...ปี 3521...
หลังจากการล่มสลาย มนุษย์ได้ค้นพบดาวดวงใหม่ที่สามารถอาศัยอยู่ได้... โลกจึงกลายเป็นเพียงดาวเคราะห์ดวงนึงที่ถูกลืม
แต่จะให้พูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะจริง ๆ แล้ว โลกยังมีผู้คนอาศัยอยู่ประปรายกันไปในแต่ละพื้นที่ แม้จะไม่มากก็ตาม
..." แต่แล้วมันยังไงล่ะ ในเมื่อสุดท้ายทุกคนก็ต้องตายอยู่ดี เพราะตอนนี้โลกหน่ะ ไม่เหลืออะไรแล้ว...นอกจากความสิ้นหวัง "...
..." พี่โรน่า ไหวรึเปล่าครับ "...
..." อืม "...
หญิงสาวท้องแก่ใกล้คลอดที่อยากให้เด็กในท้องได้ลืมตาดูโลก ตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมกับรอยยิ้มแห้ง ๆ แม้เด็กหนุ่มข้างกายจะดูออกว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น...เขาก็ยังคงยิ้มตอบอย่างร่าเริง แสดงออกมา...ว่าดีจังที่เธอไม่เป็นไร เพื่อไม่ให้เธอกังวลใจ
ทั้งสองคนเดินทางมาได้หลายวัน หลังจากออกจากที่พักเก่าเพื่อหาสถานที่ดี ๆ สักแห่ง รองรับการคลอดบุตรของเธอ แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่ซากตึกขุรุขระหักพังแล้วทั้งนั้น
..." ชินหลง ฉันไปต่อไม่ไหวแล้วล่ะ "...
..." เด็กคนนี้กำลังจะลืมตาดูโลกแล้ว "...
..." งะ งั้นไปหลบตรงมุมโน้นเถอะครับ "...
เด็กหนุ่มชี้ไปยังซากตึกผุพังที่อยู่ไม่ไกลนักทางซ้ายมือ ก่อนจะช่วยพยุงเธอไปนั่งพัก เด็กหนุ่มรีบนำผ้าขาวบางออกมาปูพอให้นอนได้ พร้อมเตรียมน้ำดื่มที่เหลือเพียงเล็กน้อยให้เธอได้ใช้
..." ฉันต้องรบกวนเธอแล้วล่ะ "...
..." อย่าห่วงเลยครับ "...
..." ต่อให้ตายยังไง ผมจะไม่ยอมให้มีอะไรผ่านเข้ามาได้เด็ดขาด " 😁...
..." ขอบใจนะ " ☺️...
หลังพูดจบเด็กหนุ่มก็ออกมาเฝ้าด้านหน้า ตึกเพื่อกันไม่ให้สิ่งมีชีวิตกลายพันธ์ ที่ได้กลิ่นเลือด เข้าไปทำร้ายเธอ แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขาจะสั่นเทาไปด้วยความกลัวแล้วก็ตาม
ผ่านไปนานหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่เสียงเด็กร้อง เขาเริ่มเป็นกังวลกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เขาก็ไม่กล้าเข้าไปดูเธอ เพราะกลัวเลือด เด็กหนุ่มจึงทำได้แต่อดทนรอ อยู่ข้างนอก
...ทึก ทึก ทึก โฮ่ก กร๊าก กร๊าก แกร๊ก แกร๊ก...
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าสัตว์กลายพันธุ์ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมกับความหิวกระหาย
เขาจึงรีบเข้าไปดูหญิงสาวข้างใน ในใจของเด็กหนุ่มได้แต่ครุ่นคิด คิดแล้วคิดอีก ว่าครั้งนี้คงเป็นวาระสุดท้ายของชีวิตเขา
..." พี่ " 😱😭...
ภาพเธอที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเลือดตรงหน้าของเขาทำให้สั่นกลัว แต่เขาไม่มีเวลาแล้วจึงจับบ่าของเธอ เตรียมพร้อมจะปลูกให้ตื่น แต่กลับต้องหยุดชะงักลง
เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ พร้อมบาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าท้องที่แม้จะไม่ตั้งใจมอง ก็สามารถมองเห็นอวัยวะทุกส่วนที่อยู่ภายในได้อย่างชัดเจน
ร่างกายเด็กหนุ่มสั่นเทาด้วยความกลัวอีกครั้ง ขาเข่าอ่อนแรง ภายในหัวขาวโพลนไปหมด สติสตังหลุดลอยออกไปไกลถึงไหนต่อไหน ทั้งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว
..." อุแว้ อุแว้ อุแว้ อุแว้ "...
..." สะ เสียงเด็ก " 😭...
เด็กหนุ่มได้สติอีกครั้ง เขารีบมองหารอบ ๆ และพบเข้ากับกระเป๋าเป้ใส่อาหารที่อยู่ไม่ไกล เด็กหนุ่มรีบคว้ากระเป๋ามาดู พบเด็กทารกวัยแรกเกิดที่เนื้อตัวยังมีคราบเลือดแห้งติดอยู่ น้ำตาของเขาไหลพรากออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างห้ามไม่ได้
ทึก ทึก ทึก ทึก เสียงฝีเท้าสัตว์กลายพันธุ์ใกล้เข้ามาอีกครั้ง เด็กหนุ่มรีบทำใจสะพายกระเป๋าเป้ไว้ด้านหน้าของเขา วิ่งออกจากตรงนั้นไปทั้งน้ำตาพร้อมตะโกนว่า
..." ผมให้สัญญา " 😭...
..." ผมจะดูแลเด็กคนนี้ให้ดีเองครับ "...
..." พี่หลับให้สบายเถอะนะคร้าบ " 😭...
เด็กหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาของเขา และวิ่งอย่างสุดชีวิต เพื่อให้ตัวเองและเด็กน้อยที่พึ่งลืมตาดูโลกได้มีชีวิตต่อไป ตามความใฝ่ฝันของโรน่า..........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...เรื่องราวที่ปรากฏในนิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น...
...ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือกลุ่มคนใด...
—————————————————————
...10 ปีต่อมา...
...“ พ่อฮะ อันนี้คืออะไรเหรอคับ ”...
...“ ไหนพ่อดูซิ ”...
ชินหลงหยิบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือเด็กน้อยมาดู
มันมีรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กกำลังพอดีมือ มีปุ่มกดเพียงไม่กี่ปุ่มเท่านั้น
แน่นอนว่าเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นเทคโนโลยีชนิดนี้มาก่อนเช่นกัน
...“ อืม...พ่อก็ไม่แน่ใจ ”...
...“ ไว้กลับถึงบ้านพ่อจะรีบหาข้อมูลให้นะ ”...
...“ ครับ ”...
ชินหลงลูบหัวลูกน้อยเบา ๆ แม้ในใจของเขาจะรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมากก็ตาม ที่ตนไม่มีความรู้มากพอจะบอกแก่ลูกน้อย แต่แล้วชินหลงก็รีบปัดความคิดนี้ทิ้งไป และตั้งหน้าตั้งตาหาสิ่งของไว้ใช้ต่อ
เด็กน้อยเริ่มแน่ใจมากขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในโลกอนาคตจริง ๆ ไม่ใช่อดีต แม้ตอนแรกจะยังไม่เชื่อ แต่จากที่ตนได้เดินทางสำรวจกับผู้เป็นพ่อมาเป็นเวลานาน
ทุก ๆ อย่างก็เริ่มกระจ่างชัดขึ้นทุกที จนตอนนี้เขาเริ่มทำใจยอมรับมันได้แล้ว
หลังจากหาอาหารข้าวของของใช้ได้มากพอแล้ว
ทั้งสองก็เดินทางกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้าน ชินหลงไม่รอช้ารีบเปิดหนังสือรวบรวมเทคโนโลยีอ่านอย่างขะมักเขม้น
เพื่อหาคำตอบให้ลูกน้อย แต่ไม่ว่าเขาจะหาเล่มแล้วเล่มเล่ายังไง ก็ไม่พบเทคโนโลยีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีปุ่มกดเพียงแค่
4 ปุ่มเลย
เฮ้อ...ชินหลงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะคิดหาข้ออ้างเพื่อบอกคีพ
...“ คีพมานี่สิ ” ชินหลงกวักมือเรียก...
...“ ครับ ” เด็กน้อยรีบเดินเข้ามาหา...
...“ เอ่อ...คือว่าพ่อ... ”...
...ชินหลงครุ่นคิดเด็กน้อยเอียงหัวทำท่าทีสงสัย...
...“ ขอโทษนะ ”...
...“ พ่อไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าสิ่งนี้มันเรียกว่าอะไร ”...
ชินหลงพูดพร้อมกับมองไปที่ก้อนสี่เหลี่ยมในมือของเขา
สีหน้าของเขาดูรู้สึกผิดอย่างมากที่ไม่อาจหาคำตอบให้ลูกน้อยได้ และดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาแสดงสีหน้านี้ออกมาให้คีพได้เห็น
เด็กน้อยไม่รู้จะปลอบยังไง จึงเอื้อมมือไปคว้าสิ่งของที่อยู่ในมือพ่อของเขาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส
...“ งั้นเราตั้งชื่อให้มันดีไหมฮะ ”...
ชินหลงเบิกตากว้าง ดูเหมือนเขาจะตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกน้อยพูด แต่ก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน ที่ลูกน้อยไม่ถือโทษโกรธเขา
...“ ได้สิ ” ชินหลงตอบยิ้ม ๆ...
...“ งั้น ผมเรียกมันว่า เพจเจอร์ นะครับ ”...
...“ เพจเจอร์ ? ”...
ชินหลงครุ่นคิดดูเหมือนว่าเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
ในคืนนั้นเอง ชินหลงได้เปิดหนังสือรวบรวมเทคโนโลยี และศึกษาข้อมูลดูอีกครั้ง แน่นอนว่าเขาได้พบคำตอบในท้ายที่สุด
* เพจเจอร์ เครื่องมือทางโทรคมนาคมส่วนตัวอย่างง่าย ถูกสร้างขึ้นเมื่อพันกว่าปีก่อน ใช้สำหรับรับส่งข้อความสั้น ๆ หากัน แต่เนื่องจากความเจริญก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและเทคโนโลยี
จึงทำให้เครื่องวิทยุติดตามตัวนี้ ได้ถูกลืมเลือนไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา
...“ พ่อฮะ ผมอยากเรียนฟันดาบ ”...
...“ ลูกยังเด็กเกินไป รอให้โตกว่านี้อีกหน่อยพ่อจะสอนให้ลูกเอง ”...
ชินหลงลูบหัวเด็กน้อย ก่อนจะไปหยิบอาหารกระป๋องที่หมดอายุไปแล้ว มาให้ทั้งสองกิน
คีพนั่งกินเงียบ ๆ ก่อนจะหวนนึกถึงอดีตของตน ในปี
พ.ศ.2564 ตอนนั้นเขายังเป็นเพียงแค่นักศึกษาหนุ่มที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระท่ามกลางเหล่าเพื่อน ๆ และสาว ๆ ในรั้วมหาลัยฯ เท่านั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากดื่มหนักในคืนงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล
คีพไม่รู้ว่าเขาตายยังไง หรือจริง ๆ แล้วเขายังไม่ตาย
และที่เป็นอยู่นี้อาจเป็นเพียงความฝันของเขาเท่านั้น แต่ทุก ๆ อย่างรอบตัวกำลังบ่งบอกว่าที่นี่คือความจริง และตัวเขาในอดีตได้ตายไปแล้ว...
ทึก ทึก ทึก แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้งในรอบหลายปี
...“ คีพ ไปหลบในห้อง ”...
...“ คับ ”...
เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าห้องไป ชินหลงหยิบดาบเก่า ๆ
ข้างโต๊ะอาหารก่อนจะตามคีพเข้าไปหลบในห้อง แม้ตอนนี้เขาจะอายุขึ้นเลข 3 แล้ว แต่ความกลัวก็ยังคงผุดขึ้นมาเสมอเมื่อได้ยินเสียงของเหล่าสัตว์ร้ายกลายพันธุ์
.
.
.
.
.
.
สวัสดีผู้อ่านที่รักทุกท่านค่ะ
เนื่องจากตอนนี้แอดได้จัดทำ นิยายเรื่อง " เมื่อผมตื่นอีกครั้ง " ให้ออกมาในรูปแบบ comic จึงจะไม่มีการลงเนื้อเรื่องฉบับนิยายต่อนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้กันค่ะ
และซึ่งตอนนี้ฉบับคอมมิค แอดก็ไม่แน่ใจว่าจะได้ลงเมื่อไหร่ เพราะแอดทำคนเดียว ทั้งแต่งเนื้อเรื่อง วาดภาพ ลงสี ใส่คำ ต่าง ๆ อีกอย่างแอดวาดไม่ค่อยสวยด้วย แต่ใจอยากทำ
เลยคิดว่าอาจจะใช้เวลาทำนานกว่าจะมีตอนพอให้ทุกคนได้อ่าน
แต่ยังไงแอดก็จะพยายามทำให้ออกมาดีที่สุดนะค่ะ เอาเป็นว่าแอดจะลงไม่เกินปีหน้าแน่นอนค่ะ
* และสำหรับเรื่องอื่น ๆ แอดจะขอดรอปไว้สักพัก และจะมาลงตอนใหม่ ๆ ให้ได้อ่านกันค่ะ
* ทำถึงมาแจ้งช้าจัง ?
จริง ๆ แอดก็อยากจะแจ้งให้เร็วกว่านี้ แต่เนื่องด้วยตัวแอดคิดมากหลายอย่าง อยากจะทำอย่างโน้นทีอย่างนี้ที คิดเรื่องใหม่ได้ก็อยากจะรีบเขียนรีบลง ทำเยอะเกินจนไม่ได้วางรูปแบบพื้นฐานต่าง ๆ ให้ดีก่อน เลยทำให้ตอนนี้ค้างไว้หลายเรื่องมาก ยังไงแอดก็ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ และก็ขอบคุณที่ยังคอยติดตามผลงานแอดอยู่ค่ะ แอดจะรีบปั่นจักรยานไปให้ถึงเชียงใหม่เร็ว ๆ นะคะ !!! แอดล้อเล่นนะคะ
ยังไงแอดจะพยายามแต่งทุกเรื่องให้ออกมาดีที่สุดและลงให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ส่วนคอมมิคเรื่อง " เมื่อผมตื่นอีกครั้ง " ถ้าลงแล้วแอดจะมาแจ้งอีกทีค่ะ
สวัสดีค่ะ
———————————————————————————
DDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDĎDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDĎDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDĎDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDĎDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD
———————————————————————————
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
