"น่ารับปากแม่กับพ่อนะรักษาสร้อยเส้นนี้ให้เหมือนชีวิตของลูกนะ"

เสียงหญิงสาวพูดกับลูกตยเองด้วยทีท่าอาลัยอาวร

"แม่คะ ทำไมเเม่เลือดออก"

"อึก"

"เกรซเราไม่มีเวลาเเล้วเเยกกันตรงนี้เลย"

เมื่อเสียงผู้ชายสั่งการจบลูกน้องชุดสูทสีดำเดินมาเเยกตัวเด็กน้อยออกจากแม่เสียงเรียกของ คนเป็นเเม่เเถบขาดใจ

"น่า!ฮึก"

"แม่!!เเม่เกรซ!!"

เฮือก!!

"ฝันไปเหรอ?"

หญิงสาวสดุ้งตื่นด้วยความงุนงงและยังคงตกใจเล็กน้อยเเต่ทว่ากับคิดอะไรได้ไม่นานขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียง

เข้าห้องน้ำทำธุระกิจประจำวันเพื่อไปมหาลัย

เอี๊ยด!!

เสียงรถเมล์จอดสนิทก่อนจะมีคนเดินลงมาหน้าป้ายเพื่อสลับเปลี่ยนให้กับคนที่ขึ้นไป

ขาเรียวขาวก้าวขึ้นรถเมล์กระโปรงมหาลัยทรงเอบ่งบอกถึงรูปร่างที่สละสวยผมยาวมัดรวบเป็นหางม้าปลิว

สายตาต่างจับจ้องใบหน้าหญิงสาวที่เพิ่งก้าวขึ้นรถมา

ติ๊ง!

เสียงข้อความสั่นเตือนทำให้หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความ

เป็นเพื่อนสาวของเธอส่งโลเคชั่นร้านอาหารมาพร้อมกับข้อความ

"เจอกันนะนีน่าเดี๋ยวเลี้ยงข้าวเช้า"

สายตาเหลือบมองเวลา8.00น. สมองคิดทบทวนก่อนปรายนิ้วพิมตอบตกลง

นั่งรถเมล์ได้ไม่นานก็ถึงป้ายที่เธอต้องลงจอด

เมื่อเดินลงรถ ก็มุ่งตรงไปยังร้านอาหารที่เพื่อนสาวส่งโลเคชั่นมา

กริ๊ง!

เสียงเปิดประตูพร้อมหญิงสาวสะพายกระเป๋าเป้ปรายตามองหาเพื่อสาว ที่ตอนนี้กำลังโบกมือเป็นนัยๆว่าอยู่ตรงนี้

นีน่าไม่รอช้าพุ่งตรงไปหาเพื่อนสาวทันที

"คิดไงถึงเลี้ยงเนี่ย"

"ศุกร์นี้วันเกิดเจน่ะ จะให้ช่วยพาไปห้างเลือกของขวัญหน่อย"

"อือ เดี๋ยวฉันไปซื้อด้วยก็ได้"

เมื่อสิ้นคำพูดของนี่น่าจบเพื่อนสาวเรียกพนักงานสั่งอาหาร

9.00น.

เป็นเวลาเรียนของสาวๆทั้งสอง สองนิ้วนั่งมองครุ่นคิดพลางหันไปทางหน้าต่าง

"แม่เกรซ"ทำไมถึงเรียกว่าเเม่หล่ะ

นีน่าพูดพลางหันมาฟังอาจารย์พูดต่อพยายามลืมความฝันนั้น

ตอนเย็น

เธอเดินทางกลับคอนโดด้วยรถเมล์ตามปกติ เมื่อรถเมล์ลงจอดก็เดินเท้าป่าวมาอีกหน่อยก็ถึงคอนโด

เห็นรถสปอร์ตกับชายฉกรรจ์หลายคนยืนล้อมรอบ ดูน่ากลัว

เเต่นีน่ากลับเดินเข้าคอนโดปกติ

เเอ๊ด!เสียงเปิดประตูห้องของนีน่าพร้อมมือบางสวยคลำหาเปิดสวิตช์

แป๊ก!

เเสงไฟสร่างทั่วห้องใบหน้าหญิงสาวดูเหนื่อยหน่ายเมื่อต้องเจอกับการบ้านรายงานต่างที่อาจาร์ยสั่งมากมาย เเค่คิดก็รู้สึกปวดหัวเเล้ว

ร่างน้อยเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้ตื่นก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอน นึกแปลกใจทำเมื่อเช้าตนลืมปิดไฟห้องนอนเหรอ

เมื่อเข้าไปในห้องต้องชงักกับร่างสูงที่ยืนหันหลังให้เธออยู่

"คุณเป็นใคร"เสียงราบถามด้วยความรวดเร็ว

"ไม่ตกใจเลยสินะ"

คิ้วของหญิงสาวขใวดยิดหน่อย นึกแปลกใจตนเองที่ไม่ส่งเสียงร้องวี๊ดว๊ากเหมือนสาวคนอื่น

"ตอบไม่ตรงคำถาม"

ชายหนุ่มหันมาจ้องเธอพร้อมร้อยยิ้มที่นีน่าคิดว่ามันคงไม่ใช่เเค่ยิ้มทักทายเเน่นอน

"ฉันไม่ได้มาเพื่อให้เธอถามเเต่ฉันมาเพื่อเอาตัวเธอต่างหากสาวน้อย"

"คุณ!!"หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็สัมผัสถึงว่ามีคนเดินมาข้างหลัง

ปึก

สาวน้อยร่างบางจับเเขนของชายคนนึงพร้อมเวี่ยงมาข้างหน้าพร้อมหักแขนชายคนนั้นเเล้วกดตัวลง

"หึ เก่งดีนิ่"

หญิงสาวปรายตามองชายที่ยืนจ้องหน้าเธออยู่เล็กน้อยก่อนจะชักปืนจากกางเกงชายฉกรรจ์ออกมาจ่อปืนคู่

"ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไรเเละเข้ามาทำเเต่ฉันว่าตอนนี้คุณควรออกไปซ่ะ!"

ใบหน้าเล็กมองเขาอย่างนิ่งๆ

ชายรูปร่างสูงเหมือนนายเเบบใบหน้าหล่อเหลาขาวยาวของเขาก้าวเข้ามาช้าๆ ต่างกับหญิงสาวที่ถอยหลังช้าๆ

"คงลืมหมดเเล้วสินะ"

"....."

"เธอไม่เคยสงสัยเหรอสร้อยเส้นนั้นน่ะเธอใส่คอไว้ทำไม?"

ร่างบางชะงักก่อนได้ยินเสียงในส่วนประสาทของตน

"น่ารักษาสร้อยให้เหมือนเป็นชีวิตของลูกนะ"

"โอ้ย!หัวฉัน"

ร่างบางสุดลงกับพื้นกะทันหัน ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่ส่สวนประสาททันที

"เเม่รักลูกที่สุด"

"ค่ะน่าก็รักแม่ที่สุด"

อึก!

เมื่อร่างบางสุดลงชายหนุ่มพยักหน้าสั่งการให้ลูกน้องทำงานต่อ

ปึก

ชายใส่ชุดสูทสีดำดูท่าทางจะเป็นมือขวาของเขาใช้มือสับคอเธอสุดท้ายร่างบางก็สลบไป

"ให้พาไปที่ไหนครับ?"

"คฤหาสน์"

เมื่อเป็นดังนั้นลูกน้องอุ้มร่างบางขึ้นรถเเล้วสตารท์รถออกไป