ตอนที่1 พระเจ้า

ผมเป็นเด็กติดเกมธรรมดาๆคนหนึ่ง เเต่จู่ๆ ก็เหมือนมีเเสงวาบขึ้นมา เเล้วหลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับพระเจ้านี่สิฮะ...

" พระเจ้า...มีอยู่จริงหรอเนี่ย! ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย "

" ฮ่าๆ สวัสดีหนุ่มน้อย ข้าอยากจะบอกว่าที่เจ้ามองเห็นข้าได้และมาอยู่ ณ ที่เเห่งนี้ได้...เพราะเจ้าตายเเล้วยังไงล่ะ " 

"หะ!เเล้วข้าตายได้ยังไงเนี่ยจำไม่เห็นได้เลย"

" เอ่อ... เจ้าคงช็อคมากไปสินะฮ่าๆ 😅"

"...หืม🤔"

" เอ่อ...คือจริงๆเเล้ว ในวันที่เจ้าตายน่ะ เจ้ากำลังเดินทางกลับบ้าน เเล้วลื่นล้มตกบันไดตายน่ะ พอดีข้ากินกล้วยเเล้วกำลังทิ้งเปลือกมัน เเต่ข้าทำหลุดมือเเล้วตกลงไปบนโลก เเล้วเจ้าก็ลื่นเปลือกกล้วย ตกบันไดตายน่ะสิ อ๊ะ! เเต่ไม่ต้องห่วง ข้าคิดวิธีเเก้ปัญหาไว้เรียบร้อยเเล้ว"

...วิธีเเก้ปัญหา? นี่เขาทำเราตายนะ เกิดมายังไม่ได้มีเเฟนเลยว้อย ตายซะก่อนละ เเล้วตายเเบบ...อืม...นั้นเเหละ หวังว่าเขาจะรับผิดชอบให้สมกับชีวิตที่เราเสียไปนะ

" ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่ที่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งที่เเห่งนั้นมีทั้งเวทมนตร์ เเละมอนสเตอร์มากมาย เเละข้าจะให้คำขอของเจ้าเป็นจริงสามประการพร้อมสกิลต่างๆเพื่อการดำรงชีวิตของเจ้าในอีกโลกหนึ่ง"

ได้พรสามข้อเเละสกิลพร้อมเกิดใหม่!

" อืมม...งั้นข้อเเรกจะขอว่า...ได้เกิดในที่ๆมีความสงบสุขละกัน ส่วนข้อสอง...ขอให้มีพ่อเเละเเม่ที่ใจดี ส่วนข้อสุดท้าย! ขอให้เราหน้าตาดี ผิวเนียนนุ่มเหมือนตูดเด็ก! "

" โอ้ว! เป็นคำขอที่สุดยอดมาก งั้นเจ้าก็ไปเกิดใหม่ได้เเล้วล่ะ"

.

.

.

เสียงผู้หญิง "ดูลูกของเราสิ น่ารักจังเลย"

เสียงผู้ชาย "เรามีลูกเเล้ว!"

โอ้ว นี่คงเป็นพ่อกับเเม่เราสินะ อ่า~ อากาศสดชื่นบริสุทธิ์ต่างจากโลกเดิมมาก

พ่อ : "นี่ๆ ข้าขออุ้มลูกบ้างสิ"

แม่ : "อุ้มเบาๆนะ" ฟึบ~ เหวออ...สูงชะมัดเลย ฮ่าๆ สนุกจัง 

พ่อ : "ดูสิ เหมือนลูกจะชอบให้ฉันอุ้มนะ"

แม่ : "เเหม ลูกก็ชอบให้ฉันอุ้มเหมือนกันนั้นเเหละ" 

พ่อ : "อ๊ะ! จริงสิ ชื่อลูกของเรา"

เเม่ : "ฉันคิดไว้เเล้วล่ะ เขาชื่อ ไดมอนด์ "

ณ ห้องไดมอนด์ 

สรุปแล้วตอนนี้เราชื่อไดมอนด์ เเละนี่คือห้องของเรา ดูเรียบง่ายดีจัง...นั่นมันอะไรน่ะ...ดาบ!มันคือดาบ ขอเดาได้เลยว่า พ่อเป็นคนเเอบเอามาไว้ในห้องเรา นี่เราเป็นเด็กเเรกเกิดนะ(ถึงจิตใจจะไม่ใช่ก็เถอะ) ถ้าเเม่มาเห็นละก็พ่อโดนเเน่ๆ 

"ว้ายย" นั่นไงไม่ทันขาดคำแม่ก็มาเห็นละ 

เเม่ : " นี่คุณเป็นคนทำใช่ไหม "

พ่อ : " แฮะๆ "

เเม่ : " ถึงคุณจะอยากให้เขาเป็นนักดาบเหมือนคุณก็เถอะ เเต่นี่เขาพึ่งเกิดนะ เเถมอาชีพนักดาบมันอันตราย ฉันว่าเขาเป็นอย่างอื่นดีกว่า "

นักดาบหรอ น่าสนใจดีเเฮะ...

พ่อ : "เเหม เดี๋ยวโตไปลูกก็รู้เอาเเหละว่าอยากจะเป็นอะไร เเค่เพื่อว่าลูกอาจจะสนใจตั้งเเต่เด็ก "

อืม...ที่นี่เป็นโลกที่มีเวทย์มนต์ คงมีอาชีพเเปลกๆหลายอาชีพสินะ ต้องเอาเก็บไปคิดเเล้วละ

5เดือนถัดมา

ตอนนี้เราเริ่มคลานได้เเล้ว เราเลยไปเจอห้องนึง คือ ห้องสมุด! คาดว่าน่าจะเป็นของเเม่น่ะนะ คราวนี้เราจะได้ศึกษาค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้มากขึ้น! ชักตื่นเต้นเเล้วสิ เเต่ว่า... หนังสืออยู่สูงจัง หยิบไม่ถึงอ่ะ... อ๊ะ! รู้เเล้ว

"เเง๊งง อุเเว้ๆ" เเม่จะมาไหมนะ 

เเม่ : "อยู่นี่นี่เอง มาทำอะไรอยู่ตรงนี้จ๊ะ"

ฟึบ~(ชี้ไปที่หนังสือ)

เเม่ : "อ๋อ อยากให้อ่านหนังสือให้ฟังสินะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวเเม่เล่าเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ละกัน"

ตอนที่2 โมดัสต้า

'อ๋อ อยากให้อ่านหนังสือให้ฟังสินะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวเเม่เล่าเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ละกัน'

เเม่ : " เราอยู่ในดินเเดนที่ชื่อว่า Modusta(โมดัสต้า) ปกครองด้วยระบอบกษัตริย์ ประกอบด้วยสี่อาณาจักร คือ

อาณาจักรทางเหนือ Perakist(เพราคิสท์) ซึ่งเป็นอาณาจักรที่เราอาศัยอยู่ เศรษฐกิจส่วนใหญ่ประกอบด้วยการเกษตรและปศุสัตว์ มีตระกูลขุนนางที่ชื่อว่า วอร์ตัน เป็นผู้ดูเเล

อาณาจักรทางใต้ ​​​Timortis(ไทมอร์ทิส) มี เหมืองเเร่เยอะผู้คนส่วนใหญ่จึงประกอบอาชีพ ช่างตีเหล็ก นักขุดเเร่ ฯลฯ ตระกูล ฮาร์เวิร์ด เป็นผู้ดูเเล

 อาณาจักรตะวันออก Hadessia(เฮเดสเซีย)   อยู่ติดทะเลคนในเมืองจึงประกอบอาชีพเกี่ยวกับการประมง มีตระกูล ปาร์คเกอร์ เป็นผู้ดูเเล

อาณาจักรตะวันตก Timendo(ไทเมนโด้) เป็นอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนโมดัสต้า เเละเป็นศูนย์รวมของเเหล่งการค้าต่างๆ โรงเรียนส่วนใหญ่อยู่ในอาณาจักรนี้ มีตระกูล ควินซ์เซลล์ เป็นผู้ดูเเล ซึ่งตระกูลนี้เป็นตระกูลที่เก่าแก่ จึงมีอำนาจมากที่สุดรองมาจากกษัตริย์"

...นี่ถ้าเเม่ไม่อ่านให้เราฟังเราก็ไม่รู้จะอ่านยังไงเพราะว่าภาษาที่ใช้ที่นี่มันคนละภาษากับที่เราเคยใช้ เราต้องให้เเม่สอนการอ่านการเขียนให้เเล้วล่ะ เราจะได้อ่านหนังสือเล่มอื่นๆได้...

"เเม่ฮะๆ สอนผมอ่านเขียนตัวหนังสือให้หน่อยได้ไหมฮะ ปิ๊งๆๆ"

แม่ : " ...นี่ลูกอายุห้าเดือนจริงๆใช่ไหม..ทำไมลูกถึงพูดชัดขนาดนี้ เเต่ยังไงก็เถอะเเม่จะสอนให้เองจ่ะ เพื่อลูกแม่จะเป็นอัจฉริยะ "

...ไม่ได้อัจฉริยะอะไรเล๊ย เเค่สมองเเก่กว่าอายุจริงเฉยๆ อ๊ะ จริงสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถามอีกสักเรื่องเเล้วกัน

" เเม่จ๋าๆ เเม่ทำอาชีพอะไรหยอฮะ" เกริ่นไว้ก่อน จริงๆเราอยากรู้ว่าที่โลกนี้มีอาชีพอะไรบ้างต่างหาก 

เเม่ : " อาชีพของเเม่คือ...พยาบาลจ่ะ! ส่วนพ่อน่ะนะเป็นนักดาบ ที่เเม่รักกับพ่อได้ก็เพราะความบ้าบิ่นของเขานั่นเเหละ ถ้าเขาไม่บาดเจ็บก็คงไม่ได้เจอกับเเม่ เมื่อก่อนพ่อของลูกน่ะ เท่ห์มากเลยล่ะ " แม่พูดแบบนี้...ทำเอาเราอยากเห็นตอนพ่อหนุ่มๆเลย

"อ๊ะ! พ่อกลับมาเเล้ว"

พ่อ : " ไดมอนด์!นี้ลูกพูดได้เเล้ว! งั้นอีกไม่นานคงฝึกดาบได้สินะ ฮ่าๆ"

ที่พ่อพูดก็ไม่เลว เราน่าจะได้วิธีการเอาตัวรอดจากการฝึกได้ ...เเต่ว่า...

เเม่ : " ..... "

เเม่ : " จะว่าไปเดี๋ยวพรุ่งนี้เเม่จะไปซื้อผักกับผลไม้ในเมืองลูกอยากจะไปด้วยมั้ยจ๊ะ" 

…เเม่เปลี่ยนเรื่องเเฮะ...เนียนๆตามน้ำไปละกัน

"ไปฮะๆๆ"

พ่อ : "ไปด้วยๆๆๆ"

แม่ : " จ้า ไปกันทั้งหมดนี่เเหละ"

วันต่อมา 

เตรียมตัวให้พร้อม! ออกเดินทางได้! 

พ่อ : " ลูกตื่นเต้นใหญ่เลยนะเนี่ย ก็นะ นี่เป็นครั้งเเรกที่ลูกเข้าเมืองหลวงนี่นา "

​​​​​​ในเมืองหลวงของอาณาจักร

ว้าววว สุดยอดไปเลยย อ๊ะนั่นมัน! เนื้อ!!!

"แม่ฮะๆ ผมหิวเเล้ว อยากกินอันนั้นๆ "

เเม่ : " อะ นี่จ่ะของลูก " ...ลองกินเลยดีกว่า งั่มๆ ...นี่มัน...อร่อยสุดยอดไปเลย ร้านนั้น! ไก่ทอด! 

"แม่ฮะๆ ไก่ทอด ไก่ทอด ไก่ทอดด" 

แม่ : "จ้าๆๆ"

อืมมม....ขาดน้ำจิ้มรสเด็ด ไม่งั้นจะอร่อยกว่านี้ เเต่เท่านี้ก็ถือว่าอร่อยใช้ได้ อืมมม...อันนั้นก็น่ากินอันนี้ก็น่ากิน อยากกินหมดเลยอ่าาา 

พ่อ : " ลูกเรากินจุเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยน่าจะอ้วน "

ฮึ่ม! ไม่อ้วนสักหน่อย เด็กวัยกำลังจะโต อืมมม..เเต่ว่า จริงๆที่อยากเข้ามาในเมืองก็เพราะว่าอยากจะเห็นสิ่งๆหนึ่งน่ะนะ ตอนนี้ไม่เห็นจะเจอเลย อ๊ะ!นั่นมัน...