าใครทำไมเล่า คุณนี่..ถามแปลก "

" จริงนะ "

" เอ้อ..! เลิกสะกิดได้แล้ว ผมจะดูหนัง "

( ไหนบอกว่าไม่อยากดู…, ∩_∩ เจ้าลูกไก่เอ๊ย… )

~ ~ ~

" คุณ อยากไปไหนอีกมั้ยครับ? "

" อือ.. ไม่แล้วอ่ะ, ผมรู้สึก..ปวดๆขา สงสัยมันยังช้ำข้างในอยู่ "

" งั้น.. กลับบ้านเลยมั้ยครับ? หรือจะไปหาหมอก่อนดี "

" ไม่เอาอ่ะ กลับบ้านเลยดีกว่า ผม… กลัวเข็ม "

" ^_^ ได้ครับ, งั้นเรากลับ.. "

~ ครืดๆ ๆ…. (เสียงจากกระเป๋าที่คาดเอว)

" คริส.. เดี๋ยวผมมานะ " ถอยออกห่าง เพื่อมายืนคุยอีกมุม

:

;

" ST ทราบแล้วเปลี่ยน ~ "

" ทราบเปลี่ยน "

" เบาะแสรายงาน ว่าผู้ต้องสงสัยแอบแฝงตัวในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง พิกัดได้ถูกส่งไปแล้วฝากคุณช่วยติดตามด้วย เปลี่ยน.."

" รับทราบ พร้อมปฏิบัติทันที เปลี่ยน "

( ผมไม่อยากทิ้งคุณในเวลานี้เลยคริส…, แต่ผม..ให้คุณไปด้วยไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะครับ )

:

:

" แล้วนั่นไอ้สิงโต.. มันจะไปไหน? เห้ย, มาทิ้งกันแบบนี้ไม่ได้นะ.. พามาแล้วก็พากลับด้วยดิ.. สิงโต!.. สิงโต.. ไอ้สิง.. (โอ้ย!) ขา แม่ง…"

แม้แต่แรงเดินยังหมด ถ้าให้วิ่งตามก็คงไม่ไหว แล้วนั่นสิงโตมันจะรีบไปไหน..? ถอยหลังไปคุยซะไกล แล้วยังมาเดินหนีไปอีก 😗... วันหลังไม่มาด้วยแร้ว…

:

:

23.48 pm

ไอ้สิงโต..(หึ).., ไอ้คนบ้า อยู่ดีๆก็มาบังคับให้ไปเป็นเพื่อน แล้วมาทิ้งกูเฉย(-ε-) ไม่อยากคุยด้วยแร้ว!.. คอยดูถ้ากลับมานะ จะฉอดให้หูดับไปข้างนึงเลย

แต่จะว่าไป...นี่ก็ห้าทุ่มกว่าจะเที่ยงคืนอยู่แล้วสิงโตมันยังไม่กลับมาอีก (ไปไหนของมัน?..) หวังว่า… คงจะไม่หายไปเหมือนตอนนั้นอีกนะ กูไม่อยากฝันร้ายอีกนะโว้ย..

" " ใช่ครับ, มันไม่ใช่ฝันร้าย.. แต่มันเป็นเรื่องจริง ที่ผม..ต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าเค้าเป็นใคร?กันแน่ และไปทำอะไรมา ถึงได้...กลับมาในสภาพที่ถูกยิงเช่นนี้,

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ….ก็ถูกไล่ยิง ? แต่รอบนี้ ผมคงต้องระวังมากขึ้น เพราะไอ้สิงโต...มีไหวพริบขั้นเทพ และฉลาดเป็นกรดเลยทีเดียว " "

:

:

ก๊อกๆๆ… ก๊อกๆๆ...

" สิงโต..! "

แกร็ก แอด...

…เห้ย !...

ร่างที่อยู่ตรงหน้าล้มลงมาหาผม และสิ่งที่เห็น… ไหล่ข้างขวาถูกยิงมีเลือดไหลเต็มไปหมด แล้วก็ที่ขาซ้ายนั่นอีก

" คุณ!ๆ.. คุณไปทำอะไรมา? ถึงได้ถูกยิงเลือดอาบขนาดเนี๊ย!.. "

" คุณ...ช่วยเรียก...หมอ...ให้ผม..ก่อนได้มั้ย? (น้ำเสียงแผ่วเริ่มหมดแรง) "

" เออ..จริงด้วย!, คุณ ทำใจดีๆไว้ก่อนนะ แล้วผมจะรีบกลับมา "

ด้วยความที่ผมเป็นคนแข็งแรงไม่ค่อยป่วย หรือจะเรียกได้ว่า… ไม่รู้จักทางเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ผมเลยไม่มีเบอร์หมอ

หรือพวกติดต่อรักษาอะไรทั้งนั้น แต่โชคดี...ที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากคอนโดมาก ผมเลยซิ่งพี่วินและตามหมอมาได้ทัน

" หมอไม่รูนะครับ, ว่าคนไข้ไปทำอะไรมา แต่ควรรีบไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลจะดีกว่า ก่อนที่แผลจะติดเชื้อและอักเสบไปมากกว่านี้.., งั้นหมอขอตัวนะครับ "

" ขอบคุณครับหมอ สวัสดีครับ "

ผมก็อยากทำตามที่หมอแนะนำนะ แต่ไอ้บ้าสิงโต..ต้องไม่ยอมแน่ๆ เพราะมันคงไม่อยากให้ใครรู้ประวัติส่วนตัว

เหมือนกับผมนี่ไง… ที่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยสักอย่าง มีเพียงสั้นๆที่จำได้ในสมอง คือมันชื่อสิงโต

เป็นคนเถื่อนๆ ชอบออกคำสั่ง แถม.….

(#・,・#) บ้ากามอีกต่างหาก แล้วยังมีปืนที่คอยติดตัวไว้ตลอดเวลา เท่านี้แหละที่ผมรู้จริงๆ

3 วันต่อมา….

" สิงโต..เดี๋ยววันนี้ ผมจะพาคุณไปล้างแผลนะ "

" ไม่อ่ะ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้จิ๊บๆ (สีหน้าดูมั่นใจ) "

" จะบ้ารึไง.. สามวันแล้วนะ ไปให้หมอดูดีกว่า ก่อนที่มันจะอักเสบ "

" คุณไม่ต้องห่วงหรอกน่า.. ผมรู้ดี ว่าควรต้องทำยังไง.. "

" เออ งั้นก็ตามใจ (หน้าบึ้งเดินออกจากห้องไป) "

คนอะไร!?..หยิ่งชะมัด ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดี ไม่เห็นกันบ้างเลย...ชี่ (บ่นๆๆ….จนลืมมองที่บันได)

ต่อไปจะไม่ยุ่งแร้ว!...(งอน)...

เห้ยๆ… เหยยยยยยยยย !

( หมับ )

~ ปิ๊ง… ~

, สองตาสบกันโดยบังเอิญ ,

" เป็นอะไรรึป่าวครับ? "

"..ไม่… เป็นไรครับ (ยิ้มค้าง) "

" วันหลังต้องระวังกว่านี้นะ ถ้าพี่ไม่ได้อยู่ตรงนี้.. (ยื่นมือ..วางบนหัวคนที่อยู่ตรงหน้า) น้องจะเจ็บมากเลยนะครับ รู้มั้ย?.. (ยิ้มกลับเบาๆ) งั้น..เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ พอดีน้องชายพี่รออยู่ "

" ครับ, บาย…."

ผมมัวแต่บ่นไอ้สิงโต..เลยก้าวพลาดไปหนึ่งขั้น โชคดีที่มีเทวดาสุดหล่อมารับไว้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าเป็นใคร? แต่แต่งตัวคล้ายๆหมอ

ดูเรียบร้อย.. สุภาพ.. ใจดี , อยากรู้จัง ใครคือน้องชายผู้โชคดีคนนั้น เพราะผมเอง…ก็อยากมีพี่ชายแบบนี้กับเค้าบ้าง (น่าอิจฉาคนนั้น)

เฮ้อ.., ผมเบื่อไอ้สิงโตอ่ะคิดแล้ว... (ˋ_ˊ หงุดหงิดๆ โว้ย!...) ไม่อยากเข้าห้องเลยเดี๋ยวเห็นหน้าอารมณ์ก็ขึ้นอีก

ขนาดแค่นึกถึง..ยังสงบสติไม่ได้เลย (งอนๆๆ !.. เบื่อๆๆ..) หวังดีไม่ได้ดีเลิกยุ่งก็ได้ โธ่เอ๊ย...ชี่..ε..(ปากจะติดจมูกแล้วมั้งคริส)

เอ๊ะหรือว่า… ผมจะขายห้องทิ้งแล้วชิ่งหนีไป อืม.. ( หยุด..! แกร็กๆ.. -_-! ) แต่ไม่ดีกว่า ถ้ามันจับได้ หรือตามเจอทีหลังคงแย่กว่าที่คิด

อาจจะกลายเป็นเป้าเคลื่อนที่ให้มันซ้อมปืนเล่น อ๋อ..ไม่สิ, เป้านิ่งนี่แหละ เพราะแค่มันง้างปืนผมก็เป็นลมรอแล้ว เฮ้อ.., กลับห้องก็ได้วะ

:

;

เสียงคุยกันจากในห้อง….

….ที่มีใครบางคนแอบได้ยิน

" วันหลัง หัดระวังให้มากกว่านี้นะ เพราะฉันไม่รู้ว่าครั้งหน้า จะว่างมาแบบนี้ได้รึเปล่า? คุณพ่อ.. ยิ่งจับตาดูอยู่ด้วย "

(จับตา… จับตาอะไร?)

" รู้แล้วน่า.. บ่นอยู่ได้ "

" แล้วเนี่ย เมื่อไหร่แกจะเลิกทำงานนี้? แล้วกลับไปสานต่อคุณพ่อสักที.."

(งานอะไรวะ? แล้ว… สานต่อเรื่องอะไร)

" ไม่มีทาง! ผมไม่มีวัน...ที่จะกลับไปสานต่ออะไรชั่วๆแบบนั้นเด็ดขาด "

" หยุดนะ! อะไรชั่วๆที่แกพูดถึง.. นั่นพ่อเรานะ "

(พ่อเหรอ?... แล้วพ่อมันทำอะไร)

" ขอบคุณนะ ที่พี่มาวันนี้, แต่ผมว่า.. พี่กลับไปได้และ "

...ประตูถูกเปิดออกกะทันหัน

ซึ่งมีใครบางคนที่ยืนผงะอยู่หน้าห้อง…

" เอ่อ.., ผม..ผมพึ่งมาถึงอ่ะ กำลังจะเข้าห้องพอดีเลย ไม่ได้...แอบฟังนะ แล้วก็.. ไม่ได้ยินอะไรเลย จริงจริ๊ง สาบาน.. (มือยุกยิกอยู่ด้านหลัง) "

" จะเข้ามั้ย? ห้องเนี่ย "

(หือออ...มึงจะฆ่ากูมั้ย ทำไมหน้าดุจัง)

" -_-|| อ้อ.. เข้า..เข้าสิ "

และทันทีที่ก้าวเข้าไป….

"" อ้าว..! ""

สองเสียงประสานกัน โดยไม่ได้นัดหมาย

:

:

" ผมดีใจจัง ที่ได้เจอพี่อีก "

" อื้อ พี่ก็เหมือนกันนะ แล้ว...น้องชื่ออะไรอ่ะ พี่ชื่อสตีฟนะเป็นหมออยู่… เอ่อ..,ไม่ต้องรู้หรอกเนอะ "

(มีความลับทั้งพี่ทั้งน้องเลย...น่าสงสัยอีกแหละ)

" ผมชื่อคริสครับ เป็นพ่อค้าข้าวมันไก่ "

" ดีจัง, คริสคงทำอาหารเก่งน่าดู งั้นวันหลัง… พี่ขอชิมฝีมือคริสบ้างนะ "

" ได้ครับ, แล้ววันนี้.. พี่จะกินข้าวด้วยกันเลยมั้ย? "

" อือ..พี่ขอโทษนะพอดีติดคนไข้อ่ะ เนี่ย เพราะไอ้ตัวแสบเลยถึงต้องรัดคิวมา "

" ไม่เป็นไรครับ งั้นเอาไว้วันหลังก็ได้ "

" งั้นพี่ไปนะ บาย.."

" บาย...(∩_∩) "

,, ปัง ! ,,

เ ี่ย! ตกใจหมดจะปิดทำไมแรงนักหนา..

" พอแล้วม้าง...สายตาอ่ะ พี่ผมเข้าลิฟต์ไปแระ "

" (เดินหนี) "

" เดี๋ยว! ผมพูดด้วยทำไมไม่พูด ทีกับพี่ชายผมเสียงอ่อยเชียวนะ "

" ก็พี่ชายคุณเหมือนเทวดา ส่วนคุณ... (ทำอ้ำอึ้งหน้ากวนๆ) "

" ทำไม!? ผมมันทำไม.. (เสียงเริ่มดัง) "

" ก็เป็นพวก… ซาตานที่ชอบใช้อำนาจไง! "

" KISS…. "

" อื้อ.. อื้อออ… (ทุบๆๆ) อื้อ…อือ...อืมม์.. "

" (จ๊วบ!..) จำไว้ อย่าลองดีกับผมอีก "

>_< …ไอ้บ้า! ไอ้ซาตานเถื่อน นึกจะจูบก็จูบ..นึกจะไปก็ไป พอจูบเสร็จมันก็ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่กลางห้องโถง

ส่วนมันก็ไปนั่งทำงานต่อ อยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างสบายใจเฉิบ ปากผม...ไม่ใช่ปากสาธารณะนะโว้ย!..ชี่..

ผมโดนไอ้สิงโตจูบเป็นครั้งที่สองแล้ว (คิดอะไรมั้ย..) ต้องไปถามมันมากกว่า ว่ามันคิดอะไรอยู่? ส่วนผม...ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่

แค่รู้สึก...ใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ แต่เสียอย่างเดียว มันชอบออกคำสั่งไง!.. ผมเลยไม่อยากพูดดีด้วย

ถ้าลดความเถื่อนลงได้ แล้วเติมความนุ่มนิ่มของพี่สตีฟลงไป… o^^o (แค่คิดก็เขินแล้ว) คงจะดีไม่ใช่น้อยเลย….(คิกๆ)

:

;

วันนี้ก็เป็นแบบเดิมเหมือนทุกวัน ที่ผมต้องตื่นแต่เช้าไปจ่ายตลาด แต่ว่าคงจะไม่ได้ไปดีๆล่ะ

นั่น..ดูมันจ้อง, จะแด-หัวผมอะไรแต่เช้าอีกแล้วมั้ง ถ้าไม่ก็คงเตรียมตัวจะออกคำสั่งอะไรสักอย่าง เฮ้อ..น่าเบื่อ(-ε-)

" คริส คุณ..กำลังจะไปจ่ายตลาดใช่ป่ะ " ถือตะกร้าจะไปเล่นฟิตเนสมั้ง..! " อือ.. จะเอาอะไร " ไม่อยากพูดเยอะหรอกเสียอารมณ์ เจ็บคอ..

" ทำไมคุณ...ดูเหมือนไม่พอใจผลเลยอ่ะ หงุดหงิดอะไรเหรอ? " ยังจะมีหน้ามาถามเมื่อคืน…มึงทำอะไรล่ะ อ้อ! ไม่ใช่สิ, ทั้งวันเลยมากกว่า

พอเราหวังดีก็มาเหวี่ยงใส่ ตกเย็น นึกจะจูบ….ก็ทำตามอำเภอใจ นี่เห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ " คริส.. ทำไมเงียบไป ตกลงคุณเป็นอะไร "

" ผมไม่ได้เป็นอะไร ขอตัวนะ " แหนะ.., มาขวางกูทำไมอี๊ก.." เดี๋ยว! ให้ผม… ไปช่วยคุณถือของนะ " โอ้ย...ไม่ต้องยุ่งสักวันได้มั้ยวะ!

" ไม่ต้องอ่ะ ขาคุณยังไม่หายดี เดี๋ยวก็ไปเป็นภาระผมอีก "

" แต่ผมอยากช่วยคุณหนิ, น้า...นะครับ " O_o หือ..! ผมว่า...ผมหูฝาด ได้ยินเสียงมันพูดนะครับเสียงอ้อนซะหวานเลย

" บอกแล้วไง! ว่าไม่ต้อง! ขี้เกียจมีภาระ " พูดไม่รู้เรื่อง แด-หัวแม่งเลย ว่าแต่...ปืนมันอยู่ไหน ไส้ทะลักก็คราวนี้แหละ

" คริส คร๊าบ.. ให้ผมไปด้วยเถอะนะ อยู่ห้องหลายวันแล้ว มันเบื่ออ่ะ " ผิดคาด!...หูผมต้องเพี้ยน หรือไม่ก็สมองเบลอไปแล้วแน่ๆ ได้ยินมันครับอ้อนอีกแล้วอ่ะ

" ตามใจ แต่อย่าไปเดี้ยง.. ให้ผมต้องเสียเวลาแล้วกัน "

" รับทราบ ครับผม " คงไม่ใช่ผมแล้วแหละที่เพี้ยน มันนั่นแหละที่บ้าไปแล้ว

สงสัยต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆ เอ๊ะ..,หรือเมื่อคืนมันทำงานดึกสมองเลยเสื่อม (บ้าน่าคริส...คิดได้ไง) โอ้ย..ช่างหัว!

:

;

17.18 pm

วันนี้...ไอ้สิงโตมาแปลกจริงๆนะ ตั้งแต่เช้าล่ะ พูดเพราะปากหวาน ไม่กวน ีน แล้วก็ไม่ออกคำสั่ง

มีแต่ผมนี่แหละสั่งมันทั้งวัน แถมตอนเย็นหลังปิดร้าน ยังทำนู่นทำนี่ให้กินอีก

มันบอกผมว่า..ต่อไปไม่ต้องทำ เดี๋ยวทำให้กินเอง และดูเหมือนจะทำเก่งขึ้นหลายอย่างเลยเออ..เป็นแบบนี้ก็ดีแฮะ

ก็อก.. ก็อก.. ก็อก

เอ๋...ใครมานะ, เดี๋ยวผมขอไป.. " ไม่ต้องครับ กินข้าวให้อร่อย เดี๋ยวผมไปดูให้เอง " (⊙o⊙) ครับ.., ครับอีกแล้ว โอ้ย ระทวยไปหมดรออะไร...กินต่อสิคริสนั่งยิ้มอยู่ได้

...แกร็ก, แอด…

" อ้าว..พี่เองหรอกเหรอ? นึกว่าใคร.." สีหน้าเปลี่ยน แววตาซาตานเริ่มสิงสู่

" แล้วทำไมนาย ต้องทำหน้าประหลาดใจขนาดนั้น "

" วันนี้ผมไม่ได้นัดพี่.. แล้วพี่ มาที่นี่ทำไมมิทราบ!? "

" ทำไม?.. ฉันจำเป็นต้องนัดแก แล้วถึงจะมาที่นี่ได้อย่างงั้นเหรอ? " หล่อ นิ่ง สุภาพ ใจดี… แต่เชือดเฉือนไม่ยอมใคร (แม้กระทั่งน้องชาย)

( คุณ!... ใครมาอ่ะ? )

" ผมว่าพี่กลับไปซะ ที่นี่.. ไม่ใช่ที่ของพี่ "

" แล้วมันเป็นที่ของแก.. อย่างงั้นสิ "

สตีฟ… ↭ ...สิงโต

ขณะที่ กำลังจ้องสายตาฟาดฟัน

" คุณ ตกลงใคร.. อ้าว! พี่สตีฟสวัสดีครับ เข้ามาข้างในก่อนสิ " ยิ้มแป้น

" งั้นพี่.. ขออนุญาตเข้าไปข้างในนะครับ "

" ..งึกๆ.. (∩_∩) " ยัง.. ยังไม่เลิกยิ้ม

/ ก่อนเดินเข้าห้องตามคำเชิญ สตีฟหันมาที่น้องชายแล้วเปรยออกมาเบาๆ /

,,, ของแบบนี้...ใครดีใครได้นะ แล้วห้องนี้ก็ไม่ใช่ของแก ,,,

ตัดกลับมาที่หน้าของอีกฝ่าย….

(คุยอะไรกันวะ…??) ผมไม่รู้ว่าไอ้คุณชายสองคนนั่น มันคุยอะไรกัน หน้าตาดูจริงจังเหมือนตกลงอะไรบางอย่าง

แต่พี่สตีฟก็ยังดูหล่อละมุนเหมือนเดิม ส่วนอีกคน ผมว่า…(อุ้ย! สบตาพอดี)...เหมือนร่างเดิมมันกำลังมาล่ะ

แต่ช่างเถอะมีพี่สตีฟอยู่ทั้งคนกลัวอะไร (อิๆๆ..)

ไอ้สองพี่น้องมันจะแด-ข้าวมั้ย?ผมอยากรู้ เห็นนั่งจ้องหน้ากัน..มาเป็นครึ่งชั่วโมงล่ะ ไม่สนแหละ ใครไม่กิน..กูกิน หิว!..

" น้องคริสครับ ตักผัดผักให้พี่หน่อยสิ พี่ตักไม่ถึงอ่ะ " ได้ครับ ∩_∩ พี่สตีฟสุดหล่อ (กึ่ก!) " ไม่ต้อง! " -_-|| อือ.. ไม่ต้องก็ไม่ต้อง ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเล่า

" พี่จะกินอันนี้ใช่มั้ย?..เดี๋ยวผมตักให้ (จ๊วก...) " เห้ย! ไอ้บ้า, นั่นเค้าไม่ได้เรียกว่าตัก เค้าเรียกว่าเท…

" น้องคริสครับ พี่ว่ามันเยอะเกินไป ต้องกินไม่หมดแน่ๆเลย คริส...ช่วยพี่กินหน่อยได้มั้ย " ฮือ..พี่สตีฟ บอกเฉยๆคริสก็กินให้แล้ว ไม่ต้องอ้อนคร๊าบบบ

" ( ป้าบ!..) " เ ี่ย! ตกใจหมด มึงทุบทำไม…? หักแล้วมั้ง โต๊ะกูเนี่ยหักแล้ว " เอ่อ.. เหลือก็ไม่เป็นไรนะครับพี่ เดี๋ยวคริส...เอาไปให้ไอ้ด่างที่ใต้คอนโด " ยิ้มขึ้นมาเชียวนะไอ้ซาตาน

ยังไง...กูก็อยู่ข้างพี่เทวดาโว้ยยย..." คริส แกะปลาให้หน่อย " อะไร..ใช้ใคร?...ไม่ได้ยิน ไม่สน.. คุยกับพี่สตีฟต่อดีกว่า

" กินเยอะๆนะครับพี่ เป็นหมออ่ะคงเหนื่อยน่าดู (ตักนู่น.. ตักนี่.. ตักนั่น..) " ผมว่า… หางตามันเห็นอะไรแว็บๆนะ เหมือน…ใครมันกำลังจ้องจะงาบหัวผมอยู่

" คริส!.. บอกว่า แกะ..ปลา..ให้หน่อย! " ไม่โว้ย.. เชอะ, ทำเป็นเน้นเสียง นึกเหรอ?ว่าจะกลัว มีพี่สตีฟอยู่ทั้งคนไม่กลัวหรอกเว้ย ─‿─ หึๆ

~ ♬… หลับตาซิที่รัก ในวงแขนของฉัน.. จะไม่มีผู้ใด คิดทำร้ายเธอได้….♩~

,, ตึด ,,

" ครับ คุณพ่อ….ฯ " ขนาดเสียงเรียกเข้ายังละมุน ยิ่งเสียงคุยโทรศัพท์นะ ฮือ..สุภาพจัง

" คริส! คุณไม่ได้ยินที่ผมบอกเหรอ? " ออยยยย!...ขัดจังหวะทำไมนักหนา คนกำลังฟินน์

" คุณก็แกะเองสิ มีมือเหมือนกันอ่ะ " หึ..เป็นไง ต้องเจอหยิ่งใส่ซะบ้าง " คุณได้ยินผมหนิ แล้วทำไมยังเฉย!? "

น่ากลัวจังวะ.., ไอ้คนเมื่อเช้ามันหายไปไหนแล้ว " ผมถาม..! ทำไมไม่ตอบ " หันหน้าหนีดีกว่าไม่คุยด้วยหรอก,

พี่สตีฟ...ทำไมคุยโทรศัพท์นานจัง คริสวังเวง " คุณ..จะลองดีกับผมอีกแล้ว ใช่มั้ยคริส!? " ไม่ตอบ ไม่สน.. จะรอพี่สตีฟ (เย้..คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว)

" น้องคริสครับ, พอดี...พี่มีธุระด่วนกับคุณพ่อเอาไว้วันหลัง เดี๋ยวพี่มาทานข้าวด้วยใหม่นะ (ยิ้มหวานหนึ่งที..ก่อนจากไป) "

เอาไงล่ะคริส เทวดามึงไปล่ะ.. นั่นไง! กูว่าแล้ว สายตาจ้องจะงาบ มุมปากยิ้มแสยะคล้ายๆกับ.. พวกฆาตกรโรคจิตกำลังจะเชือดเหยื่อ -_-!

" ผมเห็นนะ ว่าคุณ..จ้องพี่ชายของผมตลอดเวลา " เออ...แล้วไง ก็ต้องหาที่พึ่งมั้ยล่ะ แต่ตอนนี้ (ฮือออ...ที่พึ่งไปเลี้ยวอ่า สั้นๆเลย ตาย!..)

" ก็พี่ชายคุณ ทั้งหล่อ.. สุภาพ.. แล้วก็ใจดี (เน้นเสียง) " อุ๊บ! คริส.. มึงพูดอะไร..ระวังปากหน่อย " แล้วผมล่ะ มันเป็นยังไง...ไหนลองพูดมาสิ "

โอ๊ย, มึงก็มั่นหน้ามาถามกูเนาะ ถ้าขืนกูตอบไป…ได้ไปนอนเล่นเป็นเพื่อนยมบาลแน่ๆ

( ดิบ!.. เถื่อน.. วางอำนาจ.. ชอบออกคำสั่ง!.. ชอบใช้กำลัง โดยเฉพาะ...เวลาจะหาเรื่องจูบกู # ε # )

คริส!.. ตื่น มัวเขินอะไร ไม่ใช่เวลา " คุณคิดอะไร !? " เ ี่ย! ตะคอกทำไมตกใจหมด " ผม...ไม่ได้คิดอะไร "

แหนะ..ดูมันมอง " ผมให้โอกาส คุณตอบ อีกหนึ่งที.."

" ก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรไง..! " สายตาอำมหิตเยือกเย็นมาอีกแล้ว " หึ เดี๋ยวนี้.. คุณดูกล้าขึ้นเสียงกับผมเนอะ "

แง...ขอโทษ คริสผิดไปแล้ว " ก็ดี๊...ผมจะได้ไม่ต้องเกรงใจ (กระชาก) " ปรกติก็ไม่ได้เกรงใจอยู่แล้วป่ะ ฮือ...ปล่อย! มึงจะทำอะไรกู…

,,, ปึ้ง ! ,,,

(โอ้ย!...เบาๆหน่อยนี่คนนะโว้ย!) ไอ้สิงโตมันลากผมเข้าห้อง แล้วเหวี่ยงไปที่เตียงด้วยแรงทั้งหมดที่มี ไม่รู้ว่า….

จะโมโหอะไรนักหนากับอีแค่… แอบมองพี่สตีฟดีนะไม่ได้บอกว่าชอบด้วย (พี่ของน้องเฉยๆนะ) ถ้าไม่อย่างงั้นคงโดนหักคอตรงนั้นแหละ

" คุณ! ทำอะไรเนี่ย! ผมเจ็บนะ "

" ผมทำได้มากกว่านี้.. ถ้าคุณ! ยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ชายผม (แควก..!) "

( O_o มัน… มัน.. มันฉีกเสื้อผมทำไม..? )

ลูบ…

ต่ำลง…

ต่ำลงไปเรื่อยๆ…

" คุณ! อย่า.. อย่าทำแบบนี้ "

" ทำไม...หวงเหรอ? "

" แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม..? ต้องการอะไรห๊ะ! "

" (เลียปาก) ...เอาเป็นว่า ผมเตือนรอบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคุณ..ยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ชายผม คราวนี้..คุณได้เจอดีสมใจอยากแน่ (จ๊วบ!) "

แหนะ, ดูมัน.. ถามไม่ตอบ แล้วก่อนไปยังมีหน้า...ก้มลงมาจุ๊บที่อกผมอีก คิดอะไรอยู่กันแน่ทำไมต้องอ้ำอึ้ง

จะบอก ก็บอกมาสิ,จะได้ทำตัวถูกไง เมื่อมันไม่บอกผมก็ไม่ยอมหยุดเหมือนกัน เรื่องอะไรจะต้องเลิกยุ่งกับพี่ชายที่แสนดีแบบนั้น

จะพูดอะไรก็ไม่พูด ชอบปล่อยให้เป็นบ้าเป็นบอคิดเอาเองอยู่ได้, โอเค๊… งั้นผมก็จะปล่อยให้คิดเอาเองบ้างเหมือนกัน

ก็อกๆๆ…

ก็อกๆๆ…

วันนี้ผมรีบตื่นเช้ากว่าปรกติ เพราะไม่อยากจะปะทะหน้ากับใครบางคน (เบื่อ...ชอบมาทำให้คิด)

ก็เลยกะว่าพอจ่ายตลาดเสร็จ จะตรงดิ่งไปที่ร้านเลยไม่กลับห้อง (แต่ เอ๊ะ!, ใครมาเคาะประตูแต่เช้า)

,,, แกร็ก..

..แอด ,,,

" อ้าว พี่สตีฟ, สวัสดีครับ "

" สวัสดีครับ, นี่คริส..แต่งตัวจะออกไปไหนแต่เช้าเหรอ? "

" อ้อ คริสจะไปจ่ายตลาด เตรียมซื้อของเปิดร้านอ่ะครับ "

" ตอนนี้เนี่ยนะ "

" ครับ คริสไม่อยาก….(เห็นหน้าใครบางคน)...."

" คริส.., เป็นอะไรไปรึป่าว? "

" อ้อ..เปล่าครับ, แล้ว พี่มีอะไรรึป่าว? มาแต่เช้าเลย "

" พอดีช่วงบ่ายพี่มีคิวผ่าตัดคาดว่าจะไม่ว่างอีกยาว ก็เลย…. (ส่งสายตา) ....แวะมาหากำลังใจก่อนทำงานยาวทั้งวัน "

( #0 _ 0# อิพี่สตีฟ...มันจะพูดอะไร )

" ห๊ะ..พี่...ว่า อะไรนะครับ ? "

" (^‿^) เขินพี่เหรอ? "

" เขิน...เขินอะไร ปะ ป่าว.."

" พี่ไม่เชื่อหรอกนะ ว่าอยู่ใกล้แค่นี้...คริสจะไม่ได้ยินที่พี่พูด หรือว่า.. ต้องให้พี่ขยับ..เข้าไปใกล้กว่านี้…(ยื่นหน้าจนจะติดกัน) "

" เอ่อ พี่!.. เดี๋ยว คริสต้องไปตลาดแล้วอ่ะ โทษทีนะที่ไม่ได้อยู่คุยด้วย "

" ^_^ งั้น...เดี๋ยวพี่ไปด้วย "

" ฮึ!.. ไปทำไมครับ, คริส ไปจ่ายตลาดนะไม่ได้ไปช้อปปิ้ง "

" ก็อยากไปด้วยไง.. ไม่ได้เหรอ? "

" เอ่อ…."

( แค่กๆ.. แค่กๆ )

(⊙-⊙) เสียงไอ้ซาตาน..!

" ก็ได้ครับ, งั้นเรารีบไปกันเถอะ "

ผมได้ยินเสียงไอของไอ้สิงโต ดังมาจากในห้องนั่งเล่นเหมือนว่ามันกำลังจะตื่น ก็เลยต้องรีบออกมาเดี๋ยวนั้น

โดยจำใจให้พี่สตีฟตามมาด้วย (นี่ก็อีกคน ชักจะมาแปลกขึ้นไปทุกที) ผมยอมรับ...ว่าคลั่งพี่สตีฟมาก

แต่มากในแบบพี่ชายสุดหล่อ ส่วนไอ้ซาตานสิงโต…..(ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน)

:

;

/ ห้องน้ำหลังร้านข้าวมันไก่ /

ตอนออกจากห้องมัวแต่รีบ แล้วก็ไม่อยากทำอะไรส่งเสียงดังมาก (กลัวไอ้บ้านั่นมันตื่น) เลยแต่งตัวออกมาแบบยังไม่ได้อาบน้ำ พอจัดร้านเสร็จผมเลยขอแว็บสักหน่อย…

♪ｖ(⌒ｏ⌒)ｖ♪….. You’re so beautiful

ผ่านเรื่องร้าย ๆ ได้เพราะเธอ

อยากให้รู้ …...♪…..~

O_o ||

.….กรี๊ดดดดด…..!!

ออกไป!.. ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ออกปายยยย!....

ผมอาบน้ำอยู่ดีๆ ก็มีปีเตอร์ตัวเท่าควายบินมาเกาะที่ไหล่, จะรออะไรล่ะ ก็แหกปากลั่นห้องน้ำเลยหนะสิ

ร้องจนเสียงหลงแหบแห้งมันก็ยังไม่ไป (หน้ามึนชะมัด) พี่สตีฟตกใจนึกว่าผมลื่นล้มเลยมาเคาะประตูใหญ่

" ...ก๊อกๆๆ คริส.. คริสเป็นอะไรรึป่าวครับ ลื่นห้องน้ำเหรอ? "

ผลัก !

" พี่สตีฟช่วยคริสด้วย! เอามันออกไป.. เอาออกไปให้ที "

" (#O _ o#)....คริส….ปีเตอร์มันไม่อยู่แล้วครับ (กำเดาไหล) "

นั่นไง… (ไอ้คริสเอ้ย! ทำไมไม่ระวัง) ด้วยความตกใจ ผมไม่รีรอและรีบเปิดประตูขอความช่วยเหลือทันที แต่...ลืมตัวไปว่ากำลังอาบน้ำอยู่ และเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น

/….ป๊าบ!

หมับ…./

(อิพี่สตีฟ… มันจะทำอะไร?)

" (ลูบหัวเอ็นดู)....โธ่ๆ เด็กน้อย กลัวมากเลยเหรอร้องเสียงหลงเชียว (ยื่นหน้าชิด) พี่อยู่ตรงนี้แล้วไงครับ ไม่ต้องกลัวนะ "

(เอาหน้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ)

ตุบๆ ~…

…~ ตุบๆ

(คริสมึงเป็นอะไร… นี่พี่ชายไง พี่ชายที่แสนดี)

ผมก็แค่ใจเต้น เพราะมันใกล้เกินกว่าจะห้ามไหว แต่ก็ยังยืนยันนะ, ว่าไม่ได้คิดอะไร

ส่วนไอ้พี่สตีฟ..มันกำลังจะจูบผมแล้ว ทำยังไงดีอ่ะ อยากจะดิ้นหนีแต่ก็ดิ้นไม่ออก อยู่ดีๆ..ขาก็แข็งขึ้นมาซะงั้น (สิงโต...)

" ทำอะไรกันอ่ะ !? "

(เ ี่ย! ตายยากชะมัด แค่นึกชื่อ..ก็มาแล้ว)

" ก็เห็นหนิ, แล้วแกยังจะถามทำไมอีก "

(เห้ย พี่สตีฟ.. มึงหางานให้กูแล้ว)

" คริส..! มานี่ "

(ไป.. ไปก็ได้…)

" (หมับ!) คริส..ไม่ต้องไป อยู่กับพี่ "

(แหงะ..! น่ากลัวทั้งคู่เลย)

ทำยังไงดี, จู่ๆไอ้สองพี่น้องนี่..ทำท่าเหมือนจะมาแย่งผม พี่สตีฟผู้แสนดีสุภาพและอ่อนโยน กำลังกลายร่างเป็นซาตานอีกตัว เมื่อเห็นหน้าน้องชาย

ส่วนไอ้สิงโต… ก็ทำทีเหมือนหวงก้างไปอย่างงั้นแหละ เพราะว่าไม่เคย….พูดอะไรสักอย่างเลย (-ε-) นอกจากเถื่อนใส่ผมไปวันๆ

;;

ผมถือโอกาส ตอนที่ไอ้สองพี่น้องมันกำลังจ้องเขม้นกัน รีบปิดประตูและอาบน้ำต่อให้เสร็จ

(หวังว่าเปิดออกมา… จะไม่มีใครตายหน้าห้องน้ำนะ) ในใจลึกๆ ผมแอบภาวนาไว้แบบนั้น และทันทีที่โผล่หน้าออกมา

,,, เ ี่ย!.. ร้านกู!.. ,,,

พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้…..!!

( ยัง.. ยังอีก.. พวกมันยังไม่หยุด ได้..ต้องเจอแบบนี้... )

,,, โครม !...,,,

ไม่มีใครตายหน้าห้องน้ำ แต่ในร้าน… ระนาบเป็นหน้ากองแบบไม่เหลือชิ้นดี พวกแม่งสองตัวมาซัดกันต่อในร้าน

และแบบ...ไม่มีใครยอมใคร หึ่ม! ผมโมโหขั้นสูงสุด เลยตักน้ำซุปที่กำลังต้มเดือดสาดไปกลางวง

(โอ้ย..! น้องคริส…/ คริส! คุณทำอะไรเนี่ย!! )

ประสานเสียงขึ้นมาเชียวนะมึง ทำยังไงได้ล่ะก็ห้ามไม่อยู่หนูก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ (อย่าหาว่าโหดเลยนะ) ไม่ได้ตั้งใจสาดให้โดนสักหน่อย...แค่เตือน!

หลังจากสงครามในร้านสงบ ผมรีบหาวิธีเรียกความรับผิดชอบทันที ช่วยไม่ได้นะที่มาทำให้ไอ้คริสโกรธ ใครมาทำแบบนั้นได้...ก็ถือว่าซวยไปแล้วกัน

จ้อง…

...จ้อง

แล้วก็ จ้อง…

" คริส คุณจะให้พวกผมรับผิดชอบยังไง..? ก็รีบๆพูดมาเถอะ "

" เงียบ !.. ถ้าผมไม่ได้สั่ง คุณก็ไม่มีสิทธิ์พูด เข้าใจมั้ย!? " เงียบ.. เงียบเลยมั้ยสิง

(ไม่ได้หรอกนานๆที ผม..ต้องรีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส)

" คริส พี่ขอโทษนะ คือพี่ไม่ได้ตั้งใจ.."

" หุบปาก !.. โตซะป่าวทำอะไรไม่รู้จักคิด เป็นพี่เค้ายังทำตัวเป็นเด็กๆ! หึ่ม!.." โอ้...สุดหล่อยังโดน ที่เหลือไม่ต้องพูดถึง

(ไม่รู้แหละ โมโห!.. ใครทำให้โกรธได้.. คือ บรรลัยหมด)

" พวกคุณสองพี่น้องต้องรับผิดชอบ! ด้วยการ…(แค่กๆๆ)...."

ด้วยความเสียดายของที่เหลือ ผมเลยทำข้าวใส่กล่องโฟมให้ไอ้สองพี่น้องนั่นเอาไปขาย และตั้งกฏเหล็ก ถ้าขายไม่หมดไม่ต้องกลับมา

(ไม่โหดไปใช่มั้ย)

โดยมีข้อแรกเปลี่ยนบางอย่าง เพื่อกระตุ้นไม่ให้ไอ้สองพี่น้องนั่นตุกติก และมาเล่นแง่กับผมอีก

" ผมให้เวลาถึงบ่ายสอง.."

"" บ่ายสอง !!.. ใจร้าย !!..""

(เ ี่ย..มึงประสานเสียงกันทำไม กูตกใจ)

" คริส แต่ตอนบ่ายพี่ต้อง.."

" ไม่มีข้อต่อรอง ! " จ๋อยไปเลย..พ่อเทวดาของน้อง

" คริส ทำไมคุณต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก ผมแค่เอาเช็คให้คุณ มันก็น่าจะจบแล้วมั้ย "

" ไม่ต้องถาม!.. ถ้าคิดว่ายังมีความรับผิดชอบพอ.. ก็ทำตามที่ผมบอกซะ! " จ๋อยไปอีกหนึ่งแบบไม่มีข้อกังขาใดๆ

" แต่ผม.. ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ เพราะผมมีรางวัล… สำหรับคนที่ขายได้มากกว่า "

"" อะไรเหรอ !? ""

(เ ี่ย..มึงประสานเสียงกันอีกแล้ว หัวใจกูจะวาย)

" ผม...จะยอมไปดูหนัง กับคนที่.. "

""...ฟิ้วววววว !...""

(เห้ย ! หาย.. หายวับไวทั้งคู่เลย)

(แค่กๆๆๆ…)

อย่าหาว่าผมหัวหมอหรือหลอกใช้เลยนะ คนทำผิดมันก็ต้องได้รับโทษ และคราวนี้มาลุ้นกันดีกว่า...ว่าใคร? มันจะขายได้เยอะกว่ากัน

ถ้าเป็นพี่สตีฟก็คือโชคดีไป เพราะถึงยังไงพี่เค้าต้องตามใจผมอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นไอ้บ้านั่น...-_-! เอ่อ...ผมว่า ไม่ใช่แค่ไปดูหนังอย่างเดียวแล้วแหละที่มันต้องการจากผม

น่าจะเป็น...อย่างอื่นด้วยมากกว่า เพราะดูจากสายตา….อึม..มุ่งมั่นอะไรเบอร์นั้นกับอีแค่ขายข้าวมันไก่

14.15 pm

(สิงโต; พูดน้อย.. นุ่มนิ่ม.. คุณหมอๆแบบนั้น จะขายได้สักเท่าไหร่เชียว ถึงความหล่อผมจะไม่สู้.., แต่คารมของผม...ไม่เคยเป็นรองใครอย่างแน่นอน)

(สตีฟ; โผงผาง..เอาแต่ใจ หาความสุภาพไม่ได้เอาซะเลย.. ลูกค้าที่ไหนเห็นก็คงกระเจิงกันหมด และถึงผมจะพูดไม่เก่ง แต่มีหน้าตาเป็นอาวุธ...ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร)

ไอ้สองพี่น้อง มันนั่งจ้องผมนับตังค์แบบไม่ยอมกระพริบตา ใจจดใจจ่ออย่างกับลุ้นสลากกินแบ่ง (จริงจังไปมั้ย กูนั่งนับจนเกร็งไปหมด)

ผ่านไปสักพัก…. (เย้ๆๆๆ.. ผมได้ไปดูหนังกับพี่สตีฟ) แต่ว่า….

" คริสครับ, วันนี้พี่ต้องขอโทษจริงๆนะ ที่ไปดูหนังด้วยไม่ได้เอาไว้… เดี๋ยวพี่กลับมาทวงรางวัลทีหลังนะ "

" ไม่เป็นไรครับ, คริสเข้าใจนะ พี่รีบไปเถอะคนไข้รออยู่หนิ "

" ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ น่ารักจัง (หยิกแก้ม..) "

(งื้อ...แก้มคริสไม่ใช่ก้นเด็กนะ)

" พี่ไปนะครับ "

" (งึกๆ…) "

" ...ฟืดดดด…"

(เ ี่ย… อิพี่สตีฟมันหอมแก้มผม)

ดูดิ, มันร้ายทั้งพี่ทั้งน้องเลยใจผม… จะยังไงต่อดีอ่ะ (หันกลับมาที่อีกคน) ไอ้ห่า! ตกใจหมด ก็ดูสายตาที่มันมอง.. ถ้าสิงผมได้มันคงทำไปแล้วจ้องอะไรเบอร์นั้นอิจฉาพี่เหรอ?

(ผลัก)....ป๊าบบบ!

(มึงจะทำอะไร?.... แพ้แล้วพาลเหรอ)

" คริส… ไปดูหนังกับผมนะ "

" เอ่อ…"

" นะครับ "

ผมตายเลย ตายกับคำว่า..นะครับ..สั้นๆคำเดียว (แย่จังเลยนะคริสใจอ่อนอีกตามเคย)

หน้าผม.. หน้าของผมต้องมีอะไรติดอยู่แน่ๆ เอ๊ะ..หรือเมื่อกี๊รีบไปหน่อย ทาแป้งไม่ได้ดูกระจกหน้ามันเลยวอก (อืมม...ก็ไม่นะ)

ผมแอบส่องดูหน้าตัวเองในโทรศัพท์ ก็ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อยแล้ว… ไอ้บ้านี่มานั่งจ้องทำไมอยู่ได้ ดูมัน..(นั่งมองอย่างเดียวก็ว่าบ้าแล้ว ยังจะมายิ้มกรุ้มกริ่มๆ อะไรอีก...ชี่)

"หนิคุณ หน้าผมมีอะไรติดรึไงหึ..? นั่งจ้องอยู่ได้" อ้าวยัง ยังไม่เลิกจ้องแถมยังมายักคิ้วใส่(หล่อตายล่ะ) "ทำไมครับ จ้องแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ หรือว่า.. หน้าแพง" เห้ย พูดกันแค่นี้ทำไม...ต้องยื่นหน้ามาด้วยเล่า (ออกไปห่างๆเลย หื้อ..)

"เออ..เอ้อแพง แล้วก็แพงมากด้วย" ยิ้มอะไรของมึงอีก เอาหน้าออกไปจะดูหนัง(#-,-#) "ผมว่า หูคุณแดงๆนะ หน้าก็..ชมพูอ่อนๆ นี่คุณ...เขินผมอยู่เหรอ?" อย่าทำเป็นมารู้ทัน..ไม่ใช่โว้ยยย แล้วก็..เลิกเอานิ้วเขี่ยหน้าได้แร้วจั๊กจี๋

"โอ้ย..คุณ, หน้าผมไม่ใช่อุนจินะจิ้มอยู่ได้ แล้วก็...เอาหน้าาาาาาาา ออกไปได้แร้ว ผมจะดูหนัง " (หมับ!..) เ ี่ย มาจับมือเค้าทำไม ปล่อยนะ.., แหนะ แล้วสายตานั่นอีกจะเยิ้มอะไรนักหนา

"ผมว่าคุณหนาวนะมือเย็นเจี๊ยบเลย งั้น…. เอาไว้ตรงนี้แล้วกันจะได้อุ่นๆ" งื้อ ~ จะทำอะไรอ่ะ ไม่เอาปล่อย กูไม่ได้หนาว …หื้อบอกว่าให้ปล่อย ไงเล่า….

(แง่งขิงถูกกุมด้วยมือหนาใหญ่ซุกไว้ภายใต้เสื้ออันแสนอบอุ่น)

ผมแค่จะเอามือไปขยับหน้าสิงโต ให้มันหันกลับที่เดิมและจะได้ดูหนังต่ออย่างสบายใจ แต่มันดันมาจับมือแล้วทึกทักเอาเองว่าผมหนาว (ไม่ได้หนาวสักหน่อย...ก็แค่แอร์มันเย็น)

จากนั้นก็กระชากมือของผมไปซุกไว้ที่ใต้เสื้อ แล้วกุมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนกระทั่ง...หนังจบ(#^,^#) ไอ้บ้าสิงโตชักจะฮึกเหิมขึ้นไปทุกวัน คิดเองเออเองแทนผมไปหมด

ส่วนผม…(แล้วไปยอมมันทำไม ถามจริงเหอะ) ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยอม หรือต้องเชื่อฟังอะไรมากมาย แต่มันปฏิเสธไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นสายตาแบบนั้น....จ้องมองกลับมา

(ღ˘⌣˘ღ)

:

;

"คริส คุณหิวมั้ย?เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน" พึ่งก้าวขาเข้าห้องได้แค่ข้างเดียวมันก็ถามผมแล้ว(จะเอาใจอะไรเบอร์นั้น) "ไม่อ่ะ ง่วง.. จะไปอาบน้ำนอน" หืม...แค่จะไปอาบน้ำ ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย หวังว่าคงจะไม่….

"งั้นผมขออาบด้วยนะ" นั่นไง..! กูว่าแล้ว "จะบ้า!เหรอคุณ อาบใครอาบมันดิ, ไม่เอาด้วยหรอกผมจะอาบคนเดียว" เอาล่ะ ขามันเริ่มขยับอีกแล้ว… ตาก็จ้อง เหมือนกับจะไม่ยอม (หมับ!) เ ี่ย เบาๆไหล่กูจะหัก

"ก็แค่… อาบน้ำเองคุณจะกลัวอะไร ผมไม่ได้..(กวาดสายตา)..จะทำอะไรคุณสักหน่อย อีกอย่าง..ผมเห็นคุณดูเหนื่อยๆจะได้ช่วยถูหลังให้ไง หรือว่า…(เลียปาก)..คุณคิดอะไรกับผม" ไอ้บ้า.. มึงพูดอะไรเนี่ยกูเขินนะโว้ย "ฮึ.. ว่ายังไงล่ะครับ ทำไมเงียบ"

"โอ้ย..! จะทำอะไรก็แล้วแต่เลย ผมจะไปอาบน้ำแร้ว.. (ผลัก..~ เขินตัวปลิว เดินหนีเข้าห้องไป)"

:

;

"โอ้ยคุณ! เบาๆหน่อยหัวผมไม่ใช่หญ้านะ ดึงเอาๆเนี่ย!" บอกว่าเบาๆไงไอ้บ้า ดูดิ, ยิ่งพูดมันก็ยิ่งกระชากแรง "อยู่เฉยๆได้มั้ยคริส จะดิ้นทำไมนักหนา" แหนะ มาดุกูอีก (ก็มันเจ็บไงวุ้ย...หึ! `～´ )

"เอ่อ.. ขอโทษ, ผม...มือหนักไปเหรอ?" ไม่ต้องมาถามไม่อยากคุยด้วย คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ ไม่มีทางซะหรอก...ชี่..! อะไร!? ก้มหน้ามาทำไมอีก บอกแล้วไงว่าไม่คุยด้วย

"คริส.. คริสครับ" ไม่ต้องมาพูดเพราะ ไม่สน! งอน.. ใครใช้ให้ตะคอกล่ะ..ε.. "คุณโกรธผมอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย อืมม… (ฟู่..)" ถอนหายใจทำไมมิทราบ แล้วหน้าอ่ะจะเศร้าอะไรเบอร์นั้น ที่เมื่อกี๊...แทบจะงับหัวกูอยู่แล้ว

"ผมขอโทษที่เผลอมือหนักไป คงชิน...กับการสระหัวตัวเองมั้ง เพราะผม.. ,ก็ยังไม่เคยสระผมให้ใคร,เลยกะไม่ถูก งั้นต่อไป…ผมจะพยายามเบามือกว่านี้ แต่คุณไม่ต้องโกรธผมนานนะ ได้มั้ย?"

ไม่รู้ไม่ชี้.. ไม่ตอบ.. ไม่คุยโว้ย..! "คงไม่ได้สินะ…" อ้าว.. หน้าเศร้าทำไมอีกแล้วเนี่ย กูยังไม่ตายแค่เจ็บหนังหัว "อือ.. ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ"

(ก็มันงอนไง...เลยยังไม่อยากพูด พอเราดิ้นก็ดุอยู่นั่นแหละ พอไม่พูดก็ถามมากจุกจิกอีก ปล่อยให้พูดคนเดียวแม่งเลย)

ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้น แต่พอเห็นสิงโตมันทำหน้าเศร้า แล้วพูดเหมือนสำนึกผิด (ฮือ...คริส ใจอ่อนอีกแล้ว) ผมก็อดสงสารไม่ได้ทุกครั้ง มันดู..ผิดลุคผิดรูปผิดไปหมด หรือว่า...ผมติดนิสัยดิบๆของมันมาแล้ว

จะว่าไป...ก็แอบรำคาญตัวเองเหมือนกันนะ พอโดนดุก็ไปงอนเค้า แต่พอเค้าอยู่เงียบๆ ก็ไปหาเรื่องกระตุกหนวดเสืออีก (บ้าป่าวคริส..! ถามจริง) ว่าแล้ว… กระตุกเลยดีกว่าเงียบๆไปแบบนี้มันเหงาอ่ะ

"สิงโต.."

"ครับ"

"ผม… หิวข้าวอ่ะ"

(ผ่านไป20นาที..)

"นี่ครับ, กินให้อร่อยนะ"

(อู้หูววว… กระเพราไก่ไข่ดาวไม่สุก เออ รู้ใจแฮะ ว่าแต่….)

"เดี๋ยว!.. แล้วของคุณล่ะ"

"ผม.. ไม่หิวอ่ะ คุณกินเถอะ (ยิ้มเจื่อนๆ)"

(เอ๊า.. จะไปไหนอ่ะ)

"สิงโต.."

(งือ...ทำคิ้วยึกยัก แต่นัยต์ตาเศร้าจัง งอนเค้าเหรอ…)

"ผม… ผม.. กินข้าวคนเดียวไม่อร่อยอ่ะ มา..มานั่งเป็นเพื่อนหน่อย"

(แหงะ…! เงียบไปเลยอ่ะ แถม...มาจ้องหน้ากันอีก มึงจะฆ่ากูมั้ยเนี่ย -_-|| ฮือ...กูขอโทษที่เรื่องมาก สิงโต..ขอโทษ T﹏T)

"ได้ครับ, คุณนี่… เอาแต่ใจเก่งเหมือนกันนะ"

งื้อ… นึกว่าจะโดนเชือดข้อหาเรื่องมากซะแล้ว ดีใจนะ ที่ไม่โกรธแต่ว่า…… เลิกยีหัวกูสักทีได้มั้ย เขินจะแย่แล้ววุ้ย...(#^,^#)

5 วันถัดมา….

ช่วงนี้...สิงโตมันดูใจดีและเอาใจผมเก่งมากๆ ไม่รู้เป็นเพราะ...ตั้งแต่มีพี่สตีฟเข้ามาในชีวิตรึป่าว (หึงเหรอ?... #^.^# บ้าน่า…) ก็ผมไม่อยากคิดเอาเองนี่หน่า

ไอ้บ้านั่นก็อ้ำอึ้งไม่พูดอะไรสักที เดี๋ยวก็ชิงตัดหน้าซะหรอก อุ๊บ! (ตัดหน้า… ตัดหน้าอะไรอ่ะคริส งื้อ..ไม่เอาไม่พูด)

เออ.. เกือบลืมไป วันนี้..ผมต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่สตีฟ คือให้รางวัลกับคนที่ขายข้าวได้เยอะกว่า ด้วยการไปดูหนังด้วย (แต่ผมว่า.. พี่ช้าไปนะ ,สตีฟ,) ก็ชิงไปดูก่อนกับไอ้บ้านั่นแล้ว

ผมเลยไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่จะปฏิเสธยังไง เพราะผม...ไม่ชอบคนผิดนัด ผมเลยไม่อยากผิดนัดใครก่อน (อืมม์.. เอาไงดี)

;

"คริส!!.." ไอ้เ ี่ย.. ใจหายหมดจะเรียกทำไมเสียงดัง "คุณเป็นอะไรเนี่ย ผมเห็นนั่งเหม่อตั้งแต่เช้าและ" มองๆ...มองอะไรนักหนา จะไปไหนก็ไป! ชิ่วๆ.., เฮ้อ นี่ตกลง จะเอาคำตอบให้ได้เลยใช่มั้ย หึ่ม..

"นี่..! คุณไม่ต้องยุ่งเรื่องของผม สัก..เรื่อง..ได้..มั้ย!?" เป็นไงล่ะจ๋อยไปเลย บอกแล้ว...ว่าอย่าให้คริสดุ ย้ำขนาดนี้จะกล้ายุ่งอีกก็ให้มันรู้ไป.., แต่ เอ๊ะ! มัน..มันกำหมัดทำไมอ่ะ จะต่อยผมเหรอ? -_-||

"..ตุบ!.." เ ี่ย! มึงทุบโซฟากระเทือนมายันตูดกูเลย...ฮือ.. "แค่เป็นห่วง….ก็ยังไม่ได้เลยใช่มั้ย?" ก็คนกำลังคิดหนัก จะไปรู้ได้ไงเล่า..ว่า เป็นห่วง นึกว่าแค่อยากเ ือกนี่หน่า "งั้นต่อไป… ผมจะพยายามอยู่ห่างๆคุณก็แล้วกันกัน"

คุณ ผมไม่ได้.. อ้าว,ลุกหนีเฉย หนีทำไมอ่ะงอนเหรอ? "สิงโต.. สิงโต!... สิง..(ปัง!)" แง.. มันปิดประตูใส่หน้าผม ฮือ..ทำยังไงดีอ่ะ, อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด

แต่ถ้าไปทั้งๆที่ไม่อยากไป..(มันดูฝืนใจมััย) แล้วแถมสิงโตมางอนอีก โอ้ยยย....ยิ่งไม่อยากไปไหนใหญ่เลย (ทำไงดีๆ... อย่างงี้ต้องวางแผน)

:

;

ผมไม่รู้จะใช้วิธีไหนและปฏิเสธยังไง ไม่ให้พี่เค้าเสียใจ (ก็นัดไว้แล้วไง) เลยทำทีแกล้งท้องเสียแล้วอ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย แต่ว่า...หมอยังไงก็คือหมออ่ะนะ มีความฉลาดเป็นกรด และผม..โดนจับตรวจ อีกทั้งยังสอบสวนจนหมดสิ้น (นี่หมอหรือตำรวจ..?)

ไอ้พี่สตีฟจับได้ว่าผมโกหก เอาไงดีล่ะทีนี้สายตานี่…(แม่งถอดแบบกันมาเปี๊ยบ) " คริส โกหกพี่ทำไมครับ!? " สิงโตช่วยด้วย!.. พี่มึงจะฆ่ากูแล้ว (สังเกตจากสายตา) "คริส..คริส.. คริสขอโทษ แต่.. แต่คริสไม่อยากไปแล้วอ่ะ"

,,, ผลัก หมับ! ,,,

เห้ยพี่สตีฟ..! มึงจะทำอะไร? สิงโตพี่มึงจะปล้ำกูแล้ว "ทำไมครับ? บอกพี่มาซิ..!" ฮือออ… วันนี้อิพี่สตีฟมันแด-อะไรมาวะโหดชิปหายพ่อเทวดารูปหล่อ..ใจดี.. ของกูไปหน๊ายยยยย…..

"(ಥ_ಥ)...ฮรึกๆ.., คริส.. พึ่งไปดูมาเมื่อวันก่อน...ฮรึก... ก็เลยยังเบื่อๆอยู่" เชื่อไม่เชื่อไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมกลัวจนสั่นไปหมด กลัวจน….เผลอปล่อยโฮแบบไม่อาย "ไปดูกับใคร สิงโตเหรอ?..."

เ ี่ย!..รู้ได้ไงวะ? หรือว่าแอบตามไป..ไม่สิ, ก็พี่สตีฟมันบอกว่ามีผ่าตัด กุมาร..! ใช่ อิพี่มันต้องมีกุมารแน่ๆ…"งึกๆ.."

"ว่าแล้วเชียว.. เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด" คิด...คิดอะไรอีกล่ะคุณพี่หมอ, (หื๋อ..!ยื่นหน้ามาทำไมอ่ะ) จะจูบเหรอ..ไม่นะ

"คริสชอบสิงโตรึป่าว? ตอบพี่มา.. และอย่าโกหกอีกนะ!" ดุ ิบหาย แล้วอย่างงี้ใครจะกล้าพูดความจริงล่ะ ขืนบอกไป...จะโดนตีปากด้วยปากรึป่าว ก็ยังไม่รู้ (เล่นใกล้ซะขนาดนี้...ใครจะไม่คิด)

"จะ.. จะบ้าเหรอพี่ ผมเป็นผู้ชายนะก็ต้องชอบผู้หญิงดิ" แหนะพ่นไฟใส่ด้วยสายตาอีกแล้ว (ฮรึก...ได้ ัวแน่ๆวันนี้ ไอ้คริสเอ๊ย..) "พี่..ถาม..ว่า ชอบสิงโตมั้ย!?" เอ๊า.., ก็บอกไปแล้วไง ฟังไม่เข้าใจเหรอวะ!?

"นับหนึ่ง.. นับสอง.. นับ"

"ไม่! คริสไม่ได้ชอบสิงโต.." (เพล้ง!!..) ฮึ! เสียงเหมือนอะไรตกแตก..? ดังมาจากในห้องนั่งเล่น, ว่าแต่...พอใจมึงรึยังล่ะอิพี่บ้า...ฮรึก, "ถ้าอย่างงั้น… พี่จีบคริสได้รึป่าว?"

เ ี่ย…ถามอะไรแบบนี้ แล้วถ้าตอบว่าไม่จะโดนหักคอมั้ยอ่ะ เพราะตอนนี้...แค่จะขยับตัวยังไม่ได้เลย ก็อิพี่สตีฟมันเล่นนอนทับผม แถมยังล็อคขาล็อคแขนไม่ให้ขยับได้อีก (ตัวก็ยาว ิบหาย สงสัยแด-เสาไฟเป็นอาหาร)

ถ้าพูดความจริง..อย่าโกรธก็แล้วกันนะ "ก็คริสบอกพี่ไปแล้วไง ว่า… ว่าคริสชอบผู้หญิงอ่ะ" (ฟู่~..) อย่างน้อยก็ได้ตอบไปแล้ว แต่จะรอดรึป่าว..?นั่นก็อีกเรื่องนึง "แต่คริสไม่ได้ชอบสิงโต แค่นี้..พี่ก็สบายใจแระ ส่วนคนอื่น…(กระซิบ) พี่ไม่สน!" เ ี่ย.. มึงฟังที่กูพูดไม่เข้าใจเหรอ?พี่สตีฟฟฟฟ !

"พี่ไปนะครับ ( จ๊วบ! ) " O_o อือ… จะไปไม่ไปป่าว ไอ้พี่มัน.. มัน.. มันจุบกระหม่อมผมซะดังจ๊วบ แล้วยังเลื่อนมาจุ๊บที่ปากเบาๆหนึ่งทีก่อนไป (ฮือออ~…. สาบานว่าผมยังไหวอยู่ จริงๆน๊ะ)

พอไอ้พี่สตีฟมันยอมกลับไปแต่โดยดี (ไม่สิ, ไม่ดีเท่าไหร่ เกือบตายเหมือนกัน) ผมก็ค่อยโล่งใจหน่อย ว่าแต่ เสียงของตกเมื่อตะกี๊...มันคืออะไรกันนะ สิงโตมันทำอะไรตกอยู่ไหนนั้น..?สิ่งที่ผมหวังอย่างเดียว… มันคงจะไม่ได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับพี่สตีฟใช่มั้ย

18.00 pm

นี่ก็เย็นมากแล้ว ทำไมสิงโตมันยังไม่ออกมาจากห้องอีก หายเงียบเข้าไปตั้งแต่เมื่อเช้า จนพี่สตีฟมาและกลับไปแล้ว ไม่ออกมากินข้าว ไม่เปิดประตู ไม่ได้ยินเสียงทีวี ไม่มีเสียงเพลงไม่ขยับใดๆ ที่ได้ยิน….ก็มีแค่เสียงของตก แล้วก็เงียบไปยาวเลย...ε...เป็นอะไรรึป่าวนะ? (ฮือ...ออกมาสักทีสิ)

;

(แกร็ก)... อุ้ย!ตกใจหมด ผมกำลังจะง้างมือเคาะประตูพอดี "สิงโตหิวมั้ย? เดี๋ยวผม.." (ปั้ง!).. เ ี่ย! มึงปิดประตูใส่หน้ากูทำไม..? เอ๊ะ,แล้วนั่นจะไปไหน.. "สิงโต.. สิงโต.. สิงโต!!!... (แค่กๆๆๆ)" เห้ยกูเรียกมึงอยู่ไม่ได้ยินเหรอวะ

"นี่คุณ… จะออกไปไหนเหรอ?" เอ๊า!..อย่าเงียบดิ กูถามมึงอยู่นะยัง ยังไม่ตอบแล้วจะมาเดินหนีอีก.. "หนิ..จะไปไหนห๊ะ! ถามทำไมไม่ตอบคุยด้วยก็ไม่คุย หยิ่งเหรอ!?" O_o!!(ฮรึก)...เหวี่ยงใส่จนลืมตัว แง..แล้วดูมันมอง

"...(หมับ..ปั้ก!!)... ผมจะไปไหน..? มันก็เรื่องของผม อย่ามายุ่ง!" น่ากลัว ิบหาย ผมโดนบีบคอแล้วผลักติดกับกำแพง จากนั้นก็ถูกปล่อยให้ยืนเอ๋อๆอยู่ที่หน้าประตู

ส่วนมัน….เดินหนีผมไปแบบไม่มีเยื่อใย ไม่หันมามองเลยสักนิด ไม่ถามเลยด้วยซ้ำ ว่าที่ทำผมเมื่อตะกี๊เจ็บมั้ย (ฮรึกๆ...คงโกรธมากเลยสินะ) แต่จริงๆถ้าเป็นเรื่องที่ผมตะคอกใส่ ก็ไม่น่าจะโกรธ จนถึงขั้นต้องเอาคืนกันขนาดนี้หนิ (เอ๊ะ! หรือว่า….)

ใช่แล้ว..! มันต้องเป็นอย่างที่ผมคิดแน่ๆ ไอ้สิงโต… มันต้องได้ยินตอนที่ผมคุยกับพี่สตีฟ งั้นก็แปลว่า...มันกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ที่ต้องตอบไปแบบนั้นก็แค่เอาตัวรอดไง เพราะพี่สตีฟมันนอนทับผมอยู่ไม่ได้… ตั้งใจพูดว่าไม่ชอบสักหน่อย (-ε-)

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ มันบอกผมว่าอย่ามายุ่ง แล้วคนอย่างไอ้คริสนะเหรอ (จะฟังที่ไหนกัน) เพราะมันเข้าใจผิดไง...เลยต้องตามมาอธิบายว่าแต่...มันจะไปไหน..?แต่งตัวดูดี..ดีมาก (เท่ห์สุดๆ)

เหมือนกับจะไปไหนสักที่ แต่ไม่มีกระเป๋าสะพายใบใหญ่เหมือนทุกครั้ง คล้ายๆกับแค่จะออกไปข้างนอกเฉยๆ แล้วจะไปไหนอ่ะ? (เห้ย! มันขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว…)

ผมแอบนั่งตามไปติดๆ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันจะไปไหน หรือว่า...เป็นแผนหลอกผมไปฆ่า (⊙﹏⊙! บ้าน่า…) โกรธก็โกรธ ที่โดนผลักแล้วบีบคอเมื่อตะกี๊ แต่ไม่อยากปล่อยให้เข้าใจผิดไปแบบนี้นี่หน่า (แล้วทำไมต้องแคร์ขนาดนั้น)

นั่นสิ, ผมเองเริ่มแปลกใจในความรู้สึกของตัวเอง แต่ไหนๆก็ตามมาแล้วคงต้องตามต่อไปให้สุด

/ Club Sky Bar /

ผมนั่งแท็กซี่ตามไอ้สิงโตมาเรื่อยๆ จนมาถึงผับชื่อดังแห่งหนึ่ง (อือ.. คงจะดังมากแหละ คนเยอะชิบเป๋ง) ตั้งแต่เดินเข้าไป โอ้ย..นัวเนียไปหมด คนเยอะจนแทบไม่ต้องเดิน เพราะโดนผลักกระเด็นไปข้างหน้าอัตโนมัติ

แล้วนี่...มันเดินหายไปไหนแล้วอ่ะ เผลอแป๊บเดียวคลาดสายตาซะแระ "( ป้าบ!! )" เ ี่ย! ใครมาตบไหล่วะ สะเทือนไปยันลำไส้เลย… "(⊙-⊙)!...สิงโต" ก็ว่ามือหนักหยั่งกับ-้-ตี-ขนาดนี้ไม่น่าจะมีใครหรอก

"คุณมาทำอะไรที่นี่!? อย่าบอกนะว่าสะกดรอยตามผมมา" รู้ทันอีกแล้วรู้ไปหมดซะทุกเรื่องยกเว้น…(รู้ใจกูเนี่ย) "ก็.. ผมมีเรื่องอยากถาม แล้วก็อยากอธิ.."

"ผมบอกแล้วใช่มั้ย?ว่าอย่ามายุ่ง!" (ฮรึก, ตะคอกดังอีกแล้ว ดังจน...คนอื่นหันมามองกันหมด) นี่ตกลงมึงไม่ได้ยินที่กูพูดเลยใช่มั้ย

"ผมไม่ได้อยากยุ่ง.. แค่อยากมาอธิบาย คุณฟังผมก่อนได้มั้ย!?" (ดังมาดังกลับ..ไม่โกง) กูไม่เคยอ้อนวอน แล้วก็ต้องขอร้องใครขนาดนี้นะ สิงโต… "ผมไม่อยากฟัง!...อะไร ตอนนี้ทั้งนั้น แล้วคุณ!..ก็กลับไปได้แล้ว"

ทำไมวันนี้สิงโตมันดูฮาร์ดคอจัง ทั้งบีบคอทั้งผลัก แล้วเมื่อกี๊ก็กำคอเสื้อจนกระดุมหลุด คนที่หันมามองก็ไม่กล้ายุ่ง เพราะเค้าเข้าใจผิดคิดว่าผั-เ- ียทะเลาะกัน (จะใช่ได้ไง...บอกชอบผมสักคำ มันยังไม่เคย) ไม่รู้แหละ ยังไงวันนี้ถ้าผมยังไม่ได้อธิบายความจริง ผมก็จะไม่ยอมกลับเหมือนกัน

:

;

"เห้ย!..ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก ไม่ได้ยินที่ผมบอกเหรอ ห๊ะ!?" เอะอะก็แหกปากเอะอะก็เสียงดัง อร่อยมากมั้งแด-หัวกูเนี่ย "ทำไม ทีคุณยังไม่ได้ยินที่ผมพูดเลย ฮึ"

"คริส!! นี่คุณกำลังยั่วประสาทผมนะ" (แง้วววว…หัวหดเป็นลูกแมว) ไอ้บ้าเอ๊ยตกใจหมด โต๊ะเค้ามีไว้ให้วางแก้วไม่ได้มีไว้ให้มึงทุบ

"ก็คุณไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลยอ่ะ…(ฮรึก)..." เผลอสะอื้นอีกแล้ว คนก็หันมามองกันใหญ่ เหมือนพวกเค้ากำลังลุ้น..ว่าผมจะตกลงกันได้มั้ย "เอาเป็นว่าถ้าผมตอบคำถามคุณ แล้วคุณจะกลับใช่มั้ย?" ผมว่าสิงโตมันเริ่มรำคาญที่โดนเร้าหรือ แล้วก็สะอื้นจนคนหันมามอง

"ก็เออดิไม่ได้อยากอยู่นักหรอกที่แบบเนี๊ย"

"งั้นมีอะไรก็รีบๆถามมาเลยเพื่อนผมกำลังจะมาล่ะ" ฟังได้สักทีนะ เพราะผมก็เริ่มหมดแรง รู้สึก...ปวดหัวมึนๆยังไงชอบกล มาอยู่ที่คนเยอะๆทีไร เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย

"คุณ.. ได้ยินผมกับพี่สตีฟคุยกันรึป่าว?" เงียบ...เงียบไปพักนึงเลย คงได้ยินหมดเลยสินะ "ทำไม..ได้ยินหรือไม่ได้ยิน แล้วมันยังไงเหรอ?" คำถามของมัน..ดูไม่มีเยื่อใยกับผมเลย หรือว่ามันไม่ได้เข้าใจผิดอะไร แต่เป็นผมต่างหากที่คิดไปเอง ╯﹏╰

"เรื่องที่พี่สตีฟถามแล้วผมตอบว่า.."

"ไม่ได้ชอบผมนะเหรอ?" อือ..สิงโตมันได้ยินจริงๆแหละ แต่ทำไม...มันดูเฉยๆเหมือนไม่ได้อะไร..?เลยอ่ะ มีแต่ผมที่ดูร้อนรนจนออกนอกหน้า

“แล้วยังไงล่ะ”

"ผมแค่อยากจะบอก ว่าคุณกำลังเข้าใจ.."

(..จุ๊บ!.., รอนานมั้ย?) ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร..? จู่ๆก็โผล่มาจากด้านหลังสิงโต แล้วจุบแก้มทักทาย

หรือจะเป็นเพื่อนที่นัดกันไว้ แต่ว่า...เพื่อนแบบไหนกัน ถึงต้องทักทายแบบนี้ ผมว่า มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นอีก "โทษทีนะเพื่อนผมมาล่ะ ขอตัว...คุยกับเพื่อนก่อน"

แล้วมันก็หันหลังให้ผม และหันหน้ากลับไปคุยกับเพื่อน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนมันลืมไป...ว่าเมื่อกี๊กำลังคุยกับผมอยู่ (จำไม่ได้จริงๆเหรอ หรือว่าไม่ได้ใส่ใจ T︿T)

ผมพยายามสะกิดมันตั้งหลายครั้ง เรียกก็แล้วดึงเสื้อก็แล้ว แต่มันก็ไม่สนใจแถมหันมาตวาดใส่ บอกว่าให้ผมกลับบ้านไปก่อนอย่าพึ่งมากวน (เอ๊าก็เมื่อกี๊ยังคุยไม่เสร็จเลย..ลืมแล้วเหรอ?)

ขนาดผู้หญิงคนนั้น ยังบอกให้หันมาคุยกับผมก่อนมั้ย มันยัง… "ไม่อ่ะ เสียเวลา" คำตอบสั้นๆ แต่ทำเอาผมรู้สึกเจ็บไปถึงเชียงใหม่ มันจี๊ดเข้าไปในโซนประสาทชั้นสุดท้าย ไหนจะสายตาอีก ดูเฉยชา...ไร้เยื่อใยอะไรเบอร์นั้น

ผมทนไม่ไหวแล้ว กับการถูกปฏิเสธด้วยความเฉยใส่ แถมหันหลังให้และไม่คิดจะแนะนำผมให้เพื่อนรู้จักเลย เอาตรงๆก็เหมือนนั่งเป็นอากาศอยู่ตรงนั้น เพราะชวนคุยอะไรไปก็เหมือนพวกเค้าไม่สนใจ และคุยกันอยู่สองคน

ก็ไอ้บ้านี่มันบอกผู้หญิงคนนั้น... "ไม่ต้องไปสนใจหรอก เราคุยกันต่อดีกว่า" จากนั้นเธอก็ไม่สนใจอีกเลยจริงๆ คุยกันกะหนุงกะหนิงหยอกล้อเล่นเกินเพื่อน ลืมอะไรไปมั้ย.. ว่าโต๊ะนี้ยังมีกูนั่งอยู่อีกหนึ่งคน เฮ้อ..,ผมไปหาโต๊ะอื่นนั่งดีกว่า

ตอนแรกก็ว่าจะกลับเลย แต่มันรู้สึกหนักหน่วงไปหมด ขาก้าวไม่ค่อยออกยังไม่อยากเดินไปไหน งั้นขออยู่ตรงนี้ต่ออีกสักพักแล้วกัน

/ เสียงเพลงบนเวที…. /

♩….♬….. สุดท้ายเธอก็มาทิ้งฉันไป

มันเหมือนไม่มีความหมายกับเธออีกต่อไป

เธอทำให้ฉันตายใจเธอทำให้ฉันไว้ใจ

กับเธอแค่ไหน…….

…..

…..♪

…..

♪…..

ฉันมันก็เหมือนคนโง่คนนึงที่ให้เธอหลอก

เธอก็รู้ว่าฉันก็รักและยอมเธอทุกอย่าง

ไม่เป็นไรถ้าที่ฉันทำเธอจะมองข้ามไป

หากหัวใจเธอเปลี่ยนไปฉันคงไม่ยื้อเธอไว้

ฉันจะยอมปล่อยเธอไป

หรือเห็นแค่ฉันเป็นทางผ่าน…….♬….♪….

Cr. https://youtu.be/fhbxpm8yZWA

:

;

"สวัสดีครับ, มาคนเดียวเหรอ" ผมนั่งปล่อยอารมณ์ไปได้สักพักโดยบนโต๊ะมี OLD FASHIONED ประมาณสิบกว่าแก้ว (ดื่มหรือแด-) มีผู้ชายคนนึง….

(หล่อเท่ห์.. คิ้วหนาหน้าตาดี ผมบรอนซ์ทองทรงรากไทร)

เดินเข้ามาทักทำท่าทีเหมือนอยากจะนั่งด้วย เค้ายังไม่ได้พูดหรอก แต่แค่อ้าปากก็เห็นยันลูกกระเดือกแล้ว จริงๆ...อารมณ์ ณ ตอนนี้ ก็ไม่อยากจะคุยกับใครสักเท่าไหร่ ขออยู่คนเดียว แล้ว…(ดื่มเพื่อลืมเธอ) อะไรประมาณนั้น

แต่คิดไปคิดมาอีกที..มันยังมีเพื่อนได้ แล้วทำไมผมจะมีเพื่อนบ้างไม่ได้ล่ะ อีกอย่างมันคง….ไม่ได้คิดอะไรกับผมอยู่แล้วหนิ มีแต่ผมที่เป็นบ้าเข้าใจผิดไปเอง เพราะถ้าไม่งั้นมันต้องหันกลับมามองกันบ้างล่ะ

นี่อะไรเหลือบมองครั้งเดียวตอนลุกออกจากโต๊ะ แล้วก็ตอนผู้ชายคนนี้เดินเข้ามา ต่อจากนั้นไม่เคยเหลียวหลังมาอีก แถมยังพูดคุยหยอกล้อกับผู้หญิงคนนั้น โดยไม่ได้สนใจเลยสักนิด ว่ามีใครกำลังมองอยู่จากข้างหลัง...(p′︵‵。)

"ผมชื่อณเดชน์นะ เรียกสั้นๆว่า ณะ ก็ได้" ใครถามมันวะ ผมแค่พยักหน้าสองทีเอง "ว่าแต่.. คุณชื่ออะไรอ่ะ? แล้วนั่งคนเดียวแบบนี้...ไม่เหงาเหรอ" ก็เหงา… แต่อยากนั่งคนเดียวไงโว้ยยย!...

"ให้ผมนั่ง..เป็นเพื่อนดีกว่ามั้ยครับ" ไอ้บ้า!นี่เป็นใคร เอามันออกไปให้ผมที "คุณจะได้มีเพื่อนดื่ม แล้วก็มีเพื่อนเต้นด้วยไง" กูอยากดื่มแต่ไม่อยากเต้น และไม่อยากมีเพื่อนเต้นไม่อยากคุยไม่อยากอะไรทั้งนั้นโว้ยยยย...ออกไป!

"หนิคุณ! ฟังให้ดีๆนะ, ผมชื่อคริส อยากดื่มแต่ไม่อยากเต้น แล้วก็ไม่อยากคุยอะไรกับใครทั้งนั้น ที่สำคัญ! เชิญคุณออกไปจากโต๊ะของผมได้และ" แหนะยังจะมาทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย หยอกล้อเล่นอยู่ได้ บอกให้ไปไงไอ้ ัตย์ (โทษทีฮะ <`～´> อารมณ์มันขึ้น)

"โอ๊ะโย๊ะโย๋ หล่อโอปป้าขนาดนี้...ทำไมดุจังล่ะครับ อกหักเหรอ?ผมช่วยคุณได้น้า…" ดูมันทำเสียง (กูหมดคำจะพูดแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย) จะว่าไป มีหน้าหล่อๆอย่างมันมานั่งเป็นเพื่อน ก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อว่าใครบางคนหันมาแล้ว….จะรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง (หมดหวังแต่ก็ยังหวัง)

โอ้โห...ดูมันเต้นกับผู้หญิงคนนั้นสิ, หันหน้ากลับมาอีกที ภาพที่ผมเห็นทำเอาเกือบช็อกหงายหลัง ทั้งถูไถลูบไล้ ตัวนี่พันกันแทบจะรัดเป็นงูเหลือม เฮ้อ.. ผมยอมใจสิงโตมันเลย...ยอมจริงๆแล้ว (ฟู่~)

:

;

"ณเดชน์.. เรามาเต้นกันเถอะ" ผมเป็นคนเอ่ยปากชวน ไหนๆก็มาแล้วไม่อยากน้อยหน้าใคร "ฮึ! นี่ผมหูฝาดไปมั้ย คุณพูดจริงเหรอเนี่ย" ถ้าพูดไม่จริง จะพูดทำซากอะไร.. "อือ.."

"เกิดอะไรขึ้นครับ หรือว่า.. คุณเริ่มคึกแล้ว"

แหย่กูอยู่ได้ ถ้ามึงลีลา..กูจะไปคนเดียวแล้วนะ "แล้วจะเต้นมั้ย!?"

"เต้นคร๊าบเต้น แหม..ดุจังเลยนะ" ก็มึงลีลาไง กูยิ่งเฮิร์ทๆอยู่ "ลีลาอยู่ได้"

"อืมม...จริงๆ ผมเป็นคนเต้นไม่เก่งนะ งั้นก่อนออกไปแดนซ์ ผมขอเติมพลังก่อนได้ป่ะ?"

ไอ้buf..เอ๊ย มึงจะมาช่วยให้กูหายเครียด หรือเครียดกว่าเดิมกันแน่ "โฮ๊ะ! เรื่องมากจริง จะทำอะไรก็รีบๆเลย" มันเดินไปที่เคาร์เตอร์แล้วถือ OLD FASHIONED กลับมาที่โต๊ะสองแก้ว (แต่เอ๋! ทำไม..สีมันเข้มกว่าเดิม) "แก้วนี้ของผม แต่แก้วนี้.. ของคุณครับ"

มันเลื่อนอีกแก้วให้ผม..(ลังเล) แต่ช่างแม่งเถอะ มันคงเพิ่มเหล้าแหละสีมันเลยเข้ม "เออ.. ขอบใจ (กระดกหมดแก้ว)" ผมออกไปเต้น ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเต้น แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆให้ตัวเองร้อนรนไปมากกว่านี้

เต้นไปได้สักพัก ผมแอบเห็นสายตาของสิงโตมันชำเลืองมาด้วย (นั่นแน่...เริ่มหึงแล้วอ่ะดิ) ป่าวหร่อก, เต้นไปมาแล้วไหลไปทั่ว เลยเผลอไปเหยียบตีนมันเข้า..ฮรึก -_-|| (น่ากลัว)

สายตามันหนิแบบว่า...ถ้าควักไส้ได้ตอนนั้นคงทำไปแล้ว ไอ้ผมนี่ก็จริงๆยังเคลียร์อันเก่าไม่ได้ แต่ขยันสร้างเรื่องใหม่ให้ตัวเองตลอด คริสน้อ..คริส "คริส ทำไมคุณยังไม่กลับ!?" ทำมาเป็นเสียงเข้ม โธ่เอ๊ย...หึงก็บอกมาดิ

"ทำไม ผมไม่กลับ มันก็เรื่องของผม" (กวน ีนมันได้อีก) ไม่เป็นไร ไม่กลัวมีเพื่อน "คริส!!" เอาซี้...ถ้ากล้าก็เชิญเลย กูไม่กลัวมึงหรอก (ป่าว...ถ้าไม่มีไอ้ณะ ก็คงวิ่งตั้งแต่มันเรียกชื่อแล้ว)

"มีอะไรเหรอครับ? เพื่อนผม..ไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึป่าว" เยี่ยมมากไอ้เพื่อนใหม่อย่างงี้ค่อยคุยกันได้ "นั่นมันเพื่อนผม ไม่ใช่เพื่อนคุณ" โธ่เอ๊ย.. ทำมาเป็นนับเพื่อน ทีเมื่อกี๊ไม่มีเยื่อใยให้กูเลย

"คุณแน่ใจนะครับ ว่าคริสเป็นเพื่อนคุณ ที่ผมเห็น….คุณกำลังเต้นกับสาวสวยคนนี้ อย่างเมามัน แล้วก็ปล่อยให้คริส นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น..คนเดียว" ขณะที่ไอ้สองคนนั่นมันกำลังจ้องเขม่นกันอยู่ จู่ๆผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา เหมือนกับมีพลังงานบางอย่างอยู่ในตัว (ใครใส่ของกูวะ)

ร้อน...ร้อนมาก ร้อนจน...ผมต้องถอดเสื้อเดี๋ยวนี้ (พรึ่บ!) ถอดได้ก็ฟาดเลย และบังเอิญ….ไปคลุมอยู่บนหัวไอ้สิงโตพอดี "" เ ี่ย!! "" ประสานเสียงทำไมเหลา ก็แค่...ถอดเสื้อเอง "คริส! คุณถอดเสื้อทำไมเนี่ย จะบ้ารึไง"

สิงโตมนบ่นดุๆ พร้อมกับเอาเสื้อมาคลุมให้ผมแต่ไอ้บ้าณเดชน์มันยืนตาค้าง พร้อมกับสายตาที่ไม่หน้าไว้วางใจ "พวกคุณเลิกเถียงกันได้แระ ผมจะกลับแล้ว" แปลกจังผมเป็นอะไรไป.. นอกจากร้อนวูบวาบ แล้วอารมณ์มันดูเหมือน...จะคลั่งไคล้ทุกคนที่เข้าใกล้ ส่วนณเดชน์สายตามึงอ่ะ ! ไม่ละจากกูเลยนะ

"คริส.. ให้ผมไปส่งนะครับ"

"คุณเลิกยุ่งกับคริสได้แระ เพื่อนผม..ผมดูแลเองได้"

"แต่ว่า.."

" (แกร็กๆ) "

"(O_o!)"

(เ ี่ย มาเที่ยวผับ มันยังพกปืน)

ณเดชน์อาสาจะไปส่ง แต่โดนไอ้สิงโตสกัดดาวรุ่ง ส่วนผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่มีทีท่าว่าจะห้ามหรือหึงหวงอะไร เหมือนกับว่า...ตามใจสิงโตเลย (เชอะ! รักกันมากสิท่า) คงใช่แหละ, ไม่งั้นจะเอาใจกันขนาดนี้เหรอ (อาการไม่ค่อยดี...แต่ยังเบะปากมองบนได้อยู่)

:

;

"ปล่อย...จะจับอะไรนักหนา ผมเดินเองได้น่า.."

(เดินได้… แต่ซ้ายทีขวาที ไอ้สองมือก็จ้องแต่จะถอดเสื้อ)

"คริส.. คุณจะทำอะไรเนี่ย เดินเฉยๆสิ"

"เรื่อง..ของผม..คุณ..ไม่ต้องมายุ่ง..!"

(พูดก็เริ่มไม่รู้เรื่อง แล้วจะไม่ให้เค้ายุ่งได้ไง)

"เห้ย! คริส.. (หมับ)"

(เห็นมั้ยล่ะ เกือบตกบันได)

"คุณเลิกดิ้น…แล้วก็เลิกดื้อกับผม สักทีได้มั้ย?"

(สายตาของมันทำให้ผมระทวยไปหมด หัวใจเต้นแรงร้อนรุ่มภายใน จนรู้สึก….อยากจะพุ่งเข้าไปจูบ โอ้ย! บ้าไปแล้ว ทำไมมีแต่ความรู้สึกแบบนี้อยู่ในหัว ทั้งที่จริงผมควรจะพ่นไฟใส่หน้า เป็นอะไรไปคริส...ใจอ่อนก็ว่าแย่แล้ว ยังมาปล่อยเนื้อปล่อยตัว ให้คล้อยไปตามอารมณ์อีก)

"ทำไม….วันนี้ คุณหล่อจัง สิงโต"

"ผมว่า คุณดื่มเยอะจนเพี้ยน ต่อไป..ไม่ดื่มแบบนี้แล้วนะ"

"เพราะใครล่ะ!?.."

"เอ่อ..เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้คุณดีกว่า รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อย่าเดินไปไหนอีกล่ะ..!"

/ Part : Singto /

( O_o )

"เ ี่ย !.. (กำเดาไหล)" ผมเดินหายไปแค่แป็บเดียว กลับมาอีกทีคริสล่อนจ้อนไม่เหลืออะไรแล้ว เค้าคง...ร้อนมากเลยแหละ เห็นพึมพำบ่นมาตลอดทาง ผมพยายามจะใส่เสื้อผ้าให้ แต่คริส….

"..(หมับ!) , สิงโต…" เค้าผลักผมลงกับพื้นโดยที่ไม่ทันตั้งตัว จากนั้นขึ้นค่--ทันที (นี่มันเกิดอะไรขึ้น) ก็ดีแหละที่มันเป็นแบบนี้ แต่ผม..ไม่อยากฉวยโอกาสไง "คริส คุณเป็นอะไรไป ตั้งสตินะ"

คริสไม่ฟังที่ผมพูด แถมยังทำอะไรบานปลาย เค้าทั้งลูบคลำและทำหน้าพิศวาสยังไงชอบกล "สิงโตครับ ทำไมวันนี้...คุณหล่อจังเลยอ่ะ ตัวก็ห๊อม..หอม (ฟืดดด)" หือ...O_o…, นอกจากคำพูด และท่าทางที่แปลกประหลาด เค้ายังสูดดมผมไปทั่วร่าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น

"คริส..ใจเย็น ถ้าคุณยังไม่หยุด ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ (ฟืดๆ..) Alprazolam เหรอ?" ผมได้กลิ่นยาชนิดหนึ่งปนมากับกลิ่นเหล้า เป็นยาที่ใช้สำหรับรักษาอาการวิตกกังวล ช่วยให้นอนหลับ และอาจทำให้สูญเสียความทรงจำชั่วขณะ

หรือถ้าเอามาใช้ผิดวิธี...แบบที่คริสโดน ก็จะกลายเป็นยาปลุก--xขึ้นมาทันที มิน่าล่ะ.. ถึงกระโจนใส่ยังกับเสือเห็นเหยื่อ ปรกติ..แค่เห็นหน้าก็แทบจะหาเรื่องด่าเป็นว่าเล่น (แล้วผม...จะช่วยคุณยังไงดีล่ะ)

/ Part : Singto /

:

;

"คริสใจเย็น คริสครับ..หยุดก่อน" ไม่ได้ล่ะถ้าปล่อยไว้แบบนี้...ผมต้องอดใจไม่ไหวแน่ๆ "คริส..หยุด!!" นั่นเป็นไง หยุดเลยคราวนี้ "สิงโตจ๋า…" O_o หือออ, สงสัย...ช่วงนี้ผมไม่ได้แคะหูอ่ะ

"ทำไมดุจังเลยอ่ะครับ ฮึ (จ๊วบ) คุณ..ไม่ชอบผมเหรอ? (ท่าทางยั่วยวน) แต่ผมหนะ ชอบ…(ลูบ)..คุณมากๆเลยนะ…(หมับ!)" เ ี่ย! คริสจับไ ่ผม (สิงเอ้ย..ใจเย็นๆ…, ยุบหน๋อ พองหน๋อ...ๆ ๆ)

ใช่ เค้าหยุด, แต่หยุดตั้งท่าแล้วเริ่มยั่วใหม่ ถ้าผมเลวกว่านี้อีกสักหน่อย...หึ่ม...เค้าคงโดนลากเข้าห้องน้ำ ตั้งแต่อยู่ที่ผับไปแล้ว "คริส! ตั้งสติหน่อย..(พรึ่บ)" ผมพลิกตัวกลับ และพยายามจับเค้าไว้ให้แน่น (ห้องน้ำ..)

ใช่ผมต้องลากเค้าเข้าไปให้ได้เดี๋ยวนี้!.. เผื่อน้ำจะช่วยลดความร้อนที่มีอยู่ได้บ้าง "สิงโตจ๋า…นี่คุณชอบแบบนี้เหรอ? ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ" โดนจับมัดแต่ยังดิ้นยั่วได้ "เชิญคุณรุนแรงกับผม...ได้ตามสบายเลยนะ…" (จะไม่ไหว..ก็อีตรงท่าดิ้นกับเสียงกระเส่านี่แหละ)

ฮึบ! เรียบร้อย, กว่าจะจับมัดมือมัดขาได้ ผมต้องใช้แรงและความอดทนพอสมควร (อดทน..กับเจ้าโล่ของตัวเองนี่ไง..) คริสก็เหลือเกิน เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เด้ง เอ้ย! แรงดีไม่มีตกเลย (ใจเย็นนะสิง..ใจเย็น)

ผมอุ้มคริสพาดบ่าแล้วโยนลงอ่าง พร้อมกับเปิดฝักบัวทันทีเมื่อถึงห้องน้ำ ไม่ได้ตั้งใจแกล้งนะเพราะเค้าดิ้นไม่หยุด (เรียกยั่วไม่หยุดดีกว่า) มันเลยต้องมีพลาดพลั้งกันบ้าง ผมพยายามล้างหน้าและให้น้ำโดนตัวเค้ามากที่สุด

"สิงโตคร๊าบ...ทำไมคุณช้าจังอ่า...ผมแช่น้ำจนหนาวไปหมดแล้วนะ" นั่น มีเร่งด้วย (บ้าน่า..) มือกับขาถูกมัดแต่เค้ายังยื่นหน้ามาฟึดฟัดผมตลอดเวลา "คริส คุณต้องเข้มแข็งนะ เดี๋ยวสักพักก็ดีแล้ว" (ผลั๊ว)...เชือกขาด!!

เห้ย! ผมบอกให้เค้าเข้มแข็งนะ ไม่ได้บอก….ให้..เค้า แข็งกับผม.. "ผมทั้งเข้ม.. แล้วก็แข็ง!..(กำ)..ตั้งนานแล้วนะ" อะเฮือก..! ผมทั้งเจ็บ แล้วก็....เสี-วไปหมด…(อืมม์..)

"คริส...ปล่อยเถอะ คุณ..กำลังขาดสตินะ" นอกจากคริสจะไม่ยอมปล่อย ดูเหมือน...เค้าจะแรงเยอะกว่าเดิมซะอีก "แต่ผม..รอคุณต่อไปไม่ไหวแล้วนะ สิงโต…" (O_o) คริส.. คริสสสสสส.…!

:

/ อึๆ..อึ.. คริส เบาๆหน่อยผมเจ็บนะ..อืออ ~ > ช่วยไม่ได้นะ ก็คุณ...ปล่อยให้ผมรอนานทำไมล่ะ… (พั่บๆๆๆ…) > ผมไม่คิดเลย..อื้อ~..ว่าคุณจะเฟี้ยวขนาดนี้...อึ > แล้วคุณชอบมั้ยล่ะครับ….ที่รัก (พั่บๆ..ฯ) > อึ..อือ…อื้อ….อืมม์…..อ่าส์ ~ /

;

เช้าวันรุ่งขึ้น….

/ Part : Krist /

:

;

โอ้ย...ทำไมผมรู้สึกปวดหัวจัง สงสัยเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย (หึ!) นี่ผม..ถอดเสื้อนอนด้วยเหรอเนี่ย แปลกใจตัวเองปรกติขี้หนาวจะตาย (พลิกซ้าย) เ ี่ย! สิงโต เห้ย..ไอ้สิงโตมันมานอนอยู่บนเตียงผมได้ยังไง?

แถม..เสื้อก็ไม่ใส่เหมือนผมเลยอ่ะ หวังว่าเมื่อคืนเอ่อ...ไม่นะ! (เปิดดูใต้ผ้าห่ม) เ ี่ย!.. ไอ้สิงโตตตตต…..!! (ผั๊วะ) "(ตุบ) ..โอ๊ย! คริส..คุณถีบผมทำไมเนี่ย" ยังจะมีหน้ามาถามอีกก็มึงปล้ำกูไงไอ้บ้าเอ๊ย!

"ก็คุณทำบ้าอะไรกับผมล่ะ ยังจะมีหน้ามาถามอีก!" (ไม่รู้แหละ ล่อนจ้อนทั้งคู่..ถ้าไม่ใช่มัน แล้วจะเป็นใคร) ฮึ..มันไม่โกรธแฮะ ที่ผมถีบตกเตียงแล้วก็ตะคอกใส่ แต่ว่า… มันทำหน้าตาอะไร?ของมัน

"(─‿─)...คริสคร๊าฟ…, คุณลองคิดดีๆสิที่รัก ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น...กันแน่ (เลียปาก)" อุ้ย..ไอ้บ้าเลียปากทำไม แล้วแหมมาเรียกที่รงที่รัก (หยึ๋ย..ขนลุก) ว่าแต่เมื่อคืน...มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมไอ้สิงโตมันพูดแปลกๆ

"เอาเป็นว่า...ผมให้เวลาคุณคิดก่อนแล้วกัน แต่ถ้าคุณยังคิดไม่ออก..(ยื่นหน้ากระซิบ)..เดี๋ยวตอนเย็น ผมจะกลับมาทบทวนความจำให้…, สดชื่นจังเลยโว้ย..วันนี้"

ไอ้บ้านี่.. พูดอะไรของมันอ่ะ แถมยังมีหน้ามาบอกว่าให้เวลาผมคิด คิดอะไร..?แล้ว...ทำไมต้องทบทวน ที่สำคัญจะสดชื่นอะไรเบอร์นั้นวะ หมั่นไส้โว้ยยย…!

โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมเลยไม่ต้องไปขายข้าว ถ้าไม่อย่างงั้น...คงต้องไปเดินกะเผลกๆให้พวกนักศึกษาเห็น คราวนี้ได้แซวกันไม่หยุดปาก โดยเฉพาะพวกสาวๆขาประจำ

นี่ก็ยังมึนๆอยู่เลย เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด เจ็บขาแล้วก็ตรงบั้นท้าย แถมยังรู้สึก...แสบๆข้างใน ไอ้บ้าสิงโตมันทำอะไรผมบ้างวะ หรือว่า...ผม (บ้า..ไม่น่า ผมออกจะรักนวลสงวนตัว)

แต่ก็แอบเก็บคำที่มันพูดเอามาคิดอยู่นะ อือ..? เจี่ยมเจี้ยมอย่างผมเนี่ยนะ จะไปทำอะไรใครได้ มีแต่จะโดนกระทำมากกว่า (เมื่อคืน… เมื่อคืนๆ...) 0_o เ ี่ย!.. ผมนึกออกแล้ว

~ ~ "คริสใจเย็น คริสครับ..หยุดก่อน" ผมมันบ้าไปแล้ว อยู่ดีๆก็ไปอ่อย ทั้งๆที่เค้าพยายามจะพลักออก แต่ผมก็ยัง…."สิงโตจ๋า… ทำไมดุจังเลยอ่ะครับ ฮึ (จ๊วบ)" ไปออดอ้อนมัน แถมส่งจุ๊บเซ็กซี่ให้อีก แค่นั้นยังไม่พอ…"คุณ..ไม่ชอบผมเหรอ? แต่ผมหนะ ชอบ...คุณมากๆเลยนะ…(หมับ!)" ไอ้คริสสส….!

คิดแล้วยังจั๊กเดียมมืออยู่เลย ที่...ไปจับไ ่มัน (แง...ทำไมร้ายกาจอ่ะคริส) โอ้ย..อับอายขายขี้หน้า ทีนี้จะไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ตอนแรกก็อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง (แต่พอเดาได้..ว่าน่าจะมาจากเหล้าแก้วนั้น) ตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์แล้วแหละ นอกจากต้องคอยหลบไม่ต้องเจอหน้ากันไปเลยสักพัก ~ ~

:

;

/ บ้านเตี่ยกับม๊า /

ทุกครั้งเวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจ บ้านหลังนี้คือแหล่งพักพิงที่ดีที่สุดของผม….

"ว่ายังไงอาคริส.. ลื้อกลับมารอบนี้ มีปัญหาอะไรให้เตี่ยกับม๊าช่วยอีกล่ะ?"

"โห...เตี่ย คริสก็อยากกลับบ้านมั่งเหอะ อีกอย่าง…คิดถึงฝีมือกับข้าวม๊าจะแย่แล้ว (หันไปอ้อนแม่)"

"โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรายังอ้อนเป็นเด็กๆ แล้วนี่… เมื่อไหร่จะมีสะใภ้ให้เตี่ยเค้าล่ะ"

(อะเฮือก… ไปต่อไม่ถูกเลย)

"เอ่อ… คริสยังไม่อยากมีแฟนเลยอ่ะม๊า กิจการกำลังไปได้สวยเลย ถ้าขืนมีตอนนี้นะ ต้อง..มาคอยดูแลกันอีก"

"เออ อั๊วว่าก็จริงของอาคริสนะ ลื้อก็อย่าไปเร่งรัดอีนักเลย ปล่อยให้อีดูแลกิจการอย่างงี้ ไปเรื่อยๆนั่นแหละดีแล้ว"

(ฟู่~… โชคดีที่เตี่ยไม่เห็นด้วยกับม๊า ไม่งั้น...เห้อ คริสเอ๊ย..)

หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเรานั่งคุยต่อ อีกทั้งแย่งรีโมทกันจนเป็นเรื่องปรกติ ของพ่อ แม่ ลูก เวลาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

(คริส..ละครม๊ามารึยัง? / อาคริสเปิดช่องวันให้เตี่ยดูข่าว / ม๊า, เตี่ย.. คริสขอดู the rapper ก่อน..)

ผมไม่รู้สึกปวดหัวเลยสักนิด แต่กลับมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ (∩_∩)

~ ติ๊งต๊องๆ…

...ติ๊งต๊องๆ ~

"ใครมา..? เดี๋ยวม๊าไปดูสักหน่อย"

"ไม่เป็นไรม๊า เดี๋ยวคริสไปดูเองครับ"

:

;

"คุณ! มาได้ยังไงอ่ะ?"

"นี่ได้ผมแล้ว...คิดจะทิ้งกันเลยเหรอ"

(โอ้โห..ดูมันพูด เอาซะกูเสียหาย)

"เห้ยคุณ! เบาๆ มาพูดบ้าอะไรตรงนี้เนี่ย เดี๋ยวเตี่ยกับม๊ามาได้ยิน"

"งั้น...ผมขอเข้าไปหน่อย"

"..เอ่อ.. ไม่! , ผมไม่รู้นะ ว่าคุณตามผมมาถูกได้ยังไง แต่คุณ..! ควรกลับไปได้แล้ว"

(แหนะ บอกให้กลับยังมาทำหน้ากวนใส่)

"ผมไม่กลับ..คุณจะทำไม?"

"หนิคุณ! อย่ามากวนประสาทผมตอนนี้ได้มั้ย? กลับไปก่อน"

"คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่มีสองทาง… ที่ต้องเลือก"

(อะไรของมึง!..นี่บ้านกูนะ จะตามมาขู่ทุกที่เลยรึไง)

"หนึ่ง.. เปิดบ้านให้ผมเข้าไป , สอง.. ตามผมกลับไป แต่โดยดี"

(ฮือ...คริสอยากร้องไห้)

"โอ้ย! ผมไม่เลือกอะไรทั้งนั้นแหละ กลับไป!"

"ได้..ถ้าคุณไม่เลือก งั้นผมจะตะโกน...พ่อครับ! แม่ครับ!..."

"เห้ยคุณ! ทำบ้าอะไรเนี่ย.."

(อาคริส...เสียงใครมาเอะอะหน้าบ้าน)

"ว่าไงครับ..จะเปิดมั้ย? หรือคุณจะกลับไปกับผมก็ได้นะ เพราะถ้าม๊าหรือเตี่ยคุณเดินออกมา แล้วผมเผลอปากโป้ง ไม่รู้ด้วยน้า... (-‿◦)"

(ไอ้..ไอ้..ไอ้.. ไอ้บ้าเอ๊ย!) ผมต้องยอมเปิดประตูให้มันเข้ามา เพราะยังไม่อยากตามกลับไปที่คอนโดตอนนี้ (ก็พึ่งมาเอง...ยังไม่หายคิดถึงเตี่ยกับม๊าเลย) แต่ถ้าเอาความจริง ผมไม่อยากกลับไปเห็นบรรยากาศห้องมากกว่า มันยังรู้สึก...รับสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้เลย

3 วันถัดมา….

:

;

"สิงโต วันหลังมาเที่ยวบ้านม๊ากับเตี่ยอีกนะ"

(นั่นไง… ม๊ากำลังโดนไอ้สิงโตมันตก)

"ได้ครับม๊า ขอบคุณนะครับ"

(นั่นแม่กู ไม่ต้องส่งสายตา)

"อาสิงโต ถ้าอาคริสอีดื้อนะ ฟาดแทนม๊ากับเตี่ยได้เลยไม่ต้องเกรงใจ"

(นี่มึงจะตก ทั้งพ่อและแม่กูเลยรึไง..!)

"เตี่ย..! นี่คริสโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ"

"โตเตอที่ไหนกัน.. วันก่อนยังอ้อนจะขอนอนกอดม๊าอยู่เลย"

(แง...ก็อ้อมกอดม๊ามันอุ่นที่สุดเลยหนิครับ)

"ม๊า..!"

"เตี่ยกับม๊าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคริสให้เอง"

(ไม่ต้องยุ่ง กูดูแลตัวเองได้)

"เออ..ดีๆ แล้วนี่ถ้าอีไปติดสาวที่ไหนนะ อาสิงโต อย่าลืมโทรรายงานเตี่ยด้วยล่ะ"

"ได้ครับเตี่ย งั้นผมลานะครับ, สวัสดีครับ"

"โชคดีๆ"

"ไปนะ เตี่ย.. ม๊า.."

"จ้า..โชคดี"

"วันหลังอย่าลืมพาอาสิงโตมาด้วยล่ะ"

"คร๊าบบบ..!"

(สั่งจริงสั่งจัง !.. หลงกันเข้าไป !.. เชอะ, หน๊อย..ไอ้สิงโต บังอาจแท้)

ผมว่า..ไอ้สิงโตมันใช้ความหล่อในทางที่มิชอบนะ นี่มาอยู่แค่สามวันแต่ทำเอาม๊ากับเตี่ยหลงหัวปักหัวปำ เอ่อ...ผมหมายถึงเอ็นดูหนะ ถ้าอยู่ต่ออีกสักสามสี่อาทิตย์ คงตามกันกลับไปที่คอนโด (แต่ เอ๊ะ!.. เมื่อกี๊ผมชมมันว่าหล่อเหรอ...#-,-#)

;

ขากลับผมแวะไหว้ขอพรจากเจ้าแม่กวนอิม และเสี่ยงเซียมซีที่ศาลเจ้าแต่ว่า… "นี่คุณ เสี่ยงเซียมซีเป็นมั้ยเนี่ย เขย่าอยู่นั่นแหละจะให้มันล่วงหมดกระบอกเลยรึไง!?"

ไม่ให้ดุได้ไงล่ะ เล่นเขย่าอยู่ได้ตั้งนานไม่ล่วงสักที "ก็ผมไม่เคยนี่หน่า คุณก็...สอนผมดิ" นั่นไง..ว่าแล้วเชียว สุดท้ายมันก็ต้องเดือดร้อนผมอีกตามเคย "คุณหนิยุ่งจริงๆเลย, นี่ เค้าจับไว้ แล้วก็เขย่าแบบนี้…เข้าใจมั้ย?"

อะไร ยิ้มทำไม? แค่สอน….(อ้อ ก็ผมไปจับมือมันอยู่ มิน่าล่ะยิ้มปากบานเชียว)

"คุณนี่...ดูชอบอะไรแบบนี้เนอะ"

"แน่นอน"

"งั้นคุณคงสนใจ.. ดูไพ่ยิปซีตรงนู้นด้วยใช่ป่ะ?"

"ไหน...? , เห้ย ทำไมเมื่อกี๊มาผมไม่เห็นอ่ะ ไปเร็วคุณ"

ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ อะไรที่...ออกแนวลุ้นๆหรือเสี่ยงทาย ผมเอาหมดโคตรชอบเลยไม่รู้เป็นไร (แต่ยกเว้นหวยนะ) ไม่มีดวงทางนี้อ่ะครับ เลยไม่อยากเล่น...อิอิ

~ คำทำนาย ด้านความรัก ~

” 9 ถ้วย ” (Nine OF CUPS)

หน้าไพ่ลายThe Rider Waite เป็นชายร่างท้วม นั่งอยู่อย่างสบายใจท่ามกลางถ้วย 9 ใบ ไพ่ 9 ถ้วยนี้ เป็นสัญลักษณ์ของธาตุน้ำที่แสดงถึงอารมณ์และความรู้สึกที่อ่อนไหวแต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวลอยู่ข้างใน

;

"มีอะไรเหรอครับ? ทำไม...นั่งจ้องผมนานจัง" ทันทีที่ไพ่ถูกเปิดออก แม่หมอก็นั่งนิ่งเงียบไป จากนั้นยิ้มกรุ้มกริ่มแปลกๆแถมยังเหลือบมองไปที่ไอ้สิงโตอีก มันมีอะไรกันแน่ "เอาอย่างงี้นะพ่อหนุ่ม แม่หมอถามอะไรหน่อยสิ และห้ามโกหก เพราะมันจะมีผลกับคำทำนาย แล้วก็...อย่าโกรธแม่หมอนะ"

แม่หมอเค้าจะถามอะไรอ่ะ ดูลึกลับมีเลศนัยจัง แหนะ..,จะถามก็ไม่ถาม เหลือบมองไปที่สิงโตอีกและ "พ่อหนุ่มสองคนอ่ะ เอ่อ….เป็นแฟนกันรึป่าวจ๊ะ?" เ ี่ย!.. ยัยป้านี่ถามอะไรไม่...เข้าหูเลย (#^.^#) ,....จะเป็นได้ยังไงล่ะ ก็เค้ายังไม่เคยบอกชอบผมเลยนะ (บ้าที่สุด..ε)

"ปะ..ป่าว ครับ, ไม่ได้เป็นครับแม่หมอ อีกอย่าง…ผมชอบผู้หญิง ไม่.. (เหลือบไปที่สิงโต) ไม่ได้ชอบผู้ชายครับ" ไม่อยู่แล้วโว้ย.. ไปดีกว่า ไม่อยากรู้แร้วคำทำนงทำนายอะไรเนี่ย ยัยป้าแม่หมอนี่...ก็จริงๆเลยถามอะไรออกมา (เขินชะมัด) ไอ้บ้านั่นก็นั่งยิ้มปากกว้างอยู่ได้...ชี่ (#^,^#)

/ Singto /

"เอ่อ… แม่หมอครับ, คำทำนายของไพ่นี่…คืออะไรเหรอครับ?ทำไม.. แม่หมอถึงถามเพื่อนผมแบบนั้น"

"คนที่หยิบได้ไพ่ใบนี้อ่ะนะมักมีนิสัยเจ้าชู้ มากรัก หลายใจ หรืออาจจะพบเจอกับคู่รักที่เจ้าชู้ ว่าแต่..พ่อหนุ่มอ่ะเจ้าชู้รึป่าวล่ะ ถ้าคิดว่าไม่ มีอะไรก็รีบๆบอกเค้าซะ เดี๋ยวหมา..เอ่อ.. แม่หมอหมายถึง เดี๋ยวมีคนแย่งไปหนะ คนเนี๊ยเค้าเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ แต่ถ้ารักใคร..เค้ารักจริงนะ ที่แม่หมอถามแบบนั้นก็แค่อยากเตือน ถ้าหากได้คบกันแล้วให้ระวังเรื่องมือที่สามให้ดี แต่เหมือนตอนนี้ เค้ายังมีอะไรบางอย่างสบสนอยู่ พ่อหนุ่ม...ก็ลองเปิดใจสารภาพก่อนดูสิ"

"ครับ, ผมจะลองทำตามที่แม่หมอบอก"

ผมยิ้มแห้งๆก่อนเดินจากมา เพราะไม่รู้ว่าจะทำแบบที่รับปากได้มั้ย ถ้าไม่บอกก็เดี๋ยวหมา...นั่นแหละ, แต่ถ้าบอกและบังเอิญเราได้คบกันผม...ไม่อยากให้เค้าเอาชีวิตมาเสี่ยงกับสิ่งที่ผมเป็นอยู่...เฮ้อ…(ฟู่~)

"คริส…" อะไรของมัน..? ตั้งแต่มาถึงห้องเรียกอยู่นั่นสามสี่รอบ จะพูดอะไรก็ไม่พูดสักที ได้แต่อมยิ้มกรุ้มกริ่ม...แล้วก็ทำสายตามีเลศนัย

(เนี่ย.. และไอ้ผมก็เป็นคนขี้สงสัยไง)

"หนิ สิงโต.. หน้าผมอ่ะ เหมือนแ ่….คุณรึไงหึ จ้องอยู่ได้" แหนะ..ยัง ยังมองอยู่อีกแถมยัง….(#°.°#) ….เอาหน้ามาใกล้ทำไมขนาดนี้เล่า มันเขินนะโว้ย

"ผมขอถามอะไรคุณหน่อยสิ" งื้อ...จะถามอะไรอ่ะตื่นเต้นจัง หวังว่าคง...ไม่ได้ขอแต่งงานนะ (≧﹏≦ คิคิ) "วันนั้น...คุณตามผมไปที่ผับทำไมเหรอ?" ชิ, ทำเป็นมาถาม ทีวันนั้นเมินใส่เราเฉยเลย..ε "ถามทำไม.. ผ่านมาตั้งหลายวันแระ พึ่งอยากรู้เหรอ?"

งื้อ ~ จะขยับทำไมนักหนาเล่า อีกนิดเดียว….ปากจะชนกันอยู่แล้ว "คริส อย่าพึ่งกวนได้มั้ยครับ? ผมจริงจังอยู่นะ" ใจผมมันเหลวไปหมด ทั้งสายตาและคำพูด...ดูหนักแน่นจริงจังสุดๆ "ก็… ผมคิดเอาเอง ว่าคุณคงเข้าใจผิด เรื่องที่ผมคุยกับพี่สตีฟ ก็เลย..แค่อยากตามไปอธิบาย"

"ถ้าอย่างงั้น.. คุณช่วยอธิบายให้ผมฟังตอนนี้ เอาแบบชัดๆเลย...ได้มั้ยครับ?" แค่อยากจะฟัง.. ทำไมต้องทำหน้าอ้อนขนาดนั้นเล่า เค้าไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ เดี๋ยวก็กระโดดงับซะหรอก "แล้วจะอยากรู้อะไรตอนนี้ล่ะ ผ่านมาตั้งหลายวันแระ ผมลืมหมดแร้ว" แหนะ แล้วดูทำหน้าอ้อน..

"น้า...นะครับ, ถ้าคุณไม่บอก ผมจูบนะ!"

"ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด!.. เรื่องที่บอกกับพี่สตีฟ ว่า..ไม่ได้ชอบคุณ" ไม่ต้องมาเก็กหล่อเลย เอาหน้าออกไป.. "แล้ว…ยังไงต่อครับ" ไม่มีแล้วไงวุ้ย (#^.^#) ถ้ายังไม่เอาหน้าออกไป….อย่าหาว่าคริสไม่เตือนนะ

"ก็.. ไม่ยังไงแร้ว หมดแล้วไง"

"ฮึ คุณ...จะตามผมไป เพื่อบอกแค่นี้จริงๆเหรอ?"

"อื้อ.. ถามอะไรนักหนาเล่า ! ε"

"^‿^ ผมไม่เชื่อหรอก, แต่ผมจะขอถามคุณอีกข้อเดียว"

"คุณชอบพี่ชายผมรึเปล่า?"

"..( อมยิ้ม ส่ายหัว ).."

"แล้ว…." แหนะ ไหนบอกอีกข้อเดียว นี่มันสองในหนึ่งชัดๆ "ผมล่ะ คุณชอบ….ผมบ้างรึเปล่า?...(ฟู่~)" เป่าปากทำไมอ่ะลุ้นอ่ะดี้ แต่ว่า...ใครจะกล้าบอกเล่า ถึงผมจะดื้อแต่ก็ขี้อายนะ

"คุณ..ถามบ้าอะไรเนี่ย ถ้าวันนั้นได้ยินแล้ว คุณก็ต้องรู้ดิ ว่าผมพูดอะไรต่อ"

"ผมกับพี่ชาย.. คิดไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกนะถ้าเป็นคนอื่น...ผมไม่สน"

(งื้อ สิงโตออกไป ใกล้ขนาดนี้…เข้าสิงเลยมั้ยเล่า)

"ฮึ..ว่ายังไงครับ ตกลงคุณชอบ.."

ก๊อกๆๆ…

...ก๊อกๆๆ

เอ๋…?

(แคร่ก, แอด....)

"อ้าว พี่สตีฟ สวัสดีครับ"

"หวัดดีครับ หนุ่มน้อย…(เหร่), นายก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย"

ก้าวเข้ามา...ก็จ้องจะแด-หัวกันเลย "พี่อย่าลืมนะ ว่านี่ห้องของผม อ้อ! หมายถึง..ห้องเช่าของผม" ไอ้นี่ก็ชอบกวน ีน โดยเฉพาะกับพี่ชาย "แน่นอน ฉันไม่ได้ลืม แต่นาย...ก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ใกล้คริสขนาดนี้ (ผลัก!) เพราะคริส บอกฉันแล้ว.. ว่าไม่ได้ชอบแก"

"(─‿─) หึ.. แล้วพี่มั่นใจได้ยังไง? ว่าคริสจะชอบพี่ (ผลัก!)… (♪..♬.. ผิวปากอารมณ์ดีก่อนเดินออกจากห้องไป)"

นั่น! ดูมันทำ ทิ้งระเบิดเสร็จแล้วก็ไป ทำไงต่อล่ะกูคราวนี้

"เอ่อ.. พี่สตีฟจะทานอะไรรึป่าวครับ เดี๋ยวคริส.."

"หายไปไหนมาหลายวันครับ พี่โทรไปก็ไม่รับ แถมมาปิดเครื่องหนีอีก"

"เอ่อ...คริสกลับบ้านไปหา"

"ไปกับสิงโตมาใช่มั้ย!?"

"ป่าว คือ.."

"คริส ยังจะโกหกอีกเหรอ!? ก็เห็นอยู่ว่ากลับมาด้วยกันอ่ะ!"

"ก็ถ้าพี่เชื่อแบบนั้น แล้วจะมาถามทำไม!? ปล่อยได้แล้วคริสเจ็บ"

"เดี๋ยวนี้..ดูคริสกล้าขึ้นเสียง แล้วก็ไม่กลัวพี่เลยเนอะ"

"คริสก็ไม่ได้กลัวพี่อยู่แล้ว เพราะไม่คิด...ว่าพี่จะเป็นคนเจ้าอารมณ์แบบนี้ คนสุภาพ.. ใจดี.. นุ่มนวล.. ผู้ชายคนนั้น หายไปไหนแล้วครับ"

"ก็เพราะใครล่ะ!? ทำให้พี่เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ คริสบอกเองไม่ใช่เหรอ? ว่าไม่ชอบสิงโต..แล้วคริส ไปกับมันทำไม!?"

"ต่อยเลยสิ, ถ้ามันจะทำให้พี่เลิกยุ่งกับคริสสักที"

"ห๊ะ เมื่อกี๊..คริสพูดว่าอะไรนะ"

"คริสจะบอกอะไรพี่ให้นะ ว่าวันนั้นที่ตอบไป (จ้อง) คริสโกหก!"

"...คริส หมายความว่ายังไง..?"

"คริส ชอบสิงโต.. แต่ที่ต้องโกหก เพราะคริสแค่กลัว ว่าพี่จะทำอะไรไปมากกว่านั้น เข้าใจใช่มั้ยครับ"

"พี่ว่า...คริสคงเหนื่อย แล้วก็อยากพักใช่มั้ย?งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อน แล้ววันหลัง.."

"ไม่มีวันหลังแล้วครับ!.. ถ้าพี่จะมาหาคริสอีก ช่วยมาในฐานะพี่ชายได้มั้ย..."

" Kiss… "

(เ ี่ย! อิพี่สตีฟ...มันจูบผม)

"ตัวแค่นี้...แสบจริงๆเลยนะ, เฮ้อ… สิงโตอ่ะ เป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครถามมากบางครั้งมันอาจจะปากหมา แล้วก็ขี้หงุดหงิดไปหน่อย แต่ถ้าได้รักใคร...มันรักจริง ฝากดูแลน้องชายพี่ด้วยนะ (ยิ้มเจื่อนๆก่อนเดินออกจากห้องไป)"

ผมพูดแรงไปมั้ยอ่ะ?

แต่ถึงผมไม่พูดตอนนี้….

สักวัน ผมก็ต้องพูดอยู่ดี

(ฟู่~...โล่งอกได้สักทีนะ ไอ้คริส) อย่างน้อยผม ก็ได้บอกความรู้สึกจริงๆกับพี่สตีฟสักที ต่อไป..ก็ไม่ต้องมาคอยกังวล ว่าพี่เค้าจะมากัดกันกับสิงโตในห้องอีกรึเปล่า (เฮ้อ..โล่งไปอีก)

ว่าแต่.. สิงโต มันออกไปไหน? มาถึงก็ไม่คิดจะพักเลยรึไง..หรือว่า..? ไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว, หึ..ใช่ซี้ เรามันไม่ได้มีหน้าสวยๆ.. หน้าอกอึ๋มใหญ่ แล้วก็สะโพกนาฬิกาทรายแบบนั้นหนิ..เชอะ!

(โอ้ย..!) ไอ้บ้านี่..มาจากไหนวะ อยู่ดีๆก็โผล่มาแล้วบีบปากผมเฉยเลย (เจ็บนะโว้ย..!) "มานั่งทำปากคว่ำอะไรตรงนี้ครับ..ฮึ?" ยังจะมาถามอีกไปไหนมาล่ะ ชิ!..ไม่คุยด้วยหรอก

"^_^ …(กระซิบ) ถึงคุณไม่ได้มีหน้าสวยๆ... แต่ความหล่อของคุณก็มัดใจผมอยู่นะ" หูดียังกับมีกุมาร ผมแค่...บ่นเบาๆเองนะ(*^,^*) "ถึงคุณจะไม่มีหน้าอก..(ลูบ…) แล้วก็สะโพกใหญ่ แต่คุณก็ยังมี..ก้..(อุ๊บ!)" เ ี่ย..มึงจะพูดอะไร?ไอ้บ้าเอ๊ย..

"คุณ! จะพูดบ้าอะไรเนี่ย หยุดเลย" แหนะ, เอะอะก็จ้อง เอะอะก็ยื่นหน้า แน่จริง...หอมไปเลยมั้ยเล่า "(ฟืดดด..) ทำไมครับ, เขินเหรอ? ทีเมื่อกี๊ตอนบอกชอบผม คุณไม่เห็นเขินเลยเสียงนี่...ดูจริงจัง หนักแน่นอยู่น้า…"

เห้ย..! ก็มันออกไปข้างนอกหนิ แล้ว...รู้ได้ยังไงว่าผมพูดอะไรบ้าง (#^,^#) บ้าจริงเชียว "ก็.. คุณออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ? แล้ว...มาได้ยินตอนไหน…(หน้าแดงหูแดง)" งื้อ...ถามให้ตอบ มัวแต่มาจ้องอะไรอยู่ได้..ε..

"ผมออกไปข้างนอกก็จริง แต่ไปนอกห้องไงครับ ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย (-‿◦)" สิงโตมันร้ายกาจ ร้ายสุดๆอ่ะ มาแอบฟังได้ยังไง แล้วนี่…(กูพูดอะไรไปมั่งวะ...ฮือ โคตรอาย)

"คุณหนิมัน…"

"(หมับ!)... จะไปไหนครับ"

(ฮือ...#^.^#...จะทำอะไร)

"ขอบคุณนะครับที่บอกชอบผม วันนี้...เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย"

(อะไรของมึง! หลง...หลงตัวเองชะมัด)

"อะไร?ใคร..บอกชอบคุณ ผมก็แค่พูดความจริง ให้พี่ชายคุณเข้าใจแค่นั้นแหละ"

"เลิกปากแข็งได้แล้วคริส หรือว่าคุณจะให้ผมช่วยทบทวน…"

(ไอ้บ้า..! อายผีสางเทวดามั่ง)

"งื้อ...ไม่เอา, หยุดเลย.. คุณหนิ"

"ทำไม...หน้าคุณดูเครียดๆจังครับ คิดอะไรอยู่เหรอ? มีอะไร...เราต้องคุยกัน เพราะตอนนี้... คุณเป็นแฟนผมแล้วนะ"

(อะไรของมึง...อย่ามามั่ว บอกชอบเค้าก็ไม่เคยหรอก!...-3-)

"บ้า! พูดอะไรของคุณเนี่ย ผม… จะไปเป็นแฟนคุณได้ยังไง? ก็…"

"ฮึ.. ก็อะไรครับ"

"ก็คุณ…ยังไม่เคยขอ แล้วก็บอกชอบผมเลยสักคำ ไหนจะ...แฟนผู้หญิงของคุณอีก"

"แฟนผู้หญิง…? คุณหมายถึง..ผู้หญิงที่เต้นกับผมในผับใช่มั้ย?

"..งึกๆ.."

(อะไร..?แค่นี้ทำเป็นคิดนาน โธ่เอ๊ย..ไอ้ปลาไหล! มีเมียเยอะก็ยอมรับมาดิ)

"อืม....ผมขอโทษนะ, ที่ยังบอกอะไรกับคุณตอนนี้ไม่ได้ แต่ผมขอ...ให้คุณเชื่อ และไว้ใจผม ว่าผมไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ได้มั้ยครับ?"

"บ้าเหรอคุณ.. เล่นจุ๊บแก้ม แถมยังเต้นเลื้อยกันซะขนาดนั้น ใครจะไปเชื่อได้"

"งั้นพรุ่งนี้ คุณจะพาผมไปสาบานที่ไหนก็ได้ ว่าสิ่งที่พูดมันเป็นความจริง ถ้าผมโกหก.. ขอให้ผมตา.."

"..KISS….(จ๊วบ) พอแล้ว..ไม่ต้องพูดแร้ว ผม...เชื่อก็ได้"

(ใครจะอยากให้ตายวะ ไอ้บ้า…)

"(พุ่งกอด)....ขอบคุณนะครับ ที่คุณยอมเชื่อใจผม ,,,ผมรักคุณนะ,,, ...ไม่ต้องขอแล้วเนอะ"

"(#^‿^#)....คุณหนิ, ชอบขยันทำให้ผมเขินอยู่เรื่อย"

"(^_^)"

(ไอ้บ้าเอ๊ย, ให้บอกชอบไม่ได้ให้บอก…. รักซะหน่อย ชี่..)

คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ความลับเยอะชะมัด แต่ว่า..

ผมก็ยอมที่จะเชื่อใจสิงโตดูสักครั้ง เพราะผม…

ก็เริ่มจะหลงเสน่ห์เค้าแล้วจริงๆ เหมือนกัน

ตั้งแต่ตัดสินใจคบกัน สิงโตก็ไม่เคยหยาบคายหรือใช้ปืนขู่ผมอีกเลย (เรียกว่า ไม่กล้าหือจะดีกว่า ─‿─) พอง้างมือจะขยับปืนทีไร… "เอาเลยสิ! ยิงเลย.. ฆ่าให้ตายไปเลยก็ได้ ยังไง..ผมก็เป็นของคุณอยู่แล้วหนิ" ผมก็หน้าเบ้ใส่ ไม่งั้นก็ตวาดจนหัวหด จะเรียกว่าสลับโพล์ก็ได้นะ (คิคิ) ไม่รู้สิ, เมื่อคนเราตัดสินใจจะอยู่ด้วยกันแล้ว มันต้องมีซึมซับนิสัยกันบ้างแหละ

แต่ผม… ก็ไม่ได้กล้าหืออะไรขนาดนั้นหรอก แค่แอบสังเกตเห็นเวลาหน้ายุ่งๆ

"สิงโต วันนี้คุณ...ดูเหนื่อย"

"อือ.. นิดหน่อยครับ"

"แล้วหิวมั้ย? อยากกินอะไรอ่ะเดี๋ยวผมทำให้"

"ไม่อ่ะ, แต่ขอกาแฟแก้วนึงคืนนี้ มีงานต่อช่วงดึก เอาไปส่งด้วยนะ...อย่านาน!"

"คร๊าบ… (หึ่ม! พ่อหรือ ผ….)"

ก็ตัวใครตัวมัน ถ้าอารมณ์ดีเมื่อไหร่…(อันนั้น ค่อยว่ากันอีกทีนะ) นี่ก็คบกันมาจนเกือบจะครบปีแล้ว เราสองคนยังไม่มีโอกาสได้ไปเดทกันเลยสักครั้ง

กลางวันผมมัวแต่ยุ่งๆเปิดร้าน พอตกกลางคืน...สิงโตมันมีภารกิจลับตลอด จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นความลับอยู่ (เพราะกู ไม่รู้อะไรสักอย่างเลย) เคยตั้งท่าจะสะกดรอยตามไปหลายครั้ง แต่ว่าโดนจับได้ตลอดแล้วก็ถูกทำโทษทุกที "สิงโต ไม่เอาครับ, ปล่อย...สิงโตไม่เอา มันจั๊กจี๋ สิงโต….อืมม์…." ด้วยการ…(#^,^#)...ถูกจับฟัดจนผมเหนื่อยหมดแรง แล้วเผลอหลับไป

ลืมตามาอีกที...พ่อคุณคนดีก็ไม่อยู่แล้วครับเวลาไม่ค่อยจะมีให้ แล้วใยจึงมีความลับต่อกันอีก งานอะไร?ที่มันสำคัญกว่าผมนักหนา (เห็นมั้ย!?..บอกแล้วว่าอย่ามีแฟน) -ε-

:

;

ชั้น 81…

Bangkok Balcony

/ Baiyoke Sky Hotel /

บรรยากาศสไตล์โมเดิร์นสีขาว เน้นให้เห็นวิวทิวทัศน์และแสงไฟของกรุงเทพฯ เปรียบเสมือนเป็นวอลล์เปอร์ของห้องอาหาร ทั้งสวยงามโดดเด่นแถมยังโรแมนติก อีกทั้งให้บริการอาหารกริลล์ และซีฟู้ดบุฟเฟต์นานาชาติ ซึ่งวัตถุดิบนั้น

อื้อหือ… ดูมีคุณภาพมากๆเลยแหละ โดยเฉพาะเนื้อแกะและเนื้อเซอร์ลอยด์ ที่นำเข้าจากออสเตรเลีย (เห็นเชฟว่าแบบนั้นนะ) ไหนจะกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่จัมโบ้ เสิร์ฟพร้อมซอสพะแนง และซอสแกงเขียวหวาน

⊙o⊙)...อูหู้วววว แล้วยังมีนี่อีกนะ เซตพรีเมียมกริลล์ซีฟู้ด ได้แก่ Rock lobster หอยเซลล์ ปูม้า หอยนิวซีแลนด์ กุ้งขาว และหอยหวาน

(อือก.., ผมแอบกลืนน้ำลายอ่ะ)

ดูดิ, นอกจากสิงโตจะเล่นใหญ่เหมาทั้งชั้น ยังจ้างเชฟส่วนตัว แถมมีคนสีไวโอลินให้ฟัง และเค้านะยังบริการผมสุดๆ คือแบบ...ไม่ต้องแกะอะไรเลยสักอย่าง (นั่งกินอย่างเดียว)

"คุณ..พอแล้ว เต็มจานไปหมดแล้วเนี่ย"

"ทำไมล่ะครับ ก็ผมอยากให้คุณกินเยอะๆไง…(สบตา)...คุณรู้มั้ย? ว่าผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ คุณอ่ะ เป็นคนแรกเลย

(-‿◦)"

"บ้า ใครจะไปเชื่อ คุณ...ก็หล่อออกขนาดนี้"

"จริงๆครับผมไม่ได้โกหก หรือถ้ามีที่ต้องทำ..ก็เพราะงานทั้งนั้น แต่ถ้าคุณไม่เชื่อ… คืนนี้ให้ผมพิสูจน์มั้ยล่ะ?"

"คุณ..! พูดบ้าอะไรเนี่ย อายพี่เค้า, แล้วนี่ ไม่กินบ้างรึไงหึ แกะให้ผมจนเต็มจานไปหมด แต่ตัวเองไม่เห็นกินสักคำ"

"ผมไม่กินหรอก คุณกินเถอะครับ"

"อ้าว..ทำไมล่ะ ไม่หิวเหรอ"

"ผมแพ้อาหารทะเลครับ"

"เห้ย ! จริงดิ, แต่ว่าคุณ…สั่งมาเต็มโต๊ะเลยนะ"

"ก็ผมรู้ไงครับ..ว่าคุณชอบ เลยสั่งมาให้"

"คุณนี่ เอาอีกแล้วนะ ขยัน...ทำให้ผมเขินอยู่เรื่อย (#^.^#)"

พอหมดจากของคาว สิงโตก็ไม่รีรอให้น้ำย่อยผมได้ว่างเว้น ครองแครงเอย.. ข้าวเหนียวทุเรียนเอย.. ไหนจะข้าวเหนียวมะม่วงอีก (นี่กะจะขุนให้อ้วนเป็นหมูเลยรึไง..?) แล้วถามว่าหมดมั้ย? แฮ่.. จะไปเหลือเหรอก็หอมหวาน อร่อยซะขนาดนั้น

แถมยัง...(#^.^#) มีคนคอยป้อนให้ตลอดเวลาอีก กะจะให้หลงหัวปักหัวปำเลยรึไง (จริงๆก็หลงมาตั้งนานแล้วนะ) นี่เป็นเดทแรกของเรา ที่ทำให้ผมมีความสุขมากๆ ถึงแม้มันจะดูหวาดเสียวไปหน่อย แต่ผมก็ดีใจ...ที่ได้มาอยู่กับสิงโตในบรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติกแบบนี้ (รักที่สุดเลยคร๊าบ..)

"ขอโทษอีกครั้งนะครับ, ที่ผมพาคุณมาที่นี่.. ทั้งๆก็รู้ ว่าคุณกลัวความสูง ว่าแต่..คุณชอบ.."

"KISS……….(จ๊วบ) , ผมชอบที่สุดเลยครับ เอาไว้คืนนี้…. ให้ผมตอบแทนคุณบ้างนะ ดีมั้ยครับ"

"(#^_^#) แล้วแต่คุณเลยครับ…, ผมยินดี"

:

:

;

( แหนะ! พีรวัส ทีเมื่อกี๊เค้าจะพูด บอกพูดบ้าอะไรเนี่ย แล้วนี่…ε... แค่กๆๆ )

♬… เอ้ก อี๊ เอ้ก เอ้ก ๆ ๆ ...♩…

~ (กดปิด) ~

"งื้อ…เช้าแล้วเหรอเนี่ย (งัวเงียๆ...ควานหา) สิงโต.. เอ๋..?ไปไหนอีกแล้ว"

" (จุ๊บ!) ตื่นแล้วเหรอครับ? พอดี..ผมเห็นคุณยังไม่ตื่น แล้วก็ดูเพลียๆเลยไปทำโจ๊กมาให้, ไข่สองฟอง ไส้หมูเยอะๆไม่ขิง ของโปรดคุณ"

"ขอบคุณครับ..(เขี่ยจมูก)..เดี๋ยวนี้ รู้ใจเก่งนะ"

"แน่นอน ก็เหมือนคุณ…(ลูบปาก)..ที่รู้ใจผมเมื่อคืนไงครับ"

"คุณ..แซวผมอีกแล้วนะ เดี๋ยวเหอะ!"

"ทำไมครับ คุณจะทำโทษผมเหรอ?"

"บ้า หมดแรงแร้ว, แค่จะลุกนั่งยังไม่ได้เลย"

"อืม.. งั้นก็ดีครับ คุณจะได้ไม่ต้องดิ้น, เพราะผม… ยังไม่หมดแรง"

"เห้ยคุณ..! คุณ.. สิงโต (อื้อ..) สิงโตครับ..ไม่เอาพอแล้ว ผม……."

(อืมม์..จ๊วบ!..อื้อ...สิงโต...อืมมม คุณนี่..มันคนบ้าชัดๆ > แล้วรักมั้ยล่ะครับ.. (อึ๊บ!) > ก็แล้วแต่จะคิด….~ อื้อ...โอยย...)

:

;

เป็นการออกเดทที่หมดสภาพสุดๆ ก็ตั้งแต่เมื่อคืน...พึ่งได้นอนประมาณตีสาม (ยังดี ที่มันให้นอน) เช้ามานาฬิกาปลุกก็กดเลื่อนไปหลายที เพราะทำยังไงก็ลุกไม่ขึ้น (เออ..งั้นก็ไม่ต้องไปขายแล้วข้าวเนี่ย)

ตอนแรกก็นึกว่าสิงโตหายไปไหนอีก ที่ไหนได้แอบตื่นไปต้มโจ๊กหมูของโปรดผมนี่เอง (เนี่ย เดี๋ยวนี้เค้ารู้ใจเก่งนะ) แต่ว่า…แทนที่จะได้กินโจ๊กเพิ่มพลัง มันดั๊นนน...มาหาเรื่องกินผมซะได้หนิ (ไอ้หื่น..เอ๊ย)

และคราวนี้จากที่ลุกไม่ขึ้นอยู่แล้ว ผมเลยนอนไม่ตื่นยันเย็น โชคดีที่วันนี้สิงโตไม่ต้องออกไปไหน เลยมีคนปฐมพยาบาล เช็ดตัวป้อนข้าว ป้อนน้ำ (หึ..! เล่นกันจนไข้แตก)

18 : 28 pm

~ Line..♪… ๆ ๆ... ~

"เอ๋..? ใครแช็ตอะไรมาหาสิงโต"

ผม...ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทนะ แต่ว่าเค้าดันลืมหยิบมือถือไปด้วย ตอนที่ออกจากห้องเมื่อกี๊ (ไปไหนนะเหรอ?) แฮ่..ก็ไปซื้อของกินมาถวาย เอ้ย! มาให้ผมนี่แหละ บอกว่าให้ผมอยู่นิ่งๆห้ามขยับ

ผมก็ไม่ได้ขยับนะ แต่มือถือของสิงโตดันมาอยู่ใกล้มือผมเอง (ติ๊กต๊อกๆ…เอาไงดี) อยากเ ือกแต่ก็กลัวมันรู้แล้วจะโกรธ, งั้นไม่..(Line..♪…) แหนะ เห็นมั้ย, ก็ดังอยู่นั่น แล้วใครมันจะไปอดใจไหว ถ้าอย่างงั้น…(ขอแง้มนิดนึงก็แล้วกันเนอะ)

;;

"( คิดถึงวันนั้น.. ) วันไหน..อะไร.. ยังไงอ่ะ!? ( กูจะรอวัน.. ) วันอะไร แล้วไอ้กู..นี่เป็นใคร โอ้ย..หน้าจอล็อค ( ได้กลับมาเจอ.. ) หื๋อออ!.. จะมากเกินไปแล้ว

( รัก ) เ ี่ย ยังมีหน้ามาบอกรักกันอีก ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย!"

;;

ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะปลดล็อคหน้าจอ เพื่อจะรู้ให้ได้ว่าใครที่มันไลน์มาหาแฟนผม แต่ที่สำคัญสุด...ก็ไอ้ตัวกลางเลย สิงโต!!!.. (หึ่ม!..มึงตายแน่)

ครั้งที่หนึ่ง…

"(ลองใส่วันเดือนปีเกิด)..., เห้ย! ได้เฉย บ้าไปแล้ว รหัสเ ี่ยอะไรยาวขนาดนี้วะ"

ยังไม่หมดนะครับไม่รู้มันจะใส่ไว้ทำซากอะไรหนักหนา

ครั้งที่สอง…

"(วาดรูปแบบ อืมม...ลองลากเป็นตัวS) อัยยะ, ได้อีกแล้ว.. เสร็จแน่! ไอ้สิงแสบ"

อันสุดท้าย… โอ้ย! มันจะใส่หา.. (เออ..ไม่ได้ เดี๋ยวเตี่ยสะดุ้ง)

ครั้งที่สาม...

"(สแกนหน้า..) แม่ง! แล้วกูจะเอาหน้าที่ไหนสแกนล่ะ? โอ้ยยย….ไอ้สิงโต!!!..."

หึ้ย! หงุดหงิดอ่ะ, ทำอะไรไม่ได้เลย (จิ้มๆๆ.. เขี่ยๆๆ..) ก็โมโหไงเลยวนเวียนเขี่ยวนอยู่แบบนั้นเผื่อมันฟลุกเปิดได้ขึ้นมา

"คริส.. ทำอะไรอ่ะ!?"

(เ ี่ย!! พ่อมา)

"เอ่อ… ผมต้องถามคุณมากกว่า ว่านี่มันคืออะไร?"

(เสียงดังไว้ก่อน มันจะได้ไม่กล้าไง)

"ผมบอกแล้วใช่มั้ย? ว่าอย่ามายุ่งกับอุปกรณ์ทำงานของผม!"

"อุปกรณ์ทำงานเ ี่ย!อะไร คุณรู้มั้ย?คนในนี้เค้าส่งมาว่าอะไร...ฮรึกๆ.."

(โมโห..! สู้เสียงมันไม่ได้ ร้องไห้แม่ง)

"คริส ผมว่าคุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและ ไปพักเถอะ, ผมขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ"

"ไม่! จนกว่าคุณจะบอก ว่าคนที่ส่งมาเป็นใคร?"

"ขอ..โทรศัพท์คืน..ด้วยครับ!!"

"ก็บอกว่าไม่ไง!.."

"คริส..เอามา.."

"ไม่ให้..บอกมาก่อน"

"คริส..!"

"ไม่ให้โว้ย…"

"คริส!!!! (กระชาก)"

โป๊ก..,

...โอ๊ย !

(...ฮรึก...)

(เจ็บชะมัด ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย ไหนบอกว่ามีอะไรให้คุยกัน ฮรึก.., แล้วทำไม….ฮรึกๆ)

"คริส ผมขอโทษ, คุณเป็น.."

"ผมไม่เป็นอะไร? แค่นี้เอง...ไม่ตาย"

"เดี๋ยว!..จะไปไหนครับ ทำแผลก่อนหัวคุณมีเลือด"

"แผลเหลี่ยมโต๊ะแค่นี้… ผมไม่เจ็บหรอก ที่มันเจ็บ..(T⌓T)...ก็คือแผล ที่มันไม่มีรอยมากกว่า (ชี้ตรงอกด้านซ้าย)"

"คริส ผมขอ.."

"..ปึ้ง!.."

Singto : เอาอีกแล้วสามวันดีสี่วันร้าย ก็เคยบอกไปแล้วไง ว่าไม่อยากให้มายุ่ง ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ แล้วผมจะเป็นคนบอกเค้าเอง แต่ว่า..ก็ยังไม่ฟัง แล้วอารมณ์ผมก็ยิ่ง….เฮ้อ.., ว่าแต่ ใครมันส่งอะไรมา คริสถึงได้งอแงแบบนี้

(เปิด line อ่าน)

;;

Joss; คิดถึงวันนั้น….ที่เราได้อยู่ทีมเดียวกัน มันดีมากๆ มึงโคตรเก่ง

Joss; กูจะรอวัน ที่พวกเราสี่คน

Joss; ได้กลับมาเจอ กันอีกนะเพื่อน

Joss; รัก

;;

โอ้ยยย…ไอ้เ ี่ยจอส!

ความคิดถึงของมึง ทำเพื่อนเดือดร้อนแล้วรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย! แล้วเ ือกส่งมาแบบ...จะเว้นวรรคทำห่าอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ , เฮ้อ…(ป่านนี้คริส คงเกลียดผมไปแล้วมั้ง)

"คริสครับ..นั่งก่อนนะ, กลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวผมนวดให้"

ไอ้บ้านี่ อยู่ดีๆก็จับให้ผมนั่งแล้วบีบๆนวดๆ (โอ้ย...จั๊กเดียม) คิดรึไง..! ว่าทำแค่นี้แล้วผมจะหายโกรธ

"คุณหิวมั้ย..? กินอะไรดีอ่ะ แล้วหายปวดหัวรึยัง เดี๋ยวผมไปเอายา.."

"ไม่ต้อง!.."

เอ่อ..ชะงักเลย (เห็นหน้า แล้วก็แอบสงสาร) แต่ผมไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบ

"คุณจะไปไหนก็ไป ผมดีขึ้นแล้ว...พอดูแลตัวเองได้"

"อือ...ก็ได้"

คอตกเดินเข้าห้องไปเลยอ่ะ (สงสารดีมั้ย..😗) ช่วงนี้เค้าดีขึ้นเยอะเลย ไม่โหวกเหวก...แล้วก็ขู่บังคับผมเหมือนแต่ก่อน มีอย่างเดียวที่ยังทำไม่เคยได้ คือเวลาโกรธแล้วโมโหแรง (เหมือนเมื่อวาน) ดูสายตาก็รู้แล้วแหละว่าไม่ได้ตั้งใจ และสำนึกผิดจริงๆ

แต่มันยังรู้สึก...เคืองๆบอกไม่ถูก เลยยังไม่อยากพูดอะไรมากตอนนี้ ถึงแม้ว่าข้อความที่ได้อ่านไปแล้วเมื่อคืน… มันจะบอกว่าไม่ได้มีอะไรนอกจากความเป็นเพื่อน แต่ผมก็ไม่ได้จะเชื่อใครง่ายขนาดนั้น เลยขอ...เวลาอีกสักพักแล้วกัน ถ้าทุกอย่างมันเป็นความจริง และเค้าตั้งใจพอ ผมคง...จะหายเองในไม่ช้า

19 : 00 pm

ก๊อกๆๆ...

...ก๊อกๆๆ

"สิงโต..! กินข้าว"

(แคร่ก, แอดดด…)

แหม...รีบเปิดทันทีทันใดเชียว (รออยู่อ่ะดี้) เอ๋.. แต่มือ ไปโดนอะไรมา ทำไมมีเลือดซิบทุกนิ้วเลย หวังว่าคง…ไม่เป็นบ้าไปต่อยผนังเล่นอีกนะ

"สิงโต นั่นมือคุณ.."

"ไม่มีอะไรหรอกครับ กินข้าวเถอะ"

อ้าว...ไม่บอกก้มหน้ากินข้าวต่อ (หงอยเกินไปมั้ย) มันใช่เหรอวะ นี่มัน...ไม่ใช่สิงโตที่ผมรู้จักแต่ถามว่าดีมั้ย (^ ^ งึกๆ..) ก็ดีนะผมจะได้ไม่ต้องมาคอยระแวง ว่าจะโดนมันฆ่าตายเมื่อไหร่สามวันดี..สี่วันปีศาจ (น่ากลัวอยู่นะ)

"คุณไปพักได้เลยนะ เดี๋ยวจานผมเก็บไปล้างเอง"

"ไม่เป็นไรอ่ะ คุณนั่นแหละไปพักเถอะ"

"..(พยักหน้า).."

เออ ว่านอนสอนง่าย ไม่หือไม่อือ..ไม่ตื๊อด้วย แปลก..! (แต่ควรจะดีใจมั้ยวะ) พอล้างจานเสร็จเดินออกมาจากห้องครัว อ้าว, สิงโต… ไม่รู้ไปนั่งห้อยขาทำมิวสิคอะไรอยู่ตรงระเบียง เดี๋ยวก็ตกลงไปคอหักตาย (กูกลัวผี..!) ถึงจะเป็นแฟนก็เถอะ แต่มันมองไม่เห็นไง อืม...เดี๋ยวไปแอบดูดีกว่า

/ แอบส่อง...คนนอกระเบียง ที่มีเพียงประตูกระจกกั้นไว้ /

"สิงโต นั่นคุณ… ร้องไห้ด้วยเหรอ?"

งื้อ.., แปลกอ่ะ (ขนลุกไปหมด) ปรกติจะมีแต่ผมนี่หว่าที่เป็นแบบนั้น วันนี้..ดูเศร้าเกินไปอ่ะ, มันไม่ใช่เค้าเลยนะ หรือว่า…(ขยับตัวทำไมอ่ะ) สิงโตจะโดดเหรอ? เห้ย!..ไม่นะ!

(...ปึ้งๆๆ!...)

"สิงโต…! คุณได้ยินผมมั้ย? เปิดหน่อย สิงโต...(ปึ้งๆๆ!)"

หันมามอง… แต่หันกลับไป เห้ย! คืออะไรวะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ย สิงโต! (พี่ปอ.., ใช่แล้ว) ใครจะว่าผมเล่นใหญ่ก็ชั่ง ไม่สน..! ก็เค้าไม่ยอมเปิด แถมขยับไปมาเหมือนตั้งท่าหลายครั้ง ถ้าตกลงไป...ฮรึก...ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต ถึงจะโกรธมากแค่ไหน.. (แต่ยังไง….ผมก็รักเค้าอยู่ดีแหละ)

หลังจากเหตุการณ์การณ์สงบ….

"น้องครับ, วันหลังไม่เล่นอะไรแบบนี้แล้วนะ รู้มั้ย!? ว่ามีคนต้องการความช่วยเหลือ รออยู่อีกมากเท่าไหร่!"

"ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่ คือ..มันตกใจจนลืมไปหมด"

"ตั้งสตินะครับ คนเรา..อยู่ได้ด้วยสติ (ปึ้ง..)"

ผมโดนพี่ปอฯด่า แถมปิดประตูใส่หน้าก่อนขึ้นรถไป (เพราะอะไรนะเหรอ?..) ก็ห้องอยู่แค่ชั้นสอง หมา,แมวกระโดดลงไปยังไม่ตายเลย ไอ้คริสเอ๊ย… ตกใจทีไรสติแตกลืมนู่น..นี่..นั่น ทุกที (ย้ายขึ้นลงบ่อย ก็แบบนี้แหละ)

โคตรอายชะมัดคนมุงเต็มไปหมด แต่พอหันกลับมาที่อีกคน…(หือออ...ไอ้หน้าหม-) ยืนยิ้มปากกว้างเลยเชียว หัวเราะอะไรอยู่ได้วะ!

"ขอบคุณนะครับ ที่เป็นห่วงผมขนาดนี้"

"ใครห่วงคุณ! ก็แค่...กลัวคุณเป็นผีมาหลอกผม แค่นั้น.."

"เหรอครับ, แล้วใครน้า...ร้องไห้ขี้มูกโป่ง ทุบประตูกระจกจนสั่นไปหมด แถมยังเรียกกู้ภัยมาอีก ใช่คนแถวนี้รึเปล่าน้า..."

"..หึ้ย!..(เดินหนี)"

"คริส…(ดึงมากอด)...ผมรักคุณนะครับ ไม่รู้ว่า.. ผมจะอยู่ดูแลคุณได้อีกนานแค่ไหน แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด คุณ...เลิกงอนผมเถอะนะ (ฟืดดด..)"

"..ผั๊วะ!.., พูดบ้าอะไรอีก ฮรึก.. รู้มั้ย?ว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน! ฮรึกๆ.. แล้วนี่ ยังคิดจะมาทิ้งกันอีกเหรอ?"

"ผมไม่ได้ทิ้ง แต่แค่ไม่รู้อนาคตไงครับ เพราะฉะนั้น.. คุณให้อภัยผมเถอะนะ แช็ตนั่น, คุณก็เห็นไปแล้วว่าไม่มีอะไร เรามาเริ่มต้นกันใหม่...นะครับ"

"แต่คุณทำผมเจ็บ แถมยังชอบขัดใจ แล้วก็ทำตัวลึกลับตลอดเวลา นี่เรา...เป็นแฟนกันจริงๆรึเปล่า?.."

"เฮ้อ ฟู่~…, เอาเป็นว่า ถ้าผมเสร็จงานนี้แล้วรอดกลับมา ผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง ผมสัญญา..(กอดแน่น)"

;;

ที่สิงโตพูด… หมายความว่าอะไร?

เสร็จงานนี้ แล้วรอด.., คืออะไร…

เค้าต้องไปทำอะไรเสี่ยงตายอย่างงั้นเหรอ?

ไม่! ผมไม่อยากรู้อะไรแล้ว

แต่ผม… จะไม่ยอมให้สิงโตไปไหนทั้งนั้น!

ถ้าคุณรู้ว่าคนที่ตัวเองรัก ต้องออกไปเสี่ยงตาย กับอะไรบางอย่าง โดยที่เราไม่อาจคาดเดาได้ ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกมั้ย คุณจะยอมให้เค้าออกไปทำแบบนั้นหรือเปล่า, ผมนี่แหละคนนึงที่ไม่ยอม!

/ หนุ่มหล่อหุ่นดี.. แต่มากับชุดแคตวูแมนสุดเซ็กซี่ ในมือถือแซ่ พร้อมฟาดไปที่เตียงตลอดเวลา ...เปี๊ยะ!... /

(⊙ o ⊙)

(กำเดาไหล…)

"คริส ทำไมวันนี้...คุณดูน่าตื่นเต้นจัง (kiss….จ๊วบ!) ...อืมม์...คริสครับ ใจเย็นคุยกับผมก่อนนะ คริส...อืม.."

ผมไม่สนใจเสียงเรียกของสิงโต และปฏิบัติ...ภารกิจต่อไป เพราะคิดว่าเป็นวิธีเดียว ที่จะรั้งเค้าไม่ให้ออกไปไหนได้ในคืนนี้

"ทำไมล่ะครับ, คุณไม่ชอบ..(หอมฟืดฟาด)..แบบนี้เหรอ ผมคิดว่า คุณจะชอบมันซะอีก…(ฟืดดด….เลื้อย)"

"...อ่าส์…, ชอบสิครับ อะไรที่คุณทำให้ ผมชอบหมดแหละ...อืมม์…"

"งั้นถ้าชอบ...ก็อยู่เฉยๆ อย่าดื้อนะครับ..จ๊วบ.."

"..อื้อ...คุณนี่..ร้ายจริงๆเลย"

"แน่นอน...(-‿◦)"

:

;

/ Singto /

[ ผมรู้สึกหมดแรงจนแอบคิดว่า คืนนี้จะออกปฏิบัติภารกิจลับไหวมั้ย แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่ได้ เพราะล็อตนี้มันสำคัญกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ซึ่งอาจจะทำให้สาวไปถึงตัวการใหญ่ และผมก็แอบหวังไว้ว่าตัวการใหญ่ที่พูดถึง คงจะไม่ใช่คุณพ่อเช่นกัน

พอลืมตา….

"(แขนขาถูกมัด..? คริส..!) คริส...คุณอยู่ไหนอ่ะครับ แก้มัดให้ผมทีหมดเวลาสนุกแล้ว ผมต้องออกไปทำงานแล้วครับ คริส.. คริสครับ, (ไม่อยู่.. ไปไหน..?)"

คริสไม่ได้อยู่ในห้องนอนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน แต่ที่สำคัญคือตอนนี้ผมต้องหาวิธี ดิ้นให้หลุดจากเชือกนี่ซะก่อน และผมว่า..มันต้องเป็นแผนของคริสแน่ๆ ที่มาจับผมมัดไว้แบบนี้ เพราะผ่านไปตั้งเป็นครึ่งชั่วโมง แล้วยังไม่มีวี่แววว่าเค้าจะเข้าห้องมาเลย (คริส..นะคริส คุณมันร้ายจริงๆ)

มิน่าล่ะเค้าถึงดูยั่วๆจนผิดปรกติ คงเป็นแผนทำให้ผมหมดแรง แล้วแอบมัดมือมัดขาไม่ให้ออกไปไหนล่ะสิ (แต่คุณห้ามผมไม่ได้หรอกนะ) เพราะหน้าที่..ก็คือสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ส่วนเรื่องของหัวใจผมไม่เคยลืม ว่าจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด...ตราบที่ยังมีลมหายใจอยู่ ]

( ผัวะ!! )

:

;

วันต่อมา…

"สิงโต.. สิงโตคร๊าบ (อ้อนๆ) คุยกับผมหน่อยดี้ ตั้งแต่เช้า...เรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ"

"........"

"คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ? ขอโทษได้มั้ยอ่ะ"

"........"

"ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะ"

"........"

"เอ่อ...หรือว่าคุณเจ็บแผล งั้นผม.."

"อยู่เฉยๆได้มั้ยคริส! แล้วก็เลิกยุ่งเรื่องงานของผมสักที.. คุณกำลังทำให้ผม กลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ รู้ไว้ด้วย!"

สิงโตคงโกรธผมมากที่ไปขัดขวางไว้เมื่อคืน ตอนแรกก็แค่จะจับมัดไว้เฉยๆ แต่ผมลืมคิดไปว่าสิงโตมันแรงควา- เชือกที่มาจากเศษผ้าก็เลยเอามันไม่อยู่ พอก้าวขาออกจากห้องเท่านั้นแหละ

ผมเลยใช้ฝ่ามือป๊าบเข้าให้เต็มแรง (จะว่าเล่นทีเผลอก็ได้) ถ้าไม่ทำแบบนั้น เค้าต้องออกจากห้องไป แล้วอาจจะไม่กลับมาอีก เหมือนที่เคยเกริ่นไว้ ผมเลยยอมขัดใจให้โกรธๆแบบนี้ ดีกว่าที่จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกตลอดชีวิต

;

"สิงโต...กอดหน่อย"

"...(หันหลังใส่)..."

"สิงโต มันดึกแล้วนะ คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ?..(ปริ่มๆ).."

"........"

"..ก็ได้….ผมไม่กวนคุณแล้วก็ได้...(หันไปอีกฝั่ง)...ฮึกๆ...ฮึก...ฮึกๆ...ฮือออ ๆ....ฮึกๆ.."

"(หันกลับมากอด) เลิกงอแงและก็นอนได้แล้วคริส เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้ตอนไปฉลองครบรอบ แล้วคุณไม่หล่อ...จะมาโทษผมทีหลังไม่ได้นะ..(ฟืดดด)"

"(พึ่บ..) คุณจำได้.."

"ต่อให้ผมยุ่งแค่ไหน… แต่เรื่องของเรา ผมไม่เคยลืม"

"สิงโต…(กอดแน่น)"

ทั้งๆที่ยังโกรธ แต่สิงโตก็พยายามทำให้ผมรู้สึกดี และถึงแม้ว่าในใจจะหนักหน่วง แต่เค้ายังไม่ลืมเรื่องวันสำคัญของเรา ผมควรจะเคลียร์กับความรู้สึกที่เห็นแก่ตัว และเปลี่ยนความคิดใหม่เพื่อเค้าสักที

ตั้งแต่วันนั้นที่ทำให้สิงโตถูกหัวหน้า หรือที่เค้าเรียกผ่านวิทยุสื่อสารนั่นว่า ผบ. (แอบได้ยิน ก่อนที่จะวางแผนยั่ว) แล้วก็พวกลูกน้องอีกหลายสิบ โทรมากระหน่ำ หาว่าขาดความรับผิดชอบแล้วก็ติดหญิง ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้หรือไปวุ่นวายถามเรื่องงานเค้าอีกเลย

แม้กระทั่งเรื่องที่เค้าเป็นใครมาจากไหน ผมกลับลืมเรื่องเหล่านั้นไปโดยสิ้นเชิง และทุกค่ำคืนผมยังแอบภาวนาขอพรจากพระเจ้าให้เค้ากลับมาอย่างรอดปลอดภัยก็เพียงพอ

"..ฟืดๆ.. ~ ทำอะไรอยู่เหรอครับ น่ากินจัง"

"ก็.. พะโล้คากิ กับข้าวสุดโปรดของคุณไง"

"มิน่าล่ะ, ~ ฟืดๆ…"

"หอมอ่ะดี้"

"ครับ, มากๆเลย….ฟืดดด…"

"เห้ยคุณ ผมหมายถึงพะโล้นะ ไม่ได้.."

"แต่ผมหมายถึงคุณไงครับ….จุ๊บ! ฟืดด..ๆ"

"โอ้ย..คุณ พอแล้ว, เดี๋ยวก็ไม่ได้กินกันพอดี พะโล้เนี่ย"

"ผมก็...ไม่ได้อยากกินพะโล้แล้วและ (จ้องตา..เม้มปาก) ...แต่ผมอยากกินคุณมากกว่า ได้มั้ย?"

"คุณ…..! (อุ๊บ….อืมม์)"

ปรกติผมไม่ค่อยได้สนใจเวลาสิงโตเข้าห้องทำงาน จริงๆคือเค้าไม่เปิดโอกาสให้ผมได้รับรู้มากกว่า เลยปลงแล้วก็เฉยๆไป แต่หลังจากคืนนั้นที่เค้าพูด (...เสร็จงานนี้แล้วรอดกลับมา…)

มันทำให้ผมอดคิด และอยู่แบบไม่เป็นสุขเลยมีแอบๆฟังบ้างเวลาเค้าเผลอ และนี่ก็เป็นอีกคืนหนึ่งที่ใจของผมจดจ่อ อยู่อย่างไม่เป็นสุข หลังจากได้ยินเสียงสนทนา ผ่านวิทยุสื่อสารนั่นอีกครั้ง

…ครืดๆ…

" ST ทราบแล้ว เปลี่ยน.."

"ทราบ เปลี่ยน"

"คืนนี้เป้าหมายเปลี่ยนจุด และอาจมีอาวุธร้ายแรง ขอให้คุณระวังตัวด้วย เปลี่ยน"

"รับทราบ พร้อมปฏิบัติการ เปลี่ยน"

ผมไม่ได้อยากขัดขวางและทำให้คนที่ผมรัก ถูกมองว่าเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ แต่ผม..ก็ไม่อยากต้องมาคอยนั่งภาวนาแบบนี้ทุกคืนเสมอไป มันอึดอัดใจหวิวแล้วก็นอนไม่หลับ เพราะไม่อาจรู้อนาคตได้ว่า เค้าจะกลับมาเมื่อไหร่ รอดปลอดภัยมั้ย เพราะฉะนั้น.. คืนนี้คงจะอยู่เฉยๆไม่ได้อีกต่อไป อย่างน้อยถ้าเค้าจะไม่กลับ ผมก็จะไม่กลับเช่นกัน

:

;

/ ถนนเจริญกรุง /

ใกล้ริมแม่น้ำเจ้าพระยา….

ทุกสถานที่รกร้าง ต่างมีเรื่องราวเบื้องหลังมากมาย อาจเรียกได้ว่าเป็นโศกนาฏกรรม เพราะครั้งหนึ่งสถานที่นั้น ต่างก็เคยเป็นความหวังและความฝันของคนมากมาย

ตึกร้างสูงเสียดฟ้าจำนวนหลายสิบชั้น ด้วยสถาปัตยกรรมแบบกรีก-โรมัน ที่ตั้งอยู่บนถนนใกล้ริมแม่น้ำเจ้าพระยา พร้อมวิวกรุงเทพมหานครอันสวยงาม ซึ่งเคยเป็นที่น่าจดจำว่า ณ แห่งนี้เปรียบเหมือนสัญลักษณ์ของวิกฤตครั้งยิ่งใหญ่ อย่างต้มยำกุ้งในปี พ.ศ. 2540

"สารวัตรแน่ใจนะครับ ว่าพวกแมวป่า เปลี่ยนจุดนัดรับเป็นที่นี่"

"ใช่ที่นี่แหละ และคืนนี้พวกเราต้องรวบมันให้ได้ทั้งหมด รวมถึงบอสใหญ่ของพวกมันด้วย"

"บรรยากาศ...ยังกับฉากในหนังสยองขวัญเลยนะครับเนี่ย พูดแล้ว...ขนลุกขึ้นมาเลยครับ"

"อย่าบอกนะ ว่าหมวดกลัวผี"

"มันก็มีบ้างแหละครับ หรือว่า.. สารวัตรไม่กลัว"

"ถ้าผมกลัว จะมาอยู่กองปราบมั้ย? วิสามัญคนร้ายมาก็ตั้งเท่าไหร่ ส่วนหมวด..เลิกกลัว แล้วก็เลิกเดินติดผมจนแทบจะสิงร่างสักที"

"อุ้ย..! โทษทีครับ สารวัตร"

/ ตัดกลับมาที่อีกฝั่ง /

(สิงโตหายไปไหนแล้ว….)

ผมแอบสะกดรอยตามสิงโต ตั้งแต่ออกจากคอนโดจนมาถึงที่ตึกร้างนี่ โดยให้โชเฟอร์จอดห่างๆแล้วแอบย่องมา เพราะเกรงว่าเค้าจะรู้ตัวซะก่อน แต่จู่ๆ...ก็เดินแว็บหายไปพร้อมกับพวกผู้ชายหลายสิบคน ที่แต่งตัวคล้ายๆกองปราบรวมถึงสิงโตด้วยเช่นกัน

ผมเห็นตอนที่เค้ากระโดดขึ้นท้ายกระบะแล้วมีคนส่งให้เปลี่ยน (ไม่กล้าใส่ออกมาจากห้อง เพราะคงกลัวว่าผมจะรู้) แต่ตอนนี้ถึงเค้าไม่บอก ผมก็พอจะเดาได้แล้วว่างานที่เค้าทำและต้องออกตอนดึกแทบจะทุกคืนคืออะไร

ง่ายๆเลยเสียงผู้ชายคนนั้นที่ยื่นชุดให้ ( "นี่ครับ สารวัตร" ) มิน่าล่ะเค้าถึงไม่ยอมบอกอะไรผมสักอย่าง ทำตัวลึกลับตลอดเวลา คงกลัวว่าผมจะปากโป้งเอาความรับทางราชการไปบอกต่อสินะ (เชอะ!.. เห็นเราเป็นคนยังไง) ผมก็แค่...พูดเก่งไปนิดเดียวเอง

ไปทางไหนต่อดี (หันซ้าย..ขวา) งื้อ มืดตึ๊ดตื๋อไปหมด สิงโตเดินหายวับไปทางไหนแล้วไม่รู้ มัวแต่ย่องกลัวว่าเค้าจะจับได้ คราวนี้เลยคราดสายตา แต่ผมว่า..ยิ่งเดินเข้าไปลึกเหมือนยิ่งหลงทางยังไงไม่รู้ ไหนๆก็ตามหลังสิงโตไม่ทัน งั้นเดินย้อนกลับทางเดิม แล้วไปรออยู่ตรงปากทางดีกว่า

เพราะตรงนี้ เอ่อ.. มันน่าจะไม่เหมาะกับผมสักเท่าไหร่นะ มืดก็มืด.. วังเวงก็วังเวง.. หยั่งกับ...พวกหนังปราสาทผีสิง ไม่งั้นก็บ้านผีปอบ หรือบุปผาราตรีอะไรประมาณนี้ (ผมมาถึงจุดนี้ได้ยังไง) นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงสิงโต ต่อให้เอาเงินมากองตรงหน้าเป็นสิบล้าน ผมก็ไม่มีวันเสนอหน้ามาเด็ดขาด!

" หยุดนะ! อย่าขยับ "

เ ี่ย ใครกันโผล่มาข้างหลัง แถมใช้ปืนจี้แล้วบอกว่าห้ามขยับ ฮรึก! หรือว่า..เป็นพวกที่สิงโตกำลังตามจับอยู่ (ฮือ...เตี่ย ม๊า อากง อาม่า...ฮึกๆ) คราวนี้ไม่ใช่สิงโตแล้วล่ะที่จะไม่ได้กลับ แต่คงเป็นผมที่ต้องฝังร่างไว้แทน

" พี่ครับ อย่าพึ่งยิง ฮึก.. ผมมาดีครับ "

" งั้นบอกมา ว่าแกงค์ของพวกแกอยู่ที่ไหน!? "

" แกงค์…? แกงค์อะไรครับ ผมมาคนเดียว ฮึกๆ…"

" หยุด!สะอื้นเป็นตุ๊ด แล้วสารภาพมาซะ!!"

" ฮืออออ…..., ก็บอกแล้วไง ว่ามาคนเดียว ฮือๆ...ฮึกๆ "

ไอ้บ้านี่เป็นใคร?อยู่ๆก็มาจี้ แล้วถามหาแกงค์อะไรของมัน ก็บอกว่ามาคนเดียวฟังไม่เข้าใจรึไงวะ ทั้งตกใจเสียงตะโกนขู่แล้วก็ปืนที่จี้อยู่ข้างหลัง ผมทนไม่ไหวเลยปล่อยโฮลั่น แล้วไอ้หื่นนี่..ก็อีกคน มาดมฟุดฟิดๆอะไรอยู่ใกล้ๆหน้าผม

" ผมว่า...ไอ้หมอนี่ หน้ามันดูเจี่ยมเจี้ยม นะครับ ขาว เนียน กลิ่นตัวก็หอม…"

"หยุดเลยหมวด!รู้จักหื่นให้เป็นเวลาซะมั่ง"

" โห่..ผู้กอง ก็ดูหน้ามันดิครับ "

" คุณหนิจริงๆเลย "

"…..(ครืดๆ)...หน่วยปฏิบัติการ ST ทราบแล้วเปลี่ยน (..ทราบเปลี่ยน..) ขณะนี้พบผู้ต้องสงสัยหนึ่งราย..ฯลฯ"

(หน่วยปฏิบัติการ ST…? คุ้นๆจัง อืม… เห้ย! หรือว่า..) แย่แล้วถ้าเป็นแบบที่ผมคิด คือไอ้คนที่ใช้ปืนจี้ แล้วก็ไอ้หื่นที่ฟุดฟิดๆเหมือนหากลิ่นอะไรสักอย่าง บังเอิญเป็นพวกเดียวกันกับสิงโต ฮือ.. บรรลัยเลยนะคราวนี้ เพราะสิงโตก็จะรู้ว่าผมแอบตามมา และเค้าคงต้องโกรธมากอีกแน่ๆ

:

;

ตอนนี้ผมโดนจับมาขังไว้ในรถขนย้ายนักโทษ โดยมีไอ้หมวดหน้าหื่นนั่งเฝ้าอยู่ สายตาจ้องหยั่งกับจะกลืนกินผมได้ทั้งตัว (อย่าทำอะไรกูนะเว้ย...ไม่งั้นฟ้องสิงโต) แต่ผมว่าคนที่ต้องกลัวสิงโตคงไม่ใช่ไอ้หมวดคนนี้ น่าจะเป็นผมนี่แหละมากกว่า (สิงโตจะโกรธมากมั้ยนะ ถ้ารู้…)

ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าๆเกือบสองชั่วโมง ผมได้ยินเสียงปืนยิงปะทะกันรัวสนั่น ในใจแอบหวั่นๆกลัวว่าคนที่ตัวเองรักจะเป็นอะไรไป บางทีก็แอบนึก...รู้งี้นอนรออยู่ห้องจะได้ไม่ต้องเห็น หรือได้ยินจนหวาดระแวงไปหมด (สิงโต… คุณจะปลอดภัยใช่มั้ย ผมรักคุณนะ)

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป… หลังจากเสียงปืนสงบลง ผมได้ยินหมวดคุยผ่านวิทยุสื่อสาร ประมาณว่าให้ย้ายผู้ต้องสงสัย (คงหมายถึงผม) ไปไว้ที่รถอีกคัน ส่วนรถที่ผมถูกจับขังอยู่ตอนนี้ เดี๋ยวให้พวกที่พึ่งถูกจับมาอยู่แทน (แล้วผมต้องไปไหน ไปรถใคร) ผมอดสงสัยไม่ได้เลยถามไปตรงๆ

" ก็แกอ่ะ ทั้งขาว..ใสแถมยังขี้แย อีกอย่างดูไม่มีพิษมีภัย ผู้กองจอสส์เค้าก็เลยกลัว ว่าไอ้พวกผู้ต้องหาจะทำร้ายเอา เพราะไอ้พวกนี้ ทั้งดิบ! เถื่อน.. แล้วก็ไม่เลือกเพศ "

( -_-|| ฮรึก! ดีแล้วแหละที่ย้ายผม)

" แล้ว… ผมต้องย้ายไปคันไหนอ่ะครับ? "

" รีบๆตามมาเถอะน่า หรือว่าอยากจะอยู่กับพวกนั้นในนี้ "

" หมวด รอด้วยคร๊าบ…"

แต่หลังจากขึ้นรถได้ไม่ถึงสิบห้านาที (ง้าวววววว…. ทำไมง่วงจัง) ผมรู้สึกเพลียแล้วง่วงมากจนเผลอหลับไป พอลืมตาขึ้นมา...ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โซฟาในห้อง (เอ๋…?)

เหลือบไปอีกทีที่ปลายเท้า (⊙﹏⊙! ตายล่ะหว่า) ร่างบึกยืนกอดอกมองมาที่ผมตาเขียวปัด ทำให้รู้ได้ทันทีว่า คืนนี้..คงไม่ได้หลับอย่างสงบสุข จนกว่าการสอบสวนจะสิ้นสุด

สิงโตเหมือนไม่อยากรับฟัง สิ่งที่ผมกำลังจะพูด ทันทีที่ขยับตัวลุกนั่งและกำลังจะอ้าปาก เค้ากระชากแขนแล้วลากเข้าห้องไป โดยไม่ได้สนใจว่าผมจะเดินตามทันมั้ย (เบาๆสิงโต..! นี่คริสเอง)

พอไปถึงเตียงก็เหวี่ยงผมลงสุดแรง จนหัวไปโขกกับขอบเตียง (โอ้ย!..) ยัง เค้ายังไม่หยุดที่จะรุนแรงกับผม แถมยังไม่สนใจเสียงโอ้ยเมื่อกี๊อีก (งื้อ..เจ็บนะโว้ย! สนใจกูบ้าง) อะไร!?.. ไม่ฟัง ไม่ถาม จะถอดแต่เสื้ออย่างเดียว

" สิงโต..! คุณหยุดหื่น แล้วฟังผมก่อนได้มั้ย "

" ผมมีอะไรที่ต้องฟังคุณอีกเหรอคริส ในเมื่อเคยเตือนไปแล้วตั้งหลายครั้ง "

" ก็ใช่ แต่ฟังก่อนได้มั้ยเล่า! "

" ไม่มีอะไรที่ต้องฟัง สำหรับคนพูดไม่รู้เรื่องอย่างคุณ คริส..! "

"..เห้ย! สิงโต..ฟังก่อน, ไม่เอา..ปล่อย! ผมไม่มีอารมณ์ตอนนี้นะ บอกว่าให้ปล่อยไงเล่า สิงโต… (โอ้ยยย…อื้อ..เจ็บ..) "

สิงโตไม่ฟังเสียงคัดค้าน และเสียงกระซิกที่บอกว่าเจ็บ แถมยังแทงสวนระบายความโกรธแบบไม่ยั้ง ผมทั้งร้องทั้งผลัก อ้อนวอนขอให้หยุด แต่เค้าไม่ได้สนใจอีกต่อไป

" ไม่ต้องร้องคริส คุณดื้อเกินไป และครั้งนี้ ...ผมจะไม่ใจอ่อน! "

" สิงโต ผมเจ็บ...โอ้ย ฮรึก.."

ก็ดื้อแล้วไงล่ะ, แต่ผมเป็นแฟนเค้านะ จะไม่ทะนุถนอมกันบ้างเลยเหรอ? และอีกอย่างที่ยอมขัดใจจนต้องแอบตามไป ก็เพราะว่าเป็นห่วงเค้าจนอยู่ไม่เป็นสุขไง ถ้าไม่คิดจะฟังกันบ้าง...ก็ไม่ต้องเป็นแฟนแล้วก็ได้มั้ง (ಥ_ಥ) ฮรึก...เจ็บไปหมด

เช้าวันรุ่งขึ้น…

" คริส.. คุณเป็นยังไงบ้าง? "

"........" (ออกไปให้ห่างเลยไอ้บ้า! ไอ้คนป่าเถื่อน)

" งั้นผม...ขอดูแผลหน่อยนะ "

" อื้อ!.. ฮรึก " (โอ้ย..เจ็บ, จะมาเป็นห่วงอะไรตอนทำ.. ทำไมไม่คิด)

" คุณคงเจ็บมาก ไปหาหมอมั้ยครับ "

"........" (ไม่ไปโว้ย! อย่ามายุ่ง)

" อืม..งั้นเดี๋ยวผม ไปทำข้าวต้มให้คุณดีกว่า"

ผมทั้งเจ็บ และปวดระบมไปหมดทั้งตัว ตอนนี้ร่างแทบจะขยับไม่ได้ แค่พลิกซ้ายขวา ยังรู้สึกสะเทือนจนต้องนอนท่าเดียวนิ่งๆ แต่ก็เหมือนจะมีคนรู้สึกผิด แล้วทำข้าวต้มมาให้ บอกว่ากินเสร็จแล้วจะพาไปหาหมอ (ไม่กิน..! ไม่ไป อย่ามายุ่ง...ฮึกๆ)

จะบ้าเหรอใครจะไปเปิดก้นให้หมอดูกันเล่าแค่มันคนเดียวก็เขินจะแย่อยู่ล่ะ แล้วนี่มาทำดีแค่นี้ คิดเหรอ..?ว่าจะใจอ่อนง่ายๆเหมือนคราวก่อน ทีมัน!..ยังไม่เบาให้ผมเลย ( -ε- )

สามวันถัดมา…

หลังจากปฏิบัติการรวบแกงค์แมวป่าสำเร็จ (รวมถึงจัดการผู้ต้องสงสัยอย่างผมด้วย) สิงโตมีเวลาพอที่จะได้พักผ่อนและอยู่ดูแลผม จึงทำให้สามวันที่ผ่านมา (ตัวข้า… แทบจะเป็นง่อย) จะลุก..ก็ประคอง จะเดิน..ก็พยุง กินข้าว..ยังจะป้อนอีก (ผม 25แล้วนะ ไม่ได้ห้าขวบ) แต่ว่า… ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเค้าสักคำเลย มัน.. ไม่รู้สิ, บอกไม่ถูกแค่อยาก… (ช่างมันเถอะ ..ฟู่~)

" คริส คุณ...ยังเจ็บอยู่มั้ย? "

"...(ส่ายหัว)..."

" แล้ว… ยังปวดตัว หรือมึนหัวอยู่รึเปล่า? "

"...(ส่ายหัว)..."

" คุณ…ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ? "

"........"

" (จับมือ)...คริสครับ, เราไม่ได้คุยกันมาสามวันแล้วนะ คุณไม่เหงาบ้างเหรอ? "

"........"

" แต่ผมคิดถึงคุณมากนะ อยู่ใกล้แค่นี้...แต่ทำไมคิดถึงมากก็ไม่รู้... (สายตาอ้อนๆ) "

"........"

" ผมต้องทำยังไง..? คุณถึงจะยอมพูด แล้วก็คุยกับผมอ่ะครับ "

" คุณต้องเลิกบังคับผม และใช้วิธีลงโทษอะไรแบบนี้ แล้วก็ต้องยอม… ให้ผมตามไปด้วย ถ้าผมอยากจะไป "

" ไม่ได้! ผมเคยบอกไปแล้ว ว่ามันอันตรายอาจจะถึงชีวิต และวันนั้น..คุณก็ได้เห็นแล้วหนิ "

" แต่ผมอยู่รอเฉยๆแบบนี้ไม่ได้แล้ว! มันใจจะขาดคุณเคยรู้บ้างมั้ย, ให้ผม...ไปกับคุณด้วยนะ อย่างน้อยเผื่อจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง "

" ช่วยเป็นตัวถ่วงไงคริส!.. คุณจะทำให้ผมกังวลมากกว่าเดิม แล้วก็ขาดสมาธิ เข้าใจมั้ยครับ? (สายตาเว้าวอน) "

" ไม่เข้าใจ.., ถ้าคุณ! ยังไม่ยอมให้ผมไปด้วย งั้นเรา..ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก "

" คุณ...หมายความว่ายังไง? "

" เราเลิกกันเถอะ..,,, (ಥ_ಥ) ผมไม่อยากจิตตก ไม่อยากต้องมาคอยห่วง หรือกังวลอะไรแบบนี้อีกแล้ว, อย่างน้อย ถ้าเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ผมอาจ...จะแค่เป็นห่วงคุณ แต่เข้าไปวุ่นวาย อะไรในชีวิตของคุณไม่ได้, คุณคิดว่ายังไง..? "

" ........., (ปริ่มๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป) "

:

;

Part : Singto

:

;

00.45 am

/ สะพานพระรามเก้า /

นัยต์ตาแข็งแกร่งแต่มีน้ำใสๆไหลริน ในใจครุ่นคิด ถึงเรื่องที่ได้พูดคุยกับคนรัก (คริส...ทำไมคุณไม่เข้าใจผมเลย) แต่ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบ ในการสร้างความสงบสุขให้กับบ้านเมือง เค้าจึงต้องเบาความอ่อนแอ แล้วเก็บพลังที่เหลืออยู่ เอาไว้ให้ได้มากที่สุด

(ถึงยังไง ผมก็ยอมให้คุณไปเสี่ยงแบบนั้น ไม่ได้อยู่ดี…. ผมรักคุณนะคริส…)

;

~ ครืดๆ…ๆ... ~

" JS เรียก ST ทราบแล้วเปลี่ยน "

" ST ทราบ เปลี่ยน "

" ขณะนี้มีคนร้ายใช้อาวุธปืน จี้หญิงสาวไว้เป็นตัวประกัน อยู่ที่สะพานพระรามแปด คุณสามารถปฏิบัติได้หรือไม่ เปลี่ยน.."

" ST พร้อมปฏิบัติการ เปลี่ยน "

;

ถึงแม้ข้างในผมกำลังจะอกแตกตาย แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ว่าแต่…(ยัยนั่นเป็นใคร มาเดินตอนเที่ยงคืนกว่า.., ส่วนไอ้บ้านั่นก็อีกคน ไม่หลับไม่นอน)

เมื่อถึงที่เกิดเหตุผมหาวิธีออกอุบาย เพื่อให้คนร้ายตายใจแล้วยอมปล่อยตัวประกัน โดยอ้างว่าให้จับผมไปแทน เพราะที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ สามารถเสกอะไรได้ทุกสิ่ง (ยกเว้น...เสกให้แฟนใจอ่อน)

ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ถ้าทุกคนรู้จักผมในนาม สารวัตรสิงโต, แต่ถ้าอีกมุมหนึ่งที่ต้องคอยแอบซ่อนตัว เพื่อสืบคดีลับอะไรบางอย่าง ก็ไม่มีใครสามารถรู้ได้ ว่าผมเป็นใครมาจากที่ไหน

;

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คนร้ายเชื่ออย่างสนิทและยอมแลกเปลี่ยนตัวประกัน ซึ่งตอนนี้ผมถูกมันล็อคคอแน่นจนเกือบจะหายใจไม่ออก อีกทั้งปากกระบอกปืนที่จี้อยู่บนต้นคอ กดเน้นเหมือนกับจะทะลุเข้าไปแทนลูกกระสุน

แล้วอันสุดท้ายหนักสุด จนแทบอยากกลั้นใจตาย คือกลิ่นตัวมันนี่แหละ (ถามจริง...มึงเคยอาบน้ำบ้างมั้ย?) และสุดท้ายพอสบโอกาส ผมรีบหาทางแย่งปืนทันที แต่ว่า….

,,, ปัง ! ,,,

:

;

โรงพยาบาล….

// เสียงร้องไห้โหวกเหวกหน้าห้องฉุกเฉิน ของชายหนุ่มวัย 25 ที่รู้ข่าวจากหน้าทามไลน์ผ่านการแชร์ไลฟ์ ทำให้เจ้าหน้าที่ต้องคุมเข้ม และขู่ห้ามส่งเสียงดัง แต่พ่อหนุ่มก็ยังไม่วาย พอเผลอทีไร..ก็ดันทุรังจะวิ่งเข้าทุกที //

" น้องครับ! เข้าไม่ได้นะใจเย็นๆก่อน "

" จะให้ผมเย็นได้ไงอ่ะ! เค้ากำลังจะตายพี่ไม่เห็นเหรอ? "

" ตอนนี้เค้าอยู่ในมือหมอแล้ว ยังไงก็ไม่ตายง่ายๆหรอก ว่าแต่น้องอ่ะเป็นอะไรกับเค้า ร้องไห้หยั่งกับ….เป็นคนสำคัญมาก "

" ก็เค้าเป็นแฟนผมอ่ะ, สำคัญพอมั้ยล่ะ? พี่..!ไม่เคยมีแฟนไม่รู้หรอก ปล่อย..! (ดิ้นๆ..) "

" มีอะไรกันเหรอหมวด? "

"...เอ๋ ?..."

( ควับ! )

" สิงโต..! "

คริสวิ่งเข้ามากอดผมด้วยความดีใจ ส่วนผมเองก็แฮปปี้สุดๆ ที่เค้าหายโกรธหรืออาจจะแค่ลืมไปชั่วขณะ แต่ผมก็ยังรู้สึกดีใจที่ได้มีเค้าอยู่ในอ้อมกอดของผมแบบนี้อีกครั้ง

" สิงโต ฮึก..นี่คุณ ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย? แล้วถูกยิงตรงไหนอ่ะ? ฮึกๆ.. คุณเจ็บตรงไหน? คุณ.. ฮึก "

" คริส..คริสครับ (ประคองหน้า), ดูดีๆ ผมไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่ได้ถูกยิงแล้วก็ไม่ได้เจ็บตรงไหน "

"..ฮึก ก็มีคนแชร์ไลฟ์มา บอกว่ามีตำรวจถูกยิง แล้ว..ฮึก.. ผมก็เห็นคุณแวบๆอยู่ในนั้น "

" เดี๋ยวนี้..สื่อต่างๆก็มีผิดพลาดได้ คุณต้องตั้งสติให้ดีกว่านี้ (ลูบหัว) ผมเป็นห่วงคุณมากนะรู้มั้ย...คนดื้อ "

" งื้อ...พอแล้ว หัวยุ่งไปหมด "

" ^_^ กลับบ้านแล้วไปนอนซะ "

" แล้ว.. คุณจะกลับตอนไหนอ่ะ (..ε..ลุ้นๆ) "

" ก็.. ไม่รู้เหมือนกันครับ, แต่ผม…คงจะอยู่ข้างนอกอีกสักพักก่อน "

" ทำไมอ่ะครับ คุณ.. คุณต้องไปเสี่ยงอีกแล้วเหรอ? ไหนบอกว่าได้พักยาวทั้งอาทิตย์ไง "

" ป่าวหรอกครับ ไม่มีอะไรที่ต้องเสี่ยง แต่ผม… ไม่รู้ว่าจะกลับไปในฐานะอะไรดี ก็คุณ.. บอกเลิกผมแล้ว "

" สิงโต.. ผมขอโทษ, ก็ตอนนั้น...มันทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงนี่หน่า คุณก็รู้หนิ, ว่าผมเป็นคนยังไง "

" รู้ครับ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ "

" ฮือ..สิงโต.., งั้น ผมต้องทำยังไงอ่ะ คุณถึงจะหายงอน "

" คุณก็ต้อง...(ค่อยๆยื่นหน้า)...ให้ผม...จู.."

" แค่กๆ…, หมวด ผมว่า..เราไปจากตรงนี้กันดีกว่ามั้ย? // เออ.. ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละ " (เสียงกระแซะ จากตำรวจสองนายที่เฝ้าหน้าห้อง)

" ไม่ต้อง! พวกคุณเฝ้าผู้ต้องหาไว้ ส่วนผม..., ก็ต้องพาผู้ต้องหา….กลับห้อง สอบสวน "

" (#^_^#) "

ผมรีบดึงคริสออกมา ก่อนที่พวกลูกน้องจอมเ ือกที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จะกระแซะจนคริสหน้าแดงไปมากกว่านี้ ดูดิ,เวลาเค้าเขินทีไร...น่ารักจิ้มลิ้ม แก้มป่องจนน่าหยิก..(น่าหยิกให้หมดทั้งตัว)...ผมให้ใครเห็นหน้าของเค้า ตอนนี้ไม่ได้จริงๆอ่ะ ต้องเข้าใจนะว่าคนมันขี้หวง (-‿◦)

ผมดีใจที่เค้ายังคงอยู่ และไม่ได้แยกไปไหน ตอนแรกนึกว่าต้องอยู่อย่างเดียวดาย เพราะปากของตัวเองซะแล้ว (ก่อนหน้านั้นก็อยู่คนเดียว) เออ ว่ะ, แต่ถ้าเอาจริงๆ ผมไม่ได้กลัวการอยู่คนเดียวนะ

แต่กลัว...ไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตมากกว่า กลัวว่าเค้าจะเป็นอะไร กลัวว่าเค้าจะหายไป กลัว...ว่าจะไม่มีอกอุ่นๆให้ซุกเหมือนอย่างตอนนี้...(#^.^#)

" สิงโต… (เขี่ยจมูก).."

" (จับมือหอม)...ตื่นเช้าจังครับ "

" วันนี้ไปดรีมเวิลด์กัน "

" หึ..? มาแปลก คุณอยากไปเหรอครับ "

" เปล่า.., ผมแค่อยากพาคุณไป "

" แต่ผม… (ฟืดดด…) อยากนอนกอดคุณแบบนี้มากกว่า "

" งื้อ...สิงโต (เขย่าเบาๆ) "

" ^_^ ก็ได้ครับ, แต่สระผมให้ก่อนนะ "

" โอเค, เดี๋ยวจะกระชาก….จนหนังหัวหลุดเลย (เมี๊ยว..) "

ตกลงไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่อยากไป แต่ผมก็เซ้าซี้จนสิงโตยอมลุกจากที่นอน โดยแลกกับการอาบน้ำแต่งตัวให้ (เหมือนเด็กเลย...คิๆ) แค่เหมือนเด็ก แต่ไม่เล็กนะ อุ๊บส์!.. ขอโทษฮะ ^∇^!! ,

ผมแค่อยากไถ่โทษ ที่พูดไม่ดีไว้เมื่อวันก่อน เลยอยากพาไปทำอะไรที่เค้าชอบ ถึงแม้...เอ่อ.., ผมจะไม่ค่อยถนัด (เรียกว่าไม่ใช่เลยจะดีกว่า)

~ ปราสาทผีสิง ~

" สิงโต.. คุณ...เข้าไปคนเดียวได้มั้ยอ่ะ? ผม.."

" ไม่ได้ครับ, คุณสัญญาแล้วนะ ว่าจะตามใจผม "

" งื้อ...แต่ว่า "

" (ประสานมือ) …ผมจะจับมือคุณไว้แน่นๆแบบนี้...OK มั้ย? "

" (#^,^#) ก็ได้…"

ทันทีที่ก้าวขา ไม่ถึงห้านาที….

"..กรี๊ดดดดดด....(หมับ!) ไปสิคุณ หยุดทำไมเล่าวิ่งไปเลยก็ได้ เอ๊า..บอกให้ไปไง ยังมาขำอีก เร็วๆ..! (เขย่า) "

งื้อ.., ก็คนมันกลัวนี่หว่า พอผีโผล่มา..ผมเลยรีบกระโดดขี่หลังสิงโต แต่ว่า..เค้าอ่ะชอบแกล้งผมจัง ยืนขำอยู่ได้ตั้งนานสองนาน (เดี๋ยวเถอะ.. กลับถึงห้องก่อน) ดีนะ, ที่วันนี้อารมณ์ดี

…..♪ｖ(⌒ｏ⌒)ｖ♪….

: สกายโคสเตอร์ :

" ดูทำหน้าเข้า ผมรู้ครับ..ว่าอันเนี๊ย คุณไม่ไหวจริงๆ งั้น คุณรอผมอยู่ตรงนี้..(บีบจมูก)..อย่าไปไหนนะ เข้าใจมั้ย? "

" งื้อ...รู้แล้วน่า ชี่..(#^,^#) "

เอ๋ ? ว่าแต่… ยัยป้านั่นเป็นใคร มาจุ้นจ้านแฟนผม

" มาคนเดียวเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม ให้พี่.."

" มากับผมครับ ป้า! มีอะไรรึป่าว? "

" ก็นึกว่ามาคนเดียว.. เชอะ! (สะบัดบ๊อบ) "

" คุณ.. อย่าบอกนะ ว่าหึงแม้กระทั่งคนแก่ "

" ป๊าว…, จะเล่นมั้ย!? ถ้าไม่เล่น...ผมกลับ "

" เดี๋ยวครับ, แหม แหย่เล่นแค่นี้เอง ใจร้อนแบบนี้… (กระซิบ) ให้ผมหอมสักฟอด...จะได้ใจเย็นลงหน่อย ดีมั้ยครับ "

" คุณ..! #^.^# ผมกลับแร้ว.. (เดินหนี) "

" เอ้า คริส.. ผมยังไม่ได้เล่นเลย, คริส.. คริสครับ รอด้วย ^ ^ "

:

;

( Singto; สรุปมาดรีมเวิลด์เกือบทั้งวัน ผมได้เล่นแค่ปราสาทผีสิง เพราะมัวแต่ไปแกล้งคริสจนเค้าอาย เดินตูดบิดหนีไปไหนแล้วไม่รู้ แกล้งทั้งวัน..ก็เดินหากันทั้งวัน สรุป,เลยไม่ได้เล่น (โรคจิตมั้ย?..)

ก็เปล่านะ แต่ชอบเห็นเวลาเค้าเขินผมอ่ะ มัน...น่ารักจริงๆ แก้มป่อง หูแดง ปลายจมูกหยั่งกับลูกชมพู่กำลังสุก อยากรู้จังข้างในตัวขาวๆจะแดงด้วยมั้ย? (o^^o...คิดอะไรอยู่สิง….แค่กๆ)

ป๊าวววว ผมไม่ได้คิดอะไรเล๊ย ว่าแต่...คริสหายไปไหนแล้ว งั้นเดี๋ยวผม ขอไปตามหาเจ้าแก้มป่องก่อนนะ ^ε^ )

;

// ดูเหมือนจะราบรื่นและแฮปปี้ เมื่อต่างฝ่ายเปิดใจปรับปรุงแก้ไข, สิงโตยอมสารภาพกับคริส ว่าตัวเองเป็นใคร..และต้องทำอะไร ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่ก็พอให้ไขข้อข้องใจลงได้บ้าง

ส่วนคริส พยายามรับฟังให้มากขึ้น (เรียกว่านานขึ้นจะดีกว่า) ใจเย็นและมีสติไม่ดื้อเยอะ เหลือกรุ้มกริ่มให้พอน่ารัก ทุกอย่างหยุดลงชั่วขณะ เมื่อเจ้าแก้มป่องถูกลักพาตัวไป //

" เห้ย! ปล่อยกู… พวกมึงเป็นใคร?จับกูมาทำไม.. กูจะฟ้องสิงโต ปล่อย! "

" หุบปาก! แล้วอยู่เฉยๆถ้าไม่อยากใส้แตกตาย เพราะต่อให้ตะโกนจนลูกกระเดือกจะหลุด ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยแกได้หรอก จำไว้! "

ทุกอย่างมันมืดไปหมด จนผมมองอะไรแทบไม่เห็น ห้องนอนสี่เหลี่ยมที่ดูกว้างขวาง มีเฟอร์นิเจอร์หรูอยู่เต็มห้อง แต่มืดทึบล้อมรอบไปด้วยม่านกำมะหยี่, แล้วที่นี่มันที่ไหน..พวกมันจับผมมาทำไม..?

สิ่งที่กลัวมากที่สุดในตอนนี้ คือกลัวไม่ได้กลับไปเห็นหน้าสิงโต ผมกลัว...ว่าจะไม่มีคนดูแลเค้า เพราะสิ่งที่เค้ากำลังทำอยู่ มันดูช่างยิ่งใหญ่และทัชใจผมสุดๆ

( สิงโต...คุณอยู่ไหน? ฮึก.. ผมคิดถึงคุณ T^T )

Part : Singto

:

;

ขณะที่ผมกำลังวุ่นวายใจกับการตามหาคริส หลังจากเค้าหายตัวไปตอนเที่ยวดรีมเวิลด์ (คริส คุณเป็นยังไงบ้าง.., ผมคิดถึงคุณจัง) จู่ๆก็มีสายเรียกเข้า ที่ทำให้ผม...รู้สึกประหลาดใจ

♪… ที่ยอมให้ฉันเป็นแฟนก็แค่แทนเขา

แค่อยากให้ฉันแทนเงาของคน..คนนั้น...♬

" คุณพ่อ…? "

, ตึด ,

" ว่ายังไง.. สารวัตร คดีอาชญากรข้ามชาติ ไปถึงไหนซะแล้วล่ะ "

" คุณพ่อมีอะไร? ก็รีบๆพูดมาเลยดีกว่าครับ ผมไม่ได้มีเวลา.. เยอะขนาดนั้น "

" แกนี่ยังเกรี้ยวกราด แล้วก็ดูเข้มเหมือนเดิมเลยนะ สมแล้ว...ที่ฉันเลือกแกให้เป็นทายาทรุ่นต่อไป "

" คุณพ่อหยุดพูด! สิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้เถอะครับ, และผมขอบอกคุณพ่อ อีกเป็นครั้งสุดท้าย.. ว่าให้เราต่างคนต่างอยู่ เพราะผม จะไม่มีวันกลับไป สืบทอดอะไรชั่วๆนั่นเด็ดขาด! "

" แกหยุดพูดจาสามหาว แล้วดูคลิป ก่อนจะตัดสินใจดีกว่านะ "

( คลิป…? )

/...ภาพคนรักที่โดนซ้อมจนน่วม ถูกมัดแขนทั้งสองข้างห้อยโตงเตงไว้กับคานไม้ อีกทั้งมีคนร่างยักษ์คอยคุม ไม่ให้หนีหรือขยับตัว.../

" คริส.. คริส..! คริสครับ " เสียงเรียกผ่านหน้าจอปานจะขาดใจ ทำให้หัวหน้าแกงค์สิงโตทอง ยิ่งรู้สึกว่าตนชนะ เหมือนกับว่าสิ่งที่คาดหวังไว้ กำลังจะสำเร็จในไม่ช้า

" เปลี่ยนใจได้นะ สารวัตร แล้วก็...อย่าคิดช้าล่ะ เพราะถ้าไม่อย่างงั้น เพื่อนสารวัตรอาจจะไม่มีชีวิตรอด.."

" ยอมแล้วครับ..! ผมยอมแล้วครับคุณพ่อ, คุณพ่อ.. อย่าทำอะไรเค้านะครับ "

" ดีมาก…เจ้าลูกชาย , งั้นพรุ่งนี้ ก็อย่าลืมมาทำตามที่พูดด้วยล่ะ "

" ผมไปแน่ และผมจะทำตามที่พูด.. หลังจากที่ได้เจอเค้าก่อน "

" ได้ ไม่มีปัญหา แต่แก..อย่าคิดจะเบี้ยวฉันอีกก็แล้วกัน (ตึด) "

" คริส...ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณเดือดร้อน "

อันที่จริงผมแค่รับปากส่งเดชไปอย่างงั้น เพราะว่าคริส ตกอยู่ในเนื้อมือของคุณพ่อ แต่ผมยังยืนยันคำเดิม ว่าถึงยังไง..ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ก็จะไม่มีวันกลับไปพัวพัน กับอะไรพวกนั้นเด็ดขาด! ไม่ได้อยากจะเป็นลูกที่เนรคุณ แต่เพราะพ่อ...ทำให้แม่ต้องตาย เราจึงต้องเดินคนละทาง เหมือนเส้นขนานกัน

:

;

ย้อนไปเมื่อ 20 ปีที่แล้ว…

" คุณ ลองคิดใหม่เถอะนะคะ สตีฟกับสิงโตยังเด็ก ฉันไม่อยากให้แกโตมาในสภาพแบบนี้ "

" ผมบอกแล้วไง ว่าถ้าขึ้นหลังเสือแล้วมันลงไม่ได้ คุณก็รู้ตั้งแต่ตัดสินใจมาใช้ชีวิต อยู่กับผมแล้วหนิ "

" แต่คุณเคยบอกฉันว่าจะไม่สนใจเรื่องทายาท แล้วออกไปใช้ชีวิตด้วยกันอย่างสงบไงคะ "

" นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ที่สำคัญคุณพ่อท่านเลือกผม คุณจะให้ผม..กลายเป็นลูกอกตัญญูรึไง!? "

" แต่คุณมีพี่ชาย แล้วก็มีน้องชายอีกตั้งสองคน ให้พวกเค้ารับช่วงต่อแทนคุณเถอะนะคะ "

" ไม่! แล้วคุณ..ก็เลิกพูดเรื่องนี้ได้และ ถ้าไม่อย่างงั้น ผมจะส่งสตีฟกับสิงโตไปเรียนต่อที่เมืองนอกซะ "

" ก็ได้ค่ะ, ฉันจะเลิกพูดเรื่องนี้ แต่คุณ...อย่าพรากลูกไปจากฉันเลยนะคะ "

" ต่อไปคุณ.. มีหน้าที่สอนลูกให้เชื่อฟังผมก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆเดี๋ยวผมจัดการเอง "

" ค่ะ.."

จากนั้นมาแม่ก็เลิกขัดใจพ่อ เพราะกลัวว่าจะถูกพรากจากผมและพี่สตีฟ พวกมาเฟียก็เป็นแบบนี้แหละ บ้าอำนาจ หลงเงินทอง สนใจแต่พวกธุรกิจมืด จนลืมใส่ใจความรู้สึก...ของคนที่ตัวเองเคยบอกว่ารัก

หกปีถัดมาจากนั้น พ่อเริ่มวางแผนเรื่องอนาคตของผมกับพี่สตีฟ เหมือนกับจะเตรียมไว้เพื่อสืบทายาทอะไรสักอย่าง ผมแอบได้ยินตอนที่พ่อบอกคุณครูสอนยิงปืน

     หลังจากผ่านบททดสอบสุดหินมาหลายด่านซึ่งอันที่จริงวัยอย่างพวกเราในตอนนั้น ไม่น่าจะต้องมารับรู้อะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากทุกอย่างสิ้นสุด 

     คะแนนของผมนำพี่สตีฟแทบทุกอย่าง ถ้าเอาความจริง คือพี่มันไม่ตั้งใจเองต่างหาก บอกว่าอยากเป็นหมอไม่ได้อยากเป็นมาเฟีย ผมจึงคือคนที่ถูกเลือก อย่างไม่มีทางปฏิเสธได้ตั้งแต่นั้นมา

     " ซินแสโหงวเฮ้งของลูกผมเป็นยังไงบ้าง "

     " เด็กคนนี้ โตขึ้นมาจะต้องเป็นผู้นำที่ดี มีความรับผิดชอบ มีอำนาจน่าเกรงขาม ลูกน้องเชื่อฟังรักใคร่ เหมาะสมแล้วที่อีจะเป็นทายาทคนต่อไป "

     จนกระทั่งผมอายุได้สิบห้าปี ก็มีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อตำรวจชุดใหญ่ของฮ่องกง ออกตามล่าพ่อค้าของเถื่อน สินค้าผิดกฎหมาย และหนีภาษี ซึ่งนั่นก็คือพ่อผมเอง.., แล้วสุดท้ายคนที่รับเคราะห์ เมื่อมีการยิ่งปะทะกันเกิดขึ้น นั่นก็คือแม่ที่เข้ารับกระสุนแทนพ่อ

     " ฝาก...ดูแล...ลูกของเราด้วยนะคะ, สตีฟ...สิงโต… เป็นเด็กดี..อย่าดื้อกับพ่อ เข้าใจ...มั้ย (และแล้วก็จากไป) "

     " แม่……! แม่คร๊าบบบบ…..! "

     พ่อพาพวกเราและสมาชิกที่เหลืออยู่ หนีมาตั้งตัวที่เมืองไทย จนกระทั่งคดีความหมดอายุและถูกเลิกติดตาม ตอนนั้นผมเองคิดว่าท่านจะหยุดแล้วปรับตัวใหม่ แต่เปล่าเลย...พ่อพยายามทำงานเก็บเงิน และสร้างตัวใหม่จนสำเร็จ

     สุดท้ายก็กลับมามีอำนาจ และตั้งแกงค์ใหม่ว่า สิงโตทอง, ท่านบอกว่าถึงยังไงในอนาคต มันก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี แต่ขอบอกไว้ตรงนี้เลย.. ว่าเส้นทางของผมกับพ่อ มันจะไม่มีวันบรรจบ และจะเป็นเส้นคู่ขนานแบบนี้…ตลอดไป

 Part :  Singto 

:

;

      ตาเล็กค่อยๆกระพริบเปิดกว้างหลังจากสลบมาข้ามวันข้ามคืน

     " สิงโต... สิงโต! (หมับ!) ฮือออ….สิงโต ผมกลัว ผมกลัว!อ่ะสิงโต...ฮึกๆ "

     วงกล้ามแขนอันอบอุ่นกอดรัดแน่นพลางลูบปลอบเบาๆ

     " ผมอยู่นี่แล้ว.. อยู่นี่แล้วคริส ต่อไป...ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณได้อีก ผมขอสาบาน..ด้วยชีวิตของผมเอง "

     " สิงโต...ฮึก "

     รอยสะอื้นของคริส ยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้สึกเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ  ที่พลาด..! ปล่อยให้คนพวกนั้นมาทำร้ายเค้าได้ ต่อจากนี้คงจะอยู่ห่างจากคริสไม่ได้แล้ว แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว และผม คงต้องพาเค้าออกไปจากที่นี่ ให้เร็วที่สุด!

ก่อนวันรับตำแหน่ง….

     " สิงโต.. "

สายตาออดอ้อนกับสองแขนที่กอดแน่น ทำให้ผมอยากจะฟัด..อ้อ อยากจะกัด เอ้ย ! อยากจะรัด (โอ้ย...สิง! ใจเย็น) ผมหมายถึง อยากจะกอดปลอบให้เค้าอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ไปทั้งวัน แต่ทว่า..ทุกสายตายังคงจับจ้อง และผมเองก็มีเวลาอีกไม่มาก ที่จะพาเค้าไปจากที่ตรงนี้

     " คริสครับ ผมขอโทษนะ ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้อง.."

     "..Kiss ε.., เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ความผิดของคุณ, คุณเป็นคนดีผมเชื่อแบบนั้น.. ไม่เหมือนพ่อของคุณที่ใจดำ!อำมหิต.. เอ่อ… แง ผมขอโทษ "

     คำพูดของคริสยิ่งตอกย้ำ ให้ผมเหมือนกลายเป็นลูกอกตัญญู เมื่อมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว..(ผมไม่น่า...เกิดมาเป็นลูกของพ่อเลย)

     " ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรนะ, มันคือความจริงที่ผมต้องยอมรับให้ได้ คุณ..อย่าคิดมากนะ (จุ๊บ) ผมรักคุณนะครับ "

     " ผมก็รักคุณ….(ลูบๆแก้ม) "

     " ผมสัญญานะครับ ว่าจะพาคุณออกจากที่นี่.. ให้เร็วที่สุด "

//…. ครืดๆ ~... " JS ทราบแล้ว เปลี่ยน "

" ทราบ..เปลี่ยน "

" ST ต้องการความช่วยเหลือ เปลี่ยน "

" JS พร้อมปฏิบัติการทุกเมื่อ เปลี่ยน "

" ขอบคุณ...ฯลฯ….., ~ ครืดๆ… //

     เมื่อละสายตาจากพวกลูกสมุนของพ่อ ซึ่งในอนาคตก็อาจจะเป็นลูกน้องของผมด้วย พอสบโอกาสผมรีบติดต่อวางแผน และขอความช่วยเหลือจากหน่อยลับ รวมถึงการคิดกุศโลบายเพื่อหลอกล่อพวกสมุนของพ่อ (แต่...เรียกว่า ชี้ทางสว่างจะดีกว่า) 

     " เห้ย พวกมึงว่า.. พ่อใหญ่คนใหม่จะเป็นยังไงบ้างวะ? "

     " กูว่า เค้ายังเด็กเกินไป เผลอๆ...เป็นน้องกูอีกหลายสิบปี "

     " ถึงเค้าจะยังเด็กนะ แต่แม่งโคตรเท่ห์เลย ดูเคร่งขรึมแล้วก็น่าเกรงขาม ยังไง..กูว่าไม่แพ้พ่อใหญ่ชัวร์ "

     " กูอ่ะ ได้ยินมาว่าเค้าเป็นตำรวจ แล้วอย่างงี้.. พวกเราจะไม่โดนจับเหรอวะ? "

     " กูว่าไม่!.. ถ้าจะจับ พ่อใหญ่จะรอดมาจนถึงป่านนี้เหรอวะ? "

     " ก็ไม่แน่นะ เพราะผม..ก็ไม่ได้ชอบพวกแกงค์มาเฟียนี่สักเท่าไหร่ "

     " นายน้อย!!.."  (ประสานเสียง)

     " อีกอย่าง.. ที่ผมยังไม่จับคุณพ่อ เพราะยังไม่มีหลักฐาน ที่จะมัดตัวพอต่างหาก "

     " งั้นแสดงว่า.. ถ้ามีหลักฐาน นายน้อยก็จะจับพ่อใหญ่อย่างงั้นเหรอครับ? "

     " แน่นอน!.."

     ( แกร็กๆ ! ) กระบอกปืนทุกอันเล็งเป้ามาที่ผมโดยพร้อมเพรียง

     " ถึงนายน้อย จะเป็นลูกของพ่อใหญ่, แต่พ่อใหญ่ เป็นผู้มีพระคุณเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของพวกเรา.., เพราะฉะนั้น ผมยอมให้นายน้อยทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ "

     " ใจเย็นก่อน ถึงผมจะมีหลักฐานและจับท่านก็ไม่ได้หมายความว่า..จะทำอะไรบุ่มบ่ามซะหน่อย นั่นพ่อผมนะพวกคุณอย่าลืม "

     " แล้วนายน้อย.. ต้องการอะไรครับ "

     " ผมก็แค่… จะหาทางออกให้พวกคุณ เมื่อถึงเวลานั้น พวกคุณก็ไม่ต้องโดนหางว้าวไปด้วย"

     " นายน้อย...หมายความว่ายังไงครับ? "

     " พูดตรงนี้ มันคงจะไม่เหมาะสักเท่าไหร่.. "

     ผมเปิดประตูให้พวกนั้นเข้ามาในห้อง เพื่อจะคุยตกลงตามแผนที่วางเอาไว้ แต่ทันทีที่ก้าวเข้ามา...ดูเหมือนคริสจะยังหลอนกับคนพวกนั้น ซึ่งสังเกตได้จากการยืนแอบข้างหลัง มือของเค้ากำเสื้อผมไว้แน่นแถมดึงจนรั้งคอ 

     จังหวะที่หันไปสบตา ผมมองออกรู้ได้ทันที...ว่าถ้าเป็นไปได้ เค้าอยากจะกอดผมไว้แน่นๆ และไม่เงยหน้าขึ้นมามองพวกนั้นจะดีกว่า แต่ทว่าเพื่อให้ทุกอย่างผ่านไปโดยราบรื่น เค้าจึงอดทน (คริส..คุณไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆคุณแบบนี้ไม่ไปไหน และทุกอย่างจะต้องสำเร็จ คุณเชื่อใจผมนะ...ผมรักคุณ) ผมได้แต่แอบกระซิบข้างหู ก่อนที่จะหันกลับไปเริ่มต้นเจรจา 

      ถึงแม้ว่ามันจะดูเสี่ยงกับการไปชักจูงอะไรแบบนั้น แต่ถ้าสำเร็จ..ก็ถือว่าโชคดี นอกซะจากว่าพวกมันจะจงรักมากจนไม่คิดเสียดายชีวิต ซึ่งนั่นก็หมายถึง พวกผมสองคนอาจต้องฝังชีวิตไว้ที่นี่ แต่ทุกอย่างในตอนนี้มันมีความเสี่ยงเป็นเดิมพันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น คงต้องทำอะไรสักอย่างบ้าง ดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วตกเป็นเบี้ยล่างของอำนาจมืดแบบนี้..ตลอดไป

Part :  Singto 

:

;

/ งานเลี้ยงต้อนรับ… 

พ่อใหญ่คนใหม่ /

;

     " ยินดีด้วยครับนายน้อย อ้อ..พ่อใหญ่, ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ "

     " ยินดีครับ "

     " ยินดีด้วยนะครับ นาย "

     " (พยักหน้า) "

     " ฉันยินดีกับแกด้วยนะ.., ว่าแต่..(กระซิบ) แกไม่ได้คิด..จะทำอะไรอีกใช่มั้ย? "

     คำยินดีของพี่ชายทำให้ผมหยุดสตั๊น แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับแผนการ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า เมื่อพิธีแต่งตั้งมอบตราสัญลักษณ์ในช่วงเช้าสิ้นสุด ก็เหลือแต่งานเลี้ยงต้อนรับในช่วงค่ำที่กำลังดำเนินไป และขณะที่คุณพ่อกำลังยื่นกล่องของขวัญให้กับผม

... พรึ่บ! …

     ไฟทุกดวงที่ส่องสว่างถูกปิดลง บรรยากาศในงานมืดสนิท มีแค่เพียงแสงจากดวงจันทร์สาดส่องพอให้เห็นเป็นเงาลางๆ มีเสียงตะโกนบอกให้คุ้มกันพ่อใหญ่ (พวกเค้าคงหมายถึงผม) แล้วก็พ่อเฒ่า (อันนี้น่าจะหมายถึงคุณพ่อ) 

     หลังจากนั้นเหมือนมีคนวิ่งชน ยื้อยุดฉุดกระชากแย่งปืนและยิงต่อสู้กัน ผ่านไปสักพักภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที หลังจากเสียงปืนนัดสุดท้ายสงบไฟในงานถูกเปิดขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนของพวกลูกสมุนบอกพ่อเฒ่า (หรือ พ่อใหญ่ในอดีต)

     " พ่อเฒ่าครับ..! พ่อใหญ่ถูกลักพาตัวไปแล้ว ให้พวกเราตามไปเลยดีมั้ยครับ "

     " ใจเย็นก่อน...ไม่ต้องรีบร้อนไป เดี๋ยวเรื่องนี้.. ฉันจัดการเอง "

     สายตามุ่งมั่นฉุกคิด เหมือนไม่เชื่อในคำพูดของลูกน้องที่บอกว่า ถูกลักพาตัว, ใช่แล้วครับ คนอย่างคุณพ่อไม่มีทางที่ใครจะเข้ามาถึงได้อย่างง่ายๆ นอกซะจากว่าคนในจะกลายเป็นไส้ศึกซะเอง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่อยากออกไปสู่โลกภายนอก และอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้อง นั่นก็คือ..ผมเอง

(..แกบังอาจมาก ที่กล้ามาหักหน้าฉันต่อหน้าผู้คนนับร้อย แถมยังบังอาจมาแย่งมือดีที่สุดไป แล้วเราจะได้เห็นดีกัน, ไอ้ลูกทรพี!..)

:

;

     หลังพ้นออกมาจากที่นั่น ผมรู้สึกโล่งใจและตั้งปณิธานไว้ว่า.. จะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีกเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ต่อจากนี้ไปผมคงต้องระวังทุกฝีก้าว รวมถึง...ระวังไอ้พวกสี่ตัวลูกสมุนของพ่อ ที่ผมปะเหลาะให้มาอยู่ทีมเดียวกัน

     อันที่จริง.. ตอนแรกกะจะหลอกใช้มากกว่า แต่ทว่า.. ชีวิตของพวกเค้าแต่ละคนน่าสงสารมาก บางคนโดนหนี้สินรัดตัว แล้วคุณพ่อยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ เลยขอมาเป็นลูกน้องเพื่อตอบแทน

     บ้างก็ไม่มีที่อยู่อาศัย ท่านให้การอุปการะเลี้ยงดู และบางคน..เป็นถึงมือยิงฝีมือดี แต่ถูกกดขี่จนไม่อยากมีชีวิต คุณพ่อจึงชี้ทางใหม่ จนกลายมาเป็นมือขวาในที่สุด,

     ผมไม่ได้ขี้โกงใช่มั้ย? ที่ขโมยมือดีของท่านมา ก็แค่อยากให้ทุกคนมีชีวิต ดำเนินไปในทางที่ถูกต้อง แล้วได้กลับไปหาครอบครัว หรือคนรักที่กำลังรอคอยการกลับมา เหมือนอย่างผม,

     ที่ต่อจากนี้.. คงจะปล่อยให้คริสละสายตาไปไหนไกลไม่ได้อีก เพราะไม่รู้ว่าถ้าวันนึง ผมไม่มีเค้าอยู่ มันจะเป็นยังไงต่อไป 

     คงเหมือน...คนที่ตายทั้งเป็น และอยู่อย่างไร้จุดหมายปลายทางในชีวิต…

:

:

     " สิงโต..! ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้มั้งเล่า คุณไม่อาย...พวกเค้าบ้างรึไง? (พูดไปเขินๆ) "

     " จะอายทำไม?.. ก็คนมันรักกัน "

     " คุณ..!  ชี่...(#^,^#) "

     " นี่พวกผมไม่คิดเลยนะครับ ว่าพ่อใหญ่ของพวกเรา.. จะชอบเข้าป่า "

     " ผมก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าตัวเองจะมาชอบอะไรแบบนี้ จนกระทั่ง… มาเจอเค้า (ส่งสายตาให้อีกคน ที่กำลังม้วนเขิน) "

     " พ่อใหญ่จะย้ายไปอยู่ที่ไหนอ่ะครับ? และพวกเรา เอ่อ...จะมีโอกาสได้เจอครอบครัว แล้วก็ไม่ถูกจับใช่มั้ยครับ? "

     " แน่นอน พวกเราทุกคนจะได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย, พวกคุณจะได้กลับไปเจอครอบครัว และไม่โดนจับ แต่ต้องโดนกักตัวไว้ในฐานะพยานมีคนคอยคุม24ชั่วโมง จนกว่าภารกิจทุกอย่างจะสิ้นสุด พวกคุณโอเคมั้ย?หรือว่าอยากจะกลับไป.. "

      " โอเคครับ..(โอเคนะ พวกเรา... ↭..พยักหน้าเห็นพ้องต้องกัน)... โอเคครับ พ่อใหญ่ "

     " ดีมาก, อ้อ แต่ต่อไป… พวกคุณห้ามเรียกผมว่า พ่อใหญ่ เพราะผมไม่ใช่! และจะไม่มีวันเป็นเข้าใจไว้ด้วย "

     " แล้ว..เอ่อ…, จะให้พวกเรา เรียกว่าอะไรอ่ะครับ? "

     " ผมเป็นตำรวจในตำเเหน่งสารวัตรอยู่กองปราบปราม พวกคุณจะเรียกสารวัตร บอส หรือนายอะไรก็แล้วแต่ แค่อย่างเดียว..คือ พ่อใหญ่ เข้าใจมั้ย!? "

     " ครับ, งั้นพวกเราขอเรียก… ว่านายก็แล้วกันนะครับ เพราะว่าสารวัตรเนี่ย.. มันดูเกร็งๆแล้วก็เสียวสันหลังยังไงไม่รู้ "

     " ได้..ไม่มีปัญหา แต่แค่ต่อจากนี้พวกคุณ! ต้องซื่อสัตย์ และไม่กลับไปทำอะไรพวกนั้นอีก"

     " ครับ นาย "

     คำรับปากของพวกมันดูหนักแน่น แต่ผมก็ยังวางใจไม่ได้ และต้องดูต่อไปอีกเรื่อยๆ

      ตอนนี้ผมกับคริสต้องย้ายไปอยู่ที่ใหม่ เพื่อความปลอดภัยจากการตามล่าของคุณพ่อ

     เพราะถึงผมจะเป็นตำรวจ แต่อิทธิพลของท่านกว้างขวางกว่าตำแหน่งของผมหลายเท่า ตอนนี้เลยต้องอยู่แบบซ่อนตัวไปสักพัก

     แต่ก็สนุกและมีความสุขดีนะ ผมได้เห็นคริสทำอะไรโก๊ะๆน่ารักตั้งหลายอย่าง จากที่เมื่อก่อนไม่เคยมีเวลา 

     ไปดึกกลับเช้า.. หรือบางทีไม่ได้กลับเลย นี่จึงเป็นโอกาสดี ที่ผม..จะได้นอนกอดเค้าทั้งคืนทั้งวัน...สักที 

  ชานเมืองกรุงเทพ….

     บรรยากาศป่าชายเลนที่เงียบสงบ อุดมสมบูรณ์รายล้อมไปด้วยสายน้ำกับอากาศบริสุทธิ์เย็นสบาย และการสัมผัสวิถีชีวิตชาวบ้านในชุมชน ทำให้ผมลืมไปเลยว่า..พวกเรามาที่นี่เพื่อกบดาน เอ่อ..หมายถึง หลบซ่อนตัวหรือเป็นที่พักชั่วคราว จนกว่าทุกอย่างจะสงบเรียบร้อยดี

     " คริส ครับ, คุณชอบที่นี่มั้ย? "

(ถามแค่นี้… จะทำตาหวานทำไมกัน)

     " ครับ ผมชอบมาก "

(โอ้ย..แล้วผมจะตื่นเต้นทำไมนักหนา หัวใจเต้นโคตรแรงอ่ะ, มาซ่อนตัวนะคริส ไม่ได้มาเดท)

     " ผมก็ชอบนะ แต่…"

     "...?..."

     " (กระซิบ)...ผมชอบคุณมากกว่า "

     " บ้า คุณหนิ "

(ก็เป็นซะแบบนี้ไง.., แต่ผม ไม่ยอมหรอกนะ)

     " อืมม...แต่ว่า คุณแค่ชอบเองเหรอ? อย่างงี้ผมก็เสียเปรียบอ่ะดิ "

     " ฮึ..มีอะไรที่ผมเอาเปรียบคุณเหรอ? บอกได้นะครับ "

     " ก็คุณอ่ะ.. แค่ชอบเอง แต่ผม…., รักคุณไปตั้งนานแล้วนะ (#^,^#) "

(พูดออกไปเขินชะมัดแต่ก็อยากบอกไง.. เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆแบบนี้ อีกนานแค่ไหน ผมกลัวว่าพ่อของเค้าจะตามหาพวกเราเจอซะก่อน)