เพชรภูมิ โชติพิษณุกร (เพชร) CEO อสังหาริมทรัพย์ มีธุรกิจมากมาย ห้างสรรพสินค้า โรงแรม เป็นหนุ่มหล่อลูกครึ่ง ไทย- อังกฤษ ในเรื่องของธุรกิจเป็นอันดับหนึ่ง คนเราเขามักจะพูดกันว่า ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบ มันก็คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาสามารถจัดการเรื่องงานได้ดี แต่เขากลับล้มเหลวในการสร้างชีวิตครอบครัว

โดยที่เขามีเรือพ่วงคือ เด็กชาย ภูมิภักดิ์ โชติพิษณุกร (น้องภูมิ) ลูกชายของคุณพ่อเพชร เด็กน้อยอายุ 7 ขวบ เรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติ นิสัยร่าเริง ในบางครั้งก็แอบเศร้า เวลาที่เห็นเพื่อน มีครอบครัวที่สมบูรณ์ แม้ผู้เป็นพ่อจะคอยพูดเสมอว่า คนเรามักจะมีความไม่สมบูรณ์แบบเสมอ แต่มันก็ยังเป็นความต้องการของเด็กคนหนึ่งที่อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เป็นแม่ แม้ว่า แม่ที่ให้กำเนิดไม่เคยสนใจ

แพทย์หญิง เหมือนแพร วิมลศิริ (หมอแพร) กุมารเวช คุณหมอคนสวยประจำโรงพยาบาลเอกชน รอยยิ้มหวาน ใจดีกับเด็กๆ ที่มารักษา จนเป็นคุณหมอในดวงใจ โชคชะตามักจะเล่นตลก เธอสวย เธอเก่ง และที่สำคัญเธอโสด เธอเพียบพร้อมไปด้วยสิ่งที่ดี แต่กลับไม่มีใครเป็นเจ้าของหัวใจ จนครองความโสดมานานถึง 29 ปี อีกปีเดียว อายุของเธอจะขึ้นเลข 3 แล้ว ทำไมถึงไม่มีใครมาทำให้หัวใจของเธอรู้สึกใจสั่น ร่างกายเหมือนไฟช็อต อย่างที่นิยายมักจะบรรยายเอาไว้สักที

ร้านนั่งฟังเพลงสบายๆ

ร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่งเดินเข้ามาภายในร้าน บรรดาสาวๆ ต่างพากันมองด้วยสายที่เคลิ้มชวนฝัน ในความหล่อเหลาของพ่อหม้าย มักเป็นข่าวกับนางแบบ ดาราดังๆ หลายต่อหลายคน

สาวๆ ภายในร้านต่างพากันส่งสายตาเชิญชวนให้กับพ่อหม้าย สุดหล่อ แต่สาวๆ กลับถูกเมินด้วยสายตาที่เย็นชา

เพชรภูมิเดินผ่านบรรดาสาวไป พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก เดินตรงไปโต๊ะบรรดาเพื่อนมัธยมที่นัดกันมาเลี้ยงรุ่น

เสียงชนแก้ว เสียงโวยวาย ของเหล่าบรรดาเพื่อนสนิทสมัยมัธยม ทำให้คนที่พึ่งมาถึง ต้องส่ายหน้า

“เอ้า! พวกเราพ่อหม้ายสุดหล่อมาถึงแล้วเว้ย ขยับๆ ให้ท่านประธานใหญ่หน่อยเร็ว” เสียงโวยวายของเพื่อน

“เห้ย! เพชรมานั่งใกล้ๆ อดีตคู่จิ้นหน่อยไหม”

คุณหมอสาวเหมือนแพร หันหลังกลับไปมอง อดีตเพื่อนสนิท นี่เธอไม่ได้เจออีกฝ่ายมานานหลายปีมากๆ ตั้งแต่ที่เพชรภูมิบินไปเรียนต่อที่อังกฤษ เวลาผ่านไปได้สักระยะ เธอก็ได้ข่าวว่า เพชรภูมิ มีลูกชายแล้วหนึ่งคน แต่ไม่มีใครรู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

“เดี๋ยวนะ พวกนายพูดอย่างนี้ไม่ดี ผู้ชายแถวนี้ได้ยินก็คิดว่า ฉันไม่โสดแล้วสิ” เหมือนแพรพูดแย้งเพื่อนๆ ในกลุ่มทันที

ทันทีที่เหมือนแพรหันกลับมามอง เธอก็เห็นเพชรภูมิ ผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่ง เดินเข้ามาตรงที่เธอนั่ง ตามที่บรรดาเพื่อนๆ ในกลุ่มแซว เหมือนแพรได้แต่มองด้วยสายตาปริบๆ

“ทำไม ไม่ไปนั่งกับชาติ ฝั่งโน้นมานั่งตรงนี้ทำไม”

“ฉันจะนั่งตรงนี้มีอะไรไหม หรือพวกนายคิดว่า ไม่ดี ฉันอยากจะย้อนระลึกถึง สมัยเป็นคู่จิ้นกับเธอแพร” เพชรภูมิพูดขอเสียงสนับสนุนของบรรดาเพื่อนๆ ที่เวลามีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มักจะพูดส่งเสียงโวยวาย

เหมือนแพรได้ยินแล้ว ต้องส่ายหน้า ซึ่งเธอไม่อยากตกเป็นข่าว คู่จิ้นกับเพชรภูมิ พ่อหม้ายเนื้อหอมรายนี้อีกแล้ว

เพชรภูมิจงใจขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เหมือนแพร ผู้หญิงคนแรกที่เขาคบและเป็นเพื่อนสนิทในตอนนั้น เหมือนแพรคอยช่วยเหลือเขา เรื่องเรียนมาตลอด จากผู้หญิงที่ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว นี่เป็นการกลับมาเจอกันอีกครั้ง เหมือนแพรเปลี่ยนไปมาก ดูสวยขึ้น

“ถามความสมัครใจของฉันด้วยว่า อยากจะย้อนคู่จิ้นกับนาย อีกไหม” เหมือนแพรหันไปบอกกับคนที่ฉีกยิ้มนั่งอยู่ข้างๆ

บรรดาเพื่อนๆ ต่างพากันหัวเราะสนุกสนาน ยกเว้นแค่เธอที่หัวเราะไม่ออก

เวลาผ่านไปสักพัก ทุกคนเริ่มเมา เหมือนแพรเก็บกระเป่าเตรียมจะกลับ เธอลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกมือใหญ่ดึงให้กลับลงไปนั่งข้างๆ

“ฉันจะกลับแล้ว”

“จะรีบกลับไปไหน โสดไม่ใช่หรือไง”

“ฉันจะกลับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ฉันโสด”

“ยัยแพร แกจะรีบกลับไปไหน รู้ไหมว่า เพชรมันตั้งใจเป็นเจ้าภาพคืนนี้เลยนะเว้ย”

เหมือนแพรที่ไม่รู้ว่า การนัดรวมตัวกันในครั้งนี้ เพชรภูมิเป็นคนต้นคิดที่อยากจะเลี้ยงรุ่น ทั้งที่วันนี้เธอพึ่งจะออกเวร ก็ต้องถูกบรรดาเพื่อนๆ ลากมาเที่ยว

“อ้าว! ทำไมฉันไม่รู้”

“ไม่รู้ก็ไม่ผิด แต่ตอนนี้รู้แล้ว ก็นั่งเป็นเพื่อนฉันก่อน พรุ่งนี้เธอก็ไม่ได้ไปทำงานอยู่แล้ว เป็นถึงคุณหมอ ก็ช่วยดูแลฉันหน่อย เผื่อฉันเมา” เพชรภูมิหันไปมองใบหน้าของเหมือนแพร

เหมือนแพรรู้สึกแปลกๆ สายตาที่เพชรภูมิใช้มองเธอ มันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเพชรภูมิในอดีต ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดตรงบริเวณแก้ม เหมือนแพรจำต้องเบี่ยงตัวหนี แม้เพชรภูมิจะเคยเป็นเพื่อน ที่สนิทกับเธอก็ตาม แม้จะเคยเป็นเพื่อนกัน แต่บางคนก็ไม่รู้

เพชรภูมิหันไปมอง แสดงออกชัดว่า กำลังรู้สึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนรังเกียจ “นั่งกับฉันมันมีอะไรผิดหรือไง”

“ถ้ารู้ว่า จะเมาแล้วจะดื่มให้เมาทำไม ไม่ห่วงลูกบ้างหรือไง” เหมือนแพรต่อว่า

“ก็ถึงอยากจะให้คุณหมอช่วยดูแลไง จะได้กลับบ้านไปหาลูก” น้ำเสียงคำพูดที่เอาแต่ใจ เป็นน้ำเสียงที่เหมือนแพรรู้สึกคุ้นเคย และชอบทำอะไรตามใจตัวเองมากๆ เพชรภูมิดึงร่างของเหมือนแพรเข้าไปใกล้ และถือวิสาสะเอามือพาดไปตรงไหล่บาง ทำให้เหมือนแพรขยับหนีไปไหนไม่ได้

“เพชร นายทำอะไรให้เกียรติฉันด้วย มันหนักมากรู้ไหม ปล่อย”

“ทำแบบไหนถึงเรียกว่า ให้เกียรติ หรือให้ฉันต้องขอเธอแต่งงาน ดีไหม” เพชรภูมิขยับใบหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ กลิ่นของเบียร์ทำให้ เหมือนแพรรู้สึกมึนได้เช่นกันแม้จะไม่ได้ดื่มก็ตาม

“เหม็น! ขยับออกไปห่างๆ เลย และพูดจาอะไร กรุณาคิดก่อนที่จะพูดด้วย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายจะพูดเล่นด้วยแบบนี้”

“ก็คิดก่อนแล้ว ถึงได้พูด” เพชรภูมิพูดยิ้มๆ เหมือนแพรงงในคำพูดของอีกฝ่าย

“ปล่อยฉันจะกลับห้อง วันนี้ฉันเหนื่อยไม่อยากจะทะเลาะกับนายเพชร”

“ฉันไปส่งดีไหม จะได้รู้ว่า เธอพักอยู่ที่ไหน”

“ไม่จำเป็นต้องรู้ และฉันขับรถมาเอง ไม่ต้องให้ใครไปส่ง”

การกระทำของทั้งสองคน ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาเหล่าบรรดาเพื่อนๆ ปากหมา ทุกคนต่างพากันแซว คู่จิ้นกันยกใหญ่

“ไอ้แพร ให้เพชรไปส่งเถอะนะเว้ย เป็นผู้หญิงคนเดียวขับรถกลับห้องมืด ๆ มันน่ากลัว” ชาติพูดสนับสนุนเพื่อนรักอย่างเพชรภูมิ และเขาพอจะเดาออกว่า เพื่อนกำลังคิดจะทำอะไร

“ฉันอายุ 29 โตพอที่ไม่จำเป็นต้องให้ใครไปส่งถึงห้องหรอก ส่วนนายถ้าเมาก็กลับบ้านไปหาลูก หัดทำตัวเป็นต้นแบบที่ดีให้กับลูกชายของนายบ้าง”

“อยากจะกลับจริงๆ ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มเบียร์ของเพื่อนให้ครบทุกคนก่อนที่จะกลับ ฉันจะไม่รั้งเธอเอาไว้เลย”

และแล้วคุณหมอเหมือนแพรก็ถูกลากกลับไปส่งที่คอนโดมิเนียม น้ำเสียงอู้อี้ของคนเมา เพชรภูมิอุ้มร่างของหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง

“ขอบใจมากๆ นะเพชร” เหมือนแพรที่ยังหลงเหลือสติอยู่บ้าง พูดขอบคุณ

“เดี๋ยวไปเอาน้ำเปล่ามาให้”

เพชรภูมิกำลังจะหันหลังออกไปจากห้องนอนของอดีตเพื่อน และแล้วก็ต้องตกใน เมื่อมือเล็กฉุดรั้งแขนเขาเอาไว้ ทำให้เขาเซลงไปคร่อมทับร่างคนเมา

“เธอสวยขึ้นมากนะ แพร” น้ำเสียงของเพชรภูมิฟังแล้วนุ่มทุ้ม นิ้วยาวเกลี่ยไปตรงผิวแก้ม เพราะเขาอยากจะเจอเหมือนแพร เขาถึงได้จัดงานเลี้ยงวันนี้มาบังหน้า

“นายเมาหรือเปล่า เพชร”

“ดีใจนะ ที่ได้เจอแพรอีกครั้ง”

เพชรภูมิทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับเพื่อนคนนี้ ริมฝีปากร้อนปิดประทับริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพู จูบที่เนิ่นนาน มันช่างหวานอย่างที่คิดเอาไว้

เวลาผ่านไปสักพัก เพชรภูมิถอนริมฝีปากออก ผละร่างออกจากเหมือนแพร ก่อนจะเดินออกจากห้องของอดีตเพื่อน

ส่วนคนที่ถูกจูบครั้งแรก รู้สึกงุนงง มือจับไปตรงหน้าอก หัวใจของเธอทำไมมันเต้นแรงมากขนาดนี้

หลังจากวันนั้นผ่านมาได้เกือบอาทิตย์

เสียงเคาะประตูห้อง ปลุกให้คุณหมอที่พึ่งลงเวรกลับถึงห้องพัก ฝ่ารถติดกว่าจะได้กลับมานอน เหมือนแพรลุกงัวเงียเดินไปเปิดประตู ประตูถูกเปิดพร้อมกับเด็กผู้ชายใบหน้าหล่อมากๆ ใบหน้าของเด็กมันดู คุ้นตาเธอเหลือเกิน เหมือนเธอเคยเจอใบหน้านี้ที่ไหน

“เอ่อ...ผมมาตามหาใครครับ” เหมือนแพรเอ่ยถาม สายตาก็คอยมองหาว่า มีผู้ปกครองตามมาด้วยหรือเปล่า

“สวัสดีดีครับ ผมมาหาคุณป้าเหมือนแพร คุณพ่อบอกว่าคุณป้าอยู่ที่ห้องนี้” เด็กชายสุดหล่อพนมมือไหว้ตามมารยาทที่ได้ถูกสอนมา

“คุณป้า!” เหมือนแพรฟังสรรพนามที่เด็กชายเรียกแล้วก็รู้สึกช็อกนี่เธอมีน้องหรือญาติที่ไหน มีลูกชายโตมากขนาดนี้ และที่สำคัญชั้นนี้มีแค่ห้องเธอกับห้องที่ว่างฝั่งตรงข้ามเท่านั้น

“ครับคุณป้าเหมือนแพร คุณพ่อบอกให้ผมมาทำความรู้จัก คุณป้าเอาไว้” น้ำเสียงที่ดังฟังชัด คำพูดคำจาเหมือนถูกฝึกมาอย่างดี

“ขอโทษนะครับ คือว่า เราสองคนเคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ พอดี เอ่อ...สุดหล่อเรียกว่า พี่แพรได้ไหม เรียกคุณป้ามันดูแก่ไป” เหมือนแพรไม่ใช่คนที่มีอีโก้สูง แต่จะให้รับสรรพนามที่แทนตัวว่า คุณป้าก็ ไม่น่าจะไหว

“แต่คุณป้าเป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อนะครับ” เด็กชายทำหน้าสงสัย ใจก็เริ่มจะลังเลว่าจะเรียกพี่ตามดีไหม

“เป็นเพื่อนกับคุณพ่อ เพื่อนสนิทด้วย แล้วคุณพ่อของผม ชื่ออะไร”

“ผมชื่อภูมิภักดิ์ เป็นลูกชายของคุณพ่อเพชรภูมิครับ”

คำตอบที่ถูกเฉลย ทำให้เหมือนแพรรู้สึกตกใจหนักมาก ที่สำคัญลูกชายของเพชรมาอยู่หน้าห้องของเธอได้ยังไง

“ลูกชายของเพชร แล้วคุณพ่อไปไหนครับ ทำไมผมมาอยู่ตรงหน้าห้องนี้ได้ยังไง” เหมือนแพรเดินออกไปดูตรงบริเวณทางเดิน ก็ไม่พบเห็นพ่อของเด็กเลย

“พี่เหมือนแพรไม่ต้องมองหาคุณพ่อของผมครับ คุณพ่อบอกให้ผมมาอยู่กับพี่เหมือนแพรรอคุณพ่อกลับจากทำงาน”

เหมือนแพรถึงกับหายง่วงปลิดทิ้ง แล้วเพชรภูมิเล่นตลกอะไรกับเธออีกถึงเอาลูกชายมาทิ้งไว้กับเธอแบบนี้ เหมือนแพรถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“ถ้าอย่างนั้นเข้ามาในห้องก่อนนะครับ แล้ว...”

“ภูมิครับ”

น้องภูมิเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับฉีกรอยยิ้มหล่อ ๆ อย่างที่ คุณพ่อได้สั่งเอาไว้ เหมือนแพรพาลูกชายของเพื่อนเดินเข้าห้อง พาไปนั่งตรงโซฟา

“ถ้ายังไงนั่งรอห้องนี้ก่อนนะครับ ผมมีเบอร์โทรของคุณพ่อไหม”

จากนั้นเมื่อได้เบอร์จากลูกชายของเพื่อน เหมือนแพรก็ต่อสายไปยังเพชรภูมิในทันที

ส่วนคนที่ส่งลูกชายตัวเองไปทำความรู้จัก เพื่อนและกำลังจะกลายเป็นเพื่อนบ้านร่วมชั้น ที่เขาลงทุนซื้อ เพื่อจะได้สะดวกในการที่จะ ได้เจอ

“เร็วกว่าที่คิดอีก เจอน้องภูมิแล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงที่ดังมาตามสาย ทำให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิด เหนื่อยจากการทำงานก็มาก ยังต้องมาเจอเรื่องชวนปวดหัวแบบนี้อีก

“เพชรนายเอาลูกมาทิ้งที่ห้องของฉันทำไม” เหมือนแพรพูด เสียงดุ สายตาก็คอยมองลูกชายของเพื่อนที่นั่งเล่นตรงห้องรับแขก

“พูดดี ๆ ฉันไม่ได้เอาลูกไปทิ้ง ฉันแค่ให้ลูกไปทำความรู้จักกับเธอแค่นั้น ทำไม ฉันฝากเธอดูลูกชายแค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอเดือดร้อนมากหรือไง”

“นี่เพชร นายว่างมากหรือไง ที่ทำแบบนี้ ฉันไม่มีเวลามานั่งดูแลลูกชายของนายหรอกนะ รีบๆ กลับมารับลูกชายของนายกลับไปเลย ฉันพึ่งจะออกเวร ฉันเหนื่อยรู้ไหม” เหมือนแพรบ่นคนที่เอาแต่ใจ ไม่เคยเปลี่ยน

“ลูกชายฉันไม่ซนหรอก เธอก็ให้ลูกฉันนั่งเล่นที่ห้องรอฉันไปก่อน อีกชั่วโมงฉันจะไปรับ เย็นนี้จะทานอะไรไหม ฉันจะได้ซื้อเข้าไปฝาก”

“ไม่ต้องซื้ออะไรมาทั้งนั้น แค่เสด็จมารับลูกชายของนายกลับ ก็พอ” เหมือนแพรพูดเสร็จก็กดสายทิ้งทันที

“น้องภูมิหิวข้าวหรือเปล่าครับ เดี๋ยวพี่ไปทอดไข่เจียวให้ไหม”

เหมือนแพรพูดเสร็จก็เดินเข้าไปยังห้องครัว จัดการทอดไข่เจียววางมาบนข้าวสวยร้อนๆ โชคดีที่เธอหุงข้าวเอาไว้ก่อนที่จะเข้าไปนอน

“น้องภูมิพอจะทานได้ไหมครับ”

“ทานได้ครับ ผมกับคุณพ่อชอบทานอะไรง่ายๆ ไม่เรื่อง มากครับ”

เด็กชายพูดอย่างมีมารยาท สายตาจ้องมองไข่เจียวที่ส่งกลิ่นหอมมากๆ จากนั้นก็ขยับตัวลงไปนั่งทานข้าวเรียบร้อย

เหมือนแพรมองก็รู้สึกเอ็นดูลูกชายของเพื่อนขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่า ทำไมแม่ของเด็กถึงได้ไม่อยู่ดูแล หญิงสาวเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาให้ เพราะเห็นว่า ตรงปากเริ่มจะเลอะ

เด็กชายถึงกับฉีกยิ้ม เมื่อเหมือนแพรนั่งเช็ดริมฝีปากให้ ก่อนจะส่งรอยยิ้มสดใส เป็นการตอบแทน ความรู้สึกดีอย่างที่คุณพ่อตัวเองบอกเอาไว้จริงๆ ว่า เพื่อนของพ่อเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี และเป็นคุณหมอที่สวยอย่างที่พ่อพูดเอาไว้ทุกอย่าง