การเดินทางของฉันคือ เหตุการณ์ที่ให้คาดว่าจะเกิด วันนั้นฉันและเพื่อนกลุ่มของฉันได้หนีเรียนเพื่อออกไปเที่ยวเล่นกันจนพบกับทางกำแพง ที่ผ่านเข้าไปในป่ารกและเดินผ่านไปจะถนนใหญ่ แต่เราก็พบกับความผิดปกติเมื่อป่าที่เราเดินเข้าไป ดันมาสะพานข้ามไปอีกด้าน เมื่อเดินผ่านสะพานก็เกิดชูตัวสูงขึ้น ทำให้พวกเราหวาดกลัวมาก สะพานชูขึ้นและแคบลงเรื่อย เรามองเห็นที่มุมสะพานที่หักมีเชือกห้อยจึงรีบไต่ลงมา มีเพื่อนบางวิ่งกลับทางเก่า และเราอีกเจ็ดก็รีบโหนตัวลงมาบนพื้นได้ สะพานก็หยุดสั่นและเมื่อเราไปอีกฝั่งของแม่น้ำเพื่อมองหาเพื่อนอีกกลุ่มกลับไม่พบพวกเขา เพื่อนของฉันบางคนก็ร้องไห้ออกมา เหตุการณ์ทำให้เสียฝันเป็นอย่าง พวกเราพากันเดินไปหาทางไปเจอกับอาคารราง แห่งหนึ่งและเดินเข้าไปพัก และเราก็ได้เจอกับเหตุการณ์ฆาตกรรม มีคนล่วงชายคนหนึ่งมาฆ่า พวกเขาดูเหมือนพวกมาเฟีย ที่มีลูกน้องเป็นสิบคน พวกได้แต่พากันอุดปากและหลบซ่อนกันกันอีกห้อง ดีที่พวกเขาไม่เห็นพวกเรา ผู้ชายสองที่กำลังเถียงกัน

1: แก่ฆ่าพี่ใหญ่ทำไม ไหนเรามาแค่ทำให้พึ่ใหญ่ยอมตกลงแย่งเงินให้เราเท่านั้น

2: ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าพูดดีกับเรา ฉันคงไม่ฆ่า

1: แล้วที่นี่ทำไง พวกเราต้องติดคุกแน่

2:ไม่! ฉันไม่ยอม เราต้องเก็บเป็นความลับ ที่นี่อยู่ในป่ารกมานานแล้ว ไม่ใครเข้ามาแต่นอน

พวกเราตอนนี้ไม่รู้จะอย่างไรแค่การหนีเรียนต้องเหตุการณ์ประหลาด และต้องหนีตายกันอีกหรือ ทันใดนั้นได้มี ชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านมาพร้อมกับ ต้องการเอาเงินจากกลุ่มมาเฟีย ในจัดการทุกอย่าง สองพี่น้องตกลงและเดินจาก ขณะนั้นเองได้มีนักกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา พวกเรามองไปก็เหมือนกับชุดนักเรียนของพวกเรา แต่แปลกตรงที่พวกเราไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อนเลย

พวกมาเฟียกลุ่มนั้นที่กำลังจัดการกับร่างชายที่โดนฆ่าตาย พวกเรียนกลุ่มนั้นจึงรีบวิ่งนี้เข้าไปในอาคารและปิดประตูล็อกไว้ พวกเขาดูกระวนกระวนเป็นอย่างมาก และได้บอกให้ปล่อยพวกเขาไป พวกเขาจะไม่บอกเรื่องที่ได้เจอมา ดูเหมือนว่าพวกมาเฟียจะยอมตกลง พวกเขาจึงยอมออกมา แต่พวกมาเฟียก็ได้จับพวกเขาไว้แต่พวกเขาก็สะบัดและวิ่งหนีออกมาได้และเข้าในอาคารอีกครั้ง

พวกมาเฟียได้ล็อกประตูด้านนอก และออกว่าไม่ทางออกได้แล้ว

พวกแก่ต้องต้องอยู่พวกนักเรียนเกเร! พวกมาเฟียตะโกนใส่พวกเขา

เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากขึ้น พวกเราพากันวิ่งหนีมายังตึกรางแห่งหนึ่งที่เหมือนมีกลุ่มคนอีกกลุ่ม อยู่ภายในอาคาร พวกเราแอบเข้าไปโดยไม่ให้พวกเขาเห็นเรา ดังนั้นการหนีที่แสนทรมาน ไอ้ดาวที่ร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง

ดาว: พวกเราตายแน่มึงพวกเราตาย

ฉัน: ดาวหยุดร้องนะ อย่าเสียงดัง เราไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใครหากมันได้ยินเสียงของเรามันจะฆ่าเราหรือเปล่าไม่รู้

ดาวยังคงร้องแต่ก็พยายามเงียบเสียง ทันใดมีเสียงตะโกนจากข้างล่าง เราพวกเราหนีมายังชั้นสองของตึก

กลุ่มมาเฟีย: พวกมึงมาทำอะไรที่นี่

พวกมาเฟียที่ไล่ตามเรามาเอ่ยถาม

กลุ่มวัยรุ่นด้านล่าง: ไม่มีเว้ย พวกมึงมาทำไหม พวกมึงกับพวกกูไม่มีเรื่องต่อวคุย ไอ้!!

ฉันเลยแอบไปมองพวกเขา ผ่านห้องกระจกนั้น ฉันตอนนี้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี พวกเราแค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายเท่านั้นมาเจอการฆ่าคนตาย แถมโดนไล่ฆ่าอีกต่างหาก

กลุ่มมาเฟีย: ก็ได้กูไปก็ได้หากพวกมึงคิดจะช่วยพวกมัน พวกมึงอยู่ไม่สุขแน่

กลุ่มวัยรุ่น: ทำไมพวกมึงจะทำไม ไม่กลัวเว้ย

กลุ่มมาเฟีย:ระวังตัวไว้ให้ดีละกัน

กลุ่มวัยรุ่นพวกนี้ก็น่ากลัวเหมือนนะ เหมือนพวกเขาจะติดยาด้วย ฉันจึงร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เราจะออกไปได้ยังไง พวกเราไม่มีสติกันเลย สุดท้ายก็หลบกันจนเกือบค่ำพระพวกนั้นก็ยังไม่ออกไป

แพง:พวกมึงเราออกไปกันเถอะ ออกไปจากตรงนี้ คงเป็นถนนใหญ่แล้ว

ดาว: ฉันหิวจังเลย ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว

เรนนี่: งั้นเราออกไปอย่างเงียบ และทุกคนก็ให้วิ่งกันก่อนหากถูกจับได้เข้าใจไหม พวกเราแบ่งออกไปทีละสองคน ไอ้ครามพาดาว ออกไปก่อน

พวกเรา: ตกลง

เรนนี่กับเพื่อนได้พยามยามออกไป เหลือกลุ่มของฉันและแพงที่และออนกับไย ต้องแยกทางไปคนละทาง

ฉัน: เอะ

ฉันเดินชนคน และเมื่อฉันหันมองก็คือ กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นที่อายุห่างจากเราประมานไม่มาก แต่ใส่ชุดนักเรียนอาชีวะ ฉันกับแพงโดนจับได้แต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนโดนจับได้ด้วย ฉันจึงโบกมือให้เพื่อนเดินออกไป เพราะตกลงว่าหนีกันไปให้ได้ จะได้ตามคนมาช่วย ฉันกับแพงถูกพาไปด้านล่างที่พวกเขาร่วมกลุ่มอยู่

“นี่คือเด็กที่พวกนั้นตามหาหรือ หมู่บ้านของเรามีพวกนั้น พวกเลยต้องเป็นนักเลงหรือว่าติดยา นี่พวกมันต้องการจะฆ่าเด็กพวกนี้อีกหรือ”

คนนั้นดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มพวกนี้ พูดออกมาอย่างจริงจัง

แพง: พวกพี่ปล่อยพวกผมไปเถอะ พวกผมจะไม่พูดอะไรเลย

ฉัน: ใช่ค่ะพวกเราเป็นแค่เด็กนักเรียนเอง

“พวกพี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไรแต่พวกมัน คงไม่ปล่อยพวกน้องไว้แน่’

เฮ้ย! พวกมันกลับมาแล้วแถมมีคนมาเพิ่มอีก

พวกมาเฟีย: พวกมึงอยู่ในนั้นใช่ไหม ส่งเด็กนั้นมาไม่อย่างนั้นจะฆ่าพวกมึงให้หมด”

ฉันกับแพงคิดว่าตัวเองไม่รอดแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่สามารถไม่หยุดร้องไห้ได้

“พวกน้องหนีไป ทางด้านข้าง พี่จะล่อไว้”

แพงจับมือของฉัน และรีบออกไป เมื่อนั้นมีเสียงปืนดังตลอดเลย ไม่รู้ว่าพวกพี่พวกนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่รู้สึกเสียใจมากหากพวกเขาเป็นอะไรไป

ฉันกับแพงวิ่งล้มลุกคุกคลาน กันไปอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่งกับเรนนี่และไอ้ครามอยู่พร้อมกับตำรวจ จึงวิ่งไปหาพวกเขา ตำรวจจึงพาพวกเรากลับไป และพวกเขาเข้าไปสำรวจที่นั้น

สถานีตำรวจ...

ตำรวจ: น้อง! ที่นั้นไม่มีใครเลยนะ มีแต่

! ไม่มี พวกเราอึ้งกันไปหมด

ฉัน: แต่พวกเราเห็นมีการฆ่าคน และพี่กลุ่มนั้นก็เหมือนมีอันตรายด้วย

ตำรวจ; ใจเย็นก่อนนะเด็กๆ ที่นั้นเราไปเจอภายนอกไม่มีอะไร แต่ที่น้องบอกมีกลุ่มวัยรุ่นพวกคงอยู่ในห้องใต้ดินซึ่งพวกเขาเสียชีวิต

พวกเรา: ตายแล้ว เราโดนฆ่าหมกเลยหรือ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ ค่ะ

ฉันและแพงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ตำรวจ: พวกเขาตายมานาน

ฮะ! ช๊อก

‘เป็นไปได้ไง พวกเขาตายนานแล้ว แต่พวกเราพึ่งเจอพวกเขา’

ตำรวจ: เด็กกลุ่มนั้นเป็นเด็กที่หายตัวไปเมื่อ ยี่สิบปีก่อนจากหมู่บ้านข้างๆที่อยู่ริมป่าเป็นพวกค้ายา พวกเขาเป็นนักเรียนที่พ่อแม่ตามหามานานแล้ว

แพง: พวกเขาบอกว่าถูกพวกค้าหลอกมา และให้ทำเรื่องผิดกฎหมาย บังคับให้เสพยาและให้ขายยาบ้าในโรงเรียน

ฉัน: มันน่ากลัว แค่ว่าอยู่กับพวกเขาที่ตายแล้วก็ขนลุก แต่รู้สึกเศร้ามากกว่า

ตำรวจ: โรงเรียนของน้องเป็นโรงเรียนที่ขยายพื้นที่ไปสร้างใกล้ ลูกๆเสี่ยใหญ่ได้ขายให้กับโรงเรียนเมื่อสิบปีก่อน หลังจากที่เสี่ยใหญ่หายตัวไป พวกน้องคงโดนดีให้แล้ว

ฉัน: แต่ที่ที่มีคนฆ่าคนตายนั้นละครับ

ตำรวจ: กำลังตรวจสอบอยู่ ต้องรอหน่อย น้องกลับบ้านได้แล้วและอย่ากลัวละ พวกเขาคงอยากให้พ่อแม่หมดห่วง และอย่าหนีเรียนอีก

พวกเรา: ไม่กล้าแล้วครับ

เช้าวันต่อมา

รายงานข่าว

พบผู้เสียชีวิตอีก 1 รายและคาดว่าเป็นเสี่ยใหญ่ที่หายไปเมื่อ20 ปี ก่อน หลังจากที่ได้พบศพที่ตึกร้าง ประมาน 14 คน ทำให้ตำรวจต้องเร่งตรวจสอบถึงที่มา เพราะสถานที่ใกล้กันเป็นหมู่บ้านทึ่ไม่มีผู้คนอาศัยมานานแล้ว

เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากขึ้น พวกเราพากันวิ่งหนีมายังตึกรางแห่งหนึ่งที่เหมือนมีกลุ่มคนอีกกลุ่ม อยู่ภายในอาคาร พวกเราแอบเข้าไปโดยไม่ให้พวกเขาเห็นเรา ดังนั้นการหนีที่แสนทรมาน ไอ้ดาวที่ร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง

ดาว: พวกเราตายแน่มึงพวกเราตาย

ฉัน: ดาวหยุดร้องนะ อย่าเสียงดัง เราไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใครหากมันได้ยินเสียงของเรามันจะฆ่าเราหรือเปล่าไม่รู้

ดาวยังคงร้องแต่ก็พยายามเงียบเสียง ทันใดมีเสียงตะโกนจากข้างล่าง เราพวกเราหนีมายังชั้นสองของตึก

กลุ่มมาเฟีย: พวกมึงมาทำอะไรที่นี่

พวกมาเฟียที่ไล่ตามเรามาเอ่ยถาม

กลุ่มวัยรุ่นด้านล่าง: ไม่มีเว้ย พวกมึงมาทำไหม พวกมึงกับพวกกูไม่มีเรื่องต่อวคุย ไอ้!!

ฉันเลยแอบไปมองพวกเขา ผ่านห้องกระจกนั้น ฉันตอนนี้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี พวกเราแค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายเท่านั้นมาเจอการฆ่าคนตาย แถมโดนไล่ฆ่าอีกต่างหาก

กลุ่มมาเฟีย: ก็ได้กูไปก็ได้หากพวกมึงคิดจะช่วยพวกมัน พวกมึงอยู่ไม่สุขแน่

กลุ่มวัยรุ่น: ทำไมพวกมึงจะทำไม ไม่กลัวเว้ย

กลุ่มมาเฟีย:ระวังตัวไว้ให้ดีละกัน

กลุ่มวัยรุ่นพวกนี้ก็น่ากลัวเหมือนนะ เหมือนพวกเขาจะติดยาด้วย ฉันจึงร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เราจะออกไปได้ยังไง พวกเราไม่มีสติกันเลย สุดท้ายก็หลบกันจนเกือบค่ำพระพวกนั้นก็ยังไม่ออกไป

แพง:พวกมึงเราออกไปกันเถอะ ออกไปจากตรงนี้ คงเป็นถนนใหญ่แล้ว

ดาว: ฉันหิวจังเลย ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว

เรนนี่: งั้นเราออกไปอย่างเงียบ และทุกคนก็ให้วิ่งกันก่อนหากถูกจับได้เข้าใจไหม พวกเราแบ่งออกไปทีละสองคน ไอ้ครามพาดาว ออกไปก่อน

พวกเรา: ตกลง

เรนนี่กับเพื่อนได้พยามยามออกไป เหลือกลุ่มของฉันและแพงที่และออนกับไย ต้องแยกทางไปคนละทาง

ฉัน: เอะ

ฉันเดินชนคน และเมื่อฉันหันมองก็คือ กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นที่อายุห่างจากเราประมานไม่มาก แต่ใส่ชุดนักเรียนอาชีวะ ฉันกับแพงโดนจับได้แต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนโดนจับได้ด้วย ฉันจึงโบกมือให้เพื่อนเดินออกไป เพราะตกลงว่าหนีกันไปให้ได้ จะได้ตามคนมาช่วย ฉันกับแพงถูกพาไปด้านล่างที่พวกเขาร่วมกลุ่มอยู่

“นี่คือเด็กที่พวกนั้นตามหาหรือ หมู่บ้านของเรามีพวกนั้น พวกเลยต้องเป็นนักเลงหรือว่าติดยา นี่พวกมันต้องการจะฆ่าเด็กพวกนี้อีกหรือ”

คนนั้นดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มพวกนี้ พูดออกมาอย่างจริงจัง

แพง: พวกพี่ปล่อยพวกผมไปเถอะ พวกผมจะไม่พูดอะไรเลย

ฉัน: ใช่ค่ะพวกเราเป็นแค่เด็กนักเรียนเอง

“พวกพี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไรแต่พวกมัน คงไม่ปล่อยพวกน้องไว้แน่’

เฮ้ย! พวกมันกลับมาแล้วแถมมีคนมาเพิ่มอีก

พวกมาเฟีย: พวกมึงอยู่ในนั้นใช่ไหม ส่งเด็กนั้นมาไม่อย่างนั้นจะฆ่าพวกมึงให้หมด”

ฉันกับแพงคิดว่าตัวเองไม่รอดแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่สามารถไม่หยุดร้องไห้ได้

“พวกน้องหนีไป ทางด้านข้าง พี่จะล่อไว้”

แพงจับมือของฉัน และรีบออกไป เมื่อนั้นมีเสียงปืนดังตลอดเลย ไม่รู้ว่าพวกพี่พวกนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่รู้สึกเสียใจมากหากพวกเขาเป็นอะไรไป

ฉันกับแพงวิ่งล้มลุกคุกคลาน กันไปอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่งกับเรนนี่และไอ้ครามอยู่พร้อมกับตำรวจ จึงวิ่งไปหาพวกเขา ตำรวจจึงพาพวกเรากลับไป และพวกเขาเข้าไปสำรวจที่นั้น

สถานีตำรวจ...

ตำรวจ: น้อง! ที่นั้นไม่มีใครเลยนะ มีแต่

! ไม่มี พวกเราอึ้งกันไปหมด

ฉัน: แต่พวกเราเห็นมีการฆ่าคน และพี่กลุ่มนั้นก็เหมือนมีอันตรายด้วย

ตำรวจ; ใจเย็นก่อนนะเด็กๆ ที่นั้นเราไปเจอภายนอกไม่มีอะไร แต่ที่น้องบอกมีกลุ่มวัยรุ่นพวกคงอยู่ในห้องใต้ดินซึ่งพวกเขาเสียชีวิต

พวกเรา: ตายแล้ว เราโดนฆ่าหมกเลยหรือ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ ค่ะ

ฉันและแพงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ตำรวจ: พวกเขาตายมานาน

ฮะ! ช๊อก

‘เป็นไปได้ไง พวกเขาตายนานแล้ว แต่พวกเราพึ่งเจอพวกเขา’

ตำรวจ: เด็กกลุ่มนั้นเป็นเด็กที่หายตัวไปเมื่อ ยี่สิบปีก่อนจากหมู่บ้านข้างๆที่อยู่ริมป่าเป็นพวกค้ายา พวกเขาเป็นนักเรียนที่พ่อแม่ตามหามานานแล้ว

แพง: พวกเขาบอกว่าถูกพวกค้าหลอกมา และให้ทำเรื่องผิดกฎหมาย บังคับให้เสพยาและให้ขายยาบ้าในโรงเรียน

ฉัน: มันน่ากลัว แค่ว่าอยู่กับพวกเขาที่ตายแล้วก็ขนลุก แต่รู้สึกเศร้ามากกว่า

ตำรวจ: โรงเรียนของน้องเป็นโรงเรียนที่ขยายพื้นที่ไปสร้างใกล้ ลูกๆเสี่ยใหญ่ได้ขายให้กับโรงเรียนเมื่อสิบปีก่อน หลังจากที่เสี่ยใหญ่หายตัวไป พวกน้องคงโดนดีให้แล้ว

ฉัน: แต่ที่ที่มีคนฆ่าคนตายนั้นละครับ

ตำรวจ: กำลังตรวจสอบอยู่ ต้องรอหน่อย น้องกลับบ้านได้แล้วและอย่ากลัวละ พวกเขาคงอยากให้พ่อแม่หมดห่วง และอย่าหนีเรียนอีก

พวกเรา: ไม่กล้าแล้วครับ

เช้าวันต่อมา

รายงานข่าว

พบผู้เสียชีวิตอีก 1 รายและคาดว่าเป็นเสี่ยใหญ่ที่หายไปเมื่อ20 ปี ก่อน หลังจากที่ได้พบศพที่ตึกร้าง ประมาน 14 คน ทำให้ตำรวจต้องเร่งตรวจสอบถึงที่มา เพราะสถานที่ใกล้กันเป็นหมู่บ้านทึ่ไม่มีผู้คนอาศัยมานานแล้ว

ฉันนึกถึงเรื่องราวประหลาดนี้แล้วยังรู้สึกไม่กล้าไปโรงเรียนพี่ที่เจอเป็นคนที่ตายไปแล้ว พวกเขายังวนเวียนอยู่ที่นั้นเหมือนภาพจริง สะท้อนออกมาด้วยเป็นความเป็นห่วงต่อพ่อแม่ ทำให้ไม่รู้ว่าพวกจะลึกลับ การตายของพวกเขาเป็นเรื่องที่โหดร้ายสำหรับเราที่ไปพบเจอ พวกถูกฆ่าตายโดยพวกคนไร้คุณธรรม แล้วเราจะทำอย่างไร

“พวกเราพวกพี่เขาน่าสงสารมาก และเขาก็ใจดีกับเราด้วย”

‘ใช่ เราอยากให้พวกพี่เขาสงบ แต่เหมือนว่าคนร้ายที่ฆ่าพวกพี่เป็นใคร’

ดาว: ฉันยังกลัวอยู่เลย ขนาดมาโรงเรียนยังกลัวเลย คนที่ตามจะฆ่าพวกเรามันเหมือนกับเรื่องจริง

ฉัน: แต่คนร้ายยังไม่มีเลยนะ พวกเขายังไม่ได้ถูกจับ แล้วตอนนี้ก็ 20 ปีแล้วหลักฐานไม่มีแล้ว

แพง: แต่เรารู้ไม่ใช่หรือว่า เสี่ยใหญ่ถูกฆ่า ต้องเป็นพี่น้องของพวกเขาแน่นอน

ฉัน: แต่เราไปสืบดูแล้ว พวกเขามีพี่น้องตั้งห้าคนและเป็นผู้ชายทั้งหมด และเราก็จำหน้าไม่ได้ด้วย

แพง: ที่เราไปเจอเพราะเขาอยากให้เราช่วยใช่ไหม ทุกวันเรายังเห็นภาพพวกเขาติดตาอยู่เลย

ฉัน: เรารู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นเลย มันทำให้เราเสียใจมาก เราอยากจับคนร้ายที่ฆ่าพวกเขา ทุกวันนี้ตำรวจก็สืบอยู่

ดาว:ตำรวจจะทำอะไรได้ ตระกูลนั้นร่ำรวยขึ้นมาก เราก็ยังเป็นเด็ก จะทำอะไรได้

แพง: เราปล่อยให้พวกเขาเป็นแบบนี้หรือ ตายแล้วยังมีห่วง

ฉัน: พวกเขาคงไม่ได้แก้แค้นอะไร เราคิดว่าแบบนั้นนะ พวกเขาคงอยากให้หลุดพ้นจากตรงนั้น ให้พวกเขาได้ออกมา ตอนนี้พ่อแม่ก็รับศพกลับไปหมดแล้ว

ตอนเย็น

‘น้อง!พวกน้องคือคนที่แจ้งความเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นใช่หรือเปล่า’

“พี่เป็นใคร พวกเราไม่รู้จัก”

‘พวกน้องไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้อยากทำอะไร พี่เป็นลูกของเสี่ยใหญ่ที่ตาย ตอนนั้นที่เจอศพพ่อพี่ ตำรวจเผลอเอ่ยจากถึงน้องพี่ก็เลยสืบดู พี่แค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น’

‘พวกเราไม่รู้ครับ พวกเราไม่กันเถอะ”

ครามเอ่ยปากตัดบทเพื่อหยุด และให้เพื่อนรีบกลับบ้าน

‘พี่อยากขอบคุณนะ’

พวกเราเดินขึ้นรถโรงเรียนกันหมด

ฉัน: พี่เขาดูไม่น่าทำร้ายเรานะ

คราม: ถ้าพี่เขาสืบได้ แล้วคนอื่นไม่สืบได้หรือ เราจะมีอันตราย ตำรวจยังไม่ให้เราบอกใครเลย เพราะยังจับคนร้ายไม่ได้ หลักฐานก็ไม่มี

ดาว: ใช่ถ้ามันตามฆ่าพวกเราละเราจะทำอย่างไร ตอนนี้เรากลัวมากเลยนะ

ฉัน: พวกเราก็ระวังตัวด้วย ถ้าพวกเราเจอคือความจริง พวกมันโหดมาก ขนาดเจอศพพี่ๆเขาแล้วยังคิดว่าเป็นความฝันเลย

เหตุได้ดำเนินมาถึง หมู่บ้านปริศนา ที่ฉันคิดว่าเราออกจากวังวนนั้นแล้วแต่ต้องมายังหมู่บ้านประหลาดเหมือนทุกคนที่จะใช่เวทมนต์ด้วย เรามาอยู่หมู่หนึ่งที่ต้อนรับเราอย่างเทพ และอยากให้ช่วยหมู่บ้านจากการรุกราน

“พวกเราไม่รู้จริงว่าต้องทำอย่างไรนะ พวกเราหลงมา และหาทางออกไม่เจอ’

“ช่วยพวกเราด้วย พวกเราหนีตายกันมานานแล้ว เราเคยว่าจะมีคนช่วยเราออกจากการหลบซ่อนจากพวกธนูเพลิง”

ชาวบ้านที่นี่แปลกจริง มันเหมือนกับความฝันพวกเขาใส่ชุดไทยลานนาแถบเหนือ แต่พวกเขาดูอ่อนโยนและน่าคบหา แล้วเราจะทำอย่างไรละ เราไม่มีอะไรไปสู้กับพวกธนูเพลิงอะไรที่ว่านั้น

“พวกเจ้าอยู่ที่นี้เองเอง วันนี้พวกเจ้าต้องตาย”

พวกชาวน้านตั้งรับด้วยธนูที่ทำจากไม้ธรรมดา ที่ดูไม่น่าจะสู้ได้เลยผลก็คือ ทำอะไรพวกนั้นไม่ได้ พวกนั้นแต่งชุดสีแดงเพลิงและธนูสีเพลิง และยิงธนูมาทางพวกเราที่ยืนอยู่

“อย่านะ”

ฉันปล่อยเสียงออกไปพร้อมกับ ชูมือห้ามและเหมือนจะทำให้ธนูของอีกฝ่ายเสียหายเป็ยอย่างมาก ธนูหักร่วงจากมือพวกเขา

“ทุกคนหนีก่อน”

ฉันตอนนี้นึกว่าควรถอยตั้งหลักก่อน โดยให้พวกเขาไปก่อน ในถ้ำไม่ปลอดภัย ฉันแค่อยากให้พวกหนี พวกเราตั้งหลักรอรับก่อน และพวกเขาชาวธนูเพลิงอะไรนั้นก็ เหมือนเรียกพวกมัน พวกเราเลยถอย ออกจากถ้ำเป็นทุ่งหญ้า

“ทางนี้นะ พวกท่านไปยังที่เราก่อน’

ชาวบ้านอยู่ตั้งรับกับเราบอกขึ้น

“ไม่ได้เราต้องช่องไปทางอื่น เพื่อความปลอดถัย พวกแก่ว่าไง’

ฉันหันไปถามพวกเพื่อนของฉัน และให้พวกเขาออกวิ่งตามไป แต่ในขณะที่วิ่งนี้ ฉันรู้สึกว่าการเคลื่อนตัวของฉันคือพลังที่เร็วขึ้นตามความคิด การควบคุมการเดินทางส่งผลให้เพิ่มความเร็วในทิศทางที่ไม่แน่นอนทำให้ฉันต้องล้มลง ความคิดของฉันมันสับสนมาก แต่ก็พยามไปต่ออีก และฉันพวกธนูเพลิงไล่ตามมา และก็จับตัวฉันไว้

“หยุดเดี่ยวนี้นะ เธอไม่ใช่คนของพวกเขาหรอกนะ เธอคือพวกเราต่างหาก”

ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางน่ากลัว มือที่สัมผัสทำให้ฉันเจ็บปวดจนอยากร้องไห้ออกมา ฉันสะบัดมือของเขาทำให้เขาล้มลง

และฉันก็วิ่งต่อเหมือนข้างในเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก การวิ่งวิ่งเหมือนกับการ หายวาบไปในอีกที่หนึ่งแต่เพื่อนก็มาดึงมือไว้

“มาทางนี้ มึงไปไหนมา”

ฉันเดินตามมันไปอย่างงงๆ จนกระทั่งถึงกลางป่า ทุกคนที่ดูท่าทางเหนื่อย และหวาดกลัว ฉันได้แต่นั่งคิดแล้วก็สับสน ฉันมาที่นี่ได้ทำไมกัน มันต่างจากเมื่อครั้งก่อนแค่เข้าไปในดินแดนของโลกของคนที่ต้องการความช่วยเหลือที่พวกเขาไม่ใช่คน แต่ในวังวนนี้เหมือนกับเคยมีตัวตนมาก่อนแล้ว ความรู้สึกของความเติมเต็มความรู้สึก ความรัก ความเศร้า มันไม่ใช่ความโกรธ เกลียด หรือการอาฆาต ที่พวกเขาแสดงออกมามันคืออะไร

“เราอยากไปเจรจากับพวกเขา”

“พวกไหนฉัน”

แพงเอ่ยถามออกมา มองฉันด้วยความไม่เข้าใจ

“พวกธนูเพลิง ฉันคิดว่าพวกเขาสามารถเจรจาได้”

“เธอเอาความคิดนี้มาจากไหน พวกเขาจะฆ่าคนนะ”

“ความขัดแย้งนี้เพื่ออะไร เราไม่รู้ต้นเหตุด้วยซ้ำ เราแก้ปัญหามันยังไงละ ฆ่ากันให้ตายเลยหรือ พวกเขาไม่สามารถสู้ได้แน่นอน”

‘พวกเรามีกำลังพอ’

หัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้เดินเข้า พร้อมเอ่ยออกมา

“พวกเรามีมากกว่านี้ แต่แยกกันอยู่เพื่อความปลอดภัย เราไม่อยากหลบซ่อนกันอีกต่อไป”

ยังมีต่อ....