หอประชุม
ปึง!!!!!
ปี 4 : น้องๆปี 3 ครับ!! ปีที่แล้วได้เห็นการแสดงรุ่นพี่ไปแล้วใช่ไหมครับ คราวนี้ถึงตาน้องๆแล้ว ต้องทำให้ดีกว่าปีที่แล้วนะครับ เพราะปีนี้เป็นปีครบรอบ 50 ปีมหาลัย เข้าใจมั้ยครับ!!!!
ปี 3 : ครับ!!!!!
"เฮ้อ!"
"เป็นไรวะ ถอนหายใจอยู่ได้" ตั้งแต่ออกจากหอประชุมมาก็เห็นไอ้'โชกุน'ถอนใจไม่หยุดเลยเนี่ย
"ก็มึงดูดิ คนที่มาแคสบทแต่ละคน ไม่มีใครแคสผ่านสักคนเลยเนี่ย!!!"
"แหม ดูบทที่มึงแต่งดิ ต้องนู่น ต้องนี่ ต้องนั่น ใครมันจะไปทำได้ขนาดนั้นวะ"
"ก็ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ป่าววะ แค่แสดงให้มันสื่ออารมณ์ได้ก็พอมั้ย!!"
"เฮ้ย ใจเย็นเว้ย ถ้าคนที่แคสบทไม่มีใครผ่าน มึงก็ไปเดินหาเองเลยสิวะ"
"โห มหาลัยตั้งใหญ่ กว้างเกือบครึ่งประเทศ!"
"เวอร์ละ มันไม่ใหญ่ขนาดนั้นป่าวว"
"ยังไงก็หาไม่ได้ง่ายๆหรอกเว้ย บทนางเอกเลยนะเว้ย!!"
"เออๆ ช่างเรื่องนางเอกกันก่อนเหอะ กูหิวละ ไปกินข้าวได้แล้ว เร็ววว เดี๋ยวคนเยอะ"
"อ้าว ไอ้นี่ รีบหรอ"
"เออ! รีบ เร็วๆ" ผมไม่รอให้มันต่อปากต่อคำกับผมหรอก ตอนนี้ผมหิวจะตายอยู่แล้ว ผมวิ่งตรงไปโรงอาหารทันที
โรงอาหาร
"เพราะมึงเลยเนี่ย ชักช้า! คนเยอะเลยเห็นมั้ย"
"บ่นอยู่ได้ เห็นอยู่ว่าคนเยอะ ทนหน่อยดิวะ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!" อะไรกันเนี่ย อยู่ๆพวกสาวๆก็กรี๊ดกันสนั่นโลก
"อ้าว! น้องโชกุน"
"อ้าว! พี่โอห์มมาได้ไงครับเนี่ย พี่อยู่คณะแพทย์ไม่ใช่หรอ ทำไมมาอยู่โรงอาหารคณะนิเทศได้ล่ะครับ" อ๋อ ที่สาวๆกรี๊ดก็เพราะ'พี่โอห์ม'เดือนมหาลัยสินะ
"พี่ชอบมากินโรงอาหารคณะนี้น่ะ อาหารอร่อย"
"แหม ไม่ใช่ว่าชอบใครในคณะนี้หรอคร้าบบบบ"
"ฮะๆ ไม่ใช่ พี่มากินที่นี่เพราะอาหารอร่อยจริงๆ อ้าว!แล้วนี่ใคร" หึ คุยกันตั้งนานเพิ่งมาเห็นหัวผมรึไง
"อ่อ นี่เพื่อนผมครับ ชื่อ แม็ค"
"สวัสดีครับ พี่โอห์ม"ผมสวัสดี(ทักทายตามมารยาทอ่ะนะ) ฮึ่ย น่าหมั่นไส้ว้อยยย
ตั้งแต่เดินเข้ามา สาวๆยังมองกันเป็นตาเดียวแถมยังทำตารูปหัวใจใส่กันไม่หยุด ไอ้พี่โอห์มไม่เห็นจะหล่อกว่าผมตรงไหนเลย
“งั้นพี่ไปละนะ ไว้เจอกันนะน้องโชกุน อ้อ น้องแม็คด้วย”
ดูพูดสิ เหมือนผมเป็นตัวแถมอย่างนั้นแหละ ไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องพูดสิ!!
“แหนะ ทำหน้าบูดอยู่ได้ เป็นไรวะ” หงุดหงิดสิถามได้ ผมคงแฮปปี้อยู่มั้งทำหน้าแบบนี้เนี่ย
“ก็ดูไอ้พี่โอห์มดิ มาคุยกับมึงอย่างกับไม่เห็นหัวกู พอคุยเสร็จก็ถามชื่อแล้วก็ไป”
“อ๋อออ ที่มึงหน้าบูดเนี่ยเพราะมึงน้อยใจที่พี่เขาไม่เห็นหัวมึง?”
“ไม่ใช่ว้อยยยยย กูหมายถึงว่ากูหงุดหงิดที่อยู่ๆไอ้พี่แม่งมาแทรกไง กูคุยอยู่กับมึงดีๆเนี่ย!!!”
“ใจเย็น ไอสัส ใส่อารมณ์มากไปป่าวว”
“ก็...”
“ช่างแม่งเหอะ เนี่ย!ใกล้ถึงคิวละ จะกินไร มึงหิวไม่ใช่รึไง” มาตัดบทกันเลยนะมึงง!
“เออๆ”สุดท้ายผมก็ต้องหุบปากเพราะขี้เกียจเถียงกับมันให้เปลืองน้ำลาย
“เฮ้ย! มึง กูมีประชุมว่ะ” แหนะ พอจะกินข้าวเสร็จก็หาทางหนีเลยนะ
“ประชุมเหี้ยไรอีกวะ”
“ก็ประชุมเรื่องหานางเอกละครเวทีไง คือยังหาไม่ได้เลยว่ะ”
“ทิ้งกูไว้ให้กลับคนเดียวอีก!!!”
“ก็มันจำเป็นป่าววะ ถ้าโดด รุ่นพี่มาตามบีบคอแน่”
“เฮ้อ จะไปไหนก็ไป เรื่องของมึงละ กูกลับคนเดียวก็ได้”
“แค่นี้มึงงอนหรอ กูขอโทษ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวเลยอะ”
“กูไม่ได้งอน!!! กูขี้เกียจพูดกับมึงละ มึงจะไปก็ไป ส่วนกูจะกลับบ้าน ไปละ เจอกันมึง”
“เออๆ”
สุดท้าย...ผมก็ต้องกลับบ้านคนเดียวT^T ไอ้โชนะไอ้โช รู้งี้ผมน่าจะยื้อมันไว้ไม่ให้ไปเขียนบทละครเวทีแบบนี้หรอก
ลานจอดรถ
"เฮ้อ กว่าจะถึงรถสักที เอ๊ะ นั่นมัน....!"
"เฮ้อ กว่าจะถึงรถสักที เอ๊ะ นั่นมัน..." ไอพี่โอห์ม O_O มะ...มากับใครล่ะนั่น ผู้หญิง? แฟนงั้นหรอ เอ๊ะ แต่ว่าพี่เค้าเคยบอกกับไอ้โชว่าไม่มีแฟนนี่นา หรือว่า...จะเป็นความลับ แล้วทำไมเราต้องมาแอบอยู่หลังเสาด้วยล่ะเนี่ย!!
"เอ่อ....มิว...ชอบพี่โอห์ม...ค่ะ"
!!! สารภาพรักงั้นหรอ! จะว่าไปผู้หญิงคนนั้นสวยจัง ชื่อก็น่ารักอีก
"แต่---"
"ช่วยรับรักมิวเถอะนะคะพี่โอห์ม มิวมองพี่มานานแล้วนะคะ"
"เอ่อ...พี่ไม่ได้ชอบเราอ่ะ พี่ขอโทษนะ"
"พะ...พี่โอห์ม..."
มิวรีบวิ่งหนีออกจากลานจอดรถโดยเร็ว พร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ
"เชรดเข้ หนุ่มเดือนมหาลัยทำผู้หญิงแสนสวยร้องไห้ว่ะ" แอบถ่ายไว้สิครับรอไร เตรียมประจานลงโซเชียล
ระหว่างที่ผมกำลังจะกดลงโซเชียลอยู่ๆก้มือมาจับข้อมือผมไว้ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
"เชี้ย!!....พะ....พี่โอห์ม....สวัสดีครับ...แหะๆ"
"ทำไม เห็นกูยังกับเห็นผี....หรือแอบอะไรกูอยู่....ไหนทำอะไรอยู่เอามาดูดิ๊"
"มะ...ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ....ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ..."
"แล้วในมืออ่ะคืออะไร"
"อะ....อ๋อกำลังจะโทรหาแม่ครับ"
"ไหนเอามาดูสิ" โอห์มแย่งโทรศัพท์จากแม็คมา
"พี่โอห์มเอาโทรศัพท์ผมคืนมานะ"
"ไหนบอกกำลังจะโทรหาแม่ไง.......แล้วคลิปนี้มันคืออะไรอ่ะ...คิดจะทำอะไรกันแน่"
"เอ่อ...คือ....."
"คืออะไรก็พูดมาสิ...คืออะไร!!!" โอห์มตะคอกใส่แม็ค และรวบมือแม็คทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง และกดแม็คเข้ากับเสา
"พะ....พี่!....ผมเจ็บนะ!!!"
"บอกมาก่อนนี่คืออะไร!!"
"ฮึก~ พี่ ผมเจ็บ" ไม่นะ อย่าร้องไห้ กลั้นไว้สิ กลั้นไว้
"พะ...พี่ พี่ขอโทษ"โอห์มพูดพร้อมกับคลายมือที่รวบมือแม็คไว้
"นี่หรอเดือนมหาลัย!!!! พี่ทำแบบนี้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ฮึก~ ทั้งๆที่คนอื่นเจ็บ พี่ก็ยังทำ พี่ทำได้ยังไง!!!!!" แม็คพูดทั้งน้ำตา ตอนนี้ทั้งความเจ็บและความโกรธทำให้เขากล้าที่จะตะคอกใส่บุคคลตรงหน้า
"พี่ขอโทษ..." โอห์มพูดในลำคอ
"ฮึก~" แม็คผลักคนตรงหน้าออกแล้วรีบขึ้นรถ และออกรถทันที ทิ้งให้โอห์มยืนอยู่ด้วยความรู้สึกผิดอย่างนั้น
พาร์ทแม็ค
"แค่ถ่ายแค่นี้เอง ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ!" ผมที่กำลังขับกลับบ้านก็เช็ดน้ำตาและบ่นกับตัวเอง เขาได้เป็นเดือนมหาลัยได้ยังไงกันนะ เพราะแค่เขาหล่องั้นหรอ หึ หล่อแต่นิสัยแย่แบบนี้ ผมก็ไม่โอเคหรอกนะ
~ริ๊งๆๆๆๆๆๆ~
ใครมันโทรมาตอนนี้วะเนี่ย
-โชกุน-
ไอ้โชกุน โทรมาไม่ดูเวล่ำเวลา ฮึ่ย ปล่อยมันไว้อย่าวนั้นแหละ
~ริ๊งๆๆๆๆ~
โว็ยยยยย รับก็ได้
"ว่าไง ไอ้โช"
'มึงถึงบ้านยังวะ'
"ยัง ทำไมวะ"
'มึงออกไปตั้งนานแล้วนี่ ทำไมยังไม่ถึง'
"กู...เอ่อ...กูแวะซื้อของกินนิดหน่อยเว้ย"
'เออๆ ขับรถดีๆนะมึง แค่นี้แหละ'
"เจอกันพรุ่งนี้มึง"
'เออ'
ตู๊ดๆ
เฮ้อ ผมไม่ได้อยากมีความลับกับเพื่อนหรอกนะ แต่เรื่องนี้...ผมไม่อยากให้มันต้องมาปวดหัวกันอีกคน เก็บเรื่องนี้เอาไว้แหละดีแล้ว...
ห้องนอน
ตี๊ด..ตี๊ด..ตี๊ด~~
เสียงนาฬิกาปลุกทำให้แม็คลุกจากที่นอน แม็คเดินไปอาบน้ำอาบท่าและกำลังเตรียมตัวไปมหาลัยนั้น แม็คเดินผ่านกระจกก็พบว่า ตัวเองตัวบวมและแดงนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับแม็คเลย แม็คไม่สนใจ และเดินทางไปมหาลัย
มหาวิทยาลัย
แม็คเดินมานั่งที่โต๊ะประจำของเขาและโชกุน
"เฮ้ย มึง ตามึงเป็นไรอ่ะ" อยู่ๆโซกุนก็ถามขึ้นมาด้วยความ
สงสัย
"ตากูเป็นผัวยาย"
"มุกนี้มันตั้งแต่สมัยพระเจ้าตากแล้ว...มึงเป็นไร บอกกูมา
"ก็ไม่มีไรไง"
"ไม่มีไรพ่องมึงอ่ะ อย่ามาตอแหล บอกกูมา"
"ก็กูบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิวะ"
"ถ้ามึงจะยืนยันยังงี้กูก็ปฏิเสธไม่ได้ล่ะว่ะ"
"ไปแดกข้าวเถอะ"
"เคๆๆ"
ระหว่างทาง
"น้องแม็ค!"
ไอพี่โอห์ม ผมหันไปเจอกับคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด ผมหัน
กลับมาทันทีเลยล่ะ ไอโซก็สกิดบอกว่า มึงๆพี่โอห์มมาหามึง
บอกผมหลายรอบและ
"น้องแม็คครับ!"
"มึงไปกันเถอะ กูหิวแล้ว" ผมรีบจับมือไอโชและเดินเร็วขึ้น
พี่โอห์มจึงเร่งฝีเท้าจนเดินตมทัน แล้วฉวยข้อมือผมไว้
"น้องแม็ค..." ทันจนได้สินะ ผมคงหาทางหนีไปไม่ได้แล้วล่ะ
"พี่ขอโทษ แม็คโกรธพี่รึเปล่า"
"ผมไม่โกรธพี่หรอก ก็มันไม่มีไรนี่"
"ก็วันนั้น... "
"เอ่อ...งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ ค่อยตามกูมานะไอแม็ค"
โชกุนรู้งานทันทีว่าไม่ควรอยู่ต่อ แม้จะอยากฟังต่อก็ตามที
"ไม่เป็นไรมึง ไปด้วยกันเลย" ผมสบัดมือไอพี่โอห์มออก
และเดินไปหาไอโช
"น้องแม็คจะไม่ฟังพี่เลยใช่มั้ย"
"ผมต้องฟังไรอีกล่ะครับ" ผมพูดแต่ไม่หันหน้าไป
"..." พีโอห์มไม่ตอบแต่คว้ามือและกระซากมือผมให้เดิน
ตามไปอย่างรวดเร็ว
"เห้ย!! พี่!!" ผมต้องรีบก้าวตามพี่เค้าไป เพราะถึงแม้ว่าผมจะ
ใช้แรงมากเก่ไรก็ตามเพื่อที่จะเอามือผมออก มันก็เอาไม่
ออกสักที พี่เค้าลากผมมาหลังโรงเรียน ที่ซึ่งผู้คนผ่านน้อย
นิด
"พี่มีอะไรอีกอ่ะ ถ้ามีก็รีบๆพูด" ผมเริ่มไม่พอใจและ อยู่ดีๆก็
ลากผมออกมาเนี่ย
"โกรธพี่รึเปล่า"
"ก็บอกว่าผมไม่ได้โกรธ"
"ไม่ได้โกรธแล้วทำไมไม่อยากคุยกับพี่"
"ก็...ก็ผมหิวข้าว ผมจะไปกินข้าว"
"โกหก"
"ผมจะโกหกพี่ทำไม"
"แม็คโกรธพี่ ทำไมพี่จะไม่รู้ แม็คหลบหน้าพี่ ไม่อยากคุยกับ
พี่ นี่เรียกว่าไม่โกรธหรอ"
"ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมแค่หิวข้าว"
"ไม่ต้องมาหาข้ออ้าง"
"พี่ไม่มีไรแล้วใช่มั้ย ผมจะไปกินข้าวแล้ว"ผมเดินออกมาจาก
ตรงนั้น แต่ว่า...
"เดี๋ยว!!! พีโอห์มคว้าข้อมือผมไว้อีกครั้ง
"พี่มีไรอีก!!"
"พี่ยังพูดไม่จบเลย..."
"..."
"ที่พี่มาคุยด้วยเนี่ย พี่แค่อยากขอโทษ"
"..."
"ขอโทษนะที่พี่ทำแม็คเจ็บ"
"..."
"พี่คงใจร้อนเกินไป"
"..."
"ให้อภัยพี่ได้มั้ย..."
"ก็ผมบอกว่าผมไม่ได้โกรธพี่ไง"
"ดูก็รู้ว่าโกรธ...สรุปให้อภัยพี่แล้วใช่มั้ย"
"อืม"
"อืม อะไร"
"ครับ"
"ครับอะไร"
"พี่แกล้งผมอ่า"
"พี่ไม่ได้แกล้ง ครับอะไร"
"ครับ ให้อภัยพี่แล้วครับ"
"ดีมาก" พีโอห์มพูดพลางขยี้หัวผม
"พี่โอห์มคะ..." เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
"..."
"คือว่าหนูมีเรื่องจะคุยกับพี่อ่ะค่ะ"
"ครับ?"
"คือ....เอ่อ...."
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"ผมปลีกตัวออกมา ถึงจะอยากฟัง
เรื่องของพี่เค้าก็เหอะ แต่ให้เดานะ สารภาพรักอีกแน่ๆ
โรงอาหารคณะนิเทศ
"มึงมีไร บอกกูมาให้หมด!!!! พอผมมาถึงมันก็ยิงคำถามใส่
ผมทันทีี
"ก็ไม่มีไร"
"ไม่มีไรได้ไง พีโอห์มเค้ามาคุยกับมึง บอกขอทงขอโทษ สรุปมีไรวะ"
"ก็เมื่อวานพี่เค้า เอ่อ...ผลักกูแรงเกินไปเฉยๆ กูเจ็บ ก็
เลย...ด่าพี่เค้าแล้วออกมาเลย"ผมไม่ได้โกหกนะ แค่พูดไม่
หมด พี่เค้าผลักผมให้ติดกับเสาจริงๆ
"โห มึงโคตรสุดยอดว่ะ กล้าด่าเดือนมหาลัยด้วย"
"ก็เออดิว่ะ พี่เค้าเป็นแค่เดือนเราต้องกลัวไรอ่ะ" ผมโครตมั่น
หน้าเลย
"มึงระวังให้ดีล่ะ มีคนชอบพี่เค้าเยอะ ถ้าคนพวกนั้นมารุม
กระทืบมึง...หูยยยไม่อยากคิด แต่รับรอง มึง! ตาย! ชัวร์!"
"คร้าบๆ จะระวังคร้าบ"
"รีบแดกข้าวเถอะ มันจะเรียนแล้วเนี่ย"
"แอกอู่ \= แดกอยู่"
"กูจะอ้วก เร็วรีบแดก"
"เออๆ"
กินข้าวเสร็จ
"เออมึง เลือกนางเอกได้ยังวะ"
"อะ...เอ่อ ยังเลยว่ะ"
"จะถึงวันแล้วนะเว้ยยย"
"ก็ให้ทำไงล่ะ มันหาไม่ได้นี่"
"..."
"เออ เย็นนี้มึงไปประชุมกับกูนะ"
"ทำไมกูต้องไปวะ"
"ก็กูไม่มีเพื่อนนี่หว่า มึงไปกับกูนะ นะๆๆๆๆ"
"..."
"นะๆๆๆๆๆ"
"เออๆ"
"รักมึงมากเลยเว้ยยย เพื่อนรัก"
"อี๋ ขนลุก ไปๆ อาจารย์จะสอนแล้วมั้ง เร็วมึงง"
"อ้าวเฮ้ย! รอกูด้วยดิ มึงจะรีบไปไหน" ใครจะรอเถียงกับมัน
ล่ะ ผมน่ะรีบวิ่งออกมาเลยสิ เข้าช้าโดนหักคะแนน อาจารย์
ยิ่งโคตรโหด
"วันนี้พอแค่นี้นะคะนักศึกษา อย่าลืมว่าคลาสหน้ามีควิซนะ
คะ เลิกคลาสค่ะ"
"ปะ มึงไปกัน"
"มึงจะไปเลยอ่อ ขอกูหาไรกินก่อนดิ"
"ไม่ได้! อีกไม่กี่นาทีนะเริ่มประชุมแล้วเนี่ย เร็วว!!!
"เฮ้ยย มึงเดินช้าๆหน่อยยยยย"
ห้องประชุม
"ก็เค้าจะเริ่มกันแล้ว ปะ เข้าไปกัน"
"อะ....เอ่อ ขออนุญาตครับ"
"เอ้า มากันครบละ งั้นเริ่มประชุมเลยนะ อย่างที่บอกกันไป
คราวที่แล้วว่าเราจะหานางเอกให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้ ถ้า
หาไม่ได้การแสดงเราคงต้องยกเลิกไป..."
"โห ยกเลิกเลยหรอวะ มันหายากขนาดนั้นเลยหรอ คน
สวยๆก็มีเยอะแยะไปป่าววะ"ผมหันไปกระซิบกับไอโซ
"ก็ไม่มีใครถูกใจพวกรุ่นพี่เลยไง"
"แต่!!!" ผมกับโชหยุดคุยเมื่อรุ่นพี่พูดขึ้นอีกครั้ง
"วันนี้เราได้นางเอกแล้ว"
"ว้าว!! เย้" ทุกคนดีใจกันใหญ่ แน่สิ ละครเวทีใหญ่ของมหา
ลัย ตั้งใจวางแผนกันมาตั้งนาน จะให้ยกเลิกง่ายๆได้ยังไงล่ะ
"และนางเอกคนนั้นก็อยู่ในห้องนี้แล้ว!!"
"มึงเตรียมตัวนะ" ไอโชหันมาบอกผม ด้วยเสียงกระซิบ
"เตรียมเหี้ยไรวะ กูแค่มานั่งเป็นเพื่อนมึงเฉยๆ"
"เอ้าทุกคน! ปรบมือให้น้องแม็ค นางเอกของเราหน่อยย!!!"
"ห๊ะ! "
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
