มายด์ สาวน้อยไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังกลัว..กำลังไม่สบายใจจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจยาวเหยียดพยายามไม่ให้คนที่นั่งขับรถข้างๆได้รับรู้

ภูมิ คือสามีของเธอที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ

เธอและเขากำลังเดินทางไปฮันนีมูนหลังจากพิธี

แต่งงานเสร็จสิ้นในช่วงเช้า

ไม่มีการเลี้ยงฉลองสมรส เพราะภูมิไม่ชอบความวุ่นว่ายเพียงอต่เชิญแขกผู้ใหญ่มารดน้ำอวยพร

และเลี้ยงอาหารกลางวันชุดใหญ่...ที่สั่งตรงมาจากภัตรคารที่มีชื่อที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา...ช่วงบ่ายเป็นต้นไปเขาอยากอยู่กับเธอเพียงลำพังและเป็นการแยก มายด์ ออกจาครอบครัวอันยุ่งเหยิงของเธอโดยสิ้นเชิง...

นับแต่นี้ต่อไป...มายด์จะไม่ต้องกลับไปเจอพ่อและเเม่เลี้ยงขี้อิจฉาและน้องๆที่เอาแต่ใจ...ที่เห็นมายด์เป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้านไม่ใช่พี่สาวคนโตอีกเช่นกัน

พิธีแต่งงานเกิดขึ้นเพราะความเห็นชอบขิงผู้ใหญ่ทั้งสิ้น...นับตั้งแต่พ่อพาภูมิมาทานข้าวที่บ้าน

เเละเขาก็ได้เห็นเธอ...ที่เห็นนี่ไม่ได้เห็นบนโต๊ะอาหารพร้อมหน้ากันหรอกนะ...แต่เห็นในครัวเมื่อเขาเดินไปเข้าห้องน้ำ...มายด์ถูกให้เป็นแม่ครัว

ดูแลทำความสะอาดทุกอย่างในบ้าน...ขณะที่น้องอีก3คนเป็นลูกของแม่เลี้ยงได้รับอนุญาติให้เข้าร่วมโต๊ะทุกคน..

มันเป็นความยุติธรรมอย่างยิ่ง...แต่มายด์ก็พูดไม่ออก และไม่อยากจะพูด ทั้งเพราะพ่อของเธอก็ต้องพึ่งแม่เลี้ยง ซึ่งมีฐานะดีกว่ามาก

มายด์อยู่ในบ้านเกือบเหมือนคนใช้คนหนึ่ง ที่มีฐานะเป็นลูกของพ่อเท่านั้นเอง...

และนั้นแหล่ะที่ เป็นครั้งแรกที่มายด์พบเขา

พ่อเดินตามเข้าและหยุดพูดกับเธอสองสามคำ ภูมิ

จึงได้รู้ว่าเธอเป็นลูกของพ่อที่เกิดจาก.... ภรรยาคนแรก...เขามองเธออยู่แวบหนึ่งซึ่งมายด์ก็เห็น...และมองเขานิ่งอยู่ชั่วขณะเช่นกัน..

ผู้ชายรูปหล่อ...ร่างสูงสะดุดตาในชุดสูทสีดำที่เขาสวมใส่อยู่นั้น

มายด์มองเขาอย่างทึ่งๆ...เพราะเขาเป็นผู้ชายที่น่ามองอย่างไม่อาจปฎิเสธได้...หากแต่พอนึกถึงสภาพที่ดูไม่ได้ของตัวเอง สาวน้อยก็ต้องหลบตาคนนั้นเสีย แล้วหันมาจัดการกับกองถ้วยชามกองมหึมาตรงหน้าตามเดิม......

เธอไม่มีสิทธิ์จะมองหรือฝันใดๆ...ทั้งนั้น

เพราะเขาคงไม่เสียเวลาหันมามองเธอเช่นกัน

ผู้ชายรูปหล่ิแบบนั้น..ถูกจัดมาให้พบผู้หญิงสาวๆ

สวยๆ ข้างนอกบ้านมากดว่าหน้าตาเยิ้มๆ

แต่งตัวปอนๆอย่างเธอ

แล้วมายด์ไม่ได้พบเขาอีก...จนแม่เลี้ยงสางเสียงดังลั่นขึ้นในวันหนึ่ง.....

"อะไรนะ...เขาขอลูกสาวคุณอย่างงั้นรึ คุณฟังผิดไปรึป่าว" เสียงของแม่เลี้ยงทำให้มายด์ต้องหยุดทำงานในครัว

และคะแคงหูฟังอย่างสงสัย...พ่อเธอจะตอบว่าอย่างไรมายด์ไม่รู้ได้...แต่ผลของคำตอบนั้นทำให้เธอหน้าชาไปเป็นอาทิตย์ เพราะเสียงค่อยข้างเหน็บแนมของแม่เลี้ยง

มันไม่น่าสงสัยหรอกว่าพอพ่อถามความสมัครใจ

ของเธอมายด์จะว่ายังไง เธอตอบตกลงทันที...

แทบไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง...คิดแค่ว่าอยากออกไปให้พ้นบ้านหลังนี้สักที...

"เข้ามานั่งใกล้ ผมหน่อยสิมายด์...คุณนั่งแบบนั้นน่ะห่างกันเป็โยดเลยเลยนะ...แทบไม่น่าเชื่อว่าเราเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาว และกำลังไปฮันนีมูนกัน..."

ภูมิหันมาบอกเธอ และยื่นมือไปดึงเธอให้ขยับเข้ามาใกล้..

เวลานั้นมายด์นั่งอิงกับประตูรถอีกด้านหนึ่ง

เธอจึงต้องขยับไปตามแรงดึงมือใหญ่อบอุ่นและรู้สึกแปลกๆ กับสัมผัสของเขา

รู้สึกเหมมือนโดนไฟซ็อต...ทุกครั้งที่เขาแตะเธอทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นปกติเสียเลย..

"คุณกำลังขับรถอยู่นะคะ"

เธอเตือนเขาอย่างระวัง...เเละเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรนี่...ผมไม่ได้ขับเร็ว"

เขาหันมาบอกเธอและทอดตา มองเธอแวบหนึ่งละหันกลับ...