"น้ำอุ่น" หญิงสาวที่อาศัยอยู่ในครอบครัวที่ไม่ค่อยจะดีนักต้องดิ่นรนหาเงินส่งเสียตัวเองเนื่องจากเธอเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่กับคุณน้าจนตอนนี้อายุ25ปี เธอเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ใจดี ขี้เล่นรักและใส่ใจคนรอบข้างเสมอ ...ใจดีจนถูกรังเเกโดยความใสซื่อที่เกินไป

จนตื่นมาวันหนึ่งเธอต้องมาพบกับชีวิตที่เปลี่ยนไป เธอมาอยู่ในร่างผู้หญิงคนหนึ่ง#ชื่อซอนมีที่รูปร่างหน้าตาก็เหมือนเธอเปะ...?สถานะภรรยาของจองกุกโดยไม่รู้สาเหตุ?

"เอ่อออ....คุณคือสามีฉันจริงๆหรอ

แล้วที่คุณบอกว่าฉันเป็นเจ้าของบริษัทเนี้ยก็จริงหรอคะ

เเล้วเราแต่งงานกันนานรึยัง○▪︎○ ค..คือเรารักกันมากมั้ยคะ "

"ซูวอน"สาวที่เรียนจบจากต่างประเทศ อายุ25ปีมาเปิดร้านขายเพชรชื่อในกรุงโซล เป็นที่รู้จักในกลุ่มไฮโซเพราะเธอนั้นทั้งสวย รวย เก่ง ไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบเป็นคนตรงๆหยิ่งในศักศรีมากๆ เธอถูกคุณแม่ของเธอบังคับให้เเต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางด้านธุระกิจ หลังจากที่คุณพ่อจากไปทางครอบครัวก็มีปัญหาทางการเงิน เธอหมดหนทางเลยต้องจำใจเเต่งงานกับชายหนุ่มที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ทั้งที่เธอเองก็มีคนที่รักอยู่เเล้ว"

"ถ้านายอยากจะเเต่งฉันก็จะเเต่งให้เเต่นายจะได้เเค่สามีในนามเท่านั้นเพราะฉันไม่ได้รักนาย ส่วนเรื่องหย่าพร้อมตอนไหนก็นัดเลยฉันพร้อมเสมอ"

"จอน จองกุก" ชายหนุ่ม อายุ 26ปีที่มีดีทั้งหน้าตา ฐานะที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ เเต่เสียดายที่เขาเเต่งงานเเล้ว

เเต่หลังจากที่เเต่งงานไปได้เเค่6เดือนภรรยาของเขาก็เกิดอุบัติเหตุจนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ดูเหมือนว่าหลังจากที่หญิงสาวหลับอยู่นั้น เขาก็ได้มีความสัมพันธ์ลับๆกับเลขาของภรรยา จนตอนนี้เริ่มสับสนเเละไม่แน่ใจว่าใจตัวเองมันอยู่ทีใคร

"ฉันเกือบจะลืมเธอได้อยู่เเล้วนะ ทำไมถึงมาทำให้ฉันเจ็บอีกล่ะ ฉันต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้!!! เธอทำไมถึงเปลี่ยนจนฉันต้อง ใจเคว้งด้วย~ แล้วเมื่อก่อนทำไมต้องค่อยเเต่จะทำลายความรู้สึกด้วย แล้วเธอคนนั้นล่ะจะทิ้งธอได้ยังไง ทั้งๆที่เธอค่อยอยู่ข้างฉันในวันที่ฉันไม่เหลือใคร เเต่กับเธอใน::ตอนนี้ฉันก็ลืมไม่ลง"

"อินซอน" เลขาสาวของซูวอนเธอเป็นทั้งเลขาเเละน้องสาวต่างมารดาของซูวอนอายุ 21ปี ซูวอนไม่ค่อยถูกกับกับเธอนักเนื่องจากอินซอนนั้นเป็นลูกสาวของเมียน้อย เเต่ที่ต้องยอมให้เป็นเลขาเพราะพ่อของเธอนั่นขอร้องให้ช่วยกันดูแลบริษัทในฐานะเลขาของเธอ หลังจากที่ท่านได้จากไปโดยได้ลงความตั้งใจไว้ในพินัยกรรม

"พี่จองกุกคะซอนรักพี่มากนะคะ ยอมพี่ทุกอย่าง ยอมเป็นความลับมาตั้งนานเเล้วซอนจะไม่ยอมให้พี่ซูวอนกลับมาเอาความรักซอนไปอีกแล้ว"

"จีมิน เพื่อนของซูวอนสมัยเรียนต่างประเทศสนิทกันจนบ้างครั้งที่เขามาเยี่ยมซูวอนจองกุกต้องหึงใส่.... เเต่ที่จริงเเล้วจีมินกับเธอนั่นเป็นเเค่เพื่อนกันที่เรียกได้ว่ารักกันมากเพราะเพื่อนคนนี้ช่วยเหลือเธอมาตลอดทั้งเรื่องการขยายการตลาดร้านขายเพชร ที่เธอนั่นทำด้วยตัวเอง รวมถึงการปรึกษาเรื่องเเต่งงานที่เธอนั่นไม่เต็มใจเพราะเธอมีคนที่รักอยู่เเล้ว"

"ฉันรู้ว่าเธอคิดไม่ซื่อกับเพื่อนฉันเเล้วก็เรื่องของเธอกับสามีพี่สาวนะ ....หึ!! ฉันล่ะเกลียดคนเเบบนี้ที่สุดเลย คนไร้ยางอาย"

"มินยุนกิ เพื่อนสนิทจองกุก เจ้าของบริษัทXXXXXใหญ่ในกรุงโซล หล่อ รวย เป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูด โสดสนิทชนิดไม่ต้องสืบ เ"

"คิดให้ดีนะจองกุก....เลิกทำแบบนี้เถอะมันไม่ถูกต้อง ถึงเธอจะไม่ค่อยสนใจมึงเเต่เรื่องแทงข้างหลังกับน้องสาวเขาแท้ๆนี่มันผิดมากเลยว่ะ กุสงสารเขา" :)

"จองโฮซอก เพื่อนสนิทจองกุกหนุ่มเพบอยรวยเกิ๊นนนน!! รวยขนาดเงินในบัญชีชาตินี้ก็คงใช่ไม่หมด สายเปย์ที่แททรู สาวๆเรียกแด๊ดดี้สายเปย์ นิสัยตลก หล่อ เฟรนลี่ม๊ากกก"

"ถ้ามีความรักแล้วมันปวดหัวแบบพวกมึงอ่ะ กุก็อยู่กับน้องๆ1500 ตลอดชีวิตก็ได้วะ รำคาญพวกมีปัญหาความรัก....เฮ้อกุละเพลียย"

น้ำอุ่น : งื้อออ~~ เอ๋ทำไมเตียงเราถึงนุ่มจังเเล้วทำไมได้ยินเสียงแอร์นะ......อ่ะหรือว่าฝัน ลืมตา ....■▪︎■

นี่ที่ไหนเนี้ย เฮ้ยนี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่

พยาบาล: อ้าวคุณเป็นไปได้ยังไง.(...กดเรียกหมอ)

คุณหมอคะคนไข้ห้อง VIP××××ตื่นเเล้วคะ มหัศจรรย์จริงๆค่ะ

นี่คงจะฝันเเน่ๆเล่นตามบทมันเเค่ฝันน่ะ เดี๋ยวนอนต่อคงตื่นเองแหละ

หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจร่างการเสร็จพวกเขาก็ให้ฉันนอนพักก็คิดว่าอีกสักพักคงจะตื่นจากฝันนี่....เลยนอนต่อตื่นมาคงกลับจากฝันบ้าๆนี่สักที.....เฮ้ออ

หมอ : เป็นไงบ้างครับ ปวดหัวหรือรู้สึกมีอาการปวดเมื่อยตรงไหนมั้ยคับ

ฉัน :ไม่ค่ะ อ..เอ่อคุณหมอคะฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงคะ

หมอ : คุณเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ ผมคิดว่าคุณอาจจะยังจำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ อาจจะมีอาการสมองเสื่อมชั่วคราวสักพักความจำอาจจะกลับ

ฉัน : แล้วฉันมาอยู่นี่นานรึยังคะ???

หมอ : กำลังจะเข้า1ปี3เดือนเเล้วครับ'

ฉัน :( บ้าจริงนี่เมื่อคืนฉันจำได้ว่ากำลังนั่งรถกลับบ้านไม่ใช่รึไง แล้วจะมานอนนี่เป็นปีได้ยังไง..คิดในใจ)

..เอ้านี่ไม่ได้ฝันหรอนี่ ฉันลองตีเเขนตัวเอง โอ้ยยเจ็บ!!! เห้ยยนี่มันเรื่องบ้าอะไรนี่จำได้ว่ากำลังขึ้นรถกลับจากที่ทำงานเเล้วภาพก็วูบไป นี่อย่าบอกนะว่าฉันจะมาอยู่ในร่างนางเองเหมือนในนิยายอ่ะ เเล้วพระเอกจะหล่อเหมือนในนิยายมั้ยนร้าา เฮ้อออ...~~

เวลาผ่านไปสักพักฉันเริ่มปรับตัวเเล้วทำใจยอมรับสถานการตอนนี้ จะมีอะไรที่ต้องอึ้งอีกมั้ยเนี้ยเรา เเต่ทำไมผู้คนนี้ถึงมีหน้ารูปร่างตาเหมือนเราอย่างกับแฝดแนะ.....แล้วนี่ตัวเราในตอนนี้จะเป็นยังไงนะ

.....: นี่เธอ

ฉัน : (มองตามเสียงคนที่เรียก )

นี่ฉันนี่เเล้วฉันที่อยู่ตรงนี้ล่ะ

......: ฉันซูวอนเจ้าของร่างที่เธอกำลังอยู่ไงล่ะ

ฉัน : เเสดงว่าเธอก็เป็นผีน่ะสิ!! หรือเธอจะมาเอาร่างคืนหรอ ฉันคืนให้นะเเต่อย่าหักคอฉันทิ้งนะฉันกลัว

ซูวอน : หึ เธอนิคิดอะไรเพ้อเจ้อฉันน่ะหมดบุญต่อร่างนี้เเล้วล่ะ ที่ฉันมานี่เเค่จะมาบอกว่าเธอต้องอยู่ในร่างนี้จนแทนฉันเพราะร่างของเธอได้ตายไปก่อนหมดบุณสวรรณกำหนดให้เป็นเเบบนี้ ฉันฝากเธอดูเเลแม่ด้วยนะ ฉันอยากจะให้เธอช่วยดูเเลท่านฉันรักท่านมากนะ ต่อเเต่นี้ไปร่างนี้เป็นของเธอ

ฉัน : หมายความว่าฉัน เฮ้ยร่างฉันตายเเล้วจริงๆหรอ><

ซูวอน :ใช่เเล้วเเต่บุญที่เคยทำมาได้กำหนดให้เธอมาอยู่ในร่างฉัน ฉันต้องไปแล้วฝากด้วยนะ น้ำอุ่น"

ฉัน : เดี๋ยว!! ฉันจะต้องอยู่เเบบนี้อีกนานมั้ยเเล้วเราจะได้เจอเธออีกมั้ย?

ซูวอน : ขึ้นอยู่กับบุญที่เคยทำมา เราคงไม่ได้เจอกันเเล้วล่ะ ฉันหมดห่วงเเล้วหลังจากนี้ก็คงรอไปเกิดใหม่ที่ไหนสักแห่ง ^^ .......ลาก่อนฝากด้วยนะน้ำอุ่น.....

แอ๊ดดด`````เสียงประตูถูกเปิดออก

แม่นม : สวัสดีค่ะคุณหนูเป็นไงบ้างคะ คือคุณหญิงท่าน ให้ป้ามาเฝ้าค่ะ คุณญิงติดงานอยู่ต่างประเทศเลยไม่ว่างจะมาเยี่ยม

ฉัน : คุณหญิงหรอ ฉันชื่อซูวอนหรอคะ แล้วคุณคือใคร??

แม่นม : ป้าคือแม่นมคุณหนูไงคะ .....เอาเป็นว่าคุณหมอเล่าอาการคุณหนูให้ป้าฟังเเล้ว ถึงจะจำป้าไม่ได้เเค่คุณหนูฟื้นก็ดีใจมากแล้วค่ะ คุณหนูของป้า^^

ฉัน : (อย่างกับในนิยายเเนะ...ฉันจะทำยังไงเนี้ย?? คิดในใจ)

แม่นม : คุณหนูคะหิวมั้ยเดี๋ยวนมไปซื้ออาหารข้างนอกมาให้ค่ะ

ฉัน : ไม่เป็นไรกินข้าวต้มของคุณพยาบาลเอามาให้ก็อิ่มเเล้วค่ะ

แม่นม : แต่ปกติคุณหนูไม่กินอาหารของโรงบาลแบบนี้นะคะ บอกว่าไม่ถูกปาก

ฉัน : หรอคะ เเต่ตอนนี้ชอบมากค่ะหนูทานได้อร่อยมาก

คุณป้า เอ้ยยแม่นม!!ไม่ต้องลำบากเลยค่ะ

แม่นม : ถ้าอย่างนั้นรีบทานเถอะค่ะ อีกสักพักคุณจองกุกจะเข้ามาเยี่ยมนะคะ

ฉัน : จองกุกคือใครหรอคะ??

แม่นม : สามีคุณหนูคะ แต่คุณหนูอาจจะยังไม่ชินนะคะเพราะตอนยังไม่ความจำเสื่อมคุณหนูก็ไม่คุยกับคุณจองกุกเลย แถมตอนนี้ความจำเสื่อมเเล้วคงจำได้ยากนะคะ

ฉัน : ฉันเเต่งงานเเล้วงั้นหรอคะ เเล้วเราเเต่งกังงานนานรึยัง.....ค คือเอ่อเรารักกันมั้ยคะ??

___ประตูก็ได้เปิดออกโดยมีผู้ชายที่เข้ามาใหม่รูปร่างดี หน้าตาหล่อเเต่ก็แอบหน้าหวานเหมือนกัน____

ฉัน : ????

แม่นม : ป้าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณหนูคุยกับคุณจองกุกจะมาเฝ้าแทนเดี๋ยวป้ามา

ฉัน : ป้าคะ...ป้า !

จองกุก : เป็นไงบ้างได้ยินแม่นมโทรบอกว่าคุณความจำเสื่อมหรอ ผมจองกุกสามีคุณ

ฉัน : ค ค่ะ คุณจองงกุกฉันไม่เป็นไรเเค่จำอะไรไม่ได้เลย

(ต้องตามน้ำไปก่อนจนกว่าจะได้กลับร่างเดิม เเต่เอ๊ะทำไมสามีของซูวอนถึงได้หล่อขนาดนี้นะ บาปอีกแล้วเรา😂)

จองกุก : ค่ะหรอ เธอไม่เคยพูดเเบบนี่นิ (...ปกติมีเเต่นาย, ฉัน...เเต่ก็ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่หรอก...คิดในใจ)

ฉัน : คุณคะ คือฉันเป็นภรรยาคุณก็ต้องพูดแบบนี้อยู่เเล้วสิคะ แล้วทำไมถึงดูแปลกงั้นหรอ??

จองกุก : คุณหลับไปนานเลยนะ...

ฉัน : ค่ะนานมากตั้ง1ปี3เดือนแบบนี้จะมีคนคิดถึงฉันมั้ย?? (....เก็บเเต้มไว้ก่อนตอนนี้ไว้ใจใครได้ล่ะนอกจากสามี คงต้องใช่ลูกอ้อนที่ใช้กับน้าสายใจเเล้วล่ะ..คิดในใจ)

จองกุก : .....เงียบ...เดินออกไป..(..แปลกจังตื่นมาก็อ้อนเลยหรอไม่เหมือนเธอเลยนะซูวอน เเต่ทำไมเราต้องรู้สึกใจเต้นแปลกๆนะ)

ฉัน : (....นี่ลูกอ้อนของฉันใบ่ไม่ได้หรอเนี้ยอะไรกัน เดินหนีเฉย....)

********************จบตอน**********************

ฉัน : นี่ก็3วันเเล้วนะคะทำไมไม่ห็นจองกุกมาเยี่ยมเลยคะป้า

แม่นม :ปกติคุณหนูออกจะชอบการอยู่คนเดียวนะคะ ไม่ชอบให้คุณจองกุกมายุ่งวุ่นวาย คุณหนูออกจะพูดบ่อย

ฉัน : หมายถึงพูดต่อหน้าเขาหรอคะ??

แม่นม :ใช่ค่ะบางครั้งก็น่าสงสารคุณจองกุกนะคะ555

เพราะตั้งเเต่เเต่งงานมายังไม่ได้มาค้างห้องคุณหนูเลยสักครั้งมาที่ไรก็ให้นอนห้องรับรอง

ฉัน : (....ถึงว่าเขาถึงไม่ค่อยคุยกับเราอุตสาอ้อนไปตั้งลูกใหญ่ ต่อไปนี้ฉันคงต่อใส่ใจจะทำให้คุณใจอ่อนกับเราเลยค่อยดูคุณสามี...คิดในใจ)

แม่นม : คิดอะไรคะเห็นยิมน้อยยิมใหญ่เชียวว

ฉัน : ปล่าวค่ะ เราจะกลับกันยังไงคะ?

แม่นม : รถของที่บ้านมารับคะ

ฉัน : ป้ามีเบอร์คุณจองกุกไหมคะ

แม่นม : มีค่ะ

ฉัน : หนูขอยืมหน่อยค่ะ

....ตู๊ดดดด~```

จองกุก : ฮัลโหลครับ ป้ามีอะไรรึป่าวครับ

ฉัน : คือฉันจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้คุณช่วยมารับได้มั้ยคะ...."

จองกุก : แต่คงอีกหลายชั่วโมงนะผมเคลียร์งานอยู่

รอได้หรอ ..

ฉัน : รอได้ค่ะ...^^

จองกุก : เฮ้อออ~ (ที่จริงผมว่างไปรับตอนนี้ยังได้เลยเเต่ผมกลัวเจอหน้าเเท่านั้น ไม่รู้จะทำตัวยังไง _ )

ฉัน : 30นาทีผ่านไปแล้วนี่เขายังไม่มาหรอเนี้ยอุตสาบอกบอกแม่นมว่าจะกลับกับนาย ต้องรอเก้อคนเดียวเลยเนี้ย

แก๊ก''— แอ๊ดดด--- เสียงเปิดประตู

จองกุก : ซูวอน .....ซูวอน เงียบ`````

(หลับหรอ สงสัยคงรอนานสินะ เเล้วนี่ทำไมไม่นอนเตียงดิดีละ ยัยบื้อเอ้ยความจำเสื่อมเเล้วบื้อเลยนะ แต่เวลาไม่ทำหน้าบูดใส่ผมคุณก็น่ารักอยู่นะ?)

ผมต้องอุ้มเธอขึ้นรถทั้งที่หลับอยู่ ภายในรถมีเเต่ความเงียบ ฟ้าเริ่มครึม ~~

จองกุก : นี่พึ่ง6โมงเย็นทำไมฟ้าถึงครึมแบบ อย่าบอกนะฝนจะตก เฮ้ออีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านซูวอน

ฉัน : งื้อ~~~ พอลืมตาขึ้นมา: เอ๊ะ!! คุณจองกุกนี่คุณมาตอนไหน เเล้วเรากำลังจะไปไหนหรอคะ

จองกุก : ขอโทษที่ให้รอผมเห็นคุณหลับเลยอุ้มคุณขึ้นไม่ได้ปลุกกลัวตื่นน่ะ กำลังพากลับบ้าน

แต่ฝนดันตกหนักขนาดนี่ งั้นเราค้างคอนโดผมก่อนก็แล้วกันนะพรุ่งนี้ค่อยกลับ คุณโอเคนะ

ฉัน : ทำไมถึงต้องถามว่าฉันโอเคมั้ย ปกติเราไม่ได้นอนด้วยกันหรอคะ

จองกุก : ใช่ ปกติแม้เเต่เข้าห้องนอนคุณยังไม่ให้ผมเข้าตั้งเเต่เเต่งงานกันมา

ฉัน : เเปลกจังแฮะ? ไม่ได้นะคะเราเเต่งงานกันเเล้วฉันต้องอยู่ด้วยกันสิ เเล้วเเบบนี้คุณไม่โกรธฉันหรอ

จองกุก : ไม่ ผมคงชิน~

ฉัน : คุณพอจะบอกอะไรเกี่ยวตัวฉันให้ได้ไหมคะ

จองกุก : คุณเป็นคนเก่งบริหารธุรกิจด้วยตัวเอง ชอบความเป็นส่วนตัว เป็นคนตรงๆแต่ไม่ค่อยพูด

ไม่ชอบอาหารทะเล ไม่กินผักเเต่ชอบกินแอปเปิ้ลไม่ทานของเผ็ด เกลียดมะเขือเทศ ชอบสีม่วงกับสีดำ

ฉัน : คุณดูจะรู้ใจฉันจังเลยนะคะ^^

(...คุณคงรักซูวอนมากนะดูเข้าใจลายละเอียดทุกอย่างจัง...)

จองกุก : แล้วตอนนี้ล่ะดูคุณจะไม่เหมือนเดิมนะชอบหรือไม่ชอบอะไรมั้ย??

ฉัน : คือฉันก็ไม่รู้ค่ะ555 แต่ที่เเน่ๆฉันชอบกินผักนะอร่อยมีประโยชน์ด้วยนะ แต่ฉันคงจะเก่งเเบบซูวอนคนเก่าไม่ได้หรอกมั้ง555

จองกุก : (....ผมไม่เห็นรอยยิ้มแบบนี้บนหน้าของเธอเลย น่ารักจังยิ่งเธอมาเปลี่ยนเป็นแบบนี้ยิ่งทำใจยากเข้าไปใหญ่ จะเห็นเเกตัวเกินไปมั้ย....)

.......30นาทีผ่านไปถึงคอนโดจองกุก.......

จองกุก : ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ผมจะไปสั่งอาหารข้างล่างให้

ฉัน : โอเคค่ะ^^

(ฉันเข้ามาในห้องน้ำกำลังอาบน้ำ จู่ๆก็คิดได้ว่าไม่มีเสื้อเปลี่ยน ทำไงดีที่เนี้ย ?. ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำเลยถือวิสาสะเอาเสื้อเชิร์ตของจองกุกมาใส่ ....ก็มันจำเป็นนี่เราไม่เคยนอนที่นี่จะมีเสื้อผ้าเราได้ไง)

จองกุก : นี่คุณมาท่านข้าวนะผมเอามาให้เเล้วว่างไว้บนโต้ะ ...... (ผมอึ้งกลืนน้ำลายสักพักเพราะเธอใส่เพียงเสื้อเชิร์ตสีฟ้าอ่อนเลยขาอ่อน ไม่เคยเจอผมนี้เลย ....อันตรายจังนะซูวอน**)

ฉัน : จองกุกคะ คุณไม่ทานหรอทำไมมีที่เดียวละคะ

จองกุก : ผมจะออกไปธุระน่ะ คุณทานเลยเดี๋ยวสักพักผมกลับ (จองกุกหรอ ??? เปลี่ยนไปจริงๆ)

ฉัน : ไปไหนหรอค่ะฉันถามได้มั้ย อย่ากลับดึกนะอันตราย คุณเองก็ยังไม่ทานข้าวนิภาษาเยอรมัน..." "

จองกุก : ลูกค้ามาถามเรื่องงานน่ะ ไม่เป็นไรผมไปทานข้างนอกได้คุณเข้านอนเลยถ้ามาดึก .. (เป็นห่วงด้วยหรอเนี่ย?? ^^ )

ฉัน : .........(เฮ้อออเหงาเเย่เลยไม่เลยการอยู่คนเดียวเนี่ยคิดถึงปันปันจังป่านนี้ทางนั้นจะเป็นยังไง)

จองกุก :.....ติ๊ดดด สายโทรศัพท์.........(อินซอน)

ฮัลโหลผมกำลังออกไปอีก15นาทีก็ถึง มีเรื่องนิดหน่อยครับ คุณรอที่โต๊ะเดิมน่ะผมจองไว้เเล้ว___