กระเช้าสาวสวยหน้าหวาน ตัวเล็กผิวขาว ผมยาวสลวยถูกรวบเกล้าขึ้นสูง ตกแต่งไว้ด้วยดอกไม้สีขาว เธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธ์ ด้านบนเป็นเกาะอกอวดเนิ่นอิ่มที่ล้นทะลักออกมาสู่สายตาผู้พบเห็น ชายกระโปรงยาวลากพื้น
"กระเช้า ทำหน้าให้มันดีๆ สิลูก"
"แม่ค่ะหนู......"
"หยุดพูดแกคิดจะทำให้พ่อกับแม่ขายหน้าหรือไง"พ่อของเธอเอ่ยขึ้น
เธอรู้ว่าไม่อาจหนีจากการครุมถุงชนไปได้ เพราะบริษัทของพ่อเธอกำลังแย่ เธอจำต้องยอมแต่งงานกับเขาทั้งที่ไม่ได้รักกัน
"จูบเลย จูบเลย"เสียงผู้คนในงานตะโกนให้เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาว ขณะที่น้ำตาของเธอมันเอ่อในดวงตา
"อย่าร้อง ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย วันนี้งานมงคลไม่ได้มีใครตายสักหน่อย" นทีกระซิบเสียงเข้ม
กระเช้ากระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาก่อนจะฉีกยิ้มออกมา หลังจากเสร็จพิธีแขกเหลื่อเริ่มทะยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว ก่อนถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องหอ
"แม่ฝากน้องด้วยนะนที ส่วนกระเช้าก็อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก"แม่ของเธอพูดพรางจับมือของเขามาประกบกับมือของเธอ
"ครับ/ค่ะแม่"
"กระเช้ารีบมีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆนะ พ่อกับแม่อยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้ว"แม่ของนทีเอ่ย ขณะที่เธอยิ้มแห้งๆ ออกมา
"พวกเรากลับกันเถอะ พวกเขาจะได้พักผ่อน"
พ่อของนทีเอ่ยก่อนที่พวกเขาจะกลับออกไป
หลังจากที่ทุกคนกลับกันไปหมดแล้วก็เหลือแค่เธอกับเขาอยู่เรือนหอกันเพียงสองคนเท่านั้น
ตุ้บ!!!
นทีจับเธอเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างก่อนจะขึ้นครอมร่างบางอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาบึ้งตึง แววตาเกลียดช่าง เขาก้มหน้าลงมาซุกไซ้ลำคอระหงแรงๆ จนเป็นรอย
"พี่นที...ปล่อยกระเช้านะคะ"เธอดิ้นรนขัดขืน มือเล็กทุบที่อกแกร่ง ก่อนที่เขาจะรวบข้อเมือเล็กทั้งสองข้างยึดไว้เหนือศรีษะ
"เธอจะขัดขืนฉันทำไมในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว"
"แต่เราไม่ได้รักกัน"
"จะรักหรือไม่รักเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่ดี" เขาพูดพรางสอดมือไปรูดซิปด้านหลังชุดของเธอ กระเช้าได้โอกาสกัดเข้าที่ท่อนแขนของเขาข้างที่จับแขนเธอยึดไว้
" โอ๊ย "
เขาร้องเสียงดังลั่น รีบดึงมือออกมา
เธอผลักเขาให้ออกห่างก่อนจะโดดลงจากเตียง แล้ววิ่งไปยังประตูก่อนขาเธอจะสะดุดกับชายกระโปรง ล้มลงไปกับพื้น นทีเข้ามาคว้าตัวเธอแล้วเหวี้ยงเธอกลับไปบนเตียงอีกครั้ง ก่อนคนตัวโตจะเข้าถาโถมทับร่างบางเอาไว้ เขาก้มลงประกบจูบริมฝีปากบาง อย่างหนักหน่วง รุนแรง อย่างคนบ้าคลั่ง จนเธอรู้สึกเจ็บ ส่งเสียงสะอื้นออกมา
"ทำไม...ในเมื่อเธอก็ไม่ได้บริสุทธ์ผุดผ่องอะไร พ่อของเธอคงจับเธอใส่ตระกล้าล้างน้ำก่อนจะยกเธอให้กับฉัน"
เขาผละออกจากเธออย่างโมโหพรางยืนชี้หน้าต่อว่าเธอ ก่อนหน้าที่เธอจะมาแต่งงานกับเขาเธอกำลังคบหาอยู่กับภานุ แต่เพราะครอบครัวของเธอกำลังลำบากเขาจึงยื่นข้อเสนอการแต่งงานในครั้งนี้เพื่อช่วยครอบครัวของเธอเอาไว้
"ถ้ารู้ว่ากระเช้าไม่ได้บริสุทธ์ แล้วพี่นทีมาแต่งงานกับกระเช้าทำไม"
"เพราะฉันไม่อยากเห็นเธอมีความสุขไง "เขาถอดเสื้อฟาดลงข้างๆ ตัวของเธอ จนเธอสะดุ้งตัวโหย่งก่อนเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงดัง ปัง! อย่าไม่พอใจ
กระเช้าเธอไม่เข้าใจว่าเธอเคยทำอะไรให้เขาไม่พอใจอย่างนั้นหรอ เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออก ในขณะที่นทีเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ เขามองเธอด้วยแววตาเกลียดชัง ขณะที่กระเช้ารีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที สักพักเธอก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แต่เขายังไม่นอนเขายังคงนั้งอยู่ที่ปลายเตียง และจ้องมองมายังเธอ
"พี่นทีคะ กระเช้าเคยทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอคะ"เธอตัดสินใจถามเขาออกไปตรงๆ
"เธอไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นไขสือ"เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ เอามือจับปลายคางของเธอเอาไว้ก่อนออกแรงบีบ จนเธอรู้สึกเจ็บ
"ถ้าไม่ใช่เพราะเธออุ้ย (น้องสาวของนที) ก็คงไม่ต้องคิดสั้นจนต้องฆ่าตัวตาย"
"อุ้ย...เขาเป็นใครกระเช้ายังไม่รู้จักเลย แล้วกระเช้าจะไปทำให้เขาตายได้ยังไง" คิ้วเรียวขมวดพรางคิด
นทีโมโหจนเหวี่ยงเธอลงไปที่พื้นอย่างแรง หัวเข่าของเธอกระแทกกับพื้นเป็นแผลถลอก
"ถ้าเธอไม่แย่งไอ้ภานุไป อุ้ยก็คงไม่คิดสั้น ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ"นทีชี้นิ้วตะคอกเสียงใสเธอดังลั่น
"ไม่จริง กระเช้าไม่ได้แย่งของใคร"เธอเถียง
"งั้นหรอ...จริงหรือไม่จริงฉันจะเป็นคนตัดสินเอง"เขาคุกเข่าลงจับปลายคางของเธอก่อนกระซิบว่า..
"ฉันจะให้เธอชดใช้อย่างสาสม"เขาสะบัดข้อมือจนหน้าเธอหันไปตามแรง
นี่มันอะไรกัน เธอไปแย่งภานุมาจากอุ้ยอย่างนั้นหรอ ตั้งแต่เมื่อไรกันทำไมเธอถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าภานุเคยคบใครมาก่อนเธอ กระเช้ามองแผลที่หัวเข่าก่อนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เธอมองไปยังนทีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แล้วน้ำตาไหลออกมา เธอควรทำอย่างไรดี ถึงจะอธิบายอย่างไรเขาก็คงไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูด กระเช้าสะอื้น เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้กลัวว่าเขาจะได้ยิน ก่อนรีบลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อทำแผล...
รุ่งเช้านทีตื่นขึ้นมาเขาเดินลงจากเตียง ก่อนเดินตรงไปยังโซฟาที่เธอนอนอยู่ เขาจับต้นแขนของเธอกระชากให้ลุกขึ้นอย่างแรง จนร่างบางตกลงจากโซฟา แล้วยืนจ้องเธอตาเขียว
"ต่อไปนี้งานบ้าน ทั้งหมดฉันจะให้เธอเป็นคนทำคนเดียว แล้วอย่างคิดที่จะฟ้องใคร อ่อ..แล้วเธอก็ย้ายลงไปอยู่ที่ห้องเล็กข้างล่างตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"
สั่งเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปอาบน้ำทันที.......
นทีเดินลงบันไดมา ก่อนจะตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เขามองอาหารที่อยู่ตรงหน้า ก่อนมองเธอตาเขียว
"นี่..เธอเอาอะไรมาให้ฉันกิน"เขาถามด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ
"ข้าวต้มปลาไงค่ะ"
"ฉันไม่กินไปทำมาใหม่"
"ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วค่ะ กระเช้าต้องรีบไปทำงาน"เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ นี่มันก็สายมากแล้ว
เพล้ง!!! เขาปาแก้วน้ำลงพื้น ก่อนจะจ้องเธออย่างขุ่นเคือง
"เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ห๊ะ "
"เปล่าค่ะ กระเช้าทำงานเป็นครู ก็ต้อง........"
"ไปลาออกซะ"เขาพูดตัดประโยคของเธอเสียงเรียบ
"ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเธอถึงเลือกไปเป็นคูรสอนหนังสือเด็กประถม ทั้งที่พ่อของเธอก็มีบริษัทออกจะใหญ่โต"
"เป็นครูถึงเงินเดือนจะไม่ได้มากมายอะไร แต่มันคือความฝันของกระเช้ามาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ"
เธอพูดพรางยิ้มอย่างมีความสุข เธอไม่ได้กังวลเกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวเพราะเธอยังมีพี่ชายที่คอยดูแลงานช่วยบิดาของเธออยู่แล้ว
"ฉันสั่งให้เธอไปลาออกซะ...ถ้าเธอไม่ยอมออกจากงานฉันจะทำให้บริษัทของพ่อเธอล้มลลาย"เขาขู่ เพราะไม่ต้องการเห็นใบหน้าอันเปรี่ยมสุขของเธอ
นทีสั่งให้เธอไปทำอาหารมาให้เขาใหม่ สักพักเธอก็เดินมาพร้อมกับจานอาหารที่เขาต้องการ เธอวางอาหารลงตรงหน้าเขา ก่อนจะรีบเก็บเศษแก้วที่เขาทำแตก และทำความสะอาดให้เรียบร้อย
"ต่อไปนี้เธอต้องทำอาหารฝรั่งให้ฉันทุกมื้อ และทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวของเธอเดือดร้อนเพราะเธอ"
" ค่ะ " เธอตอบแค่เพียงสั้นๆ
หลายวันผ่านไป
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา กระเช้าลาออกจากการเป็นครูตามที่เขาสั่ง เธอได้ของานแปลหนังสือจากเพื่อนของเธอมาทำที่บ้าน แต่นทีกลับใช้งานเธอสารพัด จนเธอแทบจะไม่มีเวลาได้พักหายใจเลย นทีสั่งให้เธอทำทุกอย่างเขาไม่จ้างแม่บ้านหรือคนสวนมาช่วยเธอเลยสักคน
กระเช้าล้มตัวลงนอนหัวถึงหมอนเธอก็หลับปางตาย เธอคงเหนื่อยเพราะวันนี้ทั้งวัน นทีแกล้งเธอให้เอาผ้าห่มผืนใหญ่ไปซักด้วยมือ จนมือเธอแดงและปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว
รุ่งเช้าขณะที่เธอกำลังทำเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่
"เธอชื่อกระเช้าใช่ไหม"เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"ใช่ค่ะ...ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ"
"ฉันชื่อเรน่า ฉันเป็นแฟนของนที"
"ค่ะ...อีกสักครู่เขาคงจะลงมา เชิญคุณที่ห้องรับแขกดีกว่าค่ะ" กระเช้าพูดจบ เธอหันหลังกลับไปทำอาหารต่อโดยไม่สนใจ
"ฉันอยากให้เธอหย่ากับเขาซะ"
"ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วยล่ะ"
"เพราะฉันกับเขาเรารักกันมาก่อน แต่เธอมาแย่งเขาไปจากฉัน"
"ห๊ะ! ...ฉันเนี้ยนะแย่ง เขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายอยากแต่งงานกับฉันเอง กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะคะ" คำพูดของกระเช้ามันทำให้เรน่ายืนกำมือแน่นเธอกัดฟัดดังกรอด...ด้วยความโกรธ
"ตกลงเธอจะไม่หย่ากับเขาใช่ไหม ได้....ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะอย่าคิดว่าฉันจะยอมให้เธอมีความสุข"เรน่าขู่เธอก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไป
กระเช้าคิดว่าทุกวันนี้เธอก็ไม่ได้มีความสุขอยู่แล้ว แล้วเธอจะกลัวคำขู่ของเรน่าไปทำไม ที่เธอยอมทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัวของเธอ และสักวันเธอต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับอุ้ยมันเป็นมายังไงกันแน่ ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานเธอก็ยังไม่ได้เจอพิมพาเพื่อนของเธอ (น้องสาวภานุ) เธอจะลองถามพิมพาดูเผื่อจะได้คำตอบอะไรบ้าง แต่ติดตรงที่ติดต่อเธอไม่ได้นี่สิ
"เฮ้อ....แล้วอย่างนี้ฉันจะไปถามใครได้บ้างล่ะเนี๊ย"
"เธออยากรู้อะไร"นทีถามพรางเดินเข้าไปใกล้เธอ
"ปะ...เปล่าค่ะ เมื่อครู่นี้คุณเรน่าเขามาถามหาพี่นที....พี่นทีได้เจอเธอหรือยังคะ"
"ยังไม่เจอ...แล้วเรน่าเข้ามาถามเธอถึงที่นี่ทำไม"คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงพรางถามอย่างสงสัย
"เรน่ามาพูดอะไรกับเธอ...บอกมาแล้วอย่าคิดที่จะโกหกฉัน"เขาพูดเสียงกระด้าง
"คือ...คุณเรน่าเขาบอกให้กระเช้าหย่ากับพี่นทีค่ะ"
"แล้วเธออยากหย่ากับฉันอย่างที่เรน่าบอกไหมล่ะ"
" ค่ะ " คิ้วเข้มขมวดเขาขบกรามแน่น ก่อนกระชากแขนเรียวให้เธอเข้ามาใกล้
"อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอได้ไปเสวยสุขกับไอ้ภานุมันง่ายๆ "นทีออกแรงบีบแขนของเธอจนเป็นรอยแดง
"โอ๊ย...พี่นที กระเช้าเจ็บ"เขาเหวี่ยงเธอลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะปัดจานอาหารที่เธอพึ่งทำเสร็จลงพื้นตามเธอไปแตกกระจัดกระจาย
"นี่มันแค่เริ่มต้น มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่อุ้ยเจอมา"
กระเช้ามองแผ่นหลังของนทีที่ค่อยๆ หายไป เธอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม พร้อมเสียงสะอื้น เธอก้มมองเศษจานกับอาหารที่เขาปัดลงพื้นเมื่อครู่ ก่อนรีบปาดน้ำตา เก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบทำอาหารเช้าให้เขาใหม่
กระเช้าวางจานอาหารลงตรงหน้านที ก่อนหันหลังเดินออกมา
" เดี๋ยว " เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาถามเขา
"พี่นที ต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ"
"เธอออกไปซื้อบุรี่ให้ฉันหน่อย"
"ไปซื้อที่ไหนค่ะแถวนี้ไม่มีร้านค้าหรือร้านสะดวกซื้อเลยนี่ค่ะ"
"ปากซอย รีบไปอย่าให้ฉันต้องรอนาน"เขาพูดเสียงเรียบ
"ปากซอย! แล้วจะให้กระเช้าไปยังไงคะ"เธอถามด้วยท่าทีตกใจเพราะจากบ้านออกไปปากซอย ระยะทางก็เกือบ2กม.เห็นจะได้ แถมแท็กซี่ก็ไม่ค่อยมีผ่านเท่าไร
"ขาเธอก็มีนี่ ยังจะให้ฉันบอกเธออีกหรือไง"
กระเช้ารู้ทันทีว่าเขาคงจะหาเรื่องแกล้งเธออีกแน่ๆ แต่เธอก็ขัดคำสั่งของเขาไม่ได้เพราะเธอไม่อยากให้ครอบครัวของเธอต้องเดือดร้อนเพราะเธอ
หลังจากที่กระเช้าซื้อของครบตามที่เขาต้องการ ขณะที่เธอกำลังเดินกลับบ้านมาได้แค่ครึ้งทาง ฝนก็ตกลงมาทั้งที่ไม่มีท่าทีว่าจะตก กระเช้ารีบเข้าไปหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะมีรถเก๋งสีดำแล่นมาจอดตรงหน้าเธอ
"กระเช้าเธอมาทำอะไรแถวนี้ ขึ้นรถสิเดี๋ยวฉันไปส่ง"ภาคภูมิหนุ่มหล่อหน้าคมตะโกนเรียกเธอ
กระเช้ามองไปยังเจ้าของเสียง "ภูมินายเองหรอ แล้วมาทำอะไรแถวนี้"
"บ้านฉันอยู่แถวนี้นะ บังเอิญจังที่ได้มาเจอเธอที่นี่"
กระเช้าเองก็ไม่นึกว่าจะได้มาเจอเพื่อนสมัยเรียนที่นี่ ภาคภูมิยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เขายังคงหล่อเหลา ใจดี อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่น นี่ถ้าเธอไม่ได้คบกับภานุก่อนเธออาจคบกับเขาแน่ๆ ตอนที่เขามาสารภาพรักกับเธอ กระเช้าคิดขณะที่รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน
"กระเช้าบ้านเธออยู่ตรงนี้นี่เอง บ้านฉันอยู่ถัดไปอีกสามหลังน่ะ วันไหนว่างๆ ฉันมาหาเธอบ้างได้หรือเปล่า"
"ได้สิ...แล้วเจอกันนะ"เธอยิ้มให้เขาก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ในขณะที่นทียืนมองเธออยู่ที่ชั้นสองในห้องของเขา.............
กระเช้ารีบเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของนทีเพื่อเอาของไปให้เขา "ก๊อก ก๊อก " เธอเคาะประตูห้องและยืนรอเขาอยู่ด้านนอก
"พี่นทีคะ...กระเช้าเอาของที่ให้ไปซื้อมาให้ค่ะ"
สักพักประตูห้องก็เปิดออก นทีดึงแขนเธอให้เข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตู เขาดันตัวเธอให้หลังไปติดกับผนังห้อง
"ฉันให้เธอไปซื้อของแค่แปบเดียว แต่กลับมีผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้าน เธอไปนอนกับมันมาแล้วใช่มั้ยถึงได้กลับช้าขนาดนี้" เขาพูดเสียงกระด้าง แววตาเยือกเย็น
"ไม่ใช่นะคะ อยู่ๆ ฝนก็ตกลงมา กระเช้ายืนหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ริมทาง ภูมิเขาขับรถผ่านมาพอดีเขาเลยให้กระเช้าติดรถมาด้วยเท่านั้นเอง"เธอพยายามอธิบายให้เขาฟัง
"คิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรอ"
"กระเช้าพูดความจริงไปหมดแล้ว พี่นทีจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ"
กระเช้าพูดก่อนหันกลับไปเปิดประตู เธออยากจะกลับห้องของเธอเต็มแก่แล้ว เธออยากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะชุดที่เธอใส่มันเปียกชุ่มไปหมดจนเธอรู้สึกหนาว ขณะที่นทีเดินเข้ามาขว้างประตูไว้
"พี่นทีถอยไปค่ะ กระเช้าจะกลับห้อง"
".........."นทีเงียบเขาเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ในตาคมจ้องเธอราวกับเสือร้ายหมายจะขย่ำเหยื่อ
กระเช้าก้าวเดินถอยหลังช้าๆ มองสบดวงตาคมอย่างหวาดหวั่น ใบหน้านวลซีดเผือด ขณะที่เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก
"เธอกลัวฉันหรอถึงได้ตัวสั่นขนาดนี้"
"ปะ...เปล่าค่ะ กระเช้าแค่หนาวเฉยๆ "เธอฉีกยิ้มออกมากลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังกลัวเขาอยู่จริงๆ
นทีมองดูชุดที่เปียกชุ่มและใบหน้าซีดๆ ของเธอ "จะไปก็รีบไปสิหรือว่าอยากนอนกับฉัน" เขาพูดก่อนจะหลีกทางให้เธอ
"อาบน้ำเสร็จแล้ว อย่าลืมกินยาล่ะ เพราะถ้าเธอเป็นอะไรไปตอนนี้ที่ฉันลงทุนทำมาทั้งหมดมันก็จะเสียเปล่า"
กระเช้ามองใบหน้าคมตรงหน้า เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนั้นออกมา เขาไม่ได้เป็นห่วงเธอสักนิด เขาแค่ยังไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไปตอนนี้เพราะเขายังไม่ได้ทรมานเธอให้สาแก่ใจเลย
กระเช้ารีบกลับไปยังห้องของเธอทันที เธอปิดประตูล็อกห้องแต่ห้องของเธอมันไม่มีกลอนประตู กระเช้ารีบถอดชุดเดินเข้าไปอาบน้ำทันที
นทีใช้กุญแจสำรองเปิดประตูเดินเข้ามาให้ห้องของเธอ เขาเดินไปที่หัวเตียงก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำ นทีหันหลังกลับเขากำลังจะออกจากห้อง แต่กระเช้ากลับเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ มายืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี
นทีถึงกับขาแข็งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน ดวงตาคมจ้องมองร่างแน่งน้อยที่ดึงดูดสายตาของเขาในเวลานี้
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่ห่อหุ้มกายเอาไว้ ก่อนที่มันจะหลุดล่วงลงไปกองที่พื้นทำให้เขาเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธออย่างถนัดชัดเต็มสองตา
" สวย............."
ขณะที่กระเช้าเองก็ยืนอ้าปากค้างเหมือนช็อคไปชั่วขณะ เธอกระพริบตาปริบๆ กลืนน้ำลายดังเฮือก ก่อนจะกวีดเสียงร้องลั่นด้วยความตกใจ
"กรี๊ดดดดด....."
"เฮ้ย! "
ร่างสูงโผเข้าหาพร้อมใช้มือปิดปากเธอเอาไว้แน่น และนั้นก็ทำให้ท่อนแขนแข็งแรงเข้าเบียดเสียดกับหน้าอกอวบหยุ่นของเธอ นทีกลืนน้ำลายเฮือก มือของเขาเริ่มสั่น คอแห้งผาก หัวใจเต้นรัวราวกับมันจะกระเด็นออกมาข้างนอกอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังฝีนทำเสียงเข้มใส่เธอ
"เธอจะแหกปากร้องทำไม เดี๋ยวข้างบ้านเขาก็นึกว่าฉันจะฆ่าเธอกันพอดี"กระเช้าตาเหลือก เธอดิ้นพราดๆ รีบดึงมือเขาออก ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
"พะ..พี่...พี่นทีเข้ามาในห้องของกระเช้าได้ยังไง"
เธอถามละลำละลัก ก่อนจะรีบก้มลงไปยิบผ้าขนหนูที่พื้นมาพันรอบกายเธอเอาไว้ แล้วเดินถอยหลังไปยืนชิดผนังตรงมุมห้องอย่างกลัวๆ ขณะที่นทีใช้สายตาคมกริบมองสำรวจร่างบางราวกับเครื่องเอ็ซเรย์
"ลามก...เข้ามาในห้องกระเช้าทำไม ออกไปนะ"
"ฉันลามกที่ไหนกัน ฉันแค่เอายาเข้ามาให้และกำลังจะออกไป แต่พอเห็นเธอยืนแก้ผ้าอวดนมกับเรือนร่างอยู่ตรงหน้า ฉันเป็นผู้ชาย....เห็นของสวยๆ งามๆ ก็อดดูไม่ได้หรอก จริงมั้ยล่ะ"
นทีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ เขายืนคร่อมร่างบางเอาไว้ ก่อนจะรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างยึดไว้เหนือศรีษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว
"จ..จะทำอะไร ปล่อยนะ"
เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากมือหนา แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อเขายิ่งจับเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม นทีใช้มืออีกข้างกระตุกผ้าขนหนูบนกายเธอออก ก่อนจะทิ้งมันลงพื้นไป เขามองสำรวจเรือนร่าง ที่เปลือยเปล่าอย่างใจเย็น
"อกเธอสวยดีนะ ไอ้ภานุมันคงได้สัมผัสมาแล้วสินะ"
นิ้วยาวกรีดยาวตามเนินอกมาจนถึงปลายยอด ก่อนจะสะกิดเบาๆ แต่ก็ทำให้เธอหวามลึกถึงกลางตัวได้ เขาก้มศรีษะลงไปใช้ริมฝีปากร้อนผ่าวเข้าครอบครองยอดอกงามอย่างรวดเร็ว
กระเช้าเบิกตากว้าง หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น เธอพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือหนา จะได้ผลักหน้าเขาออกได้สะดวก แต่เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับหดหายลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อนทีใช้ลิ้นดุนดัน ก่อนตวัดรอบปลายยอด จากนั้นดูดดึงอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ทำให้ขาเริ่มอ่อนแรง....ยืนแทบไม่ไหว เกือบรูดลงไปนั้งกับพื้น ทว่าท่อนแขนแข็งแรงของเขาตวัดรัดรอบเอวบางเอาไว้ทัน
"ปะ...ปล่อย..นะ..นะ.."เธอวอนขอด้วยน้ำเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆ
เมื่อเขาสลับข้างดื่มกินเม็ดยอดบัวงามสองข้างไปมา ใบหน้านวลแดงก่ำ สั่นไปทั้งตัวทำอะไรไม่ถูก และเพียงเวลาสั้นๆ เขาก็ปล่อยแขนออกจาเอวบาง ส่งผลให้กระเช้าทิ้งตัวลงไปนั้งกองบนพื้นอย่างหมดสภาพ
นทียืนค้ำหัวเธอ เขาหลุบตามองร่างงามที่ตอนนี้เปลือยเปล่าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆว่า...
"รีบแต่งตัว กินยา แล้วเข้านอนซะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงานต่อ"สั่งเสร็จ นทีก็เดินตรงไปยังประตู ก่อนหันกลับมายิ้มหยัน แล้วเดินออกจากห้องไปปิดประตูเสียงดัง ปัง!
เมื่อลับร่างสูงของนที กระเช้าก็ยกเข่าขึ้นตั้งชันพร้อมก้มหน้าลงปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น กี่ครั้งแล้วที่เธอร้องไห้มากมายขนาดนี้เพราะเขา ทำไม....ทำไมเธอต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย
"คุณแม่ขาาา....พี่ซัน (พี่ชายของเธอ) กระเช้าควรทำอย่างไรดี ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ เขาไม่ให้เกียติกระเช้าเลย ทำไมตัวเราต้องตกอยู่ในสภาพนี้ด้วย ทำไมกัน!!"
กระเช้ารีบสวมเสื้อผ้า กินยา จากนั้นก็รีบเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง.............
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
