คฤหาสน์ตระกูลเว่ย

เว่ยเซี่ยว: "ฮะ! เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "พรุ่งนี้แกต้องไปดูตัว"

เว่ยเซี่ยว: "ดูตัว!" นี่คือหน้าฉันในตอนนี้😨

พ่อเว่ยเซี่ยว: "ใช่...หลังดูตัวเสร็จจะได้กำหนดวันแต่งงานเลย"

เว่ยเซี่ยว: "หนูไม่ไป"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "แต่ยังไงแกก็ต้องไป เพราะฉันตอบตกลงไปแล้ว"

เว่ยเซี่ยว: "พ่อก็โทรไปยกเลิกสิคะ พ่อก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างหนูไม่มีทางยอมแต่งกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักเป็นอันขาด" คนอย่างเว่ยเซี่ยวต่อให้ช้างมาฉุดก็ไม่มีวันยอมแต่งแน่นอน(แกไม่โดนช้างฉุดหรอกแต่แกจะโดนบังคับแทน : นักเขียน😑)

พ่อเว่ยเซี่ยว: "ไม่รู้แหละยังไงแกก็ต้องไป" พ่อพูดจบก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาให้ฉัน

เห้ย! นี่มัน...กำหนดดูตัวนี่หว่า

เว่ยเซี่ยว: "ขอไม่ไปได้ไหมอ่ะ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "ไม่ได้ เพราะนี่มีผลต่อธุรกิจ ถ้าแกไม่ไปคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง" นั่นแหละคำตอบไม่น่าถามอะไรโง่ๆเลยตู😑 จบแล้วชีวิตที่แสนสงบสุขของฉ้านนนน😟

เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ นี่ไม่ใช่เวลามานั่งเศร้าสักหน่อย อย่างน้อยก็ขอดูหน้าว่าที่สามีในอนาคตสักหน่อยเถอะว่าหมอนั่นจะหน้าตาเป็นยังไง (ถ้าไม่หล่อก็ไม่แต่ง ฮิฮิ) 😠

อืม...ดูรวมๆก็ถือว่าหน้าตาดีใช้ได้เลยนะเนี่ย

เว่ยเซี่ยว: "หลี่เฉิง" เอ๊ะ! ชื่อนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินมาจากไหนเนี่ยแหละ(คิดไปเองมั้ง)"นักธุรกิจพันล้าน" ใช่...เลย...ไม่ได้คิดไปเองแล้ว คู่ดูตัวของฉัน คือ นักธุรกิจพันล้าน เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ด้ายยยย ฉันต้องกำลังนอนฝันกลางวันอยู่แน่เลย แต่ฉันไม่เคยนอนกลางวันเลยนี่หว่า เอ๊ะ! หรือว่าเคย (โอ้ย! ชั่งมันก่อนเถอะ : นักเขียน)

เว่ยเซี่ยว: "พ่อนี่มันหมายความว่ายังไง หนูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"😵😵😵

พ่อเว่ยเซี่ยว: "ก็ตามที่แกเห็นนั้นแหละ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "เอ้อ! แล้วก็การดูตัวครั้งนี้สำคัญมาก แกห้ามก่อเรื่องอีกล่ะ เข้าใจไหม"

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ หนูจะพยายาม" ใช่พยายาม พยายาม พยายามมมมมม พยายามให้หมอนั่นกลัวแล้วก็ยกเลิกการแต่งงานอ่ะนะ....ฮี่ๆๆๆ(ใครก็ไม่รู้ร้ายจริงๆ)

ภัตคารอาหารชื่อดัง

ตอนนี้ฉันมาถึงสถานที่นัดดูตัวแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของหมอนั่นเลยหรือว่าหมอนั่นจะยกเลิกการดูตัวไปแล้วนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันก็ไม่ได้อยากจะมาสักเท่าไหร่

[1 ชั่วโมงผ่านไป]

หมอนั่นทำไมไม่รู้จักรักษาเวลาบ้างนะ ถ้าไม่มาก็น่าจะบอกกันสักคำก็ยังดี แต่นี่อะไรกัน ปล่อยให้ฉันนั่งรอตั้ง 1 ชั่วโมง ฮึ้ย....โมโหเว้ย😡😡😡😡

[1 ชั่วโมง 20 นาที]

เว่ยเซี่ยว: "ตาหลี่เฉิงนั่นตายแล้วรึไงว่ะทำไมไม่มาสักที โอ้ย! เบื่อๆๆๆ อยากจะกลับบ้านเต็มทนแล้ว"

ฉันสบทขึ้นเพราะเริ่มหมดความอดทนในการรอหมอนั่นแล้ว

หลี่เฉิง: "ถ้าคุณเว่ยเซี่ยวไม่อยากรอขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมกลับไปตั้งแต่ 1 ชั่วโมงก่อนเลยละครับ" เอ็ะ! เสียงนี้หรือว่า ฉันหันไปทางต้นเสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังก็พบว่าเป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆด้วย ตาหลี่เฉิงนั่นโผล่มาได้ยังไงเนี่ย คิดว่าจะไม่มาแล้วซะอีก เฮ้อ....😤 ตายยากตายเย็นจริงๆ

เว่ยเซี่ยว: "นั่นมันก็เรื่องของฉัน ฉันจะกลับหรือไม่กลับยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณอยู่แล้ว"

หลี่เฉิง: "ก็แล้วคุณจะบ่นทำไมล่ะ" เอ็ะ! หมอนี่มันยังไงเนี่ยเจอกันครั้งแรกก็จะหาเรื่องฉันให้ได้เลยใช่ไหม

เว่ยเซี่ยว: "ฮึ! มันผิดที่คุณนั่นแหละ ที่ไม่รู้จักรักษาเวลา"

หลี่เฉิง: "ผมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณหนูเว่ยเซี่ยวเป็นคนเถียงคำไม่ตกฟาก แต่ก็นะ"

เว่ยเซี่ยว: "แต่ก็นะอะไรของคุณ" หมอนี่!😤😤😤เริ่มทำให้ฉันโมโหยกกำลังสองแล้วนะ

หลี่เฉิง: "ผมว่าคนดื้อๆอย่างคุณคงไม่มีใครกล้าแต่งด้วยหรอกนอกจากผม"😏ดูพูดเข้าสิ

เว่ยเซี่ยว: "งั้นหรอ แล้วคนปากจัดอย่างคุณล่ะจะมีผู้หญิงคนไหนมาสนใจกัน ฮึ! หน้าตาก็ขี้แหล่ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน..." แต่ความจริงคือหมอนี่หล่อมากม๊าก

หลี่เฉิง: "ช่างเถอะ ผมขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว" ก็แล้วใครเป็นคนเริ่มก่อนล่ะ

หลังจากสงบศึกกันเรียบร้อยแล้วฉันก็เริ่มสั่งอาหารเพราะรู้สึกหิว หมอนั้นก็สั่งเหมือนกัน พออาหารมาเสิร์ฟฉันก็เริ่มลงมือยัด ขอย้ำว่า'ยัด'อาหารทั้งหมดเข้าปากด้วยความรีบร้อน

หลี่เฉิง: "นี่! คุณ ค่อยๆกินไม่เป็นรึไง"

เว่ยเซี่ยว: "นั่นมันก็เรื่องของฉัน"

[1 ชั่วโมงผ่านไป]

ตอนนี้ฉันยัดอาหารที่อยู่บนโต๊ะลงท้องหมดแล้ว ต่อไปก็ได้เวลากลับบ้านสักที

หลี่เฉิง: "จะไปไหน"

เว่ยเซี่ยว: "ถามอะไรโง่ๆ ก็กลับบ้านสิ คุณจะให้ฉันนอนที่นี่รึไง"

หลี่เฉิง: "คุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าจะคุยเรื่องกำหนดการแต่งงานเสร็จ"

เว่ยเซี่ยว: "แต่ฉันจะกลับ ใครหน้าไหนก็ห้ามฉันไม่ได้" ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบติดสปีดเทอโบที่เท้า แล้ววิ่งหนีออกไปจากภัตคารโดยไม่เปิดโอกาสให้หมอนั่นได้พูดอะไรอีกเลย(เพราะฉันขี้เกียจเถียงกับหมอนั่น)

หลี่เฉิง: "เฮ้อ! ยัยบ้านั่นวิ่งเร็วจริงๆ ทำตัวยิ่งกว่าม้าพยดซะอีก ขนาดเราว่าเราวิ่งเร็วแล้วนะแต่ก็ยังวิ่งไม่ทัน" ดูท่ายัยนี่จะรับมือยากไม่ใช่เล่น แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องถูกใครรังแกได้ง่าย

หลี่เฉิง: "หึ! น่าสนใจดี"

ป้าจื่อ: "คุณหนูคะ คุณหนู ตื่นได้แล้วค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "อืม...อย่ากวนจะนอน"

ป้าจื่อ: "ไม่ได้นะคะคุณหนู ก็ไหนคุณหนูบอกป้าว่าวันนี้มีสอบไงคะ" สอบหรอ...วันนี้ฉันมีสอบด้วยหรอไม่เห็นจะจำได้เลย

เว่ยเซี่ยว: "เอ๊ะ! สอบจริงด้วยตายแล้ว ป้าจื่อนี้กี่โมงแล้วคะ"

ป้าจื่อ: " 7 โมงแล้วค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "ฮะ! 7 โมง" ตอนนี้ฉันตกใจมากจนหายง่วงเลยล่ะ 😶😶😶

ป้าจื่อ: "ใช่ค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "แล้วทำไมป้าไม่ยอมปลุกหนูให้เร็วกว่านี่ล่ะคะ ตายแล้ว ตายๆๆๆ ต้องไปสอบไม่ทันแน่เลยทำยังไงดี"

ป้าจื่อ: "ใจเย็นๆนะคะคุณหนู ป้าว่าคุณหนูรีบไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อนดีกว่านะคะ"

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

[10 นาทีผ่านไป]

เว่ยเซี่ยว: "เฮ้อ! เสร็จสักที นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"ฉันพูดขึ้นก่อนจะเอื่อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูว่ากี่โมงแล้ว "7 :13 นาที" เมื่อรู้ว่าเริ่มสายเข้าไปทุกทีฉันก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที เพื่อไปโรงเรียนให้ทันเวลา ซึ่งโรงเรียนก็ตั้งอยู่ไกลจากบ้านประมาณ 6 กิโลเห็นจะได้(แค่คิดก็เหนื่อยแล้วถ้าต้องวิ่งไปเองอ่ะนะ)

พ่อเว่ยเซี่ยว: "เดี๋ยว!" อะไรอีกเนี่ยยยย ตกลงวันนี้ฉันจะได้ไปสอบไหมเนี่ยยยยย โฮ....อยากจะร้องไห้ ทำไมวันนี้มันมีแต่อุปสรรคก๊านนนน ทำไม ทำไม ทำม่ายยยย

เว่ยเซี่ยว: "พ่อมีอะไรรึเปล่าค่ะ ถ้ามีก็รีบหน่อย หรือไม่ก็ค่อยคุยตอนเย็นก็ได้ พอดีวันนี้หนูต้องรีบไปสอบ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "งั้นก็ค่อยคุยกันตอนเย็น ตอนนี้แกก็รีบไปสอบเถอะ"

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถ เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปโรงเรียนต่อ

โรงเรียน

อ๊อด........

เว่ยเซี่ยว: "เฮ้อ....ทันเวลาพอดี"พอฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องปุ๊บอ๊อดก็ดังปั๊บอะไรจังหวะมันจะดีปานนี้

ซีเหมน: "นี่... ถ้าที่หลังเธอจะมาช้าขนาดนี้นะ ฉันว่าเธอไม่ต้องมาเลยจะดีกว่า"

เว่ยเซี่ยว: "อย่าพูดมากหน่า อย่างน้อยฉันก็มาทันก็แล้วกัน"

ซีเหมน: "นั่นก็อาจจะใช่ แต่เธอก็ควรจะเผื่อเวลาไว้บ้างสิยัยตัวแสบ" ผมพูดขึ้นพร้อมกับหยิกแก้มเธอไปพลาง ด้วยความเอ็นดู ป่นหมั่นไส้หน่อยๆ

เว่ยเซี่ยว: "นี่! ฉันเจ็บนะ" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับปัดมือของซีเหมนออก

อาจารย์: "อ่ะ...นักเรียนทุกคนนั่งประจำที่กันได้แล้วค่ะ"เมื่ออาจารย์พูดจบนักเรียนทุกคนที่มาสอบก็รีบเดินเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง เพื่อรออาจารย์แจกข้อสอบ

อาจารย์: "อาจารย์จะแจกข้อสอบแล้วนะคะ ให้นักเรียนหยิบข้อสอบและกระดาษคำตอบคนละหนึ่งชุดเท่านั้น"

นักเรียนที่อยู่ในห้อง: "ค่าา/คร้าบ"

หลังจากนั้นเมื่อแจกข้อสอบเสร็จ ภายในห้องก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลยจนกระทั่งสอบเสร็จ เสียงพูดคุยเกี่ยวกับข้อสอบที่พึ่งทำไปก็ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลงอะไรเพราะไม่ว่าที่ไหนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น

เว่ยเซี่ยว: "เฮ้อ...สอบเสร็จสักที" ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบเดินฉับๆๆออกจากห้องสอบแล้วตรงไปขึ้นรถ เพื่อกลับบ้าน

คฤหาสน์ตระกูลเว่ย

เว่ยเซี่ยว: "กลับมาแล้วค่าา"

ป้าจื่อ: "คุณหนูกลับมาก็ดีแล้วค่ะ มาทางนี้สิค่ะ" ป้าจื่อพูดจบก็รีบจับมือฉันเดินจูงไปที่ห้องโถงทันที

เว่ยเซี่ยว: "วันนี้มีอะไรเป็นพิเศษรึป่าว ทำไมป้าจื่อถึงดูตื่นเต้นจังเลยค่ะ"

ป้าจื่อ: "ก็คุณหลี่เฉิงไงคะ"

เว่ยเซี่ยว: "หลี่เฉิง...เค้าทำไมหรอคะ"

ป้าจื่อ: "คุณหลี่เฉิงเค้ามาหาคุณหนูค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "มาหาหนู"

ป้าจื่อ: "ใช่ค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "หมอนั่นมาทำอะไรกันนะ คงไม่ได้ตามมาเอาเรื่องเราหรอกใช่ไหม"

ป้าจื่อ: "เอ็ะ ...เมื่อกี้คุณหนูพูดว่าอะไรนะคะ"

เว่ยเซี่ยว: "ป่าวนิค่ะ"

ป้าจื่อ: "หรอค่ะ...งั้นสงสัยป้าคงจะหูแว่วไปเอง คุณหนูก็รีบไปหาคุณหลี่เฉิงเถอะค่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ...งั้นหนูไปก่อนนะคะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตรงไปที่ห้องโถง ซึ่งมีคุณพ่อและคุณหลี่เฉิงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

เว่ยเซี่ยว: "เอ่อ...มีอะไรกันรึป่าวค่ะ ทำไมทำหน้าซีเรียสกันจัง"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่คุณหลี่เฉิงเค้าต้องการจะมาคุยเรื่องงานแต่งงานให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไปเลยก็เท่านั้นเอง"

เว่ยเซี่ยว: "แต่งงาน" แต่งบ้าแต่งบออะไรกัน พึ่งดูตัวไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ฉันอยากจะพูดคำๆนี้มากแต่ก็พูดไม่ได้ สุดท้ายก็เลยทำได้แค่เพียงบ่นกับตัวเองเท่านั้น😰😰

หลี่เฉิง: "ใช่...ผมจะมาคุยเรื่องกำหนดการแต่งงานของเราสองคน คุณคิดว่าไงล่ะ"

หลี่เฉิง: "ใช่...ผมจะมาคุยเรื่องกำหนดการแต่งงานของเราสองคน คุณคิดว่าไงล่ะ"

เว่ยเซี่ยว: "เอ่อ...." แล้วฉันจะตอบว่ายังไงดีล่ะ จะตอบว่าไม่แต่งก็ไม่ได้ "คือว่า....คุณหลี่เฉิงคิดว่ายังไง ฉันก็คิดอย่างงั้นแหละคะ" ฉันพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นสายตาของคุณพ่อที่บอกเป็นนัยว่าให้ฉันพูดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยไม่อย่างงั้นท่านจะมาจัดการกับฉันทีหลัง

หลี่เฉิง: "งั้นก็ดีเลย ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะจัดงานแต่งอาทิตย์หน้าเลย คุณเว่ยเซี่ยวคิดว่าดีรึป่าวครับ"

เว่ยเซี่ยว: "เอ่อ...ก็ดีเหมือนกันนะคะ ฉันก็กำลังคิดแบบนั้นอยู่พอดีเลย" แต่ความจริงคือฉันไม่ได้อยากแต่งกับหมอนี่เลยสักนิด ต่อให้หมอนี่จะหล่อรวยแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าใจของเราสองคนไม่ได้รักกันยังไงมันก็ไม่มีความหมายอยู่ดี

หลี่เฉิง: "งั้นก็ตกลงตามนั้น" หลังจากที่ตกลงเรื่องกำหนดการงานแต่งงานเสร็จแล้วฉันก็รีบเดินกลับไปที่ห้องทันที

เว่ยเซี่ยว: "ฉันไม่อยากแต่งงานเลย ต้องทำยังไงนะหมอนั่นถึงจะยอมยกเลิกงานแต่งครั้งนี้ โอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว" เฮ้อ... เหนื่อยใจจริงๆ เลย ผู้หญิงมีตั้งมากตั้งมายทำไมหมอนั่นจะต้องเลือกเราด้วยนะ ชั่งมันก่อนก็แล้วกันตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ขอนอนสักงีบก็แล้วกัน คร่อก คร่อก....

เว่ยเซี่ยว: "อืม...กี่โมงแล้วเนี่ย" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเอื่อมมือไปหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาเปิดดูว่ากี่โมงแล้ว

"2 ทุ่มแล้วหรอเนื่ย นี่ฉันหลับไปนานขนาดนี้เชียวหรอ" โคกคราก โคกคราก ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่านั่นคือเสียงท้องร้อง แต่มันจะร้องก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก เพราะตั้งแต่ฉันกลับบ้านมา ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย

เว่ยเซี่ยว: "ป้าจื่อ... วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ"

ป้าจื่อ: "มีเยอะแยะเลยค่ะ คุณหนูจะกินเลยไหมคะ"

ไอ้เราก็รู้อยู่หรอกว่าเยอะแยะแต่มันมีอะไรบ้างล่ะ

เว่ยเซี่ยว: "กินเลยก็ได้ค่ะ" เมื่อฉันพูดจบป้าจื่อก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที ผ่านไปซักพักป้าจื่อก็เดินออกมาพร้อมกับอาหารอีกมากมาย ว้าว...มีแต่ของโปรดฉันทั้งนั้นเลย ป้าจื่อเนี่ยรู้ใจฉันจริงๆ

ผ่านไป 15 นาที อาหารที่ตอนแรกตั้งอยู่เต็มโต๊ะบัดนี้มันได้ลงไปอยู่ในกระเพาะฉันเรียบร้อยแล้ว

เว่ยเซี่ยว: "อือ...อิ่มจังเลย" หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว ฉันก็ออกไปเดินเล่น สูดอากาศข้างนอกต่อ แล้วก็รอให้อาหารมันย่อย

[คนสวยจ้าาาารับโทรศัพย์หน่อยจ๊ะ]

เว่ยเซี่ยว: "ฮัลโหล"

ซีเหมน: "นี่...ยัยบ้าถ้าฉันไม่โทรหา เธอก็กะว่าจะไม่โทรหาฉันเลยใช่ไหม" อึ่ย...เสียงหมอนี่ดังดีจริงๆเลย เล่นเอาหูฉันแทบแตก

เว่ยเซี่ยว: "นายก็พูดเบาๆก็ได้นิ ไม่เห็นต้องตะโกนเลย"

ซีเหมน: "ฉันขอโทษ" หึ...ยังดีที่รู้ตัวว่าตัวเองผิด

เว่ยเซี่ยว: "ชั่งมันเถอะ แล้วตกลงนายโทรหาฉันมีเรื่องอะไรรึป่าว"

ซีเหมน: "ฉันได้ยินว่าเธอจะแต่งงาน"

เว่ยเซี่ยว: "ก็คิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้นี่เอง"

ซีเหมน: "มันเป็นเรื่องจริงรึป่าว"

เว่ยเซี่ยว: "อืม"

ซีเหมน: "......" เงียบไปเลยแฮะ สงสัยจะช็อคล่ะมั่ง ที่รู้ว่าฉันจะแต่งงาน

เว่ยเซี่ยว: "ซีเหมนถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นแค่นี้ก่อนนะ"

ตื้ด ตื้ด ตื้ด ยัยบ้าแค่ฉันเงียบไปเธอก็วางสายใส่ฉันเลยยังงั้นหรอ เธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหมเนี่ย

ซีเหมน: "โถ่เอ้ย..." ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมฉันถึงได้รู้สึกหงุดหงิดอย่างนี้นะ

ป้าจื่อ: "คุณหนูค่ะ พรุ่งนี้คุณหนูต้องไปลองชุดแต่งงานตามร้านที่อยู่ในนามบัตรนีัด้วยนะคะ " ป้าจื่อพูดขึ้นพร้อมกับยื่นนามบัตรนั้นมาให้ฉัน

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ" ฉันยื่นมือไปรับนามบัตรอย่างว่าง่าย

นั่นก็เพราะว่าทุกอย่างมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว ดังนั้น ฉันเลยทำได้แค่เพียงยอมรับความจริง ที่ไม่ว่าฉันจะหนียังไงก็คงจะหนีไม่พ้น

ร้าน....

พนักงาน: "ยินดีต้อนรับค่ะ ใช่คุณเว่ยเซี่ยวรึป่าวคะ"

เว่ยเซี่ยว: "เอ่อ...ใช่ค่ะ"

พนักงาน: "งั้น เชิญทางด้านนี้เลยค่ะ" พี่พนักงานพูดขึ้นพร้อมกับพาฉันไปที่ห้องลองชุด

[20 นาทีต่อมา]

ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดแต่งงานที่ดูผรุงผรังยังไงก็ไม่รู้

แถมจะเดินทีก็เดินลำบากอีกต่างหาก

เว่ยเซี่ยว: "อ่ะ..." กระโปรงเจ้ากรรมนี่ติดอะไรอีกเนี่ย "ว้าย!" ตายแน่ฉันจะล้มแล้ว ตุบ 1 นาทีผ่านไป เอ๊ะ...ทำไมพื้นมันนิ่มๆ ปกติพื้นมันจะต้องแข็งสิถึงจะถูก

หลี่เฉิง: "นี่...คุณจะนอนทับผมอีกนานไหม" เสียงนี้หรือว่า

เว่ยเซี่ยว: "คุณ!" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ฉันทับอยู่นั้นไม่ใช่พื้นแต่กลายเป็นว่าฉันกำลังนอนทับอยู่บนตัวของคุณหลี่เฉิงแทนนั่นเอง "เอ่อ...ขอโทษค่ะ"

หลี่เฉิง: "คุณเนี่ยซุ่มซ่ามจริงๆ" เค้าพูดขึ้นพร้อมกับปัดผุ่นที่ติดอยู่บนเสื้อออก

เว่ยเซี่ยว: "นั่นก็เพราะว่าชุดมันรุงรังเกินไปน่ะสิ"

หลี่เฉิง: "แต่ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะรุงรังตรงไหนเลย"

เว่ยเซี่ยว: "ก็คุณไม่ได้ใส่เหมือนฉันนี่" หมอนี่เจอหน้าฉันทีไรเป็นต้องหาเรื่องฉันทุกทีสิน่า

พนักงาน: "พวกคุณสองคนดูรักกันมากๆเลยนะคะ" พี่ค่ะนี่พี่ใช่ตาหรืออะไรมองกันแน่ ฉันอยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าฉันมีแฟนสักคนจริงๆยังไงคนๆนั้นก็ต้องไม่ใช่หมอนี่แน่ๆ คนอะไรก็ไม่รู้นิสัยแย่ยิ่งกว่าอะไรดีซะอีก

เว่ยเซี่ยว: "ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องลองชุด เพื่อเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดลำลองเหมือนเดิม

เว่ยเซี่ยว: "เฮ้อ...ใส่ชุดนี้แล้วค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย ทีนี้ก็กลับบ้านได้สักที" ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

หลี่เฉิง: "เดี๋ยว! คุณจะไปไหน" หมอนี่ถามอะไรโง่ๆอีกล่ะ

เว่ยเซี่ยว: "กลับบ้าน"

หลี่เฉิง: "ทำไมเวลาผมถามว่าคุณจะไปไหน คุณจะต้องตอบว่ากลับบ้านอยู่เรื่อยเลย"

เว่ยเซี่ยว: "ก็ฉันจะกลับบ้านจริงๆนี่นา"

หลี่เฉิง: "คุณไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยหรอ"

เว่ยเซี่ยว: "ถ้าคุณคิดว่าใช่มันก็คงจะใช่ล่ะมั่งคะ"

หลี่เฉิง: "......"

เว่ยเซี่ยว: "งั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป โดยไม่หันกลับมามองหลี่เฉิงที่ยืนทำหน้าเศร้าราวกับคนอกหักอยู่ (นั่นก็เพราะแกทำให้หลี่เฉิงของฉันต้องเป็นแบบนี้ โฮ...หลี่เฉิงไม่ต้องเศร้านะนายยังมีฉันอยู่:นักเขียน)