ชายหนุ่มร่างใหญ่กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนี

ห่ากระสุนของพวกสันติบาล มือหยาบ

กุมไปที่แผลของตัวเองที่แขนที่มีกระสุน

อาวุธสังหารที่มีอานุภาพคร่าชีวิตคนได้

สายตาคมเลื่อนมองที่แผลที่หน้าท้อง

ของที่ถูกยิงถากๆและอีกฝั่งที่มีกระสุนฝังร่างเขาไปแล้วเพราะฝีมือของสันติบาลสาวที่ตั้งใจจะจับตายเขาให้ได้

ไรย์ ธาราม เรสซิเด้นซ์ บุคคลที่ขึ้นชื่อว่ามือสังหารที่เหี้ยมที่สุดขององค์กร แต่ดันไปเสียท่าให้กับเพื่อนรัก

ซิการ์ วอดก้าที่คิดจะดึงเขาออกจาก

ขุมนรก มันไม่ง่ายเลย เขาคือผู้ชาย

เปื้อนเลือดที่มีความหลังที่เจ็บปวดที่เขา

มีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะองค์กร ซิการ์เพื่อน

รักที่มีความหลังของชีวิตที่ไม่ต่างอะไร

จากเขา ก่อนที่หมอนั้นจะเจอกับสันติ

บาลมันก็แทบจะถวายชีวิตให้กับองค์กร์

แต่เพราะไอ้พวกสันติบาลมันเลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เข้าพวกไปเป็น

คนของสันติบาลโดยไม่รู้ว่าผมต้องเจ็บ

ปวดและเสียดายความสามารถของมัน

ขนาดไหน แต่มันเลือกที่จะไปทางนั้นมัน

กับมันคงต้องแยกทางกัน

เลือดที่หน้าท้องเริ่มหยุดไหล ขา

ทั้งสองยังคงเดินทางต่อไปลัดเลาะตาม

ป่าเขา เลือดที่แขนยังคงซึมตามร่มผ้า

อยู่อย่างนั้น ถ้าตอนนั้นซิการ์ไม่รับ

กระสุนแทนผม ผมคงตายไปแล้ว ระยะ

การยิงของพวกสันติบาลพร้อมจะปลิกชี

วิตของผม แต่หมอนั้นเลือกจะยื้อชีวิต

ของผมไว้ด้วยการรับกระสุนแทนให้

กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ

"มอบตัวซะ ไรย์ กูไม่อยากฆ่าถึง

นะ"ซิการ์เล็งปืนพร้อมที่จะพิพากษา

เพื่อนรักของตน

"มึงยิงกูซะ กูพร้อมตาย"

ไรย์คว้าปืนจากซิการ์แต่ช้าเกิน

ไป ซิการ์เบี่ยงหลบพร้อมกับกดแผลที่

เขายิงไปที่ท่อนแขนของไรย์ทำให้ไรย์

เสียหลักเล็กน้อยแต่เขาฉุกตัวเองขึ้นมา

ด้านหลังของซิการ์พร้อมกับมีดที่เขา

ซ่อนไว้ที่ข้อเท้ามาจี้คอของซิการ์

"พวกกูจะให้โอกาสมึง หนีไป

ซะ"ซิการ์กระซิบไปที่กกหูของไรย์

"พวกมึง หมายความว่าอะไร"

"กูกับเกรซจะปล่อยมึงไป ถ้ามึง

ถูกพวกกูจับตอนนี้มึงไม่รอดแน่"

"ทำไมกูต้องเชื่อมึง"

"กูอยากได้มึงเป็นพยานแต่ไม่ใช่

ตอนนี้"

"เมียมึงเล็งปืนอยู่"

"มึงไม่ต้องห่วงนั้นมันคือการ

แสดงตบตาพวกองค์กร"

"หมายความว่า..."

"พวกองค์กรจะเก็บมึง"

เกรซ ตำรวจสันติบาลสาวเห็นว่า

ซิการ์คนรักของเธอเสียท่า เธอจึงเล็งปืน

จากระยะที่เธอซ่อนตัว สายตาของเธอ

เหล่ไปมองเพื่อนร่วมงานอีกกลุ่มนึงที่มา

สอดเรื่องชาวบ้านและคาบข่าวไปบอก

หัวหน้าใหญ่ของพวกมัน ไอ้พวกหมารับ

ใช้ขององค์พวกมันแฝงตัวเข้ามา เธอรู้

แต่ยังทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่คุ้มครองไอ้

หน้าหนวดให้มีชีวิตต่อให้ได้

ปัง!!!

กระสุนเข้าไปอยู่ที่หน้าท้องของ

ซิการ์ เขาล้มตัวลงนอนพร้อมเสียงร้อง

โหยปานจะขาดใจ ขาเล็กวิ่งไปหาซิการ์

มองดูไปที่แผลที่หน้าท้อง

เกรซประคองซิการ์ขึ้นนอนบนตักสายตาของเธอพยายามแสดงถึงความเสียใจที่ตนลั่นไกออกไปถูกคนรักของตนเองถึงแม้ว่าจะเป็นแผนการที่ถูกจัดฉากขึ้นมาเพื่อรักษาพยานสำคัญถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ

"ที่รักเจ็บไหม"

"นิดนึงจ้ะ"ชายหนุ่มกุมมือเธอขึ้นมาแนบแก้มสาก

"ทนนิดนึงนะ รถโรงพยาบาลกำลังมาแล้ว"

บทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในสายตาเจ้าหน้าที่ที่ทำงานให้กับองค์กร เกรซพยายามบีบน้ำตาให้น่าสงสารมากที่สุด ส่วนซิการ์นอนเอามือกุมแผลตนเอง สายตาของหนุ่มสาวประสานกันสื่อถึงความหมายบางอย่างว่าทีมของพวกเขาทำภารกิจสำเร็จ

ไรย์เร่งฝีเท้าเดินเลาะตามชายป่า เพื่อเอาชีวิตรอด จากการปะทะ หูของเขายังคงได้ยินปิดเสียงฝีเท้าตามมาในสมองของเขา ไม่คิดว่าจะเป็นฝีเท้าของเพื่อนตน เขาเร่งรีบ เดินทางเพื่อ หนีให้ออกจากห่าง บุคคลอันตราย ที่พร้อม จะเอาชีวิต ของเขา ให้กับยมทูต ร่างกายที่เหนื่อยล้า เนื่องจากเสียเลือด ของเขา เท้าใหญ่ เดินไปเรื่อยๆ สายตาเริ่มพร่ามัว ร่างใหญ่นั้น ตกลงไปลำธาร ทันทีที่สติของเขาเลือนหายไป

สายน้ำไม่เคยทรยศใคร และพร้อมจะชำระ สิ่งสกปรก ออกไปให้เหลือแต่เนื้อแท้ ร่างของชายหนุ่ม พลัดไปกับสายน้ำ 5-6 ไมล์ ไปติดอยู่ตาม พืชผัก ที่ปลูกในแม่น้ำ ตามตลิ่ง อุณหภูมิร่างกายของชายหนุ่ม เริ่มลดลง ตามอุณหภูมิของน้ำ สติเริ่มคืนมา ร่างกายเริ่มขยับ เขา พยายามตะเกียกตะกายให้ร่างกายของตัวเองได้ขึ้นฝั่ง เพื่อไม่ให้ตัวเองมีอันตราย เพราะจมน้ำ ร่างใหญ่เดินตามทางของลำธาร โซซัดโซเซ

มือของเขายังคงหยิกไปตามท่อนแขน เพื่อให้ตัวเอง มีสติตลอดเวลา ร่างกาย ตอนนี้มีอุณหภูมิสูงกว่าปกติ เพราะเขา เริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่ม พยายามลืมตา และหรี่ตาลง เพราะตัวเองเริ่มฝืนสังขารไม่ไหว ภาพข้างหน้า เป็นบ้าน สไตล์โมเดิร์น ที่ห่าง จากป่าออกไป จากที่เขาหนีมา

"ทำไม..." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อเห็นสาวน้อยออกมาจากบ้าน คำถามที่อยู่ในหัวความน่าจะเป็นไม่น่าเกิดขึ้นได้ บ้านที่ถูกสร้างห่างไกลคำว่าหมู่บ้าน บ้านหลังนี้ห่างออกจากหทู่บ้านมากนัก มันเหมือนบ้านที่เอาไว้กบดานมากกว่าที่พักอาศัย

แต่พิษไข้และพิษบาดแผลไม่สามารถทำให้เขาได้รู้คำตอบ ร่างทรุดลงพื้นทันทีเมื่อร่างกายไม่สามารถยื้อสติเพื่อตองสนองความต้องการได้

"พี่คะ!"

"พี่คะ! พี่! พี่ตื่นซิจ้ะ"

สาวน้อยตัวเล็กออกมาจากบ้านหลังน้อย เธอพึ่งมาอาศัยระหว่างที่เธอหลบซ่อนตัวจากผู้ไม่หวังดีที่พยายามทำให้ครอบครัวของเธอต้องพบกับจุดจบ แต่สวรรค์ยังมีเมฆตา ส่งหน่วยสันติบาลมาช่วยเหลือเนื่องจากบิดาของตนได้ขัดผลประโยชน์ของผู้มีอิทธิพล ลตา สาวน้อยวัยใสที่ต้องเจอกับโชคชะตาที่เลวร้ายถึงขั้นเอาชีวิต บิดาของเธอคือผู้ที่เป็นสายลับอยู่เบื้องหลังการค้ามนุษย์ เขาต้องหาหลักฐานเพื่อให้กับเจ้าหน้าที่แต่ดันมีหนอนบ่อนไส้ทำให้เขามีอันตรายรอบด้าน ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ต้องหลบกบดานยังมีลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งเจริญเติมโตเป็นสาวต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ โชคยังเข้าข้างสาวน้อยและผู้เป็นบิดาได้พบกับสันติบาลสาวที่สามารถช่วยยื้อชีวิตให้พวกเธอต่อไปได้แต่ทุกอย่างต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าต้องซ่อนตัวกันคนละแห่ง เพื่อปิดหลักฐานและเล่นเกมกับพวกเงามืดขององค์กร

ลตาพาร่างของชายหนุ่มที่ชุ่มไปด้วยเลือดและน้ำในลำธารเข้ามาพักในบ้าน หญิงสาวจับชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับปฐมพยาบาลให้ สาวน้อยคอยวัดไข้เขาตลอดเพราะก่อนหน้านี้ไรย์มีไข้ที่สูงมาก จะให้เธอพาเขาไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้มันอันตรายและไหนเขาถูกยิงมาอีก ถ้าเขาถูกคนลอบฆ่ามาก็จะคงไม่รอดทั้งสองฝ่ายแน่

"ดีนะที่มีเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆอยู่ด้วย ไม่งั้นคุณคงเป็นปอดบวมแน่เลย"ลตาพูดกับร่างไร้สติ สายตายังคงมองที่แผลกระสุนของเขา

"ฉันเคยเอากระสุนออกให้พ่อ ฉันจะเอาออกให้คุณนะ คุณทนเจ็บน้อยนะคะ"

ลตากล่าวกับร่างใหญ่ที่ไม่มีสติ เธอดูแล้วว่าถ้าปล่อยให้มีกระสุนฝังร่างอยู่แบบนี้เขาคงตายเดราะพิษตะกั่วแน่ จากประสบการณ์ที่เคยช่วยบิดามามันจำเป็นต้องทำ มือน้อยล้างมีดแล้งลวกน้ำร้อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเชื้อโรค กรีดลงไปปากแผลแล้วนำกระสุนเจ้าปัญหาออกจากร่างกายที่ไร้สติ จัดการทำความสะอาดบาดแผลจนเสร็จ เธอไปหยิบยาที่คนป่วยควรจะได้รับเพื่อให้ร่างกายทนเจ็บน้อยที่สุด ลตาประคองคนป่วยให้กินยาทั้งทียังหลับ

"คุณคะ กินยาหน่อยนะคะ "เสียงหวานเรียกให้เขากินยาแต่ตอนนี้ร่างกายกลับไม่ต้องการขยับไปไหน

"คุณ พี่คะกินอีกนิดนึงนะหนูจะไม่กวนพี่แล้ว"สาวน้อยทำเสียงอ้อนให้เขาพยายามกินยา

ไีรย์ทนเสียงหวานไม่ไหว มันรำคาญคนที่กำลังหลับเลยอ้าปากรับยาพร้อมกับดื่มน้ำตามแล้วนอนต่อ

ลตาปาดเหงื่อเมื่อภารกิจป้อนยาสำเร็จ สาวน้อยมองไปยังร่างกายกำยำของคนป่วยดีที่ว่าเธอเคยดูแลคุณปู่ของเธอการเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนป่วยเลยไม่ค่อยจะเป็นปัญหาสักเท่าไหร่แค่ผู้ชายตรงหน้ามีร่างกายที่แข็งแรงกว่าเท่านั้นเอง

ล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นข้าวต้มร้อนๆที่จัดทำขึ้นเพื่อให้ผู้ป่วยได้ทาน ลตาพยายามปลุกชายหนุ่มอีกครั้งให้เขาได้ทานข้าวต้มจะได้ทานยารอบเย็น ร่างน้อยดึงตัวให้ชายหนุ่มแล้วเอาหมอนมาให้คนป่วยพิง

"คุณคะ ทานข้าวหน่อยคะจะได้ทานยา"สาวน้อยกล่าวกับชายตรงหน้าสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ

"ที่นี้ไม่ใช่โรงพยาบาลนะคะ คุณต้องฝืนตัวเองคะ กินยาแล้วกินข้าวนะคะ หนูจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ"สาวน้อยกล่าวกับชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับตักข้าวต้มเป่าจนเย็นแล้วป้อนให้เขาจนข้าวต้มชามน้อยๆหมดชาม

"เดียวหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ"ลตามาพร้อมกับกะละมังใบน้อย จับชายหนุ่มแก้ผ้าด้านบนออกพร้อมกับเช็คตัวโดยเว้นด้านล่างไว้เพราะเธอคงทำใจไม่ได้รอบแรกที่เธอกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเธอลืมคิดว่าสังขารของเขาไม่เหมือนกับคุณปู่ของเธอ ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่าเขากำลัวจะตายๆ แต่พอสีหน้าเขาเริ่มดีขึ้นเธอจึงละไว้ในฐานที่เข้าใจ

ค่ำคืนอันมืด ร่างกายของชายชาตรีเริ่มขยับน้อยๆ ไรย์หลับมาสองวันเต็มๆลืมตาขึ้นมากลางความมืด สายตาสอดส่องตามบริเวณขอบเตียงที่เขานอนไปบรรจบกับกะละมังใบเล็กที่มีน้ำอยู่ เขาพยายามลุกขึ้นนั่งช้าๆมองแผลที่ถูกผ้าพันอย่างเรียบร้อย สายตามองไปที่หัวเตียงเจอกับน้ำขวดเขาไม่รอช้าเปิดแล้วดื่มทันที ชายหนุ่มลุกออกจากเตียงเดินไปยังร่างนึงที่นอนอยู่บนพื้นไม้ถูปูด้วยผ้าบางๆ ร่างเล็กๆนอนขดเข้าหากันโดยไม่รู้เลยว่าทีคนจ้องมองเธออย่างกระชันชิด ปกติลตาเป็นคนตื่นง่ายได้ยินเสียงก็จะตื่นขึ้นมาแต่คืนนี้เธอเหนื่อยมากกับการเฝ้าไข้คนป่วยทำให้วันนี้เธอเพลียจนหลับลึก มือใหญ่สกิดเด็กน้อยให้เธอตื่นแต่เขากลับรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเด็กสาวจะสูงผิดปกติ

"หนู หนูตื่น"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแหบ

เด็กน้อยไม่ตอบสนองเขาจึงใช้กำลังทั้งหมดอุ้มเด็กน้อยแนบอกไปที่เตียง เขาถือวิสาสะเดินไปค้นหายาในบ้านหลังนี้

"อยู่ไหนวะ"

สายตาจ้องมองยาพร้อมกับกระสุนที่เปื้อนเลือด ยัยเด็กนี่ยังเก็บไว้อีกเหรอ เขาไม่สนใจตะกั่วไร้ประโยชน์พร้อมไปเอายาลดไข้ให้เด็กน้อยกิน

"หนูกินยาสะ"เขาสะกิดเด็กน้อยให้กินยาแต่เด็กดื้อกลับไม่ยอมตื่น

"ถ้าเธอไม่กินก็แล้วแต่เธอละกัน"ชายหนุ่มไม่พูดมาเดินขึ้นเตียงไปนอรกับเด็กน้อย

"เด็กเอยเด็ก คืนนี้มันหนาว นอนตรงนี้แหบะ"เขาพูดจบก็ล้มตัวนอนเอาหมอนข้างกันระหว่างเขากับเด็กน้อย

เช้าที่สดใสแสงแดดส่องเข้ามาที่หน้าต่างกระทบกับเปลือกตาสวยปลุกสาวที่ยังคงหลับไหลตื่นจากนิทราทันทีเมื่อสมองสั่งการว่าควรตื่นไปดูแลคนป่วยให้ไวที่สุด ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีแล้วมองไปรอบกาย

"เมื่อคืนฉันนอนข้างล่าง ทำไมอยู่บนเตียงได้ละ"สาวน้อยพึมพำออกมาพร้อมกับสำรวจตัวเอง 'ยังอยู่ครบทุกอย่าง'สายตาสาวน้อยกวาดหาคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงทันที

"คุณ!!"

ร่างเล็กกระโดดลงเตียงวิ่งออกตามหาคนป่วยทันที ขาน้อยวิ่งไปยังห้องรับแขกเห็นร่างใหญ่นอนเยียดกายเต็มโซฟา สาวน้อยเดินไปหาร่างที่หลับสนิทมือน้อยอังที่หน้าผาก 

'ไข้ลงแล้ว' มือที่อังหน้าได้ไม่นาน มือหนาของไรย์ดึงบุคคลที่เข้ามาจู่โจม ร่างของลตาล้มลงทับร่างของไรย์ทันที

"ว้าย!!!/อึก!!!"สองเสียงประสานกันอีกคนเจ็บแผลอักคนตกใจ

ร่างเล็กคร่อมทับแผลของไรย์ คนตัวเล็กกว่าพยายามเอาร่างของตัวเองออกจากคนก่อเหตุแต่ไม่เป็นผล

"คุณ!! คุณปล่อยหนูนะ!!"เสียงเล็กปล่อยออกมาท่ามกลางความตกใจซึ่งตรงกันข้ามกับอีกคนที่ไม่เดือดร้อนแต่เขาอยากรู้แค่ว่าเด็กน้อยที่ดูแลเขาทั้งคืน ใครส่งเธอมา เปลือกตาหนาลืมตาขึ้นมาจ้องมองเด็กน้อย

"ใครส่งเธอมา"

"นี่คุณพูดเรื่องอะไรกันคะ หนูไม่เข้าใจ"ลตากล่าวออกมาใจดีสู้เสือ

สายตาของไรย์จ้องเขม่นแล้วดึงร่างของเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเข้าใกล้อีกโดยไม่สนใจแผลที่เด็กน้อยทับอยู่

"คุณคะ ปล่อยหนูเถอะนะ ไม่มีใครส่งหนูมาทั้งนั้นและอีกอย่างเดียวแผลของคุณจะฉีกเอานะคะ"

"เรื่องของฉัน!!!"

"หนูช่วยคุณรอดจากความตายมานะ ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ปล่อยให้เป็นศพเน่าดีกว่า"

"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอนะ!!!"

"ก็หนูพูดเรื่องจริงนิคะ" ชายหนุ่มยอมปล่อยมือของเด็กน้อย ดูจากสายตาแล้วเด็กคนนี้คงพูดจริง ไม่อย่างงั้นคงจะทำร้ายเขาไปแล้วแต่เด็กคนนี้กลับน้ำตาคลอเบ้า

"ขอบใจ"ไรย์พูดออกมาเบาๆเมื่อเด็กน้อยออกมาจากร่างของไรย์และจัดระเบียบตัวเองเสร็จ สาวน้อยมองไปยังคนป่วยจอมโหด

"ไม่เป็นไรคะ คุณปวดแผลไหมคะเดียวหนูทำแผลให้"

"อืม"ชายหนุ่มตอบสั้นๆใช้สายตามองไปยังแผลที่มีเลือดซึมๆออกมา ลตาเดินไปยังห้องนอนแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้ชายหนุ่ม

"เธอชื่ออะไร"เสียงเข้มถามเด็กน้อยระหว่างที่เธอกำลังพันแผลให้

"ลตาคะ"เธอตอบออกไปแต่ตาและมือยังคงทำแผลต่อไป

"เธออายุเท่าไหร่แล้วละ แล้วพ่อแม่เธอละไปไหนถึงอยู่บ้านคนเดียว"

"หนูอายุ23คะ พ่อทำงานต่างจังหวัดคะ"ลตาเลือกที่จะตอบเพื่อความปลอดภัยของครอบครัว

"คุณละคะชื่ออะไร อายุเท่าไหร่หนูจะได้เรียกถูก"ลตาพูดจบแล้วยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม สายตาของไรย์เบนไปทางอื่น

"ไรย์ ฉันชื่อไรย์ อายุฉันน่าจะน้อยกว่าพ่อของเธอ"

"เท่าไหร่ละคะ พ่อของหนู53แล้วคะ"

"น้อยกว่าพ่อเธอยี่สิบกว่าปี"

"ก็สามสิบกว่าๆ งั้นหนูเรียกคุณอาแล้วกันคะ"

"ฉันแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เพื่อนของก็อายุเท่าๆคุณอาคะ"

ชายหนุ่มเอื้อมระอาเด็กสาวที่ต่อล้อต่อเสียง ก็เขาพูดอยู่ว่าเขายังไม่แก่ ยังจะเพิ่มสรรพนามให้ใหม่อีก อายุของเขาและของเธอก็ไล่ๆกัน อยากรู้จังพ่อของเธอทำอาชีพอะไรทำไมถึงมีแต่เพื่อนที่มีอายุห่างกันขนาดนี้

หลังจากทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จ เธอก็ขอไปทำอาหารเช้าเพื่อให้ชายหนุ่ม ได้ทานข้าวเช้า และยาเขมจะได้พักผ่อน

"ข้าวต้มคะ"

หญิงสาวยกข้าวต้มมาให้ใช้หนุ่มกินหอมฟุ้ง เรียกความหิวโหยได้เป็นอย่างดี เขาพยักหน้ารับ ทันทีเมื่ออาหารถูกวางไว้ตรงหน้า

"อร่อย"

ชายหนุ่มพูดออกมาตามความจริง เด็กสาวคนนี้มีฝีมืองานเข้าครัวจริงๆ ต่างจากคนรักของซิการ์ที่ทำไข่ดาวยังไม่เป็นเลย

"เมื่อวานหนูก็ทำให้คุณอากิน แต่คุณอาไม่ตื่น"

"หรอ"

"ค่ะ"

"ถ้างั้นเธอคงเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันด้วยใช่ไหม"

ชายหนุ่มถามกลับหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมากลางดึก เขารู้ตัวดีว่าเธอเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เขาและตอนเช้ามืดเขาได้สำรวจบ้านหลังนี้แล้วว่ามันไม่มีอะไรเลยสำหรับตอนนี้ที่นี้ยังถือว่าปลอดภัยอยู่ เด็กน้อยคนนี้อาจจะเป็นชาวบ้านธรรมดาๆก็ได้แต่ถ้าหากเด็กน้อยเล่นไม่ซื่อเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนหักคอเอง

ลตาหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่เขาถามแบบนั้น มันก็ใช่อยู่ที่เธอเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาแต่พอนึกถึงตอนนั้นทีไรดวงหน้าของเธอชอบร้อนวูบวาบทันที

"คะ ก็คุณอาเลือดออกมากแล้วไหนจะตัวเปียกน้ำอีก"ลตาตอบไปตามตรง

"คุยกับผู้ใหญ่อย่าหันหลังคุย หันหน้ามา"ไรย์พูดขึ้น

"เดียวหนูไปซักผ้าก่อนนะคะ"

ลตารีบพูดตัดบทแล้วรีบเดินออกจากห้องรับแขกทันที สายตาคมมองตามร่างน้อยที่รีบเร่งหนีเขาเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมเพิ่มเสียงเพื่อให้เด็กน้อยได้รับรู้

"มากินข้าวกับฉันก่อนไหม"

"ไม่คะ เดียวหนูกินของหนูเอง"สาวเจ้าตอบกลับทันที เช้าวันนี้ได้แกล้งเด็กแล้วรู้สึกสบายใจจัง

'เด็กน้า~เด็กน้อย'

เมื่อกิจวัตรประจำวันของลตาเสร็จแล้ว ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน เธอทำต้มจืดเต้าหู้สำหรับคนป่วย มือน้อยๆยกถาดอาหารไปที่ห้องรับแขกที่ชายหนุ่มยึดเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวไปแล้ว สายตาของเธอกวาดไปตามห้องเมื่อคนที่ควรป่วยน่าจะนอนพักผ่อนที่โซฟา

"คุณอาคะ" ลตาออกเสียงเรียกชายหนุ่มทันทีที่ตนหาเขาไม่เจอ จรดเท้าน้อยได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำถึงได้โล่งอกว่าคนป่วยไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนสักแห่ง

"คุณอาคะ"ลตาร้องเรียกชายหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำอีกครั้ง

"ว่า.."

"หนูทำอาหารสำหรับตอนเที่ยงไว้แล้วนะคะ ยาวางอยู่ข้างๆกันนะคะ"

"....."ชายหนุ่มไม่ตอบสาวน้อยแล้วอาบน้ำต่อ

"คุณอาคะ ได้ยินที่หนูพูดใช่ไหมคะ"ลตาถามซ้ำอีกครั้งเพราะกลัวชายหนุ่มเป็นลมล้มพับไม่อย่างนั้นคงจะลำบากเธอเพราะบ้านหลังนี้มีแค่เธอกับเขาเท่านั้น คิดแล้วเด็กสาวก็เริ่มกลัวคนป่วยที่อยู่ในห้องน้ำขึ้นมา ถ้าหากเขาหายเจ็บป่วยแล้ว เขาคงไม่ตัดแขนตัดขาเอาเธอไปเป็นขอทานหรอกนะ

"ฉันรู้แล้ว"ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยเสียงที่งุดหงิดเล็กน้อย

ไรย์เปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่ส่งสัญญาณใหัคนที่อยู่หน้าห้องน้ำได้รับรู้ ร่างเล็กของลตาตกใจสุดขีดเมื่อสายตาไปปะทะกับกล้ามอกกล้ามแขนของเขาที่มีหยดน้ำตามลำตัวมีผ้าขนหนูสีชมพูหวานเย็นพันอยู่ที่รอบเอว

ลตาเดินถอยหลังทันทีที่ไรย์เดินหน้ามาหาเธอ มือใหญ่ยกขึ้นไปแตะหน้าผากของลตาเพราะเขาเห็นว่าเด็กน้อยหน้าแดงขึ้น

"ไม่สบายรึเปล่า ติดไข้มาจากฉันใช่ไหม"

ลตาส่ายหน้าส่ายตาทันทีและเดินถอยหลังอีกเพื่อให้พ้นรัศมีกลิ่นไอของเขา

'เขาไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอเขินเขาอยู่'ลตาคิดในใจ

"มีเสื้อผ้าผู้ชายอีกไหม พอดีฉันไปค้นที่ห้องนอนของเธอมันไม่มีไซส์ฉันเลย"ไรย์พูดจบประโยคเด็กสาวตาโตทันที ถ้าเขาไปค้นเสื้อแล้วชุดชั้นในละ เห็นหมดแล้วใช่ไหม?

"จะเอาเสื้อผ้าทำไมไม่บอกหนูก่อน เดียวหนูไปหาให้"

"เธออยู่ให้ฉันบอกรึเปล่าละ"

"ก็….ก็หนูทำงานบ้านอยู่"

"ฉันไม่อยากเถียงกับเธอ เธอหาเสื้อผ้าให้ฉันทีเดียวไปรอหัองรังแขก"

"คะเดียวหนูไปหาให้ แปปนึงนะคะ"สาวน้อยพูดจบรีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันที

ลตาถือกางเกงและกางเกงชั้นในของไรย์ที่เธอนำไปซักทำความสะอาด เธอได้แต่ถอนหายใจออกใจเบาๆพร้อมกับเสื้อตัวเก่าที่เขาใส่ไปแล้วเมื่อคืน เสื้อที่ไรย์ใส่มานั้นมันขาดและเปื้อนเลือดมากเกินที่สาวน้อยจะเยียวยาทำให้มันกลับมาเป็นสีปกติดังเดิมแล้วเดินไปยังห้องรับแขกที่ชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ทั้งที่ตัวเองโป๊อยู่

"ว้าย!!!"

สาวน้อยร้องตกใจออกมาหันหลังให้กับคนที่อยู่ในห้องรับแขกทันที สายตาดันไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นซะแล้ว ไรย์นั่งเอาขาไปพาดที่โต๊ะวางของหน้าโซฟาข้างนึงในขณะในขณะที่เขาอ่านหนังสือพิมพ์ มันเป็นท่านั่งที่ล่อแหลมเกินไปแล้วไหนจะผ้าขนหนูที่มันแทบจะไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรมากนักเพราะว่ามันผืนเล็กมากเมื่ออยู่บนตัวของชายหนุ่ม

"ตกใจอะไร"ไรย์ถามออกไปเสียงเรียบ สายตาไม่ได้ละจากหนังสือพิมพ์

"คุณอา นั่งดีๆหน่อยสิคะ"สาวน้อยตอบกลับเสียงสั่น

"ก็ฉันเมื่อย"

"มันไม่ดีคะ คุณอายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย นี่คะ เสื้อผ้า"ลตายื่นเสื้อผ้าให้กับไรย์โดยที่ตนเองยังหันหลังให้

"ฉันเคยบอกแล้วไง เวลาคุยกับผู้ใหญ่ให้หันมาคุยกันดีๆ"

เสียงเข้มพูดออกมาใกล้ๆกกหูของลตาทำให้เธอขนลุกขนพองทันที มือหนาจับร่างน้อยหันกลับมาอย่างเร็วจนเธอเองยังไม่ได้ตั้งตัว ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่หน้าของไรย์ทันทีที่เธอหันมา ไรย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

"ไหนบอกฉันมาซิ เมื่อกี้เธอเห็นอะไร?"

"ไม่….ไม่คะ หนูไม่เห็นอะไรเลย"ลตาส่ายหน้าอย่างเดียว ใครจะกล้าพูดละว่าเห็นไอ้นั้นของเขาจะโผล่ออกมานอกร่มผ้า

"เด็กโกหก ฉันไม่เชื่อ ถ้าเธอไม่เห็นอะไรเธอคงไม่โว้ยวายกรี๊ดลั่นบ้านหรอก" 

ไรย์พูดออกไปตามความจริง ยัยเด็กนี่คิดจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะเลี้ยงแพะหรือไง ก็คงจะตกใจที่เห็นเขานั่งแบบนั้นมันเป็นความผิดของเธอเองนะ ที่ซักผ้าแห้งไม่ทันให้ฉันใส่และไหนจะเสัยมารยาทเคาะประตูหน้าต่างก่อน เดินเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าเองเรื่องนี้เขาก็ช่วยไม่ได้ คิดเสียว่าให้ชมฟรีๆก็แล้วกัน กำไรของเธอเลยนะเด็กน้อย

"เออ…..คือ…"

"ฉันไม่อยากรู้แล้ว เอาเสื้อผ้ามา"

 ไรย์หยิบเสื้อผ้าของตนจากมือสาวน้อยทันทีแต่ก่อนที่สาวน้อยจะเผ่นหนีออกไปเขาก็ฉุดมือไว้ก่อน

"ให้ฉันใส่เสื้อตัวเดิมหรอ"

"ก็มันแห้งไม่ทันนิคะ"

"แล้วเสื้อตัวเก่าของฉันละ"

"มันขาดไปแล้วคะ เลอะเลือดด้วย คุณอาใส่ตัวนี้ไปก่อนนะคะ"

"ไม่!!!"

"เสื้อผ้าทึ่เหลือก็มีแค่ชุดของหนูแล้วนะคะ หรือว่าคุณอาจะใส่ ก็ได้นะคะหนูไม่ถือ"

"ไม่"ลตาพยายามแงะมือหนาที่จับข้อมือของเธอในขณะเจรจากันแต่ไม่เป็นผลมือของไรย์เกาะติดยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก

"ให้หนูทำยังไงอะคะ"

"ไม่ต้อง ฉันมีวิธีแล้ว"

"กรี๊ด!!!!"

ลตามองหน้าชายหนุ่มตาปริบๆ ทันใดนั้นสาวน้อยรีบดึงมือขึ้นมาปิดตาทันที เขาเล่นถอดผ้าขนหนูออกมาแล้วใส่กางเกงที่สาวเจ้าซักให้มาใส่จนเรียบร้อย แต่ลตากลับกลัวตัวสั่นหวั่นเขาจะเขามาทำร้ายเธอ