ปกป้อง 21ปี คณะ สถาปัตย์

ปกป้อง ถิรภพ เมฆา

สีไม้ 19ปี คณะสถาปัตย์

สีไม้ จีรพัฒน์ โภคิน

ดีน 21ปี คณะ สถาปัตย์

ดีน ชนโชติ วรกุล

ภาม21ปี คณะ สถาปัตย์

ภาม ภูวดล หิรัญ

เทม21ปี คณะ สถาปัตย์

เทม ธีรวงศ์ สกุล

กีต้าร์19 คณะ สถาปัตย์

กีต้าร์ นิธินนท์ เกตุพิพัฒน์

จีโน่19 คณะ สถาปัตย์

จีโน่ เมธี ธนากุล

ลูกแก้ว19 คณะ สถาปัตย์

ลูกแก้ว ปัณณธร รวีกุล

วิน22 คณะแพทย์

วิน วีรพัฒน์ โภคิน

ปลื้ม22 คณะแพทย์

ปลื้ม ธนกร อิงคนันท์

สีน้ำ17 มัธยม

สีน้ำ นิรพัฒน์ โภคิน

อย่าถามว่าเอาชื่อจริงนามสกุลมาจากไหน กูเกิ้ลค่ะพร้อมกับดัดแปลงนิดหน่อย ทำไมถึงใส่ชื่อจริงนามสกุลด้วย ไม่รู้อยากคิดเล่นๆ5555 ตัวละครหลักอาจจะเยอะไปหน่อยแต่ถ้าอ่านจริงๆจะรู้สึกได้เลยว่าตัวละครมันน้อยๆ ทุกรูป.... จ้างเค้าวาดเอาค่ะ5555 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งยาวแล้วก็จริงจังมากๆและก็ลงทุนจ้างเค้าดราฟรูปตัวละครจะได้ดูสนุกๆขึ้นมาหน่อยจะทยอยใส่รูปตัวละครให้ครบนะค้าบบ🥺

คำเตือน จากBEHO

เนื้อเรื่องอาจจะมีคำหยาบเยอะไปหน่อย เพื่ออรรถรสในการอ่านแนะนำติชมได้เลยนะงั้บ🥺 เตือนอีกอย่าง!! อย่าจิ้นคู่ไหนเกินไปตอนจบอาจจะไม่ได้คู่กันอย่างที่หวัง ขึ้นชื่อว่า จะได้ไม่ลืมกัน มันบ่งบอกถึงดราม่าแต่ไม่ดราม่าหรอกมั้งเค้าแต่งดราม่าไม่เก่งยังไงก็ฝากด้วยนะ ค้าาา

มีทั้งหมด4ภาค

1.จะได้ไม่ลืมกัน [ปกป้อง×สีไม้]

2.เพื่อนครับ รับรักผมหน่อย [?×?]

หมอครับ ครับหมอ [?×?]

4.ปรุงสูตรรักหัวใจให้นาย[?×?]

ถ้าแต่งไหวก็จะแต่งทั้งหมดแล้วลงทีละภาคแต่ถ้าไม่ไหวขอดองไว้ก่อน😂😂

วันเวลาทำให้เราต้องเลิกรากันไป แต่สุดท้ายก็กลับมาพบกันเหมือนเดิมพร้อมกับมีอุปสรรคหลายอย่างมาขัดขวาง คนนึงไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง อีกคนนึงทำได้แค่เฝ้ารอ หรือพวกเค้าจะไม่มีทางกลับมาสมหวังกันอีก

"พี่มีสิทธิ์ขอด้วยหรอครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่าลืมสิครับ" เมื่อคำๆนั้นออกมาจากปากของสีไม้ ปกป้องก็รู้สึกว่าทุกอย่างเงียบไป

"เป็นพี่ไม่ได้หรอสีไม้ ทำไมถึงชอบเล่นกับความรู้สึกของพี่แบบนี้นะ" เป็นอีกครั้งนึงที่ผมได้ทำแบบนี้กับเค้าอีกครั้ง

"โชคดีนะครับ" เป็นคำสุดท้ายที่เอ่ยจากปากของผมก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกเลย 'รักเหมือนเดิมนะครับผมไม่เคยไม่รักพี่เลย'

"มึงจะทำแบบนี้จริงหรอว่ะสีไม้" เสียงพี่ชายดังขึ้น

"มันไม่มีทางเลือกแล้วพี่วิน" ให้ผมเจ็บคนเดียวพอผมไม่อยากให้เค้ามาเจ็บเพราะผมอีก มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วแหละ

"มึงควรบอกความจริงกับมันมากกว่านะ ถึงมึงจะไม่อยากให้มันมาเจ็บเพราะมึงแต่ทำแบบนี้มันก็ไม่ถูกต้อง" พี่วินเตือนผมรอบที่สิบแล้วมั้ง แต่ผมยืนยันคำเดิมว่าผมจะใช้วิธีนี้นี่แหละ

"กูว่ามึงเลิกเหอะไอปกน้องเค้าไม่อยากเจอมึงแล้วเลิกพยายาม" เสียงตะโกนใส่ของเพื่อนไม่ได้ทำให้สติของปกป้องมีขึ้นมาเลยซักนิด

"กูควรจะพอจริงๆแล้วใช่มั้ย"

"น้องกูฝากจดหมายมาให้หวังว่ามึงจะไม่โกรธน้องกูนะ" ผมทำหน้าที่พี่ชายได้เท่านี้จริงๆผมก็เสียใจไม่แพ้ปกป้องเหมือนกัน

"...."

คนบางคนเกิดมาเพื่อที่จะรักกันชอบกัน แต่ทำไมคู่ของผมถึงรักกันได้แต่ไม่มีโอากาศที่จะอยู่ด้วยกันได้นะ ผมไปทำกรรมอะไรกับใครไว้รึป่าว หวังว่าจะได้พบกันอีกนะ 'พี่จะไม่ลืมสีไม้เลย'

"พี่ปกผมมีอะไรจะคุยด้วยหน่อยครับ" เสียงใสๆเรียกปกป้องที่กำลังมองดูปลาอยู่

"มีอะไรหรอ" เดินเข้ามาหาสีไม้

"เราเลิกกันเถอะครับ" เสียงเล็กๆเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ที่จะต้องจากคนที่รักไป แม้ในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนเค้าก็ต้องทำใจจากหวังแค่ว่าจะกลับมาเจอกันอีก

"ทำไมอะไม้พี่ทำอะไรผิด บอกพี่หน่อยได้มั้ย" มองคนรักด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วดึงเข้ามากอด ก่อนที่คนตัวเล็กจะดันออก

"ไม่ครับพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ผิดที่ผมเองโชคดีนะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันใหม่ถึงเวลานั้นพี่อาจจะลืมผมไปแล้วก็ได้" กลับหลังหันแล้วเดินไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วไม่หันหลังกลับไปมองอีก

"พี่จะไม่มีวันลืมไม้เด็ดขาด พี่จะรอไม้สมอ พี่จะไม่โกรธจะไม่เกลียดด้วย เพราะพี่รักไม้มาก......"พูดออกไปให้ไม้ได้ยินแต่คำสุดท้ายกลับพูดเสียงแผ่วลง มองตามคนรักเก่าที่เดินไปไกลจนลับตาไป แน่นอนว่าสีไม้ได้ยินแต่เค้าจำเป็นต้องไปจริงๆ

...----------------------------------------...

เฮือก!! ฝันอีกแล้ว

"ปกตื่นแล้วหรอลูก" ผู้เป็นแม่โผล่เข้ากอดลูกชายตัวเองพร้อมปล่อยโฮออกมา ก่อนจะคลายกอดแล้วมองหน้าลูกชาย ผมจำได้ว่าตอนนั้นยังทำฉากหลังอยู่ที่คณะแล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ละ

"ผม...เป็นอะไรไป" มองไปรอบๆห้องก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ก่อนจะถามแม่ที่กอดตัวเองไม่ปล่อยแถมร้องไห้เหมือนลูกตัวเองตายยังนั้นแหละ

"ก็เรานะสิรุ่นน้องในคณะบอกว่าทำงานไม่ยอมพักนอนดึกตื่นเช้ามาหลายวันเลยวูบไป รู้มั้ยเราหลับไปตั้ง2วันเต็มๆแหนะ" บอกกับลูกชายเสียงเข้มทันที ก่อนจะตีแขนไปทีนึง แต่แม่ก็ก้มมากอดผมเหมือนเดิม

"หรอครับ ผมคง...ทำงานหนักไปหน่อย" มองออกไปนอกหน้าต่าง ใช่แล้วผมหางานทำทุกอย่างทำตัวยุ่งๆทำงานที่บริษัท ทำงานที่มหาลัยเพื่อที่จะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน

จนตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจทำสีไม้ถึงต้องบอกเลิกผมไปทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดคงมีเหตุผลบางอย่างละมั้งแต่ก็ชั่งมันเถอะคิดแล้วปวดหัวถามว่ายังรอกลับมามั้ย แน่นอนรอครับ ผมเชื่อว่าสีไม้ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่บอกไม่ได้

"ยังไม่ลืมไม้อีกหรอเลิกกันไปตั้งหลายปีแล้วหาคนใหม่ได้แล้วนะ...แล้วก็ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้นทั้งงานที่บริษัทแล้วงานมหาลัยอีก" พูดพร้อมลูบไหล่ปกป้อง

แม่คงจะดูผมออกว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่สีหน้ามันไปขนาดนั้นเลยหรอแต่ก็ชั่งเถอะ ผมควรจะมีคนใหม่ไปตั้งนานแล้วแต่ทำไมถึงยังหาไม่ได้ก็ได้รู้ คงรอสีไม้คนเดิมกลับมาอยู่มั้ง

"ครับ" ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูดังมา คงไม่ใช่ใครที่ไกล ไอพวกเปรตนั่นแหละมั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ไอปกกูเข้าไปนะ"เสียงเพื่อนสนิทดังขึ้นหลังเคาะประตู

"เออ เข้ามา" สิ้นเสียงของปกป้อง กลุ่มเพื่อนๆก็พากันเข้ามาภายในห้อง

"สวัสดีครับคุณแม่" เพื่อนๆของปกป้องต่างพากันสวัสดีแม่

"เพื่อนๆมาแล้วงั้นแม่กล้บก่อนนะ แม่ฝากดูตาปกด้วยนะเดี๋ยวแม่กลับแล้ว" เมื่อเพื่อนๆของผมมาแม่ก็ขอตัวกลับก่อนน่าจะมีงาน อยู่ด้วยนานไม่ได้หรอก

"ครับผม นี่ไอปกกูซื้อของชอบมึงมาเลยยย ชาเขียวปั่นเป็นแงะ หมอบอกว่ามึงแดกได้แล้วไม่ได้เป็นไรมาก" พูดพร้อมยืนชาเขียวให้ แต่ก่อนให้เทมเอาไปดูดทีนึงก่อนยืนให้ปกป้อง

"ไอสัส" ด่าเพื่อนแต่ก็รับมาดูดต่ออย่างเงียบๆ

"ขอบใจ แล้วงานเป็นยังไงมั่งว้ะ" ถามถึงงานนิทรรศการที่กำลังจะจัดขึ้นทันที ผมไม่อยากให้ค้างคามากจะได้เสร็จๆไปแค่นั้นแหละ

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะไอสัส โหมงานจนหนักไม่ยอมพักไอ้เวร พวกกูก็เป็นห่วงกันไปดิ" ดีนด่าเพื่อนไปยกนึง ห่วงแต่งานไม่ห่วงตัวเองเล้ยเพื่อนผมวันๆไม่ค่อยจะว่างหรอกนานๆทีจะว่างอยู่กะเพื่อนกะฝูงมั่ง

"ก็จริงอย่างที่ไอดีนมันว่ามึงพักไปยาวๆเลยเดี๋ยวงานที่เหลือพวกกูกับพวกรุ่นน้องจัดการเอง แล้วทำไมมึงเลือกฉากสะหวานเชียว" เทมพูดขึ้นบ้าง

"อย่าบอกนะมึงรอน้องไม้อยู่แล้วคิดว่าน้องจะมา" ภามถามขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงหน้าแฟนเก่าเพื่อน

"ไม่หรอกกูชอบสีนั้นอยู่แล้ว" หน้าร้อนผ่าวน้ำตาคลอทันที แล้วทำไมผมต้องร้องละ ผมกำลังจะร้องไห้หรอ

"พวกมึงออกไปก่อนเหอะกูจะพักแล้ว" ไล่เพื่อนๆออกจากห้องเมื่อหยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาไม่ได้

"เออๆๆ งั้นพวกกูกลับแล้ว" พูดจบก็พากันออกไปปล่อยให้คนในห้องอยู่กับตัวเอง

"ฟู้วว....ร้องทำไมว้ะไอสัส...ฮึก..."พูดกับตัวเองพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วแต่เค้าไม่เคยลืมคนตัวเล็กได้เลยอาจเป็นเพราะความผูกพันธ์ละมั้งถึงลืมไม่ได้ซักที

ด้านเพื่อนของปกป้อง

"กูเป็นห่วงไอปกว่ะ" เทมพูดขึ้น เห็นมันเป็นอย่างนี้ก็น่าห่วงเหมือนกันนะผมไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"เออ เห้ย!นั่นมันน้องไม้ป้ะ"ดีนตกใจเมื่อเห็นอดีตคนรักของเพื่อนในสภาพผอมลง....แต่ก็ไม่ได้ผอมถึงกับติดกระดูกขนาดนี้น ดีนเดินตรงไปหาสีไม้ทันที ไอเท้าเจ้ากรรมของผมจู่ๆก็เดินจ้ำเข้าไปหาสีไม้

"น้องไม้" ดีนเดินไปหาสีไม้ที่เก้าอี้ ก่อนจะเอ่ยปากทักทายคนตรงหน้าที่ดูเปลี่ยนไปมากกว่าแต่ก่อน แต่ก่อนนะหน้าตาอ้วนกว่านี้ตัวอวบกว่านี้แต่ตอนนี้ผอมมาก

สีไม้ดูจะตกนิดนึงที่เห็นเพื่อนของคนรักเก่าพร้อมกับมองเหมือนกำลังหาใครซักคนเมื่อไม่มีคนนั้นจึงโล่งใจขึ้นมา

"ไอปกมันนอนอยู่ในห้องอะไม่ต้องมองหาหรอก" ดีนพูดกับไม้เมื่อแสดงอาการออกมา

"ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบก็เตรียมจะย้ายไปนั่งที่อื่นเพราะไม่อยากนึกถึงอดีตที่ต้องทำให้ปกป้องเสียใจ

"เดี๋ยวครับ ทำไมน้องไม้...ดูผอมลงไปเยอะเลยนะไม่สบายอะไรรึป่าว" ภามภามด้วยความเป็นห่วง

"ผมไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วครับขอตัวนะครับ" ก่อนจะเดินไปสีไม้ก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นค้นมา ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นยังดีที่ดีนเข้ามาช่วยประคองก่อน

"สีไม้!" ดีน รีบเข้าไปประคองทันที ดีนะที่ผมรับน้องไว้ทันไม่งั้นนะตูดกระแทกกับพื้นแน่ๆ

จากนั้นก็มีหมอประจำตัวของสีไม้เข้ามาดูอาการทันที หลังจากตรวจอาการเสร็จดีนสงสัยว่าสีไม้เป็นอะไรจึงได้รู้คำตอบว่าสีไม้กำลังเป็นมะเร็ง....

หลังจากที่พวกของดีนนั่งรอจนสีไม้ฟื้น เพื่อที่จะถามความจริงว่าเลิกกับปกป้องทำไม ผ่านไปสักพักสีไม้ก็ฟื้นขึ้นมาก่อนจะขอร้องพวกของปกป้องไม่ให้บอกใครเรื่องนี้

"ผมขอร้องพวกพี่อย่าไปบอกพี่ปกนะครับ" พูดออกมา

ดีนสังเกตว่าใบหน้าสีไม้ถึงจะกำลังขอร้องแต่ก็ยังคงดูเย็นชาเอาซะมากๆเลย ทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ

ตอนแรกที่เจอใจผมหายวาบเหมือนกันนึกว่าจะเจอพี่ปกป้อง แต่ดีที่ไม่ได้มาด้วยตอนที่ได้ยินว่านอนอยู่ในห้องใจก็ตกไปอยู่ตาตุ่มเหมือนกันผมเป็นห่วงเค้ามาก

"นี่หรอเหตุผลที่เราบอกเลิกไอปก" เทมถาม

"ครับ ผมไม่อยากให้พี่เค้าเป็นห่วงแล้วมาลำบากเรื่องผมอีก ผมเลยตัดปัญหาโดยการบอกเลิกพี่เค้าไปแล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น" กำมือแน่น เค้าไม่ได้ต้องการให้เรื่องเป็นแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดต่อปกป้องตลอดเวลา

"ไม่ต้องห่วงนะพี่ไม่บอกไอปกหรอกแต่มันยังลืมไม้ไม่ได้นะ คิดจะกลับไปหามันบ้างมั้ย" ดีนถามด้วยความเป็นห่วง เค้าอยากให้เพื่อนรักของเค้าเลิกบ้างานซักที

"คงต้องเป็นเรื่องของเวลา ผมขอตัวก่อนนะครับ" ยกมือไหว้พวกเพื่อนของปกป้องแล้วเดินไป แบบนี้แหละดีสุดแล้วผมขี้เกียจตอบจึงตอบปัดๆไป

"ไปๆๆกลับกันพวกมึง"จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

หลังจากที่สีไม้เดินออกจากห้องพักฟื้นก็เป็นจังหวะที่ปกป้องออกมาเดินเล่นเพราะเบื่อในห้องแต่ทั้งสองก็คลาดกันเพราะไปคนละทางคงยังไม่ถึงเวลาที่จะได้เจอกันและมั้ง

ปกป้องเดินไปสวนที่ทางพยาบาลจัดไว้ให้ผู้ป่วยที่ต้องการออกมาสูดอากาศข้างนอกเพื่อที่จะผ่อนคลายความเครียดบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในห้องละมันอึดอัดเค้ายิ่งไม่ชอบอยู่แต่ในห้องอยู่ด้วย

"ไอปก" มีเสียงปริศนาเรียก ปกป้องจึงหันไปตามเสียงทันที

"อ้าวพี่วินมาได้ไงครับเนี่ย" สวัสดีก่อนจะเอ่ยถาม

"พอดีพาน้องมาหาหมออะเห็นว่าเราอยู่โรงบาลนี้ด้วยเลยโทรถามไอพวกนั้น" ยิ้มให้ก่อนจะนั่งข้างๆ

"แล้วนี่มาทำไรข้างนอกว่ะเบื่ออ่อ" วินถาม

"นิดนึงพี่" มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

"เห็นไอพวกนั้นบอกว่ามึงไล่มันออกจากห้องอยากอยู่คนเดียวเครียดเรื่องไรอยู่ป่าว ปรึกษากูได้นะเว้ย "ตบไหล่ปกป้องเบาๆ

"หึ ผมปรึกษาได้จริงรึป่าวเถอะ" ขำเบาๆ

"เอ้ามา ไอเหี้ยนี่ไม่เชื่อลองซักเรื่องมา" ไอนี่นิไม่รู้จักกูซะแล้วไม่ใช่ไรหรอกผมอยากเสือกด้วยแหละแต่ผมก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีได้นะครับไม่อยากจะโม้เท่าไหร่หรอก

"ผมเลิกกับแฟนมา3ปีแล้วแต่ผมไม่รู้เหตุผลที่เค้าบอกเลิกผม ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ " 3ปีแล้วไวเนาะทำไมผมถึงยังลืมสีไม้ไม่ได้ซักทีนะ

"เค้าอาจจะมีเหตุผลไง เหตุผลที่เค้าไม่อยากให้มึงรู้จบป่ะ" ตอบกวนตีนอีกไอพี่นี่ช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ปกป้องส่ายหน้าเบาๆ

"5555 โทษทีว่ะ อะ ไม่ต้องเครียดแดกน้ำก่อนกูซื้อมาให้น้องแต่มันหายหัวไปไหนไม่รู้กูยกให้มึงเลย" ยื่นขวดน้ำให้

ทำให้ปกป้องนึกถึงใครบางคนทันที

"เห้ยเป็นไรแดกไม่แดก" ถามปกป้องที่กำลังนั่งเหม่อ

"ผมไม่ชอบกินอะเอาไปให้น้องพี่เหอะ" ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากกินหรอกเดี๋ยวแย่งน้ำน้องของพี่วินป่าวๆจึงเลือกที่จะไม่กิน

"ไรว่ะมึงนี่" หยิบขวดน้ำคืน

"พี่กลับตอนไหนอะ" ปกป้องถาม

"ไม่รู้ว่ะ โอ๊ะแปปนึงนะ" หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาร้บ

"ว่าไง"

//พี่อยู่ไหน//

"มาหารุ่นน้องเดี๋ยวก็ลงไปแล้วรอแปป"

//ผมรอที่รถนะ//

"เออๆๆเดี๋ยวรีบไป" วางสายก่อนจะกันมาพูดกับปกป้อง

"กูไปก่อนนะไว้เจอกัน" ลาปกป้องเสร็จก็รีบกลับไปที่รถทันที

วินรีบวิ่งไปหาสีไม้ทันที จนเห็นกลุ่มเพื่อนๆของปกป้องแว้ปๆใช่จริงด้วยว่ะ

"ยังไม่กลับกันอีกอ่อ" วินถามพวกของดีน

"ยังพี่กำลังจะกลับแล้วเนี่ย " ดีนตอบ

"กูนึกว่าพวกมึงกลับกันไปกันแล้ว" เกาหััว

"พอดีเจอรุ่นน้องอะ" ดีนเลือกที่จะไม่พูดชื่อสีไม้

"อ่อ ละกลับกันยังไงอะ" ไม่ใช่ว่าจะไปส่งนะผมถามเฉยๆถึงจะให้มาด้วยที่นั่งก็เต็มอยู่ดีแหละ

"พี่จะไปส่งพวกผมรึไงคร้าบบ"ภามพูดขึ้น

"ป่าวกูถามเฉยๆรถเต็ม555" พูดก่อนจะหัวเราะ

"โห่ไรว้ะนึกว่าจะไปส่งละจะถามเพื่อ ก็นึกว่าจะส่งซะอีกถามซะ" ถามบ่นออกมา

"บ่นเยอะไปละมึงอะ กลับกันดีๆรึกัน" โบกมือลาก่อนจะรีบเดินไป

เทมมองวินที่กำลังวิ่งออกไปก่อนภามจะสังเกตว่าเทมมองวินไม่กระพริบตาเลย

ปึ๊บ ภามดีดนิ้วใส่ข้างหูเทม ก่อนเทมจะสะดุ้งนิดนึง

"แหม่มองขนาดนั้นไปกับพี่เค้าเลยไป"ถามผลักไหล่เพื่อนเบาๆ

"อะไรเล่าา กลับกันเถอะหิวแล้ว" เทมเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่อง" ภามก็ยังแซวไม่หยุด

"มึงเลิกแซวมันได้ละไอภาม" ดีนตบหัวภามไม่เบาไปและไม่แรงไป

"ไอสัสดีน" ลูบหัวตัวเอง

ด้านสีไม้

"มาแล้วๆๆ" รีบวิ่งมาหาสีไม้ทันที

"ทำไมช้าจัง" สีไม้กำลังดูโทรศัพท์อยู่ได้ยินเสียงคนวิ่งมาก็ตกใจก่อนจะพบว่าเป็นพี่ชายตัวเอง

"โทษทีเดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าวป้ะ!" วินรีบหาอะไรมาเบี่ยงเบนเพื่อที่จะไม่ต้องฟังน้องชายบ่นยาวว

วินก็ขับรถพาสีไม้ไปกินข้าวก่อนที่สีไม้จะหงุดหงิด สีไม้เป็นคนที่หงุดหงิดค่อนข้างง่าย แต่กับคนอื่นเป็นรึป่าวไม่รู้แต่พออยู่กับเค้านะบ่นเอาๆ เหมือนแม่ไม่มีผิดเลย

to be continued