พระเอก: เจโรม (นายเจโรม ศิริวัฒน์ภักดี)

นางเอก: เมลโล่ (นางสาวเมลดา หิรัญบันชา)

[เพื่อนนางเอก]

-ซีเทียร์ (นางสาวชลันดา จิราทิวานนท์)

-โบตั๋น (นางสาวโบนิตา ชยากัลย์ดิษฐ์)

-จีต้าร์ (นายอณุภูมิ ธีรพงษ์มั่งมี)

ตัวร้าย: เมฆา (นายเมฆา ศิริวัฒน์ภักดี)

นิยายเซ็ตนี้เป็นเซ็ต G นะคะ จะมี 3 เรื่องด้วยกันเน้อออ เรื่องแรกก็จะมาประเดิมกันด้วยเรื่องของหนู"เมลโล่" เด็กสาวอายุ 19 ที่ถูกไล่ฆ่าเพียงเพราะไปบังเอิญเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น โดนไล่ล่าโดยแก๊งส์มาเฟียค้ายา เลยทำให้ผู้เป็นพ่อรู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวลเลยไปขอความช่วยเหลือจากนายมาเฟียสุดหล่ออย่าง"เจโรม"ถึงแม้เขาจะเป็นมาเฟีย แต่เรื่องผิดกฎหมายนั้นเขาไม่เคยแตะต้องสักนิด เพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรกฎหมายบอกว่าเขาถูกเสมอ (แบบนี้ก็ได้หรอเนี่ย(¬_¬)) เลยทำให้เจโรมต้องมาคอยดูแลและปกป้องเมลโล่จากอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับเธอ พร้อมทั้งยังเป็นผู้ปกครองส่วนตัวให้อีกด้วย...เลยทำให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันจนเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่บอก...ไม่ได้ต้องอ่านเอานะคะ คริคริ สปอยแค่นี้แหละ จุ๊บๆ\~♥\~

...เรื่องย่อ...

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยยยยยย!...จู่ๆฉันก็กำลังโดนไล่ล่าตามฆ่าเพราะความเด๋อด๋าของตัวเองหรอเนี่ย-0- บ้าบอ บ้าบอเอามากๆเลย.....เพราะเรื่องนี้ เลยทำให้พ่อของฉันไปขอความช่วยเหลือจากนายมาเฟียหน้ายักต์ที่ชื่อว่า “เจโรม” มาคอยดูแลช่วยเหลือและเป็นผู้ปกครองจำเป็นของฉัน!!!!!!......แต่พ่อจะรู้มั้ย ว่าลูกสาวของพ่อที่ชื่อ “เมลโล่” กลัวอิตานี่ฆ่าบีบคอมากกว่าไอ้พวกที่มันจะตามมาฆ่าลูกสาวของตัวเองซะอีกT-T มีใครซวยได้มากกว่าฉันอีกมั้ย มีอีกมั้ย!!!!!!!!!!!!! แง้!!!!!!!!!!!!!

^^^แวะคุยกับนักเขียน^^^

^^^สวัสดีค่าา เค้าเพิ่งจะลองหัดแต่งในแอพนี้น้าาา หากผิดพลาดตรงจุดไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่จะพยายามอัดพยายามทำผลงานออกมาให้ดีอยู่เรื่อยๆนะคะ เค้าขอฝากผลงานนิยายเค้า2เรื่อง ในแอพจอยลดาหน่อยน้าา ฝากกดติดตามด้วยนะคะ ตอนนี้เปิดให้อ่านฟรีอยู่นะคะทั้งสองเรื่องเลย หมดเขตอ่านฟรีวันที่13มีนาคม2564นี้นะคะ ฝากด้วยน๊าาา ^^^

^^^ส่วนในแอพนี้ถือว่ายังเป็นมือใหม่อยู่เนอะ5555 ถ้ามีคอมเม้นติชมอะไรตรงไหนสามารถเม้นได้เลยนะคะ แต่ขอสุภาพๆหน่อยน้าา สุดท้ายนี้ฝากติดตาม ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า❤️^^^

มหาวิทยาลัย G-University

[หน้าตึกวิจัยเคมี]

"แน่ใจนะเมล ว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งอ่ะ"

เสียงของยัยซีเทียร์ถามซ้ำวนรอบที่หนึ่งร้อยแปดหลังจากที่มันช่วยฉันติววิชาเคมีให้เสร็จ

"แน่ใจสิ นี่แค่เพิ่งกี่โมงเอง"

"สามทุ่มเนี่ยนะ ยังกล้าใช้คำว่า'แค่เพิ่งกี่โมงเอง'-_-"

"เอาน่าา ยัยเทียร์ฉันกลับเองได้น่า แกหัดเชื่อใจฉันสิ๊\~\~..."

"เชื่อใจน่ะ ฉันก็เชื่อใจแกตลอดนั่นแหละ แต่เวลาแกกลับบ้านค่ำๆมืดๆคนเดียวทีไรก็อดเป็นห่วงไม่ได้ทุกทีนี่หว่า"

"เห๊ยย แกก็ว่าไปนู่นนน อะไรมันจะขนาดน๊านนน"

"อย่ามาทำเป็นพูด ถ้าให้ฉันจัดลำดับใครมีความเด๋อด๋ามากที่สุดในกลุ่ม ฉันยกให้แกเลยอันดับที่1 "

"มั่วๆยัยโบตั๋นนู่นน เด๋อด๋ากว่าฉันอีกก"

เพื่อนไม่อยู่ขอโยนขี้ให้นิ๊ดนุง... ･´з`･

"อย่างน้อยๆเวลากลับบ้านคนเดียวโบตั๋นมันก็ไม่เคยสะดุดขาตัวเองตกท่อนะ-_-||"

"๏_๏ อะไรเล่าาา..ก็วันนั้นมันมืดนี่หว่า"

"แล้ววันนี้ไม่มืด?"

เออว่ะ...นี่มันก็มืดแล้วนี่เนอะ...แหะๆ เขินจัง....

"มันก็ใช่แต่เพราะว่ามันมืดไงง ฉันเลยเกรงใจแกด้วยอ่ะ" แถๆไปก่อนนาทีนี้ (￣.￣)

"จะแอบไปไหนยอมรับมาดีกว่า"

มุแง้...เพื่อนรู้ทันนนนนน

"ไป....ไปซื้อชานมไข่มุก^o^"

"ไม่เชื่อ→_→"

"จริงๆนะเทียร์..ฉันจะโกหกแกเพื่ออะไรล่ะ คิดสิคิดด"

"จะไปรู้แกอ่อ แกน่ะมันจอมแถเลยยัยเมล"

"แง้...อย่าว่าเมลลล"

"แต่ในเมื่อแกยืนยันว่าจะกลับเองก็ไม่เป็นไร ถึงบ้านแล้วก็บอกด้วย"

"รับทราบครับโผมมม"

"โอเค อย่าลืมล่ะโทรบอกด้วย"

"ได้เลยเพื่อนร๊ากกกก ขับรถขับราขับขี่ปลอดภัยด้วยความห่วงใยจากน้องเมลโล่คนนี้นะคะ คริคริ"

ฉันโบกไม้โบกมือบ๊ายบายยัยซีเทียร์ จนเห็นว่ามันขับรถออกไปแล้ว ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดูเวลาอีกที

"อ่า..ตอนนี้ก็จะ 3 ทุ่มครึ่งละหวังว่าโรงรับจำนำยังไม่ปิดหรอกนะ"

ฉันค่อยๆหยิบสร้อยข้อมือที่เป็นจี้ดอกทานตะวันฝังเพชรสมบัติชิ้นสุดท้ายของฉันที่แม่ให้ไว้ก่อนจากไปออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"ขอโทษนะซีเทียร์ที่ฉันไม่บอกแกไปตรงๆว่าฉันกำลังมีปัญหาอะไร แต่ปัญหานี้ฉันไม่สามารถบอกพวกแกตรงๆได้เลย..ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"

จริงๆแล้วปัญหาที่ว่านี้คือ พ่อของฉันท่านโดนโกงเงินไปเล่นหุ้นแต่ท่านไม่รู้ว่ามันคือหุ้นเถื่อนที่ลงทุนเสี่ยงไปมากน้อยแค่ไหน เปอร์เซ็นได้หุ้นคืนก็น้อยมากที่จะได้คืนแล้วบ้านหลังสุดท้ายที่พ่อกับแม่ช่วยกันสร้างขึ้นมาก็จะโดนยึดเพราะไม่มีเงินเอาไปต่อหุ้นที่เสียไป

"ฟู่วว\~\~ปั้นหน้ายิ้มปกปิดความลับนี่มันน่าอึดอัดใจชะมัดเลย"

ฉันถอนหายใจแรงๆก่อนที่จะรีบเดินไปที่ร้านรับจำนำแถวนี้ที่ใกล้มหาลัยมากที่สุด

[ร้านโรงรับจำนำ]

" 3แสน!! "

บ้าไปแล้ววว เท่าที่ฉันจำได้ตอนที่แม่ซื้อมาให้ฉันมันสิบกว่าล้านนะอีเส้นนี้อ่ะ...ทำไมเอามาขายได้ 3แสน บ้า..บ้าไปแล้วววว

"เอ่อ..อาม่าคะ ช่วยเช็คน้ำหนักกะลัตกับน้ำหนักทองคำขาวอีกรอบได้มั้ยคะหนูว่ามันน่าจะได้ราคามะ..."

"ลื้อจะเอารึไม่เอา ไม่เอาก็ออกไปอั๊วจะปิดร้านเหลี้ยว"

"คือว่า.."

"ลื้อซื้อมาตั้งแต่สมัยไหน อั๊วรับซื้อราคานี้ก็บุญเหลือเหลี้ยวนะ จะเอาไม่เอา"

"อะ..เอ่า..เอาค่ะๆ 3แสน ก็ 3แสนค่ะ"

"อาม่านี่ขี้งกหน้าเลือดชิบเป๋งเลย หึ่ยยย(¬_¬)"

อ้ออย่าตกใจนะทำไมฉันถึงกล้าพูดแบบนี้..เพราะฉันรับเงินปุ๊บอาม่าแกก็รีบไล่ให้กลับบ้านเลยจ้ะ ไม่ได้อะไรหรอกนะแกบอกจะรีบปิดร้านไปดูพี่หมากปริญ...จ้ะอาม่า!!

"แล้ว 3แสนนี่จะพอป่ะเนี่ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหมอง ╥_╥"

ฉันเดินไปเรื่อยๆพลางคิดหาวิธีที่จะหาเงินให้ได้มากกว่านี้จนไม่ได้มองทางเลยทำให้เดินไปเตะกับลังอะไรก็ไม่รู้เข้า

ปึก!!

“ลังบ้าอะไรเนี่ย เกะกะขวางทางจังแฮะ”

ฉันทำท่าจะยกลังนี่ให้มันเข้าที่เข้าทางไม่มาขวางทางเกะกะแต่มันก็หนักเกินไปที่ฉันจะยกไหว

"ไอ้ลังบ้านี่นอกจากจะเกะกะละยังหนักอีกวุ้!!!"

"นั่นเสียงใคร!! พวกแกไปดูสิ!!"

....เห๊ยยย...แล้วนั่นเสียงใคร...เอาแล้ววว จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น มาดีมาร้ายฉันไม่รู้ไม่สนอ่ะ ที่แน่ๆขอหามุมหลบก่อนละกัน

"ไม่เห็นมีใครเลยครับนาย"

ก็แหงล่ะจะมีได้ไงก็ฉันแอบอยู่นี่นี่จ๊ะ

"ที่ไม่มีก็เพราะมันแอบอยู่ไงไอ้โง่"

เออไอ้โง่ไม่รู้เอาซะเลย..แต่เอ๊ะ!!มันรู้อ่ะว่าฉันแอบอยู่...อิ๋บอ๋ายแล้ว...

"รีบไปตามจับตามหาตัวมันให้เจอ"

"แต่ลังสินค้าเรามันยังไม่ถูกเปิดเลยนะครับนาย"

"เปิดหรือไม่เปิด แล้วถ้ามันไปบอกตำรวจให้มาดูมาตรวจสอบพวกแกจะว่ายังไงห้ะ!!! แกมีปัญญารับผิดชอบกับของในลังนี้ไหม พวกแกมีปัญญาจ่ายรึเปล่าไอ้โง่!!"

นี่ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ..แน่ๆเลย ไม่ใช่แน่ๆ ไอ้พวกนี้ต้องเป็นแก๊งส์ทำงานผิดกฎหมายแน่ๆเลย..

"แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเอาของไปส่งที่ท่าเรือ อีกส่วนหนึ่งรีบไปตามตัวแล้วจับมันมาให้ฉันถ้าจับเป็นไม่ได้ก็จับตาย!!"

"ครับ!!"

เอาแล้ว...เอายังไงดีเมลโล่เอ๊ยยย แกจะทำยังไง๊...

"เอ๊ะ..ตำรวจหรอ ถ้าสมมุติว่าอิแก๊งส์นี้คือแก๊งส์ที่พวกตำรวจตามหาตัวกันอยู่หรือต้องการเบาะแส แถมมีเงินรางวัลนำจับให้กับคนที่ให้ข้อมูลกับทางตำรวจ..ถ้าฉันโทรไปฉันก็จะได้ตังค์ใช่ม่ะ..."

"ใช่แหละ..ใช่ เพราะฉะนั้นฉันต้องโทรหาตำรวจ!!"

ขวับ!!

"เอ๊ยย!! โทรศัพท์ฉันน..เอ่อ.."

"ว่าไงสาวน้อย..เธอจะโทรหาตำรวจทำไมหรอ"

ให้ตายเหอะแม่จ๋าพ่อจ๋า...มันเจอหนูแล้วววววว!!!!!

"นี่ครับนายเด็กผู้หญิงที่เข้ามาจุ้นจ้านกับสินค้าของเราครับ"

"เอ่อ..สวัสดีค่ะ"

มารยาทดีไว้ก่อนเผื่อเขาจะเอ็นดู...

"เธอมายุ่งอะไรกับของของฉัน?"

"หน่ะ...หนูเปล่ายุ่งนะคะ คือหนูเดินผ่านมาแล้วไม่ทันมองเลยเดินเตะเข้ากับลังพวกนี้ค่ะ หนูไม่รู้หนูไม่เห็นอะไรเลยนะคะ"

"หรอ"

"ใช่ค่ะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่โทรบอกตำรวจเด็ดขาดว่าของในลังนี้มันผิดกฎหมาย"

...กรี๊ดดดดดดดด!!!ผีเจาะปากมาพูดใช่หรือไม่!!!!!!! ยัยเมลโล่!!!!!!!

"งั้นก็แสดงว่าเธอก็ได้ยินที่เราคุยกันหมดแล้วสินะสาวน้อย"

"ไม่ค่ะ ไม่ๆ หนูไม่ได้ยินอะไรเลยหนูพูดแบบในละครเฉยๆ"

"ถ้างั้นเธอก็คงเคยเห็นในละครสินะว่าไอ้พวกที่เข้ามาจุ้นจ้านกับเรื่องพวกนี้สุดท้ายแล้ว..จุดจบเป็นยังไง"

"เอ่อ...แฮปปี้เอนดิ้งค่ะ.."

"งั้นหรอ..ถ้างั้นหลังจากนี้ก็ขอให้แฮปปี้นะสาวน้อย เอายัยเด็กนี้ไปฆ่าปิดปากซะ🙂"

“ครับนาย”

“ฝันไปเถอะพวกแกน่ะ!”

ปึก!!! ฉันพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ก่อนที่จะรวมแรงกระแทกเท้าใส่ไอ้หมีควายที่มันล็อคตัวฉันไว้จนมันสะดุ้งโหย่งแล้วเผลอปล่อยตัวฉัน

จังหวะนี้แหละ!!! วิ่งงง!!!!

"ไอ้พวกโง่ไปตามจับมันมาให้ได้ไม่งั้นฉันจะยิงหัวพวกแก!!!"

“ครับนาย!!!!”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

แง้\~\~\~\~\~พ่อจ๋าแม่จ๋า พวกมันวิ่งไล่ตามหนูไม่หยุดเลยยT_T

"หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะนังเด็กโง่!!"

"หยุดวิ่งพวกแกก็จับฉันไปฆ่าสิไอ้พวกโง่"

เออดี! ไอ้นู่นก็โง่ อินี่ก็โง่ ฮืออ ทำไมยิ่งวิ่งรู้สึกเหมือนทางยิ่งเปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆ บ้านช่องผู้คนที่อาศัยอยู่ย่านนี้ก็จะรีบปิดบ้านนอนกันไปไหน

"ฉันเหนื่อยแล้วนะ!! หยุดวิ่งแล้วมาให้พวกฉันจับซะดีๆ!"

"โนว!!!! เรื่องอะไรฉันจะหยุดให้พวกแกจับฉันไปฆ่ากันล่ะ เหนื่อยมากนักพวกแกก็หยุดวิ่งไล่ตามฉันสิ!"

ใครมันจะบ้าหยุดวิ่งให้แกจับไปฆ่าว่ะ...ไอ้ฟุยเอ๊ยยยย

ฉันเริ่มจะหมดแรงที่จะวิ่งแล้วเพราะรู้สึกว่าวิ่งได้ช้าลงเรื่อยๆเหมือนขาเริ่มอ่อนล้า..พี่ตูนเขาวิ่งข้ามโลกข้ามภูเขากันมาได้ยังไง〒_〒 ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรื่อยๆเพราะไอ้หน้าหมาพวกนั้นมันยังมีความมานะพากเพียรที่ฆ่าฉันอยู่

จนฉันเหลือบไปเห็นร้านอาหารร้านหนึ่ง ซึ่งที่หน้าร้านนั้นเปิดไฟสว่างแถมยังมีคน..แต่ว่าเขากำลังจะขึ้นรถกลับไปแล้ว!!! ไม่ได้ๆฉันต้องรอด!!

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยหนูด้วยยย!!!"

"มีคนกำลังไล่ล่าฆ่าหนู!!"

ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้ได้ไวที่สุด..จนสามารถวิ่งไปถึงตัวบุคคลนิรนามที่กำลังจะขึ้นรถได้ทันเวลาพอดี

"แฮ่กๆ ชะ..ช่วยหนูด้วยค่ะ"

"เธอเป็นใครเนี่ย แล้ววิ่งหนีอะไรมา"

"คะ..คือว่ามีคนกำลังวิ่งตามเพื่อที่จะฆะ..."

"ฆ่า??"

"ใช่ค่ะๆ"

ยังไม่ทันไรไอ้พวกหมาบ้านี่มันก็วิ่งมาถึงตรงจุดที่ฉันกำลังขอความช่วยเหลือฉันเลยรีบหลุดตัวไปหลบที่หลังของผู้ชายร่างสูงคนนี้..นี่พวกมันไม่กลัวอะไรกันเลยรึไง..ไอ้หน้าด้านนน

"มากับพวกเราเดี๋ยวนี้!!"

"พวกนี้แหละค่ะที่เขาจะฆ่าหนู"

ฉันรีบชี้ฟ้องทันที

"พวกเราขอตัวเด็กคนนี้ด้วยครับคุณเจโรม"

อะ..เอ๊ะ..คุณเจโรมงั้นหรอ..แบบนี้ก็แสดงว่าเขาเป็นพวกเดียวกัน!! ไม่ได้อยู่ไม่ได้แล้ว!!ฉันต้องวิ่งเดี๋ยวนี้

หมับ!!

"ปล่อยฉันนะ!!!"

"เธอจะหนีไปไหน?"

"แล้วจะให้ฉันอยู่ให้พวกแกฆ่าฉันรึไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

หนีเสือปะจระเข้จริงๆ!! ฉันพยายามจะแกะมือของผู้ชายที่ถูกเรียกว่าเจโรมที่กำลังเกาะกุมข้อมือของฉันไว้อยู่ให้หลุดออก..แต่มันดันแกะไม่ออกอิตาบ้านี่มือใหญ่เป็นบ้า!!!!!

"เด็กคนนี้ไปทำอะไรให้พวกแก"

"คุณเจโรมไม่ต้องทราบหรอกครับ มันเป็นงานของคุณเมฆา แค่คุณส่งตัวเด็กคนนี้มาให้เราปัญหาต่างๆก็จะไม่มีครับ"

"งานของไอ้เมฆางั้นหรอ? งานชั่วๆสินะ"

"โปรดส่งตัวเด็กคนนี้มาให้เราด้วยครับ"

"แล้วถ้าฉันไม่ส่งล่ะ"

"ก็แสดงว่าแกอยากมีปัญหากับฉันไงไอ้น้องชาย"

ระหว่างที่นายตัวโตคนนี้กำลังถกเถียงเรื่องส่งตัวฉันกับไอ้พวกร่างหมีพวกนี้ ก็มีรถคันหนึ่งเทียบข้างมาจอด ซึ่งคนที่ลงจากรถมาก็คือ..

"ฉันไม่เคยนับพี่นับน้องกับแกไอ้เมฆา"

"จะเรื่องอะไรก็ช่างแกเหอะ แต่ส่งตัวยัยเด็กนั่นมาให้ฉัน"

"ไม่นะ..ฉันไม่ไปนะ ช่วยหนูด้วยนะคะ"

ฉันดึงชายเสื้อสูทของเจโรมเบาๆเพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเขา...ถึงแม้เขาจะรู้จักกัน..แต่เท่าที่เจือกดูๆแล้วเขาไม่น่าจะถูกกันหรอกนะ..มั้ง

"เด็กตัวแค่นี้ถึงกับจะฆ่าปิดปากเลยหรอวะ"

"แกไม่ต้องมายุ่งนี่มันเรื่องธุรกิจของฉัน"

"ไงเจ้าพ่อค้ายาเถื่อน"

"ไอ้เจโรม!!"

"กรุณาถอยห่าจากคุณเจโรมด้วยครับ"

ชะอุ่ย..จู่ๆก็มีผู้ชายใส่สูทดำรูปร่างสมาทสูงโผล่มาจากข้างหลังเรา2คนก่อนที่จะมายืนเป็นเกาะกำบังให้

"แกมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉันหรอกไอ้โรม ธุรกิจแกมันก็ไม่ได้ขาวอะสาดมากกว่าฉันนักหรอก"

"แต่กฎหมายรับรู้ของฉันตลอด ละของแกล่ะเคยรับรู้บ้างรึเปล่า อ่อลืมไปมีแต่รับรู้ว่าต้องไล่ล่า🙂"

"ไอ้โรม!! ฉันไม่อยากจะมายืนเสียเวลากับแก ส่งยัยเด็กนั่นมา!!"

"ไม่"

"ได้ ไม่ส่งมาก็ไม่เป็นไร...แต่ถ้าฉันเจอเธอข้างนอกเมื่อไหร่ล่ะก็..เตรียมตัวลงหลุมได้เลยสาวน้อย🙂"

ขอมอบโล่รางวัลในความพากเพียรพยายามที่ตามล่าฉันให้เลย ล่าเก่ง!!

"เด็กคนนี้รู้ความลับของแกเท่าไหร่"

"ทำไม?"

"ฉันขอซื้อ"

"นี่แกถึงขั้นจะเอาเงินมาไถ่ชีวิตยัยนี่เลยงั้นหรอ"

รู้สึกเหมือนเป็นวัวเป็นควายยังไงก็ไม่รู้..มีคนมาไถ่ชีวิต..

"สิบล้าน..ชีวิตยัยเด็กนี่"

รู้สึกตื้นตันมากชีวิตมีค่าตั้งสิบล้าน..ฮึก! (จะตายอยู่แล้วยังมาตลกอีก-_-)

"โอเค"

นายเจรมเจโรมนี่ไม่พูดพล่ำทำเพลงอะไรเลยเขาหยิบเช็คกับปากกาขึ้นมาก่อนที่จะเซ็นยุกๆยิกๆลงไปในกระดาษแล้วยื่นให้ผู้ชายที่ชื่อว่าเมฆา

"ความลับของแกถูกขายให้กับฉันแล้ว ฉะนั้นแกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเด็กคนนี้อีก"

"โอเค๊ แกก็บอกเด็กแกล่ะว่าอย่าปากพล่อยผีเจาะปากไปพูด ไม่งั้นเดี๋ยวจะได้เป็นผีนอนเฝ้าโลง"

ขู่เก่งจริง!ไอ้หน้าหมีหม้อ!!

"ฉันจ่ายเงินให้แกแล้วแกก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเธออีก"

"โอเค๊ ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง\~ถ้าวันไหนบังเอิญเจอกันฉันจะเข้าไปทักนะสาวน้อย🙂"

ไม่ต้องจ้ะ โซแต๊งมาก!!!!

"อะ..เอ่ออ TДT"

[บนรถ(เจโรม)]

"นี่นายจะพาฉันไปไหนอ่ะ"

"พาไปฆ่ามั้ง"

"ฮะ!?(╯°□°) นี่ฉันหนีจากไอ้พวกนั้นเพื่อมาเจอพวกนายนี่นะ ฉันว่าแล้วว่าพวกนายมันต้องเป็นเหมือนกัน เป็นเหมือนกะ.."

"เงียบซะ ฉันไม่ชอบคนเสียงดัง"

"ก็นายจะพาฉันไปฆ่า ฉันก็ต้องโวยวายมั้ย!"

"ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะตัดลิ้นเธอทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ"

"หึ่ยยย!"

ยอมเงียบก็ได้ว่ะ..เพื่อเก็บลิ้นเอาไว้กินของอร่อย...

"เธอไปรู้ความลับอะไรของพวกมันมา"

"............"

"ฉันถามแล้วทำไมไม่พูด"

"ก็นายบอกให้ฉันเงียบๆนี่ไงตามคำขอ"

"ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอไปรู้ความลับอะไรของพวกมันมา?"

ขู่เก่ง บังคับเก่งจริงๆไอ้พวกมาเฟียเนี่ย!!!!!

"คือว่า..ฉันไม่ได้ตั้งใจไปแอบดูหรือไปรับรู้อะไรหรอกนะ..ก็พวกนั้นนั่นแหละดันปากโป้งพูดออกมาเองว่าของในลังอ่ะไม่ใช่ของถูกกฏหมาย"

"โง่จริงๆ"

ใช่โง่ โง่มากๆ

"แล้วกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ทำไมไม่รีบกลับบ้าน ไปเที่ยวกับแฟนมา?"

"ป่าว ฉัน..ไม่..มี..แฟน"

พูดถึงแล้วก็น่าสลดใจนะ โฮกกก〒_〒

"ช่างเถอะๆเอาเป็นว่าเธอก็ระแวดระวังตัวเอาไว้หน่อยก็ดีเหมือนกัน ไอ้เมฆามันคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่"

"ฮะ! ก็ไหนหมอนั่นซื้อความลับกับนายไปสิบล้านแล้วไม่ใช่หรอ??"

"เธอคิดว่าคนเราสามารถจะปล่อยให้ความลับของเราที่มีคนนอกบังเอิญมารับรู้นี้ต้องลอยหน้าลอยตาอยู่หรอ"

"แบบนี้ก็แสดงว่าต่อให้ถ้านายจ่ายให้หมอนั่นเป็นร้อยๆล้าน สุดท้ายหมอนั่นก็ยังจะตามฆ่าฉันอยู่ดีงั้นหรอ"

"ใช่"

แว๊กกกกก!!! แง้ หนูเพิ่งจะ19เองงง ทำไมชีวิตต้องบัดซบอะไรขนาดนี้...โดนตามฆ่าเพราะความเด๋อด๋าของตัวเองเนี่ยนะะะ ปัญญาฟูมากแม่จ๋า(╥﹏╥)

"แล้ว..แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ"

"เธอก็ต้องระแวดระวังตัวเอาไว้ พยายามอย่าอยู่คนเดียวโดยเฉพาะเวลากลับบ้าน"

"ฉันใจคอไม่ดีเลย..."

เอาจริงๆนะ..ตอนนี้รู้สึกกังวลใจแปลกๆมันแบบรู้สึกกลัวไปหมดเลย ที่สำคัญฉันเป็นห่วงพ่อด้วย นอกจากจะมีพวกทวงหนี้จากหุ้นละยังหน่ำซ้ำมาเจอมาเฟียไล่ฆ่าลูกสาวตัวเอง ถ้าฉันเป็นพ่อฉันคงเหนื่อยเต็มที ●︿●

"เธออยู่บ้านกับใคร"

"อยู่กับพ่อ"

"แค่2คนหรอ"

"ใช่"

"บ้านอยู่ไหน"

"ฮะ?"

"จะได้ไปส่ง"

จะว่าไปอิตานี่ก็ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิดนะนี่

"นายครับ ถ้าพวกนั้นมันอยากมีปัญหากับเรา เราควรจัดการมันดีมั้ยครับ"

"ถ้าพวกมันต้องการพบยมทูตยมบาลก็จัดการมันเลย"

เอ่อ..ออ เมื่อกี๊ขอกลับคำพูดนะจ๊ะ.....

"บ้านเธออยู่ตรงไหนสาวน้อย บอกตำแหน่งมาเลยเราจะได้ไปส่งเธอ"

นายบอดี้การ์ดที่ขับรถให้กับเจโรมทักขึ้นถามฉันหลังที่เขาคุยกับเจโรมเสร็จ..ฉันก็อธิบายบอกเขาไปว่าบ้านฉันอยู่ตรงนี้..ตรงนั้น

"นี่บ้านเธอหรอ"

"ใช่ เก่าซำซ่อดีใช่มั้ยล่ะ"

"ป่าว ฉันแค่รู้สึกว่ามันคุ้นๆ"

"ก็บ้านมันก็ต้องรูปทรงเหมือนกันหมดนั่นแหละ"

"บางทีฉันคิดว่าฉันก็ควรจะปล่อยให้ไอ้พวกนั้นมันจัดการเธอนะ(¬_¬)"

"แฮ่.........หยอกๆ"

ระหว่างที่ฉันกำลังยืนคุยกับเจโรมอยู่นั้น..ก็มีคนใดคนหนึ่งเดินออกมาจากในบ้านทันที

"เมลโล่"

"พ่อ"

"ทำไมลูกถึงเพิ่งกลับถึงบ้านตอนนี้รู้มั้ยว่าพ่อเป็นหะ..."

"ลุงเดช..."

ฮะ...จู่ๆอิตาเจโรมนี่ก็เรียกชื่อพ่อฉันเฉ๊ยยยย เขารู้ได้ยังว่าพ่อฉันชื่อเดช เขารู้ได้ยังงายยยยยย

"เจโรม..."

สุดปังสะระนังคัจฉามิ!! พ่อฉันเองก็รู้จักหมอนี่งั้นหรอ..เอ๊ะ!หรือว่าเขาเคยเล่นหุ้นด้วยกัน

"เข้ามาข้างในกันก่อน"

ไม่พูดเยอะเจ็บคอ ว่าแล้วพ่อก็รีบเปิดประตูให้พวกเราเข้าไป

"แก 3 คนอยู่เฝ้าที่หน้าบ้านคอยสอดส่องความปลอดภัยแล้วดูว่าพวกไอ้เมฆามันสะกดรอยตามมารึเปล่า"

"เท่าที่ผมสังเกตตอนเราขับรถมาเรื่อยๆพวกคุณเมฆาก็สะกดรอยตามเรามานะครับนาย แต่ว่าจู่ๆก็หายไปไหนไม่รู้ครับ"

แม่เจ้าโว๊ยยยยย รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย×10ไปเลยจ๊ะ มีตงมีตาม ปล่อยฉันไปเหมือนปล่อยนกปล่อยปลานี่ไม่ได้รึไง!!

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น..แล้วทำไมต้องมีคนสะกดรอยตามยัยเมล"

เอาแล้ว......พ่อสงสัยแล้วเนี่ยทำไงดีๆ(╥_╥)

"ผมว่าเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ"

[ในบ้าน]

"อะไรนะ!! นี่ยัยเมลกำลังถูกเมฆาตามล่างั้นหรอ"

พ่อฉันทำท่าตกอกตกใจทันทีหลังจากที่เจโรมเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์แล้วเล่าให้ท่านฟัง

"ใช่ครับ ไอ้เมฆามันคงไม่ปล่อยลูกสาวคุณลุงให้ลอยนวลแน่ๆ"

"ดะ..เดี๋ยวนะคะพ่อ คือเมลสงสัยว่าพ่อกับนายคนนี้"

ฉันชี้ไปที่นายเจโรมก่อนจะเอ่ยปากถามพ่อต่อ

"พ่อรู้จักกับเขาด้วยหรอคะ?"

"รู้สิ..เพราะเขาคือลูกชายของเพื่อนพ่อตอนสมัยเป็นหนุ่มๆ"

อ๋ออออ..แบบนี้นี่เอง...

"แล้วเราพอจะมีทางไหนที่จะช่วยยัยเมลได้บ้างไหมเจโรม ลุงไม่สบายใจเลย"

"มันก็มีนะครับ แต่ว่าลูกสาวคุณลุงจะให้ความร่วมมือกับผมรึเปล่า"

"มันมีทางไหนบ้างล่ะ ลุงยินดี"

"เดี๋ยวนะคะพ่อ พ่อไม่ถามเมลบ้างเลยหรอ"

"ตอนนี้ความปลอดภัยของลูกสำคัญที่สุด ว่าไงเจโรมมีวิธีไหนหรือแผนอะไรพูดมาได้เลย"

"ตอนนี้ผมซื้อความลับจากเมฆามันมา ซึ่งก็คือชีวิตลูกสาวของคุณลุง วิธีที่ผมจะช่วยลูกสาวคุณลุงก็คือ ให้เธอมาอยู่กับผมก่อนชั่วคราวจนกว่าผมจะแก้ไขสถานการณ์ให้มันคลี่คลายและดูว่าปลอดภัยแล้วจริงๆ"

"แต่ลุงจะมั่นใจได้ยังไงว่ายัยเมลจะปลอดภัยจริงๆ"

"คุณลุงสบายใจได้ครับ ตราบใดที่ลูกสาวของคุณลุงเป็นเด็กในปกครองของผม เมฆามันไม่มีทางกล้าทำอะไรแน่นอน"

"เดี๋ยวนะคะพ่อ สิ่งที่อิตานี่พูดมาก็หมายความว่าเมลต้องไปอยู่กับเขางั้นหรอคะ"

"ใช่ เธอต้องมาอยู่กับฉัน"

"ไม่เอาอ่ะ พ่อคะเมลไม่ไปนะ เมลยังต้องเรียนอยู่นะคะพ่อ เมลยังต้องสร้างอนาคตของเมลอยู่นะ.."

"เธอไม่ต้องห่วงเรื่องเรียนของเธอหรอก เพราะช่วงที่เธอไปเรียนจะมีคนของฉันคอยไปรับไปส่งเธอ"

"ไม่เอา ยังไงฉันก็ไม่ไป"

ฉันยืนยันคำขาด ยังไงฉันก็ไม่ไป!!

"เมลลูก..ถือว่าพ่อขอนะ ทุกอย่างล้วนแล้วเพื่อความปลอดภัยของลูกแล้วทั้งนั้นเชื่อพ่อเถอะนะ"

พ่อจับมือและบีบมือฉันเบาๆสีหน้าและแววตาของท่านมันบ่งบอกให้ฉันรู้ว่าท่านทั้งเป็นห่วงและเป็นกังวลอย่างมาก

"แล้วพ่อล่ะคะ..พ่อจะอยู่ที่นี่คนเดียวหรอ เมลทิ้งพ่อไม่ได้หรอกนะเรามีกันแค่สองคนแล้วนะคะพ่อ ฮึกก!"

ฉันโผกอดพ่อ..ฉันเสียใจ..เสียใจที่ก่อเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ขึ้น

"ลูกไม่ต้องเป็นห่วงพ่อหรอก พ่อไม่เป็นอะไร"

ขณะที่ฉันกับพ่อเรากำลังยืนกอดกัน ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา

"นายครับ..ผมเห็นพวกคุณเมฆามาป้วนเปี้ยนๆอยู่ที่หน้าบ้านนี้ได้สักพักใหญ่ๆแล้วครับ"

"งั้นบ้านหลังนี้ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว ผมจะให้คุณลุงไปอยู่บนเกาะส่วนตัวของผม ที่นั่นมีคนดูแลทุกอย่างรวมทั้งกำลังคนที่รักษาความปลอดภัย"

"แล้วฉันไปอยู่กับพ่อไม่ได้หรอ"

"ไม่ได้ เธอต้องอยู่เพื่อเรียน"

"ทำตามที่เจโรมบอกเถอะนะลูก"

"แต่เมล.."

"ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้วครับคุณลุง เราต้องรีบไปกันแล้ว"

"งั้นลุงฝากยัยเมลด้วยนะเจโรม"

"ครับ ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด"

"เราไปกันได้แล้ว"

ฉันผู้ซึ่งที่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากเอ่ยเสียงใดๆทั้งสิ้นก็โดนอิตาเจโรมนี่จับข้อมือแล้วลากฉันไปขึ้นรถ

[บนรถ]

"แล้วพ่อฉันล่ะ! นายจะปล่อยให้พ่อฉันอยู่ในบ้านนั้นคนเดียวหรอ"

"พรุ่งนี้เช้าจะมีคนมารับพ่อของเธอไปที่ที่ปลอดภัยไม่ต้องห่วง"

เจโรมพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งส่วนสีหน้าก็ไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น

"แล้วของของฉันล่ะ"

"พวกเสื้อผ้าคนของฉันจะขนตามเอามาให้ ส่วนของใช้จิปาถะต่างๆพรุ่งนี้จะให้แม่บ้านออกไปซื้อ"

"ฉันต้องไปอยู่กับนายจริงๆงั้นหรอ"

"ใช่"

ซวย!!ซวยซ้ำ!!ซวยซ้อนนน!! โลกนะโลกทำไมชอบเหวี่ยงเรื่องบ้าบอคอแตกมาให้ฉันอยู่เรื่อยเลย

"ต่อจากนี้ไปเธอก็เป็นเด็กในโอวาทของฉัน ฉะนั้นฉันพูดอะไรก็อย่ารั้น เข้าใจ?"

ไม่เข้าใจย่ะ︶︿︶

"เข้าใจแล้ว-_- ละฉันต้องเรียกนายว่าพ่อด้วยรึเปล่า"

"ไม่ต้อง-_-'' อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"

"โอเค นายหน้ายักต์"

"นี่เธอ!!"

"^o^"

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป