ผมได้ยินเสียงของเธอ เสียงที่เปรียบเหมือนนางฟ้าที่ถ่ายทอดความรักและความห่วงใย สัมผัสความอบอุ่นของมือเธอ

    เสียงเครื่องจักร ผมสัมผัสได้ถึงเลือดของผมที่ไหลออกมาจากสมอง ผมเจ็บปวดเหมือนมีมดนับพันกำลังกัดร่างกายผม สัมผัสได้ถึงร่างกายที่หายไป  

     ผมพยายามลืมตาขึ้น ภาพที่เบลอนั้นมีเงาสองร่างที่กำลังยิ้มให้พร้อมน้ำตา หญิงสาวกอดชายหนุ่ม พวกเขามองที่ผมพร้อมร่างที่สลายหายไป

     มันเป็นความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ลัค วัย 25 ชายหนุ่มที่รูปร่างคล้ายผู้หญิง ใบหน้าสง่างามสงบนิ่งจนมองอารมณ์ไม่ออก นัยน์ตาสีดำโตน่ากลัวคล้ายหุบเหวลึก ผมยาวมัดด้านท้าย

     ลัค อัจฉริยะในการเรียนรู้ แทบไร้เพื่อน เขาสามารถหาเงินได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ด้วยความสามารถเรียนรู้ บวกกับใบหน้าและนิสัยของลัค ผู้ชายหล่อหลายคน นักธุรกิจชาย ใจสลายมาหลายคนแล้ว

     น่าเบือชะมัด.. ลัคคิดพร้อมอ่านคอมเม้นในห้องนอนสุดหรูพร้อมน้องแมวและน้องหมาของเธอ แมวชื่อบัดดี้ หมาน้อยชื่อบัดด้า

     ศิลปะการต่อสู้ต่างๆ ก็เรียนมาหมดแล้ว อะไรต่างก็ทำมาหมดแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำแล้วมันน่าเบือสุดไปเลย เขาคิดแล้วนอนกลิ้งไปบนเตียงอุ่นๆ

     เสียงโทรศัพท์สั่น ตึ๋ง

     ร่างอันขี้เกียจของลัคพยายามใช้เท้าในการเล่นมือถือ

[ไอ้หัวทอง:เพื่อนฉันอกหัก ตอนนี้เศร้ามากปลอบใจฉันหน่อยจิเพื่อน (〒﹏〒) ]

[ลัค:ฉันยอมรับนายเลย]

[ลัค:ตัดใจเถอะเพื่อน คนนั้นเขาชอบผู้หญิง]

[ไอ้หัวทอง:แต่เขาดีกับฉันมากเลยนะ]

[ลัค: อันนี้รูปภาพ]

[ไอ้หัวทอง:ม่ายยยยย]

[ไอ้หัวทอง:ฉันขอไปเล่นบ้านนายได้ไหม?]

     คิดจะอ๋อยฉันหรอ ลัคคิดพร้อมปิดโทรศัพท์

     "เห้อออ.."ลัคส่ายหน้าพร้อมเดินไปในห้องลับหลังตู่ในห้องนอน มีเพียงเขาและอาสเท่านั้นที่รู้

     คงสงสัยทำไมต้องให้เขารู้ ลุคก็ไม่รู้เหมือนกัน

     ก็คือเขาสืบประวัติอาสแล้วรู้นิสัยใจคอ ที่อยู่บ้าน รถยนต์ที่ชอบ พ่อแม่เป็นอย่างไร มีเพื่อนกี่คน ของที่ชอบแล้วไม่ชอบ สืบจนไม่มีอะไรให้รู้แล้ว(สต๊อกเกอร์) ตกลงแล้วขาวสะอาดพระเอกในนิยายสุดๆ

[โปรดระบุรหัสผ่าน]

     "ต่อให้คุณเก่งแค่ไหนก็ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ"

[รหัสผ่านถูกต้อง]

     ครื่นนนน.. ตู้หนังสือเปิดทางออก ปรากฏตู้เสื้อผ้าที่มีกระดาษเขียนไว้ว่า เสื้อแต่งหญิงของอาส

     ลัคเปิดตู้แล้วเดินผ่านเสื้อผ้า ผู้หญิง ไปพร้อมพูดรหัสผ่าน "ประตูจงเปิด"

     ในห้องคล้ายห้องวิทยาศาสตร์ มีทุกอย่าง ขนมทุกรส น้ำอัดลมทุกรสชาติ ทีวีจอแบนขนานพอดีกับโซฟาอันใหญ่ ถึงขนาดเตียงนอนก็มี ต้นไม้ประดับพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆชวนผ่อนคลาย

     ลัคเดินไปอีกห้องในห้องนั้นมีเครื่องคล้ายโรงศพ2อัน มันคือเกมที่ลัคใช้เวลาสร้างนานถึง9ปีมันคืออีกโลกหนึ่งเลยก็ว่าได้ความเหมือนจริงคือ300% โลกแฟนตาซีที่รวมทุกอย่างเข้าแบบมั่วๆ มันคือความผิดพลาดที่สนุกไม่เลว

     ส่วนมากอาสจะมาเล่นประมาณวันละครั้งขนาดไม่ใช่บ้านตัวเองนะเนี่ย แต่บางครั้งก็ไม่มานั้นคือมันป่วย ครั้งหนึ่งครอบครัวคนสุดท้ายอาสเสียชีวิต อาสหายจากการเล่นเกมนายถึง3ปี ของดีคือลัคเก่งกว่าอาสของนำเลเวลนำอาสไปมากของมากในมากอีกที ของเสียคือฉันเป็นห่วงแกเป็นบ้าเลย จนขนาดตามใจทุกอย่าง

     หรือจะรับอาสมาอยู่บ้านเลยนะ ลัคคิดกับตัวเองพร้อมกับนอนเข้าไปในเครื่องเกม

     โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีแผนดินไหวขนาดใหญ่เกิดขึ้นภายนอก

     ในที่ขณะลัคอยู่ในเครื่องเกมอยู่ โลกที่สวยงามยังคงความเงียบสงบยามค่ำคืนมีเพียงแต่เสียงลมเท่านั้น ท้องฟ้าสีน้ำเงินอมทองส่องประกายสวยงามดังอยู่ในความฝัน

     "ระบบเกิดอะไรขึ้นภายนอก"ลัคถามขึ้นลอยลอย

     [ขณะนี้เกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ขึ้นภายในไม่ทราบความเสียหายแน่ชัด]

     โลกเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงคล้ายเกมติดบัคสีทุกสีเริ่มผิดเพี้ยน

     "ตอนนี้อาสเป็นยังไงบ้าง"

     [กำลังค้นหา1% 3% 10%...]

     "มันช้าเกินไป..ขอความคิดเห็นระบบ"

     [มีโอกาส0.1% ที่อาสจะมีชีวิตอยู่]เหมือนกับท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิด~

     ลัคมองไปบนฟ้าด้วยดวงตายากที่จะคิดถึง "ราตรีสวัสดิ์ อาส ราตรีสวัสดิ์ คุณระบบ"จากนั้นเค้าก็หลับตา

     [ราตรีสวัสดิ์ ลัค]

     [ขอให้มีชีวิตที่ดี..... (^^) ] แก๊กๆ....เสียงแตกดังขึ้น จากนั้นโลกจำลองก็แตกสลาย

     ความมืดอีกแล้ว-

     ดั่งค่ำคืนที่แสนยาวนาน แสงสว่างแยงตาลัคอยู่และบนตัวมีผีเสื้อมากมาย เมื่อเค้าตื่นผีเสื้อเหล่านั้นก็บินแตกหือออกไป

     "ตื่นแล้วหรือครับ"ชายหนุ่มกล้ามโตไม่ใส่เสื้อ กางเกงหนังสัตว์ ผมสั้นนัยน์ตาสีอำพัน ผิวสีแทน เป็นตัวละครที่อาสสร้างขึ้น อายุประมาณ15ปีแล้ว

      เมื่อลัคตื่นขึ้นมาเค้ายิกแก้มตนเองหนึ่งที ไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่ความฝัน แน่นอนไม่ใช่อาสเรารู้จักเค้าดี เราจำได้ว่าเราตายแน่ๆ งั้นไอ้หมอนี่เป็นใคร

     กลิ่น สัมผัส การมองเห็น ความรู้สึกคล้ายไม่ใช่เกม...

     เมื่อมองรูปร่างตัวเองก็พบว่าตัวยังอยู่ในตัวละครในเกมที่ชื่อว่า ลัค เป็นตัวละครเป็นเด็กชายคล้ายลัควัย13ปีสวยกว่าผู้หญิงแต่เสียดายมีกระดูกอันใหญ่พอดีด้านล่างเพิ่มอีกหนึ่งชิ้น เป็นผู้ชายตัวเล็กดวงตาถูกปิดไว้ทั้งสองข้าม ผ้าที่ปิดเป็นแค่เครื่องประดับแฟชั่น จึงไม่ส่งผลต่อการมองเห็น ผมสีดำผสมขาวเงิน หูใบแหลมแต่ผมบังเอาไว้ ทั่วทั้งตัวมีผ้าปิดไว้คล้ายโดยการทดลองที่ทารุณ

     "ตื่นแล้ว"ลัคพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ระบบ ลัคเรียกหาระบบในใจแต่ไม่มีการตอบรับ เมื่อใช้ไม่ได้เค้าก็ลองทำสิ่งต่างเหมือนในเกมดู

หน้าต่างสถานะ

ผู้เล่น ลัค ระดับ 1+100

เผ่าพันธุ์ คิเมร่า มนุษย์/นางฟ้า/ปีศาจ...99+...

อาชีพ ผู้หลอกหลวงเหล่าเทพ

พลังชีวิตชีวิต 10,000 +47,000

พลังเวทย์ 1,000,000 +731,000

ฉายา ผู้ไร้ขีดจำกัด

อาชีพเสริม คนเลี้ยงแกะผู้ละโมบ

เหรียญ 967,742,424 ทอง

     อาชีพ ผู้หลอกหลวงเหล่าเทพ เป็นอาชีพที่มีเพียงแค่ลัคเท่านั้น ความสามารถพิเศษของอาชีพนี้คือการมีด้วยกันหลายร่าง ร่างแรกคือเด็กน้อยปกติ ที่สองครึ่งอสูรกาย ร่างที่สามไม่มีชื่อแต่มันเป็นร่างที่ผิดผลาดเป็นบัคของเกม

     ความสามารถแรก ใช้งานทุกอย่างไม่ได้ไมาติดข้อเสียจากเงื่อนไข (สกิล ไอเทม)

     ความสามารถสอง คือ สามารถใช้ความสามารถของคนที่โดนเราฆ่าและสามารถเก็บได้ในที่เก็บของได้ ทั้งรูปร่าง ความสามารถ ระดับ มาเพิ่มให้ตนเองได้ (แต่ครั้งเดียวหมดไป)เป็นตัวละครในการทดสอบเกมที่ดีแค่นั้น ลัคก็ไม่ถนัดตัวนี้เท่าไหร่

     อาชีพรอง คนเลี้ยงแกะผู้ละโมบ ความสามารถพิเศษ สามารถใช้สกิลที่เคยเห็นได้80%ของต้นฉบับ มีโอกาสที่จะขโมย20%ถ้าใช้ต่อหน้าเจ้าของ

     ไอเทมต่างๆของเรายังอยู่ครบ ถ้าเป็นในเกมจริง ไอ้หมอนั่น ระดับ37 ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นอาชีพนักดาบธรรมดา เกมนี้ระดับสูงสุดคือ 100 ใช้เวลาเล่นตั้งหลายปีแต่ทำได้แค่นี้

     จะบังคับเลยหรือจับตาดูก่อนดี แต่เห็นหน้าไอ้หมอนี่มันหมั่นไส้จัง แต่ดูสถานะก่อน

หน้าต่างสถานะ

ชื่อ อาส ระดับ 17

อาชีพ นักดาบใหญ่

เผ่าพันธุ์ มนุษย์ครึ่งคนยักษ์

     "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"อาสผู้กำลังหาสมุนไพรป่าอยู่เมื่อพอดีเจอกับคนเจ็บก็เลยเดินเข้าหา แต่ดูไม่เหมือนคนเจ็บเลยนะ อาสคิดในใจ

     "พอดี...ว่า"มีดมาจ่อที่คอของอาส

      "เจ้าหนูมองเห็นเหรอ...มีผ้าปิดตาอยู่"เจ้าอาสทึ่มพูดแบบเจอของเล่นใหม่ๆ

     "มีเรื่องจะ-"แต่ยังไม่ทันพูดจบ

      "แล้วมีดนั้นสวยจัง...เป็นมีดลงเวทย์หรือเปล่ามันสวยสุดๆไปเลย"

      "แล้วไปเอามีดมาจากไหนหรอ..มันสุดยอดสุดไปเลย"ดวงตาของเค้าเหมือนมีดาวอยู่ในนั้นแล้ว

      "นายเป็นใครมาจากไหน"ลัคพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

      "ฉันเป็นแค่เด็กกำพร้าแค่นั้นเอง"อาสพูดพร้อมเกาศีรษะด้วย คลายสุนัขตนหนึ่ง

     "ว่าแต่นายชื่ออะไร.."อาสถามแบบซื่อๆ

     "ลัค"

     "รูปร่างไม่เด็กแล้วนะ...แต่จะไม่ถามสาเหตุก็แล้วกัน"เค้ามองอาสตัวใหญ่กว่าเค้าถึง2เท่านิดๆ

      "นายดูไม่กลัวฉันเลยนะ..ทั้งที่ฉันมีมีดอยู่"

      "ที่จริงฉันกลัวนะ..ฮ่าๆ"

      "เล่าเรื่องที่นี่ให้ฟังหน่อย...ไม่งั้นนายตายฮ่าๆ"

      สีหน้าอาสยังเหมือนเดิม..ขอให้เกียรติมีดระดับ9หน่อย มีดคล้ายมีดผ่าตัดมีไอมืดลอยออกมาน้อยๆไม่รู้ไอ้หมออาสนี้คิดอะไรอยู่..ไม่กลัวเลยหรือไงจะโทษคนไม่รู้ไม่ได้สินะ

     ว่าแต่นายมองเห็นจริงหรอ อาสคิด

     "วันที่ฝนตกหนักคล้ายโลกจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ ผมอาร์ตและแม่ที่ป่วยของผมต้องนอนอยู่บ้านที่พังๆ และเมื่อฝนหยุดตกแล้วคุณแม่ก็อาการหนักขึ้น ผมเลยต้องมาหาสมุนไพรที่สามารถรักษาแม่ของผมได้....หัวหน้าหมู่บ้านเลยให้ผมมาหาสมุนไพรเพื่อมารักษาครับ"

     "ที่นี่คือป่าระดับ 2 ในหมู่บ้านอาบิครับ"อาร์ตยิ้ม

     "ผมกำลังตามหา..สมุนไพรสารี...คุณมีหรือเปล่าครับ"เขาถามอย่างสงสัย..เพราะเครื่องแต่งกายลัคมันดูคุณภาพดีมาก

     "ถ้าผมหามาไม่ได้..."ใบหน้าอาร์ตนั้นปรากฏความเศร้าหมองเล็กน้อย

     จากนั้น สมุนไพรสารี ก็ปรากฏบนมือของอาร์ต โชคดีที่ลัคไม่ชอบทิ้งสิ่งต่างๆ..เพราะงั้นช่องเก็บของในเกมจำเยอะมาก

     "นายอายุเท่าไหร่"ลัคถาม

     "จะ13ปีแล้วครับ"แต่ดูเหมือนประมาณ 15-16ปี

      หมู่บ้านอาบิ เป็นหมู่บ้านรวมพวกครึ่งมนุษย์ได้เยอะที่สุดในระดับหมู่บ้าน โดยรวมแล้ว..หมอนี่ประวัติเป็นยังไง

     ลัคเก็บมีดลงช่องเก็บของ"ว่าแต่นายเกี่ยวข้องยังไงกับหมู่บ้านนั้น"

     "อืมมม..ก็แม่ผมเลี้ยงมาจากหมู่บ้านแค่นั้นครับ..."อาร์ตตอบแบบงงๆ คล้ายถามทำไม

     "ผมต้องกลับหมู่บ้านแล้ว.."อาร์ตรีบลุกขึ้น 

     "เราก็คุยกันมานานแล้ว...ผมกลับก่อนนะครับขอบคุณนะครับลัค"จากนั้นเค้าก็โบกมือลา

     อาร์ตไม่รอให้ลัคพูดต่อ..ก็รีบเดินจากไป

     ดูเหมือนไม่ใช่ อาร์ต จากโลกที่เราอยู่ เราควรตัดความเป็นไปได้นี้ทิ้งไป จากนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ว่า...ไปดูหน่อยดีกว่า

     หมู่บ้าน อาบิ

     อาร์ตรีบตรงเขาหมู่บ้านทันดีด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นแม่ เมื่อเขาเข้ามาในบ้านมี หัวหน้าหมู่บ้านเผ่า มนุษย์รออยู่ กับลูกของเขา บาโร่

     "แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ"อาร์ตถามอย่างเป็นห่วง

     "ไม่รู้สิ...ฉันไม่เคยเจอโรคแบบนี้มาก่อนเลย..นายเจอสมุนไพรหรือเปล่า"บาโร่พูดกับอาร์ตด้วยสายตาเย็นชา

      "เจอครับ"อาร์ตเอาสมุนไพรให้บาโร่ โดยไม่ทันสังเกตใบหน้าที่ตกใจของบาโร่

      "ว่าแต่...ค่ารักษา?"อาร์ตถอดจี้สร้อยคอออกมาให้ บาโร่ มันเป็นจี้รูปมังกรที่มีแสงเวทย์สีแดง

     สร้อยคอระดับ 4 ความสามารถคือป้องกันการตรวจจับ ของสัตว์และมนุษย์ ส่งผลกระทบแค่ การตรวจสอบ ระดับ 3ลงมาเท่านั้น มันคือสร้องที่อยู่กับอาร์ตตั้งแต่เด็ก

ระดับ อุปกรณ์

ระดับ 1-9   โดยถือเกณฑ์ในการวัด มนุษย์ระดับ 10เทียบเท่ากับ อุปกรณ์ ระดับ1 แต่ต่างกันแค่ จะสูง กลาง หรือต่ำเท่านั้น 

อุปกรณ์ สร้อยคอของอาร์ตอยู่ในระดับ4ขั้นกลางเท่านั้น

     "ที่นี้รักษาแม่ผมได้หรือยังครับ..."

     "ได้หรือเปล่า?...คือมัน...ไม่ได้แล้ว..แม่ของนายตายนานแล้ว"ยาโร่กล่าว

      อาร์ตรู้สึกมีหมอกมาบังทางมันมืดมนและเย็นเฉียบในเวลาเดียวกัน "ทำไมหรอ?"

      "นายคงไม่รู้ว่าแม่นายป่วยอยู่แล้วฉันรับเธอมาดูแลแต่เธอปกบิดไว้กับนาย..."หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับอาร์ต

      "ครั้งแรกที่ฉันเห็นเวทย์มนต์ก็มาจากเธอนี่แหละ..."เขาพูดพลางลูบแหวนบนนิ้วมือ

      "นั้นแหวนของแม่!"อาร์ตเผลอหลุดพูดออกมา

      "ลมพายุโจมตี"หัวหน้าหมู่บ้านพูด

       ลมขนาดใหญ่พัดพาร่างอันใหญ่โตของปลิวไปจนชนกับต้นไม้หลายต้น อาร์ตมองเห็นคนสองคนที่กำลังยิ้มอยู่..ความรู้สึกโกรธที่ไม่เคยมีมาก่อนปะทุขึ้น..ก่อนสายตาจะดับวูบลง

      "ไปกันได้แล้วพ่อ..มันคงตายแล้วแหละ"บาโร่พูดกับผู้เป็นพ่อ

      "กว่าจะฆ่ายายนั้นได้..ใช้เวลานานเป็นบ้าแถมต้องแสดงเป็นคนดีอีก..แต่ก็คุณค่าล่ะนะ.."พอพูดจบผู้เป็นพ่อก็จุดไฟเผาบ้านที่มีแม่อาร์ตอยู่

      "ลาก่อน...อาน่า~"

     หญิงสาวที่สวยงามที่กับกำลังหลับไหล..ตอนนี้กำลังหายไปในทุ่งหญ้าไฟมันกำลังโอบกอดเธอ น้ำตาไหลรินลงบนแก้มของเธอมันสวยงามดั่งกับภาพวาดที่แสนเศร้าหมองจริงๆ

     "พ่อร่างของอาร์ตหายไป"บาโร่

     "ยังมีชีวิตอีกหรอเนี่ย...ประกาศกับคนในหมู่บ้านว่าพวกเค้าเป็นขโมยสามารถฆ่าทิ้งได้ทันที..แล้วมีรางวัลให้ด้วย"รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ปรากฏในใบหน้า

      "ครับ"บาโร่ตอบกลับ

      จากนั้นชายทั้งสองก็เดินจากไป ทิ้งบ้านที่กำลังลุกไหม้ไว้

     "โหดร้ายจริงๆ"สาวน้อยลูกครึ่งหมาป่าผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกล่าวขึ้นเบาๆ

     "ฉันต้องออกไปจากที่นี้..แต่ก่อนออกไปขอเผาบ้านแกหน่อยนะ"ปรากฏรอยยิ้มซุกซนบนหน้าแลดูน่ารัก

จากนั้นไม่นาน-

     สุนัขน้อยก็วิ่งออกมาจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่พ้นจากการบาดเจ็บ

     "เกือบตาย~..ไม่หน้าเลยเรา.."

      "มันไม่ง่ายเหมือนที่คิดเลย"เธอเดินอย่างอ่อนแรงก่อนล่มลง

      "หลับ..เอาแรงชักหน่อยดีกว่า~"ก่อนที่เธอจะหลับอย่างง่ายดาย..