ชายหนุ่มร่างใหญ่กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนี
ห่ากระสุนของพวกสันติบาล มือหยาบ
กุมไปที่แผลของตัวเองที่แขนที่มีกระสุน
อาวุธสังหารที่มีอานุภาพคร่าชีวิตคนได้
สายตาคมเลื่อนมองที่แผลที่หน้าท้อง
ของที่ถูกยิงถากๆเพราะฝีมือของสันติ
บาลสาวที่ตั้งใจจะจับตายเขาให้ได้
ไรย์ ธาราม เรสซิเด้นซ์ บุคคลที่
ขึ้นชื่อว่ามือสังหารที่เหี้ยมที่สุดของ
องค์กร แต่ดันไปเสียท่าให้กับเพื่อนรัก
ซิการ์ วอดก้าที่คิดจะดึงเขาออกจาก
ขุมนรก มันไม่ง่ายเลย เขาคือผู้ชาย
เปื้อนเลือดที่มีความหลังที่เจ็บปวดที่เขา
มีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะองค์กร ซิการ์เพื่อน
รักที่มีความหลังของชีวิตที่ไม่ต่างอะไร
จากเขา ก่อนที่หมอนั้นจะเจอกับสันติ
บาลมันก็แทบจะถวายชีวิตให้กับองค์กร์
แต่เพราะไอ้พวกสันติบาลมันเลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เข้าพวกไปเป็น
คนของสันติบาลโดยไม่รู้ว่าผมต้องเจ็บ
ปวดและเสียดายความสามารถของมัน
ขนาดไหน แต่มันเลือกที่จะไปทางนั้นมัน
กับมันคงต้องแยกทางกัน
เลือดที่หน้าท้องเริ่มหยุดไหล ขา
ทั้งสองยังคงเดินทางต่อไปลัดเลาะตาม
ป่าเขา เลือดที่แขนยังคงซึมตามร่มผ้า
อยู่อย่างนั้น ถ้าตอนนั้นซิการ์ไม่รับ
กระสุนแทนผม ผมคงตายไปแล้ว ระยะ
การยิงของพวกสันติบาลพร้อมจะปลิกชี
วิตของผม แต่หมอนั้นเลือกจะยื้อชีวิต
ของผมไว้ด้วยการรับกระสุนแทนให้
กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ
"มอบตัวซะ ไรย์ กูไม่อยากฆ่าถึง
นะ"ซิการ์เล็งปืนพร้อมที่จะพิพากษา
เพื่อนรักของตน
"มึงยิงกูซะ กูพร้อมตาย"
ไรย์คว้าปืนจากซิการ์แต่ช้าเกิน
ไป ซิการ์เบี่ยงหลบพร้อมกับกดแผลที่
เขายิงไปที่ท่อนแขนของไรย์ทำให้ไรย์
เสียหลักเล็กน้อยแต่เขาฉุกตัวเองขึ้นมา
ด้านหลังของซิการ์พร้อมกับมีดที่เขา
ซ่อนไว้ที่ข้อเท้ามาจี้คอของซิการ์
"พวกกูจะให้โอกาสมึง หนีไป
ซะ"ซิการ์กระซิบไปที่กกหูของไรย์
"พวกมึง หมายความว่าอะไร"
"กูกับเกรซจะปล่อยมึงไป ถ้ามึง
ถูกพวกกูจับตอนนี้มึงไม่รอดแน่"
"ทำไมกูต้องเชื่อมึง"
"กูอยากได้มึงเป็นพยานแต่ไม่ใช่
ตอนนี้"
"เมียมึงเล็งปืนอยู่"
"มึงไม่ต้องห่วงนั้นมันคือการ
แสดงตบตาพวกองค์กร"
"หมายความว่า..."
"พวกองค์กรจะเก็บมึง"
เกรซ ตำรวจสันติบาลสาวเห็นว่า
ซิการ์คนรักของเธอเสียท่า เธอจึงเล็งปืน
จากระยะที่เธอซ่อนตัว สายตาของเธอ
เหล่ไปมองเพื่อนร่วมงานอีกกลุ่มนึงที่มา
สอดเรื่องชาวบ้านและคาบข่าวไปบอก
หัวหน้าใหญ่ของพวกมัน ไอ้พวกหมารับ
ใช้ขององค์พวกมันแฝงตัวเข้ามา เธอรู้
แต่ยังทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่คุ้มครองไอ้
หน้าหนวดให้มีชีวิตต่อให้ได้
ปัง!!!
กระสุนเข้าไปอยู่ที่หน้าท้องของ
ซิการ์ เขาล้มตัวลงนอนพร้อมเสียงร้อง
โหยปานจะขาดใจ ขาเล็กวิ่งไปหาซิการ์
มองดูไปที่แผลที่หน้าท้อง
เกรซประคองซิการ์ขึ้นนอนบนตักสายตาของเธอพยายามแสดงถึงความเสียใจที่ตนลั่นไกออกไปถูกคนรักของตนเองถึงแม้ว่าจะเป็นแผนการที่ถูกจัดฉากขึ้นมาเพื่อรักษาพยานสำคัญถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ
"ที่รักเจ็บไหม"
"นิดนึงจ้ะ"ชายหนุ่มกุมมือเธอขึ้นมาแนบแก้มสาก
"ทนนิดนึงนะ รถโรงพยาบาลกำลังมาแล้ว"
บทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในสายตาเจ้าหน้าที่ที่ทำงานให้กับองค์กร เกรซพยายามบีบน้ำตาให้น่าสงสารมากที่สุด ส่วนซิการ์นอนเอามือกุมแผลตนเอง สายตาของหนุ่มสาวประสานกันสื่อถึงความหมายบางอย่างว่าทีมของพวกเขาทำภารกิจสำเร็จ
ไรย์เร่งฝีเท้าเดินเลาะตามชายป่า เพื่อเอาชีวิตรอด จากการปะทะ หูของเขายังคงได้ยินปิดเสียงฝีเท้าตามมาในสมองของเขา ไม่คิดว่าจะเป็นฝีเท้าของเพื่อนตน เขาเร่งรีบ เดินทางเพื่อ หนีให้ออกจากห่าง บุคคลอันตราย ที่พร้อม จะเอาชีวิต ของเขา ให้กับยมทูต ร่างกายที่เหนื่อยล้า เนื่องจากเสียเลือด ของเขา เท้าใหญ่ เดินไปเรื่อยๆ สายตาเริ่มพร่ามัว ร่างใหญ่นั้น ตกลงไปลำธาร ทันทีที่สติของเขาเลือนหายไป
สายน้ำไม่เคยทรยศใคร และพร้อมจะชำระ สิ่งสกปรก ออกไปให้เหลือแต่เนื้อแท้ ร่างของชายหนุ่ม พลัดไปกับสายน้ำ 5-6 ไมล์ ไปติดอยู่ตาม พืชผัก ที่ปลูกในแม่น้ำ ตามตลิ่ง อุณหภูมิร่างกายของชายหนุ่ม เริ่มลดลง ตามอุณหภูมิของน้ำ สติเริ่มคืนมา ร่างกายเริ่มขยับ เขา พยายามตะเกียกตะกายให้ร่างกายของตัวเองได้ขึ้นฝั่ง เพื่อไม่ให้ตัวเองมีอันตราย เพราะจมน้ำ ร่างใหญ่เดินตามทางของลำธาร โซซัดโซเซ
มือของเขายังคงหยิกไปตามท่อนแขน เพื่อให้ตัวเอง มีสติตลอดเวลา ร่างกาย ตอนนี้มีอุณหภูมิสูงกว่าปกติ เพราะเขา เริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่ม พยายามลืมตา และหรี่ตาลง เพราะตัวเองเริ่มฝืนสังขารไม่ไหว ภาพข้างหน้า เป็นบ้าน สไตล์โมเดิร์น ที่ห่าง จากป่าออกไป จากที่เขาหนีมา
"ทำไม..." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อเห็นสาวน้อยออกมาจากบ้าน คำถามที่อยู่ในหัวความน่าจะเป็นไม่น่าเกิดขึ้นได้ บ้านที่ถูกสร้างห่างไกลคำว่าหมู่บ้าน บ้านหลังนี้ห่างออกจากหทู่บ้านมากนัก มันเหมือนบ้านที่เอาไว้กบดานมากกว่าที่พักอาศัย
แต่พิษไข้และพิษบาดแผลไม่สามารถทำให้เขาได้รู้คำตอบ ร่างทรุดลงพื้นทันทีเมื่อร่างกายไม่สามารถยื้อสติเพื่อตองสนองความต้องการได้
"พี่คะ!"
"พี่คะ! พี่! พี่ตื่นซิจ้ะ"
สาวน้อยตัวเล็กออกมาจากบ้านหลังน้อย เธอพึ่งมาอาศัยระหว่างที่เธอหลบซ่อนตัวจากผู้ไม่หวังดีที่พยายามทำให้ครอบครัวของเธอต้องพบกับจุดจบ แต่สวรรค์ยังมีเมฆตา ส่งหน่วยสันติบาลมาช่วยเหลือเนื่องจากบิดาของตนได้ขัดผลประโยชน์ของผู้มีอิทธิพล ลตา สาวน้อยวัยใสที่ต้องเจอกับโชคชะตาที่เลวร้ายถึงขั้นเอาชีวิต บิดาของเธอคือผู้ที่เป็นสายลับอยู่เบื้องหลังการค้ามนุษย์ เขาต้องหาหลักฐานเพื่อให้กับเจ้าหน้าที่แต่ดันมีหนอนบ่อนไส้ทำให้เขามีอันตรายรอบด้าน ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ต้องหลบกบดานยังมีลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งเจริญเติมโตเป็นสาวต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ โชคยังเข้าข้างสาวน้อยและผู้เป็นบิดาได้พบกับสันติบาลสาวที่สามารถช่วยยื้อชีวิตให้พวกเธอต่อไปได้แต่ทุกอย่างต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าต้องซ่อนตัวกันคนละแห่ง เพื่อปิดหลักฐานและเล่นเกมกับพวกเงามืดขององค์กร
ลตาพาร่างของชายหนุ่มที่ชุ่มไปด้วยเลือดและน้ำในลำธารเข้ามาพักในบ้าน หญิงสาวจับชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับปฐมพยาบาลให้ สาวน้อยคอยวัดไข้เขาตลอดเพราะก่อนหน้านี้ไรย์มีไข้ที่สูงมาก จะให้เธอพาเขาไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้มันอันตรายและไหนเขาถูกยิงมาอีก ถ้าเขาถูกคนลอบฆ่ามาก็จะคงไม่รอดทั้งสองฝ่ายแน่
"ดีนะที่มีเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆอยู่ด้วย ไม่งั้นคุณคงเป็นปอดบวมแน่เลย"ลตาพูดกับร่างไร้สติ สายตายังคงมองที่แผลกระสุนของเขา
"ฉันเคยเอากระสุนออกให้พ่อ ฉันจะเอาออกให้คุณนะ คุณทนเจ็บน้อยนะคะ"
ลตากล่าวกับร่างใหญ่ที่ไม่มีสติ เธอดูแล้วว่าถ้าปล่อยให้มีกระสุนฝังร่างอยู่แบบนี้เขาคงตายเดราะพิษตะกั่วแน่ จากประสบการณ์ที่เคยช่วยบิดามามันจำเป็นต้องทำ มือน้อยล้างมีดแล้งลวกน้ำร้อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเชื้อโรค กรีดลงไปปากแผลแล้วนำกระสุนเจ้าปัญหาออกจากร่างกายที่ไร้สติ จัดการทำความสะอาดบาดแผลจนเสร็จ เธอไปหยิบยาที่คนป่วยควรจะได้รับเพื่อให้ร่างกายทนเจ็บน้อยที่สุด ลตาประคองคนป่วยให้กินยาทั้งทียังหลับ
"คุณคะ กินยาหน่อยนะคะ "เสียงหวานเรียกให้เขากินยาแต่ตอนนี้ร่างกายกลับไม่ต้องการขยับไปไหน
"คุณ พี่คะกินอีกนิดนึงนะหนูจะไม่กวนพี่แล้ว"สาวน้อยทำเสียงอ้อนให้เขาพยายามกินยา
ไีรย์ทนเสียงหวานไม่ไหว มันรำคาญคนที่กำลังหลับเลยอ้าปากรับยาพร้อมกับดื่มน้ำตามแล้วนอนต่อ
ลตาปาดเหงื่อเมื่อภารกิจป้อนยาสำเร็จ สาวน้อยมองไปยังร่างกายกำยำของคนป่วยดีที่ว่าเธอเคยดูแลคุณปู่ของเธอการเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนป่วยเลยไม่ค่อยจะเป็นปัญหาสักเท่าไหร่แค่ผู้ชายตรงหน้ามีร่างกายที่แข็งแรงกว่าเท่านั้นเอง
ล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นข้าวต้มร้อนๆที่จัดทำขึ้นเพื่อให้ผู้ป่วยได้ทาน ลตาพยายามปลุกชายหนุ่มอีกครั้งให้เขาได้ทานข้าวต้มจะได้ทานยารอบเย็น ร่างน้อยดึงตัวให้ชายหนุ่มแล้วเอาหมอนมาให้คนป่วยพิง
"คุณคะ ทานข้าวหน่อยคะจะได้ทานยา"สาวน้อยกล่าวกับชายตรงหน้าสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
"ที่นี้ไม่ใช่โรงพยาบาลนะคะ คุณต้องฝืนตัวเองคะ กินยาแล้วกินข้าวนะคะ หนูจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ"สาวน้อยกล่าวกับชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับตักข้าวต้มเป่าจนเย็นแล้วป้อนให้เขาจนข้าวต้มชามน้อยๆหมดชาม
"เดียวหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ"ลตามาพร้อมกับกะละมังใบน้อย จับชายหนุ่มแก้ผ้าด้านบนออกพร้อมกับเช็คตัวโดยเว้นด้านล่างไว้เพราะเธอคงทำใจไม่ได้รอบแรกที่เธอกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเธอลืมคิดว่าสังขารของเขาไม่เหมือนกับคุณปู่ของเธอ ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่าเขากำลัวจะตายๆ แต่พอสีหน้าเขาเริ่มดีขึ้นเธอจึงละไว้ในฐานที่เข้าใจ
ค่ำคืนอันมืด ร่างกายของชายชาตรีเริ่มขยับน้อยๆ ไรย์หลับมาสองวันเต็มๆลืมตาขึ้นมากลางความมืด สายตาสอดส่องตามบริเวณขอบเตียงที่เขานอนไปบรรจบกับกะละมังใบเล็กที่มีน้ำอยู่ เขาพยายามลุกขึ้นนั่งช้าๆมองแผลที่ถูกผ้าพันอย่างเรียบร้อย สายตามองไปที่หัวเตียงเจอกับน้ำขวดเขาไม่รอช้าเปิดแล้วดื่มทันที ชายหนุ่มลุกออกจากเตียงเดินไปยังร่างนึงที่นอนอยู่บนพื้นไม้ถูปูด้วยผ้าบางๆ ร่างเล็กๆนอนขดเข้าหากันโดยไม่รู้เลยว่าทีคนจ้องมองเธออย่างกระชันชิด ปกติลตาเป็นคนตื่นง่ายได้ยินเสียงก็จะตื่นขึ้นมาแต่คืนนี้เธอเหนื่อยมากกับการเฝ้าไข้คนป่วยทำให้วันนี้เธอเพลียจนหลับลึก มือใหญ่สกิดเด็กน้อยให้เธอตื่นแต่เขากลับรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเด็กสาวจะสูงผิดปกติ
"หนู หนูตื่น"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแหบ
เด็กน้อยไม่ตอบสนองเขาจึงใช้กำลังทั้งหมดอุ้มเด็กน้อยแนบอกไปที่เตียง เขาถือวิสาสะเดินไปค้นหายาในบ้านหลังนี้
"อยู่ไหนวะ"
สายตาจ้องมองยาพร้อมกับกระสุนที่เปื้อนเลือด ยัยเด็กนี่ยังเก็บไว้อีกเหรอ เขาไม่สนใจตะกั่วไร้ประโยชน์พร้อมไปเอายาลดไข้ให้เด็กน้อยกิน
"หนูกินยาสะ"เขาสะกิดเด็กน้อยให้กินยาแต่เด็กดื้อกลับไม่ยอมตื่น
"ถ้าเธอไม่กินก็แล้วแต่เธอละกัน"ชายหนุ่มไม่พูดมาเดินขึ้นเตียงไปนอรกับเด็กน้อย
"เด็กเอยเด็ก คืนนี้มันหนาว นอนตรงนี้แหบะ"เขาพูดจบก็ล้มตัวนอนเอาหมอนข้างกันระหว่างเขากับเด็กน้อย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
