สวัสดี ผมคามิน คามินที่มาจากการดัดแปลงคำว่าคามิที่แปลว่าพระเจ้าของญี่ปุ่นนั่นแหละครับ ดูจากชื่อแล้วก็คงจะรู้แหละ ผมทั้งหน้าตาดี เรียนเก่ง กีฬาเป็นเยี่ยม นักเล่นหุ้น CEOบริษัทชื่อดัง ทุกๆอย่างดีหมด จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมที่กำลังทำความสะอาดบ้านแล้วดันไปลื่นไม้ถูกพื้นตาย ใช่ครับ ลื่นไม้ถูกพื้นหัวแตกแล้วตายจากอาการเสียเลือดมากเกินไป หลังจากวันนั้นผมก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนอยู่17วันเต็มๆ ตอนนั้นผมยังจำทุกอย่างตอนมีชีวิตได้ต่างจากวิญญาณทั่วไป เพราะผมมันโหดยังไงล่ะครับ พอวันที่18 รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วล่ะครับ

เอาล่ะทีนี้ ผมอยู่ที่ไหนกันเนี่ย "ฮ... ฮย้าฮย้าา"

'อะ... อะไรกันเนี่ย ผมพูดไม่ได้?' งั้นมาดูกันหน่อย

'เห้ะ เหหหหห มือน่ารักจัง เล็กนิดเดียวเอง'​ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกันแน่นะ //มองดูรอบๆ// เอาล่ะครับท่านผู้ชม จากความฉลาดล้ำของผม จึงรู้ได้ว่า เรามายังต่างโลกเรียบร้อยแล้ว ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่คิดว่านี่เป็นยมโลก นรก หรือสวรรค์น่ะหรอ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมคงเห็นพระเจ้าอยู่ต่อหน้าแหละ เพราะพระเจ้ารักผมยังไงล่ะ อีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นเรียกผมว่าลูก

"อุ้ยตายแล้ว เด็กอะไรน่ารักอย่างนี้เนี่ย ลูกรัก~"

☝🏻 นี่ล่ะแม่ผม เธอน่าจะชื่อ เอเทรียลล่ะมั้งนะ สำเนียงแบบนี้หรอกเหรอที่นี่น่ะ ผมก็เดาจากคำพูดพ่อผมนั่นแหละ

"เอเทรียลที่รัก~" นีออน

แต่เอาจริงๆแล้วผมฟังเขาาคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ ที่รู้ก็แค่บางคำ ที่มาจากการเดาของผมล้วนๆนั่นแหละ เพราะผมฉลาดไง คามินไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ยังเป็นคามิน เอาล่ะผมหิวแล้วล่ะสิ ควรทำยังไงนะ 'อืมม.....'​ ร้องละกัน

"อุ อุแว้~~~" คามิน

ได้ผล เธอมาแล้ว

" -​-------------" เอเทรียล

'อืมม.... ผมฟังเธอไม่รู้เรื่องเลยแฮะคราวนี้'​ เอาไงดี

//เอเทรียลอุ้มคามิน//

'เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนี้สิ ไม่ใช่อุ้ม ผมหิว'​คงต้องร้องต่อ

"อ้ากกกกกก" คามิน

'เดี๋ยว ไม่ใช่ อ้ากกก สิ ต้อง อุแว้' เอาใหม่ๆ

"อุแว้ อุแว้~"คามิน

"-------------" เอเทรียล

'เธอพูดอะไรน่ะ แม่ครับ ผมไม่รู้เรื่อง'ทีนี้ต้องเอาไงต่อล่ะ แม่ดูงงกว่าเดิมอีก เอ๊ะ เดี๋ยว ต้องใช้วิธีนี้จริงๆหรอเนี่ย..

//คามินมองไปที่นมของเอเทรียลแล้วทำเสียงแจ๊บปาก// '​น่าอายจริงๆ ฉันไม่ใช่คนลามกอะไรแบบนั้นซักหน่อย!!'

" ---​-------------" เอเทรียล

.

.

.

เอาล่ะ ผมได้กินนมแล้วครับ ข้างบนน่ะไม่ต้องรู้หรอกนะ ทีนี้ก็.... //หลับ//

ทุกคน ผมว่าความมั่นหน้าของผมส่งผลร้ายซะแล้วสิ ผมลืมคิดเรื่ิองนี้ไปซะสนิท ผมยังจำเรื่องราวในโลกเก่าได้ ยังจำทุกๆอย่างได้แม้แต่วันที่ผมขี้ใส่ผ้า และแน่นอน ผมยังใช้ภาษาเดิมได้ นี่มันแปลกไปแล้ว ผมอยากจะบอกมากว่ามันเป็นเพราะผมดีเลิศไปซะทุกอย่าง แต่มันจะเรียกว่าผมมั่นหน้าอีกแล้วยังไงล่ะ นี่น่ะมันทำให้ผมลืมเรื่องนี้ไป1ปีเต็ม ใช่ครับ ผม1ขวบแล้ว ผมอ่านออกเขียนได้ และผมก็ขอให้พ่อแม่ ตั้งชื่อผมว่าคามิน ผมทำทุกอย่างได้ดี นั่นก็เพราะว่า ผมฉลา-- อะแฮ่ม เพราะผมเรียนโดยมีคุณแม่มาช่วยยังไงล่ะครับ

"ลูกแม่ มาทำอะไรตรงนี้ งานเลี้ยงพร้อมแล้วนะ" เอเทรียล

"ฮะแม่ อุ้มผมไปหน่อยฮะ" คามิน

ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ยังไงโลกนี้ก็ต่างจากโลกเก่ามากเลยละนะ พ่อแม่เรียกที่นี่ว่า เมลตี้ เราเรียกโลกเก่าว่าโลก ที่เมลตี้น่ะพัฒนาไปไกลกว่าโลกมากถามว่าพัฒนาไปถึงขนาดไหนงั้นหรอ ก็ถึงขั้นที่ว่าสามารถกินหินอะไรซักอย่างแล้วมันจะปลุกพลังพิเศษในตัวได้ยังไงล่ะ ปีนี้ผม1ขวบแล้ว ผมจะต้องกินมันและจะได้รู้พลังวันนี้ล่ะนะ ตื่นเต้นจัง

"เอาล่ะ สุขสันต์วันเกิดนะลูกรัก ลูกเก่งมากๆที่เรียนรู้ทุกอย่างได้เร็วเกินคาด แม่ว่าลูกคงจะใช้พลังพิเศษได้ในเร็ววันนี้แน่ๆเลย" เอเทรียล

"ขอบคุณฮะหม่าม๊า"คามิน

"พ่อขอให้ลูกได้รับพลังพิเศษที่ดีมากๆเลยนะลูก เพราะคามินคือพระเจ้าอย่างที่ลูกบอกไง" ลีออน

"ขอบคุณฮะปะป๊า"คามิน

" เอาล่ะ พร้อมแล้วนะ"ลีออน, เอเทรียล

" อื้ม"คามิน

มาเลยเจ้าหินประหลาด แม่กับพ่อผมพยายามขอพรให้ผมเพราะทั้ง2คนไม่มีพลังพอ เลยส่งต่อให้ผมโดยตรงทางสายเลือดไม่ได้ ผมเลยต้องกินหินประหลาดนี่

" อ้ามมมม"คามิน

'กินเข้าไปแล้วแฮะ'​ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! ได้ยังไง ผมคามินนะ นี่ พระเจ้าเล่นตลกอะไรกัน

"เอ่อ... ไม่เป็นไรนะลูก มันอาจจะไม่ปรากฎทีก็ได้ใจเย็นๆนะ" เอเทรียล

'หม่าม๊าอย่าพูดแบบนั้นนะ ไม่งั้น ไม่งั้นผม ผมจะ...'

"แง้~~~! ฮือออออออ" คามิน

"โอ๋ ลูก ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นลูกรัก ป๊ากับม๊าอยู่นี่นะ ไม่ร้องนะคนเก่ง" ลีออน

"ท... ทำไม ทำไมผมถึงไม่มี" คามิน

"ไม่เป็นไรนะคามินลูกรัก มันอาจจะยังไม่ปรากฎแต่ถ้าลูกไม่มีืพ่อแม่ก็อยู่ตรงนี้นะ" เอเทรียล

//คามินวิ่งหนีไป//

'​อืม ทำไมนะ ผมไม่มี คามินเนี่ยนะไม่มี'​

หลังจากนั้นผมก็นอนหลับอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปเจอใครนอกบ้านกว่า2ปี ผมอยู่แต่ในบ้าน ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย แม้ป๊ากับม๊าจะชวนผมก็ตาม ผมเอาแต่นั่งเขียนเหตุผลว่าทำไมผมไม่มีเหมือนคนอื่น ไม่มีแม้แต่สัญญาณด้วยซ้ำ ผมฝึกเดินและวิ่งอยู่ในบ้านจนคล่องและเร็วมาก เพราะฝึกมามากกว่า2ปียังไงล่ะ ผมเดินไปทั่วบ้านและคิดถึงเหตุผลจนผมหลับไป ซ้ำไปซ้ำมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และวันหนึ่งมันก็มา สัตว์ประหลาดจากการทดลองบ้าบอของนักวิทยาศาสตร์ มันบุกเข้าบ้านผมตอนที่ป๊ากับม๊าไปด้านนอก มันมีพลังพิเศษ แม้แต่สัตว์ประหลาดก็มี แต่ผม....

"อ้าชชชชช" สัตว์ประหลาด

"หา อะไรฮะ มาหาใครหรอ" คามิน

'คงต้องนิ่งทำเป็นไม่รู้ไปก่อนล่ะนะ ผมไม่กลัวของแบบนี้หรอก'​

>1นาที<

"อ้าชชชชชชชช หิว หิว!" สัตว์ประหลาด​

"เอาซีเรียลมั้ยฮะ" คามิน

"อ้าชชชชชชช มนุษย์ อ้าชชช" สัตว์ประหลาด​

>6นาที<

'ไอ้โง่เอ๊ย อยู่กับฉันมาตั้ง6นาที พึ่งรู้ว่าฉันเป็นมนุษย์เหรอ?'

>8นาที<

" เห้อ ผมก็ไม่อยากโดนไอ้โง่ฆ่านะ ผมจะสู้แล้วกันถึงจะแพ้ก็เถอะ ไหนขอดูพลังพิเศษหน่อยสิ" คามิน

" อ้าชชชชชช-----" สัตว์ประหลาด​

!!!!! หายไป!!!!!

" เน่ เจ้าโง่ ออกมาสิ" คามิน

_____________เงียบ

'​หายไปไหนแล้วเนี่ย'

—ปัง—

"เอ๊ะ เห คนหรอ?" คามิน

"อ่ะ เอ่อ เด็กน้อย ใครกัน"???

" ลุงนั่นแหละ ใครกันครับ สัตว์ประหลาดเมื่อกี๊ล่ะ"คามิน

" เอ๊ะ ใช่แล้ว ฉันโดนนักวิทย์สมองเฟื่องคนนั้นจับไป แล้วก็.... อยู่ตรงนี้? ฉันชื่ออาเบะ ฉันไม่ใช่ลุงหรอกนะ ฉันพึ่งจะ 22" อาเบะ

"ลุงคือสัตว์ประหลาด แล้วทำไมถึงเป็นมนุษย์ล่ะ" คามิน

"เอ่อ..... ไม่รู้หรอก นักวิทย์คนนั้นมีพลังดัดแปลงร่างกายคนน่ะ อาจจะผิดพลาดมั้ง" อาเบะ

"รู้จักหรอฮะ" คามิน

"อือ เขาดังมากเลย เขาชื่ออาคุมิ มีค่าหัวตั้ง500ล้านเลยนะ ว่าแต่เด็กน้อยชื่ออะไร" อาเบะ

" คามินครับ 3ขวบแล้วครับ"คามิน

" 3ขวบ? เผชิญกับสัตว์ประหลาดอย่างฉัน ไม่กลัวหรอ"อาเบะ

" เรื่องมันยาวน่ะครับ แค่นี้ผมไม่กลัวหรอก"คามิน

" อะ เอ่อ ยาวหรอ 3ขวบเองนะ จะยาวซักเท่าไหร่กัน"อาเบะ

'ยาวกว่าที่ลุงคิดไว้เยอะเลยแหละครับ ทั้งโลกเก่าและตอนเป็นวิญญาณ ฮ่าๆ'​

" งั้นฉันไปก่อนล่ะ ถ้าพ่อแม่นายมาคงจะเป็นเรื่อง ลาก่อนเด็กน้อย"อาเบะ

" ครับ ลาก่อน"

จำได้ไหม จากผมที่ไม่มีพลัง แต่ตอนนี้ผมมีแล้วล่ะ ผมเล่าทุกอย่างให้ป๊าม๊าฟัง ทั้งเรื่องของสัตว์ประหลาดหรืออาเบะ และเรื่องที่เขาโดนนักวิทย์จับมาเป็นตัวทดลอง อยู่ๆป๊าและม๊าก็ทำหน้าดีใจกันและบอกว่าลูกอาจจะได้พลังแห่งความไม่มีก็ได้นะ

พลังแห่งความไม่มีคือพลังที่ตอนได้มาจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะความ ไม่มี ยังไงล่ะ เงื่อนไขคือจ้องตาอีกฝ่าย 8 นาที และเงื่อนไขก็จะครบ สามารถลบพลังของอีกฝ่ายได้ พลังนี้ยังสามารถพัฒนาได้อีกเยอะตามความคิดและความสามารถ แต่ก็ยังไม่แน่หรอกว่าผมจะมีพลังนี้จริงๆ ป๊าม๊าก็เลยจ้างครูฝึกฝีมือระดับโปรมาสเตอร์มา

ระดับของผู้ใช้พลังพิเศษมี 13 ระดับ

...ระดับที่1 ผู้เริ่มต้น...

...ระดับที่2 ผู้ฝึกหัด...

...ระดับที่3 ผู้ฝึกหัดขั้น2...

...ระดับที่4 ผู้ฝึกหัดขั้น3...

...ระดับที่5 ผู้ฝึกหัดขั้น4...

...ระดับที่6 ผู้ฝึกหัดขั้น5...

...ระดับที่7 ผู้ใช้พลังขั้น1...

...ระดับที่8 ผู้ใช้พลังขั้น2...

...ระดับที่9 ผู้ใช้พลังขั้น3...

...ระดับที่10 โปร...

...ระดับที่11 มาสเตอร์...

...ระดับที่12 โปรมาสเตอร์...

...ระดับที่13 พระเจ้า...

ใช่แล้ว ครูฝึกคนนั้นอยู่ระดับ12 และว่าที่ระดับ13ถึงจะขึ้นชื่อว่าพระเจ้าแต่ก็ไม่ใช่พระเจ้าหรอกนะ แค่เปรียบเหมือนผู้รับใช้พระเจ้าล่ะนะ

"สวัสดีครับ ผมเป็นครูฝึกระดับโปรมาสเตอร์ มาแล้วครับ"???

"เสียงคุ้นๆแฮะ"​คามิน

"อ้าว!!"???

"เห เหหหหหห ลุงอาเบะ" คามิน

"โอ้ คามิน เจอกันอีกแล้วนะ อีกอย่างฉันไม่ใช่ลุง" อาเบะ

"เดี๋ยวนะครับ ทำไม... ระดับ12ถึงโดนนักวิทย์สมองเฟื่องจับล่ะ?" คามิน

"อย่าทำหน้าดูถูกกันสิ ฮ่าๆ ยังมีอีกเหตุผลที่บอกเด็กอย่างเธอไม่ได้หรอก" อาเบะ

"ชิ ลุงระดับ12ปลอม"คามิน

"ฮ่าๆๆๆๆ งั้นฉันจะเปลี่ยนชื่อแล้วกัน อย่าบอกแม่เธอว่าฉันเป็นอาเบะล่ะ นายคงบอกเรื่องฉันตอนที่เป็นสัตว์ประหลาดแล้วน่ะสินะ ฉันชื่อ.... ชิกันเป็นไง"ชิกัน

"เอ่อ.... ครับ ลุงอาเบะ เอ้ย! ลุงชิกัน"คามิน

"​อะอ้าว มาแล้วหรอคะครูฝึก"เอเทรียล

"ครับ ผมชิกันนะครับ อยู่ระดับ12 ว่าที่ระดับ13ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอเทรียล"ชิกัน

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะฝากลูกฉันด้วยนะคะ"เอเทรียล

" เชิญเข้ามาก่อนเลยครับ"นีออน

" สรุปแล้ว ลูกฉันมีพลังมั้ยคะ"เอเทรียล

" ดีใจด้วยครับ ดูเหมือนคามินจะมีพลังแห่งความไม่มี บนเมลตี้นี้ ดูเหมือนจะมีคนมีพลังนี้แค่3คนรวมคามินด้วยนะครับ อีก2คนก็เป็นระดับ13กันทั้งคู่ คามินจะต้องไปได้เหมือนกันครับ ระดับ13น่ะ" ชิกัน

อืม ดูเหมือนว่าผมจะมีพลังจริงๆด้วย ดีใจจริงๆ พระเจ้าไม่ได้เล่นตลกกับเรามากนัก คามินก็คือคามิน ไม่ว่าจะไปโลกไหน คามินก็ยังเป็นคามินเหมือนเดิม ฉันน่ะ จะต้องเป็นระดับ13 ในฐานะของคามินในเมลตี้ โลกอีกใบของฉัน!