07:45น.

“แพรวพราวตื่นได้แล้วนะลูกสายแล้วนะ”เมื่อฉันได้ยินเสียงแม่ที่กำลังเรียกปลุกฉันอยู่ฉันก็ได้แต่นั่งงัวเงียอยู่บนเตียงนอน แต่เมื่อสายตาของฉันเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็ทำให้ฉันตกใจทันทีเพราะฉันกำลังจะไปโรงเรียนสายฉันรีบลุกออกจากที่นอนทันทีแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวและรีบเดินไปโรงเรียนทันทีเพราะโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านฉันมากทำให้สามารถเดินไปโรงเรียนได้

ฉันเป็นนักเรียนที่ย้ายมาจากโรงเรียนแถวชนบทฉันได้รับทุนให้มาเรียนที่โรงเรียนHigh Schoolแห่งนี้ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีแต่พวกลูกคุณหนูและคนรวยๆเท่านั้นแหละที่ได้มาเรียนในโรงเรียนHigh School แห่งนี้ ส่วนนักเรียนทุนอย่างฉันก็เป็นส่วนน้อยในโรงเรียนนี้ จะมีใครที่จะเป็นเพื่อนกับฉันมั้ยนะ ตอนนี้ฉันอยู่เกรดสิบเอ็ดแล้วล่ะ

เมื่อฉันเดินทางมาสักพักก็ถึงโรงเรียนแล้ว ฉันต้องไปรายงานตัวที่ห้องพักครูแต่ตอนนี้ฉันกลับหลงทางซะได้T\~T แต่สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นนักเรียนชายคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านหน้าฉันไป ฉันต้องใช้โอกาสนี้แหละเพื่อถามทางไปห้องพักครู“เอ่อ...ขอโทษนะคะ พอดีฉันเป็นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่น่ะค่ะ ฉันขอถามทางไปห้องพักครูหน่อยได้มั้ยค่ะ”ฉันถามออกไปอย่างกล้ากล้ากลัวกลัวทำให้นักเรียนชายคนนั้นหยุดเดินและหันกลับมาทางฉัน นักเรียนชายคนนั้นมีหน้าตาที่หล่อมาก ทำให้ฉันเหม่อมองนักเรียนคนนั้นนานไปหน่อย“จะมองฉันอีกนานมั้ย ห้องพักครูน่ะจะไปมั้ยตามมาได้เเล้ว”นักเรียนชายคนนั้นตอบออกมาด้วยความหงุดหงิดและเย็นชา ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่นึงแล้วก็รีบตามนักเรียนชายคนนั้นไปเมื่อถึงห้องพักครู

ฉันก็ไม่ทันได้กล่าวขอบคุณนักเรียนชายคนนั้นก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันจึงต้องเก็บคำขอบคุณนั้นไปหลังจากนั้นฉันก็เดินไปรายงานตัวในห้องพักครูจนเสร็จครูประจำชั้นก็นำทางชั้นไปที่ห้องเรียน ซึ้งฉันอยู่เกรดสิบเอ็ดห้องเอ เมื่อถึงหน้าห้องแล้วครูก็บอกให้ฉันยืนรอหน้าห้องก่อน แล้วครูก็เดินเข้าไปในห้องแล้วชี้แจง

“นักเรียนวันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนตั้งแต่วันนี้ค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคนช่วยกันดูแลเพื่อนใหม่กันด้วยนะคะ นักเรียนใหม่เข้ามาแนะนำตัวได้แล้วค่ะ” ฉันเดินเข้าห้องเรียนด้วยความเขินอายทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน ฉันจึงค่อยๆแนะนำตัวเอง“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ แพรวพราว พึ่งย้ายมาวันแรก ฝ..ฝากเนื้อฝากตัว ด...ด้วยนะคะ>o<”ฉันแนะนำตัวด้วยความเขินอาย “มีคำถามอะไรมั้ยคะนักเรียน ถ้าไม่มีแล้วครูจะได้เริ่มสอนนะ แพรวพราวเชิญไปนั่งที่ว่างตรงนั้นจ้ะ”ครูประจำชั้นชี้ไปทางที่นั่งด้านหลังสุดข้างนักเรียนชายคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ ฉันเข้าไปนั่งอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนนักเรียนชายที่กำลังหลับอยู่เมื่อคาบเรียนช่วงเช้าจบลงก็เป็นช่วงเวลาพักเที่ยง แต่ช่วงคาบเรียนนักเรียนชายที่อยู่ข้างฉันก็หลับตลอด

พักเที่ยง

ฉันเดินไปโรงอาหารคนเดียวเพราะตอนนี้ฉันยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนT\~Tและฉันก็มองหาที่นั่งที่ไม่โดดเด่นและเป็นส่วนตัว เพราะฉันเป็นคนขี้อายมาก สุดท้ายฉันก็หาที่นั่งกินข้าวได้สำเร็จมันเป็นโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่มุมสุดของโรงอาหาร หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เดินไปดูรอบๆโรงเรียนเพื่อไม่ให้ตัวเองหลงทางอีก ฉันเดินไปชนกับใครไม่รู้แต่ทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น“โอ๊ย....เจ็บจังเลย”ฉันพยายามลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล“ข..ขอ...ท..โทษค่ะ”ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนๆนั้นและสบตากันด้วยความบังเอิญ ทำให้รู้ว่าเป็นนักเรียนชายที่ช่วยนำทางฉันไปที่ห้องพักครู“อ้าว..นายคือคนที่พาฉันไปที่ห้องพักครูนี่น่า ขอบใจนายมากนะ”นักเรียนชายคนนั้นก็มองหน้าแพรวพราวด้วยความสนใจ แล้วก็ยิ้มมุมปาก“อืม แต่เธอต้องตอบแทนฉัน”หลังจากที่ฉันได้ยินก็ทำหน้างุนงงเล็กน้อย“นาย จะให้ฉันตอบแทนนายยังไงหล่ะ”นักเรียนชายคนนั้นยิ้มมุมปากนิดนึง แล้วก็ครุ่นคิดสักพักก็เหมือนเขาจะนึกออก“เธอก็จูบฉันสิ”ฉันตกตะลึงเป็นอย่างมากที่เขาจะให้ฉันตอบแทนด้วยการจูบ ฉันถอยหลังออกไปก้าวนึงแล้วไม่พูดอะไร“ไม่ได้หรอ” นักเรียนชายคนนั้นถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน ฉันพยายามถอยหลังออกไปเพราะกลัวที่จะโดนขโมยจูบ ฉันส่ายหัวให้เขา“นายมัน...โรคจิต อีตาโรคจิต”ก่อนที่ฉันจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น

กริ๊ง\~\~\~\~

[ประกาศ ประกาศให้นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่โรงยิมใหญ่ตอนนี้เลยค่ะ]สิ้นเสียประกาศนักเรียนทุกคนก็เดินไปรวมตัวที่โรงยิมใหญ่ทันที ฉันก็ได้เดินตามนักเรียนคนอื่นไปรวมตัวที่โรงยิมใหญ่เช่นเดียวกัน หลังจากไปถึงโรงยิม ทุกคนก็เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ก่อนที่ประธานนักเรียนจะออกมาชี้แจงเรื่องต่างๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมาบนเวทีทำให้ฉันเห็นประธานนักเรียนที่เดินออกมา ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกตกใจ และแปลกใจเพราประธานนักเรียนคือ พี่ชายที่ฉันสนิทที่สุดและไว้ใจที่สุดถึงเขาจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฉันก็เถอะ เขาคือ พี่ธันวานั่นเอง ฉันรู้สึกดีใจมากๆที่ได้เจอพี่เขา ฉันสะกิดเพื่อนห้องเดียวกันที่อยู่ข้างๆเธอชื่อ น้ำผึ้ง “น้ำผึ้ง ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยพี่ที่อยู่บนเวทีคือใครหรอ”ฉันกล่าวถามออกไปเพื่อความแน่ใจ“อ้อ รุ่นพี่ที่อยู่บนเวทีหรอ เขาเป็นประธานนักเรียนน่ะ เขาชื่อว่าพี่ธันวาน่ะ”น้ำผึ้งตอบออกมาด้วยความเป็นมิตร แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจมากๆมากที่สุดที่ได้เจอพี่ธันวาอีกครั้งความทรงจำของฉันกับพี่ธันวาผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

‘แพรวพราว พี่ต้องย้ายไปเรียนในเมืองแล้วเพราะพี่ได้ทุนการศึกษาแล้ว ตอนนี้พี่ดีใจมากๆเลยหล่ะ’

‘พี่ธันวา แต่ว่าพราวไม่อยากให้พี่ไปเลย พราวต้องเหงามากแน่เลย’

‘พราวถ้าเธอเหงาเธอก็โทรมาหาพี่ได้ตลอดเลยนะ แล้วพี่ก็จะกลับมาหาเธอแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะครับคนเก่งของพี่’

‘พี่ธันวาสัญญานะ ว่าจะกลับมาหาพราว’

‘พี่สัญญา’

‘พี่สัญญา’

คำสัญญาของพี่ธันวาที่ให้ฉันไว้ ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของฉัน แต่คำสัญญานั้นไม่เคยเป็นจริงเลยถึงเป็นอย่างนั้นฉันก็ไม่โกรธพี่ธันวาหรอก แค่ได้เจอกันอีกครั้งฉันก็ดีใจมากแล้วหล่ะ

หลังจากให้คำชี้แจงบนเวทีจบแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียนที่ห้องเรียนของตัวเอง แต่หลังจากที่ฉันเข้าห้องเรียนแล้วฉันก็สังเกตได้ว่านักเรียนชายที่นั่งเรียนข้างฉัน ก็คือ อีตาโรคจิตคนนั้นเอง

“อีตาโรคจิต! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะของตัวเองทันที

“ฉันก็เรียนอยู่ห้องนี้ไงหล่ะ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่า อีตาโรคจิตได้แล้ว ฉันก็มีชื่อเหมือนกันนะ”ฉันอยู่ในความรู้สึกตกใจที่ฉันอยู่ห้องเดียวกับอีตาโรคจิตคนนี้

“หรอ..แล้วนายชื่ออะไรหล่ะ”ฉันถามออกไป เพราะฉันก็อยากรู้ชื่อของอีตาโรคจิตนี้เหมือนกัน

“เรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ ”คำตอบกวนประสาทของเขาทำให้ฉันรู้สึกโมโหนิดๆ “ฉันเรียกนายว่าอีตาโรคจิตยังดีกว่าตั้งเยอะ”เพราะฉันไม่อยากเรียก

“ถ้าจะเรียกชื่อฉันว่าอีตาโรคจิต ก็เรียกชื่อจริงๆของฉันดีกว่า ฉันชื่อ คิว ทีหลังก็เรียกชื่อฉันแล้วกัน”เขาชื่อ คิว หล่ะ ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วครูก็เริ่มสอนคาบต่อไป และคิวก็นั่งหลับเหมือนเดิม หลังจากครูสอนเสร็จก็เป็นเวลาที่ได้กลับบ้านซักที

ฉันเดินลงบันไดอย่างช้าๆเพื่อที่จะกลับบ้าน ฉันเดินสวนทางกับพี่ธันวา และฉันก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าแขนของพี่ธันวาไว้เพื่อไม่ให้พี่ธันวาหนีไปไหน

“อะไรของเธอเนี่ย”พี่เขาตอบกลับด้วยความหงุดหงิด

“พ..พี่ธันวาจำหนูไม่ได้ หรอคะ”ฉันพูดออกไปด้วยความที่อยากได้คำตอบจากพี่ธันวา พี่ธันวามองฉันด้วยสีหน้างุนงงและสังเกตอย่างละเอียด

“ฉันคุ้นหน้าเธอนะแต่ว่าฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอคือใคร”คำตอบของพี่ธันวาทำให้ฉันรู้สึกเสียใจทันที พี่ธันวาต้องลืมคำสัญญานั้นแล้วจริงๆ

“พี่ธันวาคะ หนูคือแพรวพราวไงคะ พี่จำหนูไม่ได้จริงๆหรอคะ”ฉันถามออกไปด้วยหวังที่จะให้พี่ธันวาจำฉันได้พี่ธันวาคิดอยู่สักพัก

“เธอ คือแพรวพราวจริงๆหรอ”

“ใช่ค่ะพี่ธันวาจำพราวได้แล้วหรอคะ”

“พี่ขอโทษนะ ที่พี่ผิดคำสัญญา”

“พราวไม่โกรธพี่หรอกค่ะ แต่พราวคิดถึงพี่มากๆ”พี่ธันวาไม่พูดอะไร แล้วพี่ธันวาก็กอดฉันด้วยความคิดถึง มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมาก

แชะ\~\~

ฉันได้ยินเสียงการกดถ่ายรูปแต่พอมองไปรอบๆกลับไม่มีใครนอกจากพี่ธันวากับฉัน ฉันคงหูแว่วไปเองแหละมั้ง

“แพรวพราว พี่ต้องรีบไปแล้วนะ พี่ต้องไปประชุมแล้วเจอกันใหม่นะครับ”

“ค่ะ”ฉันตอบออกไปด้วยความดีใจและฉันก็ได้กลับบ้านอย่างมีความสุข

07:00น.

ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะเดินไปโรงเรียนเมื่อฉันเดินไปถึงโรงเรียน ทุกสายตากลับจับจ้องฉัน ฉันรีบเดินขึ้นห้องเรียนทันที หลังจากที่ฉันถึงห้องเรียน ที่โต๊ะของฉันก็มีแต่คำด่ามากมาย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น“นี่เธอ! เธอเป็นอะไรกับพี่ธันวาของฉัน”เสียงของมินนี่ก็ดังขึ้น ฉันก็ได้แม่มึนงง ‘นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย’ฉันคิดอยู่ในใจ

“เปล่าหนิ”ฉันตอบออกไป

“อย่ามาตอแ*ล ถ้าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ธันวาแล้วรูปนี้มาได้ยังไง”มินนี่พูดพร้อมหยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งขึ้นมา o_o"