มีย่า อิษยา ลูกสาวคนเล็กของบริษททัวร์จีนในไทยแห่งหนึ่ง เธอชื่นชอบดาราจีนรุ่นใหญ่คนหนึ่งและยังฝันว่าสักวันเธอจะได้เจอกับเขาและสามารถพูดคุยกับเขาสักครั้ง...มีย่ามีพี่ชาย4คนเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านและยังเป็นลูกคนสุดท้องอีกด้วย เพราะเหตุนี้ทุกคนจึงรักและหวงเธอมากกว่าใคร...

"มีย่า...กลับมาแล้วหรอ"

"สวัสดีค่ะแม่อร.."มีย่าพูดพรางเดินเข้ามากอดพรางหอมแก้มแม่อรฟอดใหญ่

แม่อรหรืออรวรรณ เธอคือน้องสาวของลักขณาแม่แท้ๆของอิษยาเนื่องจากอรวรรณนั้นมีบุตรยากหลังจากแต่งงานกับสามีฝรั่งและย้ายมาอยู่ที่อังกฤษ นานหลายปีก็ไม่มีลูกด้วยกันสักที อรวรรณจึงขออิษยากับพี่สาวมาเลี้ยงเป็นลูกเอาเคล็ดเหมือนโบรานเขาว่า...หากเลี้ยงลูกคนอื่นจะมีลูกอิจฉามาเกิด...

ในตอนแรกลักขณาพี่สาวนั้นไม่ยอมเพราะมีอิษาเป็นลูกสาวคนเล็กและคนเดียวของบ้าน แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างและเพื่ออนาคตของลูกลักขณาจึงยอมให้อรวรรณรับอิษยาเป็นดูแลที่อังกฤษได้....

ตอนนี้มีย่าก็เริ่มโตจะเป็นสาวแล้วเธออายุ17ปีบริบูรณ์ ส่วนอรวรรณเองก็มีลูกชาย2คนอายุไล่เลี่ยกันคนโตชื่อมาร์คอายุ12ปี คนเล็กชื่อไมค์อายุ10ปี ลูกๆทั้ง3คนรักใคร่สนิทสนมกันดีแม้จะรู้ว่ามีย่าไม่ใช่พี่สาวแท้ๆของพวกเขาเลยก็ตาม.....

"คุณแม่ลำเอียงทักแค่พี่มีย่าคนเดียว..พวกเราก็กลับมาแล้วเหมือนกัน.."ไมค์พูดพรางแกล้งทำเป็นน้อยใจมารดา

"มาร์คกับไมค์กลับมาแล้วหรอลูก มาให้แม่กอดหน่อยมา..."อรวรรณกอดลูกชายทั้งสองก่อนหอมฟอดใหญ่ๆไปคนล่ะที

"ไหนใครว่าแม่ลำเอียงหึ..."อรวรรณกอดลูกชายทั้งสองแน่นหอมแก้มหนุ่มน้อยไม่ยอมหยุด...

"คุณแม่ครับมาร์คกับไมค์แก้มช้ำหมดแล้วนะครับ..."

"ก็ใครกันล่ะที่พูดว่าแม่ลำเอียงก็ต้องโดนแบบนี้แหละ.."แม่ลูกยอกล้อกันอย่างมีความสุขสร้างเสียงหัวเราะขบขันให้คนในครอบครัวได้มีความสุข...

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

หลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จอิษยาก็ไม่ลืมเปิดดูซีรี่จีนที่แม่อรชอบเปิดดูบ่อยๆ เธอติดตามข่าวสารและดูซีรี่ทุกเรื่องที่เขาแสดงทุกบทบาท...

"ซับจะเร็วไปไหนเนี้ย...อ่านไม่ทันเลย"

อิษยาบ่นเพราะตอนที่เธอดูเป็นตอนที่พระเอกกับตัวร้ายกำลังถกเถียงกันมันจึงทำให้ซับมาเร็วไปไวจนคนดูอ่านตามไม่ทัน...

"อ้าวแล้วพระเอกโดนแทงตอนไหนเนี้ย.."อิษยามั่วแต่อ่านซับแปลว่าเขาคุยอะไรกันจนไม่ทันได้ดูว่าพระเอกบาดเจ็บตอนไหน....

"เฮ้อออ...ขนาดอ่านซับยังไม่ทันเลยแล้วถ้าได้เจอเขาจริงๆจะคุยกับเขารู้เรื่องได้ยังไง..."

อิษยานั่งท้าวคางพรางคิดหาวิธีที่จะสื่อสารกับไอดอลที่ตนชอบ ก่อนจะปิ๊งไอเดียคิดออกแล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างไปหาแม่อรที่ห้องครัว....

"แม่อรขาาา..."อิษยาเข้าไปกอดแม่อรทางด้านหลังอย่างออดอ้อน

"ต้องมีอะไรแน่นอนเลยใช่ไหม..มีย่าถึงได้เรียกแม่อรเสียงหวานขนาดเนี้ย.."อรวรรณหันกลับไปมองอิษยาก่อนยกมือขึ้นลูบศรีษะเล็กอย่างรักใคร่

"มีอะไรไหนพูดให้แม่อรฟังซิ.."

"มีย่าอยากเรียนภาษาจีนค่ะ แม่อรอนุญาตได้ไหมค่ะ"

"มันก็ได้อยู่หรอก แต่มีย่าบอกเหตุผลกับแม่อรได้ไหมว่าทำไมถึงอยากเรียนภาษาจีน..."

"เอ่อ...คือ..มีย่า.."อิษยาไม่กล้าบอกว่า เพราะเธอชอบดาราชายคนหนึ่งมาก ก็เลยอยากเรียนก็เพราะอยากจะคุยกับเขาสักครั้ง แต่ถ้าหากบอกไปกลัวอรวรรณจะไม่อนุญาต....

"ไม่บอกไม่เป็นไร...แค่มีย่าตั้งใจเรียนอยากหาความรู้เพิ่มแม่อรก็ดีใจมากแล้ว..."

"งั้นแสดงว่าแม่อรอนุญาตแล้วใช่หรือเปล่าค่ะ"

"อือ ฮึ หรือว่าแม่อรจะไมอนุญาตดี.."

"ขอบคุณมานะคะแม่อร..มีย่ารักแม่อรที่สุดเลย"

อิษยาพูดพรางหอมแก้มอรวรรณซ้ายขวาไปมาหลายลอบอย่างดีใจจนอรวรรณต้องบอกให้รีบขึ้นไปนอนอรวรรณถึงยอมหยุด..

"พอแล้วๆแก้มแม่อรช้ำหมดแล้วเนี้ย..ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ รีบขึ้นไปนอนได้แล้วไป.."

"ไปก็ได้ค่ะ  ฟอดดดด.."

อิษยาหอมแก้มแม่อรฟอดใหญ่ก่อนรีบวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความรีบร้อนจึงทำให้เธอเกือบสะดุดขาตัวเองล้ม

"มีย่าระวังหน่อยสิลูก จะรีบอะไรหนักหนา.."

"แฮ่ะๆ"อิษยาหันกลับมายิ้มแห้งๆก่อนรีบเดินขึ้นห้องไป

อรวรรณถอนหายใจพรางส่ายหน้าไปมาให้กับความสุ่มส่ามของอิษยา เธอรักและเอ็นดูอิษยาดั่งลูกในใส้ขนาดนี้มีหรือหากอิษยาต้องการหรือเอ่ยปากขออะไรแล้วเธอจะไม่ตามใจ....

"กรี๊ดดดด...ดีใจจังเลยไม่คิดเลยว่าแม่อรจะอนุญาต"

อิษยายิบโปสเตอร์ราดาที่ตนชื่นชอบขึ้นมาดูพรางกอดแนบอก ก่อนกรีดร้องอย่างดีใจ หากวันหนึ่งเธอมีโอกาสได้พูดคุยกับเขาจริงๆ อิษยายังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะทำตัวอย่างไร เธอจะรู้สึกประหม่าหรือไม่....

"มีย่าเธออย่าพึ่งคิดไปไกลถึงขนาดนั้น...ก่อนอื่นเธอจะต้องเรียนภาษาก่อนเพื่อที่จะสื่อสารกับเขาให้ได้เสียก่อนสิ"อิษยาตบหน้าเรียกสติตัวเองเบาๆ

"ใจร่มๆไว้ หายใจเข้าพุทธ  หายใจออกโท..."

อิษยานั่งหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

"ใครจะไปรู้หากวันหนึ่งเราโชคดีได้เจอเขาจริงๆขึ้นมา..คิก คิก แค่คิดก็เขินแล้วอ่ะ..."อิษยาพูดพรางดึงหมอนมาปิดหน้าอย่าเขินอาย ก่อนหัวเราะกับความเพ้อฝันของตน

"มีย่านอนได้แล้วนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว..."อรวรรณเปิดประตูเข้ามาในห้องของอิษยาเพราะเห็นไฟยังเปิดอยู่

"ค่ะแม่อร"อิษยาพูดพรางเก็บรูปกับปิดซีรี่อย่างเสียดายเพราะเธอยังอยากดูต่อ...

"นอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาดูต่อก็ได้..อย่านอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม.."

"ค่า.."อิษยาพูดพรางล้มตัวลงนอนบนเตียงในขณะที่อรวรรณช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมให้...

"ฝันดีนะคะแม่อร จุ๊บ..แก้มหอมจัง.."อิษยาพูดก่อนส่งยิ้มหวานยิ้มให้อรวรรณแล้วหลับตาลง...

"ฝันดีเหมือนกันนะลูกรักของแม่อร.."อรวรรณก้มลงจุมพิศหน้าผากมนก่อนบอกฝันดี แล้วเดินไปปิดไฟในห้องก่อนออกจากห้องไป...

หลายเดือนผ่านไป

หลังจากที่อิษยาได้เรียนภาษาจีนดั่งใจหวังเธอก็ไม่เคยดูซีรี่จีนเรื่องนั้นอีกเลยจนกระทั่งวันนี้ อิษยารีบกลับมาเปิดซีรี่ที่ตนชื่นชอบดูอีกครั้งเพราะมั่นใจแล้วว่าเธอสามารถฟังและแปลภาษาจีนออกบ้างแล้ว...

แต่เมื่อเปิดซีรี่ดูแล้วอิษยาแทบจะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอดีใจที่สามารถดูซีรี่แบบไม่มีซับแปลได้ แต่เป็นเพราะเธอฟังไม่รู้เรื่องเลยต่างหาก อิษยาขอแม่อรไปเรียนภาษาจีนกลาง แต่ซีรี่ที่เธอกำลังดูอยู่นั้นเขาพูดภาษากวางตุง ซึ่งก่อนไปเรียนเธอไม่ได้ศึกษาหาข้อมูลว่าคนจีนเขามีพูดกันหลายภาษา....

"เฮ้อ อยากจะบ้าตาย..แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะทีนี้.."อิษยาพูดอย่างเซ็งๆ พรางคิดหาทางที่จะทำความฝันให้เป็นจริง

"อยากเจอเขาก็ต้องไปหาเขาสิ...ถ้ายังนิ่งอยู่กับที่ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเขาหรอก.."

"แล้วเราจะไปจีนได้อย่างไร..แม่อรจะยอมไหมนะลองโทรหาพี่หยวนให้ช่วยดีกว่า.."อิษยาพูดพรางกดเบอร์ต่อสายหาพี่ชายทันที

หยวนหรือภานุเดชพี่ชายคนโตที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ประเทศจีน ภานุเดชเป็น บ.ก.ของสำนักพิมพ์นิยายแห่งหนึ่งภานุเดชอายุ30ปีเขาตกลงแต่งงานกับสาวชาวจีนและตั้งหลักปักฐานสร้างครอบครัวอยู่ที่จีนได้หลายปีแล้ว...

"ฮัลโหล...มีย่าโทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่า"ปลายสายตอบกลับมาทันที

"มีย่าคิดถึงเลยโทรหาค่ะ.."

"พูดธุระจริงๆมา ไม่ต้องโยกโย้ให้เสียเวลา..มีย่าไม่ได้คิดถึงพี่จริงๆหรอก.."

"เกลียดจริงๆเลยคนรู้ทัน...คือมีย่ามีเรื่องอยากให้พี่หยวนช่วยหน่อยน่ะค่ะ"

"มีอะไรให้พี่คนนี้รับใช้หรอครับน้องสาว"ภานุเดชพูดเป็นเชิงหยอกล้อ

"มีย่าอยากย้ายไปเรียนต่อที่จีนค่ะ..พี่หยวนช่วยมีย่าหน่อยได้ไหมคะ มีย่าจะทำยังไงให้แม่อรอนุญาต.."

"มีย่าจะมาทำไมให้ลำบาก..อยู่กับแม่อรที่นู้นแหละดีแล้ว.."

"พี่หยวนช่วยมีย่าหน่อยนะ..มีย่าอยากไปจีนจริงๆ"อิษยาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"พี่ช่วยไม่ได้หรอก...มีย่าตัดใจเสียเถอะ.."

"ไม่รู้แหละถ้าพี่หยวนไม่ช่วยมีย่าจะหาทางไปเองคอยดู"เธอพูดอย่างเอาแต่ใจ

"และถ้ามีย่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา...พี่หยวนก็เตรียมหาคำพูดดีๆไว้อธิบายกับคุณพ่อคุณแล้วก็แม่อรด้วยแล้วกัน"

"โอเคๆ พี่ยอมแล้วไว้พี่จะคุยกับแม่อรให้แล้วกัน"

ภานุเดชพูดอย่างเหนื่อยใจกับน้องสาวผู้เอาแต่ใจเพราะเขารู้จักนิสัยขอเธอดี หากเขาไม่ยอมช่วยเขากลัวอิษยาจะดื้อรั้นมาเองอย่างปากว่าแล้วที่นี้ทุกคนคงได้เซ่งกระบาลเขาเป็นแน่ที่ไม่มีความรับผิดชอบปล่อยให้น้องลำบากอยู่เพียงลำพัง....

"ขอบคุณค่ะ..มีย่าจะรอฟังข่าวดีนะคะ"

อิษยารู้สึกตื่นเต้นใจจดใจจ่ออย่างมีความหวัง เธอตั้งใจไว้ว่าหากเธอได้ไปจีนจริงๆเธอจะดูแลตัวเองไม่เป็นภาระของครอบครัว จะยืนหยัดด้วยตัวของตัวเองให้ได้ ทุกคนจะได้ไม่เป็นห่วง และกังวลใจเพราะเธออีก....

"ไปถึงที่แล้วนู้นเราจะต้องหางานพิเศษทำ ต้องอยู่ให้ได้โดยที่ไม่เป็นภาระของใคร.."

เมื่อตั้งมั่นแล้วอิษยาก็เริ่มคิดแผนที่จะทำให้อรวรรณใจอ่อน ยอมให้เธอไปใช้ชีวิตที่ประเทศจีนโดยที่ไม่ต้องกังวลหรือเป็นห่วงเธอแต่อย่างใด......