'คนอย่างเเกจะไปมีใครเอาละอีลูกเมียน้อย'

นั้นสินะคนอย่างฉันใครจะไปเอาระ

ฉันคิดในใจขนาดเดินอยู่บนถนน

"แม้เเต่เเม่เเท้ๆยังไม่อยากเลี้ยงฉันเลย"

ฉันมันไม่มีประโยนช์....

ปิ๊ๆ

ตุบ.. ฉันตายเเล้วเหรอ...

".. คุณ... เป็น...."

ฉันตายเเล้วสินะ.. ตายเเล้วจริงๆสิน

ต่อไปนี้จะไม่มีใครทำร้ายฉันอีกเเล้วต่อให้ทำร้ายฉันจริงๆก็​คงไม่รู้​สึกเจ็บปวด​อีกเเล้ว

หลังจากนี้ฉันจะได้เป็นอิสระ​เเล้วไม่ต้องเสียใจคนเดียวอีกกับคำพูดที่ทิ่มเเทงฉันทุกครั้งก็จะไมได้ยินมันอีก

'เเกมันไม่มีประโยนช์'​

'... ฮ่าๆพวกเเกดูสินั้ลูกเมียน้อยละ...'​

'ใช่จริงๆด้วยทำครอบครัวเขาเเตกเเยกหมดฮ่าๆๆ'​

'เป็นเเค่ลูกเมียน้อยยังคิดที่จะจับคุณชายตกูลใหญ่ๆอีกไม่เจียรตัวจริงๆ..'​

ต่อเเต่นี้ไปจะไม่ต้องทนเจ็บคนเดียวอีกตายไปก็ดีเเล้วหยุดทุกอย่างเอาไว้เท่านี้ก็พอ...

"..... ที่ไหนกัน...."

ฉันว่าฉันตายไปเเล้วหนิเเล้วทำไมถึงมาอยู่ในที่ที่ไม่รู้จักได้นะ.....

เพร้ง.!

"นั้นใครนะ!! "

"คุณหนูฟื้นเเล้วค่ะนายท่าน..!!!"

"ไหนๆลูกข้าฟื้นเเล้ว..!!!"

อยู่ก็มีเสียงใครดังขึ้นมาอีกคน

ฉันอยู่ที่ไหนกันเเน่!! ฉันคิด

"ลูกเเม่เจ้าฟื้นเเล้ว... "

" ลูกข้าฟื้นเเล้วจริงๆ.."

คนชราเเละหญิงชราทั้งสองคนพูดออกมาอย่างกับว่าข้าเป็น​นลูก​ที่พวกเขารัก​ที่สุดเเละเป็นลูกคนเดี้วยอย่างนั้นเลยเหละ

"ลูกเเม่ทำไมทำให้พ่อกับเเม่เป็น​ห่วงขนาดนี้"

เออ.... ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

เดี้ยวนะเเล้วต้อนนี้ฉันเป็นใครกันเเน่!!!

ฉันว่าเเล้วก็รีบวิ่งไปทางกระจก

!!!... นี้มันหมายความว่ายังไงฉันตกใจกับภาพที่สท้อนออกมาทางกระจก

ต้อนนี้ฉันกำลังอยู่ในร่างของหญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวยดวงดากลมโตสีเเดงมีเส้นผมยาวสีดำสนิด...!! นี่มันไม่ใช่ฉันเเล้วนี่นา

"... ลูกพ่อเจ้าเป็นอะไรไปนะ..."

".. ข้าไม่เป็นไรเพคะท่านพ่อ..."

เล่นละครตามนํ้าไปก่อนเเล้วกันยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนี่นะ

"จะไม่เป็นไรก็ดีเเล้วพักฝ่อนเยอะๆเข้าใจมัยลูกเเม่"

"ค่ะท่านเเม่"

ว่าเเล้วทั้งสองคนก็ชวนพูดกันอยู่พักใหญ่เลยกว่าจะออกไปลำบากฉันจริงๆที่ต้องพูดคำที่ไม่รู้จักนะ... ต่อจากนี้ไปฉันต้องใช้ชีวิตเป็นเจ้าของร่างนี้สินะ....

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของเธอหลัังจากพักฟื้นมานานก็ได้รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวจของงบ้านเธอชอบอะไรที่มันดำมืดเเละชอบดออกลินลิ่สีขาวมากที่สุดเธอมีคนรักคนนึงเเ่จะะเรียกว่าคนรักกเลอาจะไม่ได้้เพราะเธอรักเขาข้างเดียวมาตลอดจนเขาได้เเต่งงงานกกับคนที่เขารักทำให้เธอเสีียใจจนขาดใจตายภายในที่ห้องนอนของเธอเเม้ในห้องนอนจะสวยเเต่ดำมืดมากจนขนลุกไปเลยเเเต่ว่านะฉันก็ไม่เปรียนความมืดมนอันนั้้นออกมาหลอกเพราะฉันก็ชอบค​วามมืดเหมือนกันนะ.... ทีนี้ก็เเค่ตามหาคนที่นางรัก

"คุณหนูท่านจะไปไหนะเพคะ!!.. "

".. ข้าว่าข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย.." ดีหน่่อยทีี่เจจ้าของร่างที่ฉันอาศัยอยู่มักพูดเย็นชชทำให้อะไรมันง่ายไปหมดรวมถถึงรสนิยยมในการเเต่งตัวด้วยของเธอก็เช่นกัน

"เเฮกๆๆ..."

"....."

".. คุณหนูด้านนอกมันหนาวใส่เสื้อคลุมด้วยเจ้าคะ" นางว่าพรางส่งเเสื้อคลุมสุดหรูสีดำมาให้ฉัน

" อือไปได้เเล้ว"

" เจ้าคะคุณหนู"

เมื่อนางห่างออกไปเเล้วฉันเเทบจะยืนร้องไห้เลยทีเดียวก็นะไม่มีใครเคยดีกับฉันขนาดนี้เลยนี่นี่ไม่นับพ่อเเม่ของนางเลยนะ

โลกนี้มันช่างกลมจริงๆนางมีครบเเทบทุกอย่างเเค่ผู้ชายคนเดียวถึงกับทำให้นางขาดใจตายได้ฉันว่านางโง่มากเป็นฉันจะเที้ยวเล่นไปทั้วหาผู้ชายคนใหม่ก็ยังได้....

"... เเต่จะว่าพอถึงเวลานั้นฉันอาจจะขาดใจตายเเบบเดียวกับนางก็ได้..." ฉันเดินมาจนถึงกลางเมืองลันเว็นเลยตัดสินใจซื้ออะไรกินสักหน่อย..

"แม่ค้าข้าขอซื้อขนมอันนี้หน่อย"

"จา..."

"ได้เเล้วจ้า"

"กี่บาทคะ"

"ยี่สิบห้าจ้า.."

"นี่คะ.." ฉันว่าพรางยื่นเงินให้เเม่ค้าเเล้วเดินกินต่อ

".... ช่วยด้วยมีคนขโมยกระเป๋าฉัน!!! "

อยู่ก็มีคนตะโกนลั่นทำเอาฉันเเทบสำลักขนม

เสียบัยกาศหมดฉันคิอย่างหัวเสียพรางได้วิ่งตามจับขโมยให้ไอคนที่มันทำฉันรำคาน...

" หยุดเดี้ยวนี้นะ..!! "

".. เเหกๆๆ.. "

ไม่หยุดอีกฉันจะหมดความอดทนเเล้วฉันว่าพรางใช้เวตมนณ์หยุดเวลา... ลืมบอกนะทุกคนในเมืองนี้ที่เป็นพวกคุณหนูคุณนายเเละฯลฯ

อีกมากมายที่สามารถใช้เวตมนณ์่ได้

ทันทีที่ฉันหยุดเวลาเเล้วหยิบกระเป๋าได้

ฉันก็ครายเวตทันที

".. นี้ค่าป้า"

" ขอบคุณมากเลยนะจะหนู"

" ไม่เป็นไรค่า"

"อะนี่ป้าให้.."

"เออ.. ไม่เป็นไรจริงๆค่าป้า.."

"รับไว้เทอะป้าให้"

"... ขอบคุณค่ะป้า..."

"จ้า.. ป้าไปก่อนนะจะ"

"คะ.."

ฉันเอาเเต่ยื่นนิ้งมองดูป้าคนที่ฉันช่วยไว้เดินจากไปก่อนที่จะสังเกตุของที่ป้าคนนั้น

ให้มาเป็นเเหวนสีดำรูปผีเสื้อมีเพรชสีเเดงติดอยู่ในตาผีเสื้อดูๆเเล้วมันไม่ใช้ของธรรมดา

เป็นเเน่.....

หลังจากกลับมาเเล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำเลยนอกจากกินข้าวเเล้วเข้าห้องของตัวเองวันนี้น่าเบื่อมากจริงๆ... ฉันว่าเเล้วเดินเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อที่จะอาบนํ้า

".... เห้ยวันนี้น่าเบื่อจริงๆ..."

ไม่มีอะไรให้ทำเลย

นอกจากจับโจนชุดกระเป๋า

"ฮะ... ว่าเเต่เรายังไม่ได้ถอดเเหวนเลย"

ฉันว่าพรางถอนหายใจเล็กน้อยื

"ช่างมันเทอะเดี้ยวค้อยถอด"

หลังจากฉันอาบนํ้าเสร็จก็หยิบชุดนอนในตู้ออกมาฉันเลือกเอาตัวที่คิดว่าโป้น้อยที่สุดออกมาชุดน้อนตัวนั้นทำมาจากผ้าลินิลชันเลิดเลยก็ว่าได้เเต่ว่าโป้ไปนิด...

"... จริงสิยังไม่ได้ถอดเเหวนเลย"

ฉันพูดก่อนจะถอดเเหวนไว้ที่หมอนอีกข้างข้างก่อนจะนอนหลับไป.....

" ฮือ....."

ฉันรู้สึกตัวขึ้นตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนเช้าเพราะ

รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังกอดฉันอยู่อย่างนั้น....

"หืม...."

เมื่อฉันหันไปก็เท่านั้นเหละ

"กรี๊ดๆๆๆ!!"

ฉันกรี๊ดออกไปสุดเสียงด้วยความตกใจ

ตึกๆๆ

"ฮะ.. เเย่เเล้ว..." มีคนเดินมาไอหมอนี้มาทางไหนกันต้องรีบซ้อนเเล้วละ

ตุบ!!

"เกิดอะไรขึ้นนะคะคุณหนู!!!"

เเย่จริงฉันดันทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้...

"....เออเเค่ตกใจกับเเมลงสาบนะ...เเฮๆๆ"

ไม่รู้ว่าจะรอดไหมคิดคำเเก้ตัวไม่ออกเเล้ว

"เข้าใจเเล้วคะไว้ข้าจะหาคนมาทำความสะอาดให้นะคะ"

"ฮือ..." ไม่คิดว่าคำๆนี้จะใช้เเก้ตัวได้รอดไปที

ตุบ!!

ออกไปเเล้วสินะ

".. หะ.. หายไปไหนนะ"

นี่ฉันเป็นอะไรไปเเน่เมื่อกี้ยังเห็นอยู่นี่

ให้ตายฉันเป็นอะไรไปนะไปอาบนํ้าหน่อยเเล้วกัน....

"อะคุณหนูจะไปไหนะคะ"

"ข้าจะไปเที่ยวเล่นสักหน่อยนะ"

" คุณหนูท่านไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ"

"ข้าไม่เป็นไรจริงๆ"

"เช้านี้คุนหนูไม่เย็นชามากมันทำให้ข้าเป็นห่วงนะคะ"

" ข้าไม่เป็นไร"

แปลกคนจริงๆ

"คะ"

วันนี้ฉันเป็นอะไรไปนะ.... เเล้วนายเป็นใครกันเเน่....

เอเดน

" องค์ชายวันนี้ท่านตื่นเช้าจนเเปลกนะพะยะคะ"

" อะไรกันนานๆทีข้าจะตื่นเช้ากับเขาบ้างไม่ได้หรือไงกัน"

เจ้านี่หนิ

" ครับๆกระห่อมทราเเล้วพะยะคะ"

" ออกไปได้เเล้ว"

ตุบ!

" วันนี้ฝันเเปลกจริงๆเเต่อย่างกับความจริงเลยนะสิเจ้าเป็นใครกันเเน่"

เจ้าช่างงดงามเเต่ข้าดันไม่รู้จักเจ้าเลย...