"ประกาศจากฝ่ายกิจการนักเรียน"

เนื่องจากตอนนี้ภายในโรงเรียนมีการเปิดชมรมเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากและมีหลายชมรมที่ส่งคำร้องขอใช้ห้องประจำเพื่อรองรับจำนวนสมาชิกที่มีเพิ่มมากขึ้น จึงอยากแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่ละชมรมจะได้มีเวลาเตรียมตัวในการตัดการชมรมของตน เนื่องจากในปีการศึกษาหน้าทางฝ่ายกิจการนักเรียนจะเข้ามาจัดระเบียบเรื่องการเปิดชมรมอย่างจริงจังหากชมรมชมรมใดที่แัจจุบันมีสมาชิกไม่ถึงสิบคน ทางเราจะขอให้ชมรมดังกล่าวปิดตัวลง ทั้งนี้ก็เพื่อให้ง่ายต่อการดูแลชมรมต่างๆ ที่อยู่กันอย่างกระจัดกระจายมาเป็นระยะเวลานาน นอกจากนี้ยังทำให้มีห้องรองรับทุกชมรมอย่างเพียงพอ ชมรมที่มีสมาชิกมากขึ้นจะได้ใช้ห้องอย่างเป็นประโยชน์มากที่สุด

ก่อนเปิดภาคเรียนที่ 2 ทางเราจะทำการตรวจสอบจำนวนสมาชิกของแต่ละชมรม และหากชมรมใดไม่มีสมาชิกถึงสิบคน ฝ่ายกิจการนักเรียนจะถอดชื่อชมรมออกในปีการศึกษาทันทีโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

@ ห้องชมรมถ่ายภาพ

"ยังไงก็ปิดไม่ได้!"

ปึง!

เสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นราวกับระเบิดลงของชายหนุ่มที่ทำเอาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่พากันสะดุ้งด้วยความตกใจ ตัวต้นเหตุละมืออกจากโต๊ะแล้วยกมือจึ้นกอดอกด้วยท่าทางเคร่งเครียด

"เอาไงดี ประชุมกันมาทั้งวันแล้ว ยังคิดไม่ออกเลยว่าตะทำยังไง"

เขากวาดสายตามองเหล่าสมาชิกในชมรมที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด และดูเหมือนว่าทุกคนก็หมดหนทางเช่นกัน

ชมรมถ่ายภาพ...เป็นชมรมที่อยู่คู่เคียงกับโรงเรียนมาเนิ่นนาน แม้ว่าจำนวนสมาชิกจะมีเท่าหางอึ่งมาโดยตลอด แต่มันก็ถูกสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น คนที่อยู่ชมรมนี้มาตั้งแต่ ม.ต้น และได้รับตำแหน่งแระธานชมรมต่อจากรุ่นพี่อย่างเขาไม่อาจอนู่เฉยได้ถ้าหากจะปล่อยชมรมอันเป็นที่รักต้องมาถูกปิดตัวไปต่อหน่าต่อตา

"เราเสนอความคิดไปกันหมดแล้วนะคะพี่ก้อง สร้างผลงานให้โรงเรียน มีของสมนาคุณให้คนที่มาเข้าชมรม เอากฎเรื่องที่ว่าทุกคนต้องมีกล้องเป็นของตัวเองออก อะไรอีกนะ...อ้อ หาคนดังๆ มาโปรโมตชมรมให้เรา หรือถ้าไม่เลือกอะไรเลยก็คงต้องปล่อยให้มันถูกปิดไปล่ะค่ะ"

"ไอ้พีช!" เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงเมื่อถูกประธานชมรมเรียกด้วยระดับเสียงที่ดังจนแด้วหูแทบแตก ใบหน้าสวยง้ำงอขึ้นมาเล็กน้อย

เธอพูดอะไรปิดตรงไหน...ก็ในเมื่อคุยกันตั้งนานแต่มันไม่มีอะไรคืบหน้า นอกเสียจากพูดซ้ำเป็นสิบๆ รอบว่ายอมให้ชมรมแิดตัวไปไม่ได้ พอทุกคนหาทางแก้ไขปัญหาให้ก็ไม่ยอมตัดสินใจเสียทีว่าจะทำยังไงต่อ แล้วแบบนี้จะให้เธอพูดอะไรอย่างอื่นได้เล่า

'พีช' หรือชื่อเรียกเต็มๆขเธอคือ 'ลูกพีช' เด็กสาวชั้น ม.4 แน่นอนว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมถ่ายภาพที่มีกันอยู่น้อยนิด เธออยู่ชมรมนี้มาตั้งแต่ ม.1 เห็นการเข้าออกของสมาชิกในชมรมมาโดยตลอดหรือถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่าเธอรู้ดีว่าชมรมนี้อยู่ในจุดตกต่ำมานานแค่ไหน โปรโมทชมรมแทบตายหรือชักชวนผู้คนให้มาเข้าบ่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครสนใจนอกจากคนที่ชอบการถ่ายภาพจริงๆ

ในยุคที่วันรุ่นส่วนใหญ่รักการเซลฟี่เป็นชีวิตจิตใจ แถมภาพที่ภ่ายก็อัพลงโซเชียลเน็ตเวิร์กกันแบบง่ายๆ คงไม่มีใครอยากมาเข้าชมรมนี้เพื่อเรียนรู้การถ่ายภาพจากประธานชมรมผู้จริงจัง ไหนจะต้องซื้อกล้องไหนจะต้องซื้อเลนส์ ค่าจิปาถะต่างๆ นานาราคาก็ไม่ใช่น้อยๆ

แม้จะมีคนสนใจอยู่บ้าง แต่มันก็ชั่งจะส่วนน้อยซะเหลือเกิน

ขนาเสมาชิกชมรมอย่างลูกพีช...ก็ยังไม่เป็นส่วนร้อยนั้นเลยด้วยซ้ำไป!

จริงอยู่ที่เธอชอบถ่ายภาพ แต่ก็ไม่ได้จริงจังถึงขนาดจะเป็นช่างกล้องมือโปร เธอก็แค่ชอบถ่ายอะไรไปเรื่อย

เจออะไรก็แค่กดชัตเตอร์ซ้ำความสามารถในการถ่ายภาพเธอยังติดลบ ต่อให้ใครสอนยังไงหรือจะถ่ายจากกล้องราคาแพงแค่ไหน ถ้าเธอเป็นคนถ่ายมันเมื่อไหร่รู้นั้นจะกลายเป็นรูปธรรมดาๆ ในทันที เพราะฉะนั้นที่จริงแล้วชมรมนี้ไม่ได้มีความจำเป็นที่เธออยากจะเข้าด้วยซ้ำไป

แอด: แล้วใครคือเหตุผลที่ทำให้ลูกพีชเข้าชมรมนี้กันนะ??

แต่เหตุผลที่เธอตัดสินใจจะอยู่ชมรมถ่ายภาพมีอยู่แค่สองเหตุผลเท่านั้น

หนึ่ง...ประธานชมรมหรือพี่ก้องเป็นญาติของเธอ

สอง...เธอไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรจริงๆ เพราะไม่มีอะไรถูกจริตเธอสักอย่าง เพื่อนในกลุ่มก็ไปอยู่ชมรมกีฬาไม่ก็อยู่ชมรมดนตรีกันหมด ถ้าในโรงเรียนมีชมรมช็อปปิ้ง ชมรมแต่งหน้า เธอคงจะหนีไปอยู่ชมรมพวกนั้นนานแล้ว

เหตุผลทั้งสองข้อที่กล่าวมาเลยทำให้เธอเลือกจะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็มีญาติผู้พี่อยู่และคนก็ไม่เยอะวุ่นวาย แม้ว่าหลายครั้งรู้สึกคิดผิดไปก็ตาม

"ก็จริงอย่างที่ลูกพีชว่านะก้อง ถ้าก้องไม่เลือกสักอย่างก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น" ถึงคราว 'อุ๋งอิ๋ง' รองประธานชมรมออกโรงหลังจากนั่งเงียบมานาน เธอกับก้องเป็นคู่บุญที่อยู่ชมรมนี้ด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ ม.6 แล้ว นอกจากเธอคงไม่มีใครอีกแล้วที่กล้าขัดคำสั่งประธานชมรมคนนี้

ชายหนุ่มเงียบไปก่อนจะกวาดสายตามองสมาชิกทุกคนแล้วถอนหายใจออกมา

"ที่จริงปีหน้าฉันกับอิ๋งก็จบแล้ว ไม่ต้องแคร์ด้วยซ้ำว่าชมรมจะเป็นยังไงต่อ แต่เพราะทุกคนที่ยังอยู่ก็อยู่ด้วยกันมานานแล้วก็รักการถ่ายภาพกันทั้งนั้น"

"..."

"ฉันก็ไม่รู้จะเลือกอะไรดี ถ้าจะให้สร้างผลงานคงเป็นไปไม่ได้ นี่มันไม่ใช่ชมรมสิชาการหรือชมรมกีฬาที่จะสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนได้ง่ายๆ ของสมนาคุณกับกฎที่ทุกคนไม่ต้องมีกล้อง ฉันว่ามันไม่ใช่อะไรที่จะดึงดูดคนให้มาเจ้าได้หรอก เหลือก็แค่ข้อสุดท้ายที่ให้หาคนดังๆ

มาโปรโมทชมรม...ว่าแต่ใครละที่จะทำให้คนสนใจจนตามมาเข้าชมรมได้"

คำพูดแบบมีเหตุมีผลของประธานชมรมต่างทำมห้ทุกคนพากันเงียบทุกอย่างมันเป็นจริงตามที่เขาพูด การจะทำให้ชมรมได้รับความนิยมไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

"...ต้องเป็นผู้ชายค่ะ"

"●__●" ทุกสายตาะากันหันไปมองน้องเล็กสุดของชมรม 'มีมี่' เด็กสาวชั้น ม.2 ท่าทางเรียบร้อยพูดน้อย ไม่มีใครเคยคาดคิดว่าคำพูดแบบนั้นจะออกมาจากปากเธอ

"เอ่อ...ถ้าจะให้พูดตรงๆ เพื่อนหนู...ถ้าเป็นพวกผู้ชายส่วนใหญ่ก็จะเข้าชมรมอะไรที่อยากเล่นหรือตั้งใจอยากจะเข้าจริงๆ แต่ถ้าเป็นพวกผู้หญิงส่วนใหญ่จะเข้าชมรมตามรุ่นพี่ผู้ชายกันค่ะ (. .) บางคนไปอยู่ชมรม บาสเกตบอล ไม่ก็ชมรม ฟุตบอล ทั้งที่เล่นไม่เป็นด้วยซ้ำค่ะ"

"..."

"หนูว่าถ้าเราดึงตัวรุ่นพี่ที่มีแฟนคลับเยอะอยู่แล้วมาช่วยโปรโมทให้ได้ก็น่าจะมีคนตามเข้ามาบ้างนะคะ เราต้องการสมาชิกเพิ่มอีกนิดเดียวก็จะเกินสิบคนเเล้ว" น้องเล็กสุดจองชมรมพูดเสียงเบาราวกับไม่ค่อยกล้าแสดงความคิดเห็น ยิ่งเห็นพวกพี่ๆ พากันเงียบก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองพูดออกไปควไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่นัก

"...เข้าท่านะ" ทุกคนพากันหันไปมองที่อุ๋งอิ๋งที่พูดขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะเพราะพออกพอใจกับสิ่งที่น้องเล็กสุดของชมรมแนะนำมาเป็นอย่างมากแม้แต่ผู้คงตำแหน่งประธานชมรมที่เอาแต่ขัดคนอื่นไปซะทุกเรื่องก็ยังเงียบไป

และการเงียบ...ก็กลายเป็นคำตอบอย่างดีว่าตัวเขาเองก็ไม่ขัดอะไร

"น้องมีมี่พูดถูกนะ ถ้าทำแบบนี้ยังไงก็ดึงคนมาได้บ้างแน่ๆ ฉันมั่นใจ"

ทุกคนในชมรมต่างลอบมองกันและกันอีกครั้ง ก่อนจะพากันขยับหน้าเห็นด้วย ทำเอาเจ้าของความเห็นถึงกับเบิกบานใจที่สิ่งที่ตัวเองพูดเป็นประโยชน์กับชมรม

ณ เวลานี้ หนทางที่จะทำได้มีเพียงแค่ทางเดียวเท่านั้น

ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล...

ในเมื่อโปรโมทด้วยข้อเสนอดีๆ แล้วยังไม่มีคนเข้ามาก็ต้องเอาผู้ชายมาเป็นตัวล่อแบบนี้ล่ะ!

'มาที่ห้องชมรเดี๋ยวนี้!'

อะไรกันอีกละเนี่ย -_-

ฉันขมวดคิ้วระหว่างที่กำลังอ่านข้อความไลน์บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

เพิ่มถึงโรงเรียนไม่ถึงห้านาที พี่อุ๋งอิ๋งก็ตามตัวฉันสะแล้ว \=_\= ตั้งแต่มีประกาศแจ้งเตือนเรื่องจะปิดชมรมทีามีสมาชิกไม่ถึงสิบคนจากฝ่ายดิจการนักเรียนออกมา ชมรมที่ฉันอยู่ก็ดูจะยุ่งวุ่นวายซะเหลือเกิน เรียกประชุมแทบจะทุกวัน กว่าจะหาข้อสรุปลงตัวได้แต่ทีนี่ทำเอาฉันความดันแทบขึ้นไปเลย

บอกตรงๆว่าถ้าประธานชมรมไม่ใช่ญาติผู้พี่สุดที่รัก ฉันคงจะชิ่งออกจากชมรมนี้ไปอีกคนแล้วนะเนี่ย ToT

ฉันชื่อลูกพีช อายุสิบหกปี เรียนอยู่ชั้น ม.4 ที่โรงเรียนดาวเด่นวิทยาคมแห่งนี้ ฉันมีญาติเรียนอยู่ที่นี่ด้วยคนหนึ่งชื่อพี่ก้อง เขาอยู่ชั้น ม.6 และเป็นประธานชมรมถ่ายภาพที่ฉันเองก็อยู่ด้วย

ตอนนี้ชมรมกำลังมีปํญหาอยู่ อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อกี้

เป็นเครื่องเกี่ยวกับประกาศที่ว่าจากฝ่ายกิจการนักเรียน ซึ่งชมรมถ่ายภาพก็ดันมีสมาชิกไม่ถึงสิบคนตามที่เขาได้กำหนดเอาไว้พอดี คนในชมรมเลยต้องวิ่งวุ่นเพื่อหาทางรัษาชมรมเอาไว้

ถึงจะหาหนทางได้แล้วก็เหอะว่าจะทำยังไง แต่มันก็ไม่สิ้นสุดสักที ༎ຶ‿༎ຶ แงงงง

ฉันละอยากจะจ้างเพื่อนๆ ตัวเองมาเข้าชมรมซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่การเข้าเข้าชมรมจองโรงเรียน ถ้าหากใครอยู่ชมรมไหนแล้วก็ต้องมีหลักฐานการทำกิจกรรมเป็นชิ้นเป็นอันส่งให้อาจารย์ด้วย เพราะฉะนั้นการจะหาคนมาเข้าชมรมหลอกๆ คงไม่มีใครยอมทำหรอก นิ่งชมรมคนน้อยแบบชมรมที่ฉันอยู่แล้วด้วย...เลิกหวังเหอะ ToT

ฉันเดินไปที่ห้องชมรมก่อนจะเปิดประตูเข้าไป มีเพียวพี่อุ๋งอิ๋งนั่งอยู่คนเดียวและกำลังง่วนกับกระดาษสองสาแผ่นตรงหน้า

"มีอะไรหรอพี่อิ๋ง" ฉันชะโงกหน้าไปมองกระดาษพวกนั้นพร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนลงที่โต๊ะ

"อ้าว มาแล้วหรอ" พี่อุ๋งิ๋งเงยหนาขึ่นมองฉันแล้วยื่นกระดาษทีาเค้าอ่านอยู่มาให้

ไม่น่าเชื่อว่าแค่ฉันมองกระดาษพวกนั้นทั้งที่ยังไม่ได้อ่านข้อความในนั้น ลางสังหรณ์บางอย่างก็บอกว่าฉันกำลังจะงานเข้า -_-;

"อะไรหรอพี่"

"เอ้า ก็เอาไปดูสิ โทษฐานที่แกโดดประชุมเมื่อวาน เขาสรุปกันหมดแล้วนะว่าจะทำยังไงต่อ" ฮะ?

ฉันรับกระดาษแผ่นนั้นมาถือไว้ อยู่ๆ ก๋เกิดไม่อยากอ่านขึ้นมาซะดื้อๆ และยังไม่ทันที่จะอ่านมัน พี่อู๋งอิ๋งพ฿ดขึ้นต่อซะก่อน

"ก็หลังจากคิดกันมานานว่าจะให้ใครมาโปรโมทให้ดี

ตอนนี้เราก็เลือกได้แล้วไง"

"แล้วแกก็ต้องเป็นคนไปติดต่อมาให้ฉันด้วย!"

"ฮะ?" ฉันได้แค่อ้าปากหวอ อะไรกัน อยู่ดีๆ ก็มาโยนให้ฉันแบบไฟลต์ยังตับอีกแล้ว ประธานกับรองประธานชมรมนี่เผด็จการกับฉันอยู่เรื่อยเลย ToT "ทำไมต้องเป็นหนูด้วย"

ก็อ่านซะสิ จะได้รู้ไง" พี่อุ๋งอิ๋งพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย เมื่อเห็นฉันเอาแต่ท่ามากไม่ยอมอ่านสักที

สุดท้ายฉันก็ก้มาอ่าน เนื้อหาในกระดาษบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการโปรโมทชมรมที่ต้องทำคร่าวๆ ซึ่งฉันเองก็รู้อยู่แล้ว ด่อนหน้านี้ได้คุยกันไว้ว่าจะถ่ายวิดีโอแล้วเอามาตัดทำเป็นMVสั้นๆ โดยจะเล่าเรื่องของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ต่างก็ไปถ่ายภาพวิว และบังเอิญได้เจอกันอะไรประมาณนั้น ชมรมจองฉันนอกจากมีคนถ่ายภาพเก่งแล้วยังหลายคนที่ตัดต่อวิดีโอเก่งอีกต่างหาก ถึงคนจะน้อย แต่ก็เต็มไปด้วยคุณภาพนะจะบอกให้(ไม่นับฉันนะ -_-;)