โอ้วเย! ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเรียนซะที ^๐^ ฉันแทบจะนั่งนับถอยหลังเป็นวินาทีเพื่อให้ถึงวันเปิดเทอมเลยนะก็ไม่รู้ว่าฉันจะเห่อไปทำไมทั้งๆที่ฉันก็ยังอยู่โรงเรียนเดิมที่เคยเรียนตอนม. ต้นนั่นแหละ แต่คงเป็นเพราะว่าช่วงปิดเทอมฉันได้ไปประเทศอังกฤษมั้งเลยยิ่งคิดถึงเพื่อนซี้สุดแสบอย่างยัยโบว์วงเล็บไว้นิดนึงว่าไปเพราะสอบชิงทุนได้นะถึงได้ไปถ้าเป็นทุนตัวเองนะอย่าหวังคงต้องชายเรือกสวนไร่นาขายวัวขายควายไปหมดแหง ๆ ดีไม่ดีกลับมาจากเมืองนอกแล้วต้องมาไถนาแทนควายอีกฉันกำลังสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งอย่างพินิจพิจารณาจ้องเงาที่สะท้อนในกระจกอย่างเอาเป็นเอาตายเด็กผู้หญิงผิวขาวดวงตากลมโตสีน้ำตาลผมสีดำสนิทที่ยาวถึงกลางหลังถูกถักเป็นเปียสองข้างเรียบร้อยหน้าตาที่เหมือนตันอย่างกับแกะกำลังจ้องตอบฉัน - เครื่องแบบม. ปลายนี้ก็ไม่ต่างจากของม. ต้นเท่าไหร่เสื้อนักเรียนแขนยาวปักรหัสประจำตัวนักเรียนด้วยไหมสีแดงกระโปรงยาวคลุมเข่าสีน้ำเงินเข้มผูกเนกไทสีเดียวกันรัดเข็มขัดหนังจะต่างจากของม. ต้นแค่สีของไหมที่ปักรหัสประจำตัวนักเรียนแค่นั้นเองเพราะของม. ต้นใช้สีน้ำเงิน "เฮ้อ!" ฉันมองกระจกพลางถอนหายใจออกมาดัง ๆ จะว่าไปฉันเองก็ออกจะสวยใสไร้ที่ติขนาดอั้มพัชราภายังชิดซ้ายพอลล่าชิดขวาตกขอบไปเลย * (แหะๆขอชมตัวเองหน่อยเหอะ) แต่ทำม้ายทำมาย-ฉันถึงยังไม่มีแฟนกะชาวบ้านเค้าซะที่น่าแปลกใจซะจริงๆเสื้อผ้าเรียบร้อยทรงผม.. ยิ้มผ่านหน้าตา ... สวยแล้ว

โอเคงั้นไปโรงเรียนเริ่มต้นชีวิตนักเรียนม, ปลายแสนจะสดใสกันเลยอา "คือกก๊อกก๊อก” เสียงเคาะรัว ๆ ลงบนประตูไม้บานใหญ่ห้องนอนฉัน" ค่ะ "ฉันขานรับพลางเดินไปที่ประตู แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อเสียงที่ฉันคุ้นเคยมาตลอดชีวิตก็ดังขึ้นอย่างเร่งร้อน" คุณเกี่ยวเสร็จรึยังคะนี่มันสายโด่งแล้วนะคะ” เสียงของป้าแจ่มแม่บ้านวัย 60 ดังขึ้น“ สายเหรอ?” ฉันพึมพำเบา ๆ กับตัวเองอย่างงง ๆ ก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาปลูกเรือนสวยที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ข้างเตียงนอนเพิ่ง 7 โมงเช้าเองนะนี่สายเหรอ? "ป้าแจ่มคะนี่มันเพิ่ง 7 โมงเองนะคะสายตรงไหน?" ฉันพูดพลางเปิดประตูรับป้าแจ่มด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ปนสงสัยนิดหน่อย 7 โมงที่ใหนคะคุณเกี่ยวนี่มันจะ 8 โมงแล้วนะคะอีก 5 นาทีก็แปดโมงแล้วค่ะ” ป้าแจ่มพูดอย่างร้อนใจฉันนึกเอะใจขึ้นมานิดนึงเอ๊ะ! หรือว่า ... ฉันรีบวิ่งไปดูนาฬิกาที่ข้างเตียงด้วยความเร็วสูงชนิดที่ว่าทำลายทุกสถิติพอมีอจับนาฬิกาได้ก็เริ่มสังเกตสังกานาฬิกาของตัวเองเข็มมันไม่กระดิกเลยง่ะ T_T ฉันเอามือตบ ๆ นาฬิกาเบา ๆ ก่อนที่จะเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความคิดที่ว่ามันอาจจะเดินก็ได้เหมือนเวลาที่คอมฯ มันแฮงก์ฉันก็เอามือตบ ๆ แบบนี้แหละ-เฮ้ย ๆ เดินเช่

ตายตายตายต่ายตายตายต่าย (ใช้ทำนองเพลงธรณีกรรแสงอีก-นาฬิกาของฉันมันตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ยนาฬิกาตายไปตอนไหนมันไม่สำคัญหรอก แต่ที่แน่ ๆ ฉันคงช้า TT ^ TT“ ป้าแจ่มคะแม่ไปรึยังคะ? "ฉันถามพลางวิ่งซื้อกลับมาถามแม่บ้าน" คุณผู้หญิงออกไปตั้งแต่ 7 โมงเช้าแล้วค่ะป้าแจ่มรายงานเสียงอะออกไปแล้วปกติแม่ต้องไปส่งฉันนี่นาแม่นะแมท้ากันได้ลงคอ

“ พ่อละคะ? "ฉันถามอย่างมีความหวังพ่อขา.. อย่าเพิ่งไปนะคะหนูรักพ่อที่รู้ดดด-TT TT" คุณผู้ชายไปส่งคุณกุ้งแล้วค่ะ "ป้าแจ่มรายงานเสียงแห้งแล้งยิ่งกว่าเดิมคุณกุ้งที่ว่าคือน้องสาวของฉันเองตอนนี้เรียนอยู่ชั้นป. 6 เลยเรียนคนละโรงเรียนกับฉันหน้าตาต่างจากฉันลิบลับแบบว่าฉันออกจะตาโต ๆ แต่ยัยกุ้งนะหน้าหมวยตาดีแถมยังตัวกลมๆอ้วน ๆ อีกฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงตั้งชื่อน้องสาวคนนี้ว่ากุ้งทั้งที่หุ่นของหล่อนน่ะน้องๆช้างเลยนะนั่น--ซึม ๆ ยัยกุ้งกลับมาเดี่ยวสวยแน่-(ฉันนี่มันพาสจริงๆ) งั้นก็หมายความว่าไม่มีรถเหลืออยู่เลยงั้นสิคะ?" "ก็อย่างงั้นแหละค่ะคุณผู้หญิงให้นายแช่วงคนรถขับไปนี่คะ" ป่าแห่งตอบ“ งั้นก็หมายความว่าเดี๋ยวต้องหารถไปโรงเรียนเองงั้นเหรอคะ? "ฉันถามอีกพลางห้าท่าอยากจะร้องไห้สะให้ได้ T ^ T“ ค่ะ” ป้าแจ่มรับคำสั้น ๆ อ้ก-แค่เริ่มต้นเปิดเทอมวันแรกยังสวยขนาดนี้วันต่อ ๆ ไปฉันคงคางเหลืองแน่ ๆ TT“ งั้นเดี๋ยวไปนะคะป้าแจ่ม" ฉันพูดพลางวิ่งไปคว้าเป้นักเรียนอย่างรีบร้อนฉันวิ่งลงบันไดดังดึงดังลั่นบ้านถ้าเป็นเวลาปกติฉันต้องโดนทั้งแม่ทั้งป่าแจ่มดแหง ๆ แต่นี่มันเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานถึงไตรดุฉันก็ไม่สนแล้วฉันวิ่งไปโต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีเพียงจานอาหารเช้าของฉันตั้งอยู่เท่านั้นมือคว้าแก้วนสมาชุดรวดเดียวหมดหยิบขนมปัง 2-3 แผ่นมาตาบไว้ในปากก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านมุ่งไปหน้าปากซอย

"แฮ่กๆ... พี่ๆ...ปะ.. ไปโรงเรียนสิรวิชญ์ด่วนเลยฉันร้องสั่งพี่วินมตเตอร์ไซค์ทันทีที่วิ่งมาถึงดิวหน้าปากซอยน้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ ด้วยความเหนื่อย-ดวด่วนมากเลยเหรอน้องวัว-" พวกวินมอเตอร์ไซค์ปากบ่นส่งเสียงแซววันนั้นพรมไอ้บ้าทั้งหลายไม่รู้จักที่ตายรึไงฟะ-"ผิวปากอยู่ได้ซึ่งฟอเป็นนกรีไง?" ฉันสวนกลับอย่างกวน ๆ ทำเอาพวกมันเกินราดปัสสาวะ

"ตกลงจะไปส่งมั้ยคนกำลังรีบนะ" ยังจะมาทำฉันเสียเวลา” "ไปสิจ๊ะคนสวย" วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งพูดพลางทำหน้าเจ้าชู้ใส่ ฉันส่วนฉันนะเหรอแทบจะอ้วกเอาขนมปังออกมาทั้งหมดเลยน่ะสิ แต่ก็ยังอภัยได้นะที่มันยังบอกว่าฉันสวยเหอ ๆ --- เจ้าวินมอเตอร์ไซค์คนที่จะไปส่งฉันมันกลับเดินอย่างช้าๆฉันนึกหงุดหงิดเลยคว้ามีดคัตเตอร์อันเกือบเท่ามีดอีโต้ที่อยู่ในเป้ขึ้นมาขู่

"ไอ้บ้าเอ้ย! จะไปมั้ย ชักช้าแม่จะกระซวกไส้ทะลักหรอก"ฉันตะโกนอย่างมีโมโห เอาใบมีดออกมาล่อแสงแดดยามเช้า ได้ผล...ทุกคนหยุดชะงักไว้ในท่าทางที่ต่างกันออกไป ก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างขึ้นในอากาศพลึบพลับและ มองฉันราวกับว่าฉันเป็นฆาตกรสาวที่พึ่งพ้นโทษออกมาจากเรือนจำบางขวางมาหยกๆ -_-;วินมอเตอร์ไซค์คนนั้นรีบวิ่งจี๋มาที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเองก่อนที่จะรีบสตาร์ทอย่างรวดเร็ว โดยที่มีเพื่อนๆร่วมคิวมองตามด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า-ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยนะเว้ย-ประมาณนี้เลยอ่ะ"ถ้าไม่ถึงโรงเรียนสิรวิชญ์ภายใน 5 นาทีแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้ได้เลย"ฉันพูดโหดๆมือยังถือคัตเตอร์ไว้ แต่กดใบมีดกลับเข้ามาเก็บไว้แล้ว ท่าทางว่าคำขู่ของฉันจะได้ผล หมอนี่รีบออกมอเตอร์ไซค์ทันที นี่ฉันแค่กูเองนะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงๆสักนิดเดียว

ฉันมาถึงหน้าโรงเรียนภายในเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยวิธีการขู่เขาตัดเดอร์ที่ไม่ได้เลี่ยนใบมีดออกมาหลังมอเตอร์ไซค์รับจ้างเขาไว้เจ้าหมอนั่นกลัวจนหน้าซีดเชียวริบบิดจนน่ากลัวเลยอ่ะฉันยอมรับนะว่ามันผิดแล้วก็อันตรายมาก ๆ ถึงศานเลยที่นิดเร็วขนาดนั้น แต่มันน่ากลัวเท่า ๆ กันเลยนะระหว่างการซึ่งแนบเนี้ยกับการไปสายนะก็แหม! ฝ่ายกิจการนักเรียนของโรงเรียนฉันเข้มงวดน้อยซะที่ไหนกันล่ะ

พยฉันจะร่วยตังค์พี่น (มอเตอร์ไซค์) แกส่ายหน้าพรืดเลยแล้วก็ยกมือไหว้ท่วมหัวก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั้น ๆ ว่าค่าโดยสารน่ะไม่ต้องหรอกคร้าบ แต่ไว้ชีวิตผมก็บุญโขแล้ว "คำพูดของพี่แกพาเอาฉันต้องกลั้นหัวเราะแทบแย่ฉันเลยยังไม่วายแหย่อีก“ แล้วฉันจะไปใช้บริการใหม่นะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเข้มจัดพอ ๆ กับปั้นท่าทางหน้าตาให้ดูขึงขังวางแบงค์ร้อยสงบนตะกร้าหน้ารถเอาน่า ... ร้อยนึ่งถือว่าให้ทิปที่พี่แกเสี่ยงเล่นตลกกับยมบาลก็แล้วกันมซิเตอร์ไซค์รับจ้างคนนั้นทำตาเหลือกก่อนที่จะเอาแบงค์ร้อยของฉันยัดใส่กระเป๋าเสื้อรีบขับมอเตอร์ไซค์คู่ชีพตัวเองเหยียนพรืดออกจากหน้าโรงเรียนของฉันทันทีท่าทางคงจะสาบานกับตัวเองไปเลยมั้งว่าจะไม่ส่งลูกเข้าเรียนโรงเรียนนี้เด็ดขาดยังไงก็ขออโหสด้วยเถอะนะพี่วินมอเตอร์ไซต์) ที่ฉันดันไปทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้นลงไปก็คนมันจำเป็นนี่นา -_ ฉันรีบเข้ามาในโรงเรียนด้วยความเร็วสูงใส่เกียร์หมาเต็มสตีมวิ่งจัดไปที่บอร์ดที่ใช้แจ้งห้องเรียนเพื่อดูว่าฉันได้อยู่ห้องไหนไหนหว่า .. ? ฉันไล่สายตากระดาษสีขาวที่มีรายชื่อนักเรียนปีการศึกษาใหม่อย่างรวดเร็ว

อ๊ะ !เจอแล้ว...

เลขที่ 57 นางสาวอภิชญ์จิรา สุทธิวโรทัย ง่า...ที่รองสุดท้ายของห้องเลยนะนั่นT-T

ม 4/1 ห้อง 526 เอาล่ะงั้นก็ไปกันเลย แค่นี้ก็สายจนฉันนึกกลัวสายตาของอาจารย์ที่สอนคาบแรกแล้ว ฉันลืมออกวิ่งไปตามถนนของโรงเรียนไปยังอาคาร 5 แฮ่กๆ สงสัยว่าอนาคตทีมชาติคงอยู่ไม่ไกลฉันแหงๆเลยแต่เหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้างคนสวยอย่างฉัน(???)ดันมีมอเตอร์ไซค์จากไหนไม่รู้โผล่มาเฉี่ยวฉัน แค่เฉี่ยวๆนะ แต่อารมณ์ว่าตกใจ ทำให้ฉันสะดุ้งขาตัวเอง

ต้องลงไปวัดพื้นข้อศอกที่ใช้กันตัวเองไว้กระแทกกับพื้นถนนท่าทางของฉันระยะเวลา 2. อเตอร์ไซค์คันนั้นจอดแทบจะทันทีเจ้าของมอเตอร์ไซค์น่าจะเป็นนักเรียนชายโรงเรียนนี้นะเท่าที่ดูจากเครื่องแบบ แต่เขาเลวมหมวกกันน็อคเอาไว้ทำให้ L องไม่เห็นหาทานยง 11 อิ่ม! อยากเห็นจริงจริงหน้าตาของได้มารผจญคนที่นรกส่งมาคนนี้เนี่ยเขาก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ก่อนที่จะเดินลิ่ว ๆ มาที่อันที่กำลังพยายามลุกขึ้นอย่างยากล้าบากขาก็เคล็ดศอกก็เจ็บ T ^ T ไอ้บ้านี่แทนที่จะมาช่วยฉันกลับมายืนจังก้าค้ำหัวฉันที่กำลังจะลุกขึ้นซะอีก“ ยัยเบื้อะเอ๊ย! ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ของฉันอยู่ดีๆดันวิ่งมาให้ฉันเฉียวเล่นอยากตายรึไง ... ยัยบ้า?” น้ำเสียงยี่ยวนที่แสดงออกถึงความโกรธลอดออกมาจากหมวกกันน็อคสีดำยัยเบื้อะเอ๊ย! .. ฉันซึ่งมอเตอร์ไซค์ของฉันอยู่ดี ๆ ดันวิ่งมาให้ฉันเฉียวเล่นอยากตายรึไง

'ยัยบ้า?'O๐O ทุกคำพูดของเขาก็จะสะท้อนอยู่ในโซนประสาทอย่างชัดเจนจนชั้นหูอื้อ ไอ้บ้า นาคีมอเตอร์ไซค์มาเฉี่ยวฉันเองนะ แล้วยังกล้ามาเรียกฉันด้วยคำที่ไม่เคยมีใครเรียกมาก่อน 'ยัยเบ๊อะ''ยัยบ้า' ผึง!!!!!!! (เสียงสติของฉันขาดกระจุย)-_-^^^^^^^^ หนอย!วอนซะแล้วววววววว O.O "นายนั่นแหละ ไอ้บ้า"ฉันแผดเสียงใส่พลางชี้หน้าเขาอย่างโกรธแค้น ผมเปียที่ถักมาเมื่อเช้าเริ่มหลุดลุ่ยออกมา "นอกจากบ้าบอแล้วยังไม่รู้จักกฎจราจรอีก แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้พิศวาสหมายถึงขนาดวิ่งถลาไปให้นายชนเล่นหรอก ฉันก็วิ่งของฉันอยู่ดีๆนายนั่นแหละที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มอเตอร์ไซค์มาเฉียวฉันเองไอ้คนบ้า! "“ เงียบไปเลยยัยเบื้อะเธอทำรถของซันมีรอยขีดข่วนแล้วยังมากล้าขึ้หน้าฉันปาวๆอีกเรอะ” เขาพูดพลางเอามือลูบมอเตอร์ไซค์คันสวยสีเงินวาววับสะท้อน 1 แคายามสาย“ กล้าสิ” ขันพูดอย่างท้าทายถึงไอ้บ้านี่จะสูงกว่าฉันตัวใหญ่กว่าฉัน แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก“ นายเองก็เงียบไปเลยเหมือนกันจิตใจโหดร้ายไม่มีมนุษยธรรมไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยฉันโดนนายเฉียวแท้ๆ แต่นายกลับเป็นห่วงมอเตอร์ไซค์นี่ดูซะแผลที่นายทำ" ฉันพูดเสร็จก็ซูข้อศอกที่มีเลือดซุ่มอยู่ให้เขาดู "เฮอะ!” เขาร้องออกมา" ไกลหัวใจไม่ถึงตายหรอกน่า” คำพูดของเขาทำเอาฉันแทบซกเขาให้หน้าหงาย แต่ติดตรงที่ว่าเขาสวมหมวกกันน็อคอยู่ซกไปก็เจ็บมือเปล่า ๆ งั้นทำอย่างอื่นก็ได้-“ หนอย! ได้เลวเอ๊ย! "ฉันพูดพลางรวบรวมพลังทั้งหมดผลักเซาลงไปกองอยู่ที่พื้นถนน" ยัยบ้า!” เขาร้องออกมาด้วยอารมณ์โกรธขณะที่เขาพยายามดันตัวเองให้ลูกขึ้น "ถ้าฉันบ้านายก็คงบ้ากว่าฉันแน่ ๆ ฉันสวนกลับทันควันวันนี้มันวันอะไรของฉันนะมาสายแล้วยังซวยอีก?" เขาพึมพำพลางเอามือปัดกางเกง “ ฉันว่านายน่าจะถามตัวเองมากกว่านะเพราะนายน่ะมันตัวซวยทำตัวเองสายไม่พอยังลากฉันมาเดือดร้อนอีก” ฉันพูดกระแทกเสียงใส่ 20 "ไม่ต้องเถียงกันเธอสายทั้งคู่” เสียงเย็นเยียบผ่ากระดูกสันหลังที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังทำเอาฉันและไอ้ตัวซวยบ้านั่นซะงักไปเลยวันนี้มันวันโลกาวินาศอะไรกันนะอาจารย์ยายฝ่ายกิจการนักเรียนนี่

ชาติที่แล้วหนูทำอะไรผิดไว้มากมายนักเหรอคะในเมื่อสวรรค์ส่งคนสวยอย่างหนูมาเกิดแล้ว -: ทำไมต้องส่งไอ้มารผจญตัวซวยกับอาจารย์ยายมาเจอกับหนูด้วยล่ะคะ T ฉันกับไอ้ตัวซวยพร้อมใจกันหันหลังไปเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนคนใหม่ที่ไม่คาดฝันอย่างช้าๆตายแน่ ๆ เลยฉันต้องตายสถานเดียวเลยอาจารย์ยายนี่ได้ชื่อเป็นเรีตโนดมือวางอันดับ 1 ของโรงเรียนเลยนะ -_ อาจารย์ยายหรืออาจารย์จันทร์กระจ่างฟ้าอาจารย์ฝ่ายกิจการนักเรียนเป็นอาจารย์โรงเรียนนี้ตั้งแต่สมัยที่คุณแม่ของฉันยังเอ๊าะ ๆ อายุอานามก็ปาเข้าไปเกือบใกล้เกษียณแล้ว แต่ดูเหมือนว่าความโหดและความเสี้ยนเอ๊ย! ความเฮียบจะไม่ได้โรยราไปตามวัยแม้แต่น้อยแถมยังเพิ่มขึ้นเหมือนกับริ้วรอยบนใบหน้าของอาจารย์อีกต่างหาก--"(ให้ตายเถอะนี่ฉันกำลังนินทาอาจารย์ในระยะเผาขนเลยนะเนี่ยเป็นเด็กนักเรียนประเภทไหนกันเด็กดีไม่ควรเอาอย่างนะจ๊ะ) วันนี้อาจารย์สวยสดใสมาในชุดสีเหลืองแสบตา แต่ก็ยังมาพร้อมกับไม้เรียวคู่ใจเหมือนเดิมไม้เรียวนี่แหละมีเด็กนักเรียนหลายคนเคยพยายามเอาไปซ่อนเอาไปทิ้ง แต่สุดท้ายอาจารย์ยายก็ยังหามันจนเจออยู่ดีท่าทางอาจารย์จะมีเรดาร์สำหรับหาไม้เรียวโดยเฉพาะแฮะ--" มาสายกันตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมอย่างนี้หมายความว่ายังไงจ๊ะ?----อาจารย์ถามด้วยน้ำเสียงหวานจัดตัดกับดวงตาคมกริบมือที่กุมไม้เรียวเริ่มสั่นฉันได้ แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปที่อาจารย์น่ากลัวจริงๆเล้ยยยยยยยจำได้ว่าถ้ามาสายอาจารย์จะลงในใบประวัติแล้วก็หักคะแนนความประพฤตินี่นา ship หายล่ะที่นี้

ใบประวัติอันแสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นยองใยยิ่งกว่าน้ำกลั่นของนางสาวอภิชญ์จิราสงสัยต้องมีราดีก็คราวนี้แหละตายแน่ช้าน-TT-TT“ แต่ไม่เป็นไรวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมฉันคิดว่าพวกเธอสองคนคงยังไม่ชินกับการตื่นนอนเช้า ๆ เพราะงั้นฉันจะไม่ลงในใบประวัติของพวกเธอและจะไม่หักคะแนน--44 4 "อาจารย์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนฉันนึกกลัวจากประสบการณ์ชีวิตของเด็กอายุ 16 อย่างฉันบอกได้เลยว่ารอยยิ้มแบบนี้ยังไงก็ต้องมีอะไรเคลือบแฝงไว้แหงแชะฟันธง !! -_-" * o * ขอบคุณมากครับอาจารย์แหม! อาจารย์เนี่ยนอกจากจะสวยแล้วยังใจดีอีกนะครับเนีย "ไอ้ตัวซวย็บประจบอาจารย์ทันทีทันใดฮ่ม ๆ ไอ้บ้าถึงอาจารย์จะไม่เอาเรื่อง แต่ฉันก็ต้องคิดบัญชีกับนายอยู่ดี" แต่เธอทั้งสองคนต้องไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลคนละสิบรอบแทนการไม่หักคะแนนความประพฤติไปสิ !! "อาจารย์ยายสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มจัดได้ตัวซวยนั่นถึงกับหุบปากเสีย ๆ ของตัวเองเงียบสนิทไปเลยว่าแล้วเชียว! ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แล้วก็มีจริงๆด้วย -_- ถึงจะรู้ว่าต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่ แต่อะไรที่ว่านี่มันก็เหนือความคาดหมายจริงๆโอ้พระเจ้าจอร์จตั้งสิบรอบเชียวนะฉันเคยวิ่งมากที่สุดก็แค่ห้ารอบตอนสอบวิชาพละจำได้ว่าตอนนั้นพอวิ่งเสร็จฉันก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นสนามแบบไม่สนใจสายตาประชาชีที่ไหนอีกแล้ว แต่นี่มันตั้งสิบรอบสองเท่าเลยนะเอื้อก !! ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตเลยแหละพ่อแก้วแม่แก้วช่วยด้วยคนสวยชวยแล้วววา --- TTDTT" อะ, อาจารย์คะตั้งสิบรอบเลยเหรอคะห้ารอบได้มั้ยคะ? "ฉันเริ่มต่อรอง" ไม่ได้ "อาจารย์พูดเสียงเฉียบขาด" เจ็ดรอบก็ได้ค่ะ "ฉันยังไม่เลิกยังไง ๆ ก็ต้องต่อให้ถึงที่สุดนั่นแหละถ้าให้วิ่ง 10 รอบจริงๆล่ะก็ฉันคงไปแข่งโอลิมปิกได้แล้วแหละ" ต่ออย่างกะต่อราคาเวลาซื้อของบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไงเธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?-----"อาจารย์ยายตวาดไม้เรียวในมือของอาจารย์เริ่มแกว่งไปมาอย่างน่าหวาดเสียวฉันทำหน้าเหมือนกับจะร้องให้อยู่รอมร่อภาษาคนน่ะหนูฟังออกค่ะ แต่ภาษาคนเจ้าระเบียบอย่างอาจารย์น่ะหนูฟังแล้วไม่เข้าใจง่ะ T ^ T

"ไ ป๊) ไปสิมายืนจ้องหน้าฉันอยู่ได้หน้าฉันเหมือนกบสุวนันท์รึไงบอกให้ไปก็ไปสิไป๊!” อาจารย์ยายพูดพลางยกไม้เรียวขึ้นสูงทำท่าอย่างกับจะฟาดฉันซักที่สองทีฉันถึงกับสะดุ้งโหยงกระโดดหลบแทบไม่ทันไอ้ตัวซวยที่ยื่นเงียบอยู่นานถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์สีเงินหมอนั่นถอดหมวกกันน็อคออกแล้วก็วางไว้ที่ตะกร้าหน้ารถฉันหันไปมองเขาอย่างสงสัยหน้าตาของหมอนี่จะเป็นยังไงนะคงจะเหมือนโจรพาลออกอย่างนั้นเฮอะ! พอเจออย่างงี้หมอนี่จะทํายังไงเอาวะ! วิ่งก็วิ่ง” เขาบ่นพึมพำเบา ๆ ในขณะที่เดินมายืนข้างหน้าฉันทำเอาฉันกลั่นหัวเราะไว้ไม่อยู่เผลอปล่อยเสียงหัวเราะคิกออกมาก๊าก ๆ โธ่เอ๊ย! ก็นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็ไม่ได้แน่ซักเท่าไหร่ร้อกกก> O <ไอ้หมอนั่นหันมามองฉันอย่างเคือง ๆ ทำให้ฉันได้เห็นหน้าตาของคนที่นรกส่งมาเกิดอย่างผู้ชายคนนี้แบบเต็มสองลูกกะตา--เฮอะ! หน้าตาก็งั้น ๆ แหละผิวก็ขาวคิ้วก็หนาตาก็หวานเลี่ยนชวนอ้วกแตกปากก็บางอย่างกะผู้หญิงตัวก็สูงใช้ได้สูงกว่าฉันนั่นแหละฉันสูงเกือบ 170 ซม. นะ แต่หมอนี่ยังสูงกว่าราว ๆ 5-6 เซ็นต์เห็นจะได้สรุปก็คือฉันยังมองไม่เห็นความหล่อของหมอนี่เลย (จริงๆคือหล่อมากนั่นแหละ แต่เธอไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง: ผู้แต่ง)" มัว แต่มายืนเซ่อจ้องตากันอยู่นั่นแหละถ้าพวกเธอเป็นปลากัดคงท้องไปสิบตลบแล้วไปวิ่งได้แล้ว "อาจารย์ยายตะคอกฉันและไอ้ตัวซวยนั่นพลางเดื้อไม้เรียวสุดแขนจนฉันต้องออกวิ่งโธโว้ย! คนอย่างไอ้เกี้ยวซ่าทำไมต้องโดนทำโทษให้มาวิ่งกลางแดดด้วย (ระ) ฉันลากสังขารไปที่ห้องเรียนของตัวเองอย่างยากลำบากสภาพของฉันอย่างกะไปฟัดกับหมามาก็ไม่ปานฝุ่นจับทั่วทั้งหัวทั้งตัวเลือดเปรอะตรงข้อศอกเสื้อนักเรียนขาก็เคล็ดผมเปียหลุดรุ่ยไปคนละทิศละทางสภาพฉันตอนนี้ไปแสดงเป็นสมทรงแทนตกบงกชในไอ้ฟักได้สบาย ๆ เลยแหละเพราะไอ้ตัวซวยนั่นคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องลำบากอย่างนี้คิดแล้วแค้นใจอิ่ม ๆ -วิ่งตั้งสิบรอบเหนื่อยขาดใจแล้วยังต้องมาเผชิญกับสายตาเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ ในโรงเรียนอีกสายตาของแต่ละคนนี่แบบว่าอ่านได้อย่างเดียวกันหมดเลยนะคนบ้ารึป่าวเนี่ย?

เฮอะ! เดี๋ยวแม่บ้าจริงๆให้ดูเลยดีมะคกว่าฉันจะได้เข้าห้องเรียนก็ปาเข้าไปคาบที่สี่ซึ่งเป็นคาบพักเที่ยงแล้วความจริงฉันวิ่งเสร็จตั้งแต่คาบที่สองแล้ว แต่ฉันยังต้องมานั่งฟังอาจารย์ยายเทศนาอีกคาบนึงจนอันงี้หูอื้อส่วนไอ้ตัวซวยที่ต้องนั่งฟังอาจารย์ยายเทศน์ด้วยกันกลับซึ่งไปได้โดยการบอกเหตุผลว่ามันจะไปเข้าห้องน้ำแถมยังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันอีกพอฉันจะยิ่งหนีมั่งอาจารย์ยายกลับรู้ทันเทศน์ต่ออีกให้ตายเถอะไม่รู้ว่าชาติที่แล้วฉันทำกรรมอะไรกับอาจารย์ยายเอาไว้นะชาตินี้ถึงได้ตามมาจองล้างจองผลาญอันซะยกใหญ่ "อ้าว! ไอ้เกี๋ยวแกไปไหนมาอ่ะทำไมสามดาบแรกไม่เข้าเรียน?” ยัยโบร์เพื่อนชี้ตัวแสบของฉันร้องทักพลางเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังยืนเกาะประตูห้องเรียนเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองแทนที่แกจะถามฉันแกมาช่วยพยุงฉันก่อนไม่ดีเหรอฉันจะยืนไม่ไหวแล้วน้า - T-T โบว์หรือมนัญญาเพื่อนซี่ที่สุดของฉันหน้าตาจัดว่าสวยคมเลยทีเดียวโดยเฉพาะตาเนี่ยหวานเยิ้มเชียวขนตางอนยาวจนจะทิ่มตาคนที่คุยด้วยเลย (คือขนตาของโบว์มันยาวเว่อร์มาก ๆ ) ฉันรู้จักกับมันมาก็เกือบ ๆ สิบปีแล้วมั้งตั้งแต่อนุบาลนุ่นฉันไปค้างบ้านมันบ่อยๆในช่วงปิดเทอมมันเองก็ไปค้างบ้านฉันบ่อยเหมือนกันพ่อของโบว์เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมส่วนแม่ของโบว์ก็เป็นอาจารย์โรงเรียนเดียวกันกับพ่อโบว์เป็นลูกโทนไม่มีพี่น้องเท่าที่รู้มันมีลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันอีกสองคนรู้แต่ว่าเป็นผู้ชายทั้งคู่ฉันเคยเห็น แต่รูปตอนเด็กของสองพี่น้องคู่นั้นหน้าตาตลกเป็นบ้ายิ่งคนพี่นะหน้าอย่างกับจิ้งจกเลย แต่ยัยโบว์มาโฆษณาชะยกใหญ่ว่าตอนนี้พี่ชายมันหล่ออย่างงั้นอย่างงี้ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจฟังหรอกมันพล่ามได้ก็ให้มันพล่ามไปเบื่อเมื่อไหร่มันก็หยุดเอง," นั่นสิอาจารย์เค้าถามหากันใหญ่ "ออมเสริมออมหรือศุภาวิณีสาวน้อยรูปร่างเล็กที่สุดในกลุ่มน่ารักเหมือนตุ๊กตานิสัยก็สุดแสนจะเรียบร้อยยิ่งกว่าผ้าพับไว้แปลกนะที่ออกจะน่ารักขนาดนี้ แต่ไม่ยักมีแฟนคงเหมือนฉันนั่นแหละที่สวยกระชากใจออกขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่มีแฟนไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นก็ได้ไม่ชมตัวเองแล้วก็ได้เฮอะ!

“ แล้วไปทำอะไรมานะอย่างกับไปฟัดกะหมามาเชียว” แยมถามน้ำเสียงกลั้นหัวเราะฉันจะพัดกะแกนี่แหละยัยเพื่อนบ้าแยมหรือธัญญ์วราเพื่อนสาวคนสวยของฉันอีกคนเวลามองหาสามสาวนี่จะสังเกตเห็นแยมได้ง่ายที่สุดเพราะคุณเธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนเด่นชัดมาก ๆ เป็นสีตามธรรมชาติไม่ผ่านการย้อม แต่อย่างใดนะออมกับแยมนี่ฉันเพิ่งรู้จักเมื่อตอนเข้าม. 1 ก็สนิทกันพอสมควรแหละ แต่ก็ไม่มากเท่ายัยโบว์ "แกช่วยพยุงฉันก่อนได้มั้ยฉันยืนแทบไม่ไหวแล้วง่ะ T-T" ฉันโอดครวญโบว์พยุงฉันไปนั่งส่วนออมและแยมเอากระเป๋าของฉันไปวางไว้ที่โต๊ะพอเห็นว่าสติสัมปชัญญะของฉันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วยัยเพื่อนตัวแสบก็เริ่มยิงคำถามตัวอย่างกะปืนเอ็ม 16 เลย“ แกไปไหนมาอ่ะทำไมถึงมาสายได้ขนาดนี้ปกติแกไม่เคยมาสายนี่นาแถมยังมาในสภาพที่สุดจะบรรยายอีกบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแกไปทำอะไรมาว” "ทีละคำถามไม่ได้รีไงแค่นี้ฉันก็จะบ้าตายแล้วนะ” ฉันแผดเสียงใส่เพื่อนรักอย่างพาก ๆ " โอเค ๆ ที่ละคำถามก็ได้คำถามที่หนึ่งแกไปไหนมา? "ยัยโบว์ถาม" ไม่ได้ไปไหนหรอกอยู่ที่ห้องกิจการนักเรียน "ฉันตอบพลางเอามือพัดลมให้ตัวเองออมเห็นฉันพัดด้วยท่าทางเหมือนคนใกล้ตายเลยหยิบสมุดมาช่วยพัดอีกแรงนึ่ง" ห้องกิจการนักเรียน "โบว์ทวนคำของฉันพลางทำตาพองเหมือนปลาทอง" เออ. แกได้ยินไม่ผิดหรอก "ฉันพูดอย่างเหนื่อย ๆ " ห้อง-กิด-จะ-การ-นัก-เรียน "" แล้วแกไปทำอะไรของแกล่ะ? "โบว์ถามพลางเขย่าแขนฉัน" ฉันคงนั่งเล่นป๊อกเด้งมิ้ง-ฉันประชุดเพื่อนตัวแสบเข้าให้ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ "รู้น่า" โบว์พูดแล้วส่ายหัวตุ๊กดิ์กอย่างนึกรำคาญใจความช่างประชดประชันของฉัน "ว่า แต่แกไปทำอะไรผิดล่ะถึงต้องเข้าห้องกิจการนักเรียน?"“ คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างงี้ "แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ที่บ้านจนมาถึงโรงเรียนที่โดนไอ้ตัวซวย

มอเตอร์ไซค์เฉี่ยวที่โดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามสิบรอบรวมถึงเรื่องที่โดนอาจารย์ยายเทศน์ด้วยเล่าจบยัยโบว์ก็ถึงกับเป็นเดือดเป็นแค้นแทนฉันทันที“ หนอยย! ไม่เคยพบไม่เคยเจอผู้ชายที่ไร้มารยาทขาดความเป็นสุภาพบุรุษมากขนาดนี้มาก่อนเลยอย่าให้เจอนะฉันจะเอาหินเขวียงปากเสีย ๆ ของหมอนั้นให้ตายเถอะ! พูดมาได้ไงว่าไกลหัวใจไม่ถึงตายหรอกฮึ่ย!” "ปัง !!!" ฉันเขามีอตบโต๊ะอย่างแรงจนโบว์ออมและแยมสะดุ้ง "ยังไง ๆ ฉันก็ต้องเอาคืนไม่ยอมให้ไอ้บ้านั่นมาเฉี่ยวฉันฟรีๆหรอกอย่างนี้มันต้องเอาคืน !!" ฉันพูดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้น ๆ ------ "ใช่!” สามสาวที่เหลือส่งเสียงสนับสนุนอย่างพร้อมเพรียง" ต้องเอาคืนฉันจ้องมองออกไปนอกห้องด้วยสายตามุ่งหมาย หึๆนายตายแน่ไอ้ตัวซวยเอ๋ยท่าทางนายจะไม่รู้จักนรกซะแล้วววว !!! "ถึง-ก่องเสียงออดในคาบสุดท้ายดังขึ้นฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาหน้าฟุบกับท่อนแขนของตัวเองเฮ้อ! ในที่สุดจะได้กลับบ้านซะที>. <แค่เรียนวันแรกก็เหนื่อยจะแย่แล้วการบ้านก็เยอะแยะสงสัยคืนนี้ไม่ได้นอนแหงเลยคิดดูนะวันแรกก็มีโครงงานซะแล้วไหนจะการบ้านอื่น ๆ จิปาถะ T-T ฉันละอยากตายจริงๆ" เฮ้ย! เกี่ยวเก็บของได้แล้วจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนนี้ไง?” โบว์กัดฉันพลางเอาหนังสือยัดใส่เป้คำพูดของยัยโบว์ทำฉันสะดุ้งเหมือนกับโดนน้ำเย็นจัดราดตัวยัยเพื่อนบ้าแค่บอกว่าเก็บของได้แล้วแค่นี้ไม่ได้ไงทำไมต้องตามหลังด้วยจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนไง "ด้วยนะฉันล่ะไม่เข้าใจยัยเพื่อนรักคนนี้จริงๆรู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ถูกโรคกับผี (พูดให้ถูกก็คือกลัวนั่นแหละ--)" เออ. ก็ได้ ๆ ก็ด้ายยย "ฉันรับคำเพื่อนรักเสียงยานคางอย่างเซ็งจัดก่อนที่จะยัดหนังสือลงในเป้แบบลวก ๆ แม้แต่เพื่อนยังแกล้งกันได้ลงคอทั้งๆที่ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้เฮ้อ! นึกถึงคนที่ทำฉันแล้วแค้นแทบกระอักเลือดตายตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 16 ไม่เคยมีใครกล้า“ หยาม" แอนด์แหยม "ไอ้เกี้ยวซ่าถึงขนาดนี้มาก่อนเลยฮึ่ย ๆ คิดแล้วแค้นฉันต้องเอาคืนให้ได้>_<

“ นี่เกี๊ยวแกรู้จักชื่อคนที่เฉี่ยวแกป่ะ โบว์พูดที่ขณะกำลังเดินออกจาก * อาคาร 5ไม่รู้ชะ” ฉันสายหน้าปฏิเสธพลางตอบ“ อ้าว! แล้วแกจะไปเอาคืนเค้ายังไงอ่ะ? แยมถามบ้าง“ แต่ฉันจำหน้ามันได้แม่นเป๊ะ ๆ เลยนะฉันพูด“ จริงอ่ะ?” โบว์เลิกคิวถาม“ จริงๆนะ” ฉันยืนยันหนักแน่น--“ แล้วหน้าตาเป็นยังไงอ่ะต้องอธิบายลักษณะมาดิเผื่อฉันจะรู้จัก” โบว์พูด "ก็....." นั้นพูดค้างไว้คิ้วขมวดเป็นปมเมื่อนึกถึงหน้าตาอันชวนคลื่นไส้ของไอ้ตัวซวยนั้น "ก็อะไร ... ?"แยมรุกถาม“ ก็ตัวสูง ๆ ผิวขาวเว่อร์คิ้วหนา ๆ ตากลมๆปากบางอย่างกะผู้หญิงหน้าตางั้น ๆ แหละหมาภารโรงยังหล่อกว่า” ฉันเสริมอย่างแค้น ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสาวของตัวเองแล้วฉันก็ต้องแปลกใจสุด ๆ เมื่อเห็นยัยโบว์และยัยแยมกลอกตาขึ้นฟ้าแบบไม่ปกปิดอาการส่วนยัยออมได้ แต่ยิ้มแห้ง ๆ มาที่ฉันฉันพูดผิดตรงไหนอ่ะ--(-4%) หน้าตาของโบว์ตอนนี้ (0) หน้าตาของแยมตอนนี้ (HA) หน้าตาออมตอนนี้“ แกไปมีเรื่องกะคนหน้าตาดีขนาดนั้นเลยเหรอ?> 0 <" แยมถามอย่างตื่นเต้นแหม ๆ พอเป็นเรื่องผู้ชายล่ะก็ไม่ได้เชียวนะยะ "หน้าตาดีเหรอ?" ฉันพูดพลางเลิกคิ้ว (-_-?) "อย่างที่บรรยายไปเนี่ยนะเรียกว่าหน้าตาดี?" "โห!" โบว์ร้องออกมาอย่างหมั่นไส้“ หน้าตาแบบนี้แถวบ้านแกเค้าเรียกว่าหน้าปลากะโห้เรอะ? "ไม่รู้แหละ" ฉันพูดเอาดื้อ ๆ “ แต่ฉันมองยังไงก็ไม่หล่ออยู่ดี”“ แหงสีใครจะหล่อเท่าพี่โอ๊ตของแกล่ะ "แยมแขวะอัน" แน่นอน” ฉันยืดอกรับอย่างภาคภูมิใจเพื่อนแต่ละคนได้ แต่ส่ายหัวให้ฉัน อย่างระยา“ แต่จะว่าไปที่แกบอกมาก็คล้าย ๆ กันลูกพี่ลูกน้องของฉันคนที่เรียนอยู่ที่นี่นะ "โบว์พูดขึ้นมาที่นี้ในส่ายหัวให้มันมั่งงั้นพี่ชายของแกที่ว่าหล่อนักหล่อหนาคงไม่หล่อแหง ๆ ” นั้นว่า--โบว์ถลึงตาใส่นั้นก่อนที่จะสะบัดหน้าอย่างงอน ๆ “ โอ้ย ๆ พ้อเล่นจ้า" ฉันรีบร้อมันทันที "แล้วแต่จะเอายังไงต่อไป?” โบว์ถาม“ ก็ ... ฉันพูดค้างไว้แค่นั้นสายตาฉันดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้าน่ะสิเท้าของฉันก็หยุดอยู่กับที่โดยอัตโนมัติ * หยุดทำไมอ่ะ?" โบว์ถามฉันอย่างสงสัย“ ฉันรู้แล้วว่าจะแก้แค้นไอ้บ้านั่นยังไงฉันพูดยิ้มพรายอย่างมีแผนการ * 0 *“ ยังไงเหรอแกจะทำยังไง? "แยมถามอย่างตื่นเต้นพลางเขย่าแขนฉันฉันงัยไม้ไปทางมอเตอร์ไซค์สีเงินวาวคนสวยที่จซดเด่นเป็นสง่าที่โรงจอดรถของนักเรียนสามสาวส่ายหน้าติกอย่างไม่เข้าใจฉันเลยเดินเข้าไปตบเบาะรถมอเตอร์ไซค์ตันนั้นอย่างแค้น ๆ มอเตอร์ไซค์คันนี้แหละที่เฉียวฉันเมื่อเช้า” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน" เฮ้ย! จริงอ่ะ?” สามสาวร้องขึ้นพร้อมกันพลางกรูเข้ามาพิจารณามอเตอร์ไซค์คันสวย "หูย - ท่าทางเจ้าของจะรักมากนะเนี่ยดูติไม่มีรอยขีดข่วนเลย" แยมอุทานออกมาอย่างที่งหน่อย ๆ 000“ นั่นสิ "ออมที่เงียบมานานพูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วย" แล้วแกแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นคนเดียวกับที่เฉี่ยวแกเมื่อเช้า? "โบว์ถาม (--)“ แน่ใจสิเพราะว่าฉันจำป้ายทะเบียนได้” ฉันพูดพลางยึดอกอย่างภาคภูมิใจวะฮะฮ่า-> 0 <" งั้นก็ดีแล้วจะได้ไม่ผิดคัน” โบว์สรุป "แล้วแกจะทำยังไงล่ะ?” แยมถามอันยิ้มแบบชั่วร้ายก่อนที่จะเอานิ้วมือไล้ไปตามเบาะรถเบา ๆ แบบนังโรคจิตในหัวของฉันมีคำพูดของหมอนั่นที่พูดใส่หน้าฉันเมื่อเช้า

เงียบไปเลยยัยเบ๊อะ เธอทำรถของฉันมีรอยขีดข่วนแล้วยังมาชี้หน้า เมื่อเข้ายังไม่มีรอยขีดข่วนเลย แต่ถ้านายเรียกร้องขนาดนั้นฉันก็จัดให้ว้าก-กร้ากกกกกกกกก ๆ ถึงเวลาเอาคืนแล้วโว้ย * 0 * เสียงเรียกเข้ามือถือของโบว์ดังขึ้นโบว์สะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะกดรับ "ฮัลโหลพ่อเหรอคะเอ๋ ... มารออยู่หน้าโรงเรียนแล้วเหรอคะค่ะโอเคค่ะ" หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไปกี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ ... "มันปาวๆอีกเรอะแล้วเจอกันค่ะ" มีอะไรเหรอ? "ฉันถามทันทีที่โบว์กดวางสาย" พ่อมารอรับที่หน้าโรงเรียนแล้วค่ะต้องไปแล้วบ้ายบาย "โบว์พูดพลางโบกมือลา“ ว้าย” ฉันร้อง" แกไม่อยู่ช่วยฉันแก้แค้นก่อนเหรอ? T ^ T "ไม่ได้อ่ะ" โบว์ตอบ "เอาน่าฉันฝากแก้แค้นด้วยละกันเอาให้หนัก ๆ หน่อยนะฉันต้องไปแล้วล่ะเจอกันพรุ่งนี้นะ" "อื้อ" ฉันแยมและออมรับคำของโบว์โบว์ยิ้มให้พวกเราแล้วก็วิ่งหายไปจากสายตาเอาล่ะ ... ลงมือเล้ยยยยยยย !!! ฉันจัดแจงปล่อยลมยางล้อรถมอเตอร์ไซค์ทั้งสองล้ออย่างไม่มีความปรานีก่อนที่จะหยิบมีดคัตเตอร์มากรีดที่เบาะเป็นคำว่า "ไอ้เวรตัวเบ้อเร่อ

ฮ่าฮ่าฮ่านายอยากมาท้าทายฉันเองนะไอ้ตัวซวย "สำเร็จเสร็จสมบูรณ์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงลิงโลดชื่นชมผลงาน (แห่งความชั่วร้าย) ของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ" ยัง ๆ ” แยมเบรกฉันเอาไว้ก่อนที่จะคว้าคัตเตอร์ไปกรีดยางล้อรถอีกหลายรอย "นี่ด้วย" ออมพูดพลางหยิบกาวขึ้นมาจากเป้หนึ่งหลอดแล้วก็ละเลงลงบนเบาะรถอย่างสนุกสนาน "ต้องทาที่คันเร่งด้วยเพราะว่าเวลาขี่มอเตอร์ไซค์ก็ต้องจับคันเร่งฮ่า ๆ ให้มือติดหนึบไปเลย" ออมพูดกับฉันแล้วก็ละเลงกาวลงบนคันเร่งจนกาวหมดหลอดออมก็เอากะเค้าด้วยเหรอเนี่ย ... "

เริ่มรู้สึกผิดแฮะที่ทำเพื่อนที่สุดแสนจะเรียบร้อยมาเสียคนแบบเนี้ย TT (เด็กดีไม่ควรเอาอย่างนะคะ) "โอ๊ย-| หิวข้าววว-ไอ้เป้วันนี้เอ็งเลี้ยงข้าวหน่อยได้มั้ยวะ?” เสียงของไอ้ตัวซวยลอยเข้ามากระทบโสตประสาทของฉันฉันรีบส่งสัญญาณให้อีกสองสาวถอยทัพไปหลบหลังพุ่มเฟื่องฟ้าตัวฉันเองก็วิ่งไปหลบเช่นกันแล้วฉันก็เห็นไอ้ตัวซวยเดินมากับเพื่อนอีกสองคนคนหนึ่งตัวสูงใหญ่มาก ๆ น่าจะสูงไม่ต่ำกว่า 185 ชม. นะอีกคนนึงสูงพอ ๆ กับไอ้ตัวซวยผิวออกเข้ม ๆ หน่อยหน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์ใช้ได้เลยแหละ" หูยไอ้คุณชายมรุเวทย์บ้านเอ็งรวยจนชาตินี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วยังจะมาขูดรีดกับคนจน ๆ อย่างข้าอีกเหรอวะ?” คนตัวสูงใหญ่พูดพลางตบหัวไอ้ตัวซวยไอ้ตัวชวยชื่อมรุเวทย์หรอกเรอะชื่อเพราะออกไม่น่าเป็นชื่อของหมอนี่เลยแฮะแต่ว่านิสัยไม่ดีเลยนะรวยแล้วยังมาขูดรีดคนอื่นท่าทางจะเป็นพวกคุณหนูผู้เอาแต่ใจ "เกี่ยว ๆ ” แยมสะกิดเรียกฉันเบา ๆ " คนที่มีเรื่องกับแกอ่ะคนไหนเหรอ?” "คนตรงกลางน่ะ" ฉันตอบทันควัน "คนตรงกลางเหรอ?" แยมทวนคำเป็นเชิงถามเพื่อความแน่ใจ "แม่เจ้าโว้ย! หล่อลากกระชากมดลูกจริงๆเลย" อีกกก !!! ฉันเป็นอันสะอึกกับการเปรียบเทียบของเพื่อนฉันจริงๆ -_ หล่อลากกระชากมดลูกหมายความว่าไงฟะ? "แยม" ฉันเรียกเบา ๆ หรือ? "

"หือ?"“ หล่อลากกระชากมดลูกนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ? "“ หมายความว่าหล่อจนน่าเอาทำพันธุ์น่ะสิ” แยมตอบฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นให้ตายเถอะ! ฉันอยากจะบ้าตายกับเพื่อนคนนี้จริงๆ“ เฮ้ย! ใครมาทำอะไรรถข้าเนี่ย?" เสียงไอ้ตัวซวยโวยวายลั่นฉันแทบจะกระโดดให้ตัวลอยไปถึงดาวอังคารเลยก๊ากกก ๆ สมน้ำหน้า ฉันหันไปตีมือกับเพื่อนรักอีกสองคนเบา ๆ สำเร็จแล้วโว้ยยย "ไอ้เวร” คนตัวใหญ่อ่านออกเสียงก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

แบบสะใจสุด ๆ “ ฮ่าฮ่าฮ่าท่าทางไอ้คุณชายมรุเวทย์จะไปมีเรื่องกะขาโจเว้ยดูดปล่อยลมยางออกด้วย”“ ฮ่าฮ่าฮ่า” ผู้ชายผิวเข้มหัวเราะเช่นกันมือของเขาตบบ่าของไอ้ตัวซวยดังป้าบ“ อยากเห็นหน้าคนทำจริงๆเลยท่าทางจะเก๋ไม่เบานะเนี่ย” "เก๋บ้าเก๋บออะไรวะ!” ไอ้ตัวซวยโวยวายเอามือฟาดกับเบาะอีกมือนึ่งจับคันเร่งทำเอาฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ ก๊าก ๆ เดี๋ยวก็ได้ติดหนึบแน่ ๆ " เฮ้ย! อะไรอีกวะเนี่ย?” หมอนั่นร้องลั่นพยายามดึงมือ แต่ดึงไม่ออกทำให้อีกสองคนต้องมาช่วยดึงถึงจะออกเห็นไอ้ตัวซวยทำหน้าเหยเกอย่างงั้นแล้วสะใจดีแท้ท่าทางกาวของออมจะมีคุณภาพสูงมากเลยนะเหนียวหนึบเลยก๊ากกกะ 9 <"ท่าทางเอ็งจะทำเค้าแค้นมากเลยนะถึงได้มาเอาคืนกับเอ็งขนาดนี้คนที่ตัวใหญ่ลำพูดพลางเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิด แต่ดวงตาทอประกายขบขัน" ข้ารู้แล้วเว้ยว่าใครทำ” ไอ้ตัวซวยพูดอย่างแค้นทำท่าอิ่มอุ่มใหญ่เชียว "ใคร?" ผู้ชายผิวเข้มถามขึ้นมา "ต้องเป็นยัยบ้าเมื่อเช้าแน่ ๆ " อะจี้ย !! หมอนั่นมันรู้แฮะแสนรู้จริงๆ -_- * ช่างมันเหอะไม่มีหลักฐานมาเอาผิดฉันอยู่แล้ว "ยัยบ้า" ผู้ชายผิวเข้มทวนคำ“ ผู้หญิงเหรอวะ? "" เออ” ไอ้ตัวซวยตอบเสียงห้วนอย่างพาล ๆ “ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับข้าแบบนี้เลยนะคิดแล้วแค้น "ไม่ได้มี แต่แกที่แค้นฉันก็แค้นแกเหมือนกันแหละเฟ้ย

“ ฮ่าฮ่าฮ่าโดนผู้หญิงลูบคมแล้วมั้ยล่ะ "นี่ก็หัวเราะไม่เลิกจริงๆเลยนะเดี๋ยวแม่เอาดอกเฟื่องฟ้ายัดปากหรอก" ไม่รู้ล่ะข้าไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาดมันต้องฟังกันไปข้างนึงล่ะวะ” ใช่ !!! มันต้องแหลกกันไปข้างนึง