"... เเฮกๆ... เร็วเข้าพวกเราต้องรีบหนีเเล้ว..."

ฉันในตอนี้ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ....

"มัวทำอะไรอยู่หนีเร็วสิมิเร....!!"

ฉันจะต้องหนีสินะถ้ายังต้องการเห็นอะนาคตอยู่ต้องรีบหนีเเต่ฉันไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหนดีตอนนี้ฉันตามทุกคนไม่ทันเเล้ว

ฉันยังไม่อยากตายเเบบนี้สักหน่อย....

" ถ้า... มีใคร... มาพบฉัน.. เเละช่วยฉันไว้ก็คงจะดีฉันจะตอบเเทนคนๆนั้นสุดชีวิตฉันจะรักเเละดูเเลเขาคนนั้นให้ด้...."

" ใครก็ได้.... ได้โปรดช่วยฉันด้วย.... "

ในตอนนี้ฉันหนีไปไหนไม่ได้อีกเเล้วเพราะบาทเเผลพวกนี้....

"เฮ่.... เป็นยังไงบ้างนะเธอ...."

ขอบคุณพระเจ้าในที่สุดก็มีคนมาช่ยวฉันเเล้ว....

" ช่วย... ฉัน... ด้วย.. "

" คุณ... มาย.. เ"

ดีใจจังที่มีคนมาพบฉันก่อนที่ฉันจะไม่ได้ยินอะไรอีก.... เเล้ว...นั้นเเสงอะไรกันเเน่.. นะ

ก่อนที่ฉันจะหมดสติไปได้มีคนๆหนึ่งมาช่วยไว้เเล้วซ้อนตัวฉันเดินตามเข้าไปในเเสงสว่างอย่างเร่งรีบ.....

"... อือ...."

"ฟื้นเเล้วเหรอ"

อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาพอฉันหันไปก็เห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่งเขามีหน้าที่สวยงามริมฝีปากเซ็กซี่มีในตาสีเเดงผมสีดำมีเสนห์กำลังถามฉันด้วยถ้าทางสุขุม..

ฉันยังไม่ตายสินะ... เขาช่วยฉันไว้ฉันต้องตอบเเทนเขาอย่างที่ว่าไว้

"ฮือ... ฉันฟื้นเเล้ว"

ว่าเเต่เขาชอบให้ฉันตอบเเทนเเบบไหนกันนะ?

"ดีเเล้ว.."

เขาตอบฉันเเต่ถ้าทีก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย....

ฉันคงต้องเป็นฝ่ายทักเขาก่อนสินะ...

"เออ... คือว่านายชื่ออะไรเหรอ.. ?"

ถ้าทางนิ่งๆแบบนั้นคงไม่ตอบสินะ.... (. .)

"เซริว..."

เขาตอบเเล้วดีใจจัง!! (+0+)

"ส่วนฉันชื่อ..."

"มิเร... เป็นหุ่นยนต์ที่มีชีวิตมีความรู้สึกเหมือนคน..."

สุดยอดเขารู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นหนุ่ยนต์นะ?

"นายรู้ได้ยังไงนะว่าฉัน.."

"เป็นหุน่ยนต์.. "

นี่เขาพูดเเทรกฉันอีกเเล้วนะ! (° °)

"ว่าเเต่นายรู้อะไรมากกว่านี้หรือเปล่า..?"

นายรู้ขนาดนี้ต้องรู้หมดเเน่เลย

" ไม่รู้.... เเต่ถึงรู้ก็ไม่บอก... ":-|

ใจร้ายที่สุดอุส่าถามดีๆเเล้วนะเเม้เเต่ถ้าทีก็จะไม่ให้ฉันจับได้เลยหรือไงกัน... (° °;)

" เออ... "

" หยุดพูดก่อนเเล้วกัน"

ทำไมนะอยากรู้จริงๆ

ไม่ได้ฉันสัญากันตัวเองเเล้วว่าจะทำตามที่เขาสั่ง

"อือ!!" ^_^

ฉันจะตามใจเขาก็เเล้วกัน...

ตอนเช้า

" นายทำอะไรอยู่นะ? "

ฉันถามออกไปเพราะสงสัยเขา

เขาเอาเเต่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้เเต่ว่าเขาไม่งั่วง

บ้างงเลยเหรอนี่ก็เช้าเเล้วนะเอะเเต่ว่าทำไมฉันก็ไม่รู้สึกงั่วงอีกคนละหรือว่า?

"นายช่วยฉัันไว้เเล้วนายได้เอาอะไรออกบ้างมั้ย?"

"อือ"

ว่าเเล้วเชียวเเพราะโปรเเกรมที่ฉันนเช็คมากลับไม่มีระบบที่ว่าทำให้ฉันหลับได้ตรงเวลา

เเล้วยังทำให้ฉแันไม่งั่วงมากอีกด้วย..

"แล้วว่าเเต่นายไม่งั่วงบ้างเหรอ?"

ถ้าเขาไม่งั่วงฉันก็ไม่รู้จะว่าอะไรเเล้วละว่าเขาเป็นพวกคนไม่รู้จักงั่วง...

" ฉันไม่งั่่วง... "

เขขาเป็นพวกคนนไม่รู้งั่วง

"เธอทำอาหารเป็นมั้ย..."

อะไรนะนี่เขาไม่งั่วงเเต่หิวนี่เองทำไมไม่รีบบอกละ...

"อือทำเป็นสิ"

"ไปทำมาให้ฉันกินหน่อย"

เเน่นออนว่าok

" ok"

ฉันว่าาพรางรีบวิ่งไปทางห้องครัว

ในห้องครัวไม่่มีอะไรมากมีผักเเล้วก็.....

"เนื้อหมูเเค่นนี้งั้นก็ทำอะไรที่มันง่ายก็้เเล้วกัน"

"ส่วนปลาก็ทำปลาทอดเลยดีกว่า"

ฉันว่าพรางไปหยิบก้อนเนื้อหมูมาหั่นเเล้วจึงไปล้้างหม้อเเล้วไปตัั้งไฟก่่อนจะเทเนื้อหมูลงไปเเล้วทอดให้หมูสุกหน่อยๆเเล้วจึงเทเครื่องเทศที่เตรียมไว้เเล้วตามมาด้วยผักกาดเเละใส่เกลือลงไป...

หลังจากทอดสุกเเเลล้วจึงเอาไปเทใส่จาน

ก่อนจะไปทอดปลาต่อ...

หลังจากทอดปลาเสร็จเเล้วจึงจัดตั้งโต๊ะ

ก่อนที่จะไปเลียกเขามากินข้าว

"มากิน....."

เขากำลังหลับอยู่....

ฉันควรเรียกเขขาหรือเปล่านะ.....

"เฮ่พ่อหนุ่ม.... วันนี่ทำอะไรกินนะ"

เขาตกใจตื่นขึ้นมาฉันเเทบหลบไม่ทันเลย...

"พ่อหนุ่ม..."

"สวัดี..." เขากลับมาทำสีหน้าเหมือนเดิมอีกเเล้วทักทายใครบางคน

ฉันอาศัยจังวะนั้นออกไปเรียกเขามาทานข้าว

" มาทานข้าวได้เเล้วคะ..."

ทันทีที่ฉันเรียกเขาฉันก็สังเกตุเห็นคุณลุงคนหนึ่งก​ลังเดินมาทางบ้าน...

" เอะ! "

พอเขาเห็นฉันเเค่นั้นเองเเละเขารีบวิ่งมาว้นรอบตัวฉันจนครบ130องศาเลยเลยที่เดียว

"... สวัดดีคะ..."

ทำไมเขามองฉันเเปลกๆ?

"มีอะไรหรือเปล่าคะ..... "

"ฉันไม่ได้ตาฝาดไปสินะว่า.... "

เขาลุกขึ้นก่อนจะตอบ...

"นั้นภรรยาผมเอง"

ฉันตกใจสุดขีดกับคำพูดเพราะคำว่าภรรย

ในตอนที่ฉันเรียนรู้อยู่กับคุณตา

คุณตาบอกว่าสามีภรรยาเป็นคนที่จะอยู่ใช้ชีวิตด้วยกันนี่ฉันไปเป็นภรรยาเขาตอนไหน

ฉันละงงเเล้วนะ...

"เออ..."

"ไม่หน้าเชื่อ!!"

นี้เป็นคุณตาลุงหรือคุณปู่เขานะ...

"ไม่ใช้คะ...."

"จะไม่ใช้ได้ยังไงในเมื่อไอ้เด็กนี้มันพูดออกจากปากเอง! ...."

เห้ย... ฉันไม่ใช้จริงๆ... จะเอาอะไรไปก็ได้เเต่เชื่อที่เถอะว่าฉันไม่ใช้ภรรยาเจ้านายนะ!

"หนูไม่ได้เป็นภรรยาของเขาจริงๆนะคะ!"

ฉันพูดเเบบคล้ายตะคอกเหมือนตาลุงหรือปู่อีกคน....

ก่อนที่ฉันจะหันหน้าไปหาเขาเชิงบอกให้เขาอะธิบาย..

"..... "

"..... "

ฉันกัตาลุงพากันเงียบเพื่อรอคำตอบ...

"... ผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน..."

เหอะ....กว่าจะพูดออกมาได้ฉันถูกเข้าใจผิดๆถูกๆเลยนะ...ทำไมฉันถึงยอมให้เขามาเป็นเจ้านายของฉันได้.. ToT

"เอา!..."

"......"

"ลุงขอโทษนะเเม่หนูคิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กนี่มันจะหลอกเล่น.." (. .)​\=33

"ไม่เป็นไรค่าคุณลุง...."

ที่จริงเเอบเป็นไรนิดๆกับคำพูดของลุง..

" เออ... ว่าเเต่ว่าเมื่อกี้เหมือนจะเรียกไอ้หนุ่มนั้นกินข้าวเลยนิ..."

อ้อ! จริงสิ...

"อะ...ค่า"

"ขอกินด้วยคน... "

" คะ.. "

ทันทีที่ฉันตอบคะเท่านั้นเเหละลุงริบวิ่งเข้าบ้านไปเลยเเหละ....

"เเล้วนาย... "

"... ไปกัน.. "

เขาว่าเเล้วก็รีบเอามือมาจับมือฉันเเล้วพาเดินมาในห้องครัวทันที...

หลังจากทานข้าวทานกับข้าวเสร็จลุงที่ว่าก็รีบดึงฉันมาคุยกันข้างนอกทันทีโดยให้เจ้านายเป็นคนเก็บจานต่างๆเเทนฉัน...

่"นี่แม่หนู..."

"คะ.."

"เคยกวนเท้าไอ้หนุ่มนั้นหรือเปล่า.. "

ลุงทำถ้าอยากรู้สุดๆ

"ไม่เคยนะคะ.."

"นั้นกวนเท้าหรือว่ากวนตีนใครหรือยัง?"

สีหน้าของลุงตอนนี้อยากรู้ยิ่งกว่าไหนๆเเล้ว..

และเเน่นอนว่าฉันก็ไม่เคยทำนะสิ..

"ไม่เคยคะ.."

"หา!"

ฉันว่าหน้าลุงเปลี่ยนได้ง่ายเป็นว่าเล่นเลยงะ...

" จริงๆคะ"

" นั้น... ก็กวนไอ้หนุ่มนั้นให้ลุงดูหน่อย.."

ลุงว่าก่อนจะชี้ไปที่เซริวหรืออีกอย่างว่าเจ้านาย..

" ได้คะ..." ^_^

ฉันว่าพรางเดินไปหาเขา...

เเต่ก่อนจะถึงตัวเขาทำให้ฉันนึกอะไรขึ้นได้

จึงเดินกลับมาหาลุง..

"เอามาทำไมอีก...."

"คือว่าหูนจะถามว่าต้องใช้ตะเกียบมั้ยคะ..?"

" หา!? "

" ก็คนที่บ้านเขาบอกว่าเวลากวนก็ให้ใช้ตะเกียบนี่คะ..."

"เดี้ยวๆ... ตกลงหนูกำลังกวนใครอยู่.? "

"ก็ไม่ได้กวนใครนี่คะ.." °_°

"เเล้วกวนตีนทำไมต้องใช้ตะเกียบ!?" _๐_

"ก็คนที่บ้านเขาบอกว่าถ้าไม่ใช้ตะเกียบมันจะกวนไม่เข้ากันนี่คะ? "

" พอ... ลุงเข้าใจเเล้วไปเถอะ"

" ค่า.. "

งงนะฉันเข้าใจอะไรผิดกัน...