กลางเมืองใหญ่มีผู้คนมากมายผ่านไปมาตลอดวัน รวมไปถึงชาลอตเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะได้เข้ามหาลัยปีหนึ่ง ตอนนี้เป็นช่วงใกล้จะเปิดเทอม เขาต้องย้ายมาอยู่หอเพียงคนเดียว เพื่อความสะดวกในการไปเรียนที่มหาลัย และการตื่นสายของเขาด้วย... ชาลอตตื่นเต้นมากเพราะในวันพรุ่งนี้นี่เอง... ที่เขาจะได้เข้าเรียนมหาลัยอย่างเต็มตัว....
หอพักของชาลอต
ชาลอต : เห้ออออ~ พรุ่งนี้แล้วสินะที่เราจะได้พบกับเพื่อนใหม่ๆ ตื่นเต้นจัง🤭🤭เพื่อนใหม่จะเป็นไงนะ เรียนแล้วจะเป็นไงนะ...
ชาลอตรีบเข้านอนไวๆ เพื่อให้ตอนเช้าจะได้ตื่นมาอย่างสดชื่นและขอบตาของเขาจะได้ไม่คล้ำดำ ชาลอตเป็นเด็กหนุ่มร่างเล็ก ผิวพรรณดี ขาว เนียนนุ่ม เส้นผมเล็กตรงพริ้วไสว ทั้งคิ้วเข้ม น่าตาน่ารัก ปากเป็นกระจับสีชมพูอ่อนประกอบกับลักยิ้มบนแก้มอ้วนๆของเขาถือว่าสมบูรณ์แบบเอามากๆ...
...เวลา 6:00 น. เช้า...
ชาลอต : หาววว~เช้าแล้วหรือนี่... นอนหลับสบายเหมือนกันนะเนี้ยที่นี่... 😪
ชาลอตเดินไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วอาบน้ำ จากนั้นเขาก็รีบแต่งตัวแล้วรีบไปมหาลัยทันที แต่ระหว่างทางเจอพ่อค้าแก่ๆคนหนึ่งกำลังวางของขายอยู่... เขาจึงเข้าไปอุดหนุนพ่อค้าคนนั้น...
ชาลอต : ขายอะไรครับคุณตา... ☺️☺️
พ่อค้า : ขายหนังสือ... เอาซักเล่มมั้ยพ่อหนุ่ม
ชาลอต : มีเรื่องไหนแนะนำบ้างครับ... 😅
พ่อค้า : มีสิ เรื่องนี้มั้ย... ราชาสีเลือด...
ชาลอต : มันเกี่ยวกับอะไรครับคุณตา...
พ่อค้า : มันเกี่ยวกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง...
ชาลอต : อ... เอ่อ งั้นหรอครับ😅😅มันสนุกมั้ยครับ...
พ่อค้า : มันสนุกสิ... มันสนุกมาก... มันสนุกจริงๆ...
ชาลอต : อ... อ่าา... ครับ😥😥
พ่อค้า : เอาไปสิไอหนุ่ม.....
ชาลอต : ราคาเท่าไหร่ครับคุณลุง....
พ่อค้า : เอาไปเถอะ ดูเหมือนว่าหนังสือมันอยากไปอยู่กับพ่อหนุ่มนะ...
ชาลอต : ง... งั้นหรอครับ...? 😰😰
พ่อค้า : ใช่สิ... ของทุกอย่างมันมักจะเลือกเจ้าของให้มันทั้งนั้น...
ชาลอต : ถึงอย่างไรก็ตาม แต่คุณลุงก็จำเป็นต้องรับเงินนะครับ... ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับแน่เลย😄😄
พ่อค้า : .....
ชาลอต : นี่ครับเงิน... ขอบคุณที่แนะนำนะครับ... 😊😊
ชาลอตวางเงินให้พ่อค้าบนโต๊ะ แล้วจากนั้นเขาก็เดินไปมหาลัยอย่างสบายใจ เขาเดินไปเรื่อยๆไม่นานนะ เมื่อเขาหันกลับมาที่พ่อค้าคนแก่ๆคนนั้นก็หายไป รวมถึงร้านขายของตรงนั้นด้วย.... เขาขยี้ตาเพื่อให้ตนเองแน่ใจว่าไม่ได้ตาฟาด.... หรือว่าเขากำลังฝันอยู่เขาหยิกตัวเองเพื่อไล่สติ...
ชาลอต : โอ๊ยยย~มันก็เจ็บนี่... แล้วคุณลุงหายไปไหนกัน? หรือว่าคุณลุงจะไปแล้ว... 😱นี่เรานอนไม่พอหรือชาลอต?
ชาลอตเดินไปแล้วคุยกับตัวเองไป เขากำลังฝันหรือว่าอะไรกันนะ ทำไมจู่ๆลุงคนนั้นหายไป เมื่อชาลอตมองไปในมือก็เห็นหนังสือปกหนังสีดำเก่าๆในมือ หน้าปกเขียนว่าราชาสีเลือดด้วยหมึกสีทอง เขาเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะเอาหนังสือเก็บแต่เขาต้องตกใจอย่างมาก เพราะในกระเป๋ามีเงินจำนวนที่ให้คุณตาไปเมื่อกี้อยู่ในกระเป๋า.... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ชาลอตเก็บหนังสือแล้วรีบไปมหาลัย....
....... ห้องเรียน... ...
อาจารย์ : สวัสดีค่ะนักศึกษา วันนี้เราจะมาเรียนภูมิศาสตร์กันนะคะ ภูมิศาสตร์ คือวิชาที่ว่าด้วย..... (บลาๆๆๆ)
ชาลอต : อาาา~น่าเบื่ออออออ😒😒เพื่อนก็ตั้งใจเรียนกันหมดเลย แอบหลับดีกว่า... ง่วงงงง
ชาลอตหลับในคราสเรียน เขาหลับสนิทมากจนพอที่ฝันกลางวันได้ ในฝันเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสง่างาม ใส่ชุดสีดำและนั่งบัลลังก์ของราชา ผู้ชายคนนั้นมีดวงตาสีน้ำตาลอมแดง ที่ชวนน่าขนลุกและน่าหลงไหลในดวงเดียวกัน รอบดูคล้ายพระราชวังแต่เครื่องตกแต่งกลับชวนสยอง ในฝันมีคนรับใช้มากมายกำลังวุ่นวายทำงานในพระราชวังนั้นอยู่... จู่ๆเมื่อเขาหันไปที่ผู้ชายคนนั้นอีกที ผู้ชายนั้นดันกลายเป็นค้างคาวและบินกระโจนเข้าหน้าของเขา ทำชาลอตสะดุ้งตื่นขึ้น... ก็พบว่าเลิกคราสเรียนแล้ว....
ชาลอต : เชี่ยยย~ เลิกคราสแล้วหรอเนี้ย ยังไม่ได้เรียนเล๊ยยยย😑😑ไม่น่าหลับเลยไม่รู้อาจารย์สั่งอะไรบ้าง เพื่อนก็ไม่มีซักคน... ชีวิตน้อชีวิต...
ชาลอตเก็บของบนโต๊ะแล้วรีบออกจาห้องนั้นทันที วันนี้เขามีเรียนแค่ครึ่งวัน เรียนที่มหาลัยมันดีอย่างนี้นี่เองสินะ สบายจะตาย อาจารย์ก็ไม่มาบังคับให้เรียนด้วย... ชาลอตเดินกลับหอพักทันทีที่ออกจากห้องมา ผ่านที่ๆเจอพ่อค้าเมื่อเช้าเขาหยุดยืนดู เขาเจอแหวนวงหนึ่ง เป็นแหวนเงินดำ เขาหยิบขึ้นมาเพื่อจะไปแจ้งหาเจ้าของ แค่เพียงพริบตาแหวนวงนั้นก็ถูกสวมไปที่นิ้วของชาลอตแล้ว....
ชาลอต : เฮ้ยยย~ไม่ได้นะเราต้องเอาไปหาเจ้าของ เดี๋ยวเจ้าของเขาจะคิดว่าเราขโมยมาแน่ๆเลย...
ชาลอตพยายามดึงแหวนให้ออกจากนิ้ว แต่ดันไม่ออกซักที เขาใช้แรงสุดแรงในการดึง เขาเลยคิดว่ามันคงจะคับ เขาเลยรีบกลับบ้าน เผื่อว่าตอนอาบน้ำเขาจะสามารถเอาออกได้....
....... หอพักของชาลอต.... ...
ชาลอต : ทำไมไม่ออกวะ ออกดิวะ...😤😤มันจะติดอะไรนักหนาวะ ออกสิวะ!!!
ชาลอตลองหมุนแหวนรอบๆนิ้ว เมื่อเขาเห็นมันหมุนได้เขาจึงดึงออก แต่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด เพราะมันไม่สามารถดึงออกได้...
ชาลอต : นี่เจ้าคงอยากจะอยู่กับชั้นสินะ คงเหมือนที่คุณตาบอกว่าสิ่งของมักจะเลือกเจ้าของงั้นไม่เกรงใจแล้วนะ ต่อแต่นี้ก็อยู่ด้วยกันเถอะ
ชาลอตอาบน้ำเสร็จจึงมาแต่งตัว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาบ่าย เขาจึงลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนอย่างสบายใจ เขาคิดขึ้นได้ว่าเขาพึ่งจะได้นิยายมาใหม่ ชาลอตรีบไปหยิบหนังสือที่ได้มาจากพ่อค้าแก่ๆคนนั้นมาเริ่มอ่าน....
ชาลอต : เรื่องเกี่ยวกับราชาแวมไพร์ผู้รอคอยความรักเป็นพันปี.... เนื่องจากคนรักของเขาถูกทวายชีวิตให้พระเจ้า เขาจึงทำได้เพียงรอคอยคนที่เขารักกลับมาเกิดใหม่แล้วจึงกลับมาพบกันอีก... แวมไพร์คนนี้คงบ้าไปแล้ว คนเราจะบูชาความรักได้ขนาดนั้นเลยหรอ... ตลกแล้ว😒😒
ชาลอตอ่านต่อไปไม่ถึงไหน เขาก็หลับลง ช่างเป็นคนที่หลับง่ายอะไรเช่นนี้... ชาลอตฝันถึงผู้ชายคนเดิมในฝัน สถานที่เดิม คนรับใช้คนเดิมๆในฝัน และตอนท้ายก็คือผู้ชายคนนั้นกลายเป็นค้างคาวแล้วก็พุ่งใส่หน้า..ชาลอต ตื่นขึ้นอีกครั้งก็ตอนเย็น... เขาหยิบกระเป๋าตังค์แล้วไปหาอะไรกินที่ตลาด....
...... ร้านข้าวตามสั่ง... ...
แม่ค้า : รับอะไรดีจ้ะพ่อหนุ่ม...
ชาลอต : ขอเป็นกระเพาะหมูกรอบที่นึงครับ
แม่ค้า : ได้เลยจ้า ไปนั่งก่อนนะคะ...
ชาลอต : ได้ครับได้...
ชาลอตเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อรอข้าวที่สั่ง เมื่อแม่ค้าทำเสร็จก็เดินมาเสริฟ แม่ค้าบังเอิญไปเห็นแหวนที่นิ้วของชาลอต...
แม่ค้า : นี่จ้ะข้าว... แหวนสวยมากเลยนะพ่อหนุ่ม...
ชาลอต : อ... เอิ่มมม
แม่ค้า : ได้มาจากไหนจ้ะ ดูท่าจะหายาก นะเนี้ย
ชาลอต : ผมเจออะครับป้า ผมจะเอาไปคืนเจ้าของแต่ดันถอดไม่ออก... ใช้สบู่ก็แล้ว มันไม่ออกอะ....
แม่ค้า : ถ้าเอาไม่ออกจริงๆ ก็ใส่ไปเถอะมันคงอยากจะอยู่กับพ่อหนุ่มแหละจ้ะ.... 😊😊
ชาลอต : ผมก็คิดอย่างนั้นครับ... เท่าไหร่ครับค่าข้าว...
แม่ค้า : ไม่ต้องจ่ายหรอก เมื่อกี้มีคนมาจ่ายให้แล้วล่ะ...
ชาลอต : ห๊ะ!! ใครหรือครับ...
แม่ค้า : อ๋อ... เป็นคุณลุงแก่ๆอะจ้า...
ชาลอต : แน่ใจหรอครับว่าเขาจ่ายให้ผม ไม่ได้จ่ายให้คนอื่น...
แม่ค้า : แน่ใจสิจ้ะ... 😊😊
ชาลอต : อ... เอ่อออ งั้นหรอครับ? 😅😅
แม่ค้า : ใช่จ้ะ... ☺️
ชาลอตรีบกินข้าวให้เสร็จ แล้วเขาก็เดินกลับไปที่หอพัก ระหว่างทางเขาก็ผ่านที่เดิมที่ๆพ่อค้าคนแก่ๆคนนั้นขายหนังสือให้กับเขาชาลอตกลับเห็นแค่พื้นที่โล่งๆแต่รอบนี้เขาพบแมวสีดำ นั่งนิ่งๆบนซากอิฐที่ผุพัง เขาเดินผ่านไปไม่ได้สนใจ แต่ก่อนจะผ่านไปเขาเห็นผู้ชายสองคนใส่หมวกคลุมปิดหน้ามิดชิด.... กำลังนอนอยู่ที่พื้น ใกล้ๆกับแมวตัวนั้น... แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรจึงรีบเดินกลับหอทันที....
...... หอพักของชาลอต... ...
ชาลอต : เอาหนังสือมาอ่านต่อดีกว่า... เมื่อตอนบ่ายอ่านไม่รู้เรื่องเลย... เฮ้ยยยย~ หน้าต่อไปทำไมไม่มีเนื้อเรื่องวะ? 🤨 นี่... อย่าบอกนะว่าชั้นโดนคุณตาคนนั้นหลอก... ไม่น่าล่ะ ท่าทางแปลกๆหลอกขายแล้วหนีไปนี่เอง... หืมมมม😤
ชาลอตรู้สึดหงุดหงิดมาก เขารีบเข้านอนเผื่อว่าเขาจะได้ตื่นตอนเช้าอย่างสดชื่นเหมือนวันนี้... คืนนี้เป็นคืนอากาศหนาว สายลมพัดอ่อนๆผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง ดวงจันทร์เต็มดวง สว่างพอที่จะเห็นทุกสิ่งอย่างในความมืดได้... ตอนเช้าชาลอตตื่นขึ้น เขาตกใจอย่างมาก... เมื่อเขากำลังอยู่ในพระราชวังเมื่อวานในฝัน เขารีบลุกขึ้นจากเตียงนอน ที่ภายในห้องดูเหมือนจะถูกปล่อยร้างมานาน... เขาคิดว่าตัวเองอยู่ในฝัน จึงลองหยิกตัวเอง...
ชาลอต : นี่!!! โอ๊ยยยย~เจ็บ นี่เราไม่ได้ฝันหรอเนี้ย... ที่นี่มันที่ไหนกันนะ
ชาลอตเห็นว่าภายในห้องมีกระจกอยู่บานหนึ่ง... เขาจึงรีบไปส่องดู สิ่งที่เขาเห็นในกระจกคือตัวของเขา แต่เสื้อผ้ากลับดูแปลกพิลึกพิลั่น ชาลอตพบว่าตรงลำคอเขามีตราคล้ายกับนก และตรงข้อมือเป็นตัวอักษรพิเศษที่เขียนว่า...เซน...
ชาลอต : เซนคือใคร...? ทำไมถึงมาอยู่บนข้อมือเราได้เนี้ย? 🤨
ชาลอตมองไปรอบๆห้อง เขาเห็นหนังสือเล่มที่ได้ซื้อจากพ่อค้ามา เขาถึงวิ่งไปหยิบหนังสือและเปิดดู... กลับพบว่าหนังสือมีตัวอักษรเพิ่มมาอีกหนึ่งหน้า...
ชาลอต : เห้ยยย~มันมีมาได้ไงวะ... ตอนนั้นเราเปิดอ่านดีแล้วนี่... มันเขียนว่าการกลับมาของคนรักของเซน มีเพิ่มมาเเค่เนี้ย อะไรวะเนี้ยยย?
ชาลอตปิดหนังสือ แล้วเดินมาที่ประตูไม้ใหญ่ หรือว่านี่คือทางออกนะ เขาทุบประตูอย่างแรงหลายๆครั้ง เผื่อว่าจะมีคนมาช่วยเขาตะโกนโวยวายอยู่ภายในห้อง อูจี(คนรับใช้ของเซน)เดินผ่านมาก็ตกใจวิ่งไปบอกเซนทันที...
อูจี : นายท่านขอรับๆ ในห้องของคุณลัตชามีเสียงเคาะประูแล้วขอรับ...
เซน : หรือว่าจะมาแล้ว เป็นนายจริงๆใช่มั้ยลัตชา... 😟😟
อูจี : รีบไปดูเถอะขอรับ...
เซนหายวาบไปที่หน้าประตูไม้ใหญ่ แล้วรอให้อูจีเอากุญแจมาเปิด เซนเป็นแวมไพร์ที่มีอายุมากกว่าพันปี แต่งดงามมาก เขามีรูปร่างเหมือนชายหนุ่มทั่วไป สูง ขาว คิ้วเข็ม และดูเย็นชา มีเสน่ห์ช่วยหลงไหล... หลังจากที่อูจีมา อูจีก็เปิดประตูให้เซนทันที... ประตูเปิด เซนและชาลอตสบตากัน... เซนโลดเข้าไปกอดชาลอตทันที...
เซน : เป็นนายจริงๆด้วยลัตชา ใช่นายจริงๆ
ชาลอต : เดี๋ยวๆๆๆ ผมไม่ใช่ลัตชา...
เซน : เจ้าจะไม่ใช่ได้ไง เจ้าคงจำข้าไม่ได้ แต่ข้าจำเจ้าได้ดี ข้าดีใจ้หลือเกินที่เจ้ากลับ...
ชาลอต : เฮ้!! ใจเย็นก่อนพี่ชาย ผมไม่รู้ว่าพี่เป็นใครนะ ผมมีอะไรจะคุยกับพี่แค่สองคำ คือผมไม่ใช่ลัตชา และผมชื่อชาลอตฟังดีๆ ชาลอต
เซน : นายคงจะจำไม่ได้ อูจีเรียกคนมาทำความสะอาดห้องนี้ และตามคนใช้คนอื่นมาพาตัวเขาไปอาบน้ำ....
อูจี : ได้ขอรับ... 😇
ชาลอต : เดี๋ยวนะลุง ชื่ออูจีหรอ นี่ลุงขายหนังสืออะไรให้ผมเนี้ย... ไม่มีเนื้อหา แถมเนื้อหาก็ขึ้นมาเอง หนังสือผีสิงรึเปล่าเนี้ย... 🤬
อูจี : กระผม ขอโทษขอรับ... ผมจำเป็นต้องทำ เพื่อให้นายท่านกลับมา...
ชาลอต : กลับไปมาอะไร ผมจะกลับหอ พรุ่งนี้ผมมีเรียน
เซน : ไม่ได้... ชั้นไม่ยอมให้นายไปไหนอีกแล้ว ชั้นจะไม่ยอมเสียนายไปอีกแล้ว... อูจีพาเขาไปอาบน้ำ และบอกทุกคนจัดงานฉลองคืนนี้...
คนรับใช้หลายคนเข้ามาในห้องต่างแยกย้ายมาทำความสะอาดห้องและทำการอุ้ม ชาลอตไปอาบน้ำ ชาลอตดิ้นจนสุดชีวิตแต่สู้แรงคนรับใช้ไม่ไหว ทั้งที่เขาเป็นผู้ชายแต่กลับสู้แรงผู้หญิงคนเดียวไม่ได้เลย หรือว่าคนรับใช้คนนี้จะไม่ใช่คนกันนะ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฝากกดติดตาม และกดไลค์ และคอมเมนท์เพื่อเป็นแนวทางในการปรับปรุง เข้ามาอ่านกันบ่อยๆน้าา🙏🙏
คนรับใช้พาชาลอตไปอาบน้ำ จากนั้นพาชาลอตไปแช่น้ำนมที่โปรยด้วยดอกกุหลาบ มันต้องถึงขนาดนี้เลยหรือ นี่มันรู้สึกเหมือนกลับว่าตัวเขาเป็นเจ้าหญิงในนิยายเลย...
ชาลอต : นี่ ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ?
หญิงรับใช้ : ทำอะไรหรือเพคะ? 😐
ชาลอต : ก็พวกเธอทำอย่างกับว่าเราเป็นเจ้านายเธอเลย...
หญิงรับใช้ : 🤭🤭ใช่เพคะ พวกหม่อมฉันเป็นคนรับใช้ ส่วนพระองค์เป็นองค์ชายฟินิกซ์ที่จะต้องครองคู่กับองค์ชายสีเลือดเพคะ
ชาลอต : องค์ชายสีเลือด? ทำไมถึงได้เรียกว่าองค์ชายสีเลือดล่ะ? 🤔
หญิงรับใช้ : ก็เพราะองค์ชายเซน... เป็นแวมไพร์ไงล่ะเพคะองค์ชาย
ชาลอต : ห๊ะ😱😱 ฝันอะไรว่ะเนี้ย นานจัง ตื่นซักทีสิวะ😑
หญิงรับใช้ : องค์ชายเป็นอะไรไปเพคะ...
ชาลอต : โธ่เอ้ย นี่เราเป็นผู้ชายนะ ทำไมถึงให้เราครองคู่กับ... องค์ชายเซนนั่นล่ะ... 😑
หญิงรับใช้ : เพราะองค์ชายเซนสามารถเลือกคนรักได้ และเขาเลือกท่าน เลือกท่านและรอคอยท่านมานานมากนับพันปี...
ชาลอต : มันยังมีคนแบบนี้อีกหรอ คนที่บูชาความรักและซื่อตรงขนาดนี้??
หญิงรับใช้ : องค์ชายหวังว่าท่านจะกลับมาในไม่นาน เขาก็รอท่านตั้งแต่วันที่ท่านจากไป... และท่านก็มาจริงๆ
ชาลอต : งั้นหรอ? ช่างน่าสงสารจริงๆ คนเราจะรอคอยคนรักได้นานขนาดนี้มั้ยนะ
หญิงรับใช้ : ก็เพราะว่าไม่ใช่คน... ถึงได้มั่นคงมากๆไงเพคะ
ชาลอต : คนก็มั่นคงเหมือนกัน แต่ต้องคนที่เขารักจริงๆเท่านั้น...
หญิงรับใช้ : ชาติก่อนองค์ชายกับราชาก็รักกันและมั่นคงมากๆเช่นกัน...
ชาลอต : นั่นมันชาติก่อน... คนเราจะรักคนที่เขาไม่เคยรู้จักได้ยังไงกัน...
หญิงรับใช้ : ก็เพราะว่าองค์ชายจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนๆไม่ได้ไงล่ะเพคะ...แต่ท่านราชาจำได้ดี...
ชาลอต : นี่มันก็ชาติใหม่แล้ว... ทำไมไม่ปล่อยข้าไปซักทีล่ะ...
หญิงรับใช้ : คนที่รอเขาจำได้ทุกการกระทำ สัญญาที่ให้นายท่านไม่เคยลืม... มีหนุ่มสาวมากมายเข้าหา แต่ท่านกลับเมินเฉย...
ชาลอต : ถึงอย่างไรก็ตาม เราก็ไม่สามารถรักเขาได้เหมือนเดิมหรอก สำหรับเราตอนนี้เขาก็แค่คนไม่รู้จัก...
หญิงรับใช้ : อย่าพูดอย่างนี้ให้นายท่านได้ยินนะเพคะ เขาคงต้องเสียใจมากแน่ๆ
ชาลอต : ถึงไงเขาก็ต้องรู้ จะมาบังคับความรู้สึกของเราไม่ได้หรอกนะ...
หญิงรับใช้ : .... หม่อมฉันขอไม่พูดนะเพคะ..
ชาลอต : และอีกไม่นานเขาต้องพาเรากลับ.. เรามีพ่อมีแม่... และเราก็ไม่ใช่ลัตชาคนนั้นด้วย...บอกให้เขาหยุดพร่ำเพ้อได้เลย...
หญิงรับใช้ : องค์ชายคงลืมไปแล้วจริงๆ 😔
หญิงรับใช้รีบอาบน้ำให้ชาลอตแล้วพาไปที่ห้องแต่งตัว ที่นั่นมีเครื่องประดับมากมายและมีชุดที่ดูแปลกตาเอามากๆอยู่เต็มไปหมด.. หน้ากระจกมีตลับแป้ง และของที่แปลกและแตกต่างจากโลกปกติ...
ชาลอต : แล้วเขาอยู่ไหน...
หญิงรับใช้ : หมายถึงท่านราชาหรอเพคะ...
ชาลอต : ใช่... เขาอยู่ที่ไหน...
หญิงรับใช้ : ตอนนี้คงจะอยู่ที่ห้องเลือดหนะเพคะ... 😊
ชาลอต : ห้องเลือด? มันคือที่ไหน...
หญิงรับใช้ : ชั้นใต้ดินของราชวังเพคะ เป็นที่เก็บเครื่องดื่มและเลือดไว้...
ชาลอต : เลือดงั้นหรอ? เลือดของอะไร?
หญิงรับใช้ : หลังจากที่องค์ชายจากไป นายท่านใช้เลือดของกวางในการใช้ชีวิต...
ชาลอต : อะไรคือตั้งแต่เราจากไป เขาดื่มเลือดของเราหรอ...
หญิงรับใช้ : ใช่เพคะ... ☺️
ชาลอต : กินเลือดเนี้ยนะ มันคือความรักประเภทไหนกัน...
หญิงรับใช้ : เป็นการแสดงความรักของราชาคือจะดื่มแค่เลือดของภรรยาเท่านั้น...
ชาลอต : ภรรยาหรอ... เราแต่งงานกันแล้วหรอ...
หญิงรับใช้ : ยังเพคะ เพราะใกล้วันแต่งงาน ก็เกิดปัญหาขึ้น... จนนายท่านได้จากไป...
ชาลอต : แสดงความรักแบบไหนกัน... ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปางตาย
หญิงรับใช้ : การกัดของท่านราชาจะไม่เจ็บแม้แต่นิด เพราะองค์ชายเป็นคนที่พิเศษ ความรู้สึกเจ็บทั้งหมดจะกลายเป็นความรู้สึกใคร่ในความรัก ความลุ่มหลง... จึงไม่เกิดอันตรายกับองค์ชายเพคะ
ชาลอต : เรื่องแบบนี้มันมีที่ไหนกัน กัดมันก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว...
หญิงรับใช้ : งั้นองค์ชายก็ลองให้นายท่านกัดสิเพคะ🤭🤭
ชาลอต : เราไม่โง่หรอก ไม่มีทางแน่ เขาไม่มีทางจะได้แตะตัวเราแน่...
หญิงรับใช้ : องค์ชายอย่าลืมนะเพคะ ว่าองค์ชายเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆ จะไปสู้กำลังของแวมไพร์ได้อย่างไรล่ะเพคะ
ชาลอต : ไหนเจ้าบอกว่าเราเป็นคนพิเศษ เหตุใดเราถึง... สู้เขาไม่ได้กันล่ะ
หญิงรับใช้ : ที่หม่อมฉันกล่าวว่าเป็นคนพิเศษหม่อมฉันหมายถึงเลือดขององค์ชายหนะเพคะ เลือดขององค์ชายมีฤทธิ์เยียวยาร่างกายของเหล่าแวมไพร์ ทั้งมีกลิ่นที่หอมอบอวลชวนชิม แต่ก็ไม่มีใครสามารถดื่มได้....
ชาลอต : แล้วทำไมเขา... เราหมายถึงท่าน... เขาถึงได้ดื่มเลือดเราได้ นี่มันชีวิตของเรานะ...
หญิงรับใช้ : เพราะว่ามีการทำเครื่องหมายไว้แล้วเพคะ... และจะมีกลิ่นกายของท่านราชาอบอวลไปด้วย เพราะชื่อที่สลักไว้นั้น ใช้หมึกที่ผสมเลือดของท่านไว้....
ชาลอต : ที่เจ้าพูด... นี่เจ้าหมายถึงรอยสักที่ข้อมือของเราใช่มั้ย... ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย... เราไม่ใช่ของของใครนะ😡😡
หญิงรับใช้ : แต่ก็เป็นการดีนะเพคะ พวกแวมไพร์ตนอื่นจะไม่กล้ายุ่งองค์ชาย... แม้จะมีกลิ่นอบอวลน่ากินขนาดไหน....
ชาลอต : เจ้าพูดอย่างกับเจ้าเป็น.... แวมไพร์งั้นแหละ...
หญิงรับใช้ : แน่นอนสิเพคะ... หากเป็นมนุษย์ธรรมดาคงจะไม่สามารถเดินหรือใช้ชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้หรอกเพคะ....
ชาลอต : เห้!! งั้นเจ้าก็จะกินข้างั้นหรอ... ช่วยด้วยยยยยยยยยย~😭
หญิงรับใช้ : หม่อมฉันไม่บังอาจหรอกเพคะ... หากทำอย่างนั้น... คงไม่ตายดีแน่...
ชาลอต : เป็นความคิดที่สกปรกสิ้นดี เป็นการจองไว้ แค่ทำตรงสัญลักษณ์ไว้ว่าเป็นของใคร แค่นี้ก็ได้หรอ... น่าสมเพช....
หญิงรับใช้ : อย่าว่าอย่างนั้นสิเพคะ ในตอนนั้นก่อนจะทำสัญลักษณ์ได้... ก็ต้องเต็มใจรับทั้งสองฝ่าย... ไม่งั้นก็ไม่เป็นผล....
ชาลอต : อยากรู้จริงๆคนที่ชื่อลัตชานั่น... คิดบ้าอะไรอยู่... จะแต่งงานกับแวมไพร์งั้นหรอ... ประสาท....
ชาลอตพูดจบไปไม่กี่คำ ก็จามขึ้น เขาคงไม่รู้เลยว่าลัตชาที่เขากำลังว่านั้น คือตัวเขาเองในอดีต... และลัตาชาในตอนนั้นก็เป็นคนสมยอมให้กับราชาสีเลือดเอง... เมื่อแต่งตัวเสร็จไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น....
เซน : เสร็จแล้วงั้นรึ.... พร้อมที่จะปรนนิบัติเรารึยัง.... 😏
ชาลอต : อย่ามาพูดบ้าๆ ปรนนิบัติงั้นหรอ... ลัตชาคนนั้นเขาตายไปแล้ว นายก็ควรจะรู้ไว้ด้วย.... และเราชื่อชาลอต ไม่ใช่ลัตชาบ้านั่น...
เซน : ออกไป....
หญิงรับใช้ : เพคะ....
ชาลอต : นายคิดจะทำอะไร... ออกไปนะ...
เมื่อหญิงรับใช้เดินออกไป ประตูไม้บานใหญ่ก็ปิดอย่างรวดเร็ว... เซนหายวาบจากหน้าประตู แล้วมาโผล่ที่หน้าของชาลอต เซนจับมือของชาลอตไว้และกระชากลงไปบนเตียง....
ชาลอต : นายจะทำอะไร... หยุดนะ... ก็บอกไปแล้วไง... ว่าเราไม่ใช่ลัตชา เขาตายไปแล้ว...
เซน : ตายงั้นหรอ... ไม่ใช่งั้นหรอ... นายคิดว่าเราจะเชื่อหรอ... ทั้งกลิ่น ทั้งสัญลักษณ์ที่ข้อมือ และตราฟินิกซ์ที่ต้นคอ... ยังจะไม่ใช่ได้อย่างไร
ชาลอต : ก็บอกไม่ใช่ไงวะ... เลิกเล่นตลกแล้วพาเรากลับเดี๋ยวนี้....
เซน : นายจะไปไหนไม่ได้... นายต้องเป็นของชั้น... จำไว้... นายเป็นของชั้น....
เซนหายวาบเข้าไปคล่อมตัวของชาลอต มือทั้งสองกดข้อมือของชาลอตไว้ทั้งสองข้างให้ติดกับเตียง... ชาลอตดิ้นสุดชีวิต... เขากำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชาลอตเนี้ย... เซนก้มลงและจูบจงที่ปากของชาลอต เขาปล่อยมือข้างนึง และใช้มือข้างนั้นกระชากฉีกเสื้อของชาลอตออกชาลอตผลักเซนออก จากนั้นเขาวิ่งไปที่ประตู...
ชาลอต : อย่าเข้ามานะ... ออกไป... 😰😰
เซน : นายจะทำอะไรได้... (วาบเข้าไปโผล่ใกล้ๆหน้าประตู)
ชาลอต : ปล่อยเราไป... เรามีพ่อมีแม่... พวกเขากำลังเป็นห่วงเรากันอยู่เเน่...
เซน : แล้วเราจะได้อะไร... เวลานับพันปีที่คอยมา... เราจะได้อะไร... เราไม่มีทางปล่อยนายไปแน่... ไม่มีวัน...
เซนหายวายไปที่ประตูใกล้ๆกับชาลอต...เขากระชากชาลอตเข้ามากอด ชาลอตตกใจมาก ยืนนิ่งไปพักใหญ่ ทำไมความรักถึงได้มีอิทธิพลต่อชีวิตอย่างนี้นะ... ทำไมคนเราถึงเสียสละให้กับความรักขนาดนี้ ทำไมคนเราต้องรอคอยความรักนานขนาดนี้ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของชาลอต...
ชาลอต : รักแค่ไหน... ความรักของนายคืออะไร... ทำให้คนรักต้องทนทรมาน... ที่อยู่กับใครที่ไม่ได้รัก... 🤬🤬
เซน : รักคืออะไรงั้นหรอ? ทรมานงั้นหรอ? ไม่ได้รักงั้นหรอ?... ชั้นจะบอกนายไว้ รักชั้นคือ....😥
ชาลอต : นายบอกไม่ได้ล่ะสิ... เพราะนายไม่มีหัวใจ... และนายไม่ใช่คน... 🤬🤬
เซน : รักของชั้น... คือนายไง.. ทรมานหรอ.. ที่ผ่านมาเรารักกันไม่ใช่หรอ ไม่ได้รักหรอนายเป็นคนบอกชั้นเองลัตชา...
ชาลอต : เขาคนนั้นตายไปแล้ว... ตั้งสติสิ... ชั้นไม่ใช่ลัตชา... ชั้นจะย้ำนายหลายๆรอบ... ชั้นไม่ใช่ลัตชา...
เซน : เพราะนายจำอดีตไม่ได้ต่างหากล่ะ... ขอร้องเถอะ... อย่าจากชั้นไปไหนอีกเลย... 😔
ชาลอต : ปล่อยชั้นไปเถอะ... ได้โปรด... ขอร้อง... ชั้นยังอยากมีชีวิตมหาลัยที่สวยงาม... ชีวิตปัจจุบันชั้น... ยังต้องเดินต่อไปขอร้องล่ะ😢
เซน : นายอยากกลับไป... ขนาดนั้นเลยหรอ... ที่นั่นมันดีกว่าชั้นมากเลยหรอ... 😔
ชาลอตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเซน... เขารู้สึกสงสารแต่เขานั้นก็อยากที่จะกลับไปเป็นคนปกติ... ที่ชีวิตเรียบง่ายสวยหรู... ชาลอตเดินไปชิดประตู... และสังเกตสีหน้าของเซน... เพราะชาลอตไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจ... ด้วยความสงสารเขาจึงได้คิดอะไรบางอย่างออก....
ชาลอต : นายต้องการชั้นมากเลยหรอ... ถ้างั้นชั้นจะอยู่กับนายก็ได้... 🤨
เซน : จริงหรอ...? 🙁
ชาลอต : แต่มีข้อแม้... นายจะต้องพาชั้นไปเรียนที่มหาลัย... และพาชั้นไปเจอพ่อแม่ชั้น... และชั้นต้องได้ใช้ชีวิตปกติของวัยรุ่นทั่วไป... และที่สำคัญ... วันเสาร์ชั้นจะต้องได้พักที่หอพักของชั้นโดยไม่มีใครมารบกวน....
เซน : ได้... แค่นายอยู่กับชั้น... ชั้นพร้อมที่จะทำทุกอย่าง...
ชาลอต : ตกลงตามนั้น... 😒
เซน : ได้... ชั้นจะทำ.... ทุกอย่างที่นายขอ... แค่นายอยู่กับชั้น... ขอแค่นั้น
หลังจากชาลอตพูดจบไป เซนพุ่งเข้าไปใกล้ๆตัวของชาลอต เขาจับเอวของชาลอตและกระชากจนชาลอตติดกำแพง... ตัวของเซนแนบชิดกับชาลอต เซนก้มลงไปที่ต้นคอของชาลอตแล้วเลียอย่างเบาๆ จากนั้นเขาก็กัดลงไปที่บริเวณต้นคอ... ทั้งที่ชาลอตรู้ว่าโดนกัดแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ... และจู่ๆเขาก็เริ่มเคลิบเคลิ้มไปกลับเซน... ไม่นานเซนก็อุ้ม ชาลอตไปโยนไว้ที่เตียง....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฝากกดติดตาม และกดไลค์ และคอมเมนท์เพื่อเป็นแนวทางในการปรับปรุง เข้ามาอ่านกันบ่อยๆน้าา🙏🙏
เลือดของชาลอต ให้พลังเยียวยาแก่เซน มากๆ ถึงเซนจะดื่มเลือดของพวกกวางมา ก็ไม่สามารถทดแทนเลือดของชาลอตได้เลย เวลานับพันปีที่เซนรอคอย ทั้งไม่ยอมดื่มเลือดจากคนอื่นเลยแม้แต่นิด....
ชาลอต : ท่านพาเรากลับได้แล้ว... ข้ามีงานและอะไรอีกมากมายที่ต้องทำ...
เซน : นี่... นายจะรีบกลับทำไมกัน...
ชาลอต : ถ้านายอยากจะให้เรามาอยู่ที่นี่ ก็กรุณาพาเรากลับเดี๋ยวนี้...
เซน : ในเมื่อจะมาอยู่ที่นี่... จะกลับไปทำไม..
ชาลอต : เรามีของที่ต้องใช้นะ เสื้อผ้าหนังสืออีกมาก... (นายนี่ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ😑😑)
เซน : นายก็ไปซื้อใหม่ได้นี่...
ชาลอต : มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างเฟ้ยยยย... เปลืองตังค์
เซน : ตังค์...?
ชาลอต : ก็เงินหนะแหละ... โอ๊ยยยย😑
เซน : แล้วทำไมถึงเรียกตังค์...?
ชาลอต : คงจะอยู่เป็นคุณชายในวังอย่างเดียวสินะ... ไม่รู้จักอะไรซักอย่าง..พาเรากลับหอที
เซน : แล้ว...
ชาลอต : เร็วเถอะน่า... ชักช้าอยู่ได้...
เซนเดินเข้าไปใกล้ๆชาลอต จากนั้นใช้แขนข้างหนึ่งโอบชาลอตไว้ เพียงเขาดีดนิ้วแค่ครั้งเดียว ทำให้ทั้งสองหายวาบไปโผล่ที่ห้องของชาลอตทันที....
ชาลอต : ไม่ต้องใช้รถเลยนะเนี้ย... 🤔
เซน : 😐😐
ชาลอต : งั้นเราก็ขี่นายไปมหาลัยได้อะดิ... ฮ่าฮ่า😂😂
เซน : ขี่...? เจ้าหมายถึงอย่างนี้หนะหรอ..?
เซนอุ้มชาลอตไปที่เตียง เขานอนลงและยกชาลอตขึ้นคร่อมตัวของเขา เขาจับมือของชาลอตทั้งสองข้างไว้แล้วนำมาไว้ที่หลังต้นคอของเขา...
ชาลอต : นี่... อย่าทำอะไรตามใจชอบเส้😳
เซน : อย่างนี้หรือไม่... เจ้าอยากทำอย่างนี้หรือไม่... 🤤🤤
ชาลอต : ไปเอาคำว่าขี่นี้มาจากไหนเนี้ย... บ้าบอ... ทุเรศที่สุด😳😳
เซน : นายไม่ได้ต้องการเราหรอ?
ชาลอต : ต้องการอะไรกัน... คนบ้า!! 😳
เซน : เราไม่ใช่คน... 😐
ชาลอต : โอเค๊... 😑😑
คงจะอยู่ด้วยกันลำบากแน่ๆเลย ทั้งคุยกันไม่รู้เรื่อง พูดมุกตลกไป เขาก็ไม่เก็ตมุกอีก... ชาลอตรีบเก็บของเพราะเริ่มดึกแล้ว ส่วนเซนก็นั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้น เพราะเขาไม่เคยทำอะไรเลย...
ชาลอต : นี่คุณชาย.... ถ้านายมาช่วยเราเก็บของเนี้ย...จะตายมั้ยห๊ะ🙄
เซน : เราไม่มีวันตาย...
ชาลอต : โอเค😑
เซน : แล้วพ่อแม่ของนายล่ะ... ที่นายบอกเราว่านายก็มีพ่อมีแม่นะ... เราไปขอพวกท่านมั้ย
ชาลอต : ขืนไปบอกว่าเราจะไปอยู่กับแวมไพร์นะ... มีหวังได้ช๊อคตายแน่😓
เซน : แล้วเราจะไม่ไปบอกเขาหรอ?
ชาลอต : เดี๋ยวเราจัดการเอง...เราบอกเขาแน่นอน😗😗
เซน : อืม...
ชาลอต : เรากลับกันเถอะ (จ๊อกๆๆ)
เซน : นายหิวหรอ? นายจะกินเลือดเราก็ได้นะ...?
ชาลอต : นี่.... นายจะบ้าหรอ? อย่าคิดว่าคนอื่นเขาเป็นเหมือนตัวเองสิโว๊ยย~
เซน : แล้วจะทำยังไง... มนุษย์เขากินอะไรเป็นอาหารล่ะ...
ชาลอต : งั้น... นายช่วยกลับไปก่อน และก็เอาของกลับไปก่อนได้มั้ย? 😅
เซน : ทำไม?
ชาลอต : คือเราจะไปซื้อของกินอ่ะ... แต่ของเยอะมาก เราเลยไม่อยากเอาไปด้วย?
เซน : แค่เอาของไปเก็บใช่มั้ย...?
ชาลอต : ใช่... แล้วนายก็กลับไปเถอะ มีหวังถ้านายไปกับเราคนต้องพากันกรี๊ดแน่ๆ หน้าอย่างกับดาราเกาหลี... 😑😑( หล่อเกินหน้าเกินตามาก )
เซน : ไม่... นายจะเป็นอันตรายนะ
ชาลอต : แค่ไปหาอะไรกินอะนะ? ไหนนายบอกว่ามีตราที่นายทำไว้เเล้วจะไม่มีอันตรายไง
เซน : แต่สำหรับพวกหมาป่ามันไม่ใช่...?
ชาลอต : โธ่... ชีวิต... ทำไมไม่เกิดเป็นคนดีๆวะ😓😓😓
เซนดีดนิ้วเพียงหนึ่งครั้ง จู่ๆพ่อบ้านก็โผล่มาแล้วก็เก็บของทั้งหมดของชาลอตกลับวังทันทีเพียงไม่กี่นาที พระเจ้านี่ชาลอตควรดีใจหรืออะไรกันแน่วะเนี้ย... ควรดีใจที่ใช้ชีวิตสะดวกสบายขึ้นหรือว่าควรเสียใจดี ที่ชีวิตไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป....
เซน : ไปกันเถอะ...
ชาลอต : ไป..? ไม่ได้นายจะไปชุดนี้ไม่ได้ ไปซะเหมือนคนในวังขนาดนี้ เดี๋ยวคนก็พากันถวายความเครพกันหรอก...
เซน : จะให้ทำอย่างไรกันล่ะ?
ชาลอต : ไปเปลี่ยนชุดก่อน...
เซน : พ่อบ้าน!!
อูจี : ขอรับนายท่าน...มีอะไรให้รับใช้ขอรับ?
เซน : เราต้องการชุด...
อูจี : แบบไหนดีขอรับ...
เซน : แบบ...( หันมามองชาลอต )
ชาลอต : ช่วยจัดแค่ชุดสูตธรรมดาให้เขาพอครับ ส่วนผมขอชุดธรรมดาๆใส่สบายๆก็พอครับ
อูจี : ได้ขอรับ... ผมจะไปหาซื้อใกล้ๆนี้ให้..
ความรู้สึกมันบอกว่าอูจีมีประสบการณ์มากกว่าเซนเสียอีก ทั้งการพูดการจา การเลือกซื้อของ แถมมีเงินของมนุษย์อีก ต่างกับเซนที่พูดกันยังไม่ค่อยจะเข้าใจ... ถึงแม้อูจีจะแก่มากๆแต่ก็มีสไตล์การใช้ชีวิตที่ปกติมากๆ ส่วนเซนนั้น การใช้ชีวิตอย่างกับยุคพระเจ้าตาก... ผ่านมาไม่นานอูจีก็พร้อมกับชุดที่สั่งไป ทั้งคู่เปลี่ยนชุดเรียบร้อย จากนั้นก็ไปเดินตลาดกัน... ทุกคนต่างพากันมองมาที่เซน...
ชาลอต : บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา อย่างกับดาราขนาดนี้ รู้สึกอายเลย เทียบความหล่อไม่ติดซักนิด😭
เซน : มนุษย์... น่าเบื่อ...
ชาลอต : นี่ๆๆๆ... พูดให้มันดีๆหน่อยพี่ชาย... น่าเบื่อตรงไหนกัน...
เซน : ทั้งหวังแค่อำนาจของเงิน หวังแค่เป็นใหญ่เป็นโต ช่างโง่เขลา...
ชาลอต : แล้วพวกนายมันดีรึไง... ชิ😒
เซน : .....!!!
ชาลอต : พูดความจริงแล้วไม่กล้าพูดล่ะสิ... ชิ~
เซน : แล้วนายจะกินอะไร... เราจะได้รีบกลับกันซักที...เราขยะแขยงที่นี่มากพอแล้ว...
ชาลอต : 😒( คิดว่าเป็นใครมาจากไหน ถึงได้พูดจาอย่างนี้... ใช่สินายมันคนชั้นสูงนิ...)
เซนและชาลอตเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมที่ชาลอตเคยมากินเมื่อวาน ชาลอตจึงเดินเข้าไปที่ร้าน และสั่งอาหารเหมือนปกติ... แต่จู่ๆก็มีชายหนุ่มร่างสูงๆ ผิวขาวราวดวงจันทร์เดินตรงมาที่โต๊ะและถวายคำนับ....
ชาลอต : ขนาดไม่ใส่ชุดนะเนี้ย ดีนะมีแค่คนเดียว ดีนะที่บอกให้นายเปลี่ยนชุดซะก่อน ไม่งั้นยุ่งยากเลย😑😑
ชอร์น : ทำความเครพนายท่าน... ไม่ทราบมาด้วยเหตุอะไร ถึงได้มาที่เมืองมนุษย์ได้...
เซน : เราพาลัตชามาเอาของนิดหน่อย ลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวจะเป็นที่จับต้องสายตาคนอื่น...
ชอร์น : นี่หรอ... ลัตชาที่ท่านรอมานานนับปี ไม่เสียเวลาจริงๆ😏ช่างน่า.... กิน
ชาลอต : อ... เอ่อ ผมชื่อชาลอตครับ... 😅
ชอร์น : อ๋อ.. ชาติใหม่สินะครับ... ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณชาลอต... 😊
เซน : รีบทาน... จะได้รีบไป ที่นี่อันตรายและน่ารำคาญที่สุด... เสียเวลาของเรามาก...
ชาลอต : 😑😑😑( นายสิน่ารำคาญ )
ชอร์น : งั้น... ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ...
ชาลอต : ได้ครับได้... 😊😊
เซน : 😒😒
ชาลอต : เอ๋... คุณ....?
ชอร์น : ผมชอร์นครับ...
ชาลอต : จะว่าไปเหมือนเราเคยเจอกันที่ไหน รึเปล่าครับ หน้าคุณชอร์นคุ้นๆ เหมือนจะเคยเจอกัน...
ชอร์น : งั้นหรอครับ... เราอาจจะเคยเจอกันก็ได้ครับ... 🤭🤭
เซน : จะคุยกันไปถึงเมื่อไหร่กัน...
ชาลอต : ก็รีบอยู่นี่ไง🙄
ชอร์น : อย่างไรก็ไว้เจอกันนะครับ วันนี้พอดีผมมีธุระนิดหน่อย... 😅 ทำความเคารพครับนายท่าน....
เซน : อืม...
ชอร์นเดินออกไปจากร้านทันที เขาน่าจะสัมผัสได้ถึงความอาฆาตของเซนที่กำลังพุ่งมาที่เขาอย่างจังๆ ผู้ชายคนนั้นหวงของอย่างกับอะไรดี...
ชาลอต : 😌อิ่มจังเลยยยยย~ไปกันเถอะเซน
หญิงคนหนึ่ง : อ๊ายยยยย ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ คนอะไรน่ารักขนาดนี้ หืมมม หล่อจังเลย...
เซน : ออกไปซะ...
หญิงคนหนึ่ง : อย่าหยิ่งซิคะพ่อรูปหล่อ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ไม่น่ารักเลย....
เซน : เราบอกให้ออกไป...
หญิงคนหนึ่ง : แหม๋... เดี๋ยวสิคะ ขอถ่ายรูปก่อนสิ... อุ๊ย!!! มากับน้องชายหรอคะเนี้ย? หน้าหวานเชียว... พี่ถามหน่อยสิ เป็นรึเปล่าลูก? 🤭
ชาลอต : นี่... ผมจะบอกให้นะป้า เลิกบ้าผู้ชายครับ... นั่นมันคนของผม กรุณาถอย🙄
เซน : 😳😳...
ชาลอต : นายก็นั่งอยู่ได้ จะต้องให้อุ้มมั้ย🤬
เซน : อูจี... พาเขาออกไป...
หญิงคนหนึ่ง : เดี๋ยว... พ่อหนุ่มช่วยตอบที... ว่านายเป็นของเขาจริงรึเปล่า... ไม่ใช่แค่เขามโนอย่างเดียว...
เซน : เขาเป็นภรรยาของผม...
หญิงคนหนึ่ง : นี่... พ่อหนุ่มจะบ้าหรอ.. เขาเป็นผู้ชาย จะเป็นภรรยานายได้ยังไง? 😡
ชาลอต : ขอโทษนะเจ๊... ดูให้เต็มตา...
ชาลอตยกมือขึ้นให้หญิงคนนั้นเห็นแหวนในมือของเขา และจับมือของเซนชูขึ้นให้เห็นว่าเซนก็สวมแหวนอยู่เหมือนกัน จากนั้นเขาก็เปิดข้อมือของเขาขึ้นให้ดูว่ามีรอยสักที่สลักชื่อของเซนไว้แล้ว... หญิงคนนั้นหันไปมองหน้าของเซนแล้วเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ...
ชาลอต : ฮอตจริงๆนะ บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมา เป็นไงล่ะ... 😤
เซน : แบบนี้เขาเรียกว่าหึงหรือเปล่า...
ชาลอต : ไม่ใช่โว๊ย... เรื่องแบบนี้แล้วเข้าใจเชียวนะ ตอนที่จริงจังไม่เข้าใจซักอย่าง😡😡
เซน : อ่าว...? 😐
ชาลอต : แม่ค้าครับคิดเงินครับ...
แม่ค้า : 60 บาทจ้าหนุ่มน้อย...
ชาลอต : นี่ครับ...
เซน : ไม่ต้อง... เดี๋ยวเราจัดการเอง..
แม่ค้า : แหม๋... รักวัยรุ่นนี่มันชั่งร้อนแรงจริงๆ
ชาลอต : 😅😅( ป้าจะรู้มั้ยนะ ว่าวัยรุ่นที่ป้าเรียกหนะ อายุเกือบสองพันปี )
เซน : อูจี... จัดการให้เราหน่อย...
อูจี : ได้ขอรับ...
ชาลอต : ไปกันเถอะ...
เซน : อืม...ไปกันเถอะ
อูจีจ่ายเงินไปและกลับทันที ชาลอตและเซนเดินไปเรื่อยๆจนถึงซอยเล็กซอยหนึ่ง ทั้งสองเข้าไปในนั้น และหายวาบกลับมาที่ราชวัง เมื่อมาถึงของที่ชาลอตนำมาก็ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบที่ห้องเรียบร้อย...
ชาลอต : เหนื่อยนะเนี้ย... 😓😓
เซน : นายรู้มั้ย... นายทำให้เราเหนื่อยมากๆเลยนะ...
ชาลอต : เราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ.. 😒
เซน : เราขอดื่มเลือดของนายหน่อยได้มั้ย?
ชาลอต : ไม่ได้...พรุ่งนี้เรามีเรียน และก็ออกไปจากห้องเราได้แล้ว
เซน : นายทำให้เราเหนื่อยขนาดนี้เลยนะ..
ชาลอต : แล้วยังไง ไม่เกี่ยวกันซักหน่อย... ไปๆๆ เราจะพักผ่อน... และนายจำไว้เลยถ้าเราไม่อนุญาต ก็ห้ามดื่มเลือดเราเด็ดขาด... คราวนี้เราจะไม่เคลิ้มไปกับนายแล้ว...
เซน : ได้... เรารู้แล้ว...
เซนเดินเข้าไปที่ชาลอตแล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปาก จากนั้นเขาก็เดินออกไป และลงไปที่ห้องโลหิต ชาลอตปิดประตูแล้วมานั่งที่เตียงเขาแอบกรี๊ดเบาๆคนเดียว จากนั้นถึงหยิบมือถือโทรหาแม่ของเขา...
ชาลอต : แม่ครับ... ทำอะไรอยู่?
แม่ของชาลอต : กำลังจะทำกับข้าวเลยลูก เราล่ะเป็นยังไงบ้าง? เรียนเป็นไง? เพื่อนใหม่เป็นไง? อาจารย์ใจดีมั้ย?
ชาลอต : ดีครับแม่... ตอนนี้ผมอยู่ห้องเพื่อนนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง... เพื่อนผมนิสัยดีมากๆเลย
แม่ของชาลอต : ดีแล้วล่ะลูก.... ว่างๆพามาหาแม่บ้างสิ...
ชาลอต : ได้ครับแม่ ฝันดีล่วงหน้าครับแม่ รักแม่นะครับ
แม่ของชาลอต : แม่ก็รักลูกจ้ะ
ชาลอตวางสายจากแม่ของเขา และนอนกลิ้งไปมาที่เตียง เผลอหันไปเจอหนังสือเล่มนั้นพอดี เขาเปิดหนังสือ ทำให้เขาตกใจมาก เพราะมีเรื่องราวใหม่ๆเกิดขึ้นในหนังสือ เมื่อเขาลองอ่านดู ยิ่งน่าตกใจมากกว่าเดิม เพราะเรื่องในนั้นกลับบันทึกสิ่งที่เขาทำมาทั้งวันนี้ เขาอ่านหนังสือไปซักพักก็หลับไป....
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
.......
...ฝากกดติดตาม และกดไลค์ และคอมเมนท์เพื่อเป็นแนวทางในการปรับปรุง เข้ามาอ่านกันบ่อยๆน้าา🙏🙏...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
