มินนี่"เห้อ พรุ้งนี้แข่งแล้วอ่าา ต้องดำแน่เลย กลุ้ม"

ฟีฟ่า: โอ้ย ทำเป็นบ่นอยากลงแข่งเองนี่ สม"

สมาธิ สมาธิ สมาธิ

เสียงพึมพำของมินนี่เหงื่อไหลท่วมตัวแววตาจดจ้องไปที่ลูกเปตองด้วยความตั้งใจ เต๊าะ!! พร้อมเสียง yes! เราทำได้ มินนี่และเพื่อนดีใจที่ชนะการแข่งเปตองรุ่น14ปี

มินนี่"ไปดูบอลกันมั้ย? โรงเรียนเราแข่งอยู่"

เพื่อน"ไม่อ่ะ กลับบ้านและเหนื่อย"

มินนี่เดินไปสนามบอล. ตุ๊บ!

เสียงลูกบอลที่ลอยมาโดนหน้ามินนี่เต็มๆ

มินนี่ก็หลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่บ้านแล้ว

มินนี่นึกอะไรไม่ออกจำได้แต่ว่าโดนบอลอัดแล้วก็มีนักบอลมาช่วยรับตัวไว้ แต่เห็นหน้าไม่ชัดว่าใครแต่จำได้ว่าที่เสื้อของนักบอลคนนั้นเป็นเลข7

มินนี่อยากรู้มากว่านักบอลคนนั้นเป็นใคร.

เธอตั้งใจที่จะไปแข่งในวันพรุ้งนี้มาก

เหงื่อใหลซก ตุ๊บ!! เสียงลูกเปตองกระทบกับก้อนหิน.

ครู"มิญาดา ทำไมวันนี้เธอดูไม่ค่อยมีสมาธิล่ะ มีอะไรหรือป่าว"

มินนี่"ป่าวค่ะครูเมื่อวานหนูคงนอนดึกไปหน่อยค่ะ"

ครู"ไม่เป็นไร พรุ้งนี้ต้องตั้งใจมากกว่านี้นะ"

มินนี่"ค่ะ"

ครู"กลับบ้าน....ได้"

เสียงครูพูดไม่ทันจบมินนี่ก็รีบวิ่งไปสนามบอลมินนี่มองหานักฟุตบอล เบอร์7 กวาดตามองไปรอบสนาม. ตุ้บ!! มีคนล้ม. มินนี่มองไป เห็นนักฟุตบอลเบอร์7 มินนี่ต้องตาไม่กระพริบ. เขาสูงราวๆ170 ผิวขาวทั้งๆที่เขาเล่นบอล เหงื่อที่ไหลนั้นทำให้เขาดูเท่ขึ้นมาทันที วินาทีที่เขาหันมาสบตาฉัน หัวใจฉันละลายเป็นสายน้ำ ฉันไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อน ฉันตกหลุมรักเขาโดยที่ยังไม่รู้จักกัน เจอกันไม่ถึง1นาที ใจฉันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน พอเขาเดินเข้ามาใกล้ ฉันเขิลแบบบอกไม่ถูก ไม่กล้าสบตา พอเขาหันไปฉันได้จ้องมองหน้าหล่อๆของเขาทำให้ฉัน ยิ่งใจเต้นแรงไปอีก ขณะที่ฉันกำลังจ้องมองเขาอยู่นั้น เขาหันหน้ามาทางฉันพอดี ณ จุดๆนั้น วินาทีนั้นฉันแทบตาย. เป็นการดูบอลที่ฉันชอบที่สุดในชีวิตฉันจะไม่มีวันลืมการดูบอลครั้งนี้เลย

ฉันกลับบ้านมาด้วยความสุข แต่เป็นความสุขที่ปนไปด้วยความทุกข์ เพราะฉันยังไม่ได้รู้จักเขา หรือแม้แต่ขอ เฟสบุ๊ค ฉันก็ยังไม่ได้ขอ ฉันรู้สึกเสียใจมากที่พลาดโอกาสแบบนี้ไป.

5ปีผ่านไป

ตอนนี้ฉันกำลังจะบินไปเรียนต่อที่เมืองนอก ตลอดเวลา5ปี ฉันไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกเลย และฉันอยากเจอเขามาก ฉันได้เข้ามหาลัยแห่งหนึ่ง ที่ประเทศอังกฤษ. ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้ามหาลัย ฉันก็ได้เจอผู้ชายคนหนึ่ง ผิวสีขาว ตาสีน้ำ ขนตายาวที่กำลังสะท้อนกับแสงแด จมูกโด่งตัวสูง ทันใดนั้นภาพผู้ชายเบอร์7นั้นก็ลอยขึ้นมาในหัวของฉัน ฉันมั่นใจต้องเป็นคนคนนั้น ฉันกำลังวิ่งไปเพื่อที่จะไปหาเขานั้นฉันได้ชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสูง ขาว หน้าตาสวย ดูเป็นลูกคนรวย "sorry!!! " เดินไม่ดูทางบ้างหรออีผีบ้า ดูสิเสื้อฉันเลอะไปหมดแล้ว หงุดหงิด เธอพูดภาษาไทยออกมาเธอคงคิดว่าฉันเป็นคนอังกฤษเธอเลยใส่ยับ "เป็นคนไทยหรอคะขอโทษนะคะ! " "ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน! " " ค่ะ!! " ฉันหันไปมองผู้ชายคนนั้น ก็เห็นเขาเดินไปทางหลังห้องสมุด ฉันรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว. อ้าย!!

ฉันเดินไม่ดูทาง สะดุดข้าตัวเอง ล้มทับร่าง สูงใหญ่ ของใครบางคน พอฉันเงยหน้าขึ้นมาดู

ฉันแทบเป็นจะเป็นล้ม ฉันทับผู้ชายคนนั้นอยู่

ฉันรู้สึกว่าฉันไม่อยากลุกออกจากตรงนี้เลย.

" you. you!!"

" คะ"

"อ่าวคนไทยหรอครับ"

"ค่ะ"

"เป็นไรไหมครับ"

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเพราะกำลังตะลึงกับความหล่อของเขาอยู่. "ฉันเจ็บขาค่ะ เดินไม่ไหวเลย"

"เดี๋ยวผมดูให้นะครับ:

มือน่มๆของเขาจับที่ข้อเท้าของฉันอย่างอ่อนโอน.

แล้วบีบอย่างช้าๆเบาๆ ฉันรู้สึกเคลิ้มและหลงใหลในตัวเขาเป็นอย่างมาก

"ยังเจ็บอยู่หรือป่าวครับ"

"หายแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"คุณชื่ออะไรหรอคะ"

"ผมชื่อ เพย์ตัน ครับ"

"ฉันขอเฟสบุ๊คหน่อยได้ไหมคะพอดีฉันพึ่งเข้ามาไม่ค่อยรู้จักใครอะค่ะ"

"ได้ครับ"

ฉันรีบแอดเฟสเขาไปอย่างเร็วฉันนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่นาน กริ้ง!! อร้ายยยยยย!!

เขารับแอดฉันแล้ว!

ฉันรีบส่องFacebookเขาอย่างเร่งรีบ ฉันเลื่อนไปรูปเก่าๆของฉัน ฉันเห็นรูปเขาเมื่อ5ปีที่แล้ว เขาคือผู้ชายคนนั้นจริงๆด้วย ฉันรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก สถานะเขาก็ยังจะมีผู้หญิงคนหนึ่งชอบแท็กเขาเหมือนเป็นแฟนกัน แต่เพย์ตันก็ไม่ได้ตอบกลับ. หรืออะไรเลย แน่นอนฉันทักเขาไป ฉันคิดว่าเขาจะไม่ตอบฉันแล้ว. แต่เขาก็ตอบฉัน

"วันนี้ฉันขอโทษนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณเป็นหารตอบแทนนะคะ"

"ครับ"

แต่งตัวยังไงดีน้าา น่ารัก? เซ็กซี? หรือเท่ๆดีนะ

น่ารักๆดีกว่า.

"กินไรคะสั่งเลยคะฉันเลี้ยงเอง"

หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเพย์ตัน. ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ฉันเจอวันนั้น ฉันได้ยินเพย์ตันเรียกเขาว่า. โรส

เพย์ตันแนะนำให้ฉันรู้จักโรส แต่หน้าของโรสดูไม่เป็นมิตรเลยจ้า

ฉันรู้สึกว่ามีแรงอาฆาตอยู่รอบตัวนาง ฉันรู้ในทันทีว่านางร้ายแน่ๆ เรด้าฉันตรวจไม่ผิด

ฉันไม่ค่อยได้เจอเพย์ตันแต่ฉันกูคุยกับเขาในเฟสบุ๊คทุกวัน ยิ่งทุกวันฉันก็ยิ่งชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยากคบกับเขานะแต่ฉันพึ่งรู้ ว่าเขาเป็นคู่มั่นของโรส ยิ่งฉันอยู่ใกล้เพย์ตันเท่าไหร่โรสก็ยิ่งกลั่นแกล้งฉันมาก แน่นอนคนอย่างมินนี่ไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว

"อย่างนี้ต้องจัด"

ฉันแกล้งล้มขณะที่เพย์ตันเดินมาแล้วร้องไห้ทำเหมือนโรสเป็นคนผลักฉัน เพยตันรีบวิ่งมาดูฉันและช่วยฉัน เขาโกรธโรสมากฉันสะใจที่สุด เพราะที่ผ่านมาโรสกลั่นแกล้งฉันมาตลอด ฉันได้ใกล้กับเพย์ตันมากขึ้น เขาเป็นผู้ชายอ่อนโยน มีความเป็นสุภาพบุรุษ เขาคอยปกป้องฉันและคอยช่วยเหลือฉันตลอด

ฉันอยากบอกเขานะว่าฉันคิดยังไงกับเขาแต่ฉันกลัวเสียเขาไป ฉันได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้แค่ในสถานะเพื่อน.

แต่คนอย่างฉันแน่นอนว่าไม่เคยยอมแพ้อะไรอยู่แล้ว ฉันจะทำให้เขามาเป็นของฉันให้ได้ ฉันจะต้องเป็นนางร้ายที่ได้พระเอก ถ้าฉันมัวแต่เป็นนางเอกฉันอดแน่ๆ

ด้านได้อายอด ท่องคำนี้ไว้นะมินนี่ (ผู้หญิงยุค4.0 ต้องรุกแล้วค่ะ ณ จุดจุดนี้)