วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกหลังจากปิดไปราวสองเดือนเต็ม แทนที่ฉันจะเริ่มต้นด้วยการตื่นนอน อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเช้าๆ แต่เปล่าเลย… ฉันตื่นสาย โธ่เอ๊ย! สายจนได้ รีบสิคะงานนี้…

พอไปถึงหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนเท่านั้นแหละ สัมผัสได้ถึงกระแสดำอำมหิตที่กำลังเพ่งมาทางฉัน ปานอยู่ในรายการ The Shock ยังไงอย่างงั้น ขนลุกเลยค่ะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ก็ครูระเบียบเจ้าเก่ายืนเด่นหลาหน้าประตูทางเข้า ออร่าจับมาแต่ไกล จับมาที่ฉันนี่แหละค่าาาา\~

“อรนุช! เปิดเทอมวันแรกก็สายจนได้นะเธอ” น้ำเสียงเข้มงวดเอ่ยขึ้น ให้ฉันเดางานนี้ต้องโดนทำโทษด้วยการไปขัดๆ ถูๆ ห้องน้ำอีกตามเคยสิน่า

“แต่คุณครูขาาา\~ หนูมีเหตุผล…” ในหัวฉันพยายามคิดข้ออ้าง ไม่สิ ข้อแก้ตัวที่มันดูสมเหตุสมผล แต่ครูระเบียบดันขัดขึ้นมาซะก่อน

“ไม่มีแต่ กฎก็คือกฎนะคะนักเรียน ก่อนกลับบ้านเธอต้องล้างห้องน้ำทุกห้องในโรงเรียนให้สะอาดเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วช่วงเช้าของวันถัดไปครูจะเข้าไปตรวจ” นั่นไง! ผิดจากที่ฉันเดาไปไหมล่ะ แต่ก็ฝืนอะไรไม่ได้ เพราะฉันเองที่เป็นคนมาสาย ทำผิดก็ต้องรับโทษ (ยอมรับชะตากรรมค่ะ)

“เดี๋ยวนั่น… กฤษฎา” ฉันหันไปมองเจ้าของชื่อที่ถูกครูระเบียบขาน เขาชะงัก… ประมวลภาพจากสายตาพบนักเรียนชายรูปร่างสูงโปร่ง สมส่วนมาตรฐาน สูงประมาณ 180 น่าจะได้ (จะสูงไปไหนเนี่ย) ผิวขาว ตาคม จมูกโด่งรับกับใบหน้า นี่โรงเรียนเรามีคนหน้าตาดีแบบนี้ด้วยเหรอ ฉันเองก็เพิ่งรู้

“นี่ก็สายอีกคน เธอรู้ไหมกฎที่มาสายต้องทำอะไร”

“…” เขาไม่ตอบแต่กลับทำท่าทีเบื่อหน่าย หมอนี่กล้าดียังไงถึงแสดงท่าทีแบบนั้นออกมา อยากลองของรึไงกัน เด็กใหม่สินะ ถึงไม่มีเรด้าร์สัมผัสกระแสดำอำมหิตเหมือนที่ฉันรู้สึก บรื๋อออ\~ แค่คิดก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว (เอ๊ะ! หรือฉันจะคิดไปเอง)

“หลังเลิกเรียนให้เธอไปกับอรนุช สายเหมือนกัน กฎก็คือกฎ ครูไม่มีละเว้นใคร เข้าใจนะคะนักเรียน” หลังจากครูระเบียบพูดจบ (หึ กลัวไปเลยละสิ) ฉันจ้องจับสังเกตสีหน้าหมอนั่นคิดว่าเขาคงกลัวไปแล้วแน่ๆ แต่เขากลับมองตอบฉันแล้วเหยียดยิ้ม ท่าทางเขาไม่ได้เกรงกลัวครูระเบียบแบบที่ฉันคิดเลยแม้แต่น้อย (ครูคะลับหลังครูเขายิ้ม ไม่ค่ะ! เขาเหยียดยิ้ม…) ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงยะ?

ตึ้งตึง ตึงตึ่ง ตึ่งตึง ตึ้งตึง\~ เสียงออดหมดคาบเรียนสุดท้าย

เลิกเรียนก่อนกลับบ้าน ฉันก็ไม่ลืมว่า ‘กฎก็คือกฎ’ ภารกิจครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก เพราะซีรี่ย์เกาหลีนั่น… คอยดูนะ กลับไปต้องเปิดดูให้จบๆ เรื่องไป ฉันจะได้เลิกตื่นสายซะที (ฮี่ๆ)

“นี่เธอ!”

“…” เสียงผู้ชายไม่รู้ใครเรียกไล่หลังฉันมา แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

“ยัยอุช”

“…” ไม่ใช่ชื่อฉัน คนอะไรชื่อ ‘อุช’

“ยัยอุช” เสียงเขาไล่ตามหลังฉันไม่หยุด ฉันจึงหันไปดู

“…” ผู้ชายคนที่มาสายเมื่อเช้านี่นา

“เธอนั่นแหละ” เขายืนยันว่าเรียกฉัน แต่ให้ตายสิ! ‘ยัยอุช’ ไม่ใช่ชื่อฉันนี่นา

“นายเรียกฉัน” ฉันชี้มือเข้าหาตัวแล้วถามกลับเพื่อความแน่ใจ

“เธอไง” เขายังคงนอนยันหน้านิ่งว่าเรียกฉัน

“ฉันไม่ได้ชื่ออุชย่ะ”

“อ้าว! งั้นเธอชื่ออูฐสินะ” กวน… สาบานนั่นเขาใช้ปากพูด

เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเจอคนที่หน้าตาขัดกับบุคลิกการพูดจา ฉันบอกหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่าชื่อ ‘อุช’ ชื่อ ‘อูฐ’ (อรนุช\=อุช) หรือเขาแอบด่าฉันว่าเหมือนอูฐ ถ้าเป็นเรื่องความอดทนฉันไม่เถียง แต่ถ้าเป็นหน้าตาฉันค้านยันฝาบ้านล้ม ถึงฉันไม่ได้สวยเลิศเลออะไรแต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรไหม ผู้ชายในโรงเรียนก็มีมะแจกขนมจีบกันไม่ขาดสาย แค่นี้ก็การันตีได้มั้ย? (จับหน้าตัวเอง) เอ๊ะ! หรือฉันจะหน้าคล้ายอูฐจริงๆ ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากออกกลางทะเลทรายตอนนี้

“นี่ฟังนะนายเสาไฟฟ้า ฉันไม่ว่างพอที่จะมาทะเลาะกับนายตอนนี้หรอกนะ” หน็อย… มาเรียกฉันยัยอูฐ แม่ไม่โดดงับหัวให้ก็บุญโขแล้ว ชิ!

“เมื่อเช้าครูหทัยรัตน์บอกให้ไปกับเธอ ความจำเสื่อมไง!?” ยังมิวายหาเรื่องฉันสินะยะ

“เออใช่ ตามมาสิ…” เกือบลืมว่าหมอนี่ต้องช่วยฉันล้างห้องน้ำ ฉันเดินนำโดยมีหมา เอ๊ย! มีเขาเดินตาม

“ห้องน้ำเนี่ยนะ เพื่อ…”

“เพื่อพานายมาหาของกินมั้ง” เขาซื่อบื้อหรือโง่กันแน่ที่ไม่รู้ว่ากฎที่ว่านั่นคือต้องมาล้างห้องน้ำ

“บ้า! เธอกินเองเหอะ” จ้าๆ เฮ้อ… ฉันชักเริ่มหมดความอดทนกับหมอนี่ซะแล้วสิ

“หยุดพูดมากแล้วมาช่วยฉันล้างห้องน้ำสิ” ยืนเก๊กหล่ออยู่ได้ ‘เหมือนหล่อ’ (ก็หล่อจริงนั่นแหละ)

“ทำไมฉันต้องทำ”

“ก็นายมาสาย กฎก็คือกฎนายเข้าใจมั้ย? และนี่คือบทลงโทษ จำที่ครูหทัยรัตน์บอกนายไม่ได้รึไง ฉันหรือนายกันแน่ที่ความจำเสื่อม” อรนุชเพลียค่ะ!

“ก็นายมาสาย กฎก็คือกฎนายเข้าใจมั้ย? และนี่คือบทลงโทษ จำที่ครูหทัยรัตน์บอกนายไม่ได้รึไง ฉันหรือนายกันแน่ที่ความจำเสื่อม” อรนุชเพลียค่ะ!

“ก็ใช่ ครูบอกให้ไปกับเธอ แล้วไง! ไม่ได้บอกให้ทำกับเธอ…” อร๊ายยย\~ พูดจาสองแง่สองง่าม อรนุชคนนี้รับบ่ได้

“ไอ้บ้า! พูดจาให้มันสมกับเป็นสุภาพบุรุษหน่อย ยังไงฉันก็ผู้หญิงนะ” ไอ้เสาไฟฟ้าโรคจิต (คิดไปไกล)

“หรืออยากให้ฉันทำกับเธอ…” ไม่พูดเปล่า เขาเดินเข้ามาประชิดตัว คิดว่าฉันง่ายงั้นสิ เอาหมัดฉันไปกินก่อนละกัน ย๊ากกก\~

กึก! เขาต้านหมัดฉันไว้พร้อมกับดึงร่างฉันเข้าไปกอด อร๊ายยย\~ ไอ้คนฉวยโอกาส

“ปล่อยนะไอ้บ้า ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้พิสดาร” ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งของเขา แต่แล้ว…

แล้วเขาก็ปล่อยฉันออกอย่างง่ายดาย ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเซล้มลงไปกองกับพื้นเปียก (ก้นจ้ำเบ้ากันเลยทีเดียว) ฮือๆๆ ไอ้คนใจร้าย นึกจะกอดก็กอด นึกจะปล่อยก็ไม่บอกกันสักคำ

“เธอคิดเองเออเองนะ ฮ่าๆๆ บอกให้ปล่อยฉันก็ปล่อย แล้วไง!? แล้วเธอไปนั่งทำไมที่พื้นเปียกๆ ร้อนเหรอ?” ยังมีหน้ามากวนประสาทช่วงล่างฉันอีก โมโหก็โมโห อายก็อาย ฮึ้ย! ฉันรีบลุกขึ้น แต่พื้นบ้านี่ก็ลื่นจัง โอ๊ะๆๆๆ ฉันเซลงไปกองกับพื้นอีกครั้งด้วยความทะเล่อทะล่า นั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าหัวเราะฉันยกใหญ่ สาธุ! ขอให้หัวเราะจนฟันเหยินไปเลย

“โอ้ยยย\~ เจ็บอ่ะ” เจ็บก้นกบระบมไปหมด

“ฮ่าๆๆ ให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”

“ไม่ต้อง ถ้าให้คนอย่างนายช่วยฉันก็เสียศักดิ์ศรีสิ” ศักดิ์ศรีมันคำ้จุนจุกอยู่ที่ก้นไปหมด แม่จ๋า!

“เธอพูดเองนะ”

“แมวพูดอยู่มั้ง” แม่โมโหโว้ย

หลังจากทำเปิ่นพองามแถมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับหมอนี่ ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาล้างห้องน้ำทั้งหมดจนเสร็จปานว่านี่คืออาชีพหลักที่ฉันใช้หาเลี้ยงชีพก็มิวาย โดยมีไอ้บ้านั่นช่วย… ช่วยยืนดู

“พรุ่งนี้เจอกัน ที่เดิม” จ้าๆ ยังมีหน้ามาพูดอีกไอ้คนแล้งน้ำใจ ชิ!

“ย่ะ” ขี้เกียจทะเลาะ เพราะตอนนี้ค่ำแล้ว

ฉันเดินกลับบ้านด้วยความต้อแต้ (ท้อแท้) ระบมตูดไปหมด ไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตนี้จะมาเจอผู้ชายที่กวนประสาทและเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ซึ่งขัดกับหน้าตาเขามาก ก็อย่างว่าละนะ คนเรามองแต่ภายนอกกันไม่ได้จริงๆ