แนะนำตัวละคร

พระสนมหลิน หลินเผิง มารดาของหลินอ๋อง

หลินอ๋อง หลงเฟิงถาง แต่มารดาตั้งนามจริงๆ ให้ว่า เฟิงเยว่

อวิ๋นอ๋อง หลงชิงเล่อ เพื่อนตั้งแต่เด็กของหลินอ๋อง

ท่านอ๋องคนงาม 1 โศกนาฏกรรมฝังใจ

ยามค่ำคืนที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่อง เด็กน้อยนอนซุกหน้าลงกับหมอนใบนุ่มหลบอยู่ในฝันอันแสนหวานพลันสะลึมสะลือขึ้นมาจากเสียงดังขึ้นเบาๆ ที่หน้าต่าง ดวงตากลมพยายามเพ่งมองไปรอบๆ ห้องด้วยตาปรือๆ พยายามปรับสภาพตาให้ชินกับความมืดในตอนนี้ แต่เหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว

“ท่านอ๋องน้อยโปรดอยู่นิ่งๆ อย่าได้ขยับสักพักนะพะยะค่ะ” เด็กน้อยที่ถูกแขนของผู้บุรุกยามวิกาลล็อกคอเอาไว้ได้แต่พยักหน้าสั่นๆ อย่างหวาดกลัวขณะที่มือก็พยายามปัดป่ายแขนที่กดคอเอาไว้จนหายใจไม่สะดวกก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะมือไป

“หากท่านขยับตัวมากหรือเอามือมายุ่งกับผ้าที่คลุมหัวท่านอยู่ เชือกจะยิ่งรัดคอและกระหม่อมก็ไม่คิดช่วยแน่นอนพะยะค่ะ” เสียงทุ้มแปร่งเอ่ยออกมาข้างหู แม้จะเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ แต่ไม่ได้ปิดความน่ากลัวในเนื้อความนั้นได้เลย ชายคนนั้นอุ้มร่างของท่านอ๋องน้อยที่ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับออกไปทางหน้าต่างแต่กลับพบเจอกับคนมากมาดักอยู่ด้านหน้า

“ถ้าคิดว่าเข้ามาในตำหนักได้ง่ายๆ แล้วจะออกไปง่ายๆ หล่ะก็ เรียกได้ว่าคิดผิดไม่น้อยเลย” เสียงเหี้ยมเกรียมดังมาจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่มทหารเหล่านั้น

“เสด็จแม่!”

“โอ๊ ที่แท้เป็นพระสนมมาเองเชียวหรือ”

“มิใช่ว่ารู้จักข้าอยู่แล้วหรือ ปล่อยอ๋องน้อยมาหรือจะทิ้งชีวิตไว้ที่นี่เจ้าเลือกเองเถอะ” หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามและสูงศักดิ์จ้องไปยังผู้บุกรุกด้วยสายตาเฉียบคมอย่างข่มขู่ แต่คำกล่าวต่อมาของผู้บุรุกตรงหน้าก็ทำให้เธอเบิกตากว้าง

“แล้วพระสนมคิดว่า จะมาพาตัวท่านอ๋องน้อยไปทั้งทีกระหม่อมจะมาเพียงคนเดียวหรือพะยะค่ะ”

จบคำกล่าวก็มีคนกระโดดลงมาจากหลังคามากมายราวห้าสิบคน พระสนมที่ตอนนี้มีคนเพียงสิบคนถือว่าเสียเปรียบเต็มประตู ในใจคนเป็นแม่หนักอึ้งเพราะคิดว่าจะยื้อเวลาได้อีกสักนิดเพื่อให้กองกำลังที่ให้คนไปตามมาทัน แต่ตอนนี้คงต้องยื้อไปก่อนเท่าไหนเท่านั้น

คนรอบกายพระสนมก็คิดไม่ต่างจากผู้เป็นนาย ต่างยกดาบและกระบี่ขึ้นปกป้องเธอจากเหล่าชายชุดดำเหล่านั้น

ชายชุดดำเหล่านั้นๆ ค่อยเยื้องเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมๆ กันสร้างความรู้สึกกดดันแก่ฝั่งคนที่น้อยกว่าอย่างมาก แต่ถึงจะคนน้อยก็หาได้ใจฝ่อเริ่มวาดกระบี่เข้าปะทะทันที

ในระหว่างที่กำลังชุนละมุนนั้นเอง พระสนมสบโอกาสที่หนุ่มชุดดำเผลอวาดกระบี่ลงที่ขาข้างหนึ่งทำให้ขาข้างนั้นขาดออกจากกัน เพราะการบาดเจ็บโดยไม่ทันระวังจึงปล่อยท่านอ๋องน้อยที่กักตัวไว้ออกจากการจับกุม พระสนมตรงเข้าคว้าลูกน้อยเอาไว้ในอ้อมอกทันก่อนที่จะล่วงตกพื้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะพยายามแกะผ้าคลุมหัวนั้นออกจนสำเร็จ

“เสด็จแม่ระวัง!” เด็กน้อยตะโกนสุดเสียงเมื่อออกจากผ้าคลุมดำมืดก็พบเห็นเจ้าคนชุดดำที่ขาขาดไปข้างหนึ่งถือกระบี่ด้วยมือทั้งสองข้างโดยหันปลายกระบี่ลงพื้นเล็งมาทางนี้ พระสนมกระชับดาบในมือเตรียมหันไปรับแรงดาบโดยไม่ได้รู้ว่าไม่ทันแล้ว

ฉึก!

“เสด็จแม่!!!”

ยังไม่ทันทีพระสนมจะได้หันหลังกลับไปกระบี่ก็แทงทะลุอก เด็กน้อยที่เห็นความวาวของพระบี่ที่ทะลุอกผู้เป็นมารดาก็ร้องเรียกอย่างเสียขวัญ ก่อนที่ดวงตาแดงก่ำจะมองไปทางคนร้ายด้วยไฟแค้นที่แผดเผาไปทั่วร่าง

เมื่อรู้สึกตัวอีกทีคนชุดดำรอบข้างทั้งหมดก็ล้มลงกับพื้นจนหมด นางกำนันและทหารทั้งหมดที่มาสบทบชะงักอย่างตกใจแต่รู้สึกโล่งอกที่เรื่องราวจบแล้ว ก่อนจะพาเอาร่างสะบักสะบอมไปอารักขานายหญิงของตำหนักกุ้ยหยาด้วยใจภักดี

“เฟิงถาง.. แม่รักลูก รักมากที่สุด”

“เสด็จแม่ทำใจดีๆ ไว้นะพะยะค่ะ ใครก็ได้ตามหมอ ตามหมอมาเร็วเข้า!” เหล่านางกำนันรีบวิ่งจากไปทิ้งไว้แต่ทหารที่ยืนอารักษ์ขาอยู่ไม่ไกล

“ลูกรัก.. จำคำแม่ไว้”

“ฮึก เสด็จแม่”

“พลังในตัวเจ้านั้นอันตรายต่อชีวิตเจ้า อย่าได้ใช้ความโกรธทำให้มันตื่นขึ้นมาเด็ดขาด ห้ามให้ใครเห็นอีก” หากนางตายยังไงนางกำนันและทหารที่มาวันนี้ก็ต้องตายข้อหาที่รักษาชีวิตนางไม่ได้ คนเหล่านี้จะไม่ปริปากเรื่องพลังเมื่อครู่ขององค์ชายเพราะพวกเขาซื่อสัตย์ต่อข้า ตระกูลหลิน

“ลูกสัญญา ฮึก ลูกสัญญาแล้วท่านแม่อย่าทิ้งลูกไป ฮึก ท่านหมอกำลังมาท่านแม่อดทนอีกหน่อยนะพะยะค่ะ” เด็กน้อยสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดคนเป็นแม่แน่นราวกลับคนตรงหน้าจะสลายหายไปต่อหน้า

“มารดารักเจ้าที่สุด ชาตินี้ไม่อาจดูเจ้าเติบใหญ่ อึก หากชาติหน้ามีจริงขอให้ได้เป็นมารดาเจ้าอีกครั้ง ได้มองดูเจ้าเติบใหญ่มีความสุขร่มเย็น” พระสนมกระอักเลือกออกมาจนชายเสื้อเปรอะเปื้อนแต่ก็ยังฝืนยิ้มเพื่อพูดกับลูกน้อยเป็นครั้งสุดท้าย

“ไร้ซึ่งมารดาแล้ว เจ้าต้องเข้มแข็ง แข็งแกร่งเพื่อปกป้องตนเองแต่อย่าเปิดเผยให้คนอื่นเห็น เขาจะฆ่าเจาเพราะเจ้าเกินหน้าเกินตาเขา”

“พะยะค่ะ ลูกจะไม่ลืม”

“ไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใด แม่ยังคงอยู่กับเจ้าเสมอ ในหัวใจของเจ้า” เด็กน้อยพยักหน้าทั้งที่ใบหน้ายังเปรอะน้ำตาไปทั่วทั้งใบหน้า ดวงตาเล็กหยีลงเพราะแสบตาจากน้ำตาที่เต็มหน่วยตาสองข้าง คนเป็นแม่เห็นก็ปวดใจ เรี่ยวแรงตอนนี้แค่โอบกอดลูกน้อยเอาไว้ก็แทบไม่ไหว อยากจะเช็ดน้ำตาก็ไร้แรงอีก

เวลาของนางเหลือไม่มากแล้ว

“อวิ๋นอ๋อง อึก พระองค์อยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่”

เปิดมาด้วยน้องเฟิงเยว่ของเรา

ไอ้ต้าวตัวน้อยทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ 

อยากเอาน้องมากอดปลอบ งื้ออออ

จะลงไว้เกริ่นไว้ก่อนสำหรับพาทโศกนาฏกรรมฝังใจ

ฝากคอมเม้นต์ติชมเป็นกำลังใจด้วยนะ

รักรีดทุกคนนะคะ

ท่านอ๋องคนงาม 1 โศกนาฏกรรมฝังใจ

“อวิ๋นอ๋อง อึก พระองค์อยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่” พระสนมจำได้ว่าตอนที่มาปะหน้ากับผู้บุรุก ที่เสาหินตกแต่งตรงมุมอับนั้นมีชายเสื้อเด็กเล็ดรอดออกมา ดีแล้วที่รอดสายตาศัตรูไปได้ เรื่องสุดท้ายนี้จำเป็นต้องเสี่ยง อนาคตไม่อาจรู้ได้แต่หวังอย่างน้อยมีเกราะป้องกันลูกน้อยของเธอในตอนที่ยังเยาวน์ก็พอ

เด็กน้อยที่ถูกเรียกค่อยๆ เดินตัวสั่นออกมาจากหลังหินก้อนนั้นก่อนจะคารวะตามธรรมเนียมด้วยสีหน้ารูสึกผิดที่แอบเข้ามาในเขตเรือนโดยพลการ

“พระสนมหลิน...” ขณะที่กำลังเอ่ยเรียกก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจกับภาพของหญิงสาวที่ตนเองเคารพเป็นมารดาอีกคนตอนนี้เลือดนองไหลจากอกทั้งยังกระอักเลือดออกมาคำโตโดยมีเด็กน้อยร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด ก่อนหน้าไม่รับรู้สิ่งใดเป็นเพราะหวาดกลัวจึงทำได้เพียงหลบอยู่หลังหินก้อนนี้ตัวสั่นงกอย่างกลัวตาย

“ได้โปรดปกป้องเฟินถางด้วย อึก หม่อมฉันขอร้องพระองค์” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงของนางทำให้ใจของคนใกล้ชิดสั่นสะท้านด้วยความสะเทือนใจ ภายในใจของพระสนมที่เอ่ยไปเช่นนั้นก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าตระกูลอวิ๋นนั้นไม่ได้มีอำนาจอะไร ตระกูลอวิ๋นหวังจะใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่เงียบๆ ไม่แย่งชิงแต่เป็นเธอเองที่เอาความเชื่อใจของพวกเขามาเป็นบ่วงเช่นนี้

ตอนนี้ขั้วอำนาจตระกูลหลินเหลือเพียงเฟินเยว่ เรื่องคืนนี้ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดต้องเป็นฝีมือตระกูลหลี่ ตระกูลแม่ทัพของฮองเฮาและองค์รัชทายาทหลงไฉเหลียน ก่อนหน้าตระกูลหลินของนางกับตระกูลหลี่ของฮองเฮานั้นถ่วงดุลกันสมดุลมาโดยตลอด มาตอนนี้สองคนที่ราวกับเป็นตัวแทนตระกูลเหลือเพียงเด็กน้อยคนเดียว

ถึงอย่างไรคนในตระกูลหลินไม่มีใครเข้ามาอยู่ปกป้องเฟินเยว่ลูกของนางได้ เห็นทีลูกน้อยคนนี้คงได้แต่นับรอวันตายเป็นแน่แล้วขั้วอำนาจในราชสำนักคงถูกตระกูลหลี่ยึดครอง ดังนั้นอ๋องอวิ๋นจึงเป็นดั่งความหวังเดียวของนาง

แม้จะถูกคนมากมายสาปแช่งเธอว่าเห็นแต่ตัวก็ยอม

ขอเพียงลูกเฟินเยว่ปลอดภัย

“หม่อมฉัน ขออภัยต่อตระกูลอวิ๋นที่นำความลำบาก อึก ไปให้นะเพคะ” เธอส่งสายตาอ้อนวอนหวังให้เด็กน้อยตรงหน้าที่เป็นที่พึ่งเดียวของเธอกล่าวรับคำสัญญา

อ๋องอวิ๋น หลงชิงเล่อ มองพระสนมด้วยใบหน้าเศร้าน้ำตาคลอหน่วยตาแต่ก็พยายามกลั้นฝืนเอาไว้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่นพร้อมเอ่ยปากสัญญา

“กระหม่อมจะดูแลเฟินถางด้วยชีวิต เขาเป็นน้องชายข้า พี่ชายคนนี้ไม่ทิ้งน้องคนนี้เด็ดขาด พระสนมโปรดวางพระทัย” เด็กน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแต่คำพูดคำจานั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงสายเลือดมังกรที่ไหลวนอยู่ในกาย

“ขอบพระทัย ขอบพระทัย” กล่าวจบราวกลับหมดห่วงในใจ ร่างบางก็ฝืนค้ำตัวเองไม่ไหวล่วงลงสู่พื้นดินเหลือเพียงเด็กน้อยในอ้อมกอดร้องเรียกเสด็จแม่ทั้งน้ำตาได้แต่เขย่าร่างไร้ลมหายใจของมารดาอยู่อย่างนั้น

เหล่าธารกำนันที่อยู่เบื้องหลังได้แต่หมอบกราบเสียงร้องไห้ดังไปทั่วตำหนัก

เสียงร้องไห้ดังระงมมาถึงจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ด้วย นางเงยหน้าเผชิญกับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเลือนราง ร่างบางยืนนิ่งไม่ไหวติงใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกก่อนจะยกยิ้มบางเบาเมื่อได้ยินเสียงกระซิบถึงภารกิจที่ลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่เมื่อเสียงกระซิบจบลงใบหน้างามก็กลับมานิ่งสงบ แววตาคู่สวยเผยความเกรี้ยวกราดออกมาเพียงแว้บเดียวก่อนจะหายไป

“เสด็จแม่”

หญิงสาวค่อยๆ หันไปตามเสียงเรียกแผ่วเบาก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโอนที่ส่งไปไม่ถึงตา “รัชทายาท เห็นทีจะต้องลงโทษเสียหน่อยแล้ว ดึกดื่นกลับมิคิดหลับนอนออกเดินเล่นนอกตำหนักเช่นนี้ใช้ได้ที่ใดกัน ลืมเลือนสิ่งที่เสด็จแม่ของท่านสอนสั่งแล้วกระมั้ง”

หากไม่ทำให้อยู่ในการควบคุมตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย คราวเติบใหญ่แล้วจะทำการใหญ่ให้นางได้อย่างไร

ข้าอยากได้อ้อมกอดของเสด็จแม่กอดกล่อมจึงออกตามหา แต่กลับทำให้เสด็จแม่โกรธ

“ลูกจะกลับไปนอนเดี๋ยวนี้พะยะค่ะ ขออภัยเสด็จแม่” ทำตามรับสั่งของเสด็จแม่ เสด็จแม่จะหายโกรธและมอบรอยยิ้มอบอุ่นกลับมาเช่นเดิม หาใช่รอยยิ้มเย็นเยียบในตอนนี้

ดี อย่างน้อยรัชทายาทก็รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

“ราตรีสวัสดิ์พะยะค่ะ” เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ เดินจากไปอย่างเงียบเหงา ในใจดวงน้อยบีบรัดอย่างหวาดผวาต่อค่ำคืนที่ยากจะผ่านพ้นไปด้วยการนอนกอดตัวเองบนที่นอนเย็นเชียบ

ฮองเฮามองลูกชายเดินจากไปก็หันกลับไปมองทิศทางที่มีเสียงร่ำไห้อยู่เบาๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“พระสนมหลินช่างเก่งกาจ นักฆ่ายอดฝีมือก็จัดการจนหมด แม้ตัวสิ้นแต่รักษาก้อนเลือดน่าสะอิดสะเอียนไว้ได้ หึ เจ้าคอยมองดูการตายของบุตรชายในปรโลกเสียเถิด ข้าจะจัดแจงที่ทางตายให้ลูกเจ้าอย่างดี”

Talk

ขออนุญาติกำหนดเองเพราะงงกับตำแหน่งในวังจนมึนไปหมด55555

ชื่ออ๋องตามด้วยชื่อตระกูลของมารดา

แต่ชื่อเต็มจะขึ้นด้วยหลงซึ่งเป็นแซ่ของราชวงศ์

ส่วนพระสนมก็เหมือนกันแต่ไรท์อยากให้ตำแหน่งพระสนมเท่ากันหมดไม่มีใครสูงใหญ่กว่ากัน

ถ้าหากมีข้อกำหนดของมันนตายตัวอยู่แล้วสามารถคอมเม้นต์บอกได้เลยนะคะ

---------------------------------------

อ๋องอวิ๋นเพื่อนน้องเยว่เอง

ฝากฝังถูกคนแน่นอนพระสนมไม่ต้องห่วง

พระสนมรู้ดีว่านักฆ่าที่ส่งมาเป็นรับสั่งจากฮองเฮาแต่น้องไม่รู้

รอโตก่อนน้องเยว่จะค่อยๆรู้ความเอง

แต่ก็ต้องปรับตัวดูแลตัวเองให้ได้แล้ว 

ความรู้สึกเหมือนเป็นแม่คนที่สองของนางเอกไปแล้ว55555

ไรท์อาจจะเรียกน้องเยว่บางทีก็น้องถางนะคะ

แต่ใดๆก็คือนางเอกของเรานี่เอง อุอิ

รักรีดทุกคนนะคะ ฝากติชมด้วยค่าพร้อมปรับปรุง

ท่านอ๋องคนงาม 2 พบเจอคนไกล

รัชศกที่ 9 ในราชวงศ์หลง ฮ่องเต้ หลงจื่อฝาน

พระสนมหลิน หลินเผิง ตำหนักกุ้ยหยา ถูกสังหารโดยกลุ่มมือสังหารไร้นามไม่อาจตามหาล่องลอยผู้อยู่เบื้องหลังได้ การตกตายของกลุ่มมือสังหารทั้งกลุ่มเป็นเพราะทหารเสริมตามมาทันและฆ่าล้างจนหมดสิ้นจึงไม่อาจสอบถาม ช่วยชีวิตอ๋องหลิน สายเลือดมังกรไว้ได้แต่ไร้ความสามารถรักษาชีวิตพระสนม จึงรับสั่งประหารทหารและธารกำนันในเหตุการณ์ทั้งหมด อ๋องหลินไร้ซึ่งมารดามีรับสั่งย้ายไปอยู่ตำหนักโม่ฉาย ตามคำขอของพระสนมอวิ๋น

รัชศกที่ 15 ในราชวงศ์หลง ฮ่องเต้ หลงจื่อฝาน

องค์รัชทายาท หลงชินหยาง ศึกษาเล่าเรียนในสำนักฝึกยุทธ์ถึงขั้นนภาเป็นที่ชื่นชมของคณาอาจารย์ ผู้อาวุโสสร้างชื่อเสียงแก่ราชวงศ์ เป็นความภาคภูมิใจของฮ่องเต้

อ๋องฮุ่ย หลงหมินเซียน ปรีชาศาสตร์การปกครองและการเดินหมาก แก้ปัญหาข้าวยากหมากแพงได้รับความนิยมในหมู่ชน เป็นที่ชื่นชมของฮ่องเต้

อ๋องอวิ๋น หลงชิงเล่อ ดีดพิณบรรเลงคราใดแม้แต่สวรรค์ก็หยุดสดับฟังราฏรสรรเสริญให้บรรเลงขับกล่อมให้แก่ทวยเทพทุกเดือนหวังให้เทพประทานพรให้บ้านเมืองสงบร่มเย็น เป็นที่รักของฮ่องเต้

อ๋องหลิน หลงเฟิงถาง แม้นมารดาสิ้นก็ไร้ซึ่งคุณธรรม ไม่เห็นแก่บิดาผู้เป็นถึงเจ้าแผ่นดิน เริงรมณ์เคล้าโลกีไม่สนใจบ้านเมือง ฮ่องเต้ไม่เหลียวแล

“เฟินถาง เฟินถางเจ้าจะรีบไปที่ใดกัน”

เสียงเรียกดังตามหลังร่างโปร่งในชุดสีครามที่เดินนำหน้าลิ่วไปไกลราวกลับกำลังเร่งรีบเพื่อให้ทันก่อนประตูปิดอย่างไรอย่างนั้น ส่วนคนที่ตามมาก็วิ่งตามมาแต่ก็ไม่สะดวกนักเพราะผ้าคลุมสีดำที่ปกปิดใบหน้านั้นบังทิศนียภาพไม่น้อย จะเดินเหินก็เกรงจะไปชนถูกใครจนเป็นเรื่องได้

ในที่สุดคนตรงหน้าก็หยุดและหันกลับมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด “ชู่! ใครให้เรียกชื่อนี้กัน เดี๋ยวก็โดนจับกลับไปนั่งตาเหลือกหรอก” การนั่งตาเหลือกนั้นเป็นคำเปรียบเปรยที่เจ้าตัวตั้งขึ้นมาเอง เพราะเวลาที่ต้องเรียนกับท่านอาจารย์ผู้เฒ่าทั้งหลายนั้นรู้สึกราวกับวิญญาณหลุดจากร่างอย่างไรอย่างนั้น

นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เด็กหนุ่มมทั้งสองมาปรากฏตัวอยู่ในซอกซอยตลาดแทนที่จะเป็นศาลาเรียน

“ก็เจ้าเอาแต่เดินไม่รอข้า หากไม่ทำเช่นนีข้าคงคลาดกับเจ้าไปแล้ว” คนที่เพิ่งเดินตามมาทันทำหน้างอเล็กน้อยแต่คนที่โดนกล่าวหาว่าเดินเร็วก็รู้ดีว่าเจ้านี่ตั้งใจเดินช้าเอง สังเกตได้ง่ายๆ ที่บนใบหน้าไม่มีล่องรอยของเหงื่อหรือความเหนื่อยล้าเลย

“ว่าข้าได้เช่นไร ทางนี้หาใช่มาคราแรกเสียเมื่อไหร่มีหรือจะตามหาไม่เจอ ถึงอย่างไรก็ต้องรอเจ้าที่ร้านเกวียนที่เดิมอยู่ดี” เฟิงถางเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย หวังว่าจะได้รับอะไรที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายยอมแพ้และเลิกก่อกวน แต่กลับได้กิริยาตอบรับเป็นการยักไหล่เล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะคว้ามือคนตรงหน้ามาจับเอาไว้แน่นแม้ว่าจะพยายามสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดจนคนถูกคุมตัวได้แต่เรียกชื่ออีกอย่างอย่างขัดใจ

“เรียกชื่อข้าทำไม หลงชิงเล่อ เจ้าจำไม่ได้หรือไร อีกอย่างแอบออกมาเช่นนี้ชื่อนี้ใช้การได้ที่ใดกัน” อวิ๋นชิงเล่อเพีงกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเร่งอีกฝากให้นำทางไปต่อ

“เจ้าก็เป็นเช่นนี้ตลอด ทำทีเป็นเดินไม่ทันแล้วสุดท้ายก็มาคุมเข้มข้า”

“คุณชายหลินถาง จะไปหรือไม่ไป”

“คุณชายอวิ๋นเล่อ เจ้าก็เลิกข่มขู่แล้วไปเสียที!”

หลงชินเล่อ อ๋องอวิ๋น ในราชวงศ์หลง ฮ่องเต้ หลงจื่อฝาน ตั้งแต่จำความได้เฟิงถางก็เป็นดั่งเพื่อน พี่น้องและคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด นั้นอาจเพราะพระสนมอวิ๋น มารดาของเขานั้นสนิทสนมกับพระสนมหลิงมากที่สุด

ตั้งแต่วันนั้นที่พระสนมหลินสิ้นไปเฟิงถางก็แทบจะกลายเป็นเด็กเก็บตัวร้องไห้อยู่ภายในห้องของตัวเองที่ตอนนี้ก็ยังคงใช้ห้องนั้นอยู่ แน่นอนว่าห้องนั้นไม่ได้อยู่ตำหนักกุ้ยหยาที่เป็นตำหนักของพระสนมหลิง หรือตำหนักโม่ฉาย แม้ว่าเมื่อเติบใหญ่จะเคยลองเลียบเคียงถามถึงตำหนักกุ้ยหยาแต่เฟิงถางก็เพียงตอบกลับมาว่า

“หากกลับไปก็คงจมอยู่กับอดีต หากเจ้ากับพระสนมไม่เหนื่อยกับตัวข้านักข้าก็ขออยู่ที่นี่ต่อ ข้าดูหน้าหนารึไม่”

คิดถึงตอนนั้นที่เจ้าหล่อนพูดก็คงได้แต่ส่ายหัวแล้วยิ้มเอ็นดู

ตอนนี้คนที่รู้ว่าเฟิงถางเป็นสตรีคงจะมีเพียงตัวอวิ๋นอ๋องเองและพระมารดา เพราะวันนั้นที่เกิดเรื่องผมก็ให้นางกำนันไปเรียกท่านแม่มาด้วยความเป็นเด็กจึงทำอะไรไม่ถูก พระสนมอวิ๋นมาจัดการเรื่องราวปล่อยให้อ๋องอวิ๋นพาเจ้าตัวน้อยกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักแม้ว่าเฟิงถางจะดิ้นสะบัดหนีแค่ไหนก็ตาม

ใช่ว่าอยากใจร้าย แต่การสิ้นชีพของพระสนมหลินไม่อาจปล่อยให้เป็นแผลเป็นลึกในใจของเฟิงถางไปมากกว่านี้ เมื่อพามาถึงตำหนักโม่ฉายก็ช่วยเฟิงถางเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ในระหว่างที่ถอดเสื้อก็เห็นผ้าคาดแปลกๆ ที่ตนไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อเอ่ยถามจึงรู้ว่านี่เป็นผ้าคาดที่พระสนมหลินให้รัดเอาไว้ถ้าปล่อยออกมาก็จะไม่ใช่คนเดิม

ด้วยความเป็นเด็กจึงคิดสงสัยว่าหากถอดผ้าคาดจะไม่ใช่คนเดิมได้อย่างไรจนได้ยินคำตอบว่าเป็นชื่อที่เปลี่ยนไป หากผ้าคาดนี้ยังอยู่จะชื่อเฟิงถาง แต่หากปลดมันออกนางก็คือเฟิงเยว่

ครานั้นเมื่อเห็นว่าเฟิงถางเบนความสนใจมาที่เสื้อผ้าแล้วเลยให้เจ้าตัวจัดการตัวเองและเข้านอน หลังจากนั้นจึงไปแอบถามกับพระมารดาจนรู้ความจริงแต่เพื่อปกปิดความลับและไม่อยากให้อยู่คนเดียวจึงต้องจำใจให้พักห้องเดียวกันไปก่อน เมื่อโตขึ้นอีกหน่อยพระสนมอวิ๋นจึงอธิบายให้ฟังถึงความแตกต่างระหว่างเพศชายและหญิงให้นางฟัง

และนั้นก็เป็นวันที่เด็กหนุ่มได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเพศของคนตรงหน้า

ได้แต่หวังว่าจะไม่ทำให้เกียรติของนางเสียหายในยามที่ความจริงเปิดเผย แม้ว่าจะมีชายหนุ่มบางคนหลงหน้ามืดมาชื่นชอบขณะแอบลอบหนีเที่ยวหลายคราจนเป็นที่ขบขันของร่างบางที่สวมชุดบุรุษได้สมชายชาตรี

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นบุรุษอยู่ดี

และคนที่ทำให้ท่านอ๋องอวิ๋นผู้ปรีชาศาสตร์การบรรเลงต้องมาขบคิดอยู่นั้นกำลังยิ้มแย้มด้วยดวงตาประกายกับของมากหน้าหลายตาตามแผงลอยตรงหน้าไม่ได้สนใจชายหนุ่มข้างหลังเลยแม้แต่น้อย

นั้นก็เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เรือต่างแคว้นมาจอดที่ท่าเรือ พวกเขาจะนำของมาขายเป็นแผงในพื้นที่ไม่ไกลจากเรือสำเภาลำใหญ่นั้น

แต่เห็นนางมีความสุขย่อมดีกว่าจมอยู่กับความทุกข์ระทมกับเรื่องราวในอดีต ยิ่งนางเศร้าหมองคนเฝ้ามองเช่นเขาจะทำเช่นไรได้อีก

“Mr. Lin? ”

Talk

*รัชศก นับตั้งแต่ฮ่องเต้องค์นั้นขึ้นครองราชย์

---------------------

เอาล้าววว

ใครเรียกน้องเยว่กันนน

มาตามต่อตอนหน้า เจอกันค่ะ อิอิ

แล้วก็อยากสอบถามว่า

ในช่วงที่เป็นคุยกับลุงชาลอยากให้พิมพ์เป็นไทยไปเลยมั้ยคะ

หรือว่าเป็นภาษาอังกฤษแบบนี้ดีแล้วหรือเปล่า

แต่กลัวภาษาอังกฤษใช้ผิดๆ ถูกๆ ง่า

ยังไงฝากคอมเม้นต์บอกได้เลยนะงับ พร้อมแก้ไขค่า

ฝากติชมเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ รักรีดทุกคนค่า