.

.

.

.

"พี่ฮิคาดะ!! ตื่นได้แล้ว!!" เสียงตะโกนดังมาจากหน้าห้องโถง

.

.

" ฮ้าว` แปปนึง!" ให้ทุกวัน ทั้งวันทั้งคืน

.

.

.

.

.

โอเค! สวัสสวัสดี! ผมชื่อหนานเซินนะ! โจว-หนานเซิน ปีนี้อายุ 21 ปี ! ! ! และตอนนี้เป็นเวลา 07:32น. เป็นช่วงที่ผมต้องทำหน้าที่มาปลุกคุณชายขี้เซา . . . . ที่ชื่อว่า " Takahahi Haikada " อายุมากกว่าผม1ปี

.

.

.

" เร็วๆหน่อย! เวลาที่ไทยไม่เหมือนที่จีนนะพี่!! แถมพี่มีเช็คชื่อด้วยไม่ใช่ไง?" บอกแป๊ปเดียวลุกขึ้นมาเลยแฮะ

.

.

" อืมๆ " แต่ที่ผมต้องมาปลุกทุกเช้าเนี่ย.. คิดว่าผมจะอยากทำด้วยใจจริง จริงๆงั้นหรอ? ผมโดนบังคับ

.

.

" มาๆเดี๋ยวกูทำให้ " จากนั้นผมก็ใส่กางเกง,ผูกเน็กไทน์,จัดของ ทุกอย่างของมัน

.

.

" มึงจะเอาดอกฮะ? วันเนี้ย "

.

.

"เนี่ย! อีกละ เห็นผมเป็นผู้หญิงรึไง? "

.

.

"ก็เออดิ . . . " ถุ้ย!!!

.

.

" ป่ะพี่ ไปมหาลัยกัน" หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็รีบถามเรื่องรถ ก่อนจะรีบวิ่งหาทันที

.

.

.

.

จากนั้นไม่นานผมก็รีบท้วงให้พี่รีบขับรถเร็วๆ แต่พอไปถึงเท่านั้นแหละ ทำไมมีแต่คนมองรถพี่ฮิคาดะวะ? แถมส่วนใหญ่ก็จะเป็นสาวๆด้วย

.

.

"เฮ้ยมึงเห็นป่ะ นั่นพี่เซินไง!"

"เห้ย!! ใช่อ๋อ แม่งโคตรน่ารักเลยค้าา"

"ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอี๊ก"

"งุ้ย ไอ้ต้าวตัวเล็ก"

.

.

" เออ เซินๆ ทำไมมีแต่คนมองน้องวะ? "

.

.

" ผมก็ไม่รู้ว่ะพี่ น่าจะเพราะรายการนั้นมั้ง"

.

.

" อือ คงงั้นแหละ เพราะช่วงนี้พี่เห็นเซินมาแรงมากๆในไทย จนได้ฉายานู่น " ว้าว บางทีก็เกินป๊ายยยย~~~`่

.

.

.

.

...ความจากตอนที่แล้ว...

.

.

"อือ คงงั้นแหละ เพราะช่วงนี้พี่เห็นเซินมาแรงมากๆในไทย จนได้ฉายานู่น " ว้าว บางทีก็เกินป๊ายยยย~~~`่

.

.

.

.

ผมก็เดินไปเรียนอยู่ดี ๆ ก็มีแต่สายตาจับจ้องมาที่ผมยังไงอย่างงั้น ประเทศนี้มันยังไงกันเนี่ย เฮ้อ.. ก็เข้าใจนะว่าดัง แต่นี่มันเกินไปป๊ะ?

.

.

.

.

จากนั้นผมก็เรียนไปเรียนมา จนจบคาบเช้า แต่ก็ดีที่ไม่มีคาบบ่าย จะได้ไปทำงานไว ๆ แต่ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงของคนที่ถูกด่า

.

.

.

ทำไมประเทศไทยถึงได้น่ากลัวชนาดนี้กันนะ อยากกลับไปประเทศจีนแล้วเนี่ย..

.

.

แต่หลังจากที่ผมยืนเกร็งเพื่อคิดอยู่ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายคนนึงลอดเข้ามา — !

.

.

" ดีครับตะเล้ก" ใครอ่ะ? แฟนคลับ? สโตกเกอร์? ทำไมใส่หน้ากาก?

.

.

"พี่ไง~~` วันนี้ไม่มีเรียนคาบบ่ายเหมือนกันนี่นา ป่ะ! ไปเที่ยวกัน! " ผมมองหน้าพี่ฮิคาดะด้วยความสงสัย รู้ทั้งรู้ว่าผมชอบความสงบ. . . . คนละ"ขั้ว" กับพี่เลยนะ. .

.

.

.

.

" นี่ไง! พี่เจอชุดที่เหมาะกับนายแล้ว! "

.

.

.

"เห? ผมว่ามันตัวใหญ่ไปนะพี่. . . จะเอาจริงๆหรอ? "

.

.

.

...[ ตัดภาพมาชุดที่ฮาคาดะเลือกให้เซินๆ]...

...[แล้วตัดมาที่ปัจจุบัน]...

.

.

" เลือกเสร็จแล้วก็ไป! นี่จากบ่ายโมง ตอนนี้บ่ายสองครึ่งละเนี่ย "

.

.

" ก็ถ้าจะให้เซินๆ ของพี่ใส่ชุดเชยๆมันก็ไม่ดี.. " เหอะ อยากเห็นผมทำตัวน่ารักก็ไม่บอก

.

.

" พี่ฮิคาดะๆ " ผมจิ้มๆพี่ฮิคาดะประมาณสองครั้ง จนหันกลับมาผม

.

.

" ตะเนี้ยว-! " ผมทำท่าแมวเหมียวสุดน่ารักใส่ ่ ่

...ความเดิมจากตอนที่แล้ว...

.

.

.

" พี่ฮิคาดะๆ " ผมจิ้มๆพี่ฮิคาดะประมาณสองครั้ง จนหันกลับมาผม

.

.

" ตะเนี้ยว-! " ผมทำท่าแมวเหมียวสุดน่ารักใส่ ่ ่

.

.

" น.. นายทำอะไรเนี่ย!? " ฮุแร่~~~ หูแดงเลยสิ🍂🍂

.

.

"ป่ะพี่ ไปจ่ายตังค์ "

.

.

จากนั้นผมกับพี่ฮิคาดะก็พากันเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาเตอร์ แต่ที่ผมตกใจก็คือ หลังจากคิดราคาแล้ว ถึงเป็นตัวเลข7หลักล่ะ!?

.

.

ผมรวบรวมสติแล้วทำตัวดีดี จากนั้นผมก็เดินไปทั่วเลย จนพอจะกลับบ้านผมก็ยกไม่ไหว ก็เลยขอให้พี่ฮิคาดะช่วย

.

.

" พี่ค้าบ~~ ยกของให้ผมหน่อยสิ . . . น้า" ผมส่งสายตาเด็กตัวเล็กๆ พร้อมเสียงอ่อย

.

.

.

.

" อ้าย— พี่เซิน!!! " โอ๊ะ. . . เหมือนว่าผ้าปิดปากจะช่วยไม่ได้ซะแล้วล่ะ หนีเลยแล้วกัน!?

.

.

.

" นี่พวกคุณน่ะ หัดมีสัมมาคารวะดับคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เจอแล้วกรี๊ดกร๊าด " จากนั้นผมก็ได้ทำท่างง ก่อนจะถูกลากขึ้นรถโดยพี่ฮิคาดะ

.

.

" เซินๆ เราย้ายที่เรียนใหม่กัน "

.

.

" พี่ ที่เรียนเก่าก็.. ดี.. อยู่แล้ว " สายตาแบบนี้มันอะไรกัน พี่ฮิคาดะโกรธจริงๆ งั้นหรอ!?

.

.

" กลับบ้านไปเตรียมย้ายของออกจากเมืองนี้กัน ไปเมืองที่สงบกว่านี้ "

.

.

"ครับ . . . " เป็นแบบนี้อีกแล้ว แบบนี้ตลอด ทำไมต้องเป็นผมล่ะ? ที่โดนดุอยู่ตลอด

.

.

จากนั้นผมก็กลับบ้าน แล้วไปร้องไห้ใต้โซฟาสีน้ำเงินตัวโปรดของผม ผมร้องไห้หนักมากวันนั้น จนแม่บ้านของที่นั่นต้องเข้ามาปลอบ จริงๆผมก็เป็นแบบนี้บ่อยแล้วล่ะ แต่แค่อดกลั้นไว้น่ะ ่

.

.

.

.