ในเมืองเมืองหนึ่งมีกษัตริย์ที่ปกครองเมืองนั้นและมีบุตรชายชื่อว่าเถียนเยวี่ย เถียนเยวี่ยอายุได้ประมาณ 14 ปี ก็ถูกท่านพ่อส่งไปเรียนวิชานอกเมืองบ่อยๆ และอยู่มาวันหนึ่งในขณะที่เถียนเยวี่ยออกไปศึกษาวิชานอกเมืองตามปกตินั้น ได้เกิดเหตุลอบทำร้าย หรือในทางเชื้อสายกษัตริย์เหตุการณ์นี้อาจเป็นการลอบปลงพระชนม์ผู้ที่จะสืบทอดเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปจึงทำให้เหตุการณ์ในตอนนั้นชุลมุนทำให้ เหล่าองครักษ์ไม่ทันระวังทำให้ศัตรู เข้ามาทำร้ายองค์ชายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่องค์รักษ์คนสนิทได้ช่วยองค์ชายออกมาจากเหตุการณ์นั้นได้

ทางด้านของเสี่ยวจูตอนนี้ได้ออกเดินทางติดตามบิดาออกหาสมุนไพร พ่อของเสี่ยวจูเป็นหมอ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านต้องเดินทางอยู่บ่อยครั้ง เพื่อสรรค์หาสมุนไพรตัวใหม่มารักษา นอกจากจะรักษาตามปกติแล้ว พ่อของเสี่ยวจูยังรักษาให้ชาวบ้านฟรี บ่อยครั้งที่ต้องปล่อยให้เสี่ยวจูอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงและตนเองออกเดินทางไปต่างเมืองอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เสี่ยวจูไม่ค่อยได้อยู่กับบิดามากนัก แม่ของเสี่ยวจูได้เสียไปตั้งแต่เสี่ยวจูยังไม่รู้ความ ตอนนี้เสี่ยวจูอายุได้ 5 ปี ต้องออกเดินทางตามบิดามาเก็บสมุนไพรบนเขา ระหว่างทางได้เจอกับเถียนเยวี่ย พ่อของเสี่ยวจู หรือเสี่ยวถังได้พาเถียนเยวี่ย มารักษาที่บ้าน โดยทางด้านองครักษ์ได้แจ้งให้กับเสี่ยวถังทราบว่าเถียนเยวี่ยเป็นใคร และต้องรักษาสุดฝีมือ และแน่นอนว่าเสี่ยวจูไม่รู้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของเถียนเยวี่ย เด็กน้อยรู้เพียงแค่ว่าพี่ชายได้รับบาดเจ็บมาเท่านั้น

*ตัวหนังสือไม่พอ* (ไม่ต้องอ่านก็ได้)

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แอดจินตนาการหรือเป็นเพียงความรู้สึกของแอดที่อยากให้ผู้อ่านได้เข้ามามีส่วนร่วมได้ลองอ่านและจินตนาการตามที่แอดเขียนเนื้อหาทุกส่วนแอดคิดสดถ้าไม่ถูกใจหรือควรปรับปรุงตรงไหน สามารถคอมเม้นมาบอกกันได้นะค่ะ รักคนที่เขามาอ่านนะครับ🤗❤️

ชายหนุ่มรู้สึกได้ยินเสียงใครคุยกันบริเวณใกล้ๆตนเอง

พ่อนายเอก : เสี่ยวจู พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปกวนพี่เขา ลงมาจากเตียงได้เเล้ว

เสี่ยวจู : พี่เขาเป็นอะไรหรอครับ ทำไมถึงมีผ้าพันแผล แบบนี้ล่ะครับ

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาดูว่าใครกันที่มาตะโกนเอะอะเสียงดัง

พ่อนายเอก : เอ้าตื้นแล้วหรอครับ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ มีอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย หรือปวดหัวหรือเปล่าครับ

เถียนเยวี่ย : เอ่อไม่ครับ แล้ว...?คุณเป็นใคร ผมอยู่ที่ไหนครับ

พ่อนายเอก : คุณได้รับบาดเจ็บสาหัสผมกับลูกไปพบตอนเก็บสมุนไพรในป่าพอดีเลยพามารักษาที่บ้านนะครับ

เสี่ยวจู : พี่ชายตื่นแล้ว พี่ชายหลับไปหลายวันมากเลยนะครับ เสี่ยวจูมาเล่นกับพี่ชายทุกวันเลย เสี่ยวจูเช็ดตัวให้พี่ชายด้วยนะ เสี่ยวจูเก่งไหม แล้วเด็กน้อยตัวอ้วนแก้มยุ้ยก็คุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อย พ่อของเสี่ยวจูได้แต่อมยิ้ม ส่ายหัวให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนช่างพูดช่างคุยของเขา

พ่อนายเอก : ไม่ต้องไปสนใจตาหนูหรอกแกก็ชอบพูดชอบคุยแบบนี้แหละอย่าไปถือสาตาหนูเลยนะครับ ตั้งแต่แม่ตาหนูจากไปผมก็ไม่ค่อยได้อยู่ดูแลตาหนูเท่าไหร่ ตาหนูแกจะอยู่กับพี่เลี้ยงมากกว่าผมนะครับ บ้างครั้งแกก็มักจะลอดรั้วไปเล่นกับคุณชายลูกข้างบ้านบ่อยครั้งแกไม่ค่อยอยู่นิ่งเท่าไหร่นะ

เถียนเยวี่ย : ไม่เป็นไรครับ ผมว่าแกก็น่ารักดีนะครับ

ผ่านไปหลายวันอาการของเถียนเยวี่ยก็ดีขึ้น และได้กลับไปพระราชวังคืน แต่ก็มีบ้างที่มาหาเด็กน้อยของเขา ตั้งแต่กลับไปชายหนุ่มก็มักจะหาโอกาสกลับมาอีก และตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่รับใครมาเป็นชายา เพราะในใจเขามีเพียงคนนั้นที่เคยขึ้นเตียงของเขา ก่อนจากกันครั้งนี้เด็กน้อยได้พูดว่า คุณอาค้าบเสี่ยวจูไปด้วยไม่ได้หรอฮะ เสี่ยวจูคิดถึงคุณอา คุณอาไม่ค่อยมาเล่นกับเสี่ยวจูเลย ให้เสี่ยวจูไปด้วยไม่ได้หรอครับ ชายหนุ่มตอบกลับไปว่าไม่ได้ครับคุณอาต้องไปทำธุระนะครับถ้าว่างเดี๋ยวคุณอามาเล่นด้วยนะครับ

เด็กน้อยตอบกลับมาว่า ครับเสี่ยวจูจะรอคุณอามารับนะครับ เสี่ยวจูจะเป็นเจ้าสาวให้คุณอานะครับ เสี่ยวจูรักคุณอาแม้ชายหนุ่มจะไม่ค่อยได้สนใจในคำพูดของเด็กน้อยเท่าไหร่แต่เด็กน้อยก็พูดด้วยความตั้งใจและตั้งมั่นว่าจะรอคุณอามารับ วันที่จะได้อยู่ร่วมกันระหว่างเขาสองคน

เวลาผ่านไปหลายปีตอนนี้เสี่ยวจูอายุได้10ปี พ่อของเด็กน้อยได้ออกจากบ้านเดินทางไปหาสมุนไพรบ่อยๆ ด้วยบ้านเมืองไม่ค่อยสงบเท่าไหร่นัก พ่อของเสี่ยวจูจึงไม่ค่อยให้เสี่ยวจูตามไปมักให้เสี่ยวจูอยู่บ้านเสียมากกว่า เสี่ยวจูจึงต้องอาศัยอยู่คนเดียวบ่อยครั้ง พี่เลี้ยงที่เคยดูแลก็แต่งงานออกไปอยู่กับสามีที่อื่นทำให้เสี่ยวจูต้องอาศัยอยู่ลำพัง แต่บางครั้งพ่อของเสี่ยวจูต้องออกเดินไปเป็นเดือนหรือปี เขามักจะเขียนจดหมายไปหาเถียนเยวี่ย ฝากฝังลูกชายไว้กับชายหนุ่ม

บนกำแพงชายหนุ่มที่มีวรยุทธได้ยืนมองหนุ่มน้อยที่ลอดช่องกำแพง รั้วบ้านออกมาแต่ด้วยมีตัวที่อ้วนทำให้ผ่านได้ลำบาก

เถียนเยวี่ย : ฮ่ะฮ่ะฮ่าฮาฮา ข้าว่าเจ้าตัวอ้วนเกินไปแล้วกระมัง ทำไมไม่เดินเข้าทางประตูดีๆละ ข้าว่าง่ายกว่าเยอะ

เสี่ยวจู : คุณอา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ

เถียนเยวี่ย : มาพอดีเวลาเจ้ากำลังจะมุดรั้วนั้นแหละ เอ้า!รีบออกมาได้ละ

เถียนเยวี่ยว : พ่อเจ้าไปแล้วหรอ?

เสี่ยวจู : ครับคุณพ่อต้องออกไปหาสมุนไพรมาเพิ่มและก็ไปรักษาคนที่เมืองอื่นด้วยครับ

เถียนเยวี่ย : หืมม เจ้าดูมอมแมมจังเลยนะไปอาบน้ำได้ละ เดี๋ยวข้าจะออกไปทำธุระเดี๋ยวข้ามา

เสี่ยวจู : ครับ

เด็กน้อยอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ไปทำกับข้าวรอคุณอา ถึงแม้อายุจะไม่ห่างกันมากแต่เด็กน้อยก็ชอบเรียกเถียนเยวี่ยว่าคุณอามากกว่า ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้คัดค้านอะไร กลิ่นอาหารลอยออกมาจากครัว ทำให้ชายหนุ่มที่พึ่งกลับมารู้ว่าเด็กน้อยของเขากำลังเข้าครัวทำอาหารอยู่ เขาจึงเดินไปดูบริเวณประตูห้องครัว เห็นเด็กน้อยหยิบจับของได้อย่างคล่องแคล่วถึงยังเป็นเด็กแต่การกระทำเกินเด็กทั่วไปมากเด็กน้อยคงชินกับการทำอะไรเองตั้งแต่ไม่มีพี่เลี้ยง