สายโทรเข้าจากชเวซอนมุล นางคือเพื่อนฉันเองคะ
"มีไร"
"ตอนนี้กูกำลังดูผู้ชายเล่นบาส มาดูเป็นเพื่อนหน่อย"
ฉันเบื่อเพื่อนของฉันคนนี้ที่วันๆ เอาแต่นั่งดูผู้ชายเล่นบาส ไม่เห็นจะมีใครหล่อเลย ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสนามบาส คิมซอยอนมองหาเพื่อนอยู่นานอยู่ก็มีลูกบาสลอยอากาศลอยมาทางคิมซอยอน แต่มีหนุ่มหล่อคนนึงมายืนขวางลูกบาสไว้ไม่ให้มันโดนตัวเธอ ตุบ!!
"เธอไม่เป็นไรช่ายมั้ย"
สายตาของคิมซอยอนก็หันไปเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของคนตรงหน้า คิมซอยอนสบตากับอิมโซวอนพักหนึ่ง
"ซอยอน"
เสียงซอนมุลเพื่อนรักของเขาเรียกเพื่อดึงสติ
"ขอบคุณนะ"
ซอยอนขอบคุณคนตรงหน้า จากนั้นโซวอนเขาก็เดินไปเล่นบาสต่อ
"เห้ย!! หล่อมาก พึ่งได้เห็นตัวจริง"
นี้แหละความบ้าผู้ชายของเพื่อนฉัน
"ทำไม เขาดังขนาดนั้นเลย"
"มึงไปอยู่ไหนมา นี่อิมโซวอน หล่อ เล่นบาสเก่งมากแถมได้เป็นตัวหลักอีกนะ"
"หรอ"
ซอยอนอึ้งไปพักใหญ่ เพราะไม่คิดว่าซอนมุลจะรู้ข้อมูลแน่นขนาดนี้
"มา มานั่งดูโซวอนกัน"
แล้วต่อมความเห็นผู้ชายหล่อของเพื่อนฉันก็บังเกิด เลยทำให้ฉันต้องนั่งเป็นเพื่อนหล่อนนานเลยหละ หลังจากที่ซอยอนนั่งเป็นเพื่อนซอนมุลดูเขาเล่นบาสเสร็จก็ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารที่งงไปกว่านั้นในตอนที่นั่งกินข้าวอยู่ โซวอนเดินมานั่งโต๊ะเดียวกับซอยอนและซอนมุล
"หวัดดี"
เพื่อนของโซวอนทักทาย
"ดี"
ซอนมุลตอบรับ
"เราชื่อ จองซอยูนนะ เธอละ"
"ถามใคร? "
"เธอนั้นหละ"
"เราชื่อซอนมุล"
ซอนมุลนั่งมองโซวอนเคลิ้มในความหล่อของโซวอน
"เธอชื่อซอยอนช่ายปะ"
แล้วอยู่ๆ ออตาโซวอนจะอยากรู้อะไรชื่อฉัน
"ใช่ ทำไมหรอ"
"ป่าว แค่ถาม"
หมอนี้ดูท่าทางจะชอบกวนตีนเอามากๆ
"มึง เดี๋ยวกูมา"
ซอยอนเดินออกจากโต๊ะกินข้าวไป ซื้อน้ำกับเอาจานไปเก็บ
"อะน้ำ"
สายตาของโซวอนมองมาทางคิมซอยอน
"น้ำเราหละ"
เป็นคำถามที่ทำให้ฉันดูเหมือนทาสเขามาก
"นาย อยากกินก็ไปซื้อเองดิ นี้ของเพื่อนฉัน"
"ไปซื้อเองก็ได้"
ยัยนี้เป็นคนที่ใจร้ายมากครับเพราะส่วนมากผมจะเจอแต่คนที่อยากเอาน้ำมาให้ แต่กับยัยนี้ไม่ใช่เลยเหมือนผมจะชอบคนแบบนี้เข้าแล้วหละ
"ซอนมุลเธอ ไปเชียร์เราเล่นบาสหน่อยสิ"
จองซอยูนพูดขึ้น
"ได้ดิ เราว่าจะไปเชียร์อิมโซวอนพอดี"
เห้อเบื่อกับความที่มันจะชอบอะไรอิมโซวอนนักหนาแล้ว เวลาเห็นหน้าอิมโซวอนนางก็จะชอบเขินทำตัวไม่ถูก
"ไว้เจอกันนะ ซอนมุล"
จากนั้นยัยเพื่อนตัวแสบของฉันก็พาฉันไปดูอิมโซวอนชายในฝันเล่นบาส
"โซวอนสู้ๆ นะ"
เสียงเชียร์ยัยนี้ดังไป3บ้าน8บ้าน แข่งบาสได้ซักพักอยู่คนในทีมก็เกิดบาดเจ็บคนนึง ซึ่งคนที่ทำร้ายเขาก็คือจังอิมนักบาสที่เคยมีชื่อเสียงมาก่อนโซวอน แต่ทำอะไรโซวอนไม่ได้ก็เลยไปลงที่จองซอยูน ทำให้ต้องออกจากการแข่งทำให้ทีมของโซวอนแพ้ไปก่อน
"เห้ย!! ไปดูจองซอยูนกัน"
ซอนมุลเดินจูงมือฉันเพื่อพาฉันไปดูจองซอยูนที่บาดเจ็บโซวอนพยุงเพื่อนจนถึงจุดพัก
"ซอยูน เป็นไงบ้าง"
ยัยตัวแสบถาม
"โอ้ย!! ก็เจ็บอยู่นะ"
"เจ็บขนาดนี้ต้องงดลงแข่ง"
โซวอนพูด
"แต่มันจะลงแข่งอีกทีอาทิตย์หน้าแล้วนะ"
โซวอนทำหน้าเครียดเล็กน้อย
"เดี๋ยวรอให้ครูลองถามหาคนเล่นบาสเป็นดู ตอนนี้ไปโรงบาลก่อน"
ซอนมุลขอไปกับโซวอนด้วย ซึ่งถ้ายัยนี้ไปฉันก็ต้องได้ไปเพราะความบังเอิญเลยทำให้ฉันกลายเป็นนักกีฬา ที่สุดแสนจะยากลำบากสำหรับฉัน
ที่โรงพยาบาล
ฉันมาถึงที่โรงบาลพร้อมกับโซวอนและซอนมุล พยาบาลก็พาร่างของจองซอยูนเข้าไปในห้องไอซียู ฉันและทุกคนก็นั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อรอให้หมอออกมาบอกอาการของจองซอยูน นั่งได้ซักประมาณครึ่งชั่งโมง หมอก็ออกมาบอกอาการของจองซอยูน ตอนนี้หมอให้พยาบาลพาร่างของจองซอยูนไปที่ห้องพัก โซวอนเป็นห่วงซอยูนมากเลยเข้าไปดูอาการของซอยูนข้างใน
"เป็นไงบ้างวะ"
"กูโอเค"
โซวอนทำหน้าไม่ค่อยโอเคเท่าไรเมื่อเห็นซอยูนพูด
"แล้วแบบนี้การแข่งบาสของพวกนายละ"
ซอนมุลถาม หมือนกับว่ายัยเพื่อนฉันคนนี้จะชอบดูผู้ชายพวกนี้เล่นบาสเอามากๆ นะเนี่ย
"ไม่รู้สินี้ก็ต้องไปถามครูเหมือนกันว่าจะยังไง"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราก็หายนะซอนมุล"
ยัยนี้ยิ้มเล็กน้อยสีหน้าดูท่าจะดีใจที่จะได้เห็นเอ่อ..โซวอนเล่นบาส
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นกลบเสียงพูดคุยในห้อง แล้วคนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามา
"สวัสดีทุกคน"
เสียงของคนตรงหน้าทำให้โซวอนถึงกับหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"มึงมาทำไม"
โซวอนถามจังอิม
"กูก็มาเยี่ยมคนเจ็บดิวะ"
"มึงไม่ต้องมาหรอก เพราะมึงเพื่อนกูเลยเป็นแบบนี้"
ฉันเห็นสีหน้าของโซวอนเหมือนเขากำลังจะต่อยกันที่ตรงนี้ตอนนี้ ฉันเลยเข้าไปขัดก่อนที่ทุกอย่างมันจะพัง
"นี้โซวอนฉันว่านายดูแลเพื่อนดีกว่านะ อย่ามีเรื่องเลย เดี๋ยวซอยูนจะไม่สบายใจนะ"
คำพูดของฉันดูเป็นผลกับเขามากเพราะเขาหันไปดูแลเพื่อนเขาโดยไม่สนใจจังอิมเลย จังอิมเดินเข้ามาหาฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
"น่ารักดีนะเนีย"
จังอิมพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่นิ่งเงียบ ทำให้โซวอนต้องหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
"ฉันอยากให้ยัยนี้เข้ากีฬาบาสจังจะได้เห็นหน้าทุกวัน"
เขาพูดออกมาทำนองนี้ แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงอีกคนนึงเดินเข้ามาในห้อง
"สวัสดีนักเรียนทุกคน"
"ครู"😲
โซวอนดีใจที่ครูมาเยี่ยมซอยูน ครูเดินตรงเข้าไปหาซอยูน
"เป็นไงบ้างอะเรา"
"ก็ดีครับครู"
"ดีขึ้นแล้วก็ดี"
"แล้วงี้ครูจะไปหาใครเข้าบาสหละครับ"
"ครูว่าคนเก่งๆ เค้าคงไปเข้าที่อื่นกันหมดแล้ว นี้ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาใคร"
"งั้นครูก็เอายัยนี้สิครับ"
จังอิมพูดแทรก
"ฉันเล่นไม่เป็นนะ"
"มันฝึกกันได้นะ"
"แต่..."
"ถ้าครูไม่เอาเขาเข้าครูจะไม่ได้อยู่ในมหาลัยนี้แน่"
ฉันตกใจกับคำพูดของจังอิมเมื่อครู่
"หนูไม่อยากให้ครูโดนไล่ออก หนูเข้าก็ได้คะ"
"งั้นเดี๋ยวครูให้โซวอนสอนเธอแล้วกัน"
"ได้ไงครูผมเป็นคนให้เธอเข้าผมก็ต้องสอนสิ"
"แต่เธอไม่ใช่ตัวท๊อปของนักบาสในตอนนี้"
พอครูพูดจบจังอิมก็เดินมาหาฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทำให้โซวอนกำมือแน่น
"เจอกันที่สนามบาสนะสาวน้อย"
เขาทำท่าจะหอมแก้มฉันอต่โซวอนอะแฮ่มใส่ซะก่อน เขาเลยได้แค่จุ๊บอยู่ไกลๆ
"งั้นเดี๋ยวครูไปก่อนนะ"
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
หลังจากสวัสดีครูเสร็จยัยซอนมุลเพื่อนฉันก็ยังไม่หยุดอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า
"มึงโอเคมั้ย ซอยอน"
"กูโอเค"
"หุ้ย แต่มึงดีอะได้เข้าไปเล่นกีฬาบาส"
"แต่กูเล่นไม่เป็นนะเว้ย"
"ก็ให้โซวอนสอนไง"
ยัยนี้ก็พูดให้ฉันอยู่ใกล้เขาอีก
"ขอบคุณนะซอยอนที่ช่วยฉัน"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"แต่เธอไหวแน่นะเล่นไม่เป็นไม่ใช่หรอ"
"จะลองดูแล้วกัน"
ฉันกลั้นใจพูดเต็มที่เพราะรู้ว่าไม่มีทางทำได้แน่นอน
"แล้วมึงไม่อยากอยู่กับโซวอนหรอ"
"ไม่อะกูว่ากูอยู่กับซอยูนดีกว่า"
อะไรของ2คนนี้ไปปิ๊งปั๊งกันตอนหนายยยยยวะ😳😳
“ทำไมต้องอยู่กับซอยูนด้วย”
ฉันถามด้วยความงง
“เอ้าก็พวกเธอสองคนต้องไปซ้อมบาสเพื่อแข่ง ก็ไม่มีใครเฝ้าซอยูนดิถูกปะ”
“แต่...”
“งั้นเราฝากด้วยนะซอนมุล”
ฉันยังไม่ทันได้พูดอยู่ๆ โซวอนก็ก็เดินมาจับมือฉันออกไปจากห้องนั้น
“นายจะพาฉันไปไหน”
“ก็ไปซ้อมสิเธอจะแข่งแบบไม่ซ้อมหรอ”
“เอ่อเคร”
แล้วโซวอนก็พาฉันมาถึงสนามบาสของมหาลัย
“เธอลองโยนบาสให้ลงห่วงผลที่ออกมาคือมันไม่ลงซักลูกเลย
“มันอยากอะฉันไม่ถนัดเลย”
“งั้นลองแบบนี้นะ พอเธอแย่งลูกบาสได้เธอโยนลูกมาให้ฉันและเดี๋ยวฉันเอาลงห่วงเอง”
พูดเหมือนง่ายนะ ฉันจะทำได้มั้ยเนี่ยแล้วทีมของโซวอนก็เดินเข้ามา
“เธอต้องฝึกกับทีมจริงๆ”
และแล้วเขาก็เริ่มให้ฉันลองแย่งลูกบาสจากทีมที่เป็นเพื่อนโซวอน ฉันวิ่งเข้าไปแย่งตามที่โซวอนบอกแล้วโยนบาสไปให้โซวอนจังหวะนั้นคนที่รับได้ดันเป็นจังอิมที่ยืนดูอยู่
“เก่งเหมือนกันหนิ ไม่ชวนฉันเลยนะ”
อิตานี้น่าจะชอบเข้าใกล้ผู้หญิงแบบไม่ทันตั้งตัวนะ เข้าใกล้ฉันตลอดเลย โซวอสทำหน้าไม่พอใจสุดๆ จังอิมหันหน้าไปหาโซวอนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่
“ไม่คิดจะชวนเลยหรอ”
จากนั้นจังอิมก็เดินเข้ามากอดเอวฉัน ฉันพยายามเอามือเขาออก แต่มันไม่ออกเหนียวเหมือนปลาหมึกเลย
“มานี้ฉันจะสอนเธอเอง”
“เอ่อคือ”
โซวอนเดินเข้ามาจับมือฉัน
“คงไม่ได้หวะครูให้กูสอน”
“มึงทำเหมือนมึงหวงเลยเนาะ”
ฉันอึ้งกับคำถามของจังอิมที่ถามโซวอน.
“มาลองแข่งกันดูปะ”
อยู่ๆ จังอิมก็ท้าโซวอนแข่งซึ่งให้ฉันเป็นคนที่เล่นบาสกับโซวอนด้วยแล้วจังอิมก็พาเพื่อนอีกคนเข้ามาแข่งด้วย เมื่อเริ่มแข่งฉันก็พยายามจะเข้าไปแย่งบาสที่ตอนนี้อยู่ในมือของจังอิมฉันเดินเข้าไปใกล้จังอิมเพื่อแย่งบาส แต่จังอิมเปลี่ยนทิศทางไปอีกฝั่งซึ่งมันทำให้ฉันจับบาสไม่ได้แต่โชคดีหน่อยที่โซวอนอ่านเกมออกเลยแย่งบาสมาได้ ฉันเหมือนตัวถ่วงเขามากในตอนนี้แล้วโซวอนก็ทำบาสลูกแรกลงห่วงได้สวยมาก จังอิมเห็นว่าโซวอนทำได้ลูกนึงเลยคิดจะใช้แผนเพราะโซวอนเป็นคนสอนฉันซึ่งฉันยังทำไรไม่เป็นก็เลยจะทำให้โซวอนแพ้เพราะฉัน แต่ก่อนที่แผนจะเริ่มโซวอนเรียกฉันเข้าไปหาเขาบอกฉันทำนองว่าให้ระวังเหตุการณ์ข้างหน้าก่อนจะเล่นตาต่อไป เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นลูกบาสกำลังลอยมาทางหัวฉัน ฉันหลับตาปี๋เพราะไม่รู้จะโดนอะไรบ้างแต่โซวอนเข้ามาดึงมือฉัน เพื่อให้พ้นจากลูกบาสฝีมือจังอิม ตอนนี้ฉันอยู่ที่อกของเขา เขากอดฉันไว้แน่นมาก มันแน่นจริงๆ นะไม่ได้มโน ตอนนี้หัวใจเต้นแรงมากหน้าแดงก่ำเลย
“เป็นไรรึป่าว”
โซวอนถามเพราะเห็นหน้าฉันแดง
“เอ่อฉันไม่ได้เป็นไรมาก”
“ฉันว่าเธอไปนั่งตรงนั้นดีกว่าเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ฉันเดินไปนั่งตามที่เขาบอก โซวอนก็หันไปแข่งบาสกับจังอิมต่อ ฉันนั่งได้ไม่นานโซวอนก็ทำให้จังอิมแพ้จังอิมโกรธมากแต่ทำไรไม่ได้ จังอิมเดินเข้ามาหาฉัน
“เจอกันใหม่นะที่รัก”
ฉันไม่สนใจคำพูดเขาแล้วโซวอนก็เดินเข้ามาจับมือฉัน แล้วเขาก็พาฉันไปที่บ้านเขา
“พาฉันมาที่นี้ทำไม”
“ก็ถ้าฉันไม่พาเธอมารับลองได้เลยว่าหมอนั้นต้องป่วนเธอแน่นอนแล้วเธอก็จะไม่มีสมาธิในการซ้อม”
“แล้วนายคิดว่าการที่นายพาฉันมาบ้านนายนี่มันซ้อมยังไงไม่ทราบ”
“ก็ฉันจะให้เธอฝึกแย่งบาสแล้วชูสลงห่วงไง”
เขาพาฉันไปที่สนามเล่นบาสเล็กๆ ที่บ้านเขาแล้วสอนฉันเขาสอนบาสให้ฉันอยู่นานจนฉันเหนื่อย เหมือนจะเป็นลมโซวอนเลยเข้ามาประคองตัวฉันไว้ เราสองคนจ้องตากันอยู่นาน แล้วฉันก็สลบไปตอนไหนก็ไม่รู้ โซวอนอุ้มร่างฉันขึ้นแล้วพาฉันเข้าไปนอนในห้องของเขา แล้วเขาก็ดูแลฉันอยากดีจนฉันตื่นขึ้นมาเป็นปกติ
“ไม่เป็นไรแล้วช่ายปะ”
ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงฉันมากเลยนะสายตามันฟ้องแบบนั้น เขาดูแลฉันดีมากจริงๆ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
