MONSTER FACTORY

Chapter 1

ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ก้อนเมฆกระจายตัวเป็นคลื่น ปีกของนกกำลังปะทะกับสายลมด้านบน พวกมันเพียงกางปีกก็สามารถบินได้อย่างสบายๆ จากฟ้าลงมาสู่ดิน  เต็มไปด้วยผู้คนในชุมชนเต็มไปด้วย แสงจากหลอดไฟป้ายโฆษณา ตึกสูงเรียงกันไม่เป็นระเบียบ

และไกลออกไปหลายกิโลเมตร ชุมชนแออัด เต็มไปด้วยผู้คน กำลังเดินเข้าออกโรงงานขนาดใหญ่ พวกเขาทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวัน เดินเข้าไปและเดินออกมา

“มันเป็นเรื่องปกติ” ผู้ชาย ผมสีดำและมีสีขาวแอบซ่อนอยู่ เขาพูดหลังจากวางแก้วเบียร์ เขาสวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาว ใยผ้าขาด ความยุ่งเหยิงของใยผ้าที่พันกันไม่รู้กี่รอบ พวกมันเปื่อยและคลายไม่ออก

“น่าเบื่อชะมัด” เด็กชายหนุ่ม ทรงผมของเขาตั้งตรงและชี้ไปด้านหน้า แววตาเหมือนเหยี่ยว คมกริบ พร้อมจะสร้างบาดแผลกับทุกสิ่งที่เขามอง เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของชายคนนั้น “ดื่มกับลุงโดล สนุกที่สุดแล้ว”

“เฮ้ย ! จะมาตายที่นี่ไม่ได้นะ ตื่นสิ บาซู” ชายคนนั้นวางแก้วเบียร์และยืนขึ้น ตัวของเขาโยกเหมือนกับกำลังเต้น แต่เปล่าเลย อาการเมาต่างหาก ที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น “ไอ้คออ่อนเอ้ย”

“ลุงว่ายังไงนะ” บาซูพูดและพยายามยกหัวให้ขึ้น เขาจับปกเสื้อเชิ้ตสีแดงของตนเอง และยกหัวไม่ขึ้น เขาพยายามอยู่สองรอบก็ยกหัวขึ้นมา และเปิดเสื้อเชิ้ต เพื่อให้เห็นเสื้อกล้ามสีดำ “ผมเกลียดสีขาว เห็นไหมลุง” และหัวกระแทกไปกับโต๊ะอีกรอบ

“บาซู, บาซู” ลุงโดลเดินอ้อมมายกแขนบาซูให้ยืนขึ้น และทั้งคู่ก็ล้มลงไป “ไอ้เด็กคออ่อน เอ้ย” เขาตัดสินใจที่จะไม่ลุกขึ้น และปล่อยให้ตัวเองนอนบนพื้นเช่นเดียวกับบาซู “หัดสนใจใบแจ้งเตือนซะบ้าง และใส่เสื้อกล้ามสีขาว เข้าใจไหม”

ทั้งคู่นอนอยู่บนพื้น โดยมีพนักงานสวมเสื้อกล้ามสีขาวด้านใน และเสื้อคลุมด้านนอกสีดำ เดินออกมาจากโรงงาน

“แล้วยังไง” บาซูพูด เขามองบนท้องฟ้า เห็นนกบินผ่านไป มันบินเหมือนลูกศร

ไม่มีใครสักคนเดียวสนใจเขาสองคนนั้น ราวกับว่าการกระทำนี้เป็นเรื่องปกติ

โรงงานขนาดใหญ่ ใหญ่มากพอที่จะบรรจุกระจกแก้วสี่เหลี่ยมได้มากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยอัน กระจกใสมีใครบางคนกำลังเคลื่อนไหว ทุกครั้งที่ใครคนนั้นจะถอยหลังไปชนกำแพงแก้วใส ระบบการป้องกันก็จะโผล่บางอย่างคล้ายหมอน ออกมารับแรงกระแทก

“สวัสดีตอนเช้า” หุ่นยนต์สีเทาโผล่ออกมาจากห้องเล็กๆ พวกมันมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่สามารถให้มนุษย์อย่างเรายืนได้ หัวกลม มีไฟแสดงสัญญาณการทำงาน ไฟสีเหลืองกระพริบและทักทายบาซูอีกครั้ง “สวัสดีตอนเช้า”

เขากำลังส่ายหัวเพราะถูกแจ้งเตือนอีกครั้ง เพราะใส่เสื้อกล้ามสีดำ เขาให้เหตุผลเหมือนเดิมเพราะเขาเกลียดสีขาว

“สามสิบสอง” เขาพูดและเดินขึ้นไปบนหุ่นยนต์นำทาง

“รับทราบ” หุ่นยนต์หัวกลม เคลื่อนที่ล้อเล็กๆ ไม่มีแม้แต่เสียงขยับใดๆให้รบกวน ความเงียบสงัดของเครื่องยนต์ ทำให้ได้ยินเพียงเสียงเพลง “ถึงที่หมายแล้วครับท่าน”

“โทษที ฉันลืมไป หกร้อยสิบเก้า” บาซูหัวเราะ

หุ่นยนต์หัวกลม เคลื่อนที่และใช้ไฟฉายเล็กนำทางเหมือนเดิม สถานที่ในโรงงานไม่ได้มืดนัก และยังมีหุ่นยนต์ตัวอื่นสวนทางไป พวกมันฉลาดและอ่อนโยน เมื่อมันเกือบจะมีโอกาสผิดพลาด ความเร็วของล้อก็ชะลอลงอย่างอัตโนมัติ

“อีกแล้วนะ บาซู” ผู้หญิงสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพูด ขณะหล่อนยืนบนหุ่นยนต์หัวกลมอีกตัวหนึ่ง “เลิกแกล้ง ราวน์บอทได้แล้ว”

“ช่างเขาเถอะ” ผู้ชายสวมเสื้อกล้ามสีขาว เขามีแว่นสีดำคล้องคอด้วยเชือกสีดำ “เป็นคนประเภทเรียกร้องความสนใจ”

บาซูไม่ได้สนใจที่ใครพูด เขายิ้มและเพลิดเพลินกับราวน์บอท มันเคลื่อนที่ไปกระจกสี่เหลี่ยมหมายเลข หนึ่งพัน , สามร้อยหกสิบห้า , เจ็ดร้อยสิบเอ็ด

“ฉันพึ่งคิดออกว่าฉันจะไปกล่องหมายเลข หนึ่ง หนึ่ง” บาซูพูด “ห้า ศูนย์”

“คุณกำลังทำให้ฉันสับสน” ราวน์บอทกระพริบไฟสีแดงและหยุดที่กระจกหมายเลข 1150 “พลังงานสำรอง ของฉันใกล้จะหมด, พลังงานสำรองของฉัน ใกล้จะหมด”

“ขอบใจนะ ราวน์บอท” บาซูเดินและเข้าไปในกระจกสี่เหลี่ยม ด้านซ้ายของเขาคือหมายเลข 1149 และด้านขวา 1151 “ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่อยู่ในกล่องบ้านี่”

‘คุณมาทำงานตรงเวลาเสมอ’ ระบบปฏิบัติการพูด ‘กรุณาเตรียมตัวให้พร้อมก่อนจะเริ่มงาน , ยืดเส้นของร่างกายเสมอทุกครั้ง’

“ฉันพร้อมแล้ว” บาซูพูดและวางเสื้อเชิ้ตสีแดงของเขาลงในกล่องสี่เหลี่ยม , ภายในนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่า ตัวเขาและเสียงของระบบคอมพิวเตอร์

‘นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง’ ระบบปฏิบัติการพูด ‘บาซู พนักงานคลาส E, วันนี้คุณได้แสดงเป็นปีศาจต้นไม้ อาศัยอยู่ในป่าต้นสน’

“ไม่ต้องพูดเยอะ ฉันไม่อยากฟัง” บาซูเหยียบพื้นเพื่อเริ่มการทำงาน ‘Start’

จากกระจกใสสี่เหลี่ยม เปลี่ยนเป็นป่าต้นสน ท้องฟ้าสีเขียวก้อนเมฆสีฟ้า พื้นหญ้าแห้งแล้ง มีเสียงเพลงบรรเลงอย่างช้าๆ เขาเริ่มกลายเป็นปีศาจต้นไม้ ขาของเขากลายเป็นรากไม้มีเศษดินเกาะอยู่ และลำตัวเป็นเปลือกไม้แตก ส่วนแขนเป็นรากไม้ยาวเลื้อยออกมา มีใบไม้ที่ใบหน้าและดวงตาสีแดง หัวของเขากลายเป็นตอไม้

เขาไม่ได้ดูแปลกประหลาด เพราะมีปีศาจประเภทเดียวกับเขา กำลังต่อสู้กับผู้เล่น เมื่อปีศาจต้นไม้โดนโจมตีจากผู้เล่นที่มีอาวุธ ทำให้ร่างกายสลายหายไป

‘ทักษะพิเศษของคุณคือ รากไม้สังหาร’ ระบบปฏิบัติการพูด

“ตายซะ ปีศาจต้นไม้” ผู้เล่นสวมชุดเกราะสีเขียว เขาถือดาบและวิ่งเข้ามาแทงดาบใส่ปีศาจตอไม้นับครั้งไม่ถ้วน

แต่ว่าบาซูหลบได้อย่างสบายๆ เขาเหมือนกับต้นข้าวมากกว่าต้นไม้แข็งๆ รากไม้บนมือพุ่งเข้าไปบีบรัดผู้เล่นคนนั้น และบีบด้วยพลังที่มี

“เป็นไปไม่ได้ แกมันแค่ปีศาจต้นไม้ระดับต่ำ” ดาบของผู้เล่นหลุดออกจากมือ

‘เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะสร้างพลังโจมตีมากกว่านี้’ ระบบปฏิบัติการพูด ‘ขออภัย คุณไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วกว่านี้’

บาซูเคลื่อนก้าวขาไปอย่างช้าๆ และเขาก็ต้องพลาด เพราะมีผู้เล่นอีกคนใช้ดาบตัดร่างกายเขาทำให้ตัวเขาต้องสลายหายไป

‘ปีศาจต้นไม้จะเกิดขึ้นอีกครั้งภายในหกสิบวินาที’ ระบบปฏิบัติการพูด ‘สาม...สอง...หนึ่ง’

เขาโผล่มาในป่าต้นสนอีกครั้ง เขามองเห็นปีศาจต้นไม้เช่นเดียวกับเขากำลังถูกผู้เล่น โจมตีด้วยความเพลิดเพลิน

“เลเวลของฉันพุ่งกระฉูด” ผู้เล่นชุดเกราะสีเขียวพูด “ดรัส , นายแข็งแกร่งจริงๆ”

ผู้เล่นชื่อดรัส สวมเสื้อเกราะบางสีแดง และผ้าปิดปากสีแดง เขาใช้ดาบรูปร่างเหมือนเขี้ยวสัตว์ เขาแกว่งดาบเฉือน ปีศาจต้นไม้ทุกตัวบริเวณนั้น เขามีความรวดเร็วและว่องไวมากพอที่จะจัดการได้ถึงสามตัวในการแกว่งดาบครั้งเดียว

“ขาดท่อนไม้อีกกี่อัน” เขาถามผู้เล่นอีกคน

“เกินมาห้าสิบอันแล้ว” ผู้เล่นคนนั้นท่าทางดีใจเป็นพิเศษ เขารู้สึกแข็งแกร่ง

และการต่อสู้ไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้น เพราะเขาพยายามหาปีศาจต้นไม้ที่สามารถบีบรัดเขาด้วยราก มากกว่าจะโจมตีธรรมดาทั่วไป

“ตัวไหนๆ ก็เหมือนกันหมด” ผู้เล่นชื่อ บรูโน่พูด

“ไม่ มันมีตัวที่ไม่ปกติ” ผู้เล่นอีกคนพูดและชี้มาที่ปีศาจต้นไม้กำลังนั่งหลับ

ทันใดนั้นเอง เขาก็วิ่งเข้ามาเตรียมพร้อมจะกำจัดปีศาจตัวนั้นซะ แต่บาซูลืมตาและบีบรัดผู้เล่นคนนั้นด้วยรากไม้ในมือ

‘ขออภัย ไม่สามารถสร้างพลังโจมตีได้มากกว่านี้’ ระบบปฏิบัติการพูด

“ถ้าอย่างนั้น มีทักษะอื่นอีกไหม” บาซูพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “รบกวนเวลาการนอน”

‘ไม่สามารถ, ไม่สามารถ’ ระบบปฏิบัติการพูด ‘กรุณาดึงรากไม้ของคุณออกจากพื้นดิน, ไม่สามารถ, กรุณาดึงรากไม้ของคุณออกจากพื้นดิน’

บาซูยังคงไม่ยอมปล่อยให้รากไม้ที่มือและที่เท้าของเขาหลุดออกจากผู้เล่นคนนั้น

“นี่สิ ถึงเรียกว่าสัตว์ประหลาดของจริง” ดรัสยืนมองและเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ช่วยผมก่อนสิครับ” ผู้เล่นพูดและพยายามขอร้องให้ช่วย

“สัตว์ประหลาดระดับต่ำ ไม่สามารถสร้างพลังโจมตีให้นายบาดเจ็บได้มากนักหรอก” ดรัสเปิดผ้าปิดปากออก

“แต่ว่า ผมขยับไม่ได้”

“ฉันแค่สงสัย ว่าทำไมตัวนี้ถึงแปลกกว่าตัวอื่นๆ” ดรัสดึงผ้าปิดปากขึ้น “ช่างเถอะ ก็แค่สัตว์ประหลาด”

‘HIT!!’

รากไม้ขาดออก บาซูลุกขึ้นยืนและวิ่งเข้าไปเพื่อจะโจมตีดรัส

‘กรุณาช้าลง, คุณไม่สามารถวิ่งเร็วอย่างที่ต้องการได้’ ระบบปฏิบัติการ ‘ไม่มีทางที่คุณจะปล่อยรากไม้ได้มากกว่านี้’

แต่เขาก็ไม่สามารถทำอย่างที่ต้องการได้ แม้ว่าจะก้าวขาให้เร็วขึ้น ดรัสใช้ดาบตัดร่างกายต้นไม้หลายส่วน

‘คุณกำลังพ่ายแพ้, ปีศาจต้นไม้จะเริ่มอีกในหกสิบวินาที’ ระบบปฏิบัติการ