ลินดา : ตอนบ่ายนี้มีงานกองเบ่อเร่อเลยล่ะ!! มีสายบอกมา

เดียร์ : ( เพื่อน ลินดา ) เฮ้อ~~เบื่อจังเบยคงต้องกลับดึกอีกเเน่เลย เเย่จริงๆอยากกลับบ้าน!!!

มิ้นท์ : (เพื่อน ลินดา ) เอาเถอะน่าทำสัก วัน สองวัน จะเป็นไรไปเดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้

เเล้วทุกอย่างก็เริ่มที่จุดนี้เเหละค่ะ...

มาร์ค : อย่ามัวเเต่บ่นสิถ้าไม่รีบทำจะเสร็จมั้ยล่ะงานเอาเวลาที่คุยกันมาทำงานดีกว่ามั้ย

ลินดา : อะไรของเเกวะมาถึงก็บ่นเลยคนเราก็ต้องการเวลาพักบ้างป่ะวะ

ลินดา : @#฿&:'"*~`

มิ้นท์ :เอาเเล้วไง ทะเลาะกันอีกเเล้ว 😑

เดียร์ : ป๊อปคอร์นมั้ยเเก

มิ้นท์ : ได้ก็ดี 😐

...เมื่อตกดึก...🌃🌌...

ปันปัน : ( เพื่อน มาร์ค ) นี่ มิ้นท์ เดียร์ ลินดา วันนี้ค้างโรงเเรมใกล้ๆที่ทำงานมั้ย

มิ้นท์ : ได้สิ นี้ก็ดึกมากเเล้วด้วย

ลินดา : ไม่ดีกว่า เรื่องนี้เราขอผ่านนะ ขอกลับบ้านดีกว่า

เดียร์ : เอิ่ม...ร..เร..เรากลับ กับลินดาดี

กว่า อยากกลับบ้านมากกว่าอ่ะ

ปันปัน : งั้น เดินทางดีๆนะ

มิ้นท์ : เดินทางดีๆ นะ ดึกเเล้ว

...เช้าวันต่อมา.....

อาดาร์ม : ( หัวหน้างาน ) วันมะรืนนี้มีภารกิจที่เราต้องไปทำกันในป่า ที่เราต้องไปทำภารกิจในป่าเพราะมีโจรค้ายาเสพติดอยู่ เพราะฉะนั้นเตรียมตัวให้พร้อมกับงานนี้ !!! เข้าใจมั้ยครับ!!

...ทุกคนในที่ประชุม : เข้าใจค่ะ/ครับ!!!...

...คนในที่ประชุม : ( กระซิบกระซาบ ) ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยตกใจหมด~~😵😓...

...ณ วันที่ปฏิบัติภารกิจ.......

ปั้ง !!!! ปั้ง !!!!! เสียงปืนดังไม่หยุดเเล้วศัตรูก็โจมตีไม่หยุดเช่นกัน ทุกคนในทีมต่อสู้กันอย่างไม่หยุดยั้ง ทันใดนั้น ปั้ง!!!! เเล้วมีเสียงคนที่

ถูกกระเเทกดัง ปั๊ก!!!!!

มาร์ค : เฮ้ย!!!!!

มิ้นท์ : เฮ้ย !? มีไรใครเป็นไร !!!!

เดียร์ : ....... เกิดเรื่องอะไรขึ้น ...

...ตึก...ตึก...ตึก..ตึก....ปั้ง!!!!!...

มิ้นท์ : เฮ้ย ลินดา!!! ทุกคนลินดาทุกศัตรูโจมตีเเล้วหัวก็กระเเทกฟาดพื้น

มาร์ค : หัวหน้าครับเราควรพาคนที่ปฏิบัติภารกิจนี้ไปส่งที่โรงพยาบาลโดยเร็วนะครับ

อาดาร์ม : ได้เดี๋ยวทางนี้จะจัดการเอง

มิ้นท์ : งั้นเดี๋ยวฉันจะพาลินดาไปเองค่ะ

มาร์ค : OK เดี๋ยวเป็นคนขับเฮลิคอปเตอร์เอง

มิ้นท์ : ได้เลย

เดียร์ : เดินทางดีๆนะ ขอให้ปลอดภัย...

to be continued...

...ก่อนหน้าที่ลินดาจะบาดเจ็บ...

...ณ ตอนที่ปฏิบัติภารกิจ......

ลินดา : ใครกันนะ เห็นตั้งเเต่เมื่อวานเเล้วนะทำไมหน้าตาเหมือนเราจัง อ้ะ !? หายไปไหน

เเล้วนะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ตาฝาดรึเปล่า

...ปัจจุบัน...

มิ้นท์ : เฮ้อ ~~ ป่านนี้ลินดาที่อยู่ในห้อง ICU

จะเป็นยังไงบ้างนะ

มาร์ค : ประเด็นคือ ตอนนั้นลินดาทำอะไรอยู่ต่างหาก

มิ้นท์ : นายหมายความว่ายังไง

มาร์ค: ก็หมายความว่า...ถ้าตอนนั้นลินดาไม่เหม่ออะไรสักอย่างหรือสนใจอะไรบางอย่างเรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นไง..

มิ้นท์ : อือ.....

...ความจริงนั้นในขณะที่ลินดาหัวฟาดพื้นอย่างเเรงผู้หญิงคนนั้นที่ลินดาเห็นกำลังจมน้ำเเล้วหัวก็ฟาดโขดหินทั้งสองหัวฟาดในเวลาเดียวกันทำให้ลินดาตอนนี้อยู่ในร่างผู้หญิงคนนั้นเเต่ผ้หญิงคนนั้นกลับไม่ได้อยู่ในร่างลินดา...

คนรับใช้ : คุณหนูจางหมินคะตื่นได้เเล้วค่ะ

ลินดา : จางหมินอะไรกันฉันไม่ได้ชื่อ

จางหมินเเล้วก็ไม่ใช่คุณหนูด้วยที่สำคัญบ้านฉันไม่มีคนรับใช้......ด...ดะ...เดี๋ยวนะ

นี่ฉันมาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้ได้ยังไงเนี่ย!!!

คนรับใช้ : ไม่เป็นไรนะคะคุณหนูน่าจะลืมทุกอย่างไปเลย อึก..อึก..( สะอื้น ) งั้นข้าเเนะนำตัวใหม่นะคะ

ลินดา : คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ง่ายชะมัดเลย( ความคิด ) 😑😑

คนรับใช้ : สวัสดีค่ะ ข้าชื่อ เหม่ยหลิง ต่อจากนี้จะมา ดูเเลคุณหนูเจ้าค่ะ

หลังจากนั้นก็มีเงาของชายคนหนึ่งเดินผ่านไปดูจากเงาเขาเป็นคนที่น่าเคารพเเละเกรงขามสุดๆทำให้ลินดา WOW 😲 ไปเลย

ลินดา : ใครนั่นนะเหม่ยหลิง

เหม่ยหลิง : อ้อ..ฮ่องเต้น่ะเพค่ะ

ลินดา : เเล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ตำหนักใกล้ๆฮ่องเต้ได้ล่ะ

เหม่ยหลิง : ก็..คุณหนูเป็นนางสนมของฮ่องเต้ไงคะ

...ปัจจุบัน...

หมอ : หมอก็ไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นมาเมื่อไรเเเต่จากการตรวจพบว่าหัวถูกกระเเทกอย่างรุนเเรงเเต่ไม่พบผลกระทบใดๆเลยเป็นเคสเเรกเลยที่หัวนั้นถูกกระเเทกอย่างรุนเเรงเเต่ไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อร่างกาย เเปลกมากๆเลยครับสำหรับที่หมอเคยเจอมา

มาร์คเเละมิ้นท์หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้เตี้ยมกันเลย ต่างคนก็ต่างประหลาดใจกับสิ่งที่เจอมาในวันนี้....

to be continued..

ลินดารู้เเล้วว่าตัวเองได้ถูกย้อนมาในอดีตเเต่ลินดาก็อดสงสัยไม่ได้ว่านี่ใช่ตนเองในอดีตหรือเปล่าตอนนี้ลินดากำลังสงสัยไปหมด

ลินดา : ถ้าเทียบกับไทย ตอนนี้ไทย พ.ศ.อะไรหรอ

เหม่ยหลิง : ปี พ.ศ. 2,000 ค่ะ

ลินดา : ปีนี้ประเทศไทย พ.ศ. 2,564

ลินดา : อ๊ากกกกกกก 564 ปีเเล้วหรอออ

เมื่อลินดาหลับไปลินดาได้เห็นเทวดาองค์หนึ่งท่านบอกว่า"หากเจ้าอยากกลับไปปัจจุบันมากนักข้าจะให้เจ้ากลับไปได้เเค่วันที่พระจันทร์เต็มดวง เเต่ถ้าเจ้าอายุ 28 เมื่อไรเจ้าจึงจะกลับไปปัจจุบันได้ "

...เมื่อลินดาตื่น...

ลินดา : เหม่ยหลิง ปีนี้ข้าอายุเท่าไรหรอ

เหม่ยหลิง : 20 ปีเพคะ

ลินดา : เท่าเราในปัจจุบันเลยนี่

เหม่ยหลิง : คุณหนู จางหมิน ถามทำไมหรอคะ

ลินดา : เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร

ลินดา : คืนพระจันทร์เต็มดวงอะไรกันฉันจะกลับไปได้ยังไง....เเต่ขนาดย้อนอดีตทำไมถึงย้อนมาได้นะ ช่างมันเถอะเดี๋ยวเมื่อถึงเวลานั้นก็จะรู้เองเเหละ

...เมื่อคืนพระจันทร์เต็มดวงมาถึง......

ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด.....

ลินดา : ...เหม่ยหลิง...

มิ้นท์ : ลินดาตื่นเเล้ว

ลินดา : อยู่ที่ ร.พ.ได้ไงนะ อ้ะมิ้นท์ ทำไมมิ้นท์หน้าเหมือนเหม่ยหลิงจังนะตอนที่อยู่กับเหม่ยหลิงก็ไม่ทันได้สังเกตุ...เอาเเต่กังวล อ้ะนี่ปัจจุบันหรอ นี่เรากลับมาจริงๆหรอ

มิ้นท์ : อยากกินอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อให้

ลินดา : งั้นขอ ข้าวผัดกระเพรา,น้ำโค้ก เเล้วก็ขนมอะไรก็ได้......อ้อเงิน

มิ้นท์ : ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง

ลินดา : ข....ขะ...ขอบใจนะ

มิ้นท์ : ไม่เป็นไร

หมอ : หมอว่าวันนี้คุณลินดาน่าจะกลับได้เลยนะครับเพราะว่าส่วนต่างๆของร่างกายคุณลินดาไม่ถูกกระทบกระเทือนครับ

ลินดา : ก็ยังดีที่กลับมาปัจจุบันเเล้วได้กลับบ้านเลย ( ความคิด )

...สองวันผ่านไป......

มิ้นท์ : ลินดาหลับไปอีกเเล้วทำไมถึงตื่นมาเเค่วันเดียวนะ.....เเปลกจัง...

เหม่ยหลิง : คุณหนูจางหมินคะ รับชาหน่อยไหมคะ...

ลินดา : จ้ะ...เอ่อ..เหม่ยหลิง

เหม่ยหลิง : เพคะ

ลินดา : พรุ่งนี้พาข้าไปชมดอกไม้หน่อยสิต้องการความสงบน่ะ

เหม่อหลิง : เพคะ

ลินดา : เเล้วจางหมินอยู่ไหนกันนะ...จะเป็นยังไงบ้างนะ

to be continued...